Nothing particularly new is told but Ray writes with such a passion and gusto that the book becomes a joy to read. References to stories and novels that I have not read abound and hence it was difficult to follow the train of thought. The poems at the end were a real bonus.

“There is only one type of story in the world. Your story.”

There is a wonderful scene early on in Lovecraft Country by Matt Ruff, which I am reading at the moment, where Atticus is reading ‘The Martian Chronicles’ by Ray Bradbury. His father takes a rather dim view of such “mostly white-authored genres”, pointing out that Edgar Rice Burroughs’ John Carter, for example, was “A Confederate officer” (Gasp!)

“I do love them,” George agreed. “But stories are like people, Atticus. Loving them doesn’t make them perfect. You try to cherish their virtues and overlook their flaws. The flaws are still there, though.”

This exchange reminded me of another book I finished recently, ‘Astounding: John W. Campbell, Isaac Asimov, Robert A. Heinlein, L. Ron Hubbard, and the Golden Age of Science Fiction’ by Alec Nevala-Lee, which is a depressing forensic account of the misogyny, racism and other prejudicial behaviour associated with Campbell as editor and his coterie of writers.

Interestingly, Bradbury was way too esoteric a writer for the pages of Astounding, so Campbell passed on the opportunity of publishing one of the most influential writers in any genre, period. A fascinating tidbit I learnt from ‘Zen in the Art of Writing’ is that one of the first reviews of ‘The Martian Chronicles’ was by none other than Christopher Isherwood, who recognised it immediately as a future classic.

What I loved about this book is that it is far more than a ‘how to’ writing guide. Actually, its advice in that regard is rather esoteric, with Bradbury (unhelpfully) pointing to his habit of writing one story a week for a decade! Quantity will eventually deliver quantity, he espouses (calculating that he wrote about a million words before producing his first halfway decent story, ‘The Lake’, which appeared in 1944 in Weird Tales.)

No, the true value of this collection of essays, culled from Bradbury’s extensive career – covering his novels and play and screenplay writing, and a generous dash of his poetry – is that it is a window giving a bright view onto my own personal Golden Age of SF. And as Bradbury says, quite prophetically:

While our art cannot, as we wish it could, save us from wars, privation, envy, greed, old age, or death, it can revitalise us amidst it all.

O que os escritores podem aprender com lagartos e pássaros? Rapidez, certamente. Quanto mais rápido você se expressar, quanto mais prontamente escrever, mais honesto será. Na hesitação está o pensamento. Na postergação surge o esforço por um estilo, em vez do mergulho na verdade, que é o único estilo que vale uma queda mortal ou uma caçada ao tigre. ("Corra, pare, ou a coisa no topo da escada, ou novos fantasmas de mentes antigas")

