"Tražio sam savršeno mesto za umiranje," ne zvuči preterano optimistično kao prva rečenica romana, ali 59-godišnji Nejtan Glas od tog trenutka potpune životne kapitulacije, na sledećih 250 strana bitno menja svoju priču.

Ovo je roman o Bruklinu i ulasku u "drugu polovinu oktobra svog života, jednom od onih vedrih jesenjih dana, s jasnim plavim nebom i naletima oštrog vetra, kada na granama još ima mnogo lišća - uglavnom požutelog, ali sa dovoljno zlatne, crvene i oker, da poželiš da što duže ostaneš napolju."

Nema ovde ničeg specijalnog, priča je prilično direktna i svakodnevna, ali je Ostera uživanje čitati. Nekoliko životnih sudbina ispričanih na simpatičan način. Post-modernizam? Moguće, ali i staro dobro pripovedništvo istovremeno.

Prebacio je 70, da li Oster još ima neki roman u sebi?

CRITIQUE:

The Home of Human Folly

This is another one of Paul Auster's high concept novels.

The narrator, 59 year old Nathan Glass, is a retired insurance salesman. Not long after separating from his wife of 33 years, he discovered that he had lung cancer (even though it's now in remission, "I had given myself up for dead"). At the beginning of the novel, he has moved back to Brooklyn (where he was born and spent only three years with his parents) from Westchester County, "looking for a quiet place to die." He craved "a silent end to [his] sad and ridiculous life."

His married 29 year old daughter, Rachel, suggests that "I needed to get involved in something, to invent a project for myself." He offends her when he responds "I couldn't give a flying fuck about projects." He no longer values or feels there is any purpose to (his) life.

Nevertheless, he stumbles upon a project, "the little hobbyhorse I'd been looking for to carry me away from the indolence of my soporific routine", which he labels "The Book of Human Folly".

He is "planning to set down in the simplest, clearest language possible an account of every blunder, every pratfall, every embarrassment, every idiocy, every foible, and every inane act I had committed during my long and checkered career as a man."

He plans to tell stories about himself, about the people he knew, historical events, and the follies of "my fellow human beings down through the ages":

n  
n  "The tone would be light and farcical throughout, and my only purpose was to keep myself entertained while using up as many hours of the day as I could."n  
n

This is Auster's high concept, and more or less describes the book that we read, except to the extent that it becomes Auster's novel, in the telling.

June and Tom and Rory and Lucy and Marina and Nancy and Joyce

When it comes to documenting human folly, Nathan finds that the most productive place to look is close to home.

So, he starts with his sister June's son, Tom, a former postgraduate literature student, who seems to have more in common with Auster than Nathan does, and therefore constitutes the "Hero". Aurora/Rory's daughter, Lucy, could equally be a Hero, to the extent that she's not just a Heroine.

Nathan finds himself in an extended family that consists of "three generations of girls, with Joyce at the top, Nancy and Aurora in the middle, and the ten-year old Lucy...at the bottom":

n  
n  "The interior of the brownstone was a living museum of female artifacts...To go there was like visiting a foreign country..."n  
n

Paul Auster in his home in Park Slope, Brooklyn

I'm Harry Brightman (the "Flamboyant Homosexual")

The numerous interactions between these characters (and others) are best left to you to read for yourself.

However, it's worth mentioning a used bookstore in Park Slope, Brooklyn called Brightman's Attic. It's owned by a "flamboyant homosexual" called Harry Brightman, and in many ways he's both Anti-hero and Hero.

Tom, Rufus and Tina

Nathan soon encounters the bookstore when he first moves to Brooklyn. Several months later, he is surprised to find his nephew, Tom, working there. Later, he meets the other assistant, Rufus, a tall, light-skinned Jamaican, who is also one of the best drag queens in the city: "He works on the weekends under the name of Tina Hott."

By book end, Nathan witnesses a performance by Tina:

n  
n  "Tina Hott performed...not as a singer, but as a faux-singer, mouthing the words of show tunes and jazz standards as sung by legendary female vocalists [including Lena Horne]. It was magnificent and absurd. It was funny and heartbreaking. It was moving and comical. It was everything it was and everything it wasn't.

