Video review

Man acquires notebook. Events ensue. It's good!

"...Ama mavi neyin simgesidir?"
"Bilmiyorum. Umudun olabilir."
"Ve hüznün"
"Masmaviyi unutma."
"Evet, haklısın. Mavi sadakattir de."
4,5/5
Geçen ay Paul Auster'ı ilk defa okumaya karar vererek Ay Sarayı kitabını okuyarak tek kelimeyle hayran kalmıştım. Yazardan sırada hemen Yükseklik Korkusu'nu okumak istemiştim ama ne yazık ki kütüphanede rafta bulamadım, böylece sırada okuyacağım kitabı Kehanet Gecesi oldu. Kehanet Gecesi'ne elimde olmadan ufak bile olsa beklentiyle başlamış oldum. Kitabın arka kapağını okuduğumda biraz karışık gelmişti bana, hatta zaten kitabı belirli bir yere kadar okuyana kadar aslında konuda ne demek istediğini anca anladım. Aslında ilk başladığınızda gayet sıradan bir roman gibi görünüyor ama gerçekten çok ilgi isteyen ve tek bir satırı bile anlamadan atlamamanız şart. Kitapta ilk okumakta zorlandığım şeyse normalde sayfalarda bazen yıldız konan cümleler olur ve sayfanın en altında minik bir şekilde o şeyin açılımı ya da manası yazılır. Bu kitaptaysa yazar bir konuya değinip cümle sonuna yıldız koyuyor ve sonra sayfanın alt kısmında neredeyse sayfanın yarısını kaplayacak şekilde minik puntolu bir anlatımla karşılaşıyorsunuz. Hatta bazen bu ayrı anlatım üç dört sayfa sürebiliyor. Bu yüzden ben önce o minik puntolu anlatımı okuyup sonra sayfaları geri çevirip yıldızlı cümleden kaldığım yerden devam ettim. Ama kitabın asıl okumakta zor ve dehşet zevkli olan kısmı ise bambaşka bir olay. Bu zamana kadar onca kitap okudum ve ilk defa böyle bir konuya denk geldim. Paul Auster bu sefer bizi Sidney adında yazar bir karakterler tanıştırıyor ve bu yazar karakterimiz de kendi aklındaki kurguyu, kitabını nasıl yazdığını detaylıca anlatıyor. Mesela yazdığı kitaba bir karakter koyuyorsa bu karaktere niye o özellikleri koyuyor detaylıca anlatıyor. Hatta bir ara yazar karakterimizin yazdığı kitabındaki editör karakter de editörlüğünü edindiği kitabı anlatıyor. Kitap resmen matruşka bebeklere dönüyor ve aşırı dikkatli okumanız gerekiyor. Bence çok zevkli bir deneyimdi. Mesela bir yerde yazar karakterimiz kendi kitap karakterini öyle bir duruma düşürüyor ki uzun süre onu oradan nasıl çıkaracağına kafa patlatmasını anlatmasını okuyoruz. Kitap sanki bu konusuyla yeterince harika değilmiş gibi son yüz sayfada asıl romancı karakterimiz Sidney'in hayatında hastalığı ve eşiyle olan ilişkisine dair beklenmedik noktalara değiniliyor. Lafın kısası Paul Auster'ın kalemine yine hayran kaldım. Bu yazarı geç keşfettim ama güzel keşfettim. Diğer kitapları için sabırsızlanıyorum, umarım sırada Yükseklik Korkusu'nu kütüphanede yakalarım. Yorumuyla görüşmek üzere..