این اثر ترجمه‌ای است از عمدۀ بخش‌های کتابی که رِی برادبری درباب نویسندگی و چم‌وخم‌های آن تألیف کرده است. پیش از انتشار این نوشته‌ها به‌زبان فارسی به‌صورت کتاب، پرویز دوایی بخش‌بخش آن را در قالب مقاله در نشریۀ «جهان کتاب» منتشر می‌کرده است.
ری برادبری را نمی‌شناسم؛ اما چنان‌که از این اثر برمی‌آید، نویسنده‌ای است که داستان‌های علمی‌وتخیلی می‌نویسد و در این زمینه پرآوازه است. ازهمین‌رو، بخش اعظم توصیه‌های او درخصوص نویسندگی در درجۀ اول معطوف است به نویسندگیِ داستان و در درجۀ دوم، نویسندگیِ داستان تخیلی. باوجوداین، برخی راهکارهایش برای نوشتن در گونه‌های نوشتاریِ دیگر نیز یاری‌رسان است. از جملۀ این راهکارها، توجه ویژه به دو نوعِ نوشتاریِ شعر و مقاله است که برادبری سخت پیشنهاد می‌کند و آن را در پرورش قوۀ الهام بسیار حائزاهمیت می‌داند.
وی در فصل آغازین کتاب از تجربه‌هایش سخن می‌گوید و اینکه چقدر اطرافیان او را مسخره می‌کرده و علاقه‌هایش را بی‌اهمیت می‌انگاشته‌اند؛ اما با پشتکار و جدیت توانسته راه خود را پیدا کند و در حوزه‌ای که به آن دل‌بستگی داشته، توفیق یابد.
به‌طور کلی، بیشترِ نکته‌هایی که برادبری پیش کشیده، کلی‌گویی‌هایی است که اینجا و آنجا یا از زبان آموزگاران نویسندگی شنیده‌ایم یا در مقاله‌ها و کتاب‌های مربوط به این حوزه خوانده‌ایم. بنابراین، این اثر چندان چیزِ دندان‌گیری عاید خواننده نمی‌کند. بااین‌همه، پاره‌ای از توصیه‌های برادبری درخورتوجه است. برای مثال، او سخت تأکید می‌کند کسی که خواهان نویسنده‌شدن است، با خود روراست باشد و به ندای دل خویش گوش فرادهد. به‌این‌ترتیب، از افتادن در دام‌چاله‌هایی که محفل‌های ادبی و روشن‌فکرانه در آن اسیرند و نیز مُدهای توخالی زمانه برکنار می‌ماند. به‌علاوه، وی مخاطب را به‌شدت می‌پرهیزاند از اینکه به‌هوای نام و نان در پی نویسندگی برود؛ زیرا دراین‌صورت نه به شهرت می‌رسد و نه به مُکنت. به‌اعتقاد برادبری، یگانه رازِ موفقت در نویسندگی این است که فرد به‌دنبال خواستِ واقعی‌اش برود و مطابق آن بنویسد؛ زیرا مُدهای غالب هنری و افاده‌های ادیبانۀ کاذبی که هواداران بسیار دارد، مایۀ موفقیت نخواهد شد و در بهترین حالت، نویسنده را تقلیدکار و غیرخلاق بار می‌آورد.
همان‌طور که گفتم، بیشتر توصیه‌های این کتاب بر محور نویسندگی داستان می‌گردد؛ اما شماری از آن‌ها را نیز می‌توان رهنمودهایی کلی برای هر نوع نوشتن به شمار آورد. از آن جمله است سه رهنمودی که برادبری به‌پیروی از آیین بودایی‌ها درباب نوشتن مطرح می‌کند:
۱. کارکردن؛
۲. خود را رهاکردن؛
۳. فکرنکردن.

بخش‌هایی از کتاب:

ـ داستان آن پیانیست را یادتان هست که گفت اگر هر روز تمرین کند، خودش نقص کارش را متوجه می‌شود؛ اگر دو روز تمرین نکند، منتقدها متوجه می‌شوند و بعد از سه روز شنونده‌هایش هم درمی‌یابند؟ مشابهش درمورد نویسنده‌ها مصداق دارد. نه اینکه شیوۀ نوشتن شما، هر شکلی که هست، طی چند روز ننوشتن از هم بپاشد؛ ولی دنیا به پای شما خواهد رسید و گرفتار و بیمارتان خواهد کرد. اگر هر روز ننویسی، زهر در وجود بیمارت جمع می‌شود و شروع می‌کنی به مردن یا دیوانه‌شدن و یا هر دو. باید مدام آن‌چنان سرمست نوشتن باشی که واقعیت نتواند نابودت کند؛ چون‌که نوشتن، ترکیب و نسخۀ درستِ واقعیت را به دست می‌دهد؛ واقعیتی آن‌چنان که بتوانی بخوری و بنوشی و هضم کنی، بدون به‌نفس‌نفس‌افتادن و یا چون ماهی نیمه‌جان در بسترت غلت و واغلت زدن. (۴۵)

ـ فقط بعد از نوشتن است که می‌شود اندیشه را تثبیت، تحلیل و مشخص کرد. سعی در پیشاپیش‌دانستنش یعنی کُشتنش! (۹۹)

کتابنامه: ذن در هنر نویسندگی، رِی برادبری، ترجمۀ پرویز دوایی، چ۲، تهران: جهان کتاب، ۱۳۹۰.

