مسترکلس شخصیت‌پردازی از آقای ناباکوف. شگفت‌زده میشدم از دیدن اینکه چطوری حتی توی توصیف کم‌اهمیتترین کارهای روزمره شخصیتها، سرنخهای ظریفی میذاره برای پرداخت بیشتر شخصیتشون. مثلا این جمله رو ببینید:

«آلبینوس پاچه‌های شلوارش را قدری بالا کشید تا زانو نیندازد، بعد زانو زد و محتاطانه تلاش کرد شانه‌ی او را لمس کند»

آلبینوس یه مرد میانسال ترسو و بی‌عرضه‌ست که هیچوقت تو زندگیش نتونسته تصمیم شجاعانه‌ای بگیره یا اونطور که واقعا دلش میخواد زندگی کنه. توی اولین کار جسورانه‌ش هم (خیانت به همسرش با یک معشوقه کم سن و سال) انقدر گند بالا میاره که کل زندگیشو به طرز رقت‌انگیزی از دست میده. حالا برگردید بالا و اون جمله رو دوباره بخونید. به همچین شخصیتی خیلی میاد، نه؟

Yas. This is my third Nabokov after Lolita and Pnin. I get the impression that Nabokov had lots of fun making these characters as contemptible as possible. The prose shows such disdain for these people. We do get little snippets of why these characters behave in the manner that they do, but you're not going to go around feeling too sorry for any of them. They're all so despicable, selfish, and morally corrupt. And you know what? I was here for it.

Absolutely twisted and wild story.

Só os grande escritores conseguem transformar tramas aparentemente banais em autênticos contos icónicos.

Vladimir Nabokov faz exatamente isso. Com astúcia, talento, e um domínio completo das técnicas de narração, imagina um triângulo amoroso que serve para revelar toda a maldade existente no coração de alguns seres humanos.

Neste romance fala-se, acima de tudo, da ganância pelo dinheiro, do amor forjado por interesses económico, e pela ingenuidade de um apaixonado. E tudo é contado de forma tão original, mas sempre com um tom sardónico, quase satírico. No final, apenas restam dois sentimentos no leitor: compaixão e revolta. Antagónicos, paradoxais, mas extremamente reais.

I periodically revisit a handful of authors (kundera, kafka, calvino, queneau, fleming etc.) - why? to reaffirm my faith in humanity, or in something you may call "human achievement?" "art??" (ugh). perhaps for the thrill of experiencing a unique pleasure in a certain kind of intellectual, or, better, cerebral stimulation that has no equal anywhere else in nature (or human construction!) what am I talking about?!?!? all of this is a way of saying that nabokov is one of that select few, perhaps the one that towers over them all. there is simply nothing like reading something he wrote. that said, I hesitate to call this "lesser nabokov," because all that means is that it is far better, more thrilling, more beautiful, more heartbreakingly tragic & hilarious - simultaneously! - than anything else you could ever read. laughter in the dark is from 1938; nabokov has clearly gone as far as he could with telling a straight story, and his ridiculously expanding talents soon pushed him into realms that (it could be said) made him more difficult to read & enjoy. his mastery here of pacing, of detail, and of the delicate balance between tragedy & comedy, pathos & cruelty, is pure perfection. some themes, situations and character studies here are revisited in the author's well-known masterpieces of the 1950s (pnin, lolita), but here they lack any of the occasionally puzzling gamesmanship or linguistic gymnastics of those jewels. this is just a fantastically entertaining read, and one that propels you along with ease and without any guilt at going so quickly. "lesser nabokov??" is there such a thing? I think not!!

never read anything more like a movie

Με περίσσιο λογοτεχνικό θράσος και αυτοπεποίθηση ο Ναμπόκοφ μας φανερώνει την κατάληξη της ιστορίας από την πρώτη παράγραφο, αφαιρώντας το στοιχείο της έκπληξης. Και αυτό που μένει είναι ατόφια η απόλαυση της αφήγησης. Αλλά...τι απόλαυση είναι αυτή!!! Είναι τέτοια η μαγεία της πένας του, τόσο ανάγλυφα τα συναισθήματα, τόσο δουλεμενοι στην ψυχογραφια οι ήρωες του, που ο αναγνώστης μένει εκστατικός...Και παρακολουθεί με αμείωτη αγωνία και σφιγμένο στομάχι την κλιμάκωση προς το ήδη γνωστό, προδιαγεγραμμενο τέλος... εκλιπαρωντας για κάποια μορφή λυτρωτικής κάθαρσης

Za wszystkie nawiązania do świata filmowego. Za wszystkie ukryte sztuczki narratorskie związane ze ślepotą głównego bohatera. Za ledwie wyczuwalną ingerencję pisarza w świat swojej powieści. (Czyli za wszystkie ćmy i szachy również!).

