4,5/5

بالرغم من إن غاليانو واحد من كتابي المفضلين إلا إن الكتاب لم يعجبني للأسف ، أعتقد إن سوء الترجمة هو السبب

O Livro dos Abraços é mesmo um livro de afetos. Eduardo Galeano conta, em pequeninas histórias, grandes lições de vida. Cabe aqui tudo: o amor, a guerra, a morte, a memória. Esta é uma daquelas obras que nos dispõem bem e para o bem e em que somos presenteados com citações inesquecíveis página sim, página sim. Ficam aqui algumas:
"Arranque-me, senhora, as roupas e as dúvidas. Dispa-me, dispa-me."

"Existe um único lugar onde o ontem e o hoje se encontram e se reconhecem e se abraçam, esse lugar é o amanhã."

"Sempre é possível encontrar contemporâneos em qualquer lugar do tempo e compatriotas em qualquer lugar do mundo."

"Falta muito o que andar. Existem luas para as quais ainda não lati e sóis nos quais ainda não me incendiei."

"Não consigo dormir. Tenho uma mulher atravessada entre minhas pálpebras. Se pudesse, diria a ela que fosse embora; mas tenho uma mulher atravessada em minha garganta."

"Un hombre del pueblo de Neguá, en la costa de Co-
lombia, pudo subir al alto cielo.
A la vuelta contó. Dijo que había contemplado desde
arriba, la vida humana.
Y dijo que somos un mar de fueguitos.
-El mundo es eso -reveló- un montón de gente, un mar
de fueguitos.
Cada persona brilla con luz propia entre todas las
demás.
No hay dos fuegos iguales. Hay fuegos grandes y fue-
gos chicos y fuegos de todos los colores. Hay gente de
fuego sereno, que ni se entera del viento, y gente de fue-
go loco que llena el aire de chispas. Algunos fuegos, fue-
gos bobos, no alumbran ni queman; pero otros arden la
vida con tanta pasión que no se puede mirarlos sin par-
padear, y quien se acerca se enciende."

هو لقائي الأول مع جاليانو
والآن أدركت مدى عظمة هذا الكاتب الذي يكتب بكل جوارحه وإحساسه
تكلم عن الأحلام ورؤيته الموضوعية والهزلية أيضًا عن العالم والتي لم تخل من مسحة إنسانية ,, ولكم أمتعتني الأجزاء التي أعتبرتها سيرة ذاتية له ولكن أرهقتني الرمزية في بعض المواضع التي استعصى عليّ فهم مقصده ..
وإن كان لابد من تسميه فيما أود أن أعبّر عنه مما ضايقني من الكتاب فهو احتكاك الكاتب الكبير وانغماسه فيما يخص بلده وثقافتها وتاريخها ومقاهيها ونكاتها ، وعرضها علينا منقوصة بإعتبار أننا مُلِمّين بما اقتطعه مع افتقارنا للفكرة ككل :)

كتاب جميل وتجربة جميلة وكاتب وددت لو صافحت يده التي خطّت بكل إجلال واحترام

Este “Livro dos Abraços”, abraça-nos de muitas formas.
Um grande Abraço, muitos pequenos Abraços, muitas pequenas histórias que podemos ler de trás para a frente, de cima para baixo.
A vida é feita de “pequenos momentos”…
Momentos que nos abraçam, que nos sacodem a alma, que nos cortam, que nos afagam, que nos emocionam…
Assim é este livro, tal como a vida, tal como os abraços.

أنا عار, سيد اللاشيء, سيد لا أحد, لست حتى سيد معتقداتي, أنا وجهي في الريح, ضد الريح, وأنا الريح التي تهب على وجهي

قال طفل
لا أريد أن أموت مطلقا , لأنني أريد أن ألعب ألى الأبد

(4.5/5) Nunca antes había leído algo escrito por Eduardo Galeano y la verdad se siente como el peor error que he cometido nunca porque esta primera lectura fue gloriosa. La habilidad que tenía Eduardo como escritor para generar tantas emociones en una serie de relatos tan breves es sorprendente, sabía cómo y dónde colocar cada palabra para generar el máximo sentimiento, y con relatos de hasta incluso un párrafo era capaz de dejarte pensando por horas. Sin dudas es de esos libros para leer de a poco, con cuidado, para tener en la mesita de noche y dejar que te acompañe por un largo período de tiempo, e incluso al finalizarlo sabés que vas a volver a releer ciertas partes, a recordar con cariño lo leído.

El libro de los abrazos es una colección de relatos que abarcan una larga serie de temáticas. Desde experiencias propias y autobiográficas, el amor, las relaciones humanas, historias de vida de distintas personas que fue conociendo a lo largo de los años; algunos relatos arden por su crudeza y otros se sienten como fábulas inventadas por él mismo, con un dejo de misticismo, de humor, de ternura en cada uno de ellos. Y luego, como constante que atraviesa la mayoría de relatos está la dictadura militar. Tanto la de Uruguay, su propio país, como todas las que se dieron en el continente, Galeano da voz a este período oscuro de la latinoamérica toda y nos hermana, a pesar de nuestras diferencias, en ese sufrimiento común. Hay relatos sobre secuestrados políticos, sobre el cautiverio, la represión, el exilio y no sentirse parte en ningún lado, sobre dejar atrás a los amigos, a la familia, en pos de un futuro más brillante, y en volver luego, sin reconocerse en ningún lado, sentirse un expatriado en el propio país. En cada uno de estos breves textos, a pesar de la crudeza y el sufrimiento, la humanidad sabe dar un paso adelante y demostrar que incluso en los momentos más duros hay esperanza, compañerismo, amor y respeto. Por eso, en conjunto, creo que este libro lleva el nombre que lleva. Sabe con cada relato dejarnos esa sensación de confort, de paz, de que ya sea un abrazo de felicidad o de tristeza, logra con él despertar algo bueno y puro.

