وكتبت ريفيو مطول عن الكتاب ده وضاع مني، لذلك هأكتفي بهذه النسخة المصغرة :D

تراجيديات أسخولوس، هي أول تراجيديات اغريقية أقراها. الكتاب بيضم التراجيديات السبعة اللي تبقت من أعمال اسخولوس، معظمهم بيرتبطوا ببعض في الأحداث.

أسخولوس من الكُتاب الملحمين والمؤثرين في عالم التراجيديا، فبيعتبروه المؤسس الحقيقي ليها، حيث أنه أول من أدخل الحوار والممثل الثاني للمسرحية، ده غير أن مسرحياته بتتحمور حول الدين وأن وجود الإنسان "خطيئة كبرى"


في مسرحياته فيه تداخل قوي بين عالم الآلهة وعالم البشر، على عكس مسرحيات كتيرة من مسرحيات الفترة دي اللي بتتخذ من عالم الآلهة خلفية للأحداث.

لكن أنا فعلاً لازم أشيد بمجهود المترجم، عبد الرحمن بدوي، اللي بجانب الترجمة الجيدة للمسرحيات، إلا أنه قبل كل مسرحية بيعمل مقدمة مستفيضة عن ظروف المسرحية دي ومرجعها التاريخي وأحداثها التي لا يُذكر معظمها في المسرحية لكنها ضرورية جدا لفهم ملابسات الأحداث.

مش كل المسرحيات أعجبتني، لكن أعجبت بأفكارها كلها، أكتر مسرحيات أعجبتني هي "المستجيرات" و "بروميثيوس مغلولاً"

كتاب فعلاً يستحق القراءة.

While reading the text I couldn't notice it was very reminiscent of Homer's work, like in the way warriors' lineage and skills were listed and the use of some similes. Being aware that the texts are incomplete, I still got the feeling that most tragedies weren't really that tragic; I can't help comparing them with Sophocles' tragedies, which seemed to me more engaging and powerful. For example, Aeschylus' tragedies are all about characters looking back and telling what already happened just to come to a conclusion a while later, instead of giving more dynamic in action and dialogue. Yet I gotta say The Oresteia was an exception to this, definitely my favorite tragedy in the lot; Clytemnestra is one hell of a character and stole the show for me.

Une sorte d'épouvante emplit Eschyle d'un bout à l'autre ; une méduse profonde s'y dessine vaguement derrière les figures qui se meuvent dans la lumière. Eschyle est magnifique et formidable, comme si l'on voyait un froncement de sourcils au-dessus du soleil.
Victor Hugo

Ho letto solo le seguenti tre tragedie per preparare l'esame di Estetica;
• Le Baccanti ★★★★
• Antigone ★★★★
• Edipo Re ★★★★

image:
هل أنا أبالغ عندما أعطي خمس نجوم؟ لا أعتقد, إن كان العمل فني. التراجيديا الإغريقية هي من أعظم ما قدمه الإنسان, انها انعكاس ماسآة قدومه للوجود. ورغم ان اسلوب اسخولوس يعتبر بسيط جدا اذا تم مقارنته بمن جاء من بعده, الا أنك لن تشعر الا بهيبة وعظمة وقشعريرة كونية عند قرائتك للمسرحيات. عبد الرحمن بدوي يقدم ترجمة رائعة وفي المستوى, وهو يقوم بإيضاح كل شيء سواء في مقدمة كل مسرحية أو في الهوامش داخل المسرحية.

أنا لا أحب تحليل الفن كثيرا فهو يفقده معاني عميقة كثير منها لا يترجم بالأحرف, ومثل ذلك المسرحيات التراجيدية. بالنسبة للصورة المرفقة بالأعلى فهي تصور مشهد من مسرحية السبعة ضد ثيبا, والموجودة في الكتاب, ولكني لن أتكلم عنها لأمنح العدد الأكبر منكم متعة المفاجأة.

Muy bueno el contenido. Muy buena la traducción, junto con la introducción y notas.
Mis favoritas: Los Persas (bellísimo lenguaje) y Prometeo encadenado (mito fundador).

Seguro que no es comparable leerlas con verlas representadas, con los movimientos del coro, la escenografía… y sobre todo con lo que pudo ser su representación en el V antes de Cristo, con el ritmo original del griego y cuando todos los personajes resultaban conocidos al público sin necesidad de notas a pie de página. Aunque son algo desiguales (Los Persas, la primera que leí, resultó un fiasco, pensé en dejarlo), las tres últimas leídas, las que conforman La Orestiada, compensan todo lo demás. La historia de los Átridas, con las muertes de Agamenón (muy apropiado después de la Canción de Aquiles), Casandra y Clitemnestra; el Orestes perseguido por las Erinis y ayudado por Apolo; el juicio en Atenas con Palas Atenea como árbitro… toda una lección de Historia, literatura, política… Un imprescindible.

