Community Reviews

Rating(4 / 5.0, 99 votes)
5 stars
32(32%)
4 stars
31(31%)
3 stars
36(36%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
99 reviews
April 1,2025
... Show More
El túnel que da título a la novela es una metáfora perfecta del “lugar” en el que vive el protagonista, de ese muro que él cree que separa su existencia de la de los demás y hace imposible la comunicación (y, en efecto, esa creencia por sí sola levanta el muro, un muro-túnel, un pozo, en el que supongo que todos, o la mayoría, hemos metido la cabeza alguna vez), en todo caso había un solo túnel, oscuro y solitario: el mío, el túnel en que había transcurrido mi infancia, mi juventud, toda mi vida. Pero ese túnel de Castel, además de condenarle a la soledad, contiene otras cosas mucho más peligrosas –rabia, celos extremos, miedo, obsesiones–, que unidas a esa esperanza de compresión, esa “necesidad de comunión” que le embarga al conocer a María Iribarne le llevan a cometer el crimen: en uno de esos trozos transparentes del muro de piedra yo había visto a esta muchacha y había creído ingenuamente que venía por otro túnel paralelo al mío (…) mientras yo avanzaba siempre por mi pasadizo, ella vivía afuera su vida normal, la vida agitada que llevan esas gentes que viven afuera, esa vida curiosa y absurda en que hay bailes y fiestas y alegría y frivolidad. Y a veces sucedía que cuando yo pasaba frente a una de mis ventanas ella estaba esperándome muda y ansiosa (¿por qué esperándome?, ¿y por qué muda y ansiosa?); pero a veces sucedía que ella no llegaba a tiempo o se olvidaba de este pobre ser encajonado, y entonces yo, con la cara apretada contra el muro de vidrio, la veía a lo lejos sonreír o bailar despreocupadamente o, lo que era peor, no la veía en absoluto y la imaginaba en lugares inaccesibles o torpes. Y entonces sentía que mi destino era infinitamente más solitario que lo que había imaginado.

Pablo Castel es un magnífico personaje-narrador: obsesivo, enfermizo, infeliz, incapaz de cualquier tipo de relación con otros, contradictorio, repulsivo, inseguro, cobarde, y, por todo esto, fascinante (aunque veo que a muchos lectores les ha sucedido lo contrario). Y fascinante es también meterse en su mente y, pese a todo esto, comprender algunas de las cosas que dice o siente, ¡Cuántas veces esta maldita división de mi conciencia ha sido la culpable de hechos atroces! Mientras una parte me lleva a tomar una hermosa actitud, la otra denuncia el fraude, la hipocresía y la falsa generosidad; mientras una me lleva a insultar a un ser humano, la otra se conduele de él y me acusa a mí mismo de lo que denuncio en los otros; mientras una me hace ver la belleza del mundo, la otra me señala su fealdad y la ridiculez de todo sentimiento de felicidad, o reconocerse en determinadas manías, en esa necesidad de visualización constante, En esos encuentros imaginarios había analizado diferentes posibilidades. Conozco mi naturaleza y sé que las situaciones imprevistas y repentinas me hacen perder todo sentido, a fuerza de atolondramiento y de timidez. Había preparado, pues, algunas variantes que eran lógicas o por lo menos posibles.

Además, a todas estas virtudes, que no son pocas, yo añado otra: dentro de la evidente sordidez, en muchas ocasiones me ha parecido una novela divertida. Entrar en la mente de ese ser atormentado y repugnante, tener presentes sus primeras palabras (Bastará decir que soy Juan Pablo Castel, el pintor que mató a María Iribarne) y a la vez reír y sentir simpatía por ciertos comentarios, es algo que solo pasa en la ficción y es apasionante: En lo que a mí se refiere, debo confesar que ahora lamento no haber aprovechado mejor el tiempo de mi libertad, liquidando a seis o siete tipos que conozco, o Sin embargo, de todos los conglomerados detesto particularmente el de los pintores. En parte, naturalmente, porque es el que más conozco y ya se sabe que uno puede detestar con mayor razón lo que se conoce a fondo. Pero tengo otra razón: LOS CRÍTICOS. Es una plaga que nunca pude entender. Si yo fuera un gran cirujano y un señor que jamás ha manejado un bisturí, ni es médico ni ha entablillado la pata de un gato, viniera a explicarme los errores de mi operación, ¿qué se pensaría? Lo mismo pasa con la pintura. Lo singular es que la gente no advierte que es lo mismo y aunque se ría de las pretensiones del crítico de cirugía, escucha con un increíble respeto a esos charlatanes. Se podría escuchar con cierto respeto los juicios de un crítico que alguna vez haya pintado, aunque más no fuera que telas mediocres. Pero aun en ese caso sería absurdo, pues ¿cómo puede encontrarse razonable que un pintor mediocre dé consejos a uno bueno?

