مارکز جعبه‌ی خاطراتش رو باز میکنه و به زیبایی از زندگیش میگه.شروع خاطرات از سفر با مادرش آغاز میشه.
زندگیش اونطور که خودش می‌خواست و بدون برنامه ریزی بود ،اشتیاق به نوشتن، اعتیاد به مطالعه و سیگار توی کافه‌هایی که مراکز فرهنگی محسوب میشدن.

همه‌ی ما به روشی مشابه زندگی می‌کنیم، اما چیزی که اونو به یه زندگی منحصر به فرد تبدیل میکنه، نحوه‌ی روایت و به خاطر سپردن اونه، و در اینجا مارکز با هنرمندی دست به قلم میشه.
مارکز زندگی نامه‌اش رو توی هفتاد و پنج سالگی ثبت کرد و باید خدا رو شکر کنیم که به مارکز خاطره‌ای قوی بخشید که تونست لحظات اون زندگی غنی رو ثبت کنه ،زندگی مردی که معتقد بود نوشتن تنها چیزیه که توی زندگی ارزش داره.. و برای نوشتن زندگی کرد.
صد سال تنهایی، این شاهکار در تاریخ هنرهای بشری چیزی نبود جز روایتی برجسته از تراژدی‌های زندگی‌ای که خود خانواده مارکز متحمل شدن.چیزی جز داستان عشق پدر و مادرش نبود.
مارکز زندگی‌نامه‌اش رو با خاطره‌ی مکان‌ها آغاز میکنه و خاطره‌ی انسان‌ها رو به آرومی توش اضافه میکنه.
مارکز مادر بزرگی داره که سزاوار جاودانگیه که اونو توی آثارش جاودانه کرده ،اون زندگی‌نامه رو با مادرش شروع کرد و با دوست دختر و همراهش (مرسدس) به پایان رسوند و از اینجا به نظر میرسه که مارکز عاشق معاشرت با زنانه و اون رو به هر جلسه‌ای ترجیح میده.
متأسفانه کتاب از جایی متوقف میشه که داستان عاشقانه‌ی زیبایی که با تمام وجودم منتظرش بودم شروع میشد.
این کتاب زیباترین، گرم ترین و واقعی ترین زندگی نامه ایه که تا به حال خوندم.
این حسو داشتم که توی کافه‌ای یا کنار دریا، گوشه ای ساکت در حالی که اون صحبت می‌کرد، در کنارش نشسته بودم و با هم صحبت می کردیم. ما می‌خندیم، گریه می‌کردیم، تعجب می‌کردیم...
چطوری یه نفر می‌تونه روزمرگی‌های معمولی رو به چیزی جادویی تبدیل کنه که همه‌ی احساسات ممکن انسانی رو برمی‌انگیزه؟ پاسخ با مارکیزه.
این کتاب نه تنها یک زندگینامه‌س ، بلکه سندی تاریخی از زندگی در کلمبیاست. کلمبیا، این کشور شگفت انگیز که در آن همه چیز غم انگیز، انقلابی، افسانه ای، کارناوالی، جادویی و غیرمنتظره اتفاق میافته... مارکز بازتاب کامل این زندگی در این کشوره.

When a good storyteller tells the story of their own life, it is bound to become an interesting read.

Nobel Prize laureate Gabriel García Márquez was born to a poor family in the Caribbean part of Colombia in 1927. He developed an early interest in literature and journalism while severely neglecting formal educational opportunities. The story of his early life develops against the dramatic background of Colombian politics, which helps explain his conversion from a left-leaning, catholic-educated liberal to a personal friend of communist dictator Fidel Castro. There are also clues about the origins of some of his novels, such as the honour killing in Chronicle of a Death Foretold.

The story ends with Gabriel travelling to Europe to escape death threats following a controversial series of articles. From the window of the taxi to the airport he sees his childhood love sitting in her porch at 7 a.m. Her writes her a letter from the airplane threatening never to come back unless she replies, which she ends up doing in the last sentence; history tells us that she became his wife.

