Ok, mi sento in dovere di recensire a parte questo volume di 1850 pagine.
Come hanno già fatto notare diverse altre persone, le note a questo volume sono assai carenti, e non parlo dell'ennesima citazione di Omero o di qualche tragediografo greco che di tanto in tanto vi compare. Che, sebbene siano utili ad un classicista come me ed in un certo qual senso indispensabili, da sole non rappresentano certo il massimo. Il curatore di questo volume, il compianto Giovanni Reale, probabilmente si sarebbe giustificato dicendo che non c'era abbastanza spazio per inserirvi le note criticheriassuntive dei vari passaggi, ma come giustificazione non regge considerando che altri volumi della stessa collana presentano spesso un numero di pagine che abbondantemente supera quello del presente volume. Invece ci ritroviamo spesso con note che di fatto sono una pubblicità del suo volume "Per una nuova interpretazione di Platone alla luce delle “dottrine non scritte”", che, sono sicuro, è una lettura profonda ed illuminante, ma almeno poteva sforzarsi di riassumerne per sommi capi il contenuto nelle relative note. Solo le note a "Parmenide" si avvicinano a qualcosa di lontanamente accettabile. Poi parliamo un attimino del prezzo del volume, che dalla sua pubblicazione ha visto pochissime modifiche: davvero far pagare 60 euro oggi per un tomo così vi sembra accettabile? Anche tenendo conto dell'inflazione, mi sembrano troppi. 38 euro, prezzo a cui l'ho comprato io nel lontano 2009-2010 è ed era accettabile (ma sono comunque parecchi, tenendo conto del fatto che per esempio il volume della Newton Compton con tutti i suoi scritti costava non più di 20 euro, ed aveva pure il pregio di avere il testo a fronte); 60 euro, pur scontato del 5%, mi paiono un po' eccessivi.
Che posso dire del pensiero di Platone e dell'autore stesso? Che si tratta senza ombra di dubbio di un filosofo parecchio sopravvalutato e che chi ha detto che "tutta la storia della filosofia occidentale è una nota a Platone" (Alfred North Whitehead) ha detto una grandissima cazzata; la filosofia moderna ed in particolare la tradizione analitica oggi sono andate molto oltre il pensiero di Platone.
Faccio ora una piccola lista delle opere contenute in questo volume che a mio parere vale la pena leggere, tutte le altre per me sono una perdita di tempo o costituiscono solo un [certo] interesse storico:
- Apologia di Socrate
- Critone
- Eutifrone (inconcludente ma OK)
- Fedro
- Fedone
- Gorgia (questo è probabilmente uno dei migliori tra quelli citati, veramente da 8.5/9 su 10)
- Menone (solo per la sua dottrina riguardante la memoria ed il conoscere come ricordare)
Forse ne dimentico alcuni, e sì, non includo di proposito la Repubblica perché l'ho trovata decisamente troppo lunga e non sufficientemente stimolante. Tutti gli altri al massimo quelli a cui ho dato 3 o più stelle, ma nemmeno. (Potrei aggiornare questa recensione in futuro ed aggiungere altri particolari, per ora questo era tutto ciò che mi andava di menzionare.)

As a pupil at one of the branches of the school of practical philosophy (the school of economic science), I am keen to explore different philosopher’s work in more detail. Plato, I find to be extremely transparent, very insightful and knowledgeable. His dialogues in this collection come from various sources; from his Republic, Phaedo, Timaeus, Meno, Phaedrus, Symposium and Parmenides. It is a good English translation of the Greek text, and one that is ideal for philosophy students. Plato places specific importance upon pure love in knowing the truth, for after all ‘philosophy’ translates as loving wisdom. One should be in Plato’s book as willing to be refuted, and is thus free from ignorance.

This book containing extracts for study, begins with passages on the similitude of the sun and the divided line. It covers all the levels of one’s perception, and how the soul may rise out of the shadows. Plato then explains his allegory of the cave, which is a reflection of reality or the truth. And asks the question, when one is introduced to the light as to what they see.

‘Certain professors of education must be wrong when they say that they can put a knowledge into the soul which was not there before… The power and capacity for learning exists in the soul already.’