"And there was Tina, gesturing with her arms as she pretended to belt out the words of the song. Her face was all tendermess and love. Her eyes were met with tears, and we all stood there transfixed, not knowing whether to cry with her or to laugh. As far as I'm concerned, it was one of the strangest, most transcendent moments of my life."n  
n

Fake Art, Let's Dance

Harry Brightman is also a larger than life character. It turns out his real name is Harry Dunkel (which is German for dark, the opposite of light or bright). In his previous (darker) life, he was an art dealer who was convicted and sentenced to prison for master-minding the forgery and sale of over twenty paintings by a deceased artist represented by his gallery. When Harry's original accomplice finds him in Brooklyn, it turns out he hasn't got counterfeiting totally out of his system. They intend to forge and sell the lost manuscript of Nathaniel Hawthorne's n  "The Scarlet Letter".n

This part of the novel seems to allude to William Gaddis' n  "The Recognitions".n Gaddis is certainly present in the novel. In his second floor office, Harry stores first editions and rare copies of works "ranging from the quite old (Dickens and Thackeray) to the relatively new (Faulkner and Gaddis)." Perhaps, this is a tongue-in-cheek piece of post-modern intertextuality? (Later on, in the same vein, Nathan observes Tom reading a play by Don DeLillo.)

Ensemble Performance

What I enjoyed most about the novel was the manner in which, no sooner is this cast of characters assembled (around Nathan, Tom and Harry), than they seem to start an ensemble performance, almost of their own accord.

The last chapters celebrate the invention, diversity, persistence, resilience and survival of these characters and neighbourhoods, despite their intrinsic mortality. Nathan regains his love of life.

First published in 2005, the novel becomes a tribute to New York and Brooklyn, in particular, in a time of post-9/11 distress. It's far from sad and ridiculous. It's both light and light-hearted, if not exactly farcical. I'm fortunate to have read it soon after watching Spike Lee's documentary n  "NYC Epicenters"n on the 20th anniversary of 9/11. Celebrate the spirit!


SOUNDTRACK [CELEBRATE THE SPIRIT]:

NYC Epicenters - "9/11 → 2021 ½" (2021) [Official HBO Trailer]

https://www.youtube.com/watch?v=gQ866...

Lena Horne - "Can't Help Lovin' Dat Man' | Till The Clouds Roll By"

https://www.youtube.com/watch?v=Omb2k...

The Killers - "Mr. Brightside"

https://www.youtube.com/watch?v=gGdGF...

من که دوست داشتم بازم ادامه داشت داستان. شبا می رفتم سراغ کتاب و از دنیای واقعی می رفتم تو دنیای تصادفات و انسان های گرفتار استر. مثل همیشه می گم جنبه های انسانی - به همه ی معانی - روایت استر منو به خودش جذب می کنه و اینکه روایتش پذیرای تصادفه - تصادفی که خودش معنایی نداره فقط هست و چاره ای هم نداره؛ اصلا ما همه زاییده ی تصادفاتیم نه اینکه خودمون بیرون گود باشیم

باورم نمی شه که این ترجمه از خجسته کیهان باشه. ترجمه کمی بهتر از متوسطه. اولا به دلیل مواردی از اشتباهات و ثانیا به دلیل اینکه در سانسور گشاده دستانه عمل شده - یعنی به جای حذف یک کلمه یا یک جمله یهو چند خط یا چند بند حذف شدن - و ثالثا اینکه چیزهای دیگه ای هم حذف شده که واقعا دیگه به سانسور ربطی نداره. احتمالا حداقل ده صفحه ای از کتاب ترجمه نشده - کم نیست مواردی که حذفیات فهم ماجرا رو مختل کرده. البته خجسته کیهان یه ویزگی مثبتو نگه داشته و اون توضیحاتیه که در مورد اصطلاحات و افراد و ... در متن - در قالب نوع برگرداندن جملات - یا در پاورقی ها آورده. تفاوت این ترجمه با سایر ترجمه هایی که از خجسته کیهان دیدم یا نشان از دقت کمترش تو این کتاب داره یا نشان از ویراستارانی که در پشت صحنه مشغول به کارند و ما قدر نمی دانیم

سانسورهای مضمونی: مطالب مربوط به همجنس گرایی - مردانه و زنانه - در کتاب حذف شده (مردانه خصوصا در مورد هری و افراد دور و برش و زنانه در مورد روری در پایان کتاب). بندهای مربوط به رابطه ی همزمان روری با دو مرد و معلوم نبودن پدر لوسی هم حذف شده. صحنه ی رابطه ی دهانی پدر باب با روری حذف شده جز چند جمله ی پایانی. و اموری از این دست

حاشیه: کتاب در چاپ های جدید جلدش هم تازه شده اما به گواهی سایت کتابخانه ی ملی خبری از ویرایش نیست

I started this book on a flight to New York City. I read it on the subway from Brooklyn to Manhattan and sitting in Prospect Park while drinking coffee. I couldn’t have picked a better book to accompany me on my trip. From the first pages I realized it was set in the same neighborhood that I was staying in in Brooklyn. Much of it happens in a bookstore on Seventh Avenue and I had the chance to visit a bookstore on that very street. I tell you this because reading it in Brooklyn undoubtedly affected how I perceived the story.

