Artık gerçekten Gabriel Garcia Marquez'in doğru yerde ve doğru zamanda, doğru insanlarla karşılaştığını düşünüyorum. Kendini ve anılarını anlattığında çok başarısız çünkü. Anlatımı, düşünce şekli, aktarış biçimi yersiz uzun ve sıkıcı, hiçbir edebi yanı da yok. Sürekli daldan dala ordan oraya atlayan, nasıl nerden veya neden geçtiğimizi anlamadan alakasız bir sırayla birbirinden sıkıcı ve gereksiz olayları arka arkaya sıralayan bir üslubu var Marquez'in..
Çok fazla isim var bu anı kitabında, çoğu yüzeysel gereksiz kalıyor ve kitabı uzatmaktan öteye geçemiyor. Anılar, olaylar çok yerel ve yüzeysel kalıyor. Normalde evrensellik yerine yerelliğin edebiyatı zenginleştirdiğine inananlardanım ancak bu roman hariç diyeceğim çünkü burda aşırı bir yerellikten bahsediyor Marquez! Kitabı bitirdim ama aklımda kalan tek bir cümle bile yok o kadar fazla isim, olay, gereksiz detay sundu ki bize kafamızı karma karışık edip okuyucuyu iyice sıktı. Romanlarını beğenmekle beraber kendini anlattığında ne kadar bocaladığını gördüm okurken. Tüm romanlarını da yaşadığı ve gördüğü olaylar ve kişilerden oluşturmuş neredeyse hiçbir katkı sunmamış romanlarına bunu kendisi de söylüyor zaten.
Bu kitabında da ilk başlarda -ki kitabın üçte birlik kısmı- Yüzyıllık Yalnızlık'ı okuyorsunuz hissi uyandırıyor ki adeta aynısını tekrar buraya aktarmış. Kitaptaki diğer bölümler de yine diğer kitaplarının özeti gibi geçiyor pek yeni bir şey katmıyor.
Bana göre okunması eziyet olan her hangi bir zeka pırıltısı, edebi zevk göremediğim lafı uzattıkça uzatan okuyucuyu sıkan bulantan bir Marquez kitabı.. Okunmasa daha iyi...

Este libro son dos. El primero es un reportaje a los pueblos colombianos grandes (como Bogota) y chicos (como Cataca) a traves de los recuerdos de infancia y juventud de GGM. Precisamente uso la palabra reportaje porque es en lo que Garcia Marquez mas brilla: cuenta las aventuras y tropiezos de su familia con una humanidad que solo el puede transmitir. Y no solo la humanidad de los personajes! A traves de la primera parte del libro uno se encuentra con la humanidad intrinseca de un barco de vapor, de un pueblo en decadencia, de un chinchorro, de un puteadero. Sobra decir que disfrute mucho esa primera parte.

El segundo libro esta intercalado con el primero sin que se noten mucho las costuras, y en el se detalla la vida social y literaria de GGM, enmarcadas por la impersonalidad y dureza de Bogota, Barranquilla y Cartagena, mientras (dandose palo todo el camino) cuenta como fue construyendo su legado poco a poco, a partir de editoriales, reportajes y cuentos muy a pesar de El Bogotazo y La Violencia. El libro termina cuando el revolu ocasionado por uno de sus reportajes (Relato de un naufrago) causa su repentina partida hacia Europa.

Mientras el primer libro toco una fibra muy personal (una que debe quedar muy al lado de la patria y la infancia), el segundo me satisfizo literariamente justo donde otro muy mentado libro fracaso estrepitosamente. Me refiero a Los Detectives Salvajes. Mientras luchaba contra Los detectives salvajes, me daba cuenta de una manera muy impersonal que habia nostalgias, admiraciones, ennui que suponia que tenian que ser despertadas (muy aparte de la calidad tecnica de Bolano) y que espere hasta la ultima pagina que llegaran. Llegaron unos meses despues, con Vivir para contarla, con la ventaja innegable de conocer la geografia del libro y las Dramatis Personae.

Tal vez por eso entiendo que a mucha gente este libro ni le va ni le viene. Y de pronto tengo que vivir en el DF un par de anos para ver donde carajos queda la calle Colima en la colonia Condesa.