Him seeing her from the taxi is typical Márquez magic, and the whole book should be read with a smile and a grain of salt: autobiographies aren't journalism, after all. If you have not read any of the novels, do so first. Then come back and enjoy this one.

“Vivir para contarla” es una memoria novelada, un trabajo intenso, narrativo y autobiográfico que realiza el autor, no de la manera tradicional y tal como lo expresa: "La vida no es la que uno vivió, sino la que uno recuerda y cómo la recuerda para contarla."

A través de este relato pueden descubrirse muchos aspectos de la niñez y adolescencia de este autor colombiano,, así como también detalles de anécdotas y personajes que fueron incluidos posteriormente en sus libros “Cien años de soledad”, “El amor en los tiempos del cólera”, “El coronel no tiene quien le escriba” y “Crónica de una muerte anunciada”.

Las memorias de Gabriel García Márquez contienen, obviamente como tema principal su vida, pero también nos muestra su vocación por ser escritor, que su padre nunca entendió. Nos narra, además, su época de pobreza, su vida de reportero, su pasión por la música y la poesía. Y hasta aquí íbamos bien, hasta que empezó a mostrar su ideales y tendencias políticas… y ya acabamos mal.
Comparto sus ideales de una justicia social y defender los derechos de una población reprimida, pero de allí a ser amigo de Fidel Castro y proclamarse a favor de la revolución cubana, hay un largo camino… o quizás soy yo la que se equivoca y la línea es muy delgada.
Pero aquí podemos entender cómo a partir de “El Bogotazo” y su visita a la isla de Cuba, marcaron su ideología de izquierdas y antimperialista.

Quizás aquí pude entender, el por qué las novelas de autor no me atraen, su narración no va conmigo, sus ideales no los comparto. A pesar de ser de uno de los autores latinoamericanos más reconocido del siglo XX y Premio Nobel, no he podido emocionarme y sentir empatía por sus palabras.

"Las novelas no empiezan como uno quiere sino como ellas quieren."

nothing like the greatest story teller telling his own tales of his own life. too bad it will be done over three books.

((هناك كتب ليست لمن يكتبها ، بل لمن يعانيها ، هذا واحدٌ منها ، وبالتالي فإن حقوق المؤلف ستكون لمن يستحقها ...))

.... ثم ودون ان تتبدل وبرزانتها التي لا نهاية لها فى تمثل تعثرات أبناءها سألتنى وكم سأبقى هناك .. فأجبتها خلال أسبوعين كأقصى حد ، الحقيقة كنت ذاهباً لأربعة أيام وهى المدة التي أستغرقها الأجتماع ، ومع ذلك ولأسباب خارجة عن أرادتى لم أتأخر أسبوعين .. بل ثلاثة أعوام

... غابيتو لا يخدع أحداً ، المسألة هى ان الرب هو الذي يضطر أحياناً لأن يجعل بعض الأسابيع سنين ..

Non mi ha entusiasmato quanto mi aspettassi, tuttavia è indiscutibile la capacità narrativa dell'autore e il suo senso dell'umorismo adorabile, nonché la magia che riesce sempre a creare, quell'illusione di catapultarti in un mondo per sempre perduto, un'oasi nella Colombia fantastica dove anche i gringos vengono cullati dai ricordi di quella terra.
La parte che più ho apprezzato è la descrizione dei personaggi della sua famiglia, ho ricordato con piacere l'emozione provata nel leggere Cent'anni di solitudine e alcuni tratti de L'amore ai tempi del colera.
Comunque sia, 3 stelline.

Brilliant, beautiful, wildly mad yet poised.
There are writers and there is Garcia.


Note to self: Write a full-blown review soon.

When you read this you realise that literature is just life. Literature is truth.

******Please do yourself q favour and do not read this book before reading all novels and novellas of Gabo.

Ok, you can skip the latest journalist writings.

غابو ،، أيها البديع في رواياتك وحكاياتك عن الحياة التي عشتها متقلباً بين مرحلة وأخرى وبين الكلمات والقصص والصحافة والحب وكولومبيا التي جعلتنا نعيش معك فيها ،، لك الخلود والمجد للأبد

തന്റെ പ്രണയങ്ങളെയും കൗമാരകാലരതിസാഹസങ്ങളെയും കുറിച്ച് മറയൊന്നും കൂടാതെ തന്നെ #മാർക്വേസ് എന്ന കഥാപുരുഷൻ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്.