Nathan Glass moves to Brooklyn after a health scare and a nasty divorce. He runs into his nephew Tom in a small bookstore run by an eccentric man named Harry. The three men find themselves caught in some sort of adult male limbo, each ending up somewhere he didn’t want to be. Their lives don’t kick start back into action until Tom’s 9-year-old niece Lucy appears, refusing to say a word.

I adored this story. I loved the beauty of the writing and the realistic characters. Some bad things happen, but that's life. As I read, I felt like I was in their world for awhile, walking down the streets in Brooklyn and perusing the shelves in Harry's shop. It was just a pleasure to read about these deeply flawed people and to part of their lives for a short while. They didn't all get a happy ending, but there were so many wonderful things that happened along the way.

There’s a thin line between being so realistic in a novel that it’s depressing and awful to read and being realistic, but still exuding a feeling of hope and letting the readers see the joy in your characters’ lives. Auster is firmly in the second camp. He’s able to introduce us to Harry, Tom, Nathan and Lucy and make us love them even though we think some of their decisions are stupid. We all screw up and this book celebrates second chances, without shoving sunshine down your throat.

On top of all that goodness, there’s a deep literary love rooted in every page of the book. They are all readers and their discussions are often idealistic and fascinating. I found myself writing down so many quotes I wanted to mention that I ran out of room on my bookmark. Here are a few...

“Reading was my escape and my comfort, my consolation, my stimulant of choice: reading for the pure please of it, for the beautiful stillness that surrounds you when you hear an author’s words reverberating in your head.”

“Post-past?” “The now. And also the later. But no more dwelling on the then.”

“You can’t change the weather Tom.” Meaning that some things simply were what they were, and we had no choice but to accept them.”

“Asking forgiveness from someone is a complicated affair, a delicate balancing act between stiff-necked pride and tearful remorse, and unless you can truly open up to the other person, every apology sounds hollow and false.”

Il caso e la neccessità...di una vita migliore.

Auster esplora anche in questo libro quella che mi sembra di aver individuato come la sua tematica preferita: quella della assoluta predominanza del caso sulle nostre vite. E però ci aggiunge il fatto che i nostri atti, la nostra volontà, qualche piccola piega al destino la possano dare. A uno dei protagonisti fa dire: "nella vita di tutti gli uomini viene un momento, e io ne ho avuti molti". Quello di Auster e dei suoi personaggi non è un fatalismo, non è uno scaricare la responsabilità, tanto è solo il fato padrone delle nostre vite. E’ piuttosto una considerazione di come il processo che porta avanti lo svolgere degli eventi sia condizionato da talmente tante variabili incidentali da sbalordire. E noi sbalordiamo assieme ai suoi personaggi, a volte estremi, a volte fin troppo comuni. Non un flusso prevedibile di eventi, ma una serie di scelte o di non scelte, di porte chiuse e riaperte che ci portano su strade diverse, spesso in maniera radicale. Per trasmetterci questa percezione Auster usa a volte metodi brutali, ci costruisce una storia, ci fa affezionare ai personaggi, dai loro pensieri, ci fa avvolgere dagli eventi e quando ormai ci accoccoliamo protettivamente in quella storia di colpo ci risveglia con un improbabile, ma possibile per quanto spiazzante cambio di quadro. Ci ritroviamo in un’altra storia con altre prospettive e sviluppi . In questo libro mi sembra però che Auster giochi meno su questo fronte e, pur facendoci girare su noi stessi diverse volte in modo da farci perdere l’equilibrio, racconta tutto sommato una storia lineare e collettiva, di riscatto dalla depressione e dalla noia, da fallimenti, solitudini e vite buttate. Un disilluso assicuratore in pensione, un nipote con un brillante futuro dietro le spalle, una simpatica canaglia dal cuore d’oro, una bimba che non parla, una madre perfetta e una imperfetta. E poi l’America: Brooklyn soprattutto con la sua vivacità metropolitana, ma anche i paesaggi del Vermont. Ci parla di vite nelle quali la felicità nonostante il pessimismo di partenza, può piano piano farsi largo e entrare, se pur provvisoria e pronta in ogni momento al dietrofront . Ci fa capire che le infelicità di persone diverse, sommate e sovrapposte, non sempre danno come risultato un'infelicità maggiore, che i rapporti umani ci possono salvare. E’ questa forse la vera follia che sembra suggerirci Auster . “Voglio vivere in un mondo nuovo, tutto qui. Se non posso cambiare il mondo posso provare almeno a cambiare me stesso. Ma non voglio farlo da solo. La verità è che sono troppo solo e, che la colpa sia mia o no, Nathan ha ragione. Sono nella merda”.