اگر قرار باشد که برای ضمیر ناخودآگاه یا فرشتۀ الهام مان رژیم غذایی خاصی را تدارک ببینیم، چه صورت غذایی باید تهیه کنیم؟

شاید بشود این جوری شروع کرد:
هر روز خدا از عمرتان را شعر بخوانید. شعر عضلاتی را در ذهن به کار می اندازد که آدم معمولاً به کار نمی گیرد. شعر حس ها را گسترش می دهد و در اوج شادابی و بیداری نگه می دارد. شعر انسان را نسبت به بویایی، شنوایی، چشایی و لامسه، بیدارتر، حساس تر و آگاه تر می کند. بالاتر از همه، شعر پر از استعاره و تشبیه است که همچون گل های کاغذی ژاپنی می توانند به صورت اشکالی عظیم به بیرون شکوفا شوند. دفترهای اشعار آکنده از ایده های بسیار است، ولی به ندرت دیده ام که معلم های داستان نویسی مرور آن ها را به شاگردان خویش توصیه کنند. بسیاری از قصه های من محصول مستقیم خواندن شعرهای زیباست. یک استعاره ناگهان بر سر من جهیده، چرخی به من داده و مرا به درون قصه ای دوانده.

چه نوع اشعاری بخوانیم؟ هر شعری که موی را بر بدن انسان راست کند. برای درک کامل اشعار زیاد به خودتان فشار نیاورید. می گویید که دایلان تامس یا تی اس الیوت را نمی فهمید؟ بله، ولی سلول های مغز و اعصابِ ذهن ناخودآگاه درونتان می فهمد. بخوانیدش، چنان که اسبی را با نگاه چشمانتان می خوانید.

دیگر چه غذایی را در رژیم خودمان باید بگنجانیم؟
مجموعه های مقالات. از زنبورداری، سنگ تراشی یا بشکه سازی. این جاست که آدم باید نقش هنردوستی مبتدی را بر عهده بگیرد. تمام این ها در نهایت حکم سنگی را دارد که در چاهی می اندازید، هر بار که از ضمیر ناخودآگاه شما طنینی بر می خیزد، خود را بهتر می شناسید. طنین خفیف می تواند ایده ای را برانگیزد و طنینی بلندتر، قصه ای را ثمر دهد.

کتاب هایی را انتخاب کنید که حس تشخیص رنگ و ابعاد و اندازه های جهان را در شما تقویت کند. این همه تأکید بر حواس از چه روست؟ برای آن که خواننده را متقاعد کنید که خودش در آن جا حضور دارد. اگر خواننده تان گرمی آفتاب را بر پوستش و وزش باد را بر آستین پیراهنش حس کند، نیمی از نبرد را برده اید. غیر محتمل ترین قصه ها را می توان باورپذیر ساخت اگر خوانندۀ شما به یاری حواسش حتم کند که در وسط واقعه ایستاده است.

شعر و مقاله، بسیار خب. داستان کوتاه چه؟ البته! آثار نویسنده هایی را بخوانید که جوری می نویسند که آرزو دارید روزی بتوانید نظیر آن ها بنویسید، که دید و طرز فکرشان به شما شبیه است، ولی کار کسانی را هم بخوانید که مثل شما فکر نمی کنند و میل ندارید که شبیه آن ها بنویسید. بخوانید تا در جهاتی برانگیخته شوید که ممکن است سال های سال پا به آن نگذارید. [و نیز: آدمی نمی داند چه چیزهایی در جهان هست که ممکن است برایش جذاب باشد، به خاطر همین باید مدام ناشناخته ها را خواند و کاوید.]

Another update 5/19/20: Bradbury suggests reading poetry every day. Even if you don't get it, try. I don't get it. Still trying. Every day. Reading Whitman.

