i mean if a milf asked me to kill the king to make her/us queen(s) i wouldn't say no either

n  All causes shall give way: I am in blood
Stepp’d in so far that, should I wade no more,
Returning were as tedious as go o’er.n

Okay, first of all, reading Shakespeare's plays doesn't work unless you see them first. These plays deserve to be seen, with acting and dramatic scenes. This play especially is one that thrives off the acting; having a fantastic and compelling Macbeth and especially Lady Macbeth is central. On stage, though, this play can be fabulous and compelling.

Ignoring the need for performance, I think this is a solid tragedy, if not my favorite one. Seeing that this is Shakespeare, the language is of course gorgeous. But as is usual, the real power of this show comes through the characters and the themes.

Below this, you'll find some random thoughts and feelings.

➽ I think it's interesting that this is one of the least tragic of Shakespeare’s tragedies. Macbeth is destroyed by his ambition, as many of Shakespeare’s other characters are, but he’s evil from the beginning. This reads as more of an odd version of a cautionary tale than a true tragedy; if you think about it, the ending is a win for the heroes.

➽ Yet we also feel as if it's a tragedy because we see it from the points of view of the villains. Lady Macbeth and Macbeth are not good people, and never were - yet we see their struggles, rather than the struggles of those they oppress.

➽ LADY M. I love that she starts off as the ambitious one, yet is also the one we see the most humanity out of; she has the capacity to do evil, yet she's also the one who feels the most remorse. Especially when well-acted.

➽ I'm not a fan of the conclusion. I think everything builds up to a fantastic conclusion, and then the book stutters to an end. Lady Macbeth dies offscreen, rather than onscreen. Despite their good soliloquys towards the end, Macbeth and Lady Macbeth's actual deaths didn't work for me.

➽ If you're looking for more thoughts and enthusiasm, check out Emma and Jason's reviews.

Blog | Goodreads | Twitter | Youtube

Macbeth looms out of the grey cold Scottish mists – and like the witches who mark the downward steps along his path, he is a singularly forbidding figure. And those same grim qualities mark the William Shakespeare play that bears Macbeth’s name. It is a fast-moving and deeply troubling tragic drama, telling a story of royal ambitions achieved through violence and undone through the workings of fate, or human choice, or both. It was a story that spoke to the people of Shakespeare’s time; and it is a story that will continue to speak to audiences of the present and the future, as long as there are people in the world who will stop at nothing in their plans to gain or keep power.

Shakespeare wrote Macbeth sometime after 1603 – a fateful year in English history. In that year, Queen Elizabeth I died, and her 45-year reign ended. She had presided over England’s “Golden Age,” a time in which a small and impoverished island kingdom became Europe’s wealthiest and most powerful country. Yet Elizabeth was, famously, England’s “Virgin Queen”; she never married, and had no children. The crown had to pass to someone – and so it was that King James VI of Scotland travelled south and became King James I of England. The Tudor dynasty ended, and the Stuart dynasty began – and people all over England developed an active interest in all things Scottish.

It was a time of change in the life of playwright and actor William Shakespeare as well. His acting company had been the Lord Chamberlain’s Men, named for the royal official who gave them support and patronage; with Elizabeth’s death and James’s accession, his company became the King’s Men, with royal favour offering an enhanced budget for more lavish productions. In short, there were many reasons why Shakespeare might want to write a tragic play that would have a Scottish focus, and that would emphasize the legitimacy of the rule of the new Scottish-turned-English king.

As the play begins, three witches in a stormy Scottish landscape chant that “Fair is foul, and foul is fair”, and anticipate that they will soon meet with the thane (or clan chief) Macbeth. When Macbeth makes his first appearance, two scenes later, his first words are, “So foul and fair a day I have not seen.” His words have a literal meaning – he has fought bravely and honourably in the armies of King Duncan of Scotland, and has played a leading role in the bloody defeat of the traitorous rebel Macdonwald, making the day “fair” in terms of the battle’s outcome and “foul” in terms of the amount of blood shed in the process. Yet Macbeth’s use of the words “foul” and “fair” links him with the witches, even before he has met them.

Macbeth is with Banquo, with whom he has co-commanded Duncan’s loyalist army, when he encounters the witches and is hailed as Thane of Glamis (which he already is), and also as Thane of Cawdor and King of Scotland (neither of which he is yet). Banquo is meanwhile told that he will “get [beget] kings”, though he will never be one. Shortly afterward, Macbeth hears that the rebel Macdonwald’s erstwhile title of Thane of Cawdor has been taken from Macdonwald and bestowed upon Macbeth! With the fulfillment of the witches’ first prophecy, we see the wheels start to turn in Macbeth’s mind. He’s thinking about being king.

And with that turn of events, the playgoer or reader enters a morally ambiguous universe where nothing is at it seems. Macdonwald rebelled against the legitimate authority of his king – something that the people of Shakespeare’s time knew was a capital offence. But when the time for his execution came, he faced death with courage and dignity; it is said of Macdonwald that “Nothing in his life/Became him like the leaving it.”

At the same time, Lady Macbeth – in a time when it was expected that women would use their compassionate and empathetic natures to soften the harsh and warlike emotions of their husbands – turns out to be quite willing to use merciless violence to help her husband achieve the throne that has been promised him. She invokes the spirits of cruelty and violence, saying, “Come you spirits/That tend on mortal thoughts, unsex me here”, asking that the kindness of a woman’s nature be taken away from her long enough for her to see to the committing of an act of regicide. To Macbeth, she says, “Yet do I fear thy nature;/It is too full of the milk of human kindness”; she is challenging his masculinity, saying that a “real man” would kill the king and be done with it. King Duncan plans a friendly visit to Macbeth’s dominions, and Lady Macbeth urges her husband to “Look like the innocent flower,/But be the serpent under it.”

For his part, Macbeth at first seems an unenthusiastic, almost passive-aggressive murderer, saying of his planned killing of Duncan that “If it were done, when ‘’tis done, then ‘’twere well/It were done quickly” -- Let’s get it over with, in other words. He feels as if he is but an instrument of fate, impelled to what, at some level, he knows he wants to do. “Is this a dagger which I see before me,/The handle toward my hand?” he asks. It is as though seeing this spectral vision of a floating dagger gives him the comforting illusion of not having any choice but to kill Duncan. It’s not my fault! The floating dagger made me do it!

Once he has used deadly violence, Macbeth feels right away the psychological impact of what he has done; he laments that he no longer has access to the healing comforts of sleep, “Sleep that knits up the raveled sleeve of care”. Hearing someone knocking at the door of his castle, he muses, with regret for what he has done, “Wake Duncan with thy knocking! I would thou coulds’t.” Particularly powerful and moving are Macbeth’s reflections on the nature of guilt, as he meditates on the idea of trying to wash away the blood-guilt that he has incurred:

Will all great Neptune’s ocean wash this blood
Clean from my hand? No, this my hand will rather
The multitudinous seas incarnadine,
Making the green one red.

It is an arresting image – the blood-stained hand dyeing the entire ocean red with its crime – and it captures so well the way in which a guilty conscience can haunt a person.

And one murder tends to lead on toward another. Lady Macbeth, sensing that their ill-gained throne is not safe, says, “Naught’s had, all’s spent,/Where our desire is got without content.” Macbeth, who likewise does not feel safe on his throne, says, “We have scotched the snake, not killed it”, and begins to plan the murder of Banquo – without telling his wife of his plans. That murder plan leads to a ghostly confrontation at a royal banquet – one of the most famous scenes in all of Shakespeare’s oeuvre.

Shakespeare takes pains to emphasize that Macbeth’s bloody campaign for power brings him no peace. Thinking of the murdered King Duncan, Macbeth reflects, with some envy, that “Duncan is in his grave./After life’s fitful fever he sleeps well.” For his own part, Macbeth states that “I am cabined, cribbed, confined, bound in/To saucy doubts and fears.” He knows that he will never know peace of mind, and he realizes that the path of bloodshed upon which he has set himself can only lead to further bloodshed and violence: “It will have blood, they say; blood will have blood.”