En "Mank", película biográfica del guionista homónimo, un personaje dice la siguiente línea que hasta el día de hoy me parece muy bonita: "No puedes mostrar la vida entera de una persona en dos horas. Todo lo que puedes esperar hacer es dejar una idea de esa vida".
La frase sirve como la meta del guión, pero en mi opinión es una lección de vida. Es imposible, con todo el tiempo del mundo, tratar de condensar la vida entera de una persona para contar esa historia. Y si bien se pudiese contar en una película extremadamente larga o en un libro impresionantemente largo, al final del día estas acciones se alejan del principio fundante de una biografía: dejar la idea de lo que la persona representó o fue.

Gabriel García Márquez en esta ocasión decidió no dejar al arbitrio de cualquier otro escritor los primeros 26 años de su vida y decide contarla no con lujo de detalles sino tal como la recuerda, con las imaginaciones puras de sus psiquis y sus sentimientos profundos como niño tímido, adolescente sin causa y un adulto que se enamora del oficio del reportaje.
El fanático de Gabo encontrará acá las inspiraciones de novelas como "La hojarasca", datos importantes para la creación de su magnum opus "Cien años de soledad" y el origen inverosímil de "el relato de un naufrago".

El autor mismo decidió dejarme una idea de lo que fue su vida, y me impresionó tanto que hasta siempre inoportunare a conocidos con las "papitas" que me ha dejado de Colombia y de uno de mis escritores favoritos de todos lo tiempos.

Saludos y abrazos desde Macondo,
Octavio

„Viața nu este ceea ce ai trăit. Ci ceea ce îți amintești că ai trăit și cum ți-o amintești pentru a o povesti.”

الحياة ليست ما يعيشه أحدنا. وإنما هي ما يتذكره. وكيف يتذكره ليرويه

Vivir para contarla = Living to Tell the Tale, Gabriel Garcí­a Márquez

Living to Tell the Tale is the first volume of the autobiography of Gabriel García Márquez. The book was originally published in Spanish in 2002, with an English translation by Edith Grossman published in 2003.

Living to Tell the Tale tells the story of García Márquez' life from 1927 through 1950, ending with his proposal to his wife.

It focuses heavily on García Márquez' family, schooling, and early career as a journalist and short story writer, and includes references to numerous real-life events that ended up in his novels in one form or another, including the Banana massacre that appears prominently in One Hundred Years of Solitude and the friend of his whose life and death were the model for Chronicle of a Death Foretold.

عنوانها: «زنده ام که روایت کنم»؛ «زیستن برای بازگفتن»؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه آوریل سال 2004میلادی

عنوان: زنده ام که روایت کنم؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: کاوه میرعباسی؛ مشخصات نشر تهران، نشر نی، 1383، در 694ص، شابک چاپ هفتم 9789643127257؛ موضوع سرگذشتنامه نویسندگان کلمبیائی (زندگی گابریل گارسیا مارکز از سال 1927میلادی، تا سال 1950میلادی) - سده 20م

عنوان: زیستن برای بازگفتن؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: نازنین نوذری؛ مشخصات نشر تهران، کاروان، 1382، در 570 ص، شابک نشر قطره در سال 1393؛ 9786001192050؛

زنده ام که روایت کنم (زیستن برای بازگفتن)، داستان زندگی «گابریل گارسیا مارکز» را، از سال 1927میلادی، تا سال 1950میلادی در بر میگیرد؛ کتاب بر خانواده، تحصیلات، و کارهای نخستین ایشان، به عنوان: «روزنامه نگار»، و «نویسنده داستان کوتاه»، متمرکز شده است؛ و مدام به واقعیتهای زندگی روزمره سرک میکشد

تاریخ بهنگام رسانی 22/07/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

“Nem a minha mãe nem eu, como era evidente, teríamos podido imaginar sequer que aquele inocente passeio de apenas dois dias ia ser tão determinante para mim que a mais longa e diligente das vidas não bastaria para o contar. Agora, com mais de setenta e cinco anos bem medidos, sei que foi a decisão mais importante de quantas tive que tomar na minha carreira de escritor. Quer dizer: em toda a minha vida.”

