...
Show More
Η αγαπημένη (μαγικά ρεαλιστική) πένα του Gabo κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, αφηγείται δηλαδή τη μοναξιά, μόνο που αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη μοναξιά της εξουσίας έχοντας ως παράδειγμα διάφορα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής αλλά και της Ισπανίας (το βιβλίο γράφτηκε στη Βαρκελώνη λίγο πριν το θάνατο του Franco).
Έργο βαθύτατα πολιτικό, με πολύπλοκη γραφή, μακροπερίοδο λόγο που στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα θα καταντούσε χαοτικός και θα κούραζε τον αναγνώστη, όμως εδώ προσθέτει κάτι στη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και την απόγνωση που προκαλούν οι ανείπωτες τερατωδίες μιας δικτατορίας όταν μάλιστα τις βλέπουμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αν και σε όλο το μήκος του βιβλίου απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες (κι είναι πολλές), την ανασφάλεια, τη βαθιά θλίψη και την απελπισία του πρωταγωνιστή του, ο García Márquez δεν του δίνει ποτέ το ελαφρυντικό της αμφιβολίας και ουσιαστικά εξαπολύει ένα δριμύτατο κατηγορώ στην αλλαζονική κατάχρηση εξουσίας και σε αυτούς που την ασκούν.
Δε μου ήταν εύκολο ως ανάγνωσμα κι όχι μόνο εξαιτίας του χειμαρρώδους λόγου και της έλλειψης στίξης αλλά κυρίως γιατί πολλές λεπτομερείς σκηνές βασανιστηρίων και διαφόρων βιαιοπραγιών υποψιάζομαι πως δεν είναι προϊόν φαντασίας αλλά ανακληση στη μνήμη - ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο García Márquez υπήρξε δημοσιογράφος.
4/5
Έργο βαθύτατα πολιτικό, με πολύπλοκη γραφή, μακροπερίοδο λόγο που στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα θα καταντούσε χαοτικός και θα κούραζε τον αναγνώστη, όμως εδώ προσθέτει κάτι στη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και την απόγνωση που προκαλούν οι ανείπωτες τερατωδίες μιας δικτατορίας όταν μάλιστα τις βλέπουμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αν και σε όλο το μήκος του βιβλίου απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες (κι είναι πολλές), την ανασφάλεια, τη βαθιά θλίψη και την απελπισία του πρωταγωνιστή του, ο García Márquez δεν του δίνει ποτέ το ελαφρυντικό της αμφιβολίας και ουσιαστικά εξαπολύει ένα δριμύτατο κατηγορώ στην αλλαζονική κατάχρηση εξουσίας και σε αυτούς που την ασκούν.
Δε μου ήταν εύκολο ως ανάγνωσμα κι όχι μόνο εξαιτίας του χειμαρρώδους λόγου και της έλλειψης στίξης αλλά κυρίως γιατί πολλές λεπτομερείς σκηνές βασανιστηρίων και διαφόρων βιαιοπραγιών υποψιάζομαι πως δεν είναι προϊόν φαντασίας αλλά ανακληση στη μνήμη - ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο García Márquez υπήρξε δημοσιογράφος.
4/5