Community Reviews

Rating(4 / 5.0, 99 votes)
5 stars
32(32%)
4 stars
31(31%)
3 stars
36(36%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
99 reviews
April 1,2025
... Show More
تنهایی تونل، رخوت ساکن بر لحظه لحظه اش، درد جانفرسای دیوار حائل سنگی، و امید پنجره ها

هیچکس مرا درک نمی کند. گوینده ی این جمله دختر 11 ساله ای شیدای بیلی آیلیشه یا نیچه و ساباتو؟
جفتشون، و جفتشون حقیقت رو میگن
استعاره ی تونل استعاره ی جذابی بود. ولی بیاین از خط راه آهن حرف بزنیم
تونلای پیچ در پیچ، با تلاقی های خطرناک، با راهرو های تاریک و بی هدفی ناشی از اون، ایستگاهای شلوغی که بدتر از خلوت تونلان
هرکودوم از ما توی تونل خودمون زندانی ایم. اجتماع دروغه. درک شدن توهمه و کسایی که این توهمو باور دارن کسایین که به تفسیر نیچه "نیاز به درد حقیقت دارند" تا متوجه شدت تنهایی خودشون بشن
و آیا هدف نهایی فلسفه و ادبیات هم همین نیست؟ رو به رو کردن بشر با حماقتی که تا گردن درش فرو رفته؟
و وقتی حقیقت بر کسی آشکار میشه، وقتی تا بن استخوانشو پر می کنه، نیاز به درک شدن هم بیشتر میشه و در عین حال عنصر ذاتی حقیقت درک ناشدنی بودنه. خوان پابلو میخواست لذت تنها بودن رو با کسی تقسیم کنه. خوان پابلو می خواست کسی دنیای شگفتی آور فراتر از درک بودنش رو درک کنه
و وقتی ماریارو پیدا کرد و فهمید ماریا فقط از پنجره ی تونل خودش بهش خیره شده، خب، کشتش. چون خوان پابلو بیشتر از نفهمیده شدن، از فهمیده شدن می ترسید
در نهایت، عشق برای نوابغ تسلیم کردن جاودانگیه. از دست دادن نور اللهی برای تصویری که ایزدگونه جلوه می کنه. عشق امید والار برای پیدا کردن کسی فراتر از خودشونه، و والار از کسی که از خودشون فراتره متنفرن.

تونل ها تاریکند، تونل ها بی انتهایند، تونل ها تو را از وجود داشتن خسته می کنند، ولی هیچ چیز بدتر از ایستگاه های قطار نیست.
April 1,2025
... Show More
.وقتی عاشقم، زجر می‌کشم و زجر می‌دم. جور دیگه‌ای بلد نیستم عاشق باشم

⭐ Rating: 3.5

April 1,2025
... Show More
اگر در زندگی خودتون و بین اطرافیان شخصیتی شبیه کاستل کاراکتر اصلی رمان تونل ندارید پس احتمالا شما کاستل زندگی بقیه هستید.
یه موجود عجیب، مالیخولیایی و متوهم که از ساده ترین مسائل و موضوعات و اتفاقات سناریوی جنایت میسازه
قصه درباره کسیه که بی دلیل بخاطر یک نگاه وارد زندگی یک زن میشه و تهش از اون شخص یه عفریته و جانی و خائن میسازه
شاید بعضی خواننده ها فکر کنن این ماجرا وافکار کاستل کشف حقیقت بوده
شاید بعضیا بگن اصلا ماریا وجود نداشته و همش در ذهن کاستل میگذشته که خب دورترین نظر از واضعیته
ولی به نظر من کاستل از کاه کوه ساخت و تهش خودش هم از پس افکار روانپریشش برنیومد