“Não posso imaginar um meio familiar mais propício para a minha vocação do que aquela casa louca, em especial devido ao carácter das numerosas mulheres que me criaram.”

“Festejámos em El Tercer Hombre com o grupo em pleno até ao amanhecer, como festa antecipada do meu próximo aniversário, pois Germán Vargas, que era o guardião do santoral, informou que no próximo dia 6 de Março eu ia fazer vinte e sete anos. No meio dos bons augúrios dos meus grandes amigos, senti-me disposto a comer crus os setenta e três que ainda me faltavam para completar os primeiros cem.”

Living to tell the tale - Gabriel Garcia Marquez
ಮೊದಲ ಓದಿನ ಟಿಪ್ಪಣಿ-
ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ನ ಬರವಣಿಗೆಯ ಮಾಂತ್ರಿಕತೆ ಎಲ್ಲಿದೆ ಅಂತ ಬಹಳ ಸಲ ಯೋಚಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಸಾಹಿತಿ ದೇವನೂರ ಮಹಾದೇವ ಹೇಳಿದ ಮಾತೇ ಸರಿ ಅನಿಸ್ತದೆ. " ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ ಈಗ ನಾವು ನೀವೂ ಭೇಟಿಯಾದೆವಲ್ಲ ಅದನ್ನು ಕಥೆಯಾಗಿಸಬಲ್ಲ " ಅಂತ.
ತನಗೆ ಬರೆಯಲು ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ದೈತ್ಯರಲ್ಲಿ ಅವನೊಬ್ಬ. ಮನೆಯ ತಾರಸಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಡ್‌ಶೀಟ್ ಒಣಗಲು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದವಳು ಹಾಗೇ ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಮಾಯವಾದಳು ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೂ, ತಾನೀ ಭವಿಷ್ಯವ ಓದಿ ಮುಗಿಸುವುದರೊಳಗೆ ತನ್ನ ಅಂತ್ಯ ತಪ್ಪಿಸಲಾರದ ವಿಧಿ ಎಂತಲೋ, ಕರ್ನಲ್ ಚಂದದ ಚಿನ್ನದ ಮೀನು ಮಾಡಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಹಣದಲ್ಲಿ ‌ಮತ್ತೆ ಚಿನ್ನ ಕೊಂಡು ಮೀನು ಮಾಡುತ್ತಾ ಆ ವೃತ್ತದೊಳಗೆ ಬಂಧಿಯಾದ ಎಂದೋ, ಕನಸಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಣೆ ಬಾಗಿಲು ಅದರ ತೆರೆದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಅಂತಹುದೇ ಕೋಣೆ ಬಾಗಿಲು ಹೀಗೆ ಅಸಂಖ್ಯ ಒಂದೇ ತೆರನಾದ ಕೋಣೆಗಳು ಕೊನೆಗವನಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಬರಲಾಗಲಿಲ್ಲ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅವನ ಎಬ್ಬಿಸಲು ಬಂದವರಿಗೆ ಅವನು ತೀರಿಕೊಂಡದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗಿತ್ತು ಎಂತಲೋ ಬರೆದು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿದವ ಅವನು.

