This book checks all my boxes for “masterpiece”. It is beautiful, brutal and efficient, a darkly comic morality tale that offers equal measures of trepidation and pleasure. The opening paragraph plainly reveals the story arc, yet Nabokov makes it imperative that the reader stick around for its whole dirty telling. There are enough other reviews that summarize the plot, so I will just add that the pleasure in reading Nabokov is... well, it’s the pleasure in reading Nabokov. Everyone should read him. The story-telling often overtakes the story, which just enriches the experience.

به شما میگن این تصویر بهم ریخته ی یک اسبه و باز شما با اولین نمایی که ازش می بینید مشتاقانه تصویر تکمیل می کنید
شما تمام داستان را در یک پاراگراف کوتاه میخونید اما باز ادامه میدید و بسیار زیبا با داستان جلو میرید
من به حماقت های آلبینوس نه خندیدم و نه لجم گرفت فقط بینهایت غمگین شدم برای کسی که جسارت کرد زندگی تکراری شو تغییر بده و زندگی باهاش بیرحم بود

n  

Blunders, gropings, disappointment; surely the Cupid serving him was left-handed, with a weak chin and no imagination.

n
Anyone in a 'bah, humbug' mood, tiring of Christmas/seasonal cheer and goodwill to all [wo]men would be well-advised to pick up this book - in terms of cynical comedy with an overlay of black, black humour this out-misanthropes even a famous people-hater like Patricia Highsmith. I'd even go so far as to say this is a book which trades in some of the cruellest scenes I've had the pleasure to read - not the sort of institutionalised inhumanity that we see in, say, Holocaust or slavery literature, but instead the kind of everyday, easy, cheap cruelty that one person can inflict on another, especially when erotic desire shows its face.

But this is more, I'd say, than simply Nabokov indulging his mocking sensibility and casting an eye over the absurdities that erotic love leads us into: this also carries an acute awareness that adultery sits at the heart of so many western cultural love narratives ('indeed, adultery was the core of gossip, romantic poetry, funny stories and famous operas') from Petrarch's poetic passion for Laura to Anna Karenina, which gets a sideways wink via an actress called Dorianna Karenina, who, when asked if she's read Tolstoy, replies: 'Doll's toy?... No, I'm afraid not. Why?'

In the ill-suited love triangle between foolish, pathetic Albinus, on-the-make Margot, and cunning, cruel Axel Rex, power shifts between the players and the ominous presence of a gun, with Chekhovian certainly, makes an appearance only because it has a role to play.

Stylistically, there is little of Nabokov's trademark dazzle and wordplay but, despite opening the book with a summary of the plot, this somehow maintains its tension to the end, and that's principally because we cannot guess what will happen next once Nabokov has thrown away the rule-book of genre conventions and indicated that he's going to go as far as he can.

There's much shifting of roles amongst the characters and also in terms of readerly sympathies: I started off cheering on Margot, a very young woman, just sixteen when we meet her, and eighteen for most of the story, trying to find independence and interest in Weimar Berlin, but towards the end the malice and spite becomes almost cartoonish in its vindictiveness. Which, no doubt, is what Nabokov was aiming for, given that Axel is... a cartoonist. And it's not hard to identify our protagonists within the schematic of caricature advocated by Rex: 'The art of caricature, as Rex understood it, was thus based [...] on the contrast between cruelty on one side and credulity on the other.' For most of the book, Albinus is credulity and Margot cruelty, but the triangle will tip on its head all too easily and those roles, especially Margot's in relation to Axel Rex may well be redrawn beyond the end of the book.

Huge fun but also deeply uncomfortable as we have to face up to our complicity of laughter.
------------------------------------------------------
Such a sly, spiteful, cruel book... but uneasily funny at the same time. Full review to come.

