Αριστουργηματικό έργο που γίνεται ακόμη πιο συγκλονιστικό καθώς διαχέεται ολόκληρο απο ΑΡΩΜΑ ΚΑΦΚΑ & ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΚΑΜΥ.

Σουρεαλιστικές καταστάσεις, ατομικοί ψυχαναγκασμοί, σκληρές ευαισθησίες και παγιδευμένες υπάρξεις μέσα στους προσωπικούς και κοινωνικούς εφιάλτες. Σισύφεια προσπάθεια λύτρωσης.

Το ατελέσφορο και επαναληπτικό βασανιστήριο του πρωταγωνιστή καθρεφτίζει ρεαλιστικά κομμάτια απο τη δική μας καθημερινότητα.
Κάτι που δεν αντιλαμβάνεται εύκολα ο αναγνώστης, την ταύτιση, σε υπαρξιακό επίπεδο και την ανημποριά μας να ξεφύγουμε «φτυαρίζοντας άμμο» απο τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τα ατελείωτα καθήκοντα που μας εγκλωβίζουν σε μια αέναη μάχη με την αιχμαλωσία του κατεστημένου.

Βρισκόμαστε ξαφνικά παγιδευμένοι μέσα στην καυτή ατελείωτη άμμο.

Αυτό το ύπουλο ορυκτό με διάμετρο 1/8 του χιλιοστού (κατα μέσο όρο) ανά κόκκο, γεννιέται μέσα απο το χώμα και σαν κάτι ζωντανό έρπει εισχωρώντας παντού, είναι το
«κελί» της ζωής μας.

Αθόρυβα και σταθερά, χωρίς ποτέ να ησυχάζει, εισβάλει και απλώνεται, θανατώνοντας την επιφάνεια του εδάφους...και όχι μόνο.
Είναι άγονη και ξηρή λόγω της αδιάκοπης ροής της και δεν μπορεί να φιλοξενήσει ζωντανό πλάσμα.
Επομένως η άμμος κρίνεται ακατάλληλη για τη ζωή λόγω κίνησης, ενώ η μελαγχολία της ανθρώπινης ύπαρξης εξαναγκάζει σε μια συνεχόμενη και ακίνητη προσκόλληση μέσα στο χρόνο. Μια καταδικαστική σταθερότητα.

Στο ερώτημα αν η προσκόλληση και η απραξία ειναι πιο ζωογόνες σε σχέση με την ακατάπαυστη ροή πιθανότητα η απαντηση ειναι : ικανότητα προσαρμογής!!!

Αυτό το μυθιστόρημα παρά την έντονη δυσφορία και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι εξεχόντως συναρπαστικό.

Η πλοκή λιγοστή και οι χαρακτήρες ελάχιστοι είναι φοβισμένα υποχείρια συμβόλων και υποταγμένων ιδεών.

Η υπόθεση τόσο απλή που γίνεται εθιστική και ύπουλη, επηρεάζοντας επικίνδυνα την ψυχολογική ταύτιση με τον αναγνώστη.

Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται απελπιστικά είτε μέσα, είτε στον περίβολο της υπόγειας φυλακής - σε σχήμα σπιτιού - απο άμμο.
Οι πρωταγωνιστές δεν εμπνέουν συμπάθεια, είναι επιφανειακά κενοί, ξένοι, στείροι, όμως η πένα του συγγραφέα με την ίδια επίφαση ταύτισης μας κάνει ακούσια να ενδιαφερόμαστε και να πιστεύουμε σε αυτούς.

Γνωρίζοντας αρχικά ότι ο ήρωας μας είναι αγνοούμενος και μετά απο επτά χρόνια κηρρύσεται επισήμως άφαντος-νεκρός, ακολουθούμε την πορεία του συγγραφέα σε πραγματικό χρόνο που μας οδηγεί σε ένα χωριό.
Σε έναν τόπο ξεχασμένο απο θεούς και δαίμονες, σφηνωμένο μέσα σε τεράστιους αμμόλοφους ζούνε ανθρώπινα κουφάρια έρμαια και βασανισμένα απο τη θάλασσα της κινούμενης αμμου.
Ειναι οι ελεύθεροι θεματοφύλακες της παράδοσης τους.

Τα λιγοστά σπίτια είναι θαμμένα μέσα στη γη πνιγμένα απο την άμμο που πρέπει κάθε βράδυ να την φτυαρίζουν δίνοντας τιτάνιο αγώνα ώστε να μην πνίξει τα πάντα στον άνυδρο βυθό της.

Εκεί, εξαπατούν τον ήρωα μας που φθάνοντας στο χωριό ως ερασιτέχνης εντομολόγος, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα σισύφειο μαρτύριο.