The instrument of knowledge according to Plato requires tuning of the soul. This book then also covers the dialectic, which is where science and reason correlate. It explores discovering the Absolute by the power of reason and with pure intelligence finding all that is good. The intellect, understanding, belief and perception. Education and the chance to answer questions to Plato is always highly regarded. This book then looks at the immortality of the soul; a challenge for the mind to contemplate in reality! Then, there is the myth of Er, on what is justice and just versus unjust action.

‘Hear the word. Mortal souls behold a new cycle of life and mortality. Your genius will not be allotted to you, but you will choose your genius; and let him who draws the first lot have the first choice, and the life which he chooses will be his destiny.’

Then, this book covers Platonic solids such as various shapes in three-dimensional forms. Music is also another largely covered topic, being the most potent form of education. It discusses the various harmonies and their effects. Valuing simplicity, and the ability of music to impart grace to the soul. One’s melody, softness and style.

‘Rhythm and harmony find there way into the inward places of the soul’

This book finally then covers the four virtues, the location of justice in the newly created state. The nature of justice, including bits about law and politics. Then there are sections on the philosopher, democracy and the forms of government; Oligarchy, timarchy, democracy and tyranny, as all learning is a recollection, beauty and Diotima on love.

This collection of Plato’s most iconic writings is illuminating and insightful and something that I would definitely recommend to economics, law and philosophy students. A worthwhile read.

This is one of the finest translations of Plato's works that I have ever had the pleasure of reading. Since my Attic Greek is now quite rusty, it is a chore to read Plato in the original (although I did so in High School thus helping me recognize the translation quality). The Foreward is a paean to the greatness and timelessness of Plato's works. It also explains the reason for the order chosen by the editor. The footnotes and editorial notes (marginalia) both help further explain the more obscure Greek concepts or social mores.

What else can I say? It is a great translation of Plato and everyone should read it.

I certainly didn't read all of Plato's works although I did read many hundreds of pages worth - more than I cared to at times. The man wrote a lot. This edition is a lovely collection of Plato's works. Solid translations with helpful editorial notes. I'm amazed at how much Plato set the agenda for Western philosophy. His works cast a long shadow.

Favorite dialogue so far is probably the Symposium. It's funny, highly readable, and intellectually stimulating.

Partially read for school.

دوره آثار افلاطون
ترجمه محمدحسن لطفی تبریزی

«… و اگر کسی را بیابم که بتواند در واحد جزئیات کثیر را ببیند و در جزئیات کثیر و پراکنده صورت واحد را، چنان سر در پی او می‌گذارم که گویی خدای من است. من کسانی را که از این هنر بهره‌ورند اهل دیالکتیک می‌نامم.»
رساله فایدروس e266


توضیح و شرح آنچه افلاطون در حدود دوهزار و پانصد صفحه و از پیش از دو هزار سال پیش به ثبت رسانده است چندان ساده نیست. آن هم در متنی کوتاه و فشرده که تنها پیش‌درآمدی اجمالی در وصف بیست و چند رساله اوست.
وانگهی در دنیای امروز که کسی طاقت و تاب خواندن بیش از چهار خط نوشته را نداشته و یا حوصله بحث و پرسش و پاسخی که بیشتر از چند دقیقه باشد ندارد، داشتن ذهنی بیدار و آگاه برای تشخیص امر واقع از تصورات واهی نوعی نیاز تعریف می‌شود.