UPDATE 20.11.17:
Σκεφτόμουν το ΣΚ τις ιδιαιτερότητες του τρίτου μέρους, μετά το ατύχημα. Πιστεύω πως για μια ακόμη φορά ένα αντίγραφο, είναι αντάξιο του αυθεντικού. Υπάρχει μια βαθιά γραμμή συγγένειας, τόσο με το δεύτερο μέρος του Εξαδέλφου Πονς, ειδικά αφού μένει κατάκοιτος και μια άλλη λιγότερο εμφανής και σαφής με το Χωριό Στιεπαντσίκοβο. Τίποτα όμως δεν κάνει λιγότερο γοητευτική την ανάγνωση, αυτού εδώ του βιβλίου, ούτε καν η πρόθεση του συγγραφέα του απ' την αρχή να δώσει το σκελετό.

26.10.17:
Όταν διαβάζω βιβλία σαν αυτό που ο ρεαλισμός θυσιάζει κάθε ωραιολογία ψυχρά κι αποφασιστικά, όσο κι αν εξακολουθώ να αγαπώ το ρεαλισμό, στενοχωριέμαι, απογοητεύομαι, θυελλιάζω τόσο πολύ απ’ την ειλικρίνεια που αμέσως σκέφτομαι να τελειώσει, μακάρι να τελειώσει, για να διαβάσω παραμύθια για όλη τη μαγεία που μου έκλεψαν, και, ας μου δίνουν την επιβεβαίωση. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον βρίζουν, να τον φέρνουν αντιμέτωπο με τον εαυτό του, έτσι;

Πόσα κάνουμε για τα πάθη μας, που αν δίναμε ίσες ευκαιρίες σε άλλους ανθρώπους, δε θα κυνηγούσαμε μια ζωή ανέμους. Μα όταν το πάθος δεν έχει τον έλεγχο, ο νους δεν είναι καθόλου απλόχερος, γιατί κάποια πράγματα, ορισμένες υποχωρήσεις τις βλέπει σαν υποκρισίες και όχι σαν ευκαιρίες και προτιμά να μηρυκάζει στο εγωιστικό του βοσκοτόπι.

Ανήκει σε αυτό το είδος συγγραφέα ο Ναμπόκοφ που ανήκε και ο Στεντάλ: λιτός και βαθυστόχαστος, μέσα σε ελάχιστες γραμμές εξαντλεί κοφτερά την ανατομία, τη φυσιολογία, την παθολογία του απωθημένου, την ηθική που επικρατεί στους κύκλους των απέξω ( θυμηθείτε όσοι το ‘χετε διαβάσει τη στάση των φίλων μετά το χωρισμό του Αλμπίνους, ή το πηγαδάκι του θυρωρού τη μέρα της πρεμιέρας ). Γράψιμο φιλικό, μέσα σε λίγες σειρές κλέβει απ’ τους ανθρώπους εκείνες τις λεπτομέρειες που τους χαρακτηρίζουν, περισσότερο απ’ τα πορτρέτα τους. Με όλη του την απλότητα, γράφει πλατιά, σαν να διασχίζεις πεδιάδες, σα να βλέπεις μια ζωή μέσα απ’ τα φανάρια σε δρόμο σκοτεινό που δεν έχεις πολλές ευκαιρίες και μισοκλείνοντας τα βλέφαρα περιμένεις τη στιγμιαία λάμψη για να υφαρπάξεις όσο περισσότερα μπορείς, πριν χαθεί σε μια πορεία ανεξέλεγκτη, αδιάκοπη, έξω από στατιστικές.

<< Αρχίζει, σκέφτηκε ο Αλμπίνους >>. Δεν υπάρχει απλούστερη φράση απ’ αυτό το ‘’αρχίζει’’ κι όμως δείχνει με τον καλύτερο τρόπο μια πολύ χαρακτηριστική φράση που έχει μονολογήσει τουλάχιστον δυο φορές κάθε άντρας στη ζωή του. Την πρώτη, πιάνοντας τον εκκολαπτόμενο κώδικα κατά τύχη και τη δεύτερη επειδή η αρχή κάθε κώδικα είναι ίδια και προαιώνια, αφήνει κάτι σα μυρμήγκιασμα στη σκέψη, σαν αμφιβολία χαρμόσυνη στην καρδιά.

