n  "Sono nuovo ogni giorno.
Nasco quando mi alzo la mattina, durante il giorno invecchio e muoio alla notte quando vado a dormire. Non è mia la colpa."n

Leggo quest’opera- forse la più nota- a pochi mesi dalla scomparsa di Paul Auster.

“Trilogia di New York” è composto da tre romanzi pubblicati tra il 1985 ed il 1987:

“Città di vetro”
“Fantasmi”
“La stanza chiusa”.

Storie che solo apparentemente sono slegate e con una trama lineare del genere detective story stile anni ’40.
L’unica cosa che crediamo certa è l’ambientazione newyorchese ma il lettore incauto potrebbe ben presto trovarsi impantanato in vischiose sottotrame; veri e propri labirinti narrativi dove il reale e il surreale gareggiano per guadagnarsi la scena.

In “Città di vetro” uno scrittore, Daniel Quinn (che poi è stato uno pseudonimo di Auster stesso!), viene scambiato per un investigatore privato il cui nome è però quello di un altro scrittore: Paul Auster…

In “Fantasmi” un investigatore privato che si chiama Blue, 'addestrato' da Brown, indaga su un uomo di nome Black per un cliente di nome White...

Ne “La stanza chiusa” uno scrittore sostituisce Fanshawe (nome del romanzo fantasma di Nathaniel Hawthorne: Lo studente ) un amico d’infanzia scomparso nel nulla lasciando una mole di testi narrativi..

Solo poche righe di queste trame fanno intuire la dimensione di un vero e proprio meccanismo che movimenta le storie.
Auster, nelle mie esperienze di letture, offre sempre una miriade di materiale di vera e propria riflessione esistenziale.

Caso, coincidenze, destino ruotano attorno ai protagonisti che devono annullare l’esistenza del mondo reale per che questa sia riaffermata.
Ciò è possibile solo a New York: il contesto perfetto per perdersi nella sua immensità.
E se l’identità, ad esempio, è uno dei temi centrali di questi romanzi non sfugge tutto l’impianto metaletterario ed è l’ultimo narratore a dirlo esplicitamente:

” La conclusione, tuttavia, mi è chiara. Non l’ho dimenticata, ed è una fortuna che mi sia rimasta almeno quella. Tutta la storia si restringe al suo epilogo, e se ora quell’epilogo non l’avessi dentro di me, non avrei potuto iniziare questo libro. Lo stesso vale per i due che lo precedono, Città di vetro e Fantasmi. In sostanza, le tre storie sono una storia sola, ma ognuna rappresenta un diverso stadio della mia consapevolezza di essa. Non pretendo di avere risolto nessun problema.”

Soggetto ed oggetto si fondono e rendono speciale quest’opera sicuramente non di facile lettura ma affascinante per tutte le esche letterarie che Auster ci ha regalato in queste pagine..

When I started reading this trilogy, I expected something similar to Double Indemnity or The Maltese Falcon. You know, a mystery with a dark atmosphere, a thrill and twists. Instead, the three novels have focused on the inner psychology rather than the mystery itself. Nevertheless, it was fun and engaging till the end. The three stories (City of glass, Ghosts, The locked room), have similar plots regarding finding/monitoring a certain person. However, out of the three, The locked room was my favorite since it delves into the childhood of that person until his growth.

It was a fun ride to me, and I recommend it to anyone who finds the journey more important than the conclusion.

در سه‌گانه‌ی نیویورک با سه کتاب با سه داستان مجزا طرفیم که المان‌های مشترکی باعث شده تا به شکل یک سه‌گانه تعریف بشن. مثلا اشتراک در مورد شغل نقش اصلی که کارآگاه خصوصی هست(به شکلی) و اشتراک در مورد فلسفه‌ی هر داستان، اشتراک در بین آدمهایی که در داستانها وجود دارند، نقش‌های گذری هر کتاب ممکنه نقش اصلی کتاب دیگه باشه مثل کارآگاه کوئین، اشتراک در بین وسایلی مثل دفترچه‌ی قرمز و در نهایت اشتراک مکانی در نیویورک که اسم سه‌گانه از اون وام گرفته شده. هر سه کتاب پایانی تقریباً باز داره و قسمت جالب کتابها اینه که با این که ظاهراً با ژانر کارآگاهی-جنایی روبرو هستیم اما در باطن کتاب بیشتر با کتابهایی معناگرا و فلسفی مواجه میشیم. کتابهایی که به بحران هویتی و سرگردان بودن بشر و لزوم شناخت خود صحبت می‌کنه. در مجموع شاید مجموعه‌ی کنار هم این سه کتاب جذاب‌تر از تک‌تک اونها باشه و برای همین با وجود اینکه به هر سه کتاب قبلی سه ستاره داده بودم به مجموعه‌ی این سه گانه چهار ستاره میدم.ه

