فقط یک نفر بود که می‌توانست مرا درک کند. ولی او همان زنی‌ست که من او را کُشتم.

احساس می‌کنم این کتاب کوتاه‌تر از اونی بود که بشه باهاش ساباتو رو شناخت!
ظاهرا این اثر، اولین کتاب از یک سه‌گانه‌اس! که خب حتما بزودی کتاب‌های دوم و سومش رو خواهم خوند. به فارسی هم ترجمه شده‌اند.
بعد از خوندن اون‌ها شاید بتونم در مورد نویسنده نظر بدم.

اما در مورد خود کتاب، خب راستش من خیلی خوشم نیومد! نه اینکه بدم بیاد، نه، بلکه یک حس خنثی داشتم نسبت بهش.
برای یک بار خوندن خوب و البته بعضی جاهاش خیلی هیجان داشت که آدم دوست داشت زودتر بخونه و بفهمه که بعدش چه اتفاقی می‌افته! کتاب گیرایی بود. اما خب بنظر من تنها نقطه مثبتش همین خیزش‌های ناگهانی و جنونش بود!
داستان، خوب بود، مثلش رو جایی نخونده بودم. اما همونطور که در مورد کتاب رنج‌های ورتر جوان هم گفته بودم، من از عشقی که یکدفعه‌ای و در یک نگاه به‌وجود بیاد و تبدیل به جنون بشه خوشم نمیاد، درواقع اصلا اعتقاد ندارم!
اینکه قهرمان داستان، به دست و پای معشوقه‌ای بیافته که تازه باهاش ملاقات کرده و در دیدار اول ابراز عشق کنه، شاید در یک قرن پیش جذاب بوده باشه ولی با معیارهای آدم‌ها و زندگی‌های امروزی جور در نمیاد!

دوستش داشتم، بعنوان یک کتاب.
کتاب‌های دیگه‌ای از این نویسنده هم خواهم خوند.
ولی قطعا جزو بهترین‌های عمرم نیست!
امتیاز اصلی کتاب، سه و نیم بود!

" υπήρξε ένας άνθρωπος που μπορούσε να με καταλάβει .αλλά υπήρξε ακριβώς το πρόσωπο που σκότωσα"
Το βιβλίο αυτό που από την πρώτη κιόλας γραμμή αποκαλύπτει ότι ο πρωταγωνιστής,ένας καλλιτέχνης, δολοφονεί τη γυναίκα που μπόρεσε να τον δει πραγματικά μέσα από το έργο του ,είναι πολύ περισσότερα από μια ιστορία έρωτα,αρρωστημένου πάθους και εμμονής .είναι η ιστορία για το πώς ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει ολομόναχος μέσα στο τούνελ του μυαλού ,των σκέψεων του ,της μοναξιάς και της τρέλας του ,συναντώντας έναν άνθρωπο που δε θα έπρεπε να έχει συναντήσει μιας κ εκείνη ζούσε στον άλλο,φωτεινό και ζωντανό κόσμο ,πείθεται να την ακολουθήσει ,εθίζεται στον τρόπο ζωής της και στην ζωντάνια της και τελικά προδίδεται .και τότε...all hell breaks loose ...ένας ήρωας που έχει συγκριθεί με τον Μερσω του Καμύ,που όμως είναι σχεδόν επικίνδυνο να σκεφτείς πόσο περισσότερο ο καθένας μας θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον ήρωα του Σάμπατο και την απονενοηνενη πράξη του . Γιατί τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από τον άνθρωπο που πείθεται να ελπίζει ξανά ,μόνο για να βρεθεί προδομένος ...
Είναι ένα βιβλίο που έχει πολύ περισσότερα να δώσει να σκεφτείς από αυτά που γράφει .κάποιες σελίδες του είναι απλά αξεπέραστες ως προς τη μοναξιά και το σκοτάδι που περιγράφει ο πρωταγωνιστής .
" Ολόκληρη η ζωή μας ήταν μια σειρά από κραυγές ανώνυμες σε μια έρημο από αδιάφορα αστέρια;"

Albert Camus admirava este livro pela sua dureza e intensidade.