Κεντρικός οικοδεσπότης ο έρωτας των διαφορών, οδηγεί στην κορύφωση της κρυστάλλωσης πριν την απομυθοποίηση ( όπως πολλά χρόνια πριν γράφτηκε στο σπουδαιότερο εγχειρίδιο για τον έρωτα, απ’ το Στεντάλ ). Περιγραφή κρυστάλλινη, όχι όμως σαν εκείνα τα ποτήρια με τις καρικατούρες, όχι έτσι, πραγματικό κρύσταλλο μα ίσιο δίχως καμιά περικοκλάδα. Οι διαφορές, ακόμη η επιλογή ενός ταιριού εκ διαμέτρου αντίθετο απ’ το προηγούμενο, η υποχώρηση μπρος στο πάθος των ενδιαφερόντων μας που ο άλλος δεν αδιαφορεί απλώς, μα και τ’ απαξιώνει, γιατί δεν καταλαβαίνει.

<<Αν μου το ‘λεγε κανείς την παραμονή της πρωτοχρονιάς>> δεν είναι ενδιαφέρον; Συνηθίζουμε να συνδέουμε το χαρούμενο εορταστικό των Χριστουγέννων και την τυπική αλλαγή του έτους, όταν θυμόμαστε πως άλλαξε η ζωή μας, προτιμώντας αυτή την περίοδο που σίγουρα τα πράγματα ήταν αλλιώς γιατί συνήθως οι μεγάλες αλλαγές, έρχονται σε άλλες στιγμές, διάφορες χρονικά, ακόμη ίσως – ίσως και διάφορες πνευματικά.

<< αν και ο χώρος μιας ταφόπετρας είναι αρκετός για να χωρέσει, φραγμένη από αγριόχορτα, την περίληψη μιας ανθρώπινης ζωής, οι λεπτομέρειες πάντα είναι καλοδεχούμενες >> και όντως πάντοτε μας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες, γιατί είναι αυτές που κάνουν τη μονάδα, μονάδα και όσο πικρές κι αδίστακτες κι αν είναι, διψάμε να τις γευτούμε, σαν χαρωποί και καθόλου ένοχοι ηδονοβλεψίες, ελπίζουμε, πως όλα μπορούν να γίνουν αλλιώς, ή έστω να ταξιδέψουμε με τα παθήματα κάποιου άλλου. Μόνο που ένας καλός συγγραφέας, ένας καλός ρεαλιστής συγγραφέας, πάντοτε θα πει μέσα στις ιστορίες του και πράγματα που ξεφεύγουν της δομής, κάτι ελαφρά παράταιρο, ή διαφορετικό που όμως θα είναι ακριβώς εκείνο που δεν περίμενες να βρεις, εκείνο που έχεις αποφασίσει να αποφεύγεις σα θέμα συζήτησης με τον εαυτό σου.