موضوعاتی که افلاطون در رسالات خود به آنها پرداخته اما متعلق به هر خواننده تیزبینی است که می‌خواهد به طور جدی و نظام‌مند درباره اخلاق، سیاست، دین، شناخت، عشق و هنر آغاز به تفکر کند.
پس از فیلسوفان پیشاسقراطی( یا به اصطلاح طبیعت گرایان/فوسیس‌ها) چرخشی در خرددوستی یا فلسفه ایجاد شد که آن میل به کشف انسان و جهان انسانی بود. سقراط و به پیروی او افلاطون با کمک روشی که محاورات و گفتگوهای جدلی بودند، سعی در عمیق‌تر‌ شدن در جهان مفاهیم انسانی داشتند.
مفاهیمی که نه تنها به واسطه گسترده بودن و کلیدی بودن، بلکه به واسطه جوهره شدیدا انسانی آنها تا امروز نیز اهمیت داشته و مورد توجه‌اند.
فضایل انسانی از جمله شجاعت، خویشتن‌داری، عدالت و دانایی. قانون و شیوه حکومت و روابط اجتماعی. نحوه بررسی امور اخلاقی و چیستی زیبایی و هنر. تمامی این مسائل در گفتگوهای سقراطی پیش کشیده می‌شوند. البته این که چه نتیجه‌ای‌ حاصل شود و یا پاسخ به سوال «شجاعت چیست» چندان مورد تاکید نیست. بلکه ایجاد نگرش و ذهنیتی فلسفی برای مخاطبان افلاطون دارای مهمترین اولویت‌ها در تلمذ در مکتب فلسفی افلاطون است.
کما این که در بسیاری از رسالات به پاسخ مشترک و یا مشخصی اشاره نمی‌شود. اما گویی نحوه ایجاد پرسش، حضور پرسشگر و پاسخگو در این گفتگوها و به چالش کشیدن آنچه غیر قابل تردید تلقی می‌شد، همه و همه در مکتب فلسفی افلاطون تدریس داده می‌شود. در‌ واقع هدف افلاطون همان رسالت خدایی سقراط است و آن نیش زدن به ذهن خواب رفته ما مردمانی است که تصور می‌کنیم همه چیز می‌دانیم. داشتن تفکری‌ انتقادی کمترین ثمره همگام شدن با سیاق فلسفی افلاطون است.

تلاش خستگی ناپذیر افلاطون برای عمیق و عمیق‌تر فکر کردن به این معناست که بنا نیست فلسفه او ، نظامی کامل و پایان یافته فهمیده شود. چه بسا در نهایت یک فلسفه تام و تمام هیچ وقت به دست نیاید و به دست آوردنش اصلاً ممکن نباشد. او درست خود ایده نظام فلسفی را به منزله محصولی تمام و کمال که فقط باید به آن رجوع کرد، همانطور که در مورد واقعیات به دایره المعارف رجوع می‌شود، مسئله‌دار می‌داند. فلسفه آنگونه که او می‌فهمد نمی‌تواند نیاز ما را به سر و کله زدن با مسائل فکری، و از آن خود کردن آن مسائل، از ما بگیرد. اما اگر در محاورات او تنها بر نتایجی که به نظر می‌رسد طرف‌های مکالمه در سر دارند تمرکز کنید افلاطون را نه آن‌گونه که او می‌خواست خوانده‌اید و نه آنطور که باید خوانده شود.
مهم‌ترین پیام سقراط و یا شاید افلاطون در نوشته‌های باقی مانده وی این است که زندگی فضیلت‌مندانه همراه با خرد و تفکر بر هر نوع زندگی پست و حتی پرزرق و برق رجحان دارد.

افلاطون سقراط را حجتی می‌داند بر درستی آنچه باید به آن ایمان داشت و آن اهمیت داشتن زندگی فضیلت‌مندانه و نیک است.
بی‌جهت نیست که برخی رسالات ابتدایی منحصرا در وصف محاکمه ناحق سقراط و اعدام او در کمال ناعدالتی است.
افلاطون در رسالاتی همچو جمهور و قوانین به دموکراسی و حکومت عموم مردم که سرشار از نادانی و جهل‌اند می‌تازد و این حکومت را منتهی به شری عمومی ناشی از نادانی مردمان می‌داند، چرا که چنین حکومتی بزرگ‌مردی همچو سقراط را به واسطه رذالت برخی افراد اعدام می‌کند.
هرچند اوتوپیا و آرمانشهر افلاطون جباریتی غیرقابل انکار دارد، اما با این وجود نمی‌توان از اهمیت آن‌ چشم پوشید. جستجوی مفهوم عدالت و همچنین چیستی خیر ناشی از عدالت، همچنین تاکید او بر قرارداد اجتماعی و لزوم حکومت قانون بر جامعه برای رسیدن آن اجتماع به سعادت و تعریف دولتی که از حقوق افراد دفاع کند، نخستین متون فلسفه سیاسی تاریخ است.
خود افلاطون اذعان دارد که حتی آرمانشهر وی تنها در کلمات شکل گرفته و هیچگاه صورت واقعی نداشته و احتمالا نخواهد داشت. اما پژوهش وی راه را برای آیندگان گشود.