Me ha hipnotizado la historia, ese dar vueltas y vueltas sin saber a dónde pretende llegar, qué quiere explicar, si dará motivos o intentará justificarse, si busca el perdón o algo de compasión, o, como él mismo dice, si no será todo vanidad (notable motor del progreso humano), orgullo o soberbia, pero... ¿por qué esa manía de querer encontrar explicación a todos los actos de la vida?
April 1,2025
... Show More
تونل؟! ذهنی‌ست بیمار که وهم و هذیان آفرید.
«خوان پابلو کاستل» شخصیت اول کتاب برای من زنده و واقعی بود اما خواندن چند فصلِ نخست از کتاب برایم کافی بود تا ذهنم در مورد طبیعی بودن برخی رویدادها به شک و تردید بیفتد و تقریبا در اواخر کتاب بدین نتیجه رسیدم که «ماریا» شخصیت دوم کتاب، یک زنِ زنده و واقعی نیست و «اثیری» است.
نوشتم آنچه که در ذهن کاستل رخ می‌داد «زنده» بود، چون خودِ خودِ زندگی واقعی بود، با همه‌ی زشتی‌ها، شک‌ها، ملالت‌ها و ... که ممکن است هر کدام از ما با آن روبرو شویم.
اما...
نوشتم ماریا یک زنِ اثیری‌ست، چون در چنین داستانی حتی یک میلیون‌ام درصد احتمال ندارد همه چیز به درستی چیده شده باشد و همانطور که خود نویسنده در جایی از کتاب نوشت:
“حقیقت تقریبا هیچ‌وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر می‌رسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی کند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.”

تونل را ستایش نمی‌کنم اما...
برای تمجدید از این کتاب نیازی به ستایش‌ها و تعریف‌های اشخاصی به نام، همچون: کامو، مان و ... ندارم، اصولا من توجهی به تفسیرهای بقیه ندارم، که اگر این تفسیرها را پر اهمیت می‌دانستم نیازی به خواندن کتاب نمی‌دیدم و به خواندن پیرنگی از کتاب به قلم آن عده اکتفا می‌کردم و در وقت گرانبهای خود صرفه‌جویی می‌کرد اما به عنوان اولین کتابی که از ساباتو خواندم، از آن لذت بردم و قدرت قلمش برایم به اثبات رسید.

نقل‌قول نامه
“وقتی مشهور باشی، فروتنی برایت آسان است.”

“آدم وقتی بزرگ می‌شود می‌فهمد که مرک نه تنها قابل تحمل بلکه آرامش‌بخش است.”

“در سیاره‌ای که میلیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم، بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدیِ بی‌معنی را از سر گیرند.”

“حقیقت تقریبا هیچ‌وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر می‌رسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی کند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.”

"انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی آن را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد."

"نامه‌های مهم را باید دست کم یک روز نگه‌داشت، تا وقتی همه‌ی نتایج را بتوان به دقت سبک و سنگین کرد."

"شادی با غم آمیخته است."

کارنامه
کشش کتاب به اندازه‌ای بود که در اوجِ شلوغی و شلختگی‌های روزمره‌ی زندگی، در کمتر از ۲۴ ساعت آن را بلعیدم اما برای نمره دادن به این کتاب، ذهنم بین چهار و یا پنج ستاره به شدت درگیر شده!!!
طبیعی‌ست برای نویسنده‌ای که اولین کتاب را از او خوانده‌ام، هیچ لطف و ارفاقی در کار نیست، پس چهارستاره را برایش منظور می‌نمایم.

نوزدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد
April 1,2025
... Show More
چندان دوسش نداشتم :( اگه میخواین بدونین توی ذهن یک آدم مریض (از لحاظ روانی و ذهنی) چی میگذره این داستانو بخونید!
April 1,2025
... Show More
راستی هیچ به این فکر کرده ایم که چرا هرآنچه از خوبی، زیبایی و نیکویی است باید برچسب انسانی بگیرد و هرچه بدی و شقاوت است ددمنشی و حیوان صفتی نامیده شود؟ در حالی که ظالمانه ترین و بی‌رحمانه ترین رفتارها نیز از آن انسان است.
#تونل
#ارنستو_ساباتو
#ترجمه #مصطفی_مفیدی
April 1,2025
... Show More
El túnel es sin duda una ficción sumamente oscura, concebida como el relato de un asesino que busca esclarecer las circunstancias y motivos que desencadenaron su crimen tanto como inspirar también así la comprensión de algún sujeto, incluso bajo la convicción de que el único ser que podría entenderlo es precisamente el ser a quien mató. María.