رواية رائعة بحق
بول أوستر روائي متفرد, يكتب بأسلوب مراوغ وجاذب للقارئ
يمزج في رواياته عناصر واقعية بعناصر شبه غرائبية ويغلفها بغموض ساحر مستعيراً تقنيات الكتابة البوليسية في روايات هي ليست كذلك
يدير شخصياته ببراعة فائقة ضمن أحداث قد تبدو غير منطقية أحياناً ولكنها قابلة للتصديق وهذه قمة البراعة
روائي مجدّد ومبتكر, بارع في التقنيات الروائية وأستاذ في البناء الروائي
رواية ممتعة ومحكمة وتقرأ أكثر من مرة

Altrimenti detta dell'onnipotenza fantasticata dal creatore di mondi di carta

Sidney Orr è uno scrittore che, dopo una lunga malattia, ricomincia a scrivere per caso su un taccuino blu proveniente dal Portogallo e acquistato nel negozio di un buffo ometto cinese, nel taccuino annota la storia di un editor che sta leggendo un libro che gli hanno mandato e la storia in quel libro influenza la vita dell'editor, ma poi il racconto si arena e Sidney decide di mollare il suo protagonista nella prigione in cui lo ha cacciato...intanto la sua vita e, in particolare la sua relazione sentimentale, prendono una piega stranamente echeggiante i fatti che raccontava nel suo abbozzo di romanzo...e allora Sidney decide di scriverne l'ultimo atto...

questo è un metaracconto su più livelli, in effetti di romanzi ce ne sarebbero almeno tre, ma come sempre Paul Auster è generoso con i suoi lettori e spende tutto il suo talento per avvilupparlo nelle spire del magico taccuino, che non è magico perchè si tratta di un taccuino del Portogallo, quindi straniero, ma perchè è venduto da un cinese ambiguo il quale a un certo punto lo porta a confrontarsi con le cose che lui nasconde a se stesso e con l'idea di se che ha sempre coltivato...e di fronte alle scoperte che fa, tramite il taccuino incriminato, Sidney si scopre superstizioso e spaventato, e opta alla fine per la fuga appena un attimo prima della tragedia che aveva cominciato ad annusare tra le pagine del pericoloso oggetto...

ტექსტის პირველი ნაწილი, მეორესთან შედარებით, ბევრად კარგია, დინამიკური, მრავა��შრიანი და დამაინტრიგებელი. მეორე ნახევარში ტემპი ვარდება, სიუჟეტური ხაზები ერთმანეთს ეკვეთება და პირველ ნაწილში დაწყებული რამდენიმე ისტორია, თითქოს და, ძალდატანებით შემოდის კულმინაციურ კვანძის გახსნაში.

ამის მიუხედავად, რეალობის აღქმის ამ ტექსტში შემოთავაზებული ხერხი, მწერლის რუტინის ზედმიწევნით აღწერა და ხელოვნების შესახებ დაფიქსირებული მოცემულობები უდიდეს ღირსებას ანიჭებს წიგნს. თან ოსტერია, ისიც იცის, ემოციურად როგორ დაამთავროს, პერსონაჟები შეგაყვაროს და ხლართებისგან აბურდული ფიქრები კარგა ხანს გამოგაყოლოს.

სიტყვებს ვერ ვპოულობ ისეთი მ���გარია. ერთი ამოსუნთქვით იკითხებაო, აი, ეგეთი წიგნია. პირველად გადავეკვეთეთ მე და ოსტერი და ასეთი ოსტატობის მქონე მწერალი ბევრი არ მახსენდება.

تا صفحه‌ی 230-240 نابودم کرده بود (جذاب، پیچیده، روان با یه ریتم فوق‌العاده). اما در انتها (30-40 صفحه‌ی آخر) کمی اون جادوی اولیه‌شو از دست داد. به نظرم پایانش تا حدی بی‌روح بود و چندان نسبتی با اون شروع طوفانی نداشت. البته این تغییری در موضع من نسبت به استر ایجاد نمی‌کنه. هم‌چنان جزو نویسندگان مورد علاقه‌مه و هم‌چنان منتظرم تا بهترین اثرش رو بخونم...