Δεν υπάρχουν σημεία που αφήνει ο συγγραφέας στο σκοτάδι, απ’ το πώς μπορεί ένα μικρό ανθρωπάκι, μια μετριαδούρα να υψώσει τέτοιο ανάστημα λόγω εκείνου του είδους πάθους που υποκινούμενο απ’ το αχόρταγο απωθημένο κι απ’ τον ‘’εσωτερικό άνθρωπο’’, το ασυνείδητο, όπως το ονομάζει ο Γιουνγκ αποδεικνύει κατά τα λεγόμενα του Σοπενάουερ, πόσο αδιανόητα ισχυρή είναι η θέληση, πάνω ακόμη κι απ’ το νου. Ένα τέτοιο ανθρωπάκι με απίστευτη αποφασιστικότητα, ψυχρά μέσα σε αδιασάλευτη και αδιαπραγμάτευτη απάθεια παρατάει το παιδί του ( με έσκισε ο συγγραφέας όταν το παιδί άνοιξε το παράθυρο ελπίζοντας πως το σφύριγμα του αγνώστου ήταν το σφύριγμα του πατέρα ), τη γυναίκα του και τη στιγμή που στο σπίτι του εγκαθιστά το τσόκαρο και αρκεί μια και μόνη μετατόπιση ενός βάζου ή κάποιου φουλαριού για να ξεχάσει όσα συνέδεαν αυτό το χώρο με την προηγούμενη ζωή του. Όσο κι αν τον χάρηκα, όσο κι αν τον συμπάθησα που μέσα στην απλότητα του στην αρχή – αρχή θεωρούσε απιστία όχι το να παραφυλάξει μια άλλη γυναίκα, μα το να περπατήσει στη βροχή χωρίς ομπρέλα, τόσο μετά τον απέρριψα με τον τρόπο που διέγραψε την Ίρμα.

Όπως έγραψα τίποτα δεν αφήνει ήσυχο, ούτε την τέχνη, ούτε τη συγγραφή, τη διαφθορά, τη μόλυνση των ψεμάτων από συμφέρον, κάπου σ’ ένα ταξίδι στη Γαλλία, χώνει κι εκείνη τη μικρή θεά την αμφιβολία, πηγή πολλών κακών, μα και η αποτύπωση που κάνει στην τύφλωση πνευματική ή πραγματική, είναι τόσο γλαφυρή που σκοτώνει. Κι όμως πέρασαν τόσες σελίδες, αυξήθηκαν υπερβολικά τα δεινά του Αλμπίνους, ωστόσο εγώ δε μπόρεσα να τον ξαναδώ γλυκά, η σκέψη μου παρέμεινε με τη μικρούλα Ίρμα. Η αλήθεια είναι πως μετά από ‘κεινη τη στιγμή που θεωρεί, ή καλύτερα η βούληση πείθει το νου ότι η αγάπη του για τη γυναίκα του είναι άσβεστη, άρα μπορεί να παροπλιστεί για το πάθος, ακολουθεί ένας κατήφορος πολύ τραχύς και απότομος. Λίγο πολύ είναι κάποιες φορές που πέφτεις στα μαλακά για κάποιες αποφάσεις και με κάποιες άλλες σου δίνει και καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει σταματημός.

Ίσως να μην φτάνει σε τέτοια δυσθεώρητα βάθη πραγματικά, αλλά ψυχικά μπορεί και να τα ξεπερνάει. Τέλος δεν αφήνεται καμιά λεπτομέρεια ανεξήγητη, ούτε σε επίπεδο ψυχολογικού ρεαλισμού σχετικά με το υπόβαθρο των πρωταγωνιστών, απ’ τον ανύπαρκτο πατέρα της Μαργκότ και τον αδερφό που αναζητά την τιμή του όταν μπορεί να αποτιμηθεί οικονομικά ( αυτό τώρα θυμίζει αδιόρατα Ξενόπουλο, δεν υπονοώ παρά μια εκλεκτική συγγένεια δεδομένων των εποχών που γράφτηκαν και τα δυο έργα ), μέχρι το Ρεξ που ψυχόρμητα έκαιγε ποντίκια πριν ξυπνήσει μέσα του το καλλιτεχνικό απ’ την ανάγκη να δει τη φύση πριν τη ζωγραφίσει ή την εκλογίκευση σε αυτό, μέχρι τις άνοστες σχέσεις του Αλμπίνους. Χαράζει όλους εκείνους τους δρόμους που μετά οι χαρακτήρες απλώς ακολουθούν την πορεία τους, αδιαπραγμάτευτα και χωρίς σταματημό. Ενδιαφέρουσα ακόμη κι η ψυχολογία του χωρισμού για τον παρατημένο, το βλέπουμε στη Λίζα, το βλέπουμε στη Μαργκότ. Και επίσης, πως εν δυνάμει όλοι μπορούν να βρεθούν στη θέση εκείνου που εγκαταλείπει.