شاید خیلی از ما بعضی وقتا سر یه سری موضوعات کاستل میشیم
April 1,2025
... Show More
عبارت «روزگار خوش گذشته» به آن معنی نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ می‌دادند، فقط معنی‌اش این است که- خوشبختانه- مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند. ص 11 کتاب
وقتی مشهور باشی فروتنی برایت آسان است. ص 14 کتاب
در سیاره‌ای که ملیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم؛ بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر گیرند. ص 51 کتاب
زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است. ص 75 کتاب
از تنهایی نمی‌ترسم! آن را خدای‌گونه می‌بینم. ص 106 کتاب
زندگی کابوسی دراز مدت است، اما کابوسی که ما می‌توانیم با مرگ از آن رهایی یابیم- و به این گونه از آن کابوس بیدار شویم. اما بیداری نسبت به چه چیز؟ تزلزل و دو دلی من نسبت به غوطه‌ور شدن در مطلق و نیستی ابدی، هر گاه که دچار وسوسه‌ی خودکشی می‌شدم، مرا از این کار بازداشته بود. با همه‌ی اینها انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که از نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی آن را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد. ص 107 کتاب
من به طور بی‌منطق و ابلهانه‌ای در برابر مانعی مبارزه و تلاش می‌کنم که مرا از رسیدن به هدفی ضروری یا ارزشمند باز می‌دارد؛ با خشم و عصبانیت شکست را می‌پذیرم، و دست آخر بعد از مدتی در می‌یابم که سرنوشت به درستی حرف آخر را زده بود. ص 148 کتاب
April 1,2025
... Show More
4.5

Menos de dos meses le faltaban a Ernesto Sábado para cumplir 100 años cuando le llegó el día de partir. El físico argentino convertido en escritor fue unos de los pesos pesados de la literatura en español y dejo tras de sí lo que se podría decir una de las grandes obras de la literatura latinoamericana, con su peculiar concepción del universo. La mayoría de la gente ha oído de este libro alguna vez en su vida. Es el túnel.



Argentina. Mediados de los años 40. Juan Pablo Castel es un pintor incomprendido. Es alabado por la crítica pero él desdeña de esas personas que admiran su arte, los cree falsos porque no lo alcanzan a entender. Hasta que en una exposición, uno de sus cuadros es comprendido por una mujer. Una tal María Iribarne. Entonces él hará lo posible por acercarse a ella, el único ser que al parecer lo comprende.

Reseña completa: http://rapsodia-literaria.blogspot.co...
April 1,2025
... Show More
n  n    Podés encontrar esta y otras reseñas en mi blog.n  n

«(...) en todo caso había un solo túnel, oscuro y solitario: el mío, el túnel en el que había transcurrido mi infancia, mi juventud, toda mi vida.»

Por fin leí este clásico que tenía pendiente desde hace años y tuve que dejar pasar bastante tiempo para para poder escribir algo más o menos coherente, fue un libro que me voló la cabeza y me dejó destruido cuando lo terminé.

Uno de los motivos por los cuales retrasé esta lectura fue que pensé que era un texto mucho más filosófico y denso, una especie de ensayo sobre la naturaleza humana. Y la verdad que sí, es una novela existencialista que explora los peores aspectos del ser humano a partir de una visión muy pesimista, pero la prosa de Sabato hace que estos temas sean tratados de forma tal que no resultan densos en ningún momento.

Lo primero que tengo que decir es que si estás buscando una historia alegre, con un final feliz y con ositos cariñositos (?), lo mejor que podés hacer es mantenerte alejado de este libro porque es una historia con un tono extremadamente oscuro, en la cual el narrador nos cuenta cómo asesinó a una mujer de la cual estaba enamorado (más bien diría que estaba obsesionado, eso queda a juicio del lector).

Todos y cada uno de los personajes que protagonizan el libro presentan diferentes fallas, son personajes bastante «rotos» que al interactuar entre ellos sacan a la luz lo peor de sí.
Sin lugar a dudas que el personaje que se encarga de sentar la atmósfera pesimista que se mantiene a lo largo de todo el libro es Juan Pablo, el narrador, un pintor extremadamente cínico y antisocial que constantemente realiza reflexiones tan agradables como la siguiente:

n  
«A veces creo que nada tiene sentido. En un planeta minúsculo, que corre hacia la nada desde millones de años, nacemos en medio de dolores, crecemos, luchamos, nos enfermamos, sufrimos, hacemos sufrir, gritamos, morimos, mueren y otros están naciendo para volver a empezar la comedia inútil.»
n


El hecho de que la novela esté narrada en primera persona por Juan Pablo aumenta esta sensación de pesimismo constante. Las descripciones que realiza de los demás personajes están cargadas de resentimiento e incluso se puede decir que es un narrador no confiable, ya que en mi opinión en ningún momento obtenemos una descripción imparcial de sus personalidades; esto hace que en cierta forma el lector llegue a entender por qué Juan Pablo opta por algo tan horrible como el homicidio.
Personalmente me encantan las novelas con narradores no confiables porque, aunque suelen ser personajes muy desagradables, manipulan al lector de forma tal que uno comprende el verdadero motivo de sus acciones.

