‎دوستانِ گرانقدر، داستانِ این کتاب از جایی آغاز میشود که چند پسربچهٔ بیچاره نزدِ زنی مذهبی که همچون عنکبوت میباشد و همان خواهرِ روحانی نام دارد، در تنگنا و قوانین و خزعبلاتِ ابلهانهٔ دینی، اسیر شده اند... یکی از این پسربچه ها، فرزندِ یکی از بارُون هایِ مشهورِ ایتالیایی میباشد که <کُوم دو رُندو> نام دارد.. کُوم یا همان کوزیمو، دوازده سال دارد و دیگر نمیتواند آن خواهرِ روحانیِ بیخرد و آن زندانِ مذهبی را تاب بیاورد و از آنجا میگریزد و به بالایِ درختی در تهِ باغ پناه میبرد و از آن درخت به درختِ دیگر و همینطور ادامه میدهد تا همچون پرنده ای از باغ بیرون میرود، و با خویش پیمان میبندد که دیگر پا بر رویِ زمین نگذارد.. و اینگونه همچون رابینسون ترکِ دنیایِ به اصطلاح انسانی را میکند.. با این تفاوت که کُوم خودخواسته دست به این کار میزند و جالب است که نخستین محرکی که سببِ گریزان شدنِ او میگردد، دین و مذهب میباشد که خیلی از دوستانِ اهلِ کتاب به این نکتهٔ اساسی در داستان توجه نمیکنند و یا دوست ندارند آن را باور کنند و این موضوع را به استقلال و گریز از تمدن و اینگونه مسائل ربط میدهند
‎در هرحال، سالهایِ سال میگذرد و کُوم از درختان پایین نمی آید .. او از آن بالا خیلی چیزها را میبیند و در آن می اندیشد.. حتی متوجه میشود که عده ای قصدِ دزدیدنِ دخترِ <مارکی ریواُلوند> را دارند .. دلدادگیِ او با <ویولتا> و همسخن شدن با برخی از شخصیتهایِ داستانی و حتی ناپلئون و ولترِ گرانقدر، میتواند تا جایی داستان را از تکرار رها سازد... نکتهٔ مهم این است که حداقل تا جایی که میشود، کُوم از بسیاری از کسانی که بر روی زمین بودند، بیشتر با واقعیتها روبرو میشود و بیشتر از آنها در قوانینِ این جهان اندیشه میکند... بله عزیزانم، زندگی برایِ کُوم در بالایِ درختان و رفت و آمد در میانِ درختستان، نوعی دور بودن و زیستن در جایگاهی بالاتر از تمامیِ هیاهوهایِ تکراری و خسته کنندهٔ رویِ زمین بوده است... البته این به این معنا نیست که من روشِ زندگیِ این بارُونِ درخت نشین را میپسندم.. خیر.. گریز از واقعیتِ موجود هیچگاه راهِ درمان نمیباشد.. باید ماند و به خواسته هایِ درونی دست یافت و با خزعبلات جنگید.. این باورِ من است
---------------------------------------------
‎امیدوارم از خواندنِ این داستان لذت ببرید
‎<پیروز باشید و ایرانی>

☆☆☆,5

A questo giro ho usato un audiolibro, già....più che altro perché stavo tagliando e cucendo (maglioni recuperati da mio figlio) per fare dei maglioncini al mio cagionevole pastore tedesco.....mi imbarazzerò domani a portarlo a spasso con la felpa di star wars pure con cappuccio!!

Veniamo al Baroncello, che dire?
Cosimo decide di vivere solo ed esclusivamente sugli alberi, non mettere più piede a terra per sottrarsi a quelle che sono le regole, le richieste, le imposizioni della famiglia e della società? Fosse così facile ragazzo mio, ho una palma così carina in giardino che d'estate mi copre con le sue grandi foglie e d'inverno...beh sono spacciata.
Non penso sia una lettura per ragazzi, almeno quelli di oggi, almeno non tutti. Più che altro perché hanno un concetto completamente diverso di regole e società.
Aspetto che mio figlio lo finisca (ma glielo dite voi che per finirlo bisogna anche iniziare?) e poi mi confronterò con lui, se ci sarà da aggiungere qualcosa al mio pensiero lo farò.