La mia videorecensione: https://youtu.be/15ruy9c31Qw

“Una persona muore, e a poco a poco tutte le tracce di quella vita spariscono. Un inventore sopravvive nelle sue invenzioni, un architetto nei suoi edifici, ma la maggior parte della gente non si lascia alle spalle monumenti o prodotti duraturi.”

Nathan, sessantenne in pensione con un tumore in via di guarigione decide di tornare a Brooklyn, città dove è nato, lontano da tutte le persone che conosce, per morire.

“Quando un uomo arriva alla nostra età è poco più che una serie di ex.”

Le cose però non vanno esattamente come previsto. Nathan non rimane solo per molto; l’incontro con il nipote che non vedeva da anni e tante avventure improbabili ben incastrate tra loro rendono l’esistenza di Nathan decisamente varia e tutt’altro che monotona. Nathan decide inoltre di raccogliere in un “Libro della follia umana” (da qui il titolo) tutti gli avvenimenti e i comportamenti assurdi o divertenti che gli sono successi nel corso della sua esistenza.

La scrittura è una presenza costante nel romanzo. I libri e la letteratura sono il passatempo preferito di Nathan, ma sono anche al centro della vita di molti dei personaggi del libro.

“Leggere era per me evasione e conforto, era la mia consolazione, il mio stimolante preferito: leggere per il puro gusto della lettura, per il meraviglioso silenzio che ti circonda quando ascolti le parole di un autore riverberate dentro la tua testa.”

Auster scrive con uno stile pacato storie semplici, scorrevoli, divertenti ma ricche di dettagli e di aneddoti, piene di riflessioni sulla vita, la morte e l’amicizia.

“Desidero parlare della felicità e del benessere, di quei momenti rari e inaspettati in cui la voce dentro la tua testa tace e ti senti tutt’uno con il mondo”.

Ogni personaggio del libro pare essere in balia del caso; ma proprio quando la vita sembra non abbia più nulla da dare ecco che eventi inattesi rimettono tutto in gioco. Il romanzo è un invito alla curiosità e alla vitalità, probabilmente vuole ricordarci che nella vita c’è posto per ognuno di noi.

“La tua pelle è sempre la tua pelle e quando una persona che ti piace ti abbraccia, puoi sdilinquirti ancora esattamente come ti succedeva quando credevi che saresti vissuto per sempre”.

اوایل فکر میکردم چون کتاب در مورد مرد شصت ساله ای که اتفاقا سرطان هم داره هست ، از داستان دلزده میشم اما اصلا اینطور نشد و برعکس دوست داشتم همراه موج کتاب پیش برم و تا انتها بخونمش . داستان هیجان انگیز و عجیب و غریب نبود بلکه روایتی از زندگی شخصیت های مختلفی رو در خودش داشت که تا انتهای کتاب بارها نوع رفتار و اعمال شون تغییر میکنه و به این میگن یک رشد انسانی بی نظیر که نویسنده بدون اغراق و بزرگنمایی کاملا دلچسب درش آورده و جو بین شخصیت هاش و خواننده های کتاب رو صمیمی میکنه و همین باعث میشه با قلبی گرم "دیوانگی در بروکلین" رو بخونیم . جالبه با اینکه خاص نبود ولی برام دوستداشتنی بود و از خوندنش لذت بردم ؛ نمیدونم چطور میشه همچنین داستانی همچنین کاری با مخاطب کنه که اون رو با لذت به اتمام برسونیم ولی معلومه هرچی که هست نویسنده قلمی گرم با اندکی چاشنی ای نامشخص ولی جادویی داره که باعث جذب ما میشه و برای مدتی با دغدغه ی آدم هایی که گاهی کاملا عادی و بی هدف اند ، گاهی خرفت و سر به هوا و گم شده و گاهی حسابی مصیبت زده زندگی میکنیم و در آخر همان آدم ها را داریم که در بخش های پایانی تغییراتی با شیبی ملایم دارند و موفق از دل جهنمی که زندگی و یا خودشون ساختن بیرون میان و به زندگی جدید ولی تقریبا عادی شون ادامه میدن ...