Los demás personajes también tienen personalidades muy marcadas y cada uno representa claramente diferentes facetas de la miseria humana. No voy a entrar en detalles porque no me gusta comentar la trama del libro en mis reseñas, por eso solo voy a decir que resulta magistral la forma en la que Sabato nos presenta a los personajes a través de los ojos de Juan Pablo. En todo momento queda la incógnita de si los demás protagonistas son realmente tan miserables y mezquinos, o si en realidad estas descripciones son producto de la visión tan pesimista del mundo.

Es una novela bastante corta y no puedo comentar mucho más sin entrar en detalles sobre la trama; sinceramente me encantó y espero poder leer las otras dos novelas que escribió este autor.

Calificación 10/10
«El túnel» es una excelente novela que trata los aspectos más oscuros de la personalidad humana, como la obsesión, el resentimiento y la mezquindad. La visión del mundo que Sabato plantea a partir del narrador es extremadamente oscura y pesimista; muchos lectores encontrarán en Juan Pablo un personaje detestable y difícil de leer por la cantidad de drásticas reflexiones que realiza a lo largo de la novela, pero su relato es de esos que dejan huella en el lector.


April 1,2025
... Show More
El personaje de Castel es un digno representante de la llamada literatura de confesión, esa en la que destacan personajes como el de Dostoievski de “Memorias del subsuelo”, o el de Emants de “Una confesión póstuma”. Todos ellos representan, a su modo, el fracaso, son personas que no saben vivir: egocéntricos, atormentados, contradictorios, hipersensibles, mezquinos, propensos a idealizar un mundo que únicamente les ofrece frustraciones.

No obstante sus similitudes, cada uno de estos personajes personifican tipos muy distintos. Si la debilidad del personaje del Subsuelo nos inspira compasión, y la desesperación de Emants le lleva a suplicárnosla, el soberbio y despectivo Castel solo nos produce rechazo. Si el primero desdeña el mundo que anhela porque le es imposible adaptarse a él y el segundo lo rehúsa por la mera posibilidad del fracaso, Castel desprecia esa “vida agitada que llevan esas gentes que viven afuera, esa vida curiosa y absurda en que hay bailes y fiestas y alegría y frivolidad”. Si a la creación del autor ruso le atormenta la culpa y la responsabilidad, y a la del autor holandés le mortifica la injusticia de la lotería de dones y circunstancias, Castel se desespera por la estúpida incapacidad del mundo de entenderle, de alzarse hasta su cumbre, de lograr la íntima comunicación con él. Si al primero le mueve a confesarse el oscuro placer de la mortificación y al segundo gritar al mundo la injusticia de su desventura, el tercero trata únicamente de defender lo indefendible por su "maldita costumbre de querer justificar cada uno de mis actos". Pero aun así, los tres coinciden en la necesidad de amor, de sentirse semejante entre semejantes, de no estar solos, así como en el intento de que estas confesiones les sirvan para ser exonerados de algo de lo que ellos sienten que no tienen el control.

En este retrato de Castel que es esta novela, quiero destacar la magnífica descripción que Sabato hace del funcionamiento demencial del cerebro de un agresor de género: cómo retuerce la realidad hasta conformarla con las sospechas previas, cómo lleva hasta el ridículo unas absurdas “deducciones lógicas”, cómo exige del otro lo irrazonable. Castel, que encuentra en María por primera vez la posibilidad de ser comprendido, necesita poseerla completamente, que viva para él, es más, que sea uno con él, pero no un uno cualquiera ni una combinación de ambos, no, de que sea él mismo.

Queda brillantemente descrito cómo el agresor se va envolviendo a sí mismo en sus propios desatinos, encerrándose en un túnel cuya luz final, lo único capaz de terminar con el tormento, es la desaparición de quien, en su delirante lógica, es su causa.

Y el desenlace que nos ofrece es doble. Por un lado, nos presenta el súbito cambio que se produce en la mente de un agresor una vez ejercida la violencia. Cómo, una vez aplicado “el castigo”, el túnel en el que ellos mismos se han enterrado vuela en pedazos y la luz les golpea con toda su fuerza mostrándoles la magnitud de lo perpetrado, cómo entonces y solo entonces, reconocen la crueldad y la irracionalidad del propio comportamiento y aparece la necesidad de perdón, de reparación de lo hecho, incluso de humillación ante la víctima. Un perdón cuya imposibilidad en caso de muerte a menudo no deja otro camino al agresor que el suicidio.