Μια τελευταία σκέψη για τις μέρες στο σαλέ είναι αυτή, πως μπορούν δυο άνθρωποι να είναι ή όχι χυδαίοι αλλά ο έρωτας τους, αυτό το σύστημα που αποτελούν, ο κώδικας επικοινωνίας, η αυθυπαρξία μπορεί να τους κάνει αδυσώπητους απέναντι σε όλο τον κόσμο, όπως οι κόρες στον πατέρα Γκοριό, ή η γυναίκα του ανθρωπάκου απ’ το Αρχαγγέλσκ, που δεν έχει καμιά σημασία η καλοσύνη, η αγάπη, γιατί ο έρωτας τυφλώνει και βλέπει τα πάντα σαν εμπόδιο στην ευτυχία του και ορισμένα όρια φαίνονται πολύ εύκαμπτα και εύπλαστα. Ποιος είπε ότι ο έρωτας είναι ηθικός;

Όμως, όσο κι αν η πλοκή ολοκλήρωσε τον κύκλο της φοβάμαι ότι αν τον κοιτάξουμε από μια απόσταση, φαίνεται πως το δεύτερο τόξο είναι κάπως μεγαλύτερο με αποτέλεσμα να είναι παραπάνω απ’ το άλλο τόξο κι αντί για κύκλος το σχήμα που προκύπτει είναι μάλλον υπερβολικής μορφής κι επίσης εκείνοι οι δρόμοι που χαράχτηκαν για τους πρωταγωνιστές διατηρούν μια ιδέα πρόσθετης ραφής. Μπορεί να ‘ναι η ιδέα μου.

<< … μια ιδιαίτερη ευθυμία, λίγο ενοχλητική ίσως – την ευθυμία του ανθρώπου που διασκεδάζει διακριτικά μόνος του, με την ίδια του την ύπαρξη >>

<< κοίταξε το ηλιοκαμένο δέρμα της λεπτής μας γερής γάμπας και σκέφτηκε πως μπορούσε να τη σκοτώσει, μα του ήταν αδύνατο να την αποχωριστεί >>

Why should you read this book?
This book is called Laughter in the Dark but when I finished it, I just wanted to cry in the dark. I rarely feel this way about the books I read. I only feel like this when I loved them, when they mean the world to me. Nabokov has this transcendental and eternal effect on me. First, I close the book; then, I feel like I am going to scream because I am feeling too many things at the same time. It’s a revolution inside me. And, after that, I feel sad. His writing moves me, his writing and his work become a part of me. And, lastly, I feel this urge to cry for the story, for the characters and because it’s all over.

This paragraph should be enough to make you run to the nearest bookstore and look for a copy, but if it isn’t, keep reading.

“Once upon a time there lived in Berlin, Germany, a man called Albinus. He was rich, respectable, happy; one day he abandoned his wife for the sake of a youthful mistress; he loved; was not loved; and his life ended in disaster”. What a perfect way to start a novel, right? I connected right away with this book. Not that I have left a family for a mistress; but we all loved and were not loved; we were all hurt and momentarily destroyed by love. Sometimes, readers say that they don’t really appreciate Nabokov’s work because the characters aren’t likeable. I think those people are missing the point. They might not be likeable but they are universal. It’s not about their personality but about their feelings.

Albinus is a very cult man; however he is not emotionally intelligent. He is blind and vain. Therefore, he suffer great losses (which I will not unveil to avoid spoilers). This book is about suffering, destruction, solitude, evil and betrayal. And, although he loves, this book is never about love.