Da ignorantona che sono ho scoperto solo ora che la frase......
"Si conobbero. Lui conobbe lei e se stesso, perché in verità non s’era mai saputo. E lei conobbe lui e se stessa, perché pur essendosi saputa sempre, mai s’era potuta riconoscere così."
è di Italo. È bellissima questa frase anche se poi questa storia d'amore mi ha un po' nauseata e spazientita nel racconto.
Siamo a quota due tuoi classici Italo bello, il viscontino e il baroncello....

قوه تخیل این نویسنده رو خیلی دوست دارم. خوندن این کتاب برای من لذت بخش بود. تصور زندگی باورنکردنی بارون کوزیمو بر فراز شاخه های درختان جالب توجه هست! این که چطور کسی از سنین نوجوانی بتونه همواره بر بالای درختان زندگی کنه و با این وجود بتونه تأثیر گذار باشه و همچنین خودشو از مردم جدا ندونه و در عین حال که زندگی بسیار خودمحور و به نوعی منزوی وار را میگذرونه با مردم اطراف خودش تعامل داشته باشه‌؛ دوست و سگ و معشوق هم داشته باشه، درحالی‌که ابدا پا بر روی زمین هم نذاره؟جالبه، نیست؟ ثبات عقیده بارون هم خیلی قابل توجه بود برای من! این که در سن کم تصمیمی به اون بزرگی رو گرفت و تا آخر به اون تصمیم پایبند موند!
از متن کتاب:
*من فقط این را می‌دانم که اگر من بیشتر از دیگران چیز بدانم، در صورت نیاز آنها باید آنچه را که بلدم در اختیارشان بگذارم. به نظر من، فرماندهی یعنی همین.
*هر تب و تابی، از نیاز ژرف‌تری خبر می‌دهد که برآورده نشده است، نشانه کمبودی است....بی شناخت عشق تجربه‌های دیگر به چه کار می‌آيند؟ بدون شناختن مزه‌ی زندگی، به خطر انداختن آن چه سودی دارد؟
*وقتی کسی را دوست داریم، تنها یک چیز را می‌خواهیم:عشق را، حتی به قیمت رنج.
**نیروهای نظامی، با هر فکر تاره‌ای هم که از راه برسند، چیزی جز خرابی به بار نمی‌آورند.

نسبت به ویکونت دو نیم شده خیلی بهتر بود. روایت داستان می تونست تا حد خوبی آدم رو جذب کنه

This Italo Calvino (Italy) came recommended to me from Karl Ove Knausgaard (Norway). It was unusual in that it was a fantasy for adults--the story of a boy who gets angry with his parents and instead of going to his room, goes to his trees. And stays there. For life.

Sound like the Swiss Family Robinson? In a way, but they came down to earth. He never does. Instead, like St. Exupéry's Little Prince on his Even Littler Planets, Cosimo remains "out there."

In fact, he becomes downright primate-like in his dexterity while remaining human-like in his intellectual curiosity (he meets Napoleon and reads Rousseau and Voltaire -- and who wouldn't, while leafing through pages in a tree?).

At times predictable but always fun in its way, the book will remain, I'm sure, unforgettable thanks to its viva-la-difference from most books I have read. My thanks to the Swiss Family Calvino, then.

Perché leggere un libro qualsiasi quando si ha la possibilità di ri-leggere Il Barone rampante?
Ora non intendo spiegare la meraviglia di questo romanzo, è di una evidenza tanto chiara e luminosa che non necessita né di spiegazioni né di tante parole e credo, vorrei, che questa unanimità di giudizio facesse parte del Dna di chiunque che abbia in sé almeno una oncia di sensibilità letteraria, quindi sarò brevissima, concisa e puntuale…

Nella tomba di famiglia c’è una stele che lo ricorda con scritto: Cosimo Piovasco di Rondò” – visse sugli alberi – Amò la terra – Salì in cielo

Poche righe, che Calvino scrive verso la fine del libro, e si compendia la vita di Cosimo Piovasco di Rondò: rampollo di una famiglia di nobili in decadenza verso la fine del ‘700; all’età di 12 anni si rifiuta di mangiare un piatto di lumache impostogli dal padre, rampa su un leccio e decide di non ridiscendervi mai più.