یکی از مفاهیم کلیدی افلاطون ایده و صورت است که به مُثُل نیز شهره است. یعنی غایت و کمال مفاهیمی که در جهان و فارغ از ماده وجود دارند و تنها با روح و ذهن قابل بررسی‌اند و نه حواس بشری. از جمله ایده زیبایی، ایده عدالت و … .

آکادمی که افلاطون برای آموزش فلسفه به شاگردانش تاسیس نمود بعدها سنگ بنای تدریس دانشگاهی شد (academia) و همچنین دیالکتیک وی یعنی ارائه نظرهای متضاد برای تلفیق آراء و رسیدن به سنتزی مشترک به روش‌های پایه پارادایم‌های فلسفی در عصر مدرن تطور یافت.
بی‌شک در‌ تمامی تاریخ بشر افراد کمی بوده‌اند که چنین تاثیری بر تفکر نسل‌های پیاپی پس از خود داشته باشند و افلاطون یکی از آنهاست.

سقراط را به جرم تشویش اذهان عمومی و گمراه کردن جوانان محاکمه و اعدام کردند و شاگرد او افلاطون، نه تنها محاکمه و واپسین روزهای زندان وی را به ثبت رساند بلکه در محاورات خود روح او را زنده نگاه داشت تا که جهانیان وی را پدر اخلاق نام نهند.

در پناه خرد

I've read a few of Plato's dialogues once, a few more several times, but this year was the first time I'd read through all of the dialogues completely. It was satisfying to see some of the same the ideas appear across dialogues. Some highlights: I read Parmenides in graduate school and was told that it was probably Plato's most difficult dialogue. Now I can say first hand that I agree. The complexity of the dialectic and its repetitive nature make it a hard one to follow and enjoy, but it is invaluable as a model of dialectic done rigorously. Phaedo may be a new favorite for me. The theme itself is compelling, but it is also may be Socrates at his most admirable. There are more things to say, but I don't have the inclination to reflect on them here. Maybe I'll post an update at a later date.

I put this on my Kindle as a convenience, to have the complete Plato in some easily accessible form on it, but I'm not loving the translations so far. I'm reading The Laws, and I don't like the ease with which the translator interposes English colloquialisms into the piece, or renders muthos as "fiction", for example. I'll keep using it, but maybe I'd consider recommending Jowett's edition over this one. Jowett's edition is old, but seems to hold the text a little more sacrosanct. There's just no substitute, I'm afraid, for developing at least a slight familiarity with Greek when reading Plato.

To give Plato's corpus a "rating" would be silly and prideful. Nonetheless, it changed my life one dialogue at a time by helping me think through many of life's most difficult questions alongside a host of characters.

...

Phaedrus is my personal favorite, followed by Republic.

Only read maybe 1/4th of all the Platonic dialogues...but for just a month of reading imma take this W fam.

Highlights include the Symposium (because I am indeed a human female), Apology, Phaedrus, and Protagoras.

Socrates you sly fuck, I love you but time to move on bby (jk c you Monday for the republic hehe)

There's a reason why Plato's stuck around for so long.

Socrates reminds me of Columbo sometimes. He asks questions ("Just one more thing..."), and he acts like he doesn't really know, but you can just hear the wheels turning as he puts things together.

Honestly, I don't remember what I got out of Symposium because I read it almost 6 months ago...but I took notes, so...oh, Diotima's Ladder was very interesting, even though I don't think I got all of it. But seeing it come back in Augustine was pretty exciting.

Euthyphro was...frustrating. You turn to the last page, and you think, "Wait...what?! That's it??"

Republic was really good. I mean, a lot of people have to read it, but I can see why. It's very layered, probably more than any person can pick up in just one or two read-throughs. Our class discussion went through the character of Glaucon, and just that one element of Republic was fascinating.

I really liked Timaeus. I'm not entirely sure why. I think I liked the poetic idea of order and harmony and balance in the universe, especially combined with the four elements and music.

I'm not really sure what I can say about Plato, other than that you should read more of Plato and less of whatever drivel I'm writing here.

این اثر حیرت انگیز است و بسیار عمیق و شفاف است اینکه کسی در زمانی بیش از ۲۵۰۰ سال پیش این را نوشته برای من باور نکردنی است.