Nabokov’s writing is unique. He mocks us and he despises. The irony and sarcasm dominate his works. And, you can actually feel contempt in his writing. Nabokov didn’t write to teach or preach. He wrote to remind us that we know nothing, that we are flawed and insignificant. That’s why I find this title sublime: Laughter in the Dark. Laughing in the dark is sinister and daunting, but, perhaps, also liberating. Above all, it reminds me of an ending, of a final scene, where we might be winners or losers. It doesn’t really matter, does it…? That’s what he’s trying to explain. At least, the way I see it.

Vladimir Nabokov is definitely one of the greatest writers. After reading Despair, Lolita and Laughter in the Dark, I can assure you: the latter was the best, the most sublime, undoubtedly.


For more reviews, follow me on Instagram: @booksturnyouon

Remarkably timeless and insightful.

دوستانِ گرانقدر، این کتاب از 247 صفحه تشکیل شده و «ناباکوف» در این اثر نیز همچون داستانِ "لولیتا"، باز به سراغِ داستانِ عشقِ هوس آلود و کورکورانۀ مردی به دخترِ نوجوان، میرود... «مارگو» دختری نوجوان و زیباست که از خانه فرار کرده و مدتی با نقاشی به نام «رکس» هم خانه شده است و تنها کاری که بلد است، سکس و لخت خوابیدن و مدلِ نقاشی شدن است.. پس از مدتی رکس او را رها کرده و مارگو هم پولش تمام شده و مجبور میشود تا برایِ کار به سالنِ سینما برود... در سویِ دیگر داستان، مردی مشهور و ثروتمند به نام «آلبینوس» همراه با زنِ مهربانش «الیزابت» و دخترِ کوچکش «ایرما» در خانۀ مجللِ خویش، زندگی میگذرانند و برادر زنِ تنومند و دلسوزی به نام «پل» دارد که هر روز به آنها سر میزند... همه چیز بطورِ معمول پیش میرود تا آنکه آلبینوس به سینما رفته و در یک نگاه، دلباختۀ مارگو میشود.. شبها به هر بهانه ای به سینما میرود تا مارگو را ببیند و در نهایت به خیالش مارگو به تورِ او افتاده و نمیداند که این دختر بچۀ هوس باز و کثیف است که او را شکار کرده است... آلبینوس برایِ مارگو خانه ای میگیرد تا آن خانه برایش تبدیل به مکانِ عشق بازی اش شود.. ولی کم کم مارگو، این مارِ خوش خط و خال، آلبینوس را مجبور به جدایی از خانواده میکند.. الیزابت به همراهِ دخترش، خانه را ترک کرده و مارگو واردِ خانۀ بزرگِ آلبینوس میشود... آلبینوس قصدِ سرمایه گذاری در یک فیلمِ انیمیشنی دارد که اینگونه با رکس آشنا میشود و پایِ رکس که نقاش و کارکاتوریست است و پیش از این دوست پسرِ مارگو بوده، به زندگیِ آنها باز میشود... به این ترتیب مارگو و رکس به دور از چشمِ آلبینوسِ ساده لوح، عشق بازی هایشان را ادمه میدهند.. در سویِ دیگر داستان، ایرما، دختر بچۀ زیبا و کوچکی که از پدر دور مانده است، بیمار شده و به دلیلِ ذات الریه جان میدهد.. ولی پس از مدتی، آلبینوس انگار نه انگار که دخترش را از دست داده است، به همراهِ رکس و مارگو، به سفرِ تفریحیِ خارج از کشور میروند...آلبینوس در سفر به صورتِ اتفاقی و به کمکِ یکی از دوستانش، متوجه میشود که مارگو به او خیانت میکند و مخفیانه با رکس است.. ولی مارگو نقش بازی کرده و قسم میخورد که رکس همجنس باز است و به زنها میلی نشان نمیدهد.. آلبینوس احمق این بارهم فریب خورده و باور میکند.. ولی از آنجایی که خشمگین و دلچرکین است، رکس را رها کرده و با ماشین و همراه با مارگو، از هتل بیرون آمده و در راه تصادف میکنند .. در این تصادف، ضربه به سرِ آلبینوس وارد شده و بینایی اش را از دست میدهد.. دکتر به آنها میگوید بهتر است که در جایِ خوش آب و هوا سکونت داشته باشند، شاید حال او بهبود پیدا کرده، تا پس از آن دکتر او را جراحی کند.. بنابراین در سوییس و در خانه ای ییلاقی اقامت میکنند و اینبار نیز رکس مخفیانه به آنجا رفته و آلبینوس بیچاره هم نمیتواند حضور او در خانه را متوجه شود و این دو تا میتوانند این آلبینوسِ کور را مسخره کرده و از نابیناییِ او سوءاستفاده میکنند و آلبینوس نمیتواند ثابت کند که در آن خانه، کسی غیر از خودشان حضور دارد.. در این مدت رکس و مارگو، این مرد و زن فریبکار و بی وجدان، نه تنها عشق و حالشان را میکنند، بلکه شروع به خالی کردنِ حساب بانکی آلبینوس میکنند، تا آنکه................................................. عزیزانم بهتر است خودتان این داستان را خوانده و از سرانجامِ غم انگیزِ آلبینوس آگاه شوید
---------------------------------------------
امیدوارم از خواندن این داستانِ زیبا، لذت ببرید
«پیروز باشید و ایرانی»