رواية داخل رواية

عندما تقرأ لأول مرة لبول أوستر لا يسعك بعد ذلك إلا البحث عن مجمل أعماله..متعة فائقة أن أتقرأ لكاتب يحترم عقليتك و يضع ذكاءك موضع المسائلة و الإختبار كأنه داخل إلى متاهة ذهنية و يريدك أن تعمل على حل عقدها و التكهن بالخطوة القادمة التى لن تقدر على التنبؤ بها أو حتى التفكير فيها..دائما توقعات صادمة تنهش فى لحم الحقيقة لتعرى ما هو مختفٍ تحتها

الرواية قائمة على تداعى السرد و تشابك الأزمنة و التقل فيما بينها من الماضى للحاضر و المستقبل و بالعكس ، و تداخل حياة الراوى- الذى يعمل بالأساس كاتب قصة- مع الشخصية التى يقوم بتخيلها و التى طيلة قراءتك للرواية تتساءل أيهما الحقيقى الرواى/ الكاتب/الشخصية المتخيلة..بينهما دائما نقاط إلتقاء فى الحياة و فى التفكير و فى المفردات المادية و المعنوية التى تشكل عالميهما

تحكى الرواية عن كاتب يدعى"سدنى أولا" و الذى أصابه حادث فكان على شفا الموت ..و قام من موته ليكتب قصة فى دفتر أزرق صنع برتغالى كان له الأثر الفعال فى تغيير منحى القصة من آن لآخر...يكتب عن شخصية كانت سابقاً بطلة فى رواية"الصقر المالطى" لكاتب آخر إسمه داشيل هامت..مع تحوير فى الصفات الجسمانية و كذلك الحياة الإجتماعية غير أن الذى يربط بينهما هو حادث سقوط جسم هائل من أعلى بناية يمر من تحتها فكاد أن يسقط عليه لولا تفاديه و إصابته بجروح طفيفة.كان لهذا الحادث أثره عليه بعد ذلك فى تساؤلاته عن الموت العشوائى و الغير منظم و تتابع أسئلة الكثيرة عن معنى الحياة و الوجود

ضمن الرواية يحاول أيضاً الكاتي"بول أوستر" أن يعطينا فكرة عن التكنيكات المتبعة فى كتابة قصة..الخيط الأول، أول كلمة، تداعى الأفكار و التحكم الواعى بها..إعادة التنسيق و البناء المادى و المعنوى للشخصية

هى رواية محيرة و مثيرة و تشد الأنفاس نظرا لكتابتها بطريقة سرد بوليسية تعطيك إنطباعا أنك تعيش فى عالم فنتازى لا واقعى و لا منطقى و غير مارابط و لا يمت لحياتنا الواقعية فى شىء ..لكنك تقع فى مغالطة كبيرة إن تيقنت من هذا

Paul Auster has been too prolific for his own good. Some writers just perhaps need to if not stop writing than at least slow down. I so loved his earlier novels, but Oracle Night is yet another in the string of his more recent books that reads like a soul-less repetition of his once-soulful works. This novel felt to me as being with no centre, just a bag of curiosities with characters that failed to engage me and little mysteries sawn throughout that failed to be solved. The ending was contrived. Of course this being Paul Auster it wasn’t completely terrible and some scenes and observations, particularly about the nature of writing and storytelling, were amusing. But never particularly moving. I finished the book thinking ‘So what? What was the point of telling this story?’ I never felt like this with some of his other books, like the wonderful Leviathan which I read twice.

من هر سال تو تعطیلات عید یه کتاب از پل استر میخونم، هر سال هم برام عجیبه این روند.
در ادامه مینویسم...

اول بگم که خیلی آمریکاییه، و مطمعن نیستم آمریکایی خوندن چندان خوشایند باشه، لااقل بین دوستای کتابخونم کسیو ندیدم که ازش خوشش بیاد. اما نویسنده محبوبمه.

