Why did I dislike this book so much? It was a swift, digestible read; the language was clear and uncluttered (though somewhat uninspired); and Auster knows how to keep the action moving. I guess it just felt like a lazy effort. Perhaps because of the anecdotal structure - a slapped-together collection of of caricatures, backstory, tangents, and playscript - it didn't ever coalesce into something transcendent. It felt like the author was simply trying to find a home for all the orphaned sketches he'd accumulated after years of scribbling away at a borough diner. These stories might be interesting individually, but stitched together the novel joins the annals of that overly quaint (and blandly familiar) sub-sub-genre "Those Crazy Brooklynites!", full of failed intellectuals, secretly sentimental curmudgeons, flamboyant and artsy refugees from the Midwest, bitter and precocious children, etc. The final "inspiration"/"epiphany" felt trite. All in all, too schmaltzy, too phoned-in, and in its nostalgia for a bygone bohemia, disappointingly toothless.

Me ha dejado sin palabras. Llevo 3 intentos para escribir este parágrafo. Quiero decirlo todo y al mismo tiempo sé que no podré hacerle justicia. Solo decir que su sencillez y sus incontables historias han sido lo que me han atrapado. El narrador, Nathan, tiene una manera tan peculiar y a la vez cercana de contar las cosas que me ha llegado muy hondo.

رجل ستيني يبحث عن مدينة صالحة لكي يموت فيها بسلام ، بعد حياة لا يمكن وصفها بالناجحة أبداً فقد خلّف ورائه مطلقة ناقمة و ابنة ترفض الرد على رسائله و سرطان قرر الانضمام إلى المعسكر الآخر . و هناك يلتقي بابن أخته الشاب الذي كان يحلم أن يكونه في صباه و لكنه هو الآخر قد تاه في رسالة الدكتوراة فوجد نفسه دونما انتباه سائقاً للأجرة و من هذه الظروف غير الجيدة أبداً تنطلق القصة و أستطيع القول بكل ثقة أنها رواية أمل من الطراز الأول على الرغم من كون الكاتب لم يغفل ضربات الزمان القاسية و التي لا بد أن تأتي بين الفينة و الأخرى و بحبكة غاية في الدهاء والتشويق تجد نفسك لا تتوقف عن القراءة إلا مرغماً فالرواية جميلة جداً و مكتوبة بعناية فائقة و بحس فكاهي و فلسفي في ذات الوقت . يؤكد بول اوستر في هذه الرواية على صعوبة حياة أبطالها أنها حياة تستحق العيش . أمر آخر ، هناك مكتبة و هناك حديث جميل عن الكتب و الكتابة و الكتّاب و هذه أشياء لا يمكن مقاومتها .

توصية مغمضة العينين لحماقات بروكلين .

Wasn't sure whether I'd like Auster, but I enjoyed this book about NYC. I can see Al Pacino doing the main part in a future movie... Now I still have the Book of Illusions on my shelf waiting for me to pick it up...

2.4 stars. It was a relatively fast read for me—one day. Sort of wanted to just get it over with so I could move on to other books that I might like more. Not a ringing endorsement for this book, I realize.

I felt some of the writing was contrived.

In fact I will say this….what I did not like about it the most, and I borrow a quote from a GR friend of mine who said something in her review, and I liked it so much because I felt that she nailed it —said something so eloquently I wrote it down so I could use it later when I came across that feeling and to say it how she said it…she said this: “It pulls me out of the narrative to hear the writer writing.” Auster would write some crazy goofy sappy or stupid things (IMHO) and I no longer believed the character was real. I was distracted from the story. I love a book when I am immersed in it and the universe for me is an alternate universe—the universe of the novel or short story I am reading.

So there!

يحكي بول أوستر حكايات وحماقات شخصياته المختلفة في بروكلين
بطل الرواية رجل ستيني مريض ومتقاعد ينتقل للعيش في بروكلين انتظارا للنهاية
لكنها لم تكن النهاية بل بداية حياة ممتعة مزدحمة بالمشاعر والأحداث والشخصيات
وتظل العثرات والأخطاء والحماقات الانسانية جزء أساسي في الحياة لا تكتمل بدونه

رواية أخرى لا تنسى من بول أوستر ..