Um homem relata a história do seu crime com a débil esperança de que alguém o compreenda. NEM QUE SEJA UMA SÓ PESSOA, mas também certo que as suas razões não serão entendidas por ninguém.

A solidão, esse inferno de mundos herméticos.

Começa assim:

«Bastara dizer que sou Juan Pablo Castel, o pintor que matou Maria Iribarne;…devo confessar que agora lamento não ter aproveitado melhor o tempo da minha liberdade, liquidando seis ou sete tipos que conheço… Existiu uma pessoa que poderia compreender-me. Mas foi, precisamente, a pessoa que matei.»

n  “El hombre tiene tanto apego a lo que existe, que prefiere finalmente soportar su imperfección y el dolor que causa su fealdad, antes que aniquilar la fantasmagoría con un acto de propia voluntad.” n

El pesimismo, la soledad y la obsesión hecho libro. Probablemente esto resumiría mi percepción de este libro, y diría mucho de él sin decir nada, pero es lo que se siente. Cada palabra dicha por Castel, nuestro narrador, refleja una naturaleza perturbada por el desprecio hacia su entorno y hacia el mismo, lo cual provoca que se centre en sí, pero igualmente hace que cuando conoce a María desee hacerla suya de una manera enfermiza, apasionada y violenta.

n  “La felicidad está rodeada de dolor.” n

Esa enorme "cualidad" de estar completamente alejado provoca que Castel tenga una necesidad de pertenencia pero sin las habilidades y la motivación activa de hacerlo, de hecho hay un momento en el que él indica que su única conexión con el mundo es un muro transparente a través del cual ve lo que sucede a su alrededor mientras él continúa en su tunel. Este mismo aspecto lo hace celoso, controlador e hipócrita hacia las reglas, está bien cuando él lo decide y, la misma acción, está mal cuando se siente perjudicado.

Él mismo se vuelve un personaje hartante y desesperante, el cual constantemente deseas que se caye pero sabes bien que ya todo esta hecho y dicho, sólo te queda seguir escuchando para saber cómo murió María, porque eso ya es pasado. Durante su narración, la paranoia de Castel te hace dudar ¿María es tan infiel como él dice? ¿Hunter es su amante? Teniendo recursos como la ceguera, literal y figurativa, de Allende, Sábato da apertura a este tipo de dudas-

n  “Toda nuestra vida sería una serie de gritos anónimos en un desierto de astros indiferentes” n

La reflexión acerca del tunel es uno de los aspectos más interesante, si bien se encuentra hasta el final, toda la historia se desarrolla dentro del mismo, permitiendo que el lector se sienta parte del mismo, que lo llena de la sensación de soledad y asfixia que es la vida de Castel.

You know I was going to review this book but then it occurred to me that I would never know if you have read my review. I mean yes, I do get likes but suppose people are liking them without reading them. Of course, why would anyone do that? Two possibilities seem to suggest themselves – either they want to make a fool of me by making me keep writing reviews that no one reads or to distract me from something. Of course, that in itself calls for a mass conspiracy because so many people from so many countries will be liking my reviews – unless of course, it is one person with many fake accounts. Now that I think about it the possibility seems very real…

…. The above is how our protagonist might have started a review. But now to proper review:
I don’t know if it can be defined that way but all art – whether it be painting, writing, singing etc, all art forms seems to be tools, of communication – of communicating in superior ways. It is like that teenager boy writing poems to his sweat-heart sort of thing – or making albums, quoting great poets when one doesn’t feel gifted oneself – because our normal everyday language isn’t enough to express what we feel.

But what about artists? What yearnings must they have in themselves to make it their profession to develop those tools; to be on constant look out, at just the right word, phrase, color etc? Why should MB write, leave alone his manuscript of Master and Margarita’ leave alone keep them knowing that they are as good as their death warrant? ‘Manuscripts don’t burn’ one hears in the answer but why don’t they? Is it that they live in constant fear of being misunderstood like Kafka was?