Vivrà per il resto della sua vita tra i rami frondosi degli alberi: tra olmi svettanti, tormentati e rugosi olivi, protetto dalle braccia rassicuranti di venerande querce , su per gelsi, per piante di fico dal corto tronco, castagni, appiccicosi e zuccherini alberi da frutto, magnolie dal fiore bianco e dalla foglia lucida, in una varietà di architettura verde che diventerà per Cosimo la via naturale per spostarsi, ma d’altronde nel ‘700 era risaputo che una scimmia poteva partire da Roma saltando da un ramo all’altro e arrivare in Spagna senza mai toccare terra….
Cosimo si ribella e si emargina dalla normalità del mondo, ma non diventerà mai né eremita né misantropo, continuerà ad amare la terra, mantenendo un rapporto vivido con gli uomini e le persone giù in basso e riuscirà nonostante a vivere le esperienze della vita: l’amore, gli studi, la cura per le lettere e la filosofia, le tecniche messe in atto per la sopravvivenza, l’arte della caccia e della pesca, i duelli, la Storia che si va srotolando nei suoi avvenimenti cruciali, riuscirà anche a possedere un cane, il bassotto Ottimo Massimo che diverrà suo fedelissimo compagno.
Il Cosimo rampante vivrà quattro, cinque venti metri s.l.m. in un rapporto verticale con il mondo ma la sua natura e i suoi bisogni rimarranno genuinamente umani e ancorati verso il basso, cambierà semplicemente il suo punto di osservazione rispetto a chi sta più giù, perché i suoi occhi come occhi che si librano a volo di uccello abbracceranno i vasti orizzonti vedendo cose precluse agli altri e penetrandole con maggiore chiarezza.

Un’ultima nota sola per dire che, se Cosimo avesse acconsentito ad assaggiare le lumache, magari chiudendo gli occhi, forse avrebbe capito che le lumache (alla bourguignonne) sono una leccornia prelibata, e così facendo si sarebbe evitato tutte le difficoltà esistenziali che questa sua scelta produsse su sé e sugli altri, ma… avrebbe anche precluso a tutti noi lettori il piacere di una meravigliosa favola…

دوست‌داشتنی، متفاوت، همراه با حال و هوایی تازه و سبز رنگ و در انتها درآمیخته با غمی بزرگ ناشی از نبود بارون کوزیمو روندو:)

Le baron perché est un merveilleux petit roman écrit par Italo Calvino (1923-1985), un italien né à Cuba. L'histoire prend place en Italie du Nord à la fin du XVIIIème siècle. Le héros, un jeune noble fils ainé d'un petit baron, décide de vivre dans les arbres, et n'en redescend plus de sa vie, non pas qu'il cherche à concurrencer les anciens stylites, mais plutôt pour être libéré des contraintes étouffantes auxquelles sa situation l'oblige afin de mieux comprendre et agir.

Si au début j'ai trouvé l'histoire mignonne, pleine de fantaisie agréable et de tendresse chaleureuse, j'ai été happé par degré par l'histoire au point de ne plus pouvoir décrocher le livre. L'auteur fait preuve de beaucoup d'invention pour donner du sel aux aventures de son héros, que sa situation apparemment inconfortable aurait pu rapidement tourner court. Il n'en est rien. La variété des thèmes abordés et du ton des aventures préviennent très efficacement tout ennui pour le lecteur, de même de que leur intérêt croissant. J'ai sans doute aussi été favorablement incliné pour le caractère du héros, ainsi que par les différentes allusions littéraires et historiques, lesquelles ont eu un effet sur mes prochaines lectures.

Ce roman fait partie d'une trilogie, Nos ancêtres, dont j'avais déjà essayé le chevalier inexistant. Il me reste à découvrir son vicomte pourfendu pour en faire le tour.

The Baron in the Trees

اضطررت لقراءة هذا الجزء من ثلاثية (أسلافنا) لكالفينو بالإنجليزية لأني يئست من الحصول عليه مترجماً للعربية، رغم أن الثلاثية ترجمها (معن الحسون) إلا أنها شبه مفقودة من السوق، لهذا طلبت (البارون المعلق) أو (بارون الأشجار) وهي برأيي الترجمة الأجمل لهذا العمل البارع والذكي من أمازون والتهمتها خلال أيام قليلة.

كتب كالفينو عمله هذا في ثلاثة أشهر، وبدا كتعبير عن المرحلة التي يمر بها سياسياً، فكما كانت الفيسكونت المشطور عن الانشطار بين المعسكرين الشرقي والغربي، كانت بارون الأشجار عن فكرة اعتزال السياسة، وخاصة بعدما تكشف الحلم الشيوعي الماركسي عن كارثة الستالينية، هكذا يستقيل كالفينو من الحزب الشيوعي الإيطالي ويكتب هذه الرواية بذات أسلوبه الفلكلوري الفاتن، ليخبرنا عن قصة شخص آخر قرر ترك الأرض والعيش فوق الأشجار.