Pero aunque Castel muestra este tipo de comportamiento en el momento de una cruel y gratuita ofensa a María, no es el caso cuando le da muerte, cuyo arrepentimiento solo aparece débil más tarde al darse cuenta de lo que él ha perdido con su acto (no es un dato gratuito el que Castel haga toda su confesión desde un manicomio).

Para terminar, comentar que otro gran acierto de Sabato es la indefinición de María, la víctima, de la que no sabemos apenas nada concreto, de la que solo hay insinuaciones, suposiciones, sospechas, pero casi nada concluyente, porque de hecho todo ello es irrelevante para el juicio que debemos hacernos de Castel y sus actos.
April 1,2025
... Show More
بين رسام مهووس وحبيبة غريبة الأطوار وكاتب لا يختلف عن كليهما برع في وصف أدق تفاصيل الوسواس القهري عندما يسكن عقل رجل
كان هذا اللقاء الممتع مع اللاتيني أرنستو ساباتو
رواية تحتاج نفس عميق .. صبر .. شيء من الجنون لتقع في غرامها ..
استعراض لواحد من انفاق النفس البشرية ولكن الأشد سوادًا والأحلك ظلمة والأكثر قتامة

يا إلهي .. أليس مدعاة لليأس من الطبيعة الإنسانية مجرد التفكير بأن انفاقًا مظلمة خفية تمتد ما بين بعض ألحان برامز وبين مصرف للقذارة ..؟!
April 1,2025
... Show More
It was just about the stroke of dawn, lilacs started to bloom, the birds were singing along, the orchestra was about to embark on, I got up early and decided to plunge myself in books, I'd a few options- The Tunnel, Beauty and Sadness, and Requiem: A hallucination, I chose The Tunnel, for from excerpts of the book, it occurred to be an existential tale of an account of relationship of an artist-Juan Pablo Castel- with Maria Iribarne whom he murdered, I was listening to Shine on your crazy Diamond by Pink Floyd, the starting lines-It should be sufficient to say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed Maria Iribarne. I imagine that the trial is still in everyone's mind and that no further information about myself is necessary with the music of Pink Floyd were creating enthralling atmosphere which caught me off guard to observe that how effortlessly the author has used simplicity to convey the most profound and honest conviction by narrator, that was the very first glimpse of finesse, of the author, which only gets amplified in subsequent pages. It's about recollection of actions of Castel from a prison cell, however it's neither an apology for the actions which his insanity caused him to do, nor is it a rational explanation of them.

Juan Pablo Castel, the first person narrator of the book, paints Motherhood which has a remote scene framed in a window in the upper let-corner of canvas: an empty beach and a solitary woman looking at the sea, gets preoccupied with a woman who seems to be interesting in this scene, of a window, which everyone ignores, the scene signifies absolute nostalgic loneliness, (which is profound than solitude, for solitude is often self- desired and rewarding at times as one gets chance to look aside form the distractions world offer us, to ponder upon your insignificant self and to nurture it with amusements you enjoy perhaps to refuel yourself, while the wistful loneliness is depressing as you feel isolated from the world and it seems to fall apart in front of your very eyes but all you could do is just to stare meekly at it) the narrator feels a profound bond with her, a woman who can see into his soul and capable of understanding the emotion behind his artistic creation, for she probably feels the same isolation from the world as the narrator does, since the people, who are waking by, seem to be non-existent to her; this realization thoroughly captures his mind and he becomes obsessed with her, the kind of realization which brings along a injuring fear and an anguish at the same time to feel that there are others like you as well- you're not absurd alone, a desire to meet those people and a trepidation to lose all your notions about your existence. The narrator stalks her and tries different probable combinations to bring his chances of meeting her from null to desirable outcome, he keeps on mediating about these combinations to insanity and always tries to comfort himself (when the fear of getting it altogether wrong strikes him) by carefully deliberating each of them. It isn't that I don't reason things. Just the opposite my mind never stops. But think of a captain who is constantly charting its position, meticulously following a course towards an objective. But also imagine that he does not know why is sailing toward it. Sabato captures the intensity of passions run into uncharted passages where love promises not tranquillity but danger, Juan Pablo manages to meet Maria, their relationship starts to bloom but it is not usual fairy types of bonds, for it is one of those crippling one which eventually turns out to be obsession wherein jealously gradually takes over infatuation as is the fate of love generally, for the dangers it holds only permeate with time. The inability to control human passion, precisely bounded, here comes across not as melodrama but as icy documentary: The more I thought about it, the more receptive I became to the idea of accepting her love without condition, and the more terrified I became of being left with nothing, absolutely nothing. From the terror was germinating and flowering the kind of humility possessed only by persons who have no choice.