ಅವನ one hundred years of solitude ಓದಿ ಹುಚ್ಚಾಗಿದ್ದೆ. ಈ‌ ಆತ್ಮಕಥೆ ಓದಿದ��ರಿಗೆ ಅದರ ಕಥೆಅವನ ಸ್ವಂತ ಕುಟುಂಬದ ಕಥೆಯಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನೂ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದು ವಿದಿತವಾಗುತ್ತದೆ‌. ತನ್ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ವಿವಾಹ ,ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಮಕ್ಕಳು, ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ ಬಿಲ್ ತರಲು ಹೋದವನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಸೆಳಕೊಳ್ಳುವ ಹೆಂಗಸು, ಮೂರು ಸಾವಿರ ಜನರ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡ ಹೀಗೆ ದಟ್ಟ ವಿವರಗಳನ್ನು ಮೂಲಕ ಅವ ಬರೆಯುವಾಗ ನಾವೇ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದೇವೋ ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಭಾವೀ ಪತ್ನಿಯ ಒಡನಾಟದವರೆಗಿನ ತಾನು ಕಥೆಗಾರನಾಗಿ ಆರಂಭದ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಇದೆ.
ಇದರ ಮುಂದಿನ ಭಾಗ ಅವನು ಬರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ ಅಂದಿದ್ದವ ಅದಾಗಿ ವಯಸ್ಸಾಗಿ ನೆನಪುಗಳು ಕೈ ಕೊಟ್ಟು ತುಂಬಾ ವಯಸ್ಸಾಗಿ ತೀರಿ ಹೋದ.
ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ ತುಂಟ.
ಅವನು ಜಗತ್‌ಪ್ರಸಿದ್ಧನಾದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಕೃತಿಗಳ ಓದುವುದನ್ನೇ ಕಠಿಣ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟ. ಪುಟಗಟ್ಟಲೇ ಕಾಮಾ ಕೂಡ ಇಲ್ಲದೆ ಸಾಗುವ ವಾಕ್ಯಗಳು, ಅದೇ ಹೆಸರಿನ ಎರಡು ಮೂರು ಪಾತ್ರಗಳು ಇವೆಲ್ಲ ಅವನು ಆಡಿದ ಆಟಗಳಷ್ಟೇ.
ಮಾಂತ್ರಿಕ ವಾಸ್ತವತೆ ಎಂಬ ಪ್ರಕಾರದಲ್ಲಿ ನೂರ್ಕಾಲ ಬಾಳುವಂತಹ ಕೃತಿ ರಚಿಸಿದ ಇವನ‌ ಆತ್ಮಕಥೆ ಕೂಡಾ ಹಾಗೇ ಇದ್ದದ್ದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಇಲ್ಲ.
ಈಗ ಬೇಡ ಬೇಡ ಅಂದರೂ ನೆನಪಾಗುವುದು ತೇಜಸ್ವಿ.
ಮಾಯಾಲೋಕ ೧ ಬಂದಾಗ ನಾವೆಲ್ಲ ಯಾವಾಗ ಅದರ ಎರಡನೇ ಭಾಗ ಬರುತ್ತದೋ ಈ ಕೋಲಾಜ್ ಮಾದರಿಯ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೇನು ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿ ಪಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಹೋಗಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು.
ಮಾಯಾಲೋಕ ೨ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದ ಹಾಗೆ ,ಮಾರ್ಕೆಸ್ ಆತ್ಮಕಥೆಯ ಎರಡನೆಯ ಭಾಗ ಕೂಡ ನೆನಪಿಗೇ ಸಂದಿತು.
ಎಲ್ಲವೂ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಸಿಗಬೇಕು ಅನ್ನುವುದೇ ಅತಿಯಾಸೆ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ.



ಎರಡನೇ ಓದಿನ ಟಿಪ್ಪಣಿ
- ಎರಡನೇ ಸಲ ಇದನ್ನು ಓದಿದಾಗ ವನ್ ಹಂಡ್ರೆಡ್ ಈಯರ್ಸ್ ಆಫ್ ಸಾಲಿಟ್ಯೂಡ್ ಎಂಬ ಜಗದ್ವಿಖ್ಯಾತ ಕಾದಂಬರಿ ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ನ ಕುಟುಂಬದ ಕಥೆಯಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲ‌ ಎಂಬುದು ವಿದಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೆಲ್ಲವೂ 'ದೇಜಾ ವೂ' ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಹೋದರೆ ಸ್ಥಳ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಹೆಸರು ಬದಲಾಯಿಸಿದರೆ ಇದು ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಗಳ ಕಥೆಯೂ ಹೌದು. ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿ ಅಮ್ಮ, ಕಠಿಣ ಅಜ್ಜಿ, ಮುದುಕನಾಗಿ ಹಳೆಯ ಸಾಹಸಗಳ ಹೇಳುವ ಅಜ್ಜ, ಪವಾಡಗಳೆಂಬ ಅಚ್ಚರಿ ಇವೆಲ್ಲ ನಾವೂ ನೋಡಿದ್ದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಜ್ವರ ಬಂದಾಗ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಿಂದ ಗುಣಪಡಿಸಿದ್ದು ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ಮಾಡಿದ ಪವಾಡವೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಐಸ್ ನೋಡಿ‌ ಅಚ್ಚರಿಗೊಳಗಾದ ಮಗು ನಾವೇ ಅಲ್ಲವೇ?
ಈಗ ಇಲ್ಲಿ ಆದ ಸಣ್ಣ ಭೇಟಿಯನ್ನೂ ಕಥೆಯಾಗಿಸುವ ಮಾರ್ಕೆಸನ ಶಕ್ತಿಗೆ ನಮೋ‌ ನಮಃ.