അതിലേറ്റവും രസകരവും ഉദ്വേഗം നിറഞ്ഞതുമായ ഒന്ന് ഒരു വെക്കേഷൻ സമയത്ത് നാട്ടിൽ വെച്ച് നടന്നതാണ്. ഭീമാകാരനായ ഒരു പോലീസുകാരന്റെ ഭാര്യയുമായി ഒളിസേവ തുടങ്ങുകയും അത് അയാൾ കയ്യോടെ പിടികൂടുന്നതും മരണവക്ത്രത്തിൽ പെടുന്നതും !

“...അവളുടെ പേരും കുടുംബപ്പേരും എനിക്കോർമ്മയുണ്ട്, പക്ഷേ അവളെ അന്ന് വിളിച്ചതുപോലെ വിളിക്കാൻ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു:

‘നിഗ്രോമാന്റ ’അല്ലെങ്കിൽ ‘ദുർമന്ത്രവാദിനി’.

ക്രിസ്തുമസിന് ഇരുപത് വയസ്സ് തികയുന്ന അവളുടേത് ഒരു അബിസീനിയൻ മുഖാകൃതിയും കൊക്കോനിറ ചർമ്മവും ആയിരുന്നു. അവളുടെ കിടക്ക ആഹ്ലാദഭരിതവും രതിമൂർച്ഛ ,അസ്വസ്ഥവും വ്യഥ നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു. പ്രണയത്തോടുള്ള സഹജാവബോധം അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു. അത് ഒരു മനുഷ്യന്റേത് എന്നതിനേക്കാൾ പ്രക്ഷുബ്ധമായ ഒരു നദിയുടേതാണെന്ന് തോന്നിച്ചു. ആദ്യത്തെ ഏറ്റുമുട്ടലോടെ ഞങ്ങൾ കിടക്കയിൽ ഉന്മത്തരായിച്ചമഞ്ഞു.

അവളുടെ ഭർത്താവിന് - ജുവാൻ ബ്രെവയെപ്പോലെ - ഒരു രാക്ഷസന്റെ ശരീരവും ഒരു കൊച്ചുപെൺകുട്ടിയുടെ ശബ്ദവും ആയിരുന്നു. രാജ്യത്തിന്റെ തെക്കുഭാഗത്തുള്ള ഒരു പോലീസ് ഓഫീസറായിരുന്ന അയാൾക്ക് , മികച്ച ഉന്നക്കാരൻ എന്ന തന്റെ പേര് നിലനിർത്താൻ വേണ്ടി മാത്രം ലിബറലുകളെ കൊന്നതിന്റെ ചീത്തപ്പേരുണ്ടായിരുന്നു . കാർഡ്ബോർഡ് പാളി കൊണ്ട് വിഭജിക്കപ്പെട്ട ഒരു മുറിയിലാണ് അവർ താമസിച്ചിരുന്നത് . തെരുവിലേക്ക് ഒരു വാതിലും ശ്മശാനത്തിലേക്ക് മറ്റൊരു വാതിലും അതിനുണ്ടായിരുന്നു . സന്തുഷ്ടി നിറഞ്ഞ ഒരു നായമോങ്ങൽ കൊണ്ട് അവൾ മരിച്ചവരുടെ സമാധാനം കെടുത്തുന്നുവെന്ന്‌ അയൽവാസികൾ പരാതിപ്പെട്ടു. എന്നാൽ അവളെത്രയുറക്കെ മോങ്ങുന്നുവോ അത്രമേൽ സന്തുഷ്‌ടരായിരിക്കും അവളുടെ അസ്വസ്ഥപ്പെടുത്തലിനാൽ ആ മരിച്ചവർ!