O Poder da Palavra de Paul Auster em três romances curtos, que se interligam.
Um livro "negro" em que ficção e realidade se confundem; e onde a obsessão por entender o "Outro" pode levar à solidão extrema, à loucura e à perda da própria identidade.

Como não tenho o poder de Auster para elaborar um comentário razoável sobre este livro (nem sei se entendi todo o seu significado), selecionei, para ilustrar a ideia que retirei de cada história, imagens de três Grandes de outra Arte que, como a Literatura, me faz "perder o juízo"...

n  A CIDADE DE VIDROn


(Georgia O'Keeffe - Street of New York II)

n  FANTASMASn


(Zdislav Beksinski)

n  O QUARTO FECHADOn


(Ernst Ludwig Kirchner - Schlemihls in the Loneliness of the Room)

I quite enjoyed this trilogy. Originally published as three separate volumes - City of Glass (1985), Ghosts (1986) and The Locked Room (1986) are separate stories, though linked by events and characters.

City of Glass is about Daniel Quinn, a writer of mystery novels, which he publishes under a pseudonym. In the middle of the night Quinn receives a phone call. The caller asks for Paul Auster, of Auster Detective Agencies; though he rightly states that he's not Auster and hungs up, the call intrigues him. When some time passes and the telephone rings again, again asking for Auster, Quinn doesn't hesitate, and names himself as the detective, and takes up an intriguing case. Thus begins a dreamlike story of identity and consciousness, where the borders between reality and fiction are slim, if any.

Ghosts is about a private detective named Blue, who's tailing a character named Black, though who really might be watching who is never revealed. A bit dragging and confusing after a pretty straightforward City of Glass, it's the Two Towers of this trilogy, though thankfully it reads much faster.

The Locked Room, the concluding installment, might be the best of the lot. A man called Fanshawe disappears, leaving behind his pregnant wife and a whole stack of papers, and a message to his childhood friend to take care of it. The friend is a writer who suffers from a writer's block; he decides to publish the manuscripts under Fanshawe's name, and soon after marries his wife and replaces Fanshawe in the family. But that's just the beginning, as his life is slowly completely changing in ways he never thought it would.

These three losely connected short novels are genuinely disquiteting and delightful in their loose connections; characters appear and disappear, and more is lost than found. It's never clear who is the watcher and who the watched. The closest comparison I can think up is a David Lynch film where more questions are unanswered than not. Still, the experience of reading is satysfying; full of broodings about the nature of art and existence, with ubiquitous tropes. The writing style is not confining and especially pretentious; might revisit this in the future.

Mi-am propus să recitesc din romanul lui Paul Auster (3 februarie 1947 - 30 aprilie 2024) doar ceea ce subliniasem (cu pix roșu) la prima lectură din 2007. Am sfîrșit însă prin a citi toată cartea, fiindcă nu mai țineam minte mare lucru din ea, nici măcar împrejurările primei lecturi, aproape nimic.

Trilogia... e un roman artificios, în linia povestirilor lui Henry James. Un personaj pornește în căutarea altuia, al doilea se ascunde atît de bine încît nu poate fi găsit, fiindcă nu vrea decît să-l chinuie pe primul (e un pervers, așadar). Amîndoi sînt excesiv de nervoși. Primul face o obsesie, cade în alcoolism și erotomanie, ajunge în preajma nebuniei și doar un noroc îl ferește de disoluția nervilor. Dar, în realitate, se poate presupune că personajul cu adevărat nebun și cu psihicul în descompunere e al doilea. Nu știm foarte sigur (și nci nu ne-ar folosi la nimic) dacă primul nu e cumva al doilea și nici dacă al doilea nu e cumva primul. Și nu e deloc limpede nici dacă nu cumva întreaga anchetă se petrece doar în mintea unuia dintre cei doi, nu știm care, dar asta nu mai contează. Precum scrie în acest pasaj:

„Mă înşelasem. Fanshawe era exact unde eram şi eu şi fusese acolo încă de la bun început. Din momentul în care sosise scrisoarea lui, eu mă străduisem să mi-l închipui, să-l văd aşa cum ar fi putut să fie, dar mintea mea vizualiza întotdeauna un vid imens, în cel mai bun caz, reuşeam să creez o imagine destul de săracă: uşa unei camere încuiate. Asta era tot: Fanshawe se afla singur în acea cameră, condamnat la o singurătate mitică, poate în viaţă, poate respirînd, visînd la Dumnezeu ştie ce. Acea cameră, mi-am dat eu seama atunci, se afla înăuntrul craniului meu” (p.311).