nevěděl jsem, že GG Márquez byl i -zuřivý reportér- a chvílemi ve mně probouzí touhu psát taky

Indiferent dacă îți place sau nu Marquez - și n-ai cum să nu-l apreciezi dacă ești un cititor de literatură - experiențele/evenimentele redate în volumul ăsta, într-un mod natural și sincer (forma în care memoriile sunt cel mai bine prezentate, din punctul meu de vedere), sunt ca niște pietre prețioase pescuite din râu.
Avem privilegiul de-a urmări dezvoltarea lui Marquez ca scriitor, care ne povestește și despre dezamăgirile lui literare, nu doar despre reușite, despre felul în care l-a format cariera de jurnalist, ne face martori la evenimente istorice care-au măcinat Columbia în acea perioadă etc.
O singură dezamăgire am avut la finalul cărții – faptul că Marquez n-a reușit să scrie o continuare, așa cum își propusese.

ملهم.

"أليس الحب للإنسان ،
عمراً داخل العمرِ؟"

كل يوم أنظر فيه إلى صورة غلاف دون غابيتو الجالس بهدوء على الرف . أقاوم شوقي للشروع في قراءته و أخضعه بعناد لبروتوكول أسبوعي القرائي ، إلى أن جازفت خلال أسبوع بأن أطير فوق السحاب .

كانت هذه المذكرات التي لاتغطي سوى فترة قصيرة من حياة غابو مختلفة تماماً عمّا تصورته ، فهي أكثر سحراً وإنسانية ، حتى أنها نافست رواياته بالنسبة لي ، سُحرت تماماً بغابيتو الصغير وذكرياته مع جده ، هدوئه ، خجله ، تأمله ، وحبه للقراءة - حيث قرأ ألف ليلة وهو صغير جداً وربما هذا ما أثار دهشة واهتمام معلميه - ثم عودته لوالديه والفقر الذي عانوه ، نشاطاته المدرسية ، ذاكرته القوية في حفظ الشعر ، الخطابات التي كان يكتبها ومناقشاته مع أساتذته المبكرة حول الأدب ، وهي ماجعلتهم يغضون الطرف عن درجاته في بعض المواد مثل الإملاء الذي كان كارثة حقيقية ، حبه للغناء الذي يقول عنه: (لايمكن لمن لا يُغني أن يتخيل ماتعنيه متعة الغناء)

لم تكن رواياته هي ماسيطرت على مذكراته بل مهنة الصحافة التي صقلت موهبته الكتابية والخلفية السياسية المتقلبة والدامية التي كانت تعيشها البلاد وقتها ، وكأن الصحافة أتت نتيجة حتمية لذلك ، لكنه كان قادراً على تحويلها لتشويق مستمر في كل مرة ، لقد دخل عموده الذي كان يكتبه تحت اسم الزرافة إلى كل بيت وتنامى قراءه حتى أصبح علامته الخاصة ، قبل أن يعلم هو بذلك ، لكن حبه الحقيقي كان للريبورتاج فها هو يكرّس وقته لتعلمه والذي يقول عنه (إن الرواية والريبورتاج الصحفي هما ابنان للأم نفسها)
لكن ما اكتشفته عن هذا الرجل أنه بنى مجده وأخذه مكانته أولاً وقبل كل شئ من تواضعه ومصادقته للجميع ، وبقدر رغبته وقدرته على التعلم ، مع ماكان يتمتع به من حس لياقة وأدب حتى لانراه ينسب شئ لنفسه تفاخراً وإنما يعزوه لطيبة الآخرين ودماثتهم .