And as if to confirm his grim prophecy, Macbeth responds to the news that the Scottish nobleman Macduff has fled to England by planning the murders of Macduff’s entire family. This man who once courageously fought against battlefield enemies continues to descend in the moral scale – from murdering his anointed king, to murdering an old and trusted friend, to murdering innocent and helpless women and children. It is truly a Dantean and infernal progression.

Anxious about his grip on the throne, Macbeth decides, “I’ll make assurance double sure,” and goes to see the Witches who once prophesied that Macbeth would be King of Scotland. The Witches, who seem to be forever chanting their litany of “Double, double toil and trouble:/Fire burn and cauldron bubble,” offer Macbeth an ambiguous set of visions, but Macbeth takes comfort from their prophecies that “none of woman born/Shall harm Macbeth”, and that “Macbeth shall never vanquished be until/Great Birnam Wood to high Dunsinane Hill/Shall come against him.”

These prophecies seem reassuring to Macbeth: imagine some future tyrannical U.S. President being told that he won’t fall from power until the Jefferson National Forest in southwestern Virginia attacks Washington, D.C.! But the playgoer or reader already senses that the witches’ prophecies, while technically true, leave out relevant facts or considerations in a manner that will contribute to Macbeth’s ultimate undoing.

In England, King Duncan’s son Malcolm hopes to lead an army of English soldiers and Scottish revolutionaries against the tyrannical Macbeth, though he is cautious about choosing his allies, pointing out to Macduff that “Angels are bright still, though the brightest fell.” Just as Malcolm comes to trust and confide in Macduff, the awful news comes that Macduff’s wife and children have all been murdered, causing Macduff to ask, in disbelief, “At one fell swoop?” While many might wonder whether a real-life Macduff wouldn’t have seen to his family’s safety first, and fled Scotland thereafter, the fact remains that the play’s Macduff now has a more-than-firm motive for seeking revenge.

Meanwhile, back in Scotland, Lady Macbeth has finally begun to show evidence that the evil she has done is taking its toll upon her. She sleepwalks, and mutters self-incriminating remarks in her sleep, and compulsively washes her hands, saying to herself things like “Out, damned spot, out I say!”, and she expresses her sense that “All the perfumes of Arabia will not sweeten this little hand.” It has taken longer for Lady Macbeth than it did for her husband, but conscience has finally made itself apparent. Like Macbeth, who said that his bloody hand would dye the green sea red if he tried to wash off the blood, Lady Macbeth realizes that her hand is stained with blood-guilt that cannot be washed away: “What’s done cannot be undone.”

Macbeth asks a doctor to help the distressed Lady Macbeth, saying, “Canst thou not minister to a mind diseased?” But on a deeper level, he seems to know that both he and his wife are doomed. He says to himself “I have supped full with horrors”, states that “I begin to be aweary of the sun”, and adds that “I have lived long enough. My way of life is fallen into the sere, the yellow leaf…” All of these existential reflections lead up to a statement of despair that constitutes one of the best-known passages in all of Shakespeare’s work:

Tomorrow and tomorrow and tomorrow
Creeps in this petty pace from day to day
To the last syllable of recorded time,
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death. Out, out, brief candle!
Life’s but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.

This speech, which among other things inspired the title of William Faulkner’s novel The Sound and the Fury (1929), is so splendidly bleak. Life is a candle with a short wick – an impoverished actor whose obscure career is soon to end, leaving him forgotten and unknown – a meaningless story that is told by a person without understanding. One senses a certain relief in Macbeth when he finally encounters Macduff, learns how he has been betrayed by the witches’ partially-true-but-incomplete prophecies, and draws his sword for one last bloody encounter, crying out, “Lay on, Macduff,/And damned be him that first cries, ‘Hold, enough!’”

Macbeth moves like armoured cavalry on the gallop, with a sense of fatalism that makes the actions of its characters seem as inevitable as cold rain in Scotland. It is the most direct, linear, and action-packed of all Shakespeare’s tragedies, and for that reason it is no surprise that it has been filmed so often, including film adaptations by Orson Welles (1948), Akira Kurosawa (1957), Roman Polanski (1971), and most recently Joel Coen (2021).

And Macbeth is unique among Shakespeare’s plays in being the centre of its own bit of playhouse legend – the “Scottish curse.” According to this diverting bit of theatrical folklore, disaster will befall any production of Macbeth where members of the company actually call the play Macbeth; instead, one must call it “the Scottish play.” The existence of this theatrical superstition speaks to the unique power of Macbeth – as if those three witches, somewhere out on the Scottish heath, were still about their work.

I absolutely loved this play!