Update 5/16/20: The best advice comes back to me when I need it, although I can't recall when I want it, such as writing a review (get my lazy bones in a notepad while I read).

Two things have come back to me:
1. Bradbury gives the stages in beginning: Work-Relaxation-No Thinking. This applies to writing, but applies to everything requiring effort. The advice has helped me with a new job.

2. Movies. Bradbury watched movies. He recommended watching good and bad, learning from both, and creating cinematic replication through poetic expression.
-------------------


Inspiration.

Catch Bradbury's love and passion to write. Learn to step out of your car after work and resist an urge to sprint upstairs to grab your laptop, or your pen and paper.
It starts there.

Why do I read?
Love, passion.
Why do I write?
How can I know if I don't practice writing?

Something in me, like Kafka trapped in my soul, since as a child I walked into the elementary library and felt the way I imagine Moses felt when a burning bush spoke to him in a dry wilderness of failure.

I haven't practiced in years. Only old prose poetry once in awhile. So why write?
The desire remains, like fragrance and smeared lipstick fading from my neck.

An answer.
I have found a world to play in.
I learn. I create. I build.
I fall in love.
I learn passion. I learn the classic, sacred cliche: fire.

Bradbury explains where to go in my present experience.
I recommend this to any and all writers on every level.

Bradbury has it.

Безапелационна петорка, въпреки ужасната поезия от последния раздел, незнайно защо назован "... за креативността". Ясно е, че и тя дава някаква яснота относно човека (и твореца) Бредбъри, но някак ми стои пришита, особено след есето "Дзен в изкуството да пишеш", дало заглавието на томчето. Харесах книжката - чичо Рей не толкова наставлява, колкото с думички прости обяснява как са се случили нещата при него и загатва, че спазвайки тези "формули", проверени и проигравани над половин век, евентуалният читател може би ще открие писателя в себе си. Това отличава големите автори от обикновените драскачи - не са егоисти, натрупали опит, се опитват да го предадат, изминали космически разстояния в таланта си, не се страхуват да хвърлят ръкавица на други бегачи на дълги разстояния с надеждата, че все някой ще ги настигне.

Не искам да се превръщам в снобеещ преподавател, в надут благодетел или в досаден реформатор.

Писането си струва единствено и само заради това.

يستعرض الكاتب تجربته الشخصية على مدى خمسين عاما في الكتابة.
الكتاب من عدة فصول(أو مقالات) يمكن للقاريء أن يستلهم منها ما يشجعه على خوض غمار التجربة، خاصة لو كان يسعى لاحترتف الكتابة.
الخلاصة العملية لمن يبحث عن نصائح، تكمن في المقال الذي يحمل عنوان الكتاب.

Ray Bradbury is one of my favorite authors, when I was a kid I devoured his books of short stories and novels. I'd never come across this book however, which I picked up not to become a writer but to better understand how an author weaves the magic that he does. In one of the books essays INVESTING DIMES: FAHRENHEIT 451

I have spun more stories, novels, essays, and poems about writers than any other writer in history that I can think of. I have written poems about Melville, Melville and Emily Dickinson, Emily Dickinson and Charles Dickens, Hawthorne, Poe, Edgar Rice Burroughs, and along the way I compared Jules Verne and his Mad Captain to Melville and his equally obsessed mariner. I have scribbled poems about librarians, taken night trains with my favorite authors across the continental wilderness, staying up all night gabbling and drinking, drinking and chatting. I warned Melville, in one poem, to stay away from land (it never was his stuff!) and turned Bernard Shaw into a robot, so as to conveniently stow him aboard a rocket and wake him on the long journey to Alpha Centauri to hear his Prefaces piped off his tongue and into my delighted ear. I have written a Time Machine story in which I hum back to sit at the deathbeds of Wilde, Melville, and Poe to tell of my love and warm their bones in their last hours… But, enough. As you can see, I am madness-maddened when it comes to books, writers, and the great granary silos where their wits are stored.