Za wszystko tak bardzo podziwiam Nabokova.

Laughter in the Dark’s one of, what Martin Amis called, Nabokov’s ‘black farces’. It’s cruel and perverse but often incredibly funny, laced with parody, and plays on the conventions of popular genres of its time. Nabokov takes a familiar, stock, scenario of the older man who leaves his family for a younger, predatory woman and turns it into a wonderful, satirical take on popular culture and Weimar Germany. From the start Nabokov emphasises style and perspective over plot, providing a fairy-tale style opening that outlines the tragic destiny of central character Albinus, a pillar of the German bourgeoisie whose submission to his barely-submerged passions leads to his downfall.

It’s a highly visual piece, Nabokov’s use of colour’s marvellous. This visual quality’s key to Nabokov’s deliberate subversion of the codes and style of then-contemporary cinema: from the vastly popular The Blue Angel whose plot informs aspects of Nabokov’s, through to Louise Brooks’s Pandora’s Box and Diary of a Lost Girl. A common theme in Weimar’s cultural outpourings was that of the ‘new woman’ who comes to a bad end, art, literature and cinema was practically littered with the bodies of mutilated women. And Nabokov toys with the suggestion of a similar fate awaiting Margot, the working-class girl who capture’s Albinus’s affections: violence directed at Margot constantly surfaces in Albinus’s thoughts, pervading the novel. Albinus’s rival, the sadistic Axel Rex also complicates the plot. Yet Nabokov undermines expectations, he’s already made it clear Albinus will be the ultimate victim here.

Nabokov’s parody of cinema dictates the style and structure of numerous passages throughout the novel: the framing of images like Margot lounging on a beach; the portrayal of Albinus’s giddy, adolescent-style infatuation like scenes taken from a romance script. It's evident in his imagery, for example the way he foreshadows Albinus’s fate: the scarlet gleam of a cinema sign on a snowy pavement, the blood-red puddles, all connected to Albinus’s early sightings of Margot in her usherette’s job. Even the cinema’s name the Argus links to a crucial development later in the narrative. Although Nabokov frowned on social critique, and pokes fun here at novelists who adopted this as their calling, this works well as an expose of the decay in German society, particularly Weimar Berlin with its massive economic and social inequality. Albinus is an art critic but he falls for a wannabe actress, his supposedly heightened aesthetic sense more façade than substance. Scenes of a dinner-party for rather tarnished representatives of Berlin bohemia act as a skilful indictment of Berlin's creative industry and celebrity culture. Here Nabokov's technique reminded me of the style and bleak humour of Evelyn Waugh’s Vile Bodies but hugely exaggerated, pushed to the limit. His Berlin’s peopled with superficial, voyeuristic individuals, whose cherished desires are revealed as inauthentic at best. People whose lives may pass for art but are actually players in a lurid, second-rate, melodrama – with the possible exception of Albinus’s abandoned family who are swiftly relegated to relatively minor roles. But, Nabokov's approach also operates as a means of highlighting the artificiality of his own creation.

Laughter in the Dark was one of Nabokov’s least favourite books. In general, it’s considered a marginal work, regarded by some as interesting purely as a rehearsal for concepts only fully realised in Lolita: the possibility of “nymphophilia” in the affair between middle-aged Albinus and youthful Margot - constantly marked out for her schoolgirl appearance; the triangle that forms between Albinus, Margot and Axel as an early version of Humbert, Lolita, and Quilty. But I thought this had enough substance to make it worth reading for itself, without the need for constant comparisons with Nabokov’s later fiction. It's an arrogantly clever, annoyingly snobbish piece, but it's also extremely entertaining.

I'm sticking up for this book. A lot of the reviews I've read have panned it, but they shouldn't. It's a great book.

The protagonist is a philandering middle-aged art critic named Albinus. He sets out to get a mistress--with disastrous results. The mistress he secures, Margot, is a vamp, a femme fatale, a pouting silver screen siren, a Louise Brooks look-alike who leads poor blundering Albinus around by his balls and his wallet. She demands they go on extravagant vacations. She throws temper tantrums when she doesn't get her way. She fucks other men behind his back while draining his bank accounts.