اینطوره که یک پادشاه نالایق میتونه یک کشور عظیم و باشکوه رو جوری به ویرانی بکشونه که مردم به جای "میهن" بهش بگن "گورستان"
بازخوانی سوم، ریویوو آپدیت شد:
...علاقه من به خوندن شکسپیر خیلی شخصیه و ریشه در علاقه مند بودنم به هرچیزی داره که خواهرکم بهش علاقمند بود. تا الان هم هرچیزی که از شکسپیر خوندم، صرفا خوندن و لذت بردن از داستان بوده و دنبال فهمش نبودم.
الانم بعد از حداقل سه بار خوندن مکبث و تماشای دست‌کم سه اقتباس درست‌وحسابی ازش، به این نتیجه رسیدم که فهمیدن این نمایشنامه نه کار منِ نوعیه، نه کار هر کسی که فکر می‌کنه می‌تونه همه‌ زوایای اون رو بشناسه. ما، در نهایت، شاید مثل مرغ ماهیخواری باشیم که یه قطره از این اقیانوسو به منقار می‌گیره و خیال می‌کنه که دیگه تهِ دریا رو درآورده—چه برسه به اینکه بخواد تفسیرش کنه.
اما این بار این شانسو داشتم که مکبث رو با امیرحسین همخوانی کنم. این اولین تجربه‌ ما در خوندن شکسپیر بود ( نه اولین همخوانی به طور کلی)، و راستش رو بگم، نگاه، اشتیاق و مدل خوندن اش مثل همیشه، مکبثی تازه رو جلوم گذاشت؛ یه مکبث عمیق‌تر، شگفت‌انگیزتر و حتی ملموس‌تر. ما تصمیم گرفتیم آروم پیش بریم، تا نمایشنامه درست‌وحسابی تو ذهن و جونمون جا بگیره و بتونیم تا جایی که خودمون می‌فهمیم، جنبه‌های مختلفش رو بررسی کنیم.
اول از همه، ترجمه‌ شاهکار داریوش آشوری رو خوندیم—که انصافاً روی مترجمان فارسی‌زبان رو سفید کرده. بعد رفتیم سراغ نسخه‌ی No Fear Shakespeare و متن اصلی انگلیسی، بخش‌هایی از کتاب 30 great myths about Shakespeare / Laurie Maguire and Emma Smith؛ و در نهایت هم چندتا اقتباس سینمایی و تئاتری دیدیم. به نظر من، نسخه‌ جوئل کوئن یه سر و گردن از بقیه بالاتره (اون صحنه پیشگویی ساحره ها غیرممکنه تا آخر عمرم از ذهنم پاک بشه).
توی این مسیر، مشورت با مائده_و خوندن ریویووش و علی هم کمک بزرگی بودن. دیدگاه‌هاشون باعث شد مسیر تحلیل برامون روشن‌تر بشه، که بابتش از هر دوشون ممنونم.
اول قصد داشتم فقط از جنبه‌ روان‌شناختی به مکبث نگاه کنم و یه تحلیل جمع‌وجور و در حد فهم ناچیز خودم بنویسم، بخاطر همین ایده کلی خودم رو زدم زیربغل و رفتم براش توی اینترنت حسابی گشتم و مقاله شکار کردم و نوت نوشتم؛ اما نمی‌دونم چی شد که پای بخش‌های دیگه‌ نمایشنامه هم وسط کشیده شد—و از این بابت بسی خوشحالم. تا جایی که گشتم، ریویوو‌های فارسی جامع زیادی درباره‌ مکبث، توی گودریدز فارسی تا الان پیدا نکردم، ولی دو تا از بهترین‌هاش رو مائده قبلا، و الان امیرحسین نوشتن. (یک کاربر گودریدزی به اسم علی هم هستن که دیدم شکسپیر میخونن و ریویووهای محشری مینویسن، متاسفانه من ریویوویی برای مکبث از ایشون ندیدم) حالا با این نوشته، می‌شه گفت یه بررسی دیگه هم به ریویوو های فارسی این اثر اضافه شده که امیدوارم به درد بخوره. ما سعی کردیم هرکدوم از یه زاویه‌ جدید به مکبث نگاه کنیم، تا نه تکراری بشه، نه سطحی؛ در عین حال، لحن خودمون رو حفظ کردیم که ریویوو امضای ما رو داشته باشه—البته من یه جورایی جوگیر و تأثیرپذیرم و سبک اثری که می‌خونم نیمه‌خودآگاه روم اثر می‌ذاره، پس شاید خواسته و ناخواسته، اینبار لحنم کمی رنگ‌و‌بوی مکبثی گرفته باشه (وای چه پرمدعا!).
درنهایت عرض کنم که این نوشته طولانیه و خیلی وقت برده تا نوشته شده، به این امید که برای خواننده‌اش مفید و مشوق باشه. پس اگه تا آخر خوندین و با دقت دنبالش کردین، واقعاً ازتون ممنونم.
..........................................
"مکبث" ضیافت خون، کابوس قدرت
قدرت، این معجون مسموم، مکبث را چونان گرگی گرسنه می‌بلعد، از درون می‌جَود، و تفاله‌ای از انسانیت باقی می‌گذارد. اگر شکسپیر با "هملت" شعله شک و جبر را برافروخت، در "مکبث" به دوزخ جنون و تشنگیِ سلطه فرو می‌رود. این تراژدی، حکایت تیغی است که هم می‌کُشد و هم بر روح قاتل زخم می‌زند، روایتی از کابوسی که تاج پادشاهی را بدل به حلقه‌ای از آتش می‌کند.
مکبث، مردی‌ست که با جاه‌طلبی خاموش، پس از شنیدن پیش‌گویی جادوگران، در عطش قدرت می‌سوزد؛ و همسرش، بانوی بلندپروازی از جنس آهن و آتش، که او را به سوی جنایت هل می‌دهد؛ و سپس قتل شاه، تاج بر سر مکبث می‌گذارد، اما دروازه‌ تاریک‌ترین کابوس‌ها را نیز می‌گشاید. خون از دستانشان شسته نمی‌شود، اشباح از سایه‌هاشان بیرون می‌خزند، و پادشاهی‌‌شان همچون کاخی پوشالی در طوفان فرو می‌ریزد.
شکسپیر در این اثر، خشونت را به یک "آیین" بدل می‌کند. دیالوگ‌ها همچون پتک بر ذهن فرود می‌آیند و صحنه‌ها سرشار از وحشت و مالیخولیا اند. مکبث از انسانی دودل، به هیولایی تشنه‌ خون تبدیل می‌شود؛ اما آیا این تقدیر بود یا انتخاب؟
"مکبث" بیش از یک نمایشنامه است؛ هذیان یک ذهن بیمار، صدای خفه‌ وجدان، و تصویری از سقوطی ناگزیر. در دوران مدرن که قدرت همچون بُت پرستش می‌شود، این تراژدی همچنان نفس می‌کشد، با صدایی که در گوش تاریخ می‌پیچد که می‌گوید: "زندگی، قصه‌ای‌ست که ابلهی روایتش می‌کند، پر از خشم و هیاهو، بی‌آنکه معنایی داشته باشد."
این اثر، از تلخ‌ترین و پرهیاهوترین تراژدی‌های شکسپیر است که همچون طوفانی از خون و توهم، بیننده و خواننده را در خود می‌بلعد و قدرت را همچون ویروسی مرگبار نشان می‌دهد؛ جنونی که از نجواهای شبانه آغاز و در میدان‌های نبرد به فریادی خونین بدل می‌گردد. "مکبث" نه فقط داستان یک مرد، بلکه آیینه‌ای است از روان‌شناسی قدرت، وسوسه‌ی بی‌پایان انسان برای سلطه، و سقوط اجتناب‌ناپذیر یک روح که در تاریکی غرق می‌شود. اما چه چیزی باعث می‌شود این اثر پس از چهار قرن همچنان زنده، بُرنده و تأثیرگذار باقی بماند؟
_______
"وسوسه" آغاز سقوط در نجواهای تاریک
در نگاه نخست، مکبث مردی شریف و وفادار است؛ سرداری نجیب که در نبردها شجاعت خود را اثبات کرده؛ اما درون او آتشی از جاه‌طلبی زبانه می‌کشد که هنوز راهی برای رهایی نیافته است و سه جادوگر، به مثابه سایه‌های سرنوشت، این آتش را شعله‌ور می‌کنند. آیا آنان حقیقت را پیشگویی می‌کنند، یا تنها تخم‌های وسوسه را در ذهن مکبث می‌کارند؟ این سوالی است که شکسپیر عمداً بی‌پاسخ می‌گذارد، چرا که در دل نمایشنامه، مسئله‌ اراده‌ آزاد و سرنوشت، همچون ریسمانی از دود، همواره در نوسان است.
مکبث از همان آغاز، دستخوش یک کشمکش درونی ست. او از یک سو، وفاداری به پادشاه و اصول اخلاقی را در وجود خود احساس می‌کند و از سوی دیگر، طمع و جاه‌طلبی‌اش او را به سوی جنایت می‌کشاند. این کشمکش درونی، خود را در تک‌گویی‌های مشهور مکبث آشکار می‌کند، جایی که او میان وظیفه و میل شخصی‌اش سرگردان است.
اما این تنها مکبث نیست که در گرداب وسوسه فرو می‌رود. لیدی مکبث، شخصیتی که در آغاز نماد قدرت، جسارت و بی‌رحمی است، همسرش را به سوی قتل سوق می‌دهد. اما آیا او از ابتدا چنین بوده یا این شبح قدرت است که او را تغییر می‌دهد؟ او نیز همچون مکبث، در نهایت مغلوب وجدان خویش می‌شود. شکسپیر با ظرافتی کم‌نظیر، نشان می‌دهد که قدرت نه تنها دشمنان، بلکه صاحبان خود را نیز نابود می‌کند.
_________
" قدرت"، چاقویی که دسته‌ خود را می‌برد.
قتل دانکن، نقطه‌ گسست مکبث از واقعیت است. او دیگر مردی با شرافت نیست؛ بلکه شاهی ست که قتل، وجدان او را به شکنجه‌گاهی ابدی بدل می‌کند. او دشنه‌ای خیالی را در هوا می‌بیند، اشباح مردگان را در ضیافت‌ها تصور می‌کند، و شب‌ها صدای نفرین‌هایی را می‌شنود که هرگز خاموش نمی‌شوند.
مکبث از نظر روانکاوی، شخصیتی است که در ابتدا، در تلاش است تا میان ارزش‌های درونی و وسوسه‌های بیرونی تعادل برقرار کند. اما قتل دانکن، همان نقطه‌ای است که در آن، خودآگاهی‌اش در برابر امیال تاریکش شکست می‌خورد. مکبث به مرور از یک فرد مُردد، به یک دیکتاتور خون‌ریز تبدیل می‌شود؛ و شخصیتی می‌شود که برای حفظ قدرت، دست به هر جنایتی می‌زند.