Now I understand why out of all the books that I read my favorite book is a book about books. Bradbury infected my young mind with a love for reading and his favorite subjects wound up becoming my favorite subject for a book. I have 81 books currently on goodreads with the label books-about-books. Most I have rated 4 stars or higher, only two rated lower then 3 stars.

Well at least now I realize where I picked up the obsession.

WHOOP! POW! Ray Bradbury's book on writing is BAMMO! The man's enthusiasm leaps off the page, and if nothing else, that exuberance will carry you with a full head of steam straight from this book and into your own book. Reading Zen in the Art of Writing is like having the best kind of encouraging friend pat you on the back while shouting "YOU CAN DO IT!!!"

Although some of his ideas and style is dated, there's still a great deal to be absorbed herein, after all, he is one of the best American writers of the past century.

Keep at it and write with the electricity that runs through you, that seems to be the words of wisdom Bradbury wants you to take away from Zen in the Art of Writing, a title that made me a reluctant reader. The application of zen, or maybe I mean its popularized conception, to the mechanics of writing had me worrying that it would be too much about spiritualism (I know, I know...) or that the approach to the craft would be meditative in technique. The only thing Bradbury wants you, the writer to meditate about is how best to get off your ass, stay off your ass, and keep on writing. Now stop reading reviews and get to it!

As a look into how Bradbury's mind worked, this is wonderful. As a book on imagination, it's also a great read. As a book on writing, I much preferred King's 'On Writing,' Palahniuk's 'Consider This' and others. Two neat things I learned from reading this:

1) To type Fahrenheit 451, Bradbury paid ten cents every 30 minutes to use a University of California typewriter. It cost him $9.80 to write the first draft.
2) It wasn't until years after he finished writing Fahrenheit 451 that he realized his subconscious influenced character names when it one day dawned on him that character Montag was also the name of a paper manufacturing company and character Faber was also the name of a pencil manufacturer.

Do I want to try to write like Ray Bradbury? No, I don't think so. But I once sat in that middle school English class listening to a cassette tape with the gravelly-voice narration of The Veldt and thought the shudder in my spine was some holy spirit saying I had found the apex of the literary arts. And anyway I'm desperate and will take advice anywhere.

Here's a list of his most compelling pointers:
1) Write every day.
2) Make a list of nouns that get at you in some way. These will be the centers of the stories you write (Bradbury's own lists include "THE MEADOW. THE TOY CHEST. THE MONSTER. TYRANNOSAURUS REX. THE TOWN CLOCK. THE OLD MAN. THE OLD WOMAN. THE TELEPHONE. THE SIDEWALKS. THE COFFIN. THE ELECTRIC CHAIR. THE MAGICIAN." And of course: "THE THING AT THE TOP OF THE STAIRS.")
3) Experience whatever you can. You're feeding your subconscious, which is your muse.
4) Read poetry every day.
5) Make your readers use all of their senses (which will make the most far-fetched stuff believable)
6) Write FAST. Bradbury's own schedule at some point was: write a 1st draft of a story on Monday, 2nd draft on Tuesday, 3rd on Wednesday, etc., and mail it off at noon on Saturday. Bradbury wrote the first draft of Fahrenheit 451 on a library typewriter that cost 10 cents every 30 minutes. He would feed it a dime and race to spit out as much as possible with the clock ticking.
7) Don't be embarrassed. Or anyway act in spite of your embarrassment. You won't write and maybe you'll do away with yourself if you try to hide the shameful bits that make you feel alive. For Bradbury this is the thrill of the circus and interstellar space and dinosaurs. Snobbery will destroy you. This also means writing without concern for the market or literary praise.

Most of this advice is given in the first three essays. The remaining made me begin despairing: did the time spent building Disney's gee-whiz World of the Future addle Bradbury's dystopianism, torque him into someone a little too nauseatingly happy? Give me Bradbury the crank over Bradbury the booster any day. It doesn't seem very motivating to write if you think that the best that could happen is you'll make it big and begin to believe, dewy-eyed, in Disney and America and progress.