Τον κατεβάζουν στο σπίτι της κόλασης απο άμμο το οποίο κατοικείται απο μια νεαρή χήρα που παλεύει νυχθημερόν να ζήσει και να αναχαιτίσει την άμμο πριν συμπαρασύρει όλο το χωριό στην άβυσσο της ανυπαρξίας.
Τα σπίτια εξαρτώνται το ένα απο το άλλο επομένως το μαρτύριο του «φτυαρίσματος»είναι καθημερινό και απαραίτητο.

Κάθε μέρα η ζέστη είναι ανελέητη, οι βολβοί των ματιών βράζουν,τα σπλάχνα καίγονται και τα πνευμόνια παίρνουν φωτιά. Παράλληλα η άμμος που εισχωρεί παντού γεμίζει με τους θανατηφόρους κόκκους της τα πάντα δημιουργώντας πληγές και πόνους.

Η λαχτάρα για ελευθερία καταπλακώνεται απο τόννους άμμου και χάνεται μαζί με την ανθρώπινη ψυχή.
Η συνήθεια του εγκλεισμού και η τρυφερή σχέση μεταξύ των δυο κρατουμένων ίσως να αποκτά μια ζοφερή αλλά σωτήρια καταδίκη.

«Επανέλαβε το ίδιο κάμποσες φορές, ώσπου το σάλιο έγινε κολλώδες, σα λιωμένα φύκια, και στάθηκε στο λάρυγγά του. Σίγουρα δεν αισθανόταν υπνηλία, όμως απ’ την εξάντληση η συνείδησή του είχε γίνει σαν βρεγμένο χαρτί. Ήτα σαν να ’βλεπε τα πάντα μέσα από ένα τέτοιο χαρτί, που το είχε σηκώσει στο φως. Το τοπίο γύρω είχε γίνει ένα σύνολο από βρόμικες κηλίδες και γραμμές, που έπλεε μπροστά του. Ήταν ένα τοπίο σαν αινιγματική εικόνα. Υπάρχει μια γυναίκα…Υπάρχει η άμμος…Υπάρχει ο ήλιος… Υπάρχει το εντελώς άδειο κιούπι του νερού… Από πού τέλος πάντων θα ’πρεπε λοιπόν ν’ αρχίσει προκειμένου να λύσει αυτή την εξίσωση, τη γεμάτη με άγνωστους Χ;»

Gerçeküstü ve fantastik edebiyattan hoşlanmamama rağmen "Kumların Kadını"nı çok ilginç buldum. Farklı bir anlatım ve ilginç benzetmelerle hızla ve zevkle okunur bir roman çıkmış ortaya. Eminim siz de okuduktan sonra "kum"a çok farklı bakacak, belki de bir anlam yükleyeceksiniz. Öneririm

I have long wondered and still wonder about the meaning of this masterful novel. So, I updated the "myth of Sisyphus." In each cell of sandy ground, guards watch each occupant of his hole correctly evacuate the sand to keep this sort of alveolar village alive. Despite himself, the protagonist will fall into one of these holes already occupied by a woman who can no longer, on her own, evacuate the sand. And our man quickly realizes that the trap has closed on him. After the failure of an escape, he will understand that his future will be to stay with this woman working to extract the sand. Sand seeps everywhere. Little by little, a more tender relationship will be born within the couple, and it will be less aggressive.
Is our existence limited to that of Sisyphus, endlessly recommencing the same task? Consciously accept that this is the meaning of our existence, as Camus thinks? To be linked in the sense of the absurd, dear to Kobo. The absurdity of our life. (There, I think Camus would no longer agree).
Abe Kobo, with this book, poses one of the essential conditions of the meaning of life. Also, the writing is masterful. You feel the sand seep through all the crevices.
We too often forget Abe Kobo in Japanese novelists to remember.

لعنتی! لعنتی پنج ستاره ای...
فقط گند زدم با پی دی اف خوندنش!
حتما بخونید. فقط ترجیحا کاغذی.

"زندگی چیزی نیست که آدم بتواند بفهمد"

فضای تلخ و سیاهی داره داستان... اون یک هشتم میلیمتر ساده و پیچیده که تمام کتاب رو پوشونده و هر تکانی که میخورید از سروکولتون پایین میریزه و معنی تمام چیزها رو توی خودش خلاصه کرده واقعا ترسناکه... شن چیزی نیست ولی همه چیزه... شن هرچیزیه توی این زندگی که ما باهاش درگیریم... ازش که غافل بشیم آوار میشه روی سرمون، اگه ازش بخوایم بگذریم میشینه رومون و ذره ذره از بیرون مارو میپوسونه... زندگی همون دهکده شن آلود و زرد و چرکینه... انگار هر تلاشی برای رهایی ازش محکوم به شکسته، تازه اون آخر هم که راه رهایی جلوی پات باز شده دیگه رمقی برات نمیمونه که خودتو رها کنی، انقدر درگیر اون گودال عفن شدی که به خودت میقبولونی (!) که هنوز کارت با این خراب آباد تموم نشده و نمیشه و نمیتونی الان رهاش کنی... شاید بعدا...
سخت گرفتاریم

* یه لنگی تو ترجمه داشت انگار
** یه مقدار مشکل داشتم با تصور کردن فضای دهکده! (شاید با دیدن فیلمش رفع بشه)

4.5 stars!

