پیش‌گفتار اول کتاب به قلم سرکار خانم «خجسته کیهان» مترجم کتاب، کمک شایانی به درک و تحلیل هر سه داستان کتاب کرد.

"در آثار اُستر، قهرمان رمان در دایره‌ای به تجسس می‌پردازد که رفته رفته کوچک‌تر می‌شود. نمایش تحقیق کوچک می‌شود و کارآگاه را به خودش باز می‌گرداند."
"در واقع اُستر تنها به دو عنصر اساسی از ژانر رمان‌های پلیسی می‌پردازد: اسرار و تحقیقات؛ دو عنصری که قصه را آغاز می‌کنند و در خواننده‌ی امروزی که با قراردادهای رمان پلیسی آشناست، انتظار را می‌آفرینند. (…) ولی سومین عنصر در آثار اُستر غایب است و آن مرحله‌ای است که کارآگاه از مدارک به دست آمده تفسیری عقلایی به دست می‌دهد."
"پس همه‌چیز مانند رمان پلیسی آغاز می‌شود ولی طور دیگری پایان می‌یابد."

4.5

İlk kitap çok daha ilgi çekiciydi ama bu da bir yere kadar peşinden sürüklemeye devam ediyor. Zaten oldukça kısa bir kitap o yüzden üçlemeyi bozmadan okumaya değer.

1. Está muy bien por la cantidad de páginas que tiene.
2. Creo que el autor tuvo muchas crisis existenciales y por eso tiene muy presente el tema de la identidad.
3. ¿El final? ¿Que fue eso?
4. Amé todas las referencias literarias, y el diálogo que tiene Negro y el "vagabundo".

n  «Escribir es una actividad solitaria. Se apodera de tu vida. En cierto sentido, un escritor no tiene vida propia. Incluso cuando está ahí, no está realmente ahí.

Otro fantasma». n

Esta es la historia de un detective que es contratado, de manera bastante misteriosa, para vigilar a un hombre aparentemente anodino y solitario. Este caso se va convirtiendo en una dura prueba de paciencia e introspección, mientras se genera un vínculo estrecho entre el acechador y el acechado. Auster se sirve de esto para crear una especie de relación lúdica entre ambos, en donde la persecución parece virar a un juego de espejos que se puede prestar a mil interpretaciones.

Debo decir que, sumando el tinte metafísico de la narración, la especie de niebla que parece empañar toda noción de objetividad y los inteligentes diálogos entre los protagonistas, crean en conjunto una sensación de genialidad que es difícil pasar por alto.

Creo que, en resumen, Fantasmas se podría definir como una pequeña gran genialidad de Paul Auster.

Paul Auster a más no poder, balance perfecto entre ser descriptivo y entretenido, trama confusa que te hace tener más y más curiosidad en lugar de frustrarte.

La forma de escribir, la forma de mantenerte tenso, de sentir que sabes que pasará después y terminar equivocándote por completo.

Mi tipo de lectura 100%. Por libros como este es que es y será mi autor favorito.

Paul Auster'dan okuduğum ilk kitap. Serinin ilk kitabini okumadım, ama kesinlikle okuyacağım. Anlatımı çok güzel. Sadece sonunu biraz farklı bekledim, ama beğendim yine de

Update - This is my very favorite Paul Auster novel. Paul Auster died this past week at age 77. He was a true light on the American literary scene.

-------------

Paul Auster's Ghosts (1983) reads like the square root of a hard-boiled detective noir novel, an off-the-wall, bizarre mystery where there is no crime and the whodunit is replaced by a meditation on the nature of identity. Here are the opening few line: "First of all there is Blue. Later there is White, and then there is Black, and before the beginning there is Brown. Brown broke him in, Brown taught him the ropes, and when Brown grew old, Blue took over."

Blue is a detective and it is Blue we follow on every page of this sparse (less than 100 pages) novel set in 1947 New York City. Actually, this is the 2nd of the author's The New York Trilogy, bookended by City of Glass and The Locked Room.

To gain an initial feel for the novel, please go to Youtube and watch a snippet of one of those 1940s black-and-white noir films, like The Naked City. You will see lots of hard-talking tough guys in gray suits and gray hats running around city streets socking one another in the jaw and plugging one another with bullets -- plenty of action to be sure. And that's exactly the point - a world chock-full of police, detectives, crooks and dames is a world of action.