ആദ്യആഴ്ചയിൽ തന്നെ പുലർച്ചെ നാല് മണിക്ക് മുറിയിൽ നിന്ന് എനിക്ക് ചാടി രക്ഷപ്പെടേണ്ടിവന്നു! കാരണം തീയതിയെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങൾ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു എന്നതായിരുന്നു . പോലീസുകാരൻ ഏത് നിമിഷവും വരാം എന്ന നിലയിൽ , സെമിത്തേരിയിലേക്കുള്ള വാതിൽക്കലേക്ക് ഞാനോടി, ശ്മശാനജ്വാലകൾക്കും ശവാസക്തരായ നായ്ക്കളുടെ കുരകൾക്കും ഇടയിലേക്ക്.

കനാലിനു കുറുകെയുള്ള രണ്ടാമത്തെ പാലത്തിൽ വെച്ച് ഒരു ഭീമാകാരരൂപം എന്റെ നേർക്ക് വരുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.കടന്നുപോകുന്നതുവരെയും എനിക്ക് അയാളെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അതയാളായിരുന്നു , അവളുടെ ഭർത്താവായ പോലീസുകാരൻ !അഞ്ച് മിനിറ്റ് കൂടി അവിടെ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്നെ അങ്ങേരുടെ വീട്ടിൽ വെച്ച് പിടികൂടാൻ പോ���ീസുകാ���ന് കഴിയുമായിരുന്നു!

“സുപ്രഭാതം, വെളുത്ത കുട്ടീ ,"

അയാൾ ഹൃദ്യമായ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. ദൃഢനിശ്ചയമില്ലാതെ ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു:

"ദൈവം താങ്കളെ രക്ഷിക്കട്ടെ, സാർജന്റ് “

എന്നിട്ടയാൾ തീപ്പെട്ടി ചോദിക്കാനായി നിന്നു. അയാൾക്ക് അത് കൊടുത്തുകൊണ്ട് , അതിരാവിലെയുള്ള കാറ്റിൽ നിന്ന് തീയെ രക്ഷിക്കാനായി ഞാൻ അയാളുടെ വളരെ അടുത്തേക്ക് ചേർന്ന് നിന്നു . സിഗരറ്റ് കത്തിച്ചുകൊണ്ട് നീങ്ങിയപ്പോൾ, അയാൾ നർമ്മസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു:

"നിന്റെമേൽ ഒരു വേശ്യയുടെ ഭയങ്കരദുർഗന്ധമുണ്ട്!“

ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും കുറഞ്ഞ സമയമേ ആ ഭയം നീണ്ടുനിന്നുള്ളൂ, കാരണം അടുത്ത ബുധനാഴ്ചയും ഞാൻ അവളുടെ വീട്ടിൽ കിടന്നുറങ്ങിപ്പോവുകയും കണ്ണുതുറന്നപ്പോൾ പരിക്കേറ്റവനായ എന്റെ എതിരാളി കട്ടിലിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിന്ന് നിശ്ശബ്ദമായി എന്നെ നോക്കിനിൽക്കുന്നത് കാണുകയും ചെയ്തു! എന്റെ ഭയം വളരെ തീവ്രമായിരുന്നു, എനിക്ക് ശ്വാസം വലിക്കാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല !

...നഗ്നയായ അവൾ ഞങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക് കയറി നിന്നെങ്കിലും ഭർത്താവ് തന്റെ കൈത്തോക്കിന്റെ കുഴലുകൊണ്ട് അവളെ തട്ടിമാറ്റി.

“നീ മാറിനിൽക്ക് ”

അയാൾ പറഞ്ഞു.

"കിടക്കയിലെ വഞ്ചനയുടെ കണക്ക് വെടിയുണ്ട കൊണ്ട് തീർക്കും! “

അയാൾ റിവോൾവർ മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചു, എന്നിട്ട് ഒരു കുപ്പി റം തുറന്നിട്ട് അതിന്റെ അടുത്ത് വെച്ചു. എന്നിട്ട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ എനിക്ക് അഭിമുഖമായി ഇരുന്നു. അയാൾ എന്താണ് ചെയ്യാൻ പോകുന്നതെന്ന് എനിക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, പക്ഷേ അയാൾക്ക് എന്നെ കൊല്ലാൻ നിശ്ചയമുണ്ടെങ്കിൽ ഈ നാടകീയതയൊന്നും കൂടാതെ അത് ഇതിനകം തന്നെ ചെയ്തിട്ടുണ്ടാകുമായിരുന്നെന്ന് ഞാൻ കരുതി.