Subiectul celor trei povestiri e greu de precizat. Aș spune și eu ca recenzenții la modă: e o carte cu privire la neputința principială a individului de a stabili cine este și încotro se îndreaptă. Și bineînțeles despre imposibilitatea de a găsi / de a da un sens vieții noastre:

„Toţi vrem să ni se spună poveşti, pe care le ascultăm la fel ca atunci cînd eram copii. Ne imaginăm adevărata poveste în vîrtejul cuvintelor şi pentru a face asta ne punem în locul personajelor din poveste, prefăcîndu-ne că putem să-l înţelegem pentru că ne înţelegem pe noi înşine. Asta e o amăgire. Poate că existăm pentru noi înşine, iar uneori chiar reuşim să întrezărim cine sîntem, dar la urma urmei nu putem fi niciodată siguri, şi pe măsură ce vieţile noastre merg mai departe, devenim din ce în ce mai opaci faţă de noi înşine, din ce în ce mai conştienţi de propria noastră incoerenţă” (p.264).

Nu mai trebuie să spun că am găsit digresiunile eseistice mult mai interesante decît acțiunea „polițistă”. Astfel, o ipoteză cu privire la adevăratul autor al romanului Don Quijote puteți citi la pp.104-105.

Chiar dacă Trilogia New York-ului nu mi-a plăcut, am devenit curios. Mă apuc chiar acum să citesc Cartea iluziilor.

Μετά το αρχικό σοκ που συνοδεύτηκε από ένα υπόκωφο "μαλακατιδιαβασαμολις", ήρθε αυτή η γλυκιά συνειδητοποίηση ότι ο Οστερ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας και ότι, ευτυχώς για μένα, έχω ακόμα πολλά βιβλία του να διαβάσω. Είναι σπουδαίος για όλα τα αστεράκια που θα δείτε να διακοσμούν τις κριτικές των βιβλίων του αλλά κυρίως για όλα όσα δεν μπορεί να μεταφέρει μία τυπική κριτική - αν υποθέσουμε ότι το ασυνάρτητο κείμενο που γράφω αυτή τη στιγμή είναι κάτι τέτοιο.

Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά αν αυτά τα βιβλία γράφτηκαν την δεκαετία του '80, θα ήταν μεν παρακινδυνευμενο αλλά καθόλου άστοχο να ειπωθεί οτι στον κύριο Οστερ χρωστάμε ένα ολόκληρο είδος plot twist και μπορεί σήμερα, το σωτήριο έτος 2021, να μην μας λέει και πολλά - έχουμε φάει με το κουτάλι τα αρχέτυπα του Χίτσκοκ και έχουμε συνηθίσει αριστουργήματα σαν το Donnie Darko να προβάλλονται Παρασκευή βράδυ στο Star- αλλά αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία του. Ούτε της Τριλογίας ούτε του Χίτσκοκ ούτε του Donnie Darko. Μην παρεξηγηθώ με κανέναν τους και δεν το θέλω παναΐαμ.

Με συγχωρείτε, βρίσκομαι σε παράκρουση, είναι όμως τόσο σπουδαίο στα σημεία το βιβλίο που μόλις τελείωσα που δεν μπορώ παρά να ενδώσω σε αυτή, ίσως μάλιστα, τώρα που αποδέχτηκα τη μοίρα μου, να στείλω μια νοητή αγκαλιά στον κύριο Οστερ στην άλλη άκρη της γης και, αφού ήδη οι γείτονες έχουν καλέσει το 100, να κλείσω το μάτι στον Περεκ και να του πω ότι το μικρό Ταξίδι του στο Χειμώνα απέκτησε επιτέλους απόγονο. Μπράβο, να τους ζήσει.