استمتع جدا بالرواية .. أوستر لديه قدرة عالية على إمتاعك بالسرد .. يجوب بك من قصة لقصة دون أن تشعر بالملل .. أعجبتني جدا قصة كافكا مع البنت الصغيرة التي كان يكتب من أجلها يوميا ..

Mi è sembrato un Auster un po' diverso dagli altri che ho letto, pur mantenendo la tematica chiave che lo caratterizza, ovvero il caso e le coincidenze che cambiano le vite delle persone. Una sorta di "Auster per principianti" (mi perdoneranno gli ammiratori del nostro), con uno stile semplice e una trama semplice anche da seguire. Direi anche troppo: molte parti non succedono ma sono semplicemente raccontate/riassunte dall'io narrante e si raggiungono numerose punte di stucchevolezza che mi hanno fatto domandare se non fossi precipitata dentro una improponibile commedia romantica.
Ovviamente tutto ciò che dico va parametrato: è sempre Auster, che scrive sempre benissimo e il libro si legge piacevolmente. Però penso che anche i romanzi che mi sono piaciuti meno avessero ambizioni più alte di questo.

PS: nota a questa specifica edizione. Non leggete la quarta di copertina, che vi svela il finale del libro (intendo proprio le ultime righe). Non che sia un finale inaspettato, ma io preferisco farmelo raccontare da Auster che dall'editor.

هنوز نمی‌دونم یه ۲ رو به ۳ یا چی؟

3.5 stelle.

Leggere Paul Auster per me è un porto sicuro, anche in questo caso, malgrado le tante forzature della trama e un po’ di noia di già visto e sentito qua e là. Il risultato di questa commedia umana dallo stile brillante e sicuro, è simile, per le sensazioni che dà, a quei film che si guardano da anni in periodo natalizio, che danno conforto perché se ne conoscono già gli sviluppi e che il finale sarà lieto per tutti. Ma non troppo.

پل استر رو دوست دارم، چون به ساده‌ترین شکل ممکن پیچیده‌ترین جنبه‌های انسانی رو به رشته‌ی قلم درمی‌آره. هرچند بروکلین به‌نسبت دو اثری که پیش از این خوندم، تفاوت‌هایی داشت. ولی بیشتر از اونا دوست داشتم. تا میانه‌ی کتاب، کُند می‌خوندم و خیلی برام معمولی و حتی ملال‌آور بود! به نظرم راوی خیلی حرف می‌زد، خیلی همه‌چی رو توضیح می‌داد و خیلی شخصیت‌ها رو باز می‌کرد. طوری که مثل صدسال تنهایی، آدم قاطی می‌کنه کی به کیه و حتی اعصابش خرد می‌شه از این همه اطلاعاتی که یه بند راوی به خورد خواننده می‌ده. اما با پا گرفتن جریان همکاری هری و ناتان و و پروژه‌ی هاثورن(آره، درست دارم می‌گم؟) داستان رو دور می‌افته. کم‌کم به واکاوی‌های راوی عادت می‌کنی و تازه جملات درخشانش جلو چشمت می‌آن. شخصیت‌ها هیچ‌کدوم خوب و بد نیستن، جز کسایی که باعث مرگ هری شدن. فقط این نحوه‌ی واکاوی و بازکردنِ شخصیت‌ها و دغدغه‌های انسانی، خیلی داستانو لذت‌بخش کرده.