Cuando nuestro protagonista la conoce, se forja entonces en su mente perturbada la certeza de que esta mujer es la única persona en el mundo que lo comprende, iniciando así una carrera obsesiva y mezquina por poseerla pero convenciéndose de que eso es amarla. El problema es que Maria no es libre y sus acciones, tanto como sus emociones, distan de la transparencia. Es una mujer compleja, enigmática e inescrutable que se rehusa a ser poseída por el protagonista.

Los pensamientos del asesino, que inician manifestando un carácter singular, autodenominándose incomprendido y con un genuino desprecio por la humanidad, se ven velozmente alimentados por una maraña de especulaciones y celos que el hambre por María desatan y que hacen del túnel oscuro y aislado que representa su vida uno cada vez más paralelo al recorrido que realizan los demás. Sus pensamientos, armados como reflexiones filosóficas de una mente intelectual pero violenta, recorren temas como la vida, la soledad, la culpa, la desolación, el amor, la mentira y la verdad.

Otros temas introducidos en la novela y que ayudan a forjar su columna vertebral son la imposibilidad de entendimiento entre los hombres y la desolación como consecuencia de la soledad que esta incapacidad de comunicación y comprensión provocan. Todo con una prosa extraordinaria que no deja dudas a porqué Sábato es uno de los mayores exponentes de la literatura latinoamericana.
April 1,2025
... Show More
دوستانِ گرانقدر، داستانِ "تونل" در موردِ مردی میانسال به نام «خوان پابلو کاستل» است و در آرژانتین نقاش مشهوری میباشد و داستانِ عشقش به «ماریا ایریبارنه» را برایِ شما روایت کرده و گام به گام توضیح میدهد که چطور کار به جایی رسیده که ماریا را به قتل رسانده است...... دوستانِ من، شاید شما هم در زندگی با اشخاصی در ارتباط بوده اید که سریع عاشق میشوند و همچون کودکان، مُدام گریه و زاری میکنند و برایِ آنکه بفهمند شما هم به همان اندازه عاشقِ او بوده و او را به همان میزان دوست دارید، زندگی را به کامِ شما تلخ میکنند و از شما عشقِ زورکی و مصنوعی درخواست میکنند... عزیزانم، از بی جنبه هایی که لذتِ دوستی و تفریحِ رفاقت را با عشق و عاشقی هایِ کسالت آور و حرف هایِ عاشقانه و رمانتیکِ تکراری به کامتان زهرمار میکنند و پی در پی به شما زنگ میزنند و شما را چِک میکنند، فاصله بگیرید و هیچ ترحمی از خود به آنها نشان ندهید.. دلسوزی و رودروایسی، شما را از خوشبختی دور میکند.. این اشخاص نه به دردِ دوستی میخورند و نه به دردِ زندگیِ مشترک
--------------------------------------------
پابلو نمایشگاهی در بوئنوس آیرسِ آرژانتین برپا میکند.. در نمایشگاه برایِ نخستین بار با ماریا برخورد میکند و از راهِ دور و با یک نگاه، دلباختۀ او میشود... ماه ها میگذرد تا سرانجام ماریا را میبیند و به وی ابرازِ علاقه میکند و آنقدر پاپیچِ او میشود تا ماریا درخواستش را قبول کند... یکی دوبار با تلفن باهم صحبت میکنند تا آنکه ماریا به ییلاقِ خانوادگی میرود و نامه ای برایِ پابلو در خانه اش میگذارد.. پابلو برای گرفتنِ نامه به خانۀ ماریا میرود و متوجه میشود که ماریا شوهری نابینا به نامِ «آلنده» دارد.. ولی فهمِ این حقیقت تغییری در رابطۀ آنها به وجود نمی آورد.. پس از مدتی ماریا به خانه بازمیگردد و از آن روز، این دو همیشه باهم هستند و پابلو شدیداً عاشق و وابستۀ ماریا میشود و البته این عشق سبب میگردد تا پابلو حساسیت هایِ بیمارگونه به ماریا پیدا کند... حساسیتهایی که حسادت و بدبینی را به همراه دارد... ماریا هرزگاهی به ییلاق میرود و روز و شبش را همراه با «هانتر» که صاحبِ ویلاست و همسرش «می می» سپری میکند .. پابلو در صحبتهایش مُدام ماریا را بازجویی میکند و دیوانه وار از او طلبِ عشق میکند.. و حتی با حرفهایش او را میرنجاند و به او میگوید: تو از یک مردِ کور (آلنده) هم سوءاستفاده میکنی و به او خیانت میکنی... سرانجام ماریا تصمیم میگیرد تا این پابلوِ بی جنبه را به ییلاقشان دعوت کند... زمانی که پابلو به آنجا میرسد، متوجۀ نگاه هایِ حسادت آمیزِ هانتر شده و درمیابد که به غیر از خودش، هانتر نیز با ماریا در ارتباط است.. بنابراین همان روز به سرعت ویلا را ترک کرده و به شهر بازمیگردد... او تصور میکند که چون عاشقِ ماریا شده است، بنابراین ماریا به او تعلق دارد... او با آنکه حدس میزند ماریا با مردهایِ دیگری هم رابطه داشته و دارد، به جایِ آنکه رابطه اش را با ماریا تمام کند، تصمیم میگیرد تا ....................... عزیزانم بهتر است خودتان این داستان را خوانده و از سرانجام آن آگاه شوید
---------------------------------------------
جملاتی از کتاب
++++++++++++++++
بعضی وقتها احساس میکنم که هیچ چیز معنی ندارد.. در سیاره ای که میلیونها سال است با شتاب به سویِ فراموشی میرود، ما در میانِ غم زاده شده ایم.. بزرگ میشویم، تلاش و تقلا میکنیم، بیمار میشویم، رنج میبریم، سببِ رنجِ دیگران میشویم، گریه و مویه میکنیم، میمیریم، دیگران هم میمیرند.. و موجوداتِ دیگری به دنیا می آیند تا این کمدیِ بی معنی را از سر گیرند
********************
ذهنِ من دالانِ تودرتویِ تاریکی است.. گاهی نوری در آن میدرخشد.. مثلِ آذرخش، که بعضی از گذرگاه ها را روشن میکند.. من نمیدانم چرا بعضی کارها را میکنم.. نه اینطور نیست.... بفهمی نفهمی احساس میکردم که احمق شده ام
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
April 1,2025
... Show More
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΣΕ ΚΛΑΣΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΟΠΩΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ Κ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, ΘΑ ΠΩ Κ ΑΣ ΓΙΝΟΜΑΙ ΓΡΑΦΙΚΗ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. ΔΕΧΟΜΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΚΛΑΣΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΑ ΣΚΥΛΕΥΣΟΥΜΕ, ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ Κ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟ! ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ Κ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΥΛ ΟΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΕΠΕΚΤΑΘΩ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ. ΑΠΛΩΣ, ΕΤΥΧΕ ΝΑ "ΠΕΣΩ" ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΙΚΡΟΧΟΛΑ ΣΧΟΛΙΑ Κ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΩ. Anyway!

