Man meets (married) woman. Begins love affair. Becomes possessive. Overthinks every reasonable answer she gives in an attempt to catch her out. Murders her.

Excellent!

Su primera lectura, a los quince años, constituyó una exasperante experiencia de un celoso patológico. Su relectura, en enero de 2005, me abrió la puerta a la historia de una búsqueda desesperada de escapar a la soledad a la que estamos condenados.

Rečenica: >Vrijeme koje je prošlo bilo je bolje< ne znači da se ranije događalo manje zla, nego da srećom ljudi to zaboravljaju.

Ernesto Sabato je lovac. Kao što smrt vreba svoj plijen tako Sabato vreba svoj. Postavljajući zamke koje su često uznemirujuće i nose jednu gorčinu sa sobom, on se sapliće i pada u njih. Taman kada izađe iz jedne, pada u drugu i sve tako. Da bi prekinuo jedan takav krug on se pridružuje drugom lovcu koji se zove smrt. Zajedno, jedan u svojoj maniji, a drugi po prirodi stvari - pobjeđuju.

Ovo je ispovijedajuća naracija kojom Sabato kroz protagonistu Kastel nastoji da izanalizira ponašanje individue (sebe u svojoj opčinjenosti i očaranosti) i osobe prema kojoj tu istu opčinjenost i očaranost gaji. Oslikavajući jedan prozor on gradi paralelan svijet koji se gleda kroz taj prozor. Takvu umjetnost skoro niko ne razumije, sem jedne žene. Ta žena razumije taj prozor i ona će proći kroz njega. U tom svijetu psihološka tortura jednog biće na uštrb drugog.
Sabato je jako uspiješan u svom kolebanju ispitivanja sopstvenih grešaka i grešaka drugog. Ovo se čita bez pauze. Tako kratka knjiga, a tako mnogo rečeno, ostavljajući prostora da čitaoci sami protumače način rezonovanja u određenim često suprotno nasilnim situacijama.

Καθαρή γραφή, με απλές προτάσεις, αλλά με ουσία. Λιτό κι απέριττο και όμως με αληθοφάνεια χαρακτήρων και πράξεων. Μου άρεσε!

یه بار یه عزیزی گفت: کافیه ورودی‌های مغزمون حذف بشه اون وقت مغز خودش داده‌ تولید میکنه و اونجاس که توهم ایجاد میشه.
اتفاقی که برای کاستل(شخصیت اصلی داستان) افتاد.فردی که اونقدر خودش رو تو انزوا و دوری از جامعه غرق کرده که رفته رفته ذهنش اونو تبدیل به یه هیولا میکنه و دست به جنایتی هولناک میزنه.
کتاب جذابی بود.توصیف تنهایی اگزیستانسیال انسان به تونل رو هم خیلی دوست داشتم.

«شاید فقط یک تونل وجود داشت, تاریک و خلوت: تونل من, تونلی که من کودکی, جوانی و همه عمرم را گذرانده بودم. و در یکی از قسمتهای شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده بودم و ساده اندیشانه باور کرده بودم که در تونلی موازی تونل من حرکت می کند, درحالی که در واقع او متعلق به جهان پهناور, جهان نامحدود کسانی بود که در تونل زندگی نمی کردند.»

Delirante, obseso, macabro.

Esta novela breve es el relato de un hombre que nos narra los sucesos que lo llevaron a cometer un crimen. La novela está ambientada en Buenos Aires, entre los 40’s y los 50’s, donde un célebre y excéntrico pintor poco a poco es arrastrado por la locura, en una frenética espiral descendente.

La vedette de esta obra es la narración: es desesperada, acelerada, agonizante. Por momentos asfixia, por otros te hace sentir impotente, pero no te permite que la sueltes.
Es increíble como a sabiendas de quien nos está relatando y lo que ha hecho, aún somos capaces de sentir empatía por él.

En general, los personajes me daban más o menos igual, eran todos demasiado extraños y cometían todo el tiempo actos injustificados, de hecho los protagonistas son realmente tóxicos y esa es la idea que parece querer transmitir el autor.
Pero no creo que sea una novela de personajes, sino una de narración, de suspenso, de locura. Los verdaderos personajes son los temas que se tratan: la soledad, la pérdida, la obsesión, la infidelidad, la creatividad, la búsqueda del amor así como la del placer, la comprensión por parte de un otro.

Es un libro indispensable para quienes sientan interés por la salud mental, el devenir humano, las pasiones oscuras, lo dramático, incluso el terror psicológico.

Oh yeah, mid-20th-century existentialist novel. You’ll be forgiven if you open this book to a random page and think that you’re reading Sartre’s Nausea – but you’ll soon realize that it’s not as good as Nausea. There’s murder here, and it will remind you of the other famous existentialist novel – The Stranger – except that it’s not as good as that one either. But the message is all the same: Oh, what a heavy burden it is to find yourself living in a universe that is void of any meaning and purpose!

I think this book came to me a bit late. I probably would have loved it even a few years ago. I’ve given a lot of five stars here to books like this. The ratings reflect how I felt when I read those books. I’m not sure how I’d like them if I read them now. I held on to “the rage” long after my teenage years, but I tell you people, once ennui fully sets in, even existential angst becomes boring.

There are times I feel that nothing has meaning. On a tiny planet that has been racing towards oblivion for millions of years, we are born amid sorrow; we grow, we struggle, we grow ill, we suffer, we make others suffer, we cry out, we die, others die, and new beings are born to begin the senseless comedy all over again.