بر اساس نظریات فروید، ذهن انسان از سه بخش اصلی "نهاد" (Id)، "خود" (Ego) و "فراخود" (Superego) تشکیل شده است. در نمایشنامه‌ مکبث، این سه بخش به‌طور واضحی در روان شخصیت های اصلی قابل مشاهده و بررسی اند.
○ نهاد (Id): مکبث، در آغاز نمایشنامه، فردی است که جاه‌طلبی‌های پنهانی دارد اما در کنترل آنها موفق است. نهاد او، که در پی ارضای امیال خام و غریزی است، تحت تأثیر پیش‌گویی جادوگران بیدار می‌شود. میل او برای قدرت، همان نیروی ناخودآگاهی است که فروید آن را به نهاد نسبت می‌دهد؛ نیرویی که بدون توجه به قوانین اخلاقی و اجتماعی، به‌دنبال لذت است.
○ خود (Ego): پس از شنیدن پیش‌گویی، مکبث تلاش می‌کند بین وسوسه و منطق تعادل ایجاد کند. او در ابتدا در برابر وسوسه‌ قتل مقاومت می‌کند، اما در نهایت، خودِ او به خدمت نهاد درمی‌آید و با توجیه‌های عقلانی، راه جنایت را هموار می‌کند. این دقیقاً همان جایی است که "خود" در فرویدیسم، از یک نیروی متعادل‌کننده به نیرویی موجه‌کننده تبدیل می‌شود.
○ فراخود (Superego): در آغاز، وجدان مکبث به عنوان نماینده‌ فراخود او، مانعی برای اعمال خشونت‌آمیزش است. پس از قتل دانکن، فراخود او ضعیف می‌شود و نهاد بر ذهنش غلبه می‌یابد. در صحنه‌هایی که او اشباح را می‌بیند و دچار توهم‌های ترسناک می‌شود، می‌توان آن را به واپس‌زنی و تأثیر عذاب وجدان تعبیر کرد، که نشان از درگیری روانی او دارد.
شخصیت اصلی دیگر، لیدی مکبث، نمایشی از سقوط یک ذهن فولادین را به روی صحنه می‌آورد. اگر مکبث در گرداب جنایت فرو می‌رود، لیدی مکبث در دریای عذاب وجدان غرق می‌گردد. او که در آغاز همچون زنی سرد، بی‌احساس و محاسبه‌گر به نظر می‌رسد، کم‌کم تبدیل می‌شود به کسی که از سایه‌ خودش هم می‌ترسد. در تحلیل فرویدی لیدی مکبث:
○ نهاد (Id): لیدی مکبث از همان ابتدا، به‌طور واضحی تحت تأثیر نهاد قرار دارد. او بدون هیچ تردیدی، مکبث را به قتل ترغیب می‌کند. جاه‌طلبی و تمایل شدیدش به قدرت، نمایانگر نیروی خام نهاد در شخصی�� اوست.
�� خود (Ego): او در ابتدا کنترل قوی‌ای بر خود دارد و به نظر می‌رسد که برخلاف همسرش، دچار درگیری‌های روانی نیست. و درادامه با برنامه‌ریزی دقیق، به مکبث نشان می‌دهد که چگونه می‌توان احساسات را کنار گذاشت و به قدرت رسید. اما با گذر زمان، تعادل خود وی نیز از دست می‌رود و از زنی محاسبه‌گر، به فردی شکسته و آسیب‌دیده تبدیل می‌شود.
○ فراخود (Superego): برخلاف مکبث، که پس از قتل دانکن به جنایت‌های بیشتری روی می‌آورد، لیدی مکبث به مرور تسلیم عذاب وجدان خود می‌شود. او که ابتدا به نظر می‌رسد فاقد اخلاقیات است، در نهایت نمی‌تواند فشار روانی را تحمل کند و دچار فروپاشی روانی می‌شود. توهم شستن دستان خون‌آلود، نشانه‌ سلطه‌ فراخود بر اوست، که در نهایت او را به خودکشی می‌کشاند.
از دیدگاه روانکاوی، لیدی مکبث شخصیتی است که در ابتدا قدرت را با بی‌احساسی و قساوت یکی می‌پندارد، اما با پیشرفت نمایشنامه متوجه می‌شود که ذهن انسان ظرفیت پذیرش این میزان از سنگدلی را ندارد. او در نهایت قربانی افکار و تسلیم وجدان خود می‌شود و در جنونی که نتیجه‌ تضادهای درونی اوست، جان خود را از دست می‌دهد.
___________
"سقوط نهایی": وقتی تاج تبدیل به زنجیر می‌شود
مکبث در نهایت، در میان آوارهای قدرت خود گرفتار می‌شود. دوستانش از او روی برمی‌گردانند، سپاهیانش با ترس و بی‌اعتمادی در کنارش می‌مانند، و حتی طبیعت نیز علیه او می‌شورد. "جنگل بیرنام" به حرکت درمی‌آید و سرنوشت او را به سوی مرگ می‌کشاند. اما آیا او می‌ترسد؟ نه. او، همچنان ایستاده با مرگ روبه‌رو می‌شود.
و حالا زمان پاسخ به این سوال است که: چرا «مکبث» همچنان تأثیرگذار است؟ شاید به این دلیل که قدرت، هنوز هم همان هیولای قدیمی است.
این نمایشنامه، همچون هشداری است برای تمام دوران‌ها که قدرت همچنان، مثل زهری آرام، صاحبان آن را هم از درون می‌کشد و هم از بیرون. و این همان حقیقت مسلم است که هیچ جنایتی بی‌هزینه نیست، و هیچ تاجی بدون قربانی به دست نمی‌آید. شکسپیر در این اثر، تصویری درخشان از فریبندگی و وحشت انگیزی قدرت ارائه می‌دهد؛ تصویری که هرچند در اسکاتلند قرون وسطی می‌گذرد، در سیاست‌های جهان مدرن نیز می‌توان انعکاس آن را دید.
__________
"زمینه تاریخی"
درک نمایشنامه "مکبث" بدون آشنایی با بستر تاریخی آن امکان پذیر نمی‌باشد.
زمینه تاریخی مکبث، مهمترین المانی است که در مقابل جنبه تراژیک؛ این نمایشنامه را به محلی برای مناقشه خوانندگان بدیل کرده است.
ویلیام شکسپیر در نگارش نمایشنامه‌های خود همواره از موقعیت‌های تاریخی، اجتماعی و سیاسی استفاده کرده است تا ابعاد پیچیده‌تری از طبایع انسانی و روابط قدرت را مورد بررسی قرار دهد. "مکبث" یکی از نمونه‌های بارز این رویکرد است که در آن نه تنها فاجعه‌ای فردی بلکه درک و تحلیل دقیق شرایط اجتماعی و سیاسی زمانه نیز به چشم می‌خورد. این نمایشنامه در اوایل قرن شانزدهم میلادی، زمانی که انگلستان و اسکاتلند در کانون تحولات بزرگ سیاسی و اجتماعی قرار داشتند نوشته شد. در دوران زندگی شکسپیر، یعنی اوایل قرن شانزدهم، انگلستان و اسکاتلند از هم جدا بودند. اسکاتلند در آن زمان با بحران‌های داخلی فراوانی روبه‌رو بود که شامل اختلافات شدید بین خانواده‌های سلطنتی، جنگ‌های داخلی و تهدیدات خارجی از سوی انگلستان بود. پس از جنگ‌های استقلال اسکاتلند در قرن چهاردهم، این کشور در تلاش بود تا هویت و ثبات خود را بازیابد.
"مکبث" بر اساس تاریخ اسکاتلند نوشته شده است و شخصیت‌های اصلی آن، از جمله مکبث و دانکن، شخصیت‌هایی هستند که در تاریخ واقعی اسکاتلند وجود داشته‌اند. در این زمان، اسکاتلند تحت سلطنت خاندان استوارت قرار داشت که توسط جیمز ششم (که بعدها به عنوان جیمز اول انگلستان نیز شناخته شد) رهبری می‌شد. جیمز ششم به عنوان حاکم اسکاتلند، در تلاش بود تا قدرت مرکزی کشور را تقویت کند و تهدیدات داخلی و خارجی را از سر راه بردارد.
در حقیقت، شکسپیر در انتخاب شخصیت‌های تاریخی و نحوه‌ نمایش آنها در "مکبث" به تأثیرات اجتماعی و سیاسی زمانه‌ خود اشاره می‌کند. در این نمایشنامه، شکسپیر از داستان واقعی قتل که مکبث مرتکب شد و رقابت‌های قدرت در اسکاتلند استفاده کرده، اما آن را به شیوه‌ای هنری و تمثیلی روایت می‌کند که همزمان به نقد وضعیت سیاسی انگلستان نیز می‌پردازد.
___________
"درگیری‌های قدرت و سلطنت"
یکی از تم‌های اصلی "مکبث" که به شدت به چشم می‌آید، درگیری‌ها برسر قدرت و سلطنت است. نمایشنامه به طور ضمنی و آشکار به مسئله مشروعیت سلطنت و روش‌های کسب قدرت اشاره دارد. در اسکاتلند، سلطنت هیچ‌گاه از ثبات کامل برخوردار نبوده است. در این دوران، سلاطینی که موروثی به تخت سلطنت می‌رسیدند، همواره با تهدیدات داخلی و شورش‌ها روبه‌رو بودند. به همین دلیل، شکسپیر در "مکبث" نشان می‌دهد که چگونه افراد می‌توانند برای دستیابی به قدرت از هر گونه اقدام غیرقانونی و خشونت‌آمیز استفاده کنند.
در داستان "مکبث"، همانطور که پیش‌تر گفته شد، شخصیت مکبث که ابتدا یکی از وفادارترین فرماندهان سلطنتی است، به تدریج به یک شخصیت دسیسه‌گر و قاتل تبدیل می‌شود. این تغییر در شخصیت مکبث، تنها یک تحول فردی نیست، بلکه انعکاسی از نوعی بحران در قدرت سلطنتی است. مکبث نه تنها با استفاده از قتل، سلطنت را از آن خود می‌کند، بلکه این سلطنت به یک حکمرانی شکننده و ناپایدار تبدیل می‌شود که همواره در معرض تهدیدهای داخلی و خارجی قرار دارد.