ഒരു കിടക്കവിരി ചുറ്റിക്കൊണ്ട് പ്രസന്നഭാവത്തോടെ നിഗ്രോമാന്റ വീണ്ടും ഇടയ്ക്ക് കയറി . പക്ഷേ അവളുടെ നേർക്ക് റിവോൾവർ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു :

"ഇത് ആണുങ്ങളുടെ ഏർപ്പാടാണ് “

അവൾ പെട്ടെന്ന് മറയ്ക്കുപിന്നിൽ മറഞ്ഞു.

കൊടുങ്കാറ്റടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ ആദ്യത്തെ കുപ്പി തീർത്തിരുന്നു ! രണ്ടാമത്തേത് തുറന്ന്, തന്റെ ചെന്നിയിലേക്ക് തോക്കിന്റെ വായ അമർത്തി, തണുത്ത കണ്ണുകളോടെ അയാൾ എന്നെ നോക്കിയിരുന്നു . പിന്നെ അയാൾ കാഞ്ചി ശക്തിയോടെ ഞെക്കി,എന്നാലത് പൊട്ടിയില്ല ! റിവോൾവർ എനിക്ക് നീട്ടിയപ്പോൾ കൈയുടെ വിറയൽ അയാൾക്ക് നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല :

“ഇനി നിന്റെ ഊഴമാണ്,”

അയാൾ പറഞ്ഞു...

This is the first in a planned three-volume autobiography, taking the reader from Marquez’s birth in 1927 to his young adulthood in the mid 1950s.

In recounting his early life, the author also tells the history of Columbia – the politics, culture, troubles and triumphs of the people. He talks about his family and the women who raised him. And, of course, he talks about the women he loved, physically if not emotionally.

Marquez cannot tell a tale without some element of magical realism; that style is so ingrained in the oral traditions of Latin America. I loved those little hints in this story of a literary technique that this author perfected and brought to lovers of literature worldwide. In some scenes I was reminded of evenings spent on the porch in the dark of a summer’s evening, listening to my grandparents recount tales of their own childhoods. And while I generally dislike “cliff-hanger” endings, the one employed here was just perfect.

Still, I’m in no hurry to read additional memoirs by Marquez. This one definitely could have used some editing.

Gabrieliaus Garcia Marquezo gyvenimo istorija (iki parašant didžiąsias savo noveles), kupina skurdo, svaigalų, vienatvės, literatūros, muzikos ir teksto.

Man ši autobiografija yra apie rašytojo kelionę, kančias, šios profesijos atsakomybę ir beprotybę, tačiau kiti ją nesunkiai skaitytų ir kitais kampais - joje apstu politikos, to meto Kolumbijos istorijos, kultūros. Būtent dėl šios priežasties kartais pro ją broviausi gan sunkiai - trūko žinių, įsitraukimo, bendro aprašomų įvykių suvokimo, skaitytų autoriaus knygų. Kita vertus, labai džiaugiausi, kad vienintelė Marquezo skaityta knyga buvo “Šimtas metų vienatvės”, nes dėka “Gyvenk taip, kad turėtum ką papasakoti”, ji įgavo naują tikrovės sluoksnį, apipintą tikrais žmonėmis, tikrų vietų, įvykių sąsajomis.

Be kita ko, net tada, kai skaityti nebuvo taip lengva, Marquezas pats yra muzika. Jį skaityti reiškia medituoti, šokti, klausytis. Jo sakinys užsupa kaip laivas ir neša vis tolyn. Skaitai autobiografiją, o jautiesi skaitantis įstabiai suręstą novelę.

Man Gabitas toks autorius, kurį noriu suskaityti visą po daug kartų, bet ramiai, lėtai, su pailsėjimais tarpuose. Ši knyga man padėjo jį truputį geriau suprasti, prisijaukinti ir pamilti.