So, whom do you feel sorry for? Who's the sympathetic character? The adulterous and naive Albinus? The narcissistic hedonist Margot? The backstabbing interloper Rex? Albinus' self-righteous but impotent brother-in-law Paul? There is no one to empathize with in this book. You can only look on helplessly as the characters destroy one another and themselves against the backdrop of an elegant pre-War Berlin. But it's a pleasure to watch. Nabokov's language, as always, sings. And, bonus for me, it has a good plot. I like plots. Sue me. I've suffered through a lot of plot-less books this year and it feels goddamned great to read a book where people cry and deceive one another and try to hail a taxi in the rain.

The ending of the book is really good, too.

Some thoughts:

1) If you get what you secretly want, you'll eventually be disappointed with that, too.

2) You can be an erudite intellectual and still be a damned fool. "Smart fools" (sounds like an oxymoron) are capable of all sorts of cruelty.

3) Nabokov is a master of language.

Нестерпно важко читати Набокова. Першим аргументом "за" завжди стає авторський стиль, і якщо сюжет не заважає - то це тверда 4-ка, як із "Защитой Лужина". До речі, мене не лякає тема німфетства. Натомість не терплю знущань - у жодному з їх проявів. У "Камере обскура" вертихвістка Магда знущається над засліпленим почуттями Кречмаром, а не просто обманює. І це по-справжньому страшно. Авторська американська версія роману отримала назву "Смех в темноте" і, як на мене, вона більш влучна, містить точний акцент піку напруження історії.
Тому знову 4-ка, хоч складно слідкувати за історією, де не симпатизуєш жодному із персонажів - хоч інколи. Хворобливе співчуття - окремо від всього. Ним хочеться перехворіти якнайшвидше.

«Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στο Βερολίνο ο Αλμπίνους… Μια ωραία μέρα εγκατέλε��ψε τη γυναίκα του για χάρη νεαρής ερωμένης. Ήταν ερωτευμένος, όχι όμως και εκείνη. Η ζωή του τελείωσε σε πλήρη καταστροφή».
Και συνεχίζει:

«Αυτή είναι όλη η ιστορία διατυπωμένη σε γενικές γραμμές, που θα μας αρκούσαν αν δεν υπήρχε το όφελος και η απόλαυση της διήγησης. Και, παρότι μια ταφόπετρα, τυλιγμένη στα βρύα, έχει άφθονο χώρο για να περιλάβει τη συντμημένη εκδοχή μιας ανθρώπινης ζωής, η έκθεση της λεπτομέρειας είναι πάντα ευπρόσδεκτη».


Με αυτή την αφηγηματική τεχνική της προοικονομίας αρχίζει ο συγγραφέας στις πρώτες σειρές του βιβλίου να μας προετοιμάζει ψυχολογικά για όσα θα συμβούν αποκαλύπτοντας παράλληλα όλη τη ροή των μελλοντικών γεγονότων.

Προσωπικά αυτή ακριβώς η επιτομή της αφηγηματικής τεχνικής εξ αρχής με εντυπωσίασε και συνέχισα την ανάγνωση σίγουρη πάντα πως ο συγγραφέας θα με ανταμείψει με κάθε του σκέψη αποτυπωμένη στο χαρτί.

Έτσι κι έγινε. Το όφελος και η απόλαυση της διήγησης του Ναμπόκοφ θεωρούνται εξασφαλισμένα και σίγουρα.

Πόσο μοναδικά ταλαντούχος λογοτέχνης πρέπει να είσαι για να αρχίζεις με αυτόν τον τρόπο την εξιστόρηση μιας κατά τα άλλα κοινότοπης ιστορίας μετατρέποντας τη, με εργαλεία τις λέξεις, σε ένα έργο αφηγηματικής τέχνης.

Ένα υπέροχο ανάγνωσμα γεμάτο ενσυναίσθηση, πάθος, έρωτα, λάθη, δράματα, τραγωδίες, ηθικούς εξευτελισμούς, υλική υποτέλεια,υποκρισία, απάτη,προδοσία, και ανελέητη εκμετάλλευση σε κάθε αδυναμία που προκαλείται απο ορμέμφυτα, ακόρεστα ένστικτα ηδονής.

Ο Ναμπόκοφ (κατά τη γνώμη μου) στήριξε το μεγαλείο της λογοτεχνικής του δεινότητας στο χάρισμα της συναισθησίας.
Αυτή η κατάσταση ανάμειξης των αισθήσεων ήταν σίγουρα το ευλογημένο εργαλείο της δημιουργικότητας του.
Και φυσικά το «γέλιο στο σκοτάδι» αποτελεί ξεκάθαρα το προοίμιο του αριστουργήματος που έρχεται κατόπιν με το όνομα «Λολίτα».