Está lindo. Quería darle una oportunidad a Paul Auster (ya que The New York trilogy no me mató para nada, a pesar de las buenas críticas que tiene) y me llevé una grata sorpresa. En primer lugar, no tenía ni idea de que se trataba, y segundo, en la contratapa se describe como cómico y si bien algunas cosas que le pasaban a los personajes eran algo insólitas o un poco absurdas, a la vez eran demasiado reales porque los personajes eran totalmente reales. Fue muy fácil, casi natural, identificarse con ellos.

n  "ينبغي عدم الاستخفاف أبداً بقوة الكتب ." n

رواية بدايتها كانت مملة بالنسبالي وفكرت اسيبها لكن بعد كام صفحة قدر بول اوستر يسحبني جوه الرواية ويدمجني فيها. 

n  "في نهاية المطاف، كلنا سنموت،  وعندما تُحمل جثثنا وتدفن في الأرض،  لن يعرف برحيلنا الا اصدقاؤنا وأسرنا. لن يُعلن عن موتنا في الإذاعة والتلفزيون. لن يُنشر نعيينا في النيويورك تايمز. لن تؤلف كتب عنا.  فهذا شرف لذوى السلطان والشهرة،  لذوي المواهب الخارقة، ولكن من سيزعج نفسه بنشر سيرة حياة الناس العاديين ، المغموريين ، الكادحين،  الذين نمر بهم في الشارع ونكاد لا نلاحظ  وجودهم؟ n

ممكن نقول ان الرواية دي عن مثال للشخصيات دي،  عن حياة إنسان،  عن بشر عاديين ،  بمشاكلهم ،بمشاعرهم ،بمخاوفهم ، بعلاقاتهم . بس متقدمة ومكتوبة بأسلوب حلو. 
اقدر اقول ان  بول اوستر حكاء رائع .
وان الرواية كانت رحلة ممتعة وخفيفة .

٢٤ / ١٠ / ٢٠٢٣

دیوانگی در بروکلین برام یه انتخاب ناگهانی بود. کسی که باهاش ارتباط داشتم داشت می‌خوندش و وقتی تو کتابخونه دیدمش، یاد اون افتادم و برداشتمش، بدون این‌که بدونم دقیقاً چیه یا موضوعش چطوره. ولی همون اول داستان، ناتان با شخصیت خاصش جذبم کرد. یه پیرمرد دوست‌داشتنی، عقل‌کل، که انگار کلی حرف برای گفتن داشت. طرز روایت داستان طوری بود که آدمو دنبال خودش می‌کشید—یه جورایی هم فان بود، هم تلخ و شوکه‌کننده.

فضای داستان باعث می‌شد مدام بخوام بدونم بعدش چی میشه. روندش تند بود، هیچ جا کسل‌کننده نشد. موقع خوندنش هی یاد پیرمردی که از پنجره پرید و ناپدید شد می‌افتادم، ولی این یکی واقع‌گراتر و قوی‌تر بود. بعضی جاها هم حس و حال مردی به نام اوه رو داشت. از اون کتاب‌هایی بود که بعد از خوندن یه عالمه داستان غمگین، حالمو خوب کرد و بهم چسبید. کلی بالا و پایین داشت، ولی در نهایت حس خیلی مثبتی می‌داد.

اگه از مردی به نام اوه یا پیرمردی که از پنجره پرید و ناپدید شد خوشتون اومده، این کتاب هم می‌تونه براتون جذاب باشه. پیشنهادش می‌کنم به هر کسی که دنبال یه داستان سرگرم‌کننده، ماجراجویانه و لبخندآور بدون سنگینی‌های زیاد باشه—کتابی که تلخی روز رو با کمی شیرینی و امید و زندگی تو حال جبران میکنه.

*با خوندن کامنتا فهمیدم که یه سری قسمتاش سانسور شده بود، هر چند بعضی قسمتای سانسور شده قابل حدس بود.

Il vecchio zio Nat ci ha regalato una piccola parte del Libro delle follie umane che sta scrivendo, io l'ho letta e mi è piaciuta. In alcuni punti l'ho amata. In ogni caso avrei voluto leggerne ancora, di follie. Avrei voluto leggere ancora di Tom, il gigante dal cuore buono, e di Rory, la figliol prodiga che alla fine torna sempre a casa. Per non parlare di Edgar Allan Poe, Kafka, Thoreau, e gli Eden immaginari... mi sono innamorata delle letture e dei riferimenti continui di Tom, e anche dello stile di papà Paul. Forse in alcuni punti poco realistico, forse mi aspettavo più dramma... ma alla fine tutto è risultato armonioso, e ormai andava bene così.