laughter in the dark walked so gone girl could run.

this is beautifully written and cruel and funny. recommended for all evil girls in my life (my favorite subcategory of people).

oh life!!

bottom line: i hate reviewing classics. this is good. the end.

----------------
currently-reading updates

just doing some light beach reading

----------------
tbr review

yes i am adding this to my to-read list solely because it's being adapted into a film starring the love of my life anya taylor-joy. and that's okay.

Although I loved Nabokov's memoir, "Speak, Memory," this is the first novel by him that I have read. Published in 1933, the reader immediately knows what will happen. Albinus, a respectable man who lives in Berlin with his wife and young daughter, becomes besotted with a young woman and this affair leads to disaster.

This is an old, old story. It involves a man who feels bored, trapped and is looking for excitement. Unfortunately, he finds this with an immature, spiteful and vicious young woman, whose early life has left her resentful and more than ready to use Albinus for money. He, of course, adores her, while she cares not a jot for him and he is unable to see this fact until it is too late.

Although this was described as darkly humorous, I felt it was more tragic. You feel for Albinus, despite his faults, as you see him stepping towards the precipice that fate has in store. Considering that the plot was set out in the very beginning though, this was a gripping read. It is a little like passing an accident and being unable to look away, just hoping that there was a chance of escape. I will definitely be reading more of Nabokov's work.

هذه المرة الأولى التي اقرأ فيها لنابكوف ، الفكرة التي تقوم عليها الرواية قد تبدو عادية ولكن رشاقة السرد الروائي وسلاسة الحوارات واحكام الحبكة منحها تميزاً...
في الواقع ليس هنالك زواجاً سعيداً ، هو إما مُستقراً أو شقياً ، ولنقل ان الرجل هنا كان زواجه مُستقراً غير انه اطلق العنان لرغبته اللعينة تلك التي تشهد فناءها لحظة ميلادها ، وقع في شرك الافتتان بفتاة صغيرة السن ولم يرتكن الى منطق العقل أو القلب ، بل الانسياق وراء الرغبة وحدها..وعليه ألا يأمن العواقب التي بانتظاره ...
تساءلت في النهاية لما عندئذ قد يغض الطرف عن تفاهة الفتاة أو جهلها ، ألن تمثل فجوة تفصل بينهما ؟!..
لكن وجدت انه لو افتتن بذكاءها لاحتكم الى منطق العقل ولاكتفى بالاعجاب بها بل والابتعاد عنها لكى لا يتورط في حبها ..لكن ألم اقل لكم انها الرغبة اللعينة ....