از این رو، "مکبث" علاوه بر اینکه به تحلیل قدرت و سلطنت در زمان خاص خود پرداخته است، به نوعی پیش‌بینی از بحران‌های سیاسی در آینده نیز می‌پردازد. شکاف‌های موجود در دولت و سلطنت اسکاتلند، که شکسپیر در این نمایشنامه به تصویر کشیده است، بازتابی از تنش‌های سیاسی و اجتماعی در انگلستان دوران خود اوست. به ویژه در دوران حکومت الیزابت اول و سپس جیمز اول، که خود از طریق ازدواج با مری استوارت، ملکه اسکاتلند، بر تخت سلطنت انگلستان نشست.
_____________
"نقش دین و مذهب در شکل‌گیری قدرت"
در کنار درگیری‌های قدرت، یکی دیگر از موضوعات مهم نمایشنامه "مکبث" تأثیر دین و مذهب بر تحولات سیاسی و اخلاقی است. در دوران شکسپیر، مذهب همچنان نقش بسیار مهمی در تعیین مشروعیت حکومت‌ها و اعمال حاکمان ایفا می‌کرد. این تأثیر در "مکبث"، جایی که مکبث و لیدی مکبث، برای دستیابی به قدرت، اصول اخلاقی و دینی را نادیده می‌گیرند به وضوح دیده می‌شود. این بی‌توجهی به اصول اخلاقی و دینی، نه تنها به سقوط شخصیت‌های اصلی می‌انجامد بلکه در سطح کلان، به بحران مشروعیت سلطنت و قدرت نیز می‌انجامد.
شکسپیر در این نمایشنامه با استفاده از نیرنگ‌ها و جنایات، به شدت بر روی تضاد میان قدرت دنیوی و اصول مذهبی تأکید می‌کند. مکبث با ارتکاب قتل‌های فجیع، به نوعی از مسیر اصلی انسانی و اخلاقی خود منحرف می‌شود و این انحراف به تدریج به یک فروپاشی کامل اخلاقی، روانی و سیاسی منجر می‌شود.
_____________
"تأثیر "مکبث" بر سیاست‌های انگلستان"
شکسپیر به عنوان یک نویسنده در زمانه‌ای خاص زندگی می‌کرد که سیاست‌های داخلی انگلستان به شدت با دغدغه‌های سلطنتی و حاکمیتی همراه بود. از آنجایی که جیمز ششم اسکاتلند در سال ۱۶۰۳ به سلطنت انگلستان رسید، شکسپیر ممکن است تلاش کرده باشد تا از طریق "مکبث" به نحوی به این تحولات تاریخی واکنش نشان دهد. جیمز اول به عنوان پادشاه جدید انگلستان، خود را وارث پادشاهان مختلف از جمله مکبث می‌دید، که در تاریخ اسکاتلند نقش مهمی ایفا کرده بود. شکسپیر، به ویژه با توجه به شخصیت‌پردازی مکبث، ممکن است قصد داشته تا مفهوم مشروعیت سلطنت را مورد سؤال قرار داده و نشان دهد که سلطنت‌هایی که از طریق دسیسه و جنایت به دست می‌آیند، هیچ‌گاه پایداری ندارند.
شکسپیر، به طور غیرمستقیم، شاید در پی ارسال پیامی سیاسی به دربار جیمز اول بوده است، که نه تنها به تثبیت سلطنت در انگلستان پرداخت، بلکه به عنوان یک پادشاه با پشتیبانی الهی نیز شناخته می‌شد. در این راستا، "مکبث" می‌تواند به عنوان یک نقد سیاسی به فساد، فریب و بی‌ثباتی حکومت‌ها و سلطنت‌ها تفسیر شود.
___________
"نقش زنان در سیاست و قدرت"
لیدی مکبث به عنوان یکی از شخصیت‌های اصلی نمایشنامه "مکبث"، نقش مهمی در دسیسه‌های سیاسی دارد. او نه تنها عامل تحریک مکبث به قتل دانکن است، بلکه در تمام طول داستان، با استفاده از قدرت روانی و فکری خود، بر همسرش تسلط می‌یابد. در دنیای سیاسی "مکبث"، زنان، به ویژه لیدی مکبث، نشان‌دهنده نیروهای پشت پرده و محرک‌های پنهانی در دسیسه‌ها و تغییرات سیاسی هستند.
لیدی مکبث به عنوان یک زن که در یک جامعه مردسالار به دنبال قدرت است، تصویری پیچیده از سیاست و سلطنت را نیز به نمایش می‌گذارد. او در آغاز، قدرت و اقتدار را در پشت پرده و با استفاده از فریب و تزویر جلب می‌کند.
این ویژگی‌ها در زمینه‌ی سیاسی عصر شکسپیر به شدت مورد توجه قرار گرفته‌اند، زیرا که زنان اغلب نقشی پنهانی و غیررسمی در سیاست و تصمیم‌گیری‌های حکومتی ایفا می‌کردند.
شکسپیر با تصویر کردن لیدی مکبث به عنوان یک فرد محوری در تغییرات سیاسی و درگیر در دسیسه‌های حکومتی، به شکلی نمادین از نقش زنان در قدرت و سیاست سخن می‌گوید. در واقع، لیدی مکبث نه تنها به عنوان یک شخصیت روانی و اخلاقی پیچیده، بلکه به عنوان یک شخصیت سیاسی که به طور مستقیم در مسیر دست‌یابی به قدرت دخالت دارد، تصویر می‌شود. از نقطه نظر سیاسی، این تصویر به نوعی نشان‌دهنده اهمیت نقش زنان در سیاست‌های پشت پرده و تأثیرات پنهانی آنها در ساختارهای قدرت است. در نهایت، لیدی مکبث با از دست دادن کنترل خود، دچار بحران روانی و فروپاشی شخصیتی می‌شود که این نیز می‌تواند به عنوان نقدی بر موقعیت زنان در جوامع patriarchal در نظر گرفته شود. شکسپیر به نوعی به مخاطب نشان می‌دهد که چگونه جامعه‌ مردسالار به زنان فشار می‌آورد تا در چارچوب‌های خاص خود رفتار کنند و این فشارها می‌توانند عواقب روانی و اجتماعی جبران‌ناپذیری به دنبال داشته باشند.
___________
حرف آخر:
چکیده ریویوو در یک پاراگراف یا چرا باید مکبث را خواند؟
مکبث فقط یک تراژدی ادبی نیست؛ بلکه کالبدشکافی روان‌شناختی، جامعه‌شناختی و تاریخی از جاه‌طلبی، قدرت و سقوط است. شکسپیر در این اثر نشان می‌دهد که چگونه وسوسه‌ پیشرفت، در شرایط خاص، می‌تواند فرد را در چرخه‌ای از خشونت، توجیه و گناه گرفتار کند. این اثر نمونه‌ای کلاسیک از "اثر پیشگویی خودمحقق‌کننده" است؛ جایی که پیش‌بینی‌های جادوگران، مکبث را به سوی اعمالی سوق می‌دهد که همان پیش‌بینی‌ها را محقق می‌کنند. از سوی دیگر، توهمات لیدی مکبث و هذیان‌های همسرش تصویری روشن از "اختلال اضطراب گناه" ارائه می‌دهند—پدیده‌ای که هنوز در روان‌شناسی مدرن مورد مطالعه است.
از نظر تاریخی، مکبث بازتابی از اضطراب‌های سیاسی دوران جیمز اول انگلستان است؛ پادشاهی که وسواس خاصی نسبت به جادوگری و مشروعیت سلطنت داشت. این نمایشنامه در اوج ترس از خیانت و توطئه، تنها دو سال پس از "توطئه باروت" — تلاش برای ترور پادشاه_ نوشته شد. شکسپیر با نمایش چهره‌ای اهریمنی از مکبث و تاریخ اسکاتلند را مطابق با منافع خاندان سلطنتی انگلستان بازنویسی کرد. جادوگران نمایش، نه صرفاً عنصری فانتزی، بلکه بازتابی از باورهای عمومی آن دوران درباره نیروهای ماورایی بودند.
در بُعد جامعه‌شناختی، مکبث هشداری علیه قدرت بدون نظارت است. در جوامعی که ساختارهای بازدارنده‌ اخلاقی و قانونی ضعیف شوند، رهبران ممکن است در مسیری مشابه سقوط کنند؛ ابتدا با یک تصمیم کوچک، سپس با توجیه جنایت‌های بعدی، تا جایی که بازگشت دیگر ممکن نیست.
پس مکبث را نباید فقط یک اثر کلاسیک دانست، بلکه باید آن را همچون آزمایشی برای بررسی پیچیدگی‌های ذهن انسان و ساختارهای قدرت تحلیل کرد. این نمایشنامه هنوز زنده است، زیرا مکانیسم‌های آن، از سیاست تا روان‌شناسی، همچنان در جهان امروز فعال‌اند.
________________
شاید بشه گفت پانویس:
برگردیم به لحن خودمونی و راحت باشیم :)
در ادامه، ۳ فکت چک درباره شکسپیر از کتاب
30 Great Myths About Shakespeare،  
میارم؛ افسانه های شماره ۱،۳، و ۲۳ _چون کاملا درباره مکبث هستش (برای خوندن دو فکت چک دیگه به ریویوو امیرحسین مراجعه کنید؛ کلا به امیرحسین زیاد مراجعه کنید).
Myth 1: Shakespeare was the most popular writer of his time
افسانه ۱: شکسپیر محبوب‌ترین نمایشنامه‌نویس
دوران خودش بوده.
حقیقت اینه که شکسپیر در زمان خودش مشهور بوده، اما نه به شکلی که امروزه تصور می‌کنیم. توی این کتاب مگوایر و اسمیت توضیح می‌دن که شکسپیر در دوران الیزابتی و جاکوبی به عنوان یک نمایشنامه‌نویس موفق و شناخته‌شده مطرح بوده، اما در بین هم‌عصرهاش، فقط یکی از چندین نمایش��امه‌نویس محبوب به شمار می‌رفته.
نمایشنامه‌های اون توی تئاترهایی مثل گلوب اجرا می‌شدن و مورد استقبال قرار می‌گرفتن، اما اون در مقایسه با نویسندگانی مثل بن جانسون یا کریستوفر مارلو، چنان جایگاه بی‌چون‌وچرایی هم نداشته. شکسپیر به‌عنوان یک هنرمند موفق، درآمد خوبی هم داشته و حتی تونسته بوده ملکی در استراتفورد بخره، اما چیزی که اونو به شکسپیرِ افسانه‌ای تبدیل کرده، محبوبیت بعدی آثارش در قرن‌های بعد بوده—بخصوص در دوره ویکتوریایی که آقای شکسپیر رو به‌عنوان «نابغه ملی» بریتانیا ستایش کردن.
پس اگر بخوایم خلاصه کنیم: بله، شکسپیر در زمان خودش معروف بوده، اما نه به آن درجه از شهرت و اسطوره‌سازی که امروزه روز هستش.