یکی از شخصیت‌های کتاب (اسپویل نمیشه نگران نباشید) از یه حادثه مرگبار نجات پیدا می‌کنه و خب گویا طبیعتاً هر کسی بعد از چنین تجربه‌ای تصمیمات مهمی میگیره که میخونید...

بخش جالب شخصی برام این بود که شب بعد از خوندن این بخش از کتاب، من یه تصادف رانندگی خیلی عجیب داشتم. چیزیم نشد، سالم موندم و تنها چیزی که توجهمو جلب کرد همین همزمانی بود...
شاید حق با تروز باشه، کلمات تعیین کننده‌ان. اما من هم مثل سیدنی هنوز خیلی جوونم که بخوام بهش گره بخورم.

posibile spoilere

Am citit ca toate cartile lui Auster se invart in jurul ideii de intamplare si cum o secunda iti poate schimba viata radical. Cam despre asta e si Noaptea oracolului, despre cateva personaje ale caror vieti reconfigureaza traseul si o iau pe cai opuse celor deja planificate. Sidney Orr, autor si scenarist, isi revine miraculos dintr-o boala nenumita, dupa ce doctorii asigurasera toti apartinatorii ca nu mai are mult de trait. Deci o a doua sansa in viata. Dorindu-si sa se apuce din nou de scris si sa dezvolte o idee servita de un prieten, intra intr-o papertarie si da peste un caiet care pare a avea puteri supranaturale. Ajunge acasa si se cufunda complet in scris si in povestea din mintea lui, astfel incat nu aude telefonul, pe sotia lui care intra in camera sau orice alt sunet. Mai mult, sotia nu il vede la birou cand il cauta. Cartea pe care o scrie are ca erou un agent literar caruia i se inmaneaza un manuscris numit Noaptea Oracolului. Si Nick, personajul lui principal, are parte de acea secunda cu putere absoluta asupra vietii lui.

Insa chestia interesanta e ca mai multe evenimente intamplate, citite sau auzite in cele 9 zile in care se desfasoara actiunea il pun pe ganduri: oare pot cuvintele influenta viitorul, poate chiar omori oameni? Chiar John, amicul scriitor si bun prieten al familiei sotiei lui il avertizeaza sa aiba grija ce scrie in caiet ca s-ar putea intampla. Citeste un articol despre un avort oribil si seara afla ca sotia lui e insarcinata si se gandeste la avort.

Un pic de realism magic sau o serie de coincidente il ametesc si mai mult, plus toate povestile pe care le imagineaza, disparitia si secretele sotiei, apoi un tanar scapat de sub control si intrEaga lui existenta se schimba in cateva zile.

Cel mai mult mi-a placut ideea notelor de subsol care, de fapt, erau tot parte din poveste. Detalii inserate care completau spatiile goale, mai pe scurt. La fel si schita tuturor scrierilor, cartilor din carte, un pic de meta-literatura... minunat. :)

Paul Austen’s writing style is really strong, but I can never read his books without getting annoyed at the casual underlying misogyny. He writes his male characters with depth, the female characters are just incredibly flat and only get noticed if they’re particularly attractive.
This is a hard book to get into, the long footnotes keep pulling you away from the main text making it difficult to follow. Once the mysterious notebook appears and the story within the story begins it suddenly becomes a lot more interesting, but then suddenly that part of the plot stops and everything just becomes random.
I have no idea what the importance of the Paper Palace, Portuguese notebooks, or MR Chang was supposed to be, all seemed to be introduced as important concepts, then dropped. The club scene was completely unnecessary, and it really annoyed me that the author seemed to think that being female, black and speaking French was some sort of incredible rare occurrence. I’m still unsure if the Polish telephone directory refers to Auster or Orr. There are just so many things in this book that are started and then dropped along the way, none of the plot lines ever really resolves, even when they have a definite ending there are always more unanswered questions.
This isn’t a bad book to read, there’s a lot going on in it and it’s always interesting, but the lack of any real ending to so many threads of the story leaves this feeling quite frustrating.