با خود فکر کرد: پس این است .باید کمی ارام بمانم"
و بعد خیلی اهسته بر ماسه هاي درخشان درد قدم بردارم، به سوي ان موج ابی ابی. در ابی بودن چه
موهبتی است. هرگز نمی دانستم ابی چه قدر می تواند ابی باشد. زندگی چه کثافتی بود. حالا همه چیز را
می دانم .می آید ، می آید، می آید تا غرقم کند. اینجاست. چه دردي دارد. نمی توانم نفس بکشم ...."


خنده در تاریکی
ترجمه ی محمد اسماعیل فلزی


یکی از چیزای عجیب اینه که یه زندگی رو می سازیم برای خودمون و بعد دیوانه وار می چسبیم بهش. بعد محتاط می شیم. بی اعتماد می شیم. سر هیچ چیزی حاضر به ریسک کردن نیستیم. از کسالت داریم دق می کنیم اما زندگی رو طور دیگه ای نمی بینیم و نمی خوایم که ببینیم. گاهی وقتا خوشبخت تریم و زندگی خوبی داریم. یه قفس خوشگل داریم و خیلی خوب هم ازش محافظت می کنیم احاطه شدیم با آدما و جاها و در آمد های خوب. سرشناسیم. پر نام و آوازه ایم. امنیم و خوشبختیم و...کسل و بی حوصله ایم. خالی ایم از معنی. دنبال چبزی می گردیم که شاید به همون اندازه برای دوستان و اطرافیانمون گنگه که برای خودمون. که نمی دونیم چی هست اصلا و کجا هست و خوشبختانه هنوز خوشبختیم.

آلبینوسِ خوشبختانه خوشبخت...

آۀبینوس خوشبخت توو زندوون خوشبختی خودش بود که یهو زرق و برق یه زندگی دیگه چشم و چار ش رو کور کرد. آلبینوس از قفس قشنگ خودش در اومد و تو آسمون بزرگ گم شد و خیلی گند زد. آلبینوس اما جسارت گذشتن از چیزای خوب رو داشت اما فقط ناشی بود و متاسفانه همون احمق قبلی ��ا همون حماقت های قبلی.

خیلی پراکنده نوشتم. ولی اینو با تمرکز بگم که عاشق این شدم که چه طور بی قضاوت پیش رفت ناباکوف.هیچ اخلاقیاتی و پند و حکمتی از این داستان کلیشه ای خیانت و هوس در نیومد اینبار.خیلی ساده و روون و بی معنی و مضحک پیش رفت. خنده دار مثل خود زندگی ِ تلخ ِ لوده ی بی معنی.


عید 95

3.50 stars

This is the 5th novel by Vladimir Nabokov I read: the other three being 'Collected Stories,' 'King, Queen, Knave,' 'Lolita,' and 'Pnin'. My list is few due to a long interval of reluctance due to my limited familiarity with his style, texts and English. However, I have since gained more confidence from my first encounter with his "Collected Stories" (Penguin, 2010) in which I could enjoy reading most of them. Interestingly, this novel written in Russian has been translated into English by Mr Nabokov himself because he was displeased with the first English translation published by Jonathan Long in London in 1936 (https://en.wikipedia.org/wiki/Laughte...).

All in all, there are more or less three characteristics that essentially shape the three key characters' fate, each pertaining to wealthiness (Albert Albinus), greed (Margot Peters) and brazennes (Axel Rex). As soon as we keep these in mind while reading, Nabokov's plot and dialogs are simply amazing and gradually realize why conflicts just happen. If Albinus were not well to do, he would not exploit his wealth for anything Margot wants. If Margot were not greedy, she would not propose a divorce ultimatum from him. If Rex were not brazen, he would not mischievously linger on with Margot in a rented Chalet in Switzerland while Albinus could not see due to his accident.


To continue ...