(Book 219 from 1001 books) - The New York Trilogy (New York Trilogy #1-3), Paul Auster

The New York Trilogy is a series of novels by Paul Auster. Originally published sequentially as City of Glass (1985), Ghosts (1986) and The Locked Room (1986), it has since been collected into a single volume.

The first story, City of Glass, features a detective-fiction writer become private investigator who descends into madness as he becomes embroiled in a case. It explores layers of identity and reality, from Paul Auster the writer of the novel to the unnamed "author" who reports the events as reality to "Paul Auster the writer", a character in the story, to "Paul Auster the detective", who may or may not exist in the novel, to Peter Stillman the younger, to Peter Stillman the elder and, finally, to Daniel Quinn, protagonist. "City of Glass" has an intertextual relationship with Cervantes' Don Quixote. Not only does the protagonist Daniel Quinn share his initials with the knight, but when Quinn finds "Paul Auster the writer," Auster is in the midst of writing an article about the authorship of Don Quixote. Auster calls his article an "imaginative reading," and in it he examines possible identities of Cide Hamete Benengeli, the narrator of the Quixote.

The second story, Ghosts, is about a private eye called Blue, trained by Brown, who is investigating a man named Black on Orange Street for a client named White. Blue writes written reports to White who in turn pays him for his work. Blue becomes frustrated and loses himself as he becomes immersed in the life of Black.

The Locked Room is the story of a writer who lacks the creativity to produce fiction. Fanshawe, his childhood friend, has produced creative work, and when he disappears the writer publishes his work and replaces him in his family. The title is a reference to a "locked room mystery", a popular form of early detective fiction.

سه گانه نیویورک - پل استر (افق) ادبیات؛ تاریخ نخستین خوانش: اول اکتبر سال 2010میلادی

عنوان: سه گانه نیویورک: سه رمان پست مدرن: شهرِ شیشه ای؛ ارواح؛ اتاق دربسته؛ نویسنده: پل آستر؛ مترجم: شهرزاد لولاچی؛ خجسته کیهان؛ تهران، نشر افق؛ 1384؛ در 455ص؛ شابک 9643691578؛ چاپ دوم 1386؛ چاپ سوم 1387؛ چاپ ششم 1392؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا - سده 20م

مجموعه ای از سه رمان نویسنده ی «پست‌ مدرن» «آمریکایی»، «پل استر» است؛ این سه رمان که هر یک داستان جنایی و شخصیت‌های داستانی مجزایی از هم دارند، تنها به سبب مکان مشترک، سه گانه را تشکیل داده اند؛ عنوانهای این سه رمان، «شهر شیشه ای»، «ارواح» و «اتاق دربسته» هستند

رمان «شهر شیشه ای» نوشته ی «پل استر» یکی از رمانهای «سه گانه ی نیویورک» است؛ در این داستان: «پس از یک تلفن عجیب در نیمه شب، دانیل کویین نویسنده داستانهای پلیسی درگیر پرونده ای میشود که از تمام کتابهایی که تا به حال نوشته است پیچیده تر است؛ دانیل که درگیر پرونده استیلمن شده، تا به آنجا پیش میرود که گذشته ی خویش را فراموش، و تمام هستی خویش را وقف نگهبانی از استیلمن میکند؛

نقل نمونه متن: «شب بود؛ روی تخت دراز کشیده بود، به صدای باران بر پنجره گوش میداد و سیگار میکشید، در فکر بود که باران کی بند میآید و صبح به پیاده روی طولانی خواهد رفت؛ کتاب باز شده ی سفرهای مارکوپولو روی بالش کنارش بود؛ از وقتی که دو هفته پیش آخرین رمان ویلیام ویلسون را تمام کرده بود، وقت گذرانی میکرد؛ راوی و کارآگاه داستانش، «ماکس ورک» معمای جنایات مفصلی را حل کرده، بارها کتک خورده و در لحظه ی آخر جان سالم به در برده بود، و انگار «کوئین» هم از تلاشهای او حسابی خسته شده بود؛ «ورک» در طی سالها به «کوئین» خیلی نزدیک میشد؛ برخلاف «ویلیام ویلسون» که هنوز نامی بیش نبوده، «ورک» بیش از پیش به حقیقت نزدیک میشد؛ در شخصیتهای سه گانه ای که «کوئین» پیدا کرده بود، «ویلسونِ» یاوه گو، «کوئینِ» آلت دست، و «ورک» صدای جانداری بود، که به تمام قضایا معنی میبخشید؛ «ویلسون» حتی اگر توهم هم بود، حیات آن دو دیگر را توجیه میکرد.»؛ پایان نقل