«El miedo de saber nos condena a la ignorancia; el miedo de hacer, nos reduce a la impotencia. La dictadura militar, miedo de escuchar, miedo de decir, nos convirtió en sordomudos. Ahora la democracia, que tiene miedo de recordar, nos enferma de amnesia: pero no se necesita ser Sigmund Freud para saber que no hay alfombra que no pueda ocultar la basura de la memoria.»

كأصداء السيرة الذاتية لمحفوظ.

غاليانو إستطاع أن يروض جميع الفنون الأدبية بقلمه، مزيج من كل ما هو أدبي إبتداء بالقصة القصيرة والرواية والمقالة ثم السيرة الذاتية والنص الأدبي المجرد في قالب غريب، شيق ، ممتع.. يجلب إنتباه القارئ عند كل سطر بتطرفه وجنونه وكلماته اللاذعة أحياناً..


يكتب هنا عن معانقات الحياة والموت والجنون والفناء والتمرد، عن تلك المعانقات التي لا توجد إلا في عالم الأساطير وأطياف الحالمين وبين ثنايا الحياة..


هذا الكتاب ينقل القارئ إلى من الأدب الموازي ،لا يمكن نجد له مثيلاً أو أن نصنفه تحت أي بند.. هو بند خاص وعالم جرئ بذاته، عليك أن تقرأه كما هو، لا تسأل لماذا وعن أي شئ يكتب.. هو يكتب وأنت عليك أن تقرأ ما يكتبه وأن تستمتع بتلك المعاني الساحرة التي ينبض بها قلم غاليانو...


*********************


ما أزعجني في هذا الكتاب هو في بعض نصوصه التي تجرأ فيها على العقائد والأمور الغيبية والدينية وبأسلوب بذئ ومستفز للأسف.. كانت نقطة سوداء في صدر الكتاب لم أستطع تجاوزها صراحة..

تصفر الريح فى داخلى ..."
انا عار , سيد اللاشئ , سيد لا احد , لست حتى سيد معتقداتى , انا وجهى ف الريح , ضد الريح , وانا الريح التى تهب ع وجهتى ..."

“Ja pišem za one koji me ne mogu čitati. One s dna, one koji stoljećima čekaju u redu povijesti, ne znaju čitati ili si to ne mogu priuštiti.”

“Knjiga zagrljaja” je djelo urugvajskog književnika, novinara i mislioca Eduarda Galeana, i sasvim je neobično štivo. Sastoji se dvjestotinjak priča i fragmenata, misli i pjesama, poput zabilješki iz neke čarobne tekice po kojoj ovaj izniman čovjek bilježi i šara.

“Knjigu zagrljaja” čitala sam polako. Razvlačila je. Uvlačila se u njene slojeve. Proučavala njezine ilustracije. Uživala u prijevodu. I dovršila je potresena, silno me dotakla.

"Knjiga zagrljaja" je literarni zagrljaj odvažnim pojedincima - umjetnicima koji slave Ljubav u vrijeme tiranije. I nisu samo umjetnici oni koje knjiga izvlači na svijetlo. Tu su političari, krvnici, kriminalci, pjevači, birokrati i nitkovi, neočekivani junaci. Čitala sam o kapetanu koji je proveo jednu noć čitajući pjesme neprijatelja i shvatio da u tog neprijatelja više ne može pucati; čitala sam o magarcu Brzom koji vojnicima nudi prijateljstvo i utjehu; o baki koja na samrti i nakon cijelog života požrtvovnosti konačno izražava sve što je desetljećima držala u sebi.

Bučna kakofonija likova u ovoj knjizi polako prerasta u jedan moćni glas, glas koji je nadahnut izazivač terora. On urla protiv režima koji potenciraju strah, razdor, neprijateljstvo, nejednakost i samoću. Ipak, taj glas se ne kupa u testosteronu i jeftinim parolama. On slavi ljudsko i ranjivo u nama. Slavi umjetnost – onu istinsku umjetnost koja proizlazi iz životnog.

“Kad je autentičan, kad nastane iz stvarne potrebe da nešto bude izrečeno, ljudski glas ništa ne može zaustaviti. Ako mu uskrate usta, on govori rukama, ili očima, ili porama, čime god.”

“Knjiga zagrljaja” u jednom je trenutku teško, često i zbunjujuće štivo, ali već u drugom postaje prozračno i lako, protkano humorom, nježnošću, intimom. Ovu knjigu krasi koloritni disbalans, čineći je ljupkom u svojoj nesavršenosti. A stvarnost je upravo takva, i ljudi su takvi. Savršeno nesavršeni, veliki i mali, i tako nevjerojatno otporni. Usred najveće boli, katastrofe, poraza ili tragedije ti veliki-mali ljudi pronalaze (o)smijeh, dobrotu, dobru anegdotu ili tek čašicu vina sa starim drugom.

ISPOVIJEST VJERE
Koliko god bio povrijeđen ili nesretan, čovjek može pronaći suvremenike u svakom kutku vremena i sunarodnjake u svakom kutku svijeta. A kad se to dogodi, i dok traje, čovjek je sretan što osjeća da u beskrajnoj samoći svemira ipak nešto predstavlja: nešto više od beznačajne čestice prašine, nešto više od prolaznog trenutka.

“Knjiga zagrljaja” slavi veličinu ljudskoga duha i poziva sve nas, “ušutkane čitatelje”, kako je to lijepo predstavljeno na poleđini knjige, da se prepoznamo u kaleidoskopu ove čudesne knjige.

Originalnu recenziju možete pročitati ovdje: https://knjigesumojsvijet.com/2019/03...