ادامه در کامنت

For the Celebrity Death Match Review Tournament, Macbeth (30) versus The Complete Sherlock Holmes (19)

This early draft of Macbeth, recently translated from the original Klingon, casts new light on the play and has already caused its fair share of controversy. We present two extracts.
_________________________________

MACBETH:

Surely no man suspects I killed the King?
Or if they do, they durst not breathe a word
Knowing our wrath...

ATTENDANT:

Well, actually, my lord
There's quite a few down at the bar who say
The whole thing stinks and something's going on
I think that if you went and called the cops
And told them to investigate a bit
Nothing excessive, sure, they know the drill
It might be smart.

LADY MACBETH:

Hush, fool, and still thy tongue
Another word will surely be thy last
And yet it might be good to make a show
Of seeking truth when all we want is lies
To this end have I summoned us some help
Two private dicks I'm sure we can control
I have them here.

[Enter HOLMES and WATSON]

Come in guys, don't be shy.

[To MACBETH]

I've told them everything they need to know

[She winks heavily at MACBETH and the ATTENDANT]

They'll start investigating right away
So all can see no coverup's afoot.

[HOLMES takes out his magnifying glass and starts examining the rug]

Have on't good sir, thy diligence to show!
And prove Macbeth is whiter than the snow.
_________________________________

[Night in the castle. Without, the PORTER is taking regular nips from his hip-flask and has evidently been doing so for some time. Within, WATSON, alone, is waiting for HOLMES to return.

Enter MACBETH without]

MACBETH:

How now, my man? The night is bitter cold.

PORTER:

Marry, there be no night so cold that a drop of whiskey will not warm me. Ifaith, I say, more cold, that I may have the more occasion for to cure it! Many a time have I disputed this with the Englishman, but he is of another mind. What care I: he may partake of his white snuff, I of my trusty flask here, and we are both the happier. God save your Majesty!

[He takes another nip]

MACBETH:

What sayeth the Englishman?

PORTER:

He is a mighty one for secrets. He examines old stained clothes with his glass, and the marks of shoes, and he holds converse with the servants. And he writes in his book, and nods, and nods again. But why he nods, that I cannot tell ye.

MACBETH:

What has he said?

PORTER:

When eight bells sounded, I heard them together. I know, Watson, he said, and soon will I have proof.

[MACBETH starts violently]

Knowst thy Majesty whereof he spoke?

MACBETH:

I will ask him direct.

[MACBETH moves towards the door. Meanwhile, WATSON has been shivering, rubbing his arms, etc]

WATSON:

I never dreamed that Scotland was so chill!
My ears are freezing. I'll just put this on.

[He dons HOLMES's deerstalker hat and sighs in contentment]

How warm and comfy. Wait! What was that noise?

[He moves to the window and listens, turning his back to the door. MACBETH enters. Thinking he sees HOLMES, he stabs WATSON in the back. WATSON falls and MACBETH realises his mistake]

MACBETH:

Thou wretched, rash, intruding fool, farewell!
I took thee for thy better...

WATSON:

Hey, come on
That bit's from Hamlet. Oh, well, never mind.