رمان «ارواح» نوشته ی «پل استر»، دومین رمان کوتاه، از مجموعه ی سه گانه ی ایشان است، که بین سالهای 1985میلادی تا سال 1987میلادی منتشر شده است؛ «پل استر» نویسنده ی پست مدرن «آمریکایی» بار دیگر، ماجرایی پلیسی میآفریند که در بستر نگاهی فلسفی تحقق مییابد؛ «استر» موقعیتهای خلاقانه ای را، در روند داستان پیش میگیرد؛ او نه تنها، مشابه دیگر داستانهای کارگاهی-پلیسی، کارآگاه خصوصی را، به عنوان مغز متفکر مطرح نمیکند تا معمای داستان را کشف کند، بلکه از آن شخصیتی میآفریند، که همزمان، باهوش، و با درایت است، خود او نیز صرفا به جزئی از ماجرای معما بدل شده، و در آن حل میشود و اینگونه تراژدی داستان را رقم میزند؛ در این داستان فلسفی؛ با «آبی (کاراگاه خصوصی)» ماهری مواجهیم، که از سوی «سفید» مامور میشود، شخصی به نام «سیاه» را تحت نظر بگیرد، و هر هفته گزارشی از کارهای او تنظیم کند، و برای «سفید» بفرستد؛ «آبی» در روند ماموریت خود، رفته رفته درمییابد با پرونده ای راکد، و غیرعادی مواجه است، که در آن هیچ رویدادی رخ نمیدهد؛ «سیاه» هر روز پشت میزش مینشیند، و میخواند و مینویسد؛ ماهها میگذرند و «آبی» آنقدر «سیاه» را زیر نظر گرفته، که دیگر رفتارش شبیه او شده، و نیازی به مراقبت از او، در خود نمیبیند؛ گزارشها را طبق نظم همیشگی مینویسد، و برای «آبی» میفرستد، و در ذهنش، خیالپردازیهایی درباره ی «سیاه» میکند؛ «سفید» گزارشها را میخواند و دستمزد «آبی» را بدون هیچ توضیح، یا صحبتی برایش پست میکند؛

نویسنده در آخرین کتاب از سری «سه گانه نیویورک» خویش، با وارونه کردن داستانهای معمایی، نوع تازه ای از هنر روایت را آفریده است؛ ایشان در رمان «اتاق در بسته»، کنجکاوی خوانشگر اندیشمند خویش را، برمیانگیزد، و جستجوی پلیسی، و کارآگاهی، برای یافتن حقیقت را به جستجوی نابتر و فلسفیتر کاوش در هویت، بدل میسازد؛ «فنشاو» ناپدید شده است، و از او همسر، فرزند و مجموعه ای داستان، و شعر نمایشنامه بر جای مانده است؛ اما چرا راوی چنین وسواس آمیز، زندگی «فنشاو» صمیمی ترین دوست دوران کودکی خویش را میکاود؟ در «اتاق دربسته»، داستان از زبان اول شخص (نویسنده) روایت میشود؛ «فان شاو» که از دوستان قدیمی راوی کتاب است، به شکل عجیبی ناپدید شده؛ همسر «شاو» که از پیدا شدن او ناامید شده، و میپندارد که شوهرش مرده است، از راوی داستان، که او نیز نویسنده است، میخواهد تا دست نوشته ها، و آثار بر جای مانده از همسر مفقود شده را منتشر کند؛ ادامه ی آشنایی نویسنده با همسر «فن شاو»، به ازدواج آن دو میانجامد، اما با روشن شدن این حقیقت، که «فن شاو» زنده است، داستان مسیر دیگری پیدا میکند؛ راوی تلاش خود را برای یافتن وی آغاز میکند، و در آن مسیر، با زوایای شخصیتی، و زندگی او بیشتر آشنا میشود؛ روندی که به یک پایان نسبتا غیرمنتظره میانجامد. در آثار استر، ترکیبی از تفکرات روانشناختی و رگه هایی از پوچ گرایی و بدبینی دیده می شود؛ با اینحال وی در این زمینه راه افراط را نپیموده، و خوانشگر با خواندن «اتاق دربسته» دچار آشفتگی و دلزدگی نمیشود، اگرچه ممکن است در بخشهایی از داستان و در مواجه با برخی پیچیدگیها اندکی سردرگم شود؛ «اتاق دربسته» داستان سوم سه گانه نیویورک بشمار میآید؛