يقرر فتى اسمه (كوزمو بيوفاسكو) وهو ابن لبارون روندا العيش على الأشجار بعدما سأم من تحكم والده به وبأخيه الصغير – الراوي – وإرغامهما على أكل اختراعات أختهم المطبخية المقززة، هكذا يصعد كوزمو للأشجار ويبقى عليها حتى نهاية حياته، من دون أن يخطو خطوة على الأرض، حياة كاملة، مثيرة بتفاصيلها، قضاها كوزمو متنقلاً، مستكشفاً، مثقفاً نفسه، حتى بعدما توفي والده وصار كوزمو بارون روندا، ظل البارون على الأشجار، رواية فاتنة جداً ولا تنسى.

"من هم سالهاست برای آرمانی زندگی میکنم که خودم هم نمیتوانم توجیهش کنم. ولی کاری که من میکنم هیچ بدی نداردـ بالای درختها زندگی میکنم."

این جمله یک اعتراف است از سمت کوزینو و کالوینو! یعنی متاسفم که خیلی داستان عمیقی نشد اما لااقل خوندنش ضرری نداشت

تو ریویوها یکی نوشته بود کوزیمو برای من نماد پایبندی به آرمان های شخصی است، اگرچه دیگران این آرمان ها را درک نکنند.
ولی کوزیمو برای من نماد مقاومت در برابر آرمان ها و سبک زندگی تحمیلی دیگران بود اگرچه خودت آرمان مشخصی نداشته باشی!
دوستش داشتم فکر کنم چون یکمی شبیه به خودم بود!

“La disobbedienza acquista un senso solo quando diventa una disciplina morale più rigorosa e ardua di quella a cui si ribella.”

Cosimo, primogenito del barone di Rondò, a seguito di un litigio con il padre, decide di salire su un albero. Tutti credevano si trattasse di un capriccio ma ben presto si resero conto che Cosimo era ostinato e che non sarebbe più sceso; quello era il suo atto di ribellione verso i rigidi costumi della sua famiglia e in generale della società. Cosimo, nel suo girovagare tra gli alberi conosce Viola, la figlia degli odiati vicini, i marchesi di D’Ondariva, e se ne innamora. Proprio per la rivalità tra le famiglie e la stranezza per un ragazzo che vive sugli alberi, i marchesi non vedono di buon occhio questa amiciziae Viola viene mandata in collegio. Per Cosimo è un duto colpo ma continua ostinatamente atrascorrere il suo tempo vagando tra le fronde degli alberi. Nel trascorrere degli anni stringe amicizia, conosce famosi briganti, nobili spagnoli esiliati, bande di ladri di frutta e persino lo zar di Russia e Napoleone. Cosimo vive mille avventure, insieme al suo fido bassotto, senza mai scendere a terra. Non è solo un uomo di azione ma anche di pensiero. Appassionato alle idee illuministe scrive una costituzione di un ipotetico stato fondato sugli alberi. Ormai tutti considerano normale, questa sua vita, fatta di ben poche cose materiali ma di tante letture.
Calvino è uno dei miei autori preferiti ma questo mi mancava. In realtà, tempo fa, ho ascoltato un audiolibro e mi piacque talmente tanto che ho deciso di leggerlo. Il libro l’ho letteralmente divorato. La storia mi era nota ma, nonostante questo, nulla si è perso del piacere della lettura. Forse, anzi, ho potuto “gustarlo” meglio. Credo che sia uno dei migliori romanzi di Calvino. E’ una storia che per quanto assurda, diventa realistica; per quanto possa apparire strano il comportamento di Cosimo, diventa normale. Il pregio di Calvino, in effetti, è quello di riuscire a condurti dentro delle storie fantastiche senza spezzare mai quel filo che ti farebbe precipitare a terra, che ti ricondurrebbe alla realtà, che ti farebbe perdere l’interesse per la storia. Tutto appare normale. Forse è proprio questo che più mi è piaciuto di questo romanzo, dato che il tema della normalità è sempre attualissimo. Il protagonista lotta per tutta la vita contro i pregiudizi di coloro che considerano strambe le sue scelte. Nonostante questo riesce ad avere una vita piena, per quanto faticosa; una vita migliore di molte altre vite piatte e conformiste.