As others have noted, this is very much a Japanese Kafka; but also a Japanese Camus, more L'Etranger than Gregor Samsa. I was drawn into the story from the start, although it needs to be kept in mind that this is not your average plot-oriented page turner. A man disappears. Enquiries are made as to the circumstances of his disappearance. He doesn't seem to harbour a dirty secret, and he could be the type that disappears deliberately (although the items he took with him -tools for collecting insects- do not suggest as much). We learn early on that on the seventh year of his disappearance the police officially declare him a missing person - so we know that there's no easy resolution. This is going to be a long-drawn-out disappearance.

Rewind seven years earlier: a man with a keen interest in collecting insects, and in particular, in a certain kind of beetle that he thinks has not been identified yet, sets off for a place of sand dunes where he believes more of this new species may be found. We are treated to detailed descriptions of a weird, almost lunar, landscape (which could be real, but, one suspects, is more likely fantastical):

"But, curiously enough, the areas where houses stood were not the slightest bit higher. The road alone rose, while the hamlet itself continued to remain level. No, it was not only the road; the areas between the buildings were rising at the same rate. In a sense, then, the whole village seemed to have become a rising slope with only the buildings left on their original level. This impression became more striking as he went along. At length, all the houses seemed to be sunk into hollows scooped in the sand. The surface of the sand stood higher than the rooftops. The successive rows of houses sank deeper and deeper into the depressions."

The man stays around longer than he anticipated, and as night falls, he is greeted by some locals whom he asks for lodgings for the night. After checking carefully that he's not an inspector (at which point alarm bells should have gone off), they agree to offer him accommodation for the night, placing him with a young widow. But the house where he'll spend the night is very strange indeed; like the sunken houses described earlier, this, too, is sunk deeply into the sand, and the man descends to it by means of a rope ladder. Once there, all sorts of strange things start to happen. The woman tells him things about the sand which defy logic and modern science, for example, how the sand is moist and how it needs to be shoveled out every evening lest the village be burried in sand. The man is suspicious; he doesn't believe a word. But he realises that something odd is going on when he wakes up with sand encrusted on his face, around his eyes and his mouth, having foregone the woman's advice to put a towel over his head as he sleeps.

The man now wants to leave the village and return to his usual activities. He's a teacher, an insect collector, and has recently met a woman with whom he has sexual relations. But there's no ladder, and neither the woman nor the villagers seem eager to offer him one. All routes of escape seem cut off: without a ladder he cannot get out of the enormous sand hole in which the house is buried, and without hard work to shovel out the sand, the situation will soon become precarious. Will the man manage to find a way out? Will he escape the villagers who now seem keener than ever to keep him in the village? And, most important of all, will he hold on to his will to escape once a few attempts have failed?

This is a very existentialist piece of fiction, with forays into the meaning of life, freedom, and sexuality. The way of life of the villagers seems entirely Sisyphean to the main character, and for that reason pointless, useless, and devoid of any purpose. Surely, in the modern world the villagers could relinquish their nightly shoveling and find a more effective way of keeping the sand at bay. They could migrate. They could contact the authorities. They could set up a charity. Contact the newspapers, make a splash of their peculiar circumstances. But how much of this is truly irrational compared to the daily routine of a teacher, a city dweller, an office worker? Shoveling sand for a set number of hours a day, without meaning and without an ultimate purpose, how different is this really from our daily lives which give the illusion of freedom and pursposeful activity? This is a depressing question, a question that the book forces you to confront. At the same time, the writing has a hypnotic quality, that won't let you put it aside easily. I am glad I have read this, and am grateful to Steven for recommending it. I very much look forward to watching the film that was made of this book!

Die Vergleiche mit Kafka kann man nicht überlesen. Kafkaeske und mitunter verstörende Szenen in Verbindung mit philosophischen "Sinnsuchen" und absurd-komischen Selbstgesprächen. Dazu ein informatives Nachwort zur Einordnung von Abe´s Werk in der Literatur(geschichte).