YAWNS.

Was that really it? I sat pondering the idea of the absence of meaning. Was our life nothing more than a sequence of anonymous screams in a desert of indifferent stars?

A sequence of anonymous screams in a desert of indifferent stars! There was a time that I could have masturbated to that sentence. This is not to say that I now disagree with you, Mr. Sábato. It really is a senseless comedy, and we really are racing towards oblivion. That’s why it’s so much better – not to mention so much more difficult – to say something that offers hope and beauty. Despair is far too easy – and boring.

n  On a tiny planet that has been racing toward oblivion for millions of years, we are born amid sorrow; we grow, we struggle, we grow ill, we suffer, we make others suffer, we cry out, we die, others die, and new beings are born to begin the senseless comedy all over again.n

Meet Juan Pablo Castel. He's 38 years old, a painter. Cynical. A killer. In his mind, there are two kinds of people. Himself and the rest. He spends his whole life moving in what he describes as a tunnel, while evreyone else is outside roaming freely around the world. Until one day, in a random turn of events, he notices Maria Iribarne looking through the wall of his tunnel and he is devastated. One could say he falls in love but that would only be a euphimism for what it is he truely feels for her.

Sabato paints a raw picture of his hero, depicting everything through his eyes and thus making the reader dive deep into a state of twisted obsessions. Castel wants to possess the only human who understood him if for just a second. And of course, he is constantly in a state of suspicion and jealousy leading to his mistreating Maria. Characteristic to his self-delusion is when he remembers everything being dreamy in the past

n  Everything then had been miraculous, dazzling, but now the world was somber, cold, devoid of meaning.n

when in reality it was nothing like that as he never stopped causing uneasiness to Maria by interrogating her every time they would meet. What is frightening, is that I've met at least one such person in the past.

n  Dear God, how can you have faith in human nature when you think that a sewer and certain moments of Schumann or Brahms are connected by secret, shadowy, subterranean passageways.n

A magnificent, dark novel not suitable for those who like the sugar-coated and cheesy. Excellent.

Čitaocu ovog djela poklonjena je vrlo skupa ulaznica za posjetu lavirintu ljudske psihe, svijetu bolesne "ljubavne" opsjednutosti, opsesije ljubomorom i strašću prema jednoj ženi. Mi u ovom kratkom efektnom djelu možemo sagledati kako furiozno funkcioniše mozak u uvodu i razvoju nečega što predhodi jednome zločinu iz strasti. Priča oskudne a tako primamljive fabule, raskošnog sugestivnog stila, dobrih dijaloga. Ne znam samo kako ranije nisam upoznala Ernesta Sabatoa. Mea culpa.

"کافی‌ست بگویم که من خوآن پابلو کاستل هستم، نقاشی که ماریا ایریبارنه را کُشت."
کتاب چنین شروعِ عجیبی داره و من رو به یادِ آغازِ کتاب "بیگانه" از کامو می‌ندازه و در واقع نویسنده از آغاز، مقصد رو به ما نشون میده و ما رو در مسیر رسیدن به پایان، همراهی میکنه.
کتاب بیشتر در ژانر روانشناختی قرار می‌گیره و در طول داستان با احساسات و افکارِ بی‌پرده و رُک پابلو کاستل مواجهیم.
کرکتر اصلی هیچ قصدی بر پنهان کردن و آرایشِ افکارش نداره و اون‌ها رو صریح بیان میکنه و شاهد جنونی هستیم که جز تباهی مقصدی نداره.
اوایلِ کتاب که رگه‌هایی از اگزیستانسیالیسم غالب بود، برای من جذابیت بیشتری داشت و نوع مواجهه‌ با این پوچی برام عجیب بود.
نیمه‌ی دوم کتاب کمی از جذابیتش کم شد ولی باز هم کشش داشت.



《بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم که هیچ چیز معنی ندارد. در سیاره‌ای که میلیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم؛ بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر گیرند.》

Decepcionado, solitario, tímido, exagerado, violento, visiblemente alterado; sin mujer, ni hijos, ni hermanos, ni buenos amigos; con una madre que ha muerto y un padre que no tuvo ni la importancia suficiente como para siquiera ser mencionado en la novela. ¿Cómo sería alguien que descubre que la vida no es más que un túnel con paredes sucias y ocasionales ventanas donde no hay rastro de luz verdadera sino hasta el final del mismo? Quizá sería como un Extranjero, como un señor Meuersault: desubicado, desprovisto de algún sentido social, ajeno a las concepciones superficiales de las personas normales.

Ahora, ¿qué pasa cuando Castel (o cualquiera que se sienta como él) encuentra en la vida a alguien supuestamente semejante? No puedo evitar sentir una compasión muy fuerte hacia el protagonista. Me enternece ver cómo nunca pudo establecer una buena relación con María, y cómo, sin embargo, se aferraba a ella como si fuese la única forma de salir de su "insalvable soledad". El título de la novela es la metáfora principal, dijo una vez Sabato; y es cierto, perfectamente demostrado en esta obra. El capítulo XXXVI, donde Castel describe su túnel, es hermoso y expone claramente cómo se siente: cómo él se imaginaba que María era una persona solitaria igual a él. Lo de las ventanas transparentes por donde ellos se observan es igual de significante.

If you want to foreground a sociopath-misogynist-stalker's sense of urban isolation and alienation against a woman's prolonged emotional and physical abuse at the hands of the same person and call it existentialist literature, your choice. Just don't expect me to appreciate it.