This narrative of the book is meticulously condensed as the book is divided into small chapters which contain sparse and succinct sentences which makes them easy to decipher, at the same time the narrative doesn't leave its profoundness to captivate the reader about obsessions and struggles of the narrator. The nightmares of Juan Pablo, in which he turns to a man-size bird, reflects the deep scuffles in consciousness to ascertain existence of a man. Sabato mocks about idiosyncrasies of life using satirical elements, the deadpan description of a cocktail party filled with psychoanalysts, the portrayal of life of elites wherein redundant conversations fill the intellectual circles, are absolutely bang on, his commentary over vanity is honest and chilling, for human nature is corrupted and man always delude himself: I do not comment on vanity. As far as I know, no human is devoid of this formidable motivation for Human Progress. People make me laugh when they talk about the modesty of an Einstein, or someone of his kind. My answer to them is that it is easy to be modest when you are famous. That is appear to me modest.

This compelling book drills deeper into the dark abyss of human soul like The Outsider by Albert Camus, the dark canvas of tortured human soul sketched by Sabato wherein the rules governing despair are so closely examined that the entire enterprise of living or thinking seems deeply absurd, wherein man constantly sees faults in the people he meets or observes walking along the streets of the city, whose distrust of human nature is evident in the jealousy and insecurity towards seemingly most profound relationships; according to Albert Camus, the only philosophical problem in the life was suicide, for its the greatest choice for a man in this absurd world, to choose whether or not life is worth living is to answer the very question of existence, Camus sees this question of suicide as a natural response to an underlying premise, namely that life is absurd in its very nature, for it's absurd to continually seek meaning in life when there is none; Sábato’s narrator faces the existential dilemma with similar existential choices at his disposal, we don't see any sign of regret in Castel over his act of murder as he reflects on his actions in prison which clearly shows influence of Dostoevsky and Kafka as their characters, who create havoc, who helped society see the soul of man who carried vengeance in his heart, yet maintained a love for mankind, (or probably anti-heroes) never show any sign of remorse over their deeds since their acts are existential choices at their disposal; one could easily decipher that Juan Pablo is already a prisoner well before he is being put in prison, for he is captive of his wistful loneliness, of his delusions and paranoia which eventually leads him to murder Maria, who he thinks understands him best, out of utter jealously, which is the outcome of his interminable existential struggle.
April 1,2025
... Show More
Αχ αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε πολύ. Έχει μέρες που το τελειώσα, αλλά ακόμα και τώρα δεν έχω ξεκάθαρη γνώμη. Σε σημεία το βρήκα πολύ έντονο, κλειστοφοβικό, με περιγραφές που σου άφηναν σκέψεις και σε άλλα σημεία απλά βαριόμουν. Δεν είναι όλα τα βιβλία για ολους.
April 1,2025
... Show More
Me gustan las novelas existencialistas y esta no podía ser una excepción. Narrado en primera persona desde "dentro" del protagonista, la novela es dura e hipnótica, y justifica su fama.
Sin embargo, desde mi punto de vista, me resulta muy cercana a "El extranjero" de Albert Camus y esta novela es de mis preferidas, y por eso mi puntuación no ha sido más alta.
Sin embargo, es ya un clásico y recomendable sin duda.
April 1,2025
... Show More
Virtuozni prikaz pomračenog uma nestabilnog protagoniste koji sugestivno deluje i na čitaoca koji će i sam podozrevati ekstreme ljudske psihe. Ljubomora, opsesija, posesivnost i druga stanja u koja ulazi Huan Pablo Kastel pothranjeni su trikom subjektivnog pripovedanja gde se onemogućava čitaocu da sagleda širu sliku niti da se pronikne u sumnjivo ponašanje misteriozne Marije Iribarne.

5/5
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.