Leí este libro ya que me encuentro investigando sobre las tragedias. Iré en orden.
Los persas me llamó la atención la importancia que se le da al destino y como esta contada esta historia, se me hizo difícil leer de repente debido a la cantidad de nombres que se mencionan aún así me gusto bastante.
Los siete contra tebas me parece que esta el relato bastante bueno pero no me gusta la manera en la que está contado, se hace algo tedioso.
Las suplicantes ha sido mi tragedia favorita, me encanto que el coro haya sido el protagonista de esta historia.
Con prometeo encadenado me pasa algo parecido a los siete contra tebas, la historia es buena y me gusta el tema de la vulnerabilidad de Zeus, pero se hace algo larga, sobretodo la primera parte.
Agamenon, la primera de la orestiada, a mi gusto es la mejor de las tres. Aunque creo que esta y las coeforas podrían haber sido una misma obra.
Las eumenides es mi menos favorita de todas, ya que no me gusta la resolución de conflicto y a mi parecer ni siquiera es una tragedia.
De todas maneras la historia de esta trilogía es apasionante como lo es toda la mitología griega pero... ¿Alguien quiere pensar en Ifigenia?

Błagalnice

Trzy przykazania greckie: "Czcij bogów, czcij rodziców, czcij gościa" - w teorii piękne, w praktyce niebezpieczne, szczególnie jeżeli gość ów niesie gałązkę oliwną w ręce, gdyż odtrącenie błagalnika może się skończyć tragedią, a przyjęcie zbiega z innego kraju - wojną.

"Błagalnice" opowiadają historię założenia dynastii argejskiej wywodzącej się od córki Danaosa Hypermestry i jej brata stryjecznego Linkeusa. Oczywiście nie jest to początek, ta historia jest trochę bardziej zagmatwana. Argejka Io została z zazdrości o Zeusa zamieniona w jałówkę przez Herę. Uciekała, uciekała, aż dotarła do Egiptu, gdzie urodziła Zeusowi syna Epafa. Prawnukiem Epafa jest Danaos i Aigiptos (przodek Egipcjan). Między braćmi doszło do kłótni o władzę, którą wygrał Aigiptos, i zażądał w nagrodę córek brata - Danaid. Danaos ucieka więc z potomstwem za morze, do swojej dawnej ojczyzny, ponieważ dziewczyny nie chcą takich mężów.

Wojna pierwiastka kobiecego z męskim, a nawet desperackie próby ochrony dziewictwa z ucieczką i dźganiem ostrym narzędziem włącznie - to baśniowe tradycje greckie zaadaptowane przez Ajschylosa. A jak skończy się cała ta heca? Danaosowi z córkami król Pelazgos udziela schronienia, co nie podoba się Aigiptiadom, więc wybucha wojna. Pokonany Danaos zgadza się na małżeństwa córek, ale to podstęp - Danaidy wymordowały swoich mężów (oprócz jednej, Hypermestry, od której rozpocznie się cały ród królewski).

[wszystkie te mądre informacje pochodzą ze wstępu do mojego wydania, jak dobrze czasami poczytać coś mądrego]

Oresteja

"Oresteja" to jedyna zachowana w całości trylogia Ajschylosa (jak również w całej literaturze greckiej). Opowiada ona losy rodu Agamemnona, wodza wojsk greckich w wyprawie przeciw Troi.
Już w części pierwszej mamy trzęsienie ziemi - Agamemnon wraca spod Ilionu i ginie z ręki żony. Oczywiście, jak to w tragediach greckich bywa, wszystko ma swoją przyczynę. Agamemnon zadarł z Artemidą, która w zemście nakazała mu złożyć w ofierze jego córkę, Ifigenię. Tu właśnie zaczyna się motyw okrutnej zbrodni, gdyż Klitajmestra jako matka nie mogła mu tego wybaczyć (prawdopodobnie nienawiść Klitajmestry, żony Agamemnona, kiełkowała już wcześniej - umówmy się, to nie było udane małżeństwo).

Część druga - "Ofiarnice" - dotyczy zemsty Orestesa, syna Agamemnona. Po powrocie do ojczyzny zabija on własną matkę i jej kochanka. Klitajmestra błagała go o ocalenie życia, jednak Orestes dokonał swego. Rozdarty między miłością do matki a chęcią zemsty za ojca, dokonał wyboru, który ściągnął na niego gniew erynii.

Eumenidy, inaczej erynie, to boginie zemsty i kary, które ścigały Orestesa za zabicie matki. W trzeciej i ostatniej części, dzięki przychylności Ateny, zdołał on uniknąć ich groźnej interwencji, a one same otrzymały przydomek "łaskawych".

Tak kończy się "Oresteja", moim zdaniem zawiera ona najlepsze tragedie Ajschylosa. Wiadomo, zbrodnia i kara zawsze się dobrze sprzedaje.

Come ogni classico del pensiero occidentale, affinché non sia noioso, è necessario affrontarlo con un triplice accorgimento: decontestualizzarlo, attualizzarlo e concretizzarlo. Il teatro greco è molto più pedagogico delle tradizionali fiabe per bimbi.

Not for me.

I don't remember anything about this thing, except that I truly disliked it. I may have dnf. Maybe it wasn't the right time.

-----------------------------------------------
n  PERSONAL NOTEn:
[459] [248p] [Classics] [Not Recommendable]
-----------------------------------------------

No es para mí.

No recuerdo nada de esta cosa, excepto que me desagradó mucho. Posiblemente fue dnf. Tal vez no era el momento adecuado.

-----------------------------------------------
n  NOTA PERSONALn:
[459] [248p] [Clásicos] [No Recomendable]
-----------------------------------------------

It seems nothing can reach the superiority of Orestie; no one has ever since mourned a lost one like Cassandra, no one has been deluded as has Clytemnestra, no one has been deceptive and infidel as has been Agamemnon and no one has grown to a fury and then to the penitence of Orestes. This entire book is an amazing hall of human misery and repentance.