[Dies. HOLMES has meanwhile entered, and is pointing something at MACBETH]

HOLMES:

Thou mangy, wretched, murderous damn'd dog!
I have thee covered: make no sudden moves.

MACBETH:

Covered? With what? Thy words mean aught to me
Threaten me not: no man of woman born
May kill Macbeth

[He moves towards HOLMES, still holding his sword]

HOLMES:

But hark! I am no man
Rather an android, sent from future times
To rid the world of such foul fiends as thee.
I know thou murderedst Banquo; Duncan too;
Lastly poor Watson. Let us make an end.

[He shoots MACBETH with his phaser]

MACBETH:

Jesus and Mary, none of this makes sense
And now you'll say you fired in self-defence.

[Dies]

HOLMES:

I will. This night shalt thou with demons sup
Okay, I'm done here. Scotty, beam me up.

[Exit, dematerialising]

FINIS

“Look like the innocent flower,
But be the serpent under't.”

Macbeth has got to be one of my favourite Shakespearean tragedies. I’d lost hope in the playwright after reading Romeo & Juliet last year, mainly because insta love—even in the 14th century— pains me. I should’ve gotten the hint that enjoying Julius Caesar would entail only good things for this play. The darker the better, it seems.

n  ~★~ What is this play about? ~★~n

If you haven’t already heard (which I’m sure you have), Macbeth follows a loyal general to the King of Scotland. When three witches prophesize that he will soon become King, the general Macbeth quickly overcomes his scepticism and begins contemplating murdering the ruler to take his place.

~★~

Despite Macbeth being one of Shakespeare’s shortest plays, I think it is easily one of the most interesting. The exploration of human nature and our desire for power was executed so well; you’re sure to become invested in the oncoming events. It was fascinating to follow Macbeth as he went from an honourable man to a cruel tyrant.

Never did I expect a work written in the 1600’s (by a man no less) to include women with so much power. Lady Macbeth —despite her questionable nature— was pleasantly surprising in her influence. I loved knowing that she acted as Macbeth’s “dearest partner in greatness” despite the time period suggesting otherwise. While the turnout of her character was expected, it was nice to see she and the witches play an integral role in the proceedings of the play.

Alas, I very much enjoyed this (and wish I can someday see it performed). It’s obvious why Macbeth is one of Shakespeare’s most popular plays, and I’m glad to have studied it.

Ho sempre amato la storia di Macbeth, non so perché, l'idea di un uomo logorato dalla paura, dalle menzogne e dalle azioni che compie, mi affascina tantissimo. Macbeth è tormentato inizialmente, in seguito perde completamente il senno e questo sviluppo, questa crescita, mi piace da impazzire. Ora devo assolutamente rivedere il film con Fassbender

They're no Bonnie and Clyde but the Macbeths are something. Swap daggers for machine guns and you've got the gist. Yet, in Shakespeare's hands, the action is minimal. A murder. Some more. All are done off stage. The real matter is what goes on inside the murderers' heads. As a play, it shouldn't work. But it does. Here is how:

First, we're reminded that we are minds. Not only with thought, but also conscience and other things that can unravel, tighten, and knot. Second, it raises the question "Where does evil come from?" Is ambition its mother or loyalty that is misplaced? Finally, it warns how lovers can become victims of one another and woe betide if you get in their path.

If you haven't already, give it a read. Was the last time in school? Grab it again. There's more here than most teachers dare cover in classes. Read it. Then, ask your own questions.

A reread, a one that disappointed me a freaking lot. Once again. I really want to believe that humans are better than this. Or have been at some historical point. Then, bam!, and this arrives on my reading stack and proves to me that people have always been fucked up in their respective heads. Thanks a freaking lot! And here I was building my dreamcastle and getting ready to wear some rose glasses!

This is not about a good marriage. This is about how some people can instigate each other to do weird shit (to put it extremely mildly!). Basically, if you take these two particular people going their separate ways, they might live well enough to not do too much damage to the world. But you connect them, in marriage or friendship or otherwise, and you get a boiling mix of complexes that even psychotherapy (had it even been available at that point in history, which it wasn't!) would have been hard pressed to resolve. The bottomline is: some people have synergistic effects when together, and some of those are designed by hell's blueprints.

It's beautiful and all. But not everyone is likely to see all (or even most!) of the things expressed in this play. So, 4 stars. It's profound and I love the 'double trouble' thing (cheers, Mr. Potter!) but still way too somber.

Q:
Witch:
When shall we three meet again
In thunder, lightning, or in rain? (c)
Q:
Hecate:
Your vessels and your spells provide,
Your charms and every thing beside.
I am for the air; this night I'll spend
Unto a dismal and a fatal end:
Great business must be wrought ere noon:
Upon the corner of the moon
There hangs a vaporous drop profound;
I'll catch it ere it come to ground:
And that distill'd by magic sleights
Shall raise such artificial sprites
As by the strength of their illusion
Shall draw him on to his confusion:
He shall spurn fate, scorn death, and bear
He hopes 'bove wisdom, grace and fear:
And you all know, security
Is mortals' chiefest enemy. (c)
Q:
LL
Double, double toil and trouble;
Fire burn, and cauldron bubble.
Second Witch
Fillet of a fenny snake,
In the cauldron boil and bake;
Eye of newt and toe of frog,
Wool of bat and tongue of dog,
Adder's fork and blind-worm's sting,
Lizard's leg and owlet's wing,
For a charm of powerful trouble,
Like a hell-broth boil and bubble.
ALL
Double, double toil and trouble;
Fire burn and cauldron bubble.
Third Witch
Scale of dragon, tooth of wolf,
Witches' mummy, maw and gulf
Of the ravin'd salt-sea shark,
Root of hemlock digg'd i' the dark,
Liver of blaspheming Jew,
Gall of goat, and slips of yew
Silver'd in the moon's eclipse,
Nose of Turk and Tartar's lips,
Finger of birth-strangled babe
Ditch-deliver'd by a drab,
Make the gruel thick and slab:
Add thereto a tiger's chaudron,
For the ingredients of our cauldron.
ALL
Double, double toil and trouble;
Fire burn and cauldron bubble.
Second Witch
Cool it with a baboon's blood,
Then the charm is firm and good. (c)
Q:
Second Witch
By the pricking of my thumbs,
Something wicked this way comes. (c)

الدنيا مليئة بالكاذبين و الحانثين، و بإمكانهم أن يغلبوا الأمناء و يشنقوهم.

المسرحية دي قراءتها كانت إنقاذ ليا، كنت أخدت نسخة مصورة من المسرحية من موقع ببلاش، و كانت باللغة الأصلية للمسرحية، و طبعًا أي حد له صديق كان في آداب إنجليزي، ولا حتى تربية قسم لغة إنجليزية برضه أعتقد كانوا أخدوا مسرحيات له، هيسمع منهم قد إيه شكسبير معقد، و كان مكرههم في القراءة، بس مع ذلك بسبب دراستهم لهم عارفين هو مبدع قد إيه.
الترجمة العربي أنقذتني، قرأت الإتنين مع بعض في نفس الوقت، فعرفت أفهم التراكيب الكلامية المميزة، او الإسقاطات الميثولوجية المختلفة، أو الإسقاطات التاريخية الكثيرة في المسرحية.
و عرفت أخلص النسخة المصورة في معادها و أقدم لها ريفيو.
لولا انها مصورة، مكنتش هحاول أقرب جمب شكسبير إنجليزي خالص، مع اني كنت فاهم القصة، إلا اني مكنتش فاهم التراكيب الكلامية اللي بتخلق معاني مختلفه خالص المبدعة اللي كان عاملها.
الريفيو مختلف عن الريفيو إنجليزي، ده مش ترجمة عن الإنجليزي كالمعتاد.
لأني قرأت المقدمة للنسخة العربي.