تاریخ بهنگام رسانی 20/06/1399هجری خورشیدی؛ 21/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

او همیشه از دنیا چنان که بوده لذت برده و هر چیزی را چنان که هست پذیرا شده،آن‌ها در نور روز و با سرزندگی به او گفته‌اند که هر چه هستند،خودشان هستند و نه چیز دیگری.
.
درپغ را هرگز نمی‌شود پس گرفت،حتی حقیقت هم کافی نیست.
.
چیزی که از زندگی یاد میگیری همین است: این که چقدر عجیب است.
#سه_گانه_نیویورک
#پل_استر
#ترجمه#شهرزاد_لولاچی#خجسته_کیهان
.

Personas con un vida anodida, detectives e investigaciones imposibles y Nueva York como telón de fondo.

La ciudad de cristal. Cuando Daniel Quinn, escritor de literatura policíaca, recibe el encargo de investigar un peculiar caso, Quinn se mete en el papel de detective y se sumerge en una complicada historia llena de secretos familiares, locura y mentiras en la que las cosas no son lo que parecen.

Fantasmas. Cuando Azul recibe el encargo de Blanco para investigar a Negro, se inicia un peculiar juego que da un giro sorprendente y termina de manera inesperada.

La habitación cerrada. Cuando el protagonista descubre que Fanshawe, un viejo amigo de la infancia, ha desaparecido, su vida da un vuelco inesperado. El narrador se encarga de publicar la obra narrativa de su amigo y reconstruir su pasado a través de una biografía mientras conoce en profundidad a su esposa y a su hijo e intenta averiguar si Fanshawe sigue vivo.

Paul Auster teje una diferente trama detectivesca repleta de intriga, misterio, y sorpresas. Una historia que indaga en temas como la búsqueda de la identidad, la supervivencia, las relaciones sociales, la vida en Nueva York, la mentira, el engaño, la vigilancia y el vacío existencial.

✔️ Puntos fuertes: pluma narrativa del autor, intriga, giros, lenguaje sencillo de seguir y las reflexiones existenciales y diferentes interpretaciones que se derivan de la lectura.

❤ Te gustará si: buscas una lectura repleta de símbolos y reflexiones existenciales o si te gusta el estilo narrativo del autor.

It's a curious mix Auster has made: detective-stories mingled with metaphysical and existential reveries (or rather the other way round). The three stories are very different in character, but they're full of internal and external references. From a literary point of view the third one (The Locked Room) for me was the best (it's also the most conventional). As detective-stories they are not flawless (the ending of the first and the third are rather disappointing), but I guess that means Auster gave priority to the metaphysical underlayer.
Life as a labyrinth, as a jigsaw-puzzle that you don't lay yourself: you can find it with Borges and other authors. Our own identity as a constructed reality: we know that since Pirandello. And writing, being an author, as an act you don't control yourself, that is the cherished theme of all postmodernists. And then there are the echo's (and more) of the 19th Century American writers Poe and Hawthorne, of French experimentalists like Robe-Grillet and lots of others, ... you can all find it in this book.
So it is true: Auster hasn't reinvented literature or philosophy, and I've noticed (even in the reviews on Goodreads) that for that reason he is despised among intellectuals. That doesn’t do him justice, because the mix Auster presents has an unique merit of its own. You rather should blame the editors and critics that glorify Auster beyond what seems his own ambitions. Although I must admit this book didn't fully captivate me, I can appreciate it as an ingenious tryout of a beginning author, searching for his own voice. So, I give Auster the benefit of the doubt, and surely will read some of his later work too. (2.5 stars)

It is not because of “City of Glass” that I am continuing into the second book of this trilogy; it is because the second installments are contained between the same covers and I neglected to bring an alternate book to the office. It takes hard work to make detective stories dull and to suck the intrigue out of mystery; but Auster seems to know how it’s done. It seems like he had just finished grad school and was filled with the conviction that contriving a book around concepts masquerading as characters who stumble around in symbolic relationship to each other would give readers a wonderful chance to engage with his totally unoriginal thinking on millennia old matters such as chance and free will. His digressions into the age of exploration and the origins of language are entirely forgettable. I hate books that hinge on cleverness; but I pity books that aspire (how ambitious) towards cleverness and fail, ever, to arrive there.