Δεδομένου πως πρόκειται για ένα βιβλίο που κοσμεί τις περισσότερες λίστες Απαραίτητων, Αριστουργημάτων κ.ο.κ. ανέμενα μια ανάλογης έκτασης και βάθους αναγνωστική εμπειρία. Δεν είμαι βέβαιος όμως πως τη βρήκα.
Ας εξηγηθώ. Όλα τα στοιχεία που προανήγγειλαν την αναγνωστική… ηδονή ήταν παρόντα: Το έντονο καφκικό στοιχείο, η ιαπωνική ελλειπτικότητα, ο "καλπάζων" μοντερνισμός, ο συμβολισμός στα όρια της φαντασμαγορίας. Και όμως, τα επιμέρους στοιχεία δεν ήταν αρκετά -σ' εμένα τουλάχιστον- να δημιουργήσουν την ευκταία σύνδεση με το κείμενο.
Δεν κατόρθωσα να μεθέξω, όχι διότι το κείμενο ήταν δύσπεπτο ή βαρετό (σίγουρα δεν περιμένεις από ένα τέτοιο βιβλίο παρά την ελάχιστη δυνατή δράση και μια αυτιστική ανάπτυξη του θέματος, κινούμενη βουστροφηδόν), αλλά διότι όλα αυτά δεν με καθήλωσαν ως ανέμενα.
Οι καταληκτικές σελίδες με άφησαν μάλλον αδιάφορο για την τύχη του ήρωα και αυτή η αίσθηση ματαιότητας -η πανταχού παρούσα άμμος που κακοφόρμιζε με την παρουσία της την κάθε σελίδα- μου υπενθύμισε πόσο πιο κλειστοφοβική και μοναδική ήταν η, βασισμένη στο βιβλίο, αριστουργηματική ταινία του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα.

کتاب خیلی مهم تر و پیچیده تر و فلسفی تر از چیزی بود که انتظار داشتم
و با این وجود ساده ترین حقیقتی رو که محض یادآوری محکم کوبوند تو صورتم این بود که آدما اگه بعد از تلاش برای فرار از بدبختی هاشون به نتیجه ای نرسیدند و دق مرگ هم نشدند بدون شک آروم و آهسته با بدبختی هاشون دوست میشن،بهش خو میگیرن و این قدر عادت میکنند که دیگه دلشون نمیخواد چیزی تغییر کنه

اگه تو شرایط روحی مناسبی نیستین از خوندن کتاب صرفنظر کنین

This book tell the story of an entomologist that, in his search for a specific beetle, ends up trapped by local villagers in a huge sand hole with a woman, where he is forced to work gathering sand. As time pass by, his emotions and sanity begin to get twisted. In his struggle to escape both human and nature obstacles, he tries different strategies, and we are caught cheering for his success, but kind of knowing that his chances are minimal, which is a good "distressing" experience.
This is truly timeless, global, layered story that everyone should read. A man is trapped in a sand pit by villagers while he is out hunting for insects in the dunes. He is forced to shovel sand out day after day, as he plots to escape and forms an odd relationship with the woman who shares the pit. The role of the woman is intriguing. She is a sex object, his rational conscience, an imagined foe, an eventual partner/friend-- and at the same time, very one dimensional. The sand, the insects even, are more developed as characters than the woman is. The real appeal of this novel is in the existentialist allegory. It's life, as perceived by most humans at the various stages of maturity. Anger, selfishness, rebellion. Then, reason, planning, strategic alliances. Lastly, acceptance, contentment, humanity. At the end, as he is close to achieving his purported goal, he chooses to delay. To delay death perhaps? Is the message here that life is the journey and not the destination? Is freedom all we imagine, or do we all harbor a hidden need to be enslaved?I would love to spend some time with this book again-- perhaps with a class-- and study it closely. There is much to appreciate-- from the sand and insect imagery, to the enigmatic woman, to the man's psychological states. I can't take it all in with one read.

زن در ریگ روان اثر عمیقی است. یک دست است و این یک دست بودن در فرم و محتوا کار را بسیار قوی کرده. از جنبه های فنی و نوشتن که بگذریم، محتوای اگزیستانسیالیستی کار بدون افت، بدون اینکه به داستان بودن کار لطمه بزند راه خودش را می رود و برای خواننده "ساده نگر" داستان را فدای محتوا نمی کند.
کتاب سه بخش دارد. سه بخش که اگر بهتر نگاه کنیم متناظر تز، آنتی تز و سنتز هستند. تز امید و رهایی از بیهودگی، آنتی تز سیزیف و سنتز زندگی.

فوق العاده بود ! فقط همین رو میتونم بگم .. یک رمان کافکایی که با فلسفه ی کامو و اگزیستانسیالیسم سارتر مخلوط شده و در دل خودش آنیما و آنیموس یونگ رو هم جا داده بود .. یک رمان پست مدرن تمام عیار !
میخواستم نقدی برای این کتاب بنویسم اما چند نقد خوب در وب پیدا کردم که لینکشون رو اینجا میزارم.. در صورت علاقه مطالعه کنید

زن در ریگ روان کوبو آبه

نقد روان شناختی داستان «زن در ریگ روان»