Σε γενικές γραμμές η ιστορία ειπώθηκε στις δυο πρώτες παραγράφους.

Απο και και μετά ξεκινά το μεγαλείου του συγγραφέα στυλίστα. Χτίζει και παίζει με τους ήρωες του -κυρίως τα τραγικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν- κάνοντας τους υποχείρια των φόβων τους και των πόθων τους.

Έρμαια του εαυτού τους να παραπαίουν ανάμεσα σε αγωνία, απορία και ψυχολογικό λαβύρινθο για τις αποφάσεις και τις κινήσεις που πρέπει να παρθούν ώστε να αντιμετωπίσουν τα θέλω τους, τη θέση τους στην οικογένεια και την κοινωνία, μα κυρίως την ταυτότητα τους και την εξέλιξη τους σε καθημερινή βάση.

Πρέπει να διαλέξουν, να πορευθούν ανάλογα, έτσι ώστε η αίσθηση της ευτυχίας που θα νιώσουν -μολυσμένοι απο το μικρόβιο του πειρασμού- όσο αυτοκαταστροφική και αν είναι, να μπορέσει να ισορροπήσει τους κινδύνους που παρουσιάζονται αναφορικά με τη δυστυχία που θα προκληθεί σε οικεία και αγαπημένα πρόσωπα.

Και φυσικά μέσα στην ανασφάλεια, τον πανικό και την απόλυτα εύθραυστη ευτυχία που πηγάζει απο τον πειρασμό της ηδονής, έρχεται η καταστροφική λύση, που θα προσφέρει πρωτόγνωρες ερωτικές απολαύσεις και θα παρασύρει στην ουτοπία και τη ματαιότητα.

Ο ήρωας μας κυρίως, ο καημένος, αφελής και άπληστος Αλμπίνους κυριεύεται σε βαθμό αρρώστειας απο το πάθος του για την 16χρονη Μαργκό.

Η μικρή τον ξεγελά, καθώς το πεπρωμένο της είναι η αδίστακτη εξαπάτηση και η άνετη ζωή με πλούτο και ανέσεις. Δεν του αρνείται τον άξεστο έρωτα της χωρίς αναστολές, κάνοντας τόν μεσήλικα, εύπορο, αστό, ένα δραματικό υποχείριο.
Ένα υποκείμενο, έρμαιο των ηδονικών απολαύσεων που του προσφέρει σπρώχνοντας τον σε μια κατρακύλα δραματικής αναξιοπρέπειας.

Τον οδηγεί σε πράξεις που δεν θα έκανε ποτέ σε συνθήκες ομαλής συνειδητότητας.
Χάνει τα πάντα και μπλεγμένος στην ανυπαρξία πλέον, θεωρεί πως θα εκδικηθεί και θα σωθεί απο τα φαντάσματα του εαυτού του και τους εφιάλτες του μυαλού του με την τελευταία πράξη λύτρωσης.


Το 5ο ***** αστέρι αφιερώνεται αποκλειστικά και μόνο στη μεγαλειώδη γραφή.

nu mă pot opri din zâmbit, toată cartea asta a fost perfectă.

râd și zâmbesc. și nu știu cum să transpun geniul lui nabokov într-o părere pe goodreads.
din tot ce am citit până acum de la el, asta e cea mai citibilă și, deși absolut toate personajele sunt nesuferite sau anoste sau bleah, am fost interesată de soarta tuturor.

nabokov începe romanul cu un rezumat de 4-5 rânduri: asta e povestea, mediocră, right???
ȘI APOI O SCRIE. NABOKOV, INIMA MEA ÎȚI APARȚINE, EȘTI GENIAL!!!!!!!

ca întotdeauna, scriitura m-a uimit, alegerile cu privire la ce detalii include, ce cuvinte folosește, cum alege să expună un punct culminant al poveștii - sunt impecabile.

și asta e chestiunea - povestea e mediocră, personajele sunt oribile, dar nabokov e un geniu și scrie dumnezeiește și îmi permit să afirm asta. pur și simplu, îmi permit, okay???? FUCKING DARE TO FIGHT ME.

cea mai citibilă carte a lui, recomand dacă nu ați citit nimic de la el sau dacă nu știți cu ce lucrare de a lui să continuați.

am râs, am rămas ca trăsnită la final, am fost atât de implicată în poveste și nu am fost dezamăgită, merci nabs' măcar tu să nu mă dezamăgești în viața asta!!!!!

(nabokov a devenit nabs, de acum nabs e familie <3<3<3)