ΕΠΙΣΗΣ, ��Α ΠΩ ΠΩΣ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΓΙΖΕΙ, ΑΝΑΖΗΤΑΣ Κ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ, ΤΑΥΤΙΖΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ.

ΤΟΝ ΚΑΣΤΕΛ, ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑ, ΤΟΝ ΣΥΜΠΟΝΕΣΑ, ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΑ... ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΕΝΤΟΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΜΑ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΣ Κ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΣ. ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ, ΜΕ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Κ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Κ ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΨΥΧΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ. ΕΠΙΔΟΞΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΖΩΓΡΑΦΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΖΗΤΑ, ΖΕΙ ΘΑ ΛΕΓΑΜΕ ΜΙΑ ΧΑΛΑΡΗ ΖΩΗ, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ, ΜΙΣΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΑ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΕΙ.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗ ΜΑΡΙΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΡΩΤΕΥΘΕΙ ΠΑΡΑΦΟΡΑ Κ ΘΑ ΠΡΟΒΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟΓΙΣΤΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΟΡΜΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙ ΑΥΤΗ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΜΟΙΒΑΙΟΣ Κ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ. Ο ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΝΑΕΙ, ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ, ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΥΠΗΡΞΕ Κ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ.

Ο ΚΑΣΤΕΛ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ Κ ΑΝΤΙΛΗΨΗ. ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ. ΙΣΩΣ Η ΑΝΟΗΣΙΑ Κ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΣΚΛΗΡΟ, ΑΠΟΤΟΜΟ Κ ΑΠΟΜΑΚΡΟ. ΒΙΩΝΕΙ Κ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ "ΤΟΥΝΕΛ" ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ...
April 1,2025
... Show More
What I learned from this novel is that if you look intensely and soulfully at a painting in a gallery and the artist himself happens to see you doing it and conceives the notion that you and only you alone have perceived the true great meaning of this work you might find yourself cajoled, inveigled, drawn in, stalked obsessively, obsessed over night and day, belittled, berated, bewildered, bamboozled, brutalised and finally stabbed and killed in a blizzard of male rage in just exactly the same way these ghastly things are done in any old vulgar sex crime you might see on Forensic Files or in the pages of your local tabloid, and so the moral is clear : if out of the corner of your eye you do see the famous artist looking at you looking, you should beat it out of there as fast as your little feet can carry you and don’t look back until you’re back behind double-locked doors, because he might, just might, be the protagonist of an existential novel from the 1940s.
April 1,2025
... Show More
"...en todo caso, había un solo túnel, oscuro y solitario: el mío."