أيوة شكسبير كان الناس مدركة انه مبدع في وقته، أيوة شكسبير كان يحظى بدعم الملك و بيقدم نسخة مختصرة من مسرحياته في البلاط الملكي أول ما يعملهم، ده زي البريميير بتاع الأفلام في وقتنا هذا كده.
بس شكسبير كان ضلالي كبير قوي الحقيقة، أكثر ضلالي مبدع في تاريخ الأدب، مسرحيات شكسبير التاريخية ليست تاريخ حقيقي، و ليست مختلفه من أجل تأثير درامي على الإطلاق، مسرحيات شكسبير التاريخية، كانت مكتوبة خصيصًا للتملق لملوك إنجلترا المعاصرين له، و لكن مع ذلك هذه من أقوى المسرحيات التي أقراها في حياتي، و أكثرهم إبداعًا.
للناس اللي مش هيقرأوا نسخة حسين أحمد أمين، أو نسخة عناني، أو عمومًا نسخة ملهاش مقدمة، مع أن صعب مترجم قوي يترجم لشكسبير، مياخدش الفرصة لإستعراض خبرته عن المسرحية.
هقول جزء من المقدمة، و اللي عرفت جزء منه بالبحث عن مكبث الحقيقي، اللي اكتشفت وقتها انه كان ملك 17 سنة!
17 سنة رخاء!
17 سنة البلد مستقرة!
17 سنة من حب الناس!
دانكان لم يكن ملك عجوز كما صوره شكسبير و كان بعمر مكبث، و دانكان لم يموت في سريره و لكنه مات في ساحة معركة، دانكان كان البادئ بالظلم فأحقيته و مكبث للحكم كانت متساوية و لكنه ضرب بالقوانين عرض الحائط و غيرها لكي يملك إبنه بعده، مع ان الملك كان من المفترض أن يؤول لمكبث!
بانكو الطيب النبيل الذي حزن على موت دانكان، كان في الحقيقة في ساحة المعركة على جانب مكبث يحارب دانكان، معركة قتل فيها دانكان!
بانكو لم يقتل في فخ وحده في الغابة و لكن قتل عندما حارب مكبث بعد ذلك طمعًا في الحكم، في ساحة معركة!
و كل هذا من أجل شيطنة شخص مكبث الحقيقي، و الذي للعلم كان تاريخه معروف و مدونه نسخة صحيحة منه متاحة في عهد شكسبير نقل عنها الشخصيات و لم ينقل حقيقة ما حدث، للتملق لملك إنجلترا و سكتلاندا وقتها جيمس الأول سليل بانكو!
شكسبير أيضًا ضغط وقت الأحداث في المسرحية بطريقة رهيبة، و هذا كان واضح جدًا في النسخة المصورة، الشخصيات لم تكبر على الإطلاق.
كل هذه العوامل، ستحرم هذه المسرحية بالنسبة لي من وضعها في رف الكتب التاريخي على الجودريدز، لا أحب التاريخ المضلل، و لكن أحب إبداع شكسبير على طول الطريق!

اشعر دائمًا عند قراءة شكسبير أنه كاره للنساء بشكل ما، فخذوا هذا بالإعتبار عند القراءة.

ثمة متلاعب بالألفاظ يقسم على صحة القول و عكسه، ارتكب الخيانة ضد وطنه بإسم الدين، غير أن تلاعبه بالألفاظ لم يفلح في إدخاله الجنة.

دورك في مسرحية لشكسبير كممثل مبتدء سيكون دائمًا و أبدًا أهم دور في حياتك! الجميع في مسرحيات شكسبير أبطال، من أكثر الشخصيات التي أبهرني مونولوجها كان بواب! بواب بدون إسم، بمونولوج وحيد، و ظهور واحد فقط في المسرحية، و لكن يا له من مونولوج عبقري!

شكسبير كثيرًا يستخدم مشاهد فانتازيا من أجل إثارة جمهوره، المسرحية تعرض للملك أولًا، و لكن بعد ذلك تعرض لجمهور يريد الإستمتاع، بفكرة فانتازيا مثيرة، أو بفقرة كوميدية، دائمًا ما أكره قراءة جزئيات شكسبير الكوميدية.

الترجمة الحقيقة كانت أقل إرهاقًا بكثير من ترجمات محمد عناني، و التي تكون دراسة كاملة بمقدمة طويلة و معقدة و هوامش دسمة، و مع ذلك لو متاح لي ترجمة محمد عناني سأختارها دائمًا و لحسن حظي عندي بالفعل أغلب ترجماته ورقية، أحب الكتب بداخل الكتب!

مكبث طوال المسرحية في صراع مع نفسه، يحاول تبرير فعلته، و في نفس الوقت يعلم أنه فعل فعلة شنيعة، أصابته بالهلع و الخوف من كل شئ و الإقتراب من الجنون، و لكن بعد ذلك المحارب الشجاع بداخله انتصر، للوقوف و الحرب و الزود عن نفسه و عن عرشه، و ليدي مكبث التي ابتدت بتحريضه على القتل بطريقة عدوانية جدًا مليئة بالإستفزاز و الإنتقاص من رجولته و شجاعته، مما جعلني غير مقتنع الحقيقة، فالتصرفات لا تناسب سيدة بلاط على الإطلاق، و شكسبير أدخلها أحداث ليس لها علاقة بها بين رجلين تقاتلا في الحقيقة في ساحة حرب و شوه شخصيتها كما شوه شخصية الملك زوجها.
ليدي مكبث انتهى بها الأمر للجنون بعد أن كانت هي المتماسكة عن زوجها.
ضمير القتلة يؤنبهم على فعلتهم، عقاب دنيوي شنيع، يتمناه الجميع لكل فاعلي الشر، و لكن ما ننساه حقًا، أننا أشرار في روايات غيرنا، و لكننا لسنا أشرار أمام أنفسنا، فهناك دائمًا مبررات، و صورتين متضادين لنفس القصة، حتى أشنع الأفعال و أقبحها، دائمًا ما ستجد مبرر للكراهية و العنف، يجعلهم مستحقين، و الحقيقة أن إدراك كل هذا ليس سهل، ليس سهل أن نضع كل شئ نصب أعيننا، و نضع أنفسنا مكان الآخر، القاضي لا يحكم في قضية إلا عندما توضع أمامه جميع البيانات و الأدلة، و لكن في عالم البشر، نحن لسنا بحاجة لجميع البيانات، نحن لسنا بحاجة لمعرفة ما يمر به الآخر، نحن لسنا بحاجة لمعرفة حالته النفسية أو الإجتماعية، نحن فقط مهتمين أن نحكم على الآخر، لذنب وهمي نرى أنه فعله بحقنا.

كنت كتبت مراجعة النسخة الإنجليزي قبل أجازة صيفية، و توقفت عن إستكمال مقدمة المسرحية، و الحقيقة أن الكثير جدًا يمكننا تأمله عندما نكون في مكان بعيد، بدون شبكة إنترنت سريعة، بدون نوم مرهق من الحر كثير! بدون الكثير من المشوشات، و نتأمل في هذه الإستراحة من زحمة الحياة، في كل ما كان يشغل بالنا، و نصل إلى الخط الفضي، الذي لم نكن نراه من قبل!

سعيد جدًا أن السنة كان فيها عمل لشكسبير باللغتين، إنتصارات صغيرة، وسط الكثير من الخطط الكبيرة التي لم تتم.

"Blood will have blood."

Naked ambition and ruthlessness combined with superstition and entitlement belief is a strong cocktail, carefully mixed in the witches' cauldron. The spicy recipe is of course hard to digest, and only those taunted and ridiculed in their toxic masculinity by "unsexed" wives will swallow the bait and act out the disaster.

Despite the centuries of democratisation that form a barrier between us and Macbeth' dream of "safe power", one recognises the brutal wish for fame and elevation in many of our contemporary players on the world stage. There is an element of blindness that needs to be cultivated to be able to be both ambitious and careless enough to use violence to grasp power illegitimately.

While Macbeth and Lady Macbeth follow their ambition to gain glory, they manage to simultaneously hold the belief that:

"Life's but a walking shadow, a poor player
that struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing."

This tale is definitely not told by an idiot, and it signifies more than the fury it unleashes on stage. It contains the conundrum of the human condition, the neverending question why we destroy what we built to gain a loss.