جاهایی که دوست داشتم، یکی جریان دلجویی ناتان از دخترش بود، مرگ هری و تلاش‌هایی که ناتان می‌کنه و زنگ می‌زنه به اون یارو و یه سری دیالوگ معرکه بین‌شون رد و بدل می‌شه، کمک‌هایی که به لوسی و روری می‌کنه و زندگی سختی که روری داشته. اول آدم فکر می‌کنه چقدر روری بی‌فکره که دختر کوچیکش رو ول کرده. اما وقتی می‌فهمی چه سختی‌هایی می‌کشیده و چه شوهر احمقی داشته، درکش می‌کنی. پایان هم خیلی عالی بود، واقعاً پایان عالی بود. ینی اگه با جریان بستری شدنش تموم می‌شد هم باز داستان کامل بود. ولی اینکه به سرش زد شرکتی بزنه برای کسایی که در گمنامی می‌میرن و فراموش می‌شن و یادشون رو برای نزدیکاشون نگه داره، اونم با کتاب و یادداشت و البته کتابی که می‌نوشت هم گذاشت کنار... خیلی انسانی بود. وقتی ناتان مریض می‌شه و می‌برنش بیمارستان، منم نگران شدم. بعد رسیدم به اونجایی که می‌گه من سرطان رو پشت سر نذاشتم که ورم مری کارمو تموم کنه. خیلی خوب بود.

دیوانگی در بروکلین واقعاً دیوانگی بود. شاید تا نصفه اول کتاب خیلی حرص‌تون درآد و فکر کنین یه داستان پست‌مدرن بی‌سروتهه. ولی هرچی بگذره و با شخصیت‌ها بیشتر آشنا بشین، بیشتر خوشتون می‌آد. از محمدعلی عزیز ممنونم که درباره‌ی سانسورها توضیح داد، این از چیزایی بود که یه‌کم برام عجیب باقی مونده بود. حس می‌کردم این وسط یه چیزایی حذف شده و یه چیزایی با عقل جور نمی‌آن. مثلاً اون جریان پدر باب و روری رو فهمیدم، چون گفته بود کار زشتی کرده و لباسش لکه شده و خیلی بش برخورده و فلان. ولی بقیه رو نفهمیده بودم و فقط حس می‌کردم یه چیزایی این وسط حذف شدن. ترجمه می‌تونست از این بهتر باشه. یه جاهایی خیلی خوب بود و یه جاهایی آدم گیر می‌کرد و نمی‌فهمید چی شده یا با اطلاعات قبلیش همخوانی نداشت.

در کل چیزی بود که از وسطش نظرمو کاملاً تغییر داد. نصفه اول رو خوندم و فقط داشتم تحمل می‌کردم و برام لذتی نداشت، ولی با پایان معرکه و اتفاقاتی که می‌افته و درگیری شخصیت‌ها، خیلی بهم چسبید. فقط ناتان چقد هی عاشق می‌شد. :/ بعد پررو می‌گفت زنا نمی‌تونن تنها بمونن و تن به رابطه می‌دن. نه که خودت اصن نمی‌خوای! :/

+ تام رو دوست داشتم و سیری که این شخصیت طی کرد، بیشتر از همه نظرمو جلب کرد. و هری! وای از هری! مرد پدرسوخته‌ای به نظر می‌رسه که وقتی می‌میره از مرگش متأثر می‌شی. مردی که ظاهرش ناجوره ولی خیلی شخصیت محکم و جالبیه.

I know that there have been mixed reviews of this book. I picked it up in the bargain bin and then looked it up on Amazon. Some loved it. Some hated it, saying that their beloved writer had been abducted by aliens and forced to write this book by money grubbing editors. They claimed that there was no plot, nothing happened and I looked at the cheesy cover with trepidation thinking that I had spent some hard earned cash on what would amount to a dust collector and could've spent it on umm, a latte?

Anyway, I must be part of the provincial masses because I simply didn't understand the backlash. I thought the book was well-written and enjoyable, moving along at a clip. Yes it did get muddy in parts, and yes, there was a bit of melodrama that could've been saved for a Merchant-Ivory film, but overall I thought the book was good. I don't know if I've lost my literary skill or if those who were writing scathing reviews had expected far too much or something different. But the characters were well-drawn. In fact, I wouldn't have minded if the book was longer. There was no lesson, characters were flawed but not charicatures (unless that was the point) and I didn't find myself slogging through endless metaphor. So all in all--I liked it. Revoke my English degree if you must, or stone me for not liking one of Auster's premiere works. But truthfully, if you're looking for a quick, fun read then pick it up and just take the dust jacket off to avoid any stares from the far more literate critcs at the coffee shop.