Me había propuesto, hace un tiempo atrás releer "El túnel", la primera novela de Ernesto Sábato. No recordaba bien los pormenores de la historia. Se me había borroneado. Qué sensación distinta es haberla leído en ese entonces y cómo cambia la percepción de lo experimentado durante su lectura de ayer.
n  Reseñar un femicidio.n
Aunque sea ficción, me cuesta bastante reseñarla hoy.
En estos tiempos que corren, en el que las mujeres alzan su voz, callada durante tantos años de machismo, patriarcado y misoginia leer "El túnel" resulta un tanto escabroso.
Uno trata de asimilar el pensamiento del femicida: "¡Qué implacable, qué fría, qué inmunda bestia puede haber agazapada en el corazón de la mujer más frágil!" y se le retuercen las tripas.
Frases como estas se pueden encontrar en toda la novela. Son chocantes, duras, crueles. Debo reconocer la sangre fría que Sábato tuvo para escribirlas y aún no sentir cierta repulsión interna.
No indagué acerca de ello pero tiene que haber habido ciertos resortes en su interior. Sigo percibiendo algo oscuro en la literatura de Sábato. Algo incómodo, como cierto escozor que no puedo aplacar.
Hay mucha similitud entre Juan Pablo Castel y Fernando Vidal Olmos. Ambos son cínicos, misóginos, irónicos, violentos...
En este libro, como sucede con "Crónica de una muerte anunciada" de Gabriel García Márquez no importa el 'cómo' sino el 'por qué'. Por qué suceden las cosas de este modo, por qué terminan tan mal y no pueden evitarse.
Libros como este hoy día son difíciles de leer. Lo mismo me sucedería si releyera "La sonata a Kreutzer" de Lev Tolstói, en el que el narrador cuenta fríamente su homicidio y uxoricidio. Hay patrones en común entre ambas novelas.
Juan Pablo Castel es violento ya desde el primer encuentro. María es vacilante, extraña, hermética. Cómo si guardara un gran secreto.
Y el hervidero de ideas de Juan Pablo hacen de él una bomba de tiempo cuando cuenta o narra lo que le está sucediendo, se cristaliza en un ser cínico, irónico y siempre misógino. Histérico.
La de Juan Pablo y María es una relación enfermiza y ninguno de los dos puede hacer nada al respecto, más allá de que Castel lo confunda todo, de que tenga celos de Hunter, el primo de María, creyendo que son amantes.
Pero sus ideas... sus ideas son las que alimentan esta historia y desestabilizan al lector:
"Mi cabeza es un laberinto oscuro. A veces hay como relámpagos que iluminan corredores. Nunca termino de saber por qué hago ciertas cosas."
"La vida aparece a la luz de este razonamiento con la muerte, que sería así, una especie de despertar. ¿Pero despertar a qué? Esa irresolución de arrojarse a la nada absoluta y eterna me ha detenido en todos los proyectos de suicidio."
"Mientras oía los latidos de su corazón junto a mis oídos y mientras su mano acariciaba mis cabellos, sombríos pensamientos se movían en la oscuridad de mi cabeza, como en un sótano pantanosos; esperaban el momento de salir, chapoteando, gruñendo sórdidamente en el barro."
"¿O sería o el monstruo ridículo? ¿Y no se estarían riendo de mí en ese instante? ¿Y no sería yo el imbécil, el ridículo hombre del túnel y de los mensajes secretos?"

En un libro plagado de estas reflexiones surgidas de una mente retorcida como la de Castel es imposible avisorar un final bueno.
Dicen que esta novela le encantó a Albert Camus. Ante ese existencialismo enfermo debe haber trazado ciertas conexiones con el Meursault de su libro "El extranjero".
Volviendo a mí, estuve repasando algunas reseñas de lectoras a las que les ha fascinado esta novela. Algunas hasta han sentido conmiseración por el personaje de Juan Pablo Castel.
Yo siento que me encantaría que los femicidios fueran sólo el tema de una ficción, de una novela. Pero son reales, las mujeres siguen muriendo a manos de hombres nacidos de mujeres.
Y eso aterra.
April 1,2025
... Show More
Disculpen la brevedad de esto y su tardanza, lo que ocurre es que estoy bastante corto de tiempo para el ocio.