Perhaps getting the message right in itself not enough, there must also need be the person who can understand the message. And thus, Nabokov’s irritation at wrong interpretations of his works and Van Gogh’s sorrow, who though created most beautiful paintings, never found a pair of eyes in which that beauty is reflected. Perhaps that is why artists seek posterity and immortality – to carry to their death bed the hope that what they have to say will be one day be heard in just the way they wanted. The protagonist in the ‘Invitation to a Beheading’ by Nabokov gives his writings to his executioners in desperation and asks them not to destroy them as long as he is alive so that he could at least have a theoretical chance of finding a reader.

So, is it for that theoretical chance of finding someone who will understand him that keeps the artist going? It seems to be true in the case of Juan Pablo, our protagonist here, for whom the whole life was like a dark tunnel (yes that explains the title) where he lived in solitude because, as he puts it, ‘no one understood him’.

The trouble begins when he finds a woman does understand him. And he discovers that he has a lot more to say than that single painting. She wants that too – because the need for understanding is mutual. It doesn’t matter who paints and who reflects. Only our guy can’t have enough – his overt-thinking, over-analytical, pathological brain can’t believe his good fortune. Like Anna Karenina, he needs constant assurances of her fidelity – as is often the case of those who fell in love when they had long given up on any chance of finding it. Like her, he too dwells over suicide but rather prefers killing his girlfriend.

Camus commissioned its publishing – and the narrator here too finds himself a stranger in his world but his solitude because he is a nihilist but rather because of his misanthropy. It also shows similarity to ‘Lolita’ in that Juan Pable might be putting his own version and suppressing the voice of his victim.

Δυο μέρες βασανίζομαι τι να γράψω για αυτό το βιβλίο αλλά αδυνατώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Για να δούμε:
#1. Ιστορία απλοϊκή
#2. Ο Σαμπάτο έχει απίστευτη δύναμη γραφής.
#3. Ο Σαμπάτο μπήκε στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού ενός περίεργου ανθρώπου και έφτιαξε μια δίνη συναισθηματισμού, παραλογισμού, κάνοντας ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα, που αν το διαβάσεις προσεχτικά διακρίνεις μέχρι και τις αιτίες που οδήγησαν τον ήρωα να διαβεί στο μονοπάτι αυτό που επέλεξε (?) να πορευτεί. Με άλλα λόγια, ούτε ψυχολόγος να ήταν ο Σαμπάτο.
#4. Η γραφή του σε κάνει όχι τόσο να τον συμπαθήσεις η να τον συμπονέσεις, όσο να τον καταλάβεις και να αναρωτηθείς αν θα μπορούσες να βρεθείς εσύ στη θέση του.
#5. Μου φάνηκε τόσο συγκλονιστική η σκιαγράφιση του θολωμένου μυαλού του Χουαν Παμπλο. Το αίσθημα που έχεις εκ των προτέρων προκαταβάλει την εξήγηση και ερμηνεύεις κάθε σημάδι με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδείξεις τον αυθαίρετο συλλογισμό σου. Επίκαιρο!! φοβερά επίκαιρο!!
#6. Ακολουθήσαμε έναν τύπο ιδιαίτερο, αποκομμένο από τον κόσμο, που χρειάστηκε μια στιγμή μόνο για να απασφαλίσει.. όταν την πρωτοείδε. όταν την είδε να κοιτάει έξω απο το Τούνελ. Το Τούνελ του που τον είχε στοιχειώσει.
#7. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, ότι το Τούνελ του Χουαν Παμπλο, το comfort zone του, που είχε μάθει να υπάρχει εκεί μέσα και να μη βλέπει τον κόσμο έξω απ αυτό, ο εσωτερικός του κόσμος που καταπιέστηκε και μεταμορφώθηκε σε ένα χωνί, που απορρόφησε και ανακύκλωσε τις μη εμπειρίες του. Και όταν ήρθε η στιγμή να "ξεράσει" όλα αυτά που είχε τραβήξει μέσα του είχε πάρει πλέον μια μορφή που δεν την έλεγχε. Και δεν την έλεγχε γτ είχε πάψει από καιρό να την ελέγχει, δεν την γνώριζε καν.

Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο ήταν για μένα η λύτρωση που δεν ήρθε ποτέ. Όχι για τον αναγνώστη, αλλά για τον ήρωα. Γιατί τελικά από του Τούνελ του δε κατάφερε ποτέ να βγει. Ίσως και να μην ήθελε.!
Με τα δικά μας Τούνελ τι γίνεται?

النفق عنوان معبر جدا عن عزلة بطل الرواية وكأنه يعيش في نفق من صنع أفكاره
بداخله عالم لا حدود له من الافتراضات والتصورات وهوس التحليل الدقيق لكل فعل وقول
الرائع هنا أحاديثه مع نفسه التي رسمت بدقة شخصيته وتركيبته الذهنية والنفسية المليئة بالتعقيد والغرور
الرواية اعتراف منه بجريمة قتل ومحاولة لتفسير الأحداث التي أدت إليها
ارنستو ساباتو.. وقدرة على تصوير النفس وما يدور فيها من هواجس وأوهام

روایتی مالیخولیایی از عشق و نفرت.
شخصیت اصلی داستان که راوی داستان هم هست، در طول داستان معشوقه ی خودش ماریا رو به شکلی توصیف می‌کنه و به نمایش می‌گذاره که خواننده رو وادار به همزاد پنداری و تنفر از ماریا می کنه. و حتی گاهی انقدر اون رو بالا می‌بره که خواننده فکر می‌کنه با یک موجود فرازمینی مواجه شده. کتاب رو خیلی دوست داشتم. به شدت نفس گیر، جذاب و گیرا. ترجمه هم خیلی خوب و روان هست.

Dark book. Inside the mind of a derranged obsessed man. Not a pleasant read but well written.

Genial. Este é o adjetivo que me ocorre quando tento classificar esta obra do argentino Ernesto Sabato, miseravelmente a primeira que dele leio. Juan Pablo Castel é um personagem incrivelmente bem construído, o mais triste exemplar do homem só, desconfiado porque incapaz de comunicar, obcecado por uma mulher que acaba por matar. Castel narra, ele próprio, a história do seu crime, explica, com pormenores, o processo mental que o conduz à decisão de assassinar Maria Iribarne, a única pessoa que parecia capaz de o compreender. Na verdade, Castel sente que percorre um túnel que, algures, se cruza com outro túnel, e sofre a impossibilidade de uma interseção, de um caminho comum para o entendimento. Nesse sentindo, experimentamos, na leitura, uma certa claustrofobia existencial, um deslizamento solitário para a loucura da incompreensão do outro e pelo outro.
Sabato deita o ser humano no divã e o resultado é assustador, mas, insisto, genial.

داستان بی نهایت زیبایی که با جمله ی اول، پایانش لو می رود.

من تونل را در بین بهترین آثار ادبی اسپانیایی زبانی قرار می دهم. به این دلیل که ساباتو با زیرکی تمام به کنکاش روح بشر پرداخته و در رمانی کوتاه و شگفت انگیز به زیباترین شیوه، به ما درس روان شناسی می دهد.

کاراکتر اصلی داستان از اختلال شخصیت دو قطبی رنج میبرد که بی شک همه ی ما نمونه هایی هرچند ضعیف از آن را در وجودمان داریم. خوان پابلو کاستل نقاشی نو گرا و بسیار مغرور است که مردم عادی و حتی منتقدان خود را تحقیر می کند و در حین خودستایی به روایت داستانش میپردازد. در حالی که ادعا می کند از خودستایی بیذار است. با این لحن هنرمندانه ساباتو شخصیتی را در مقابل کاستل قرار می دهد که این نقاش جوان و مغرور را به معنای واقعی کلمه به بند می کشد و عشقی توامان با نیاز را در وجودش به عرصه ی ظهور می گذارد. شاید اگر ماریا آنقدر اسرارآمیز و مرموز نبود و یا اگر کاستل تا آن حد دقیق و نظریه پرداز نبود، هیچگاه سرانجام این عشق مرموز به این جذابیت نمی بود. همچنین داستان با معمایی پایان می پذیرد که شاید تا ابد برای ما و خوان پابلو سر به مهر باقی بماند.

لحن صادقانه و بدور از کلیشه و شعار نویسنده مهمترین فاکتوریست که به تونل قداستی جاودانه می دهد.