La mejor recomendación que me ha hecho un ex. Brillante libro, bastante directo y conciso; un texto que revela ese punto en que el amor —o lo que se cree que es— se vuelve enfermizo; la naturaleza de la mismísima obsesión, la toxicidad y la destrucción que conlleva.

Si te gustó "Crónica de una Muerte Anunciada" de Márquez-bebé, seguro que disfrutarás de esta belleza.

"En realidad, siempre he pensado que no hay memoria colectiva, lo que quizá sea una forma de defensa de la especie humana. La frase "todo tiempo pasado fue mejor" no indica que antes sucedieran menos cosas malas, sino que —felizmente— la gente las echa en el olvido."

"hasta cierto punto, los criminales son gente más limpia, más inofensiva; esta afirmación no la hago porque yo mismo haya matado a un ser humano: es una honesta y profunda convicción. ¿Un individuo es pernicioso?. Pues se lo liquida y se acabó. Eso es lo que yo llamo una buena acción."

"uno se cree a veces un superhombre, hasta que advierte que también es mezquino, sucio y pérfido."

"La vanidad se encuentra en los lugares más inesperados: al lado de la bondad, de la abnegación, de la generosidad."

"con los años se llega a saber que la muerte no sólo es soportable sino hasta reconfortante."

"¿por qué esa manía de querer encontrar explicación a todos los actos de la vida?"

"Existió una persona que podría entenderme. Pero fue, precisamente, la persona que maté."

"La experiencia me ha demostrado que lo que a mí me parece claro y evidente casi nunca lo es para el resto de mis semejantes."

"Diré antes que nada, que detesto los grupos, las sectas, las cofradías, los gremios y en general esos conjuntos de bichos que se reúnen por razones de profesión, de gusto o de manía semejante. Esos conglomerados tienen una cantidad de atributos grotescos, la repetición del tipo, la jerga, la vanidad de creerse superiores al resto."

"Mi cerebro es un hervidero, pero cuando me pongo nervioso las ideas se me suceden como en un vertiginoso ballet; a pesar de lo cual, o quizá por eso mismo, he ido acostumbrándome a gobernarlas y ordenarlas rigurosamente; de otro modo creo que no tardara en volverme loco."

"—Mi cabeza es un laberinto oscuro. A veces hay como relámpagos que iluminan algunos corredores. Nunca termino de saber por qué hago ciertas cosas."

"A veces creo que nada tiene sentido. En un planeta minúsculo, que corre hacia la nada desde millones de años, nacemos en medio de dolores, crecemos, luchamos, nos enfermamos, sufrimos, hacemos sufrir, gritamos, morimos, mueren y otros están naciendo para volver a empezar la comedia inútil. ¿Sería eso, verdaderamente? Me quedé reflexionando en esa idea de la falta de sentido. ¿Toda nuestra vida sería una serie de gritos anónimos en un desierto de astros indiferentes?"

"—Pero no sé qué ganará con verme. Hago mal a todos los que se me acercan."

"Mi corazón golpeó. Necesitaba detalles: me emocionan los detalles, no las generalidades."

"siempre he mirado con antipatía y hasta con asco a la gente, sobre todo a la gente amontonada; nunca he soportado las playas en verano. Algunos hombres, algunas mujeres aisladas me fueron muy queridos, por otros sentí admiración (no soy envidioso), por otros tuve verdadera simpatía; por los chicos siempre tuve ternura y compasión (sobre todo cuando, mediante un esfuerzo mental, trataba de olvidar que al fin serían hombres como los demás); pero, en general, la humanidad me pareció siempre detestable. No tengo inconvenientes en manifestar que a veces me impedía comer en todo el día o me impedía pintar durante una semana el haber observado un rasgo; es increíble hasta qué punto la codicia, la envidia, la petulancia, la grosería, la avidez y, en general, todo ese conjunto de atributos que forman la condición humana pueden verse en una cara, en una manera de caminar, en una mirada."

"En la época en que yo tenía amigos, muchas veces se han reído de mi manía de elegir siempre los caminos más enrevesados: Yo me pregunto por qué la realidad ha de ser simple. Mi experiencia me ha enseñado que, por el contrario, casi nunca lo es y que cuando hay algo que parece extraordinariamente claro, una acción que al parecer obedece a una causa sencilla, casi siempre hay debajo móviles más complejos."

"Solamente un espíritu superficial podría quedarse con la misma hipótesis, pues se derrumba al menor análisis."

"He pasado tres días extraños: el mar, la playa, los caminos me fueron trayendo recuerdos de
otros tiempos. No sólo imágenes: también voces, gritos y largos silencios de otros días. Es curioso, pero vivir consiste en construir futuros recuerdos; ahora mismo, aquí frente al mar, sé que estoy preparando recuerdos minuciosos, que alguna vez me traerán la melancolía y la desesperanza. El mar está ahí, permanente y rabioso. Mi llanto de entonces, inútil; también inútiles mis esperas en la playa solitaria, mirando tenazmente al mar. ¿Has adivinado y pintado este recuerdo mío o has pintado el recuerdo de muchos seres como vos y yo?
Pero ahora tu figura se interpone: estás entre el mar y yo. Mis ojos encuentran tus ojos. Estás
quieto y un poco desconsolado, me miras como pidiendo ayuda.
MARÍA"

"A medida que fueron pasando los días, creció en mí una especie de locura.
Le escribí una segunda carta que simplemente decía: "¡Te quiero, María, te quiero, te quiero!"
A los dos días recibí, por fin, una respuesta que decía estas únicas palabras: "Tengo miedo de
hacerte mucho mal." Le contesté en el mismo instante: "No me importa lo que puedas hacerme. Si no pudiera amarte me moriría. Cada segundo que paso sin verte es una interminable tortura.""

"No quiero rememorar en detalle todo lo que sucedió en ese tiempo a la vez maravilloso y horrible. Hubo demasiadas cosas tristes para que desee rehacerlas en el recuerdo."

"La muerte tampoco es mi tipo y no obstante muchas veces me atrae. Richard me atraía casi como me atrae la muerte o la nada. Pero creo que uno no debe entregarse pasivamente a esos sentimientos. Por eso tal vez no lo quise. Por eso quemé sus cartas. Cuando murió, decidí destruir todo lo que prolongaba su existencia."

"El suicidio seduce por su facilidad de aniquilación: en un segundo, todo este absurdo universo se derrumba como un gigantesco simulacro, como si la solidez de sus rascacielos, de sus acorazados, de sus tanques, de sus prisiones no fuera más que una fantasmagoría, sin más solidez que los rascacielos, acorazados, tanques y prisiones de una pesadilla."

"el hombre tiene tanto apego a lo que existe, que prefiere finalmente soportar su imperfección y el dolor que causa su fealdad, antes que aniquilar la fantasmagoría con un acto de propia voluntad. Y suele resultar, también, que cuando hemos llegado hasta ese borde de la desesperación que precede al suicidio, por haber agotado el inventario de todo lo que es malo y haber llegado al punto en que el mal es insuperable, cualquier elemento bueno, por pequeño que sea, adquiere un desproporcionado valor, termina por hacerse decisivo y nos aferramos a él como nos agarraríamos desesperadamente de cualquier hierba ante el peligro de rodar en un abismo."

"La felicidad está rodeada de dolor."

"no sólo somos este paisaje, sino pequeños seres de carne y huesos, llenos de fealdad, de insignificancia..."

"Las cartas de importancia hay que retenerlas por lo menos un día hasta que se vean claramente todas las posibles consecuencias."

"Muchas veces me ha pasado eso: luchar insensatamente contra un obstáculo que me impide hacer algo que juzgo necesario o conveniente, aceptar con rabia la derrota y finalmente, un tiempo después, comprobar que el destino tenía razón."

"¡Qué poco quedaba de la vieja pintura de Juan Pablo Castel! ¡Ya tendrían motivos para admirarse esos imbéciles que me habían comparado a un arquitecto! ¡Como si un hombre pudiera cambiar de verdad! ¿Cuántos de esos imbéciles habían adivinado que debajo de mis arquitecturas y de "la cosa intelectual" había un volcán pronto a estallar? Ninguno. ¡Ya tendrían tiempo de sobra para ver estas columnas en pedazos, estas estatuas mutiladas, estas ruinas humeantes, estas escaleras infernales! Ahí estaban, como un museo de pesadillas petrificadas, como un Museo de la Desesperanza y de la Vergüenza."

"había sido como alguien detrás de un impenetrable muro de vidrio, a quien yo podía ver, pero no oír ni tocar; y así, separados por el muro de vidrio, habíamos vivido ansiosamente, melancólicamente."

"¡Qué grotesco, qué triste era todo!"

"en todo caso había un solo túnel, oscuro y solitario: el mío, el túnel en que había transcurrido mi infancia, mi juventud, toda mi vida."

"Sólo existió un ser que entendía mi pintura. Mientras tanto, estos cuadros deben de confirmarlos cada vez más en su estúpido punto de vista. Y los muros de este infierno serán, así, cada día más herméticos."
April 1,2025
... Show More
این کتاب رو 10 روز بعد از بیگانه ی کامو خوندم و حیرت و تحسین تمام قدم برای این دو نویسن��ه بود که تونستن پستی بلندیها، گره ها، خلا ها و تمناهای روح و شخصیت قهرمانهای قصه و ماجراها و اتفاقاتشون رو در کمتر از 200 صفحه، به این زیبایی در ذهنم حک و برام ملموس کنن؟ تجربه ای که درمورد کمترین کتاب کم حجمی داشتم، معروترینش مسخ کافکا! اما برخلاف نظر خیلی از دوستان، تونل برای من یادآور بیگانه نبود گرچه هر دو بر بستر دیدگاه اگزیستانسیالیستی روایت میشن. شاید به دلیل رویکرد متفاوت شخصت های اصلی دو کتاب. کاستل به شدت عملگراست و جاه طلب و دستخوش احساسات مختلف شور، عشق، تمنا، خشم، حسادت، نفرت و... برخلاف مورسو که هیچ میلی به پیشرفت نداشت، منفعل بود و "برایش فرقی نمیکرد"


تونل ماجرای پیچیده ای نداره و اونچه که باهاش مواجهیم عشق، آشفتگی، جنون و نیاز فزاینده ی یک نقاشِ تنها و منزوی به زنی مرموزه. چیزی که بیش از همه منو در طول داستان جذب خودش میکرد قضاوت ها و تحلیل ها و استنتاج های کاستل بود که گرچه مبنا و اصالتشون مبهم و شاید حتی غیردرست بود اما برای یک ذهن شوریده، تسلسل قوی و فرآیند منطقی و نتیجه ای متقاعد کننده داشت. اونقدر متقاعد کننده که با خلا درونی وعقده ها و کمبودهای اون آدم دست به یکی کنن و فرمان قتل معشوق رو صادر.
چه قضاوت ها و استنتاج هایی از این دست که هر کدوم از ما تو زندگی نداشتیم و چه آدمها که بخاطرش نکشتیم! حالا یکی کمتر یکی بیشتر
April 1,2025
... Show More
It should be sufficient to say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed María Iribarne.

That is how the story unfolded itself. It began with that one sentence - a simple, staightforward confession.

After I finished the novella, it felt like waking up from a dream. Not just a normal dream but a nightmarish one. The kind that leaves you dazed as its after effect.

There was one person who could have understood me. But she was the very person I killed.n


It's no secret that Castel was the one who killed María Iribarne. This is a book about his coming out with the truth behind his terrible actions but that was it. He made no mentions of justifying his deeds nor does he shows much remorse over the dead woman he loved.

It was... disturbing.

But then again, everything about this painter is. It's horrifying to read through what goes on in this madman's mind. He had this hatred toward humanity boiling inside him and he purged it out heatedly in his words. In his eyes, all human beings are assholes. He even view them (us) as hypocritical, ass-kissing bastards. The way he wrote it, you can almost feel this hate-passion of his in your heart.

I scorn all humankind; people around me are vile, sordid, stupid, greedy, gross, niggardly. I do not fear solitude; it is almost Olympian


Then he'd go deep on the subject that makes you ponder - really ponder over the meaning of it all. It's infectious and... wonderful.
n
On a tiny planet that has been racing toward oblivion for millions of years, we are born amid sorrow; we grow, we struggle, we grow ill, we suffer, we make others suffer, we cry out, we die, others die, and new beings are born to begin the senseless comedy all over again.

. . .

Was our life nothing more than a sequence of anonymous screams in a desert of indifferent stars?


It is his total cynicism toward man that draws me in to him. I confess, I agreed to some of his opinions. Hell, I could even find myself relating to him and for that I am deeply disturbed...

When he got obsessed with María and started to stalk her everywhere at anytime. I was way more than disturbed. I was fucking terrified. When he gets passionate over someone or something, he fully dedicate himself to it - to the point of nearly reaching the brink of madness, and when he finally broke, the outcome was terrible.

The relationship portrayed was very abusive, very cruel... I nearly couldn't stomach it and wanted to stop but this book would never let me. Besides.. How can I stop when I'm addicted to what Castel has to say? How can I leave this book when I can clearly see that he is getting sicker in his head and madder in his actions? The answer is simple - I simply can't.

This book isn't for everyone, I can guarantee that. You'll be sickened and haunted by it and perhaps, you may even find yourself in Juan Pablo Castel. Maybe that will make you hate the book for it but in my case, I am awed.

In the end, it all comes down to the questions. Did he killed María Iribarne out of love or hate? Was María really what he perceived her to be?  The Tunnel is open to your own suggestions.


Pre-review

What a psychotic book this was. It feels like waking up from a terrible nightmare. So crazy, it's good.

See more reviews on books of all kinds of genres at...
n  n
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.