But what happens when one of those 1940s detectives is put on a case where all action is stripped away, when the only thing the detective has to do is look out his apartment window and keep an eye on a man across the street in another apartment sitting at his desk reading or writing? This is exactly what happens in Ghosts. So, rather than providing a more detailed synopsis of the story (actually, there is some action and interaction), I will cite several of Blue's musing along with my brief comments on Blue's relationship to literary and artistic creation:

"Until now, Blue has not had much chance for sitting still, and this new idleness has left him at something of a loss. For the first time in his life, he finds that he has been thrown back on himself, with nothing to grab hold of, nothing to distinguish one moment from the next. He has never given much through to the world inside him, and through he always knew it was there, it has remained an unknown quantity, unexplored and therefore dark, even to himself."

So, for the first time in his life, Blue is given a taste of silence and solitude, the prime experience of someone who is a writer.

"More than just helping to pass the time, he discovers that making up stories can be a pleasure in itself."

Removed from the world of action and building on his experience of silence and solitude, Blue is also given a hint of what it might mean to be a fiction writer, one who sits in isolation, exploring the inner world of imagination in order to create stories. And, on the topic of stories, the unnamed narrator conveys how Blue reflects on many stories, including the building of the Brooklyn Bridge, stories from the lives of Walk Whitman and Henry David Thoreau, and several stories Blue reads in his all-time favorite magazine: True Detective. Auster's short novel is teeming with stories.

"For the first time in his experience of writing reports, he discovers that words do not necessarily work, that it is possible for them to obscure the things they are trying to say."

Blue discerns it is possible that words cannot adequately articulate the depth and full range of human experience. And what is true of a detective's report is truer for works of great literature: there is a rich, vital, vibrant world of feeling and imagination beyond the confines of words and language.

"Finally mustering the courage to act, Blue reaches into his bag of disguises and casts about for a new identity. After dismissing several possibilities, he settles on an old man who used to beg on the corner of his neighborhood when he was a bog - a local character by the name of Jimmy Rose - and decks himself out in the garb of tramphood ."

During the course of the novel, Blue takes on a number of different identities and with each new persona he experiences life with a kind of immediacy and intensity. Spending a measure of his creative life as a screenwriter and director, Paul Auster undoubtedly had many encounters with actors thriving on their roles, energized and invigorated as they performed for the camera. I suspect Auster enjoyed placing his detective main character in the role of actor at various points.

Ghosts can be read as a prompt to question how identity is molded by literature and the arts. How dependent are we on stories for an understanding of who we are? In what ways do the arts influence and expand our sense of self? Do we escape purposelessness and boredom by participating in the imaginative worlds of art and literature?

"Ghosts" centers around a private detective named Blue, who is hired by a man named White to follow another man, Black.
Blue’s task is simple: observe Black and report his activities. However, as Blue immerses himself in this surveillance, he finds that Black’s life is monotonous and uneventful.

Auster’s use of color-coded names for his characters—Blue, White, Black, and even Brown, Blue’s mentor—serves to strip them of individuality, reducing them to mere symbols. This abstraction reflects the novel’s themes of identity and the loss of self. Blue’s growing obsession with Black leads him to a state of existential crisis, as he begins to see himself in the man he is watching. This doppelgänger effect underscores the novel’s exploration of the self and the other, and the thin line that separates them.
Black spends his days reading, writing, and taking occasional walks, leading Blue to question the purpose of his assignment and, ultimately, his own existence.

The narrative style is minimalist and detached, mirroring the emotional distance that Blue feels from his own life. Auster’s prose is sparse, yet it effectively conveys the psychological depth of Blue’s internal struggle. The novel’s structure, with its lack of a traditional plot and its focus on the mundane details of Black’s life, challenges the conventions of the detective genre.
Through its minimalist prose and abstract characters, the book challenges readers to reflect on the nature of existence and the ways in which we construct our own realities.

Πρόκειται για το 2ο βιβλίο της, εξαιρετικής, '' Τριλογίας της Νεας Υόρκης'' του P. Auster, ενός από τους σημαντικότερους ,σύγχρονους αμερικάνους συγγραφείς. Αν και χαρακτηρίζεται ως ''αστυνομικό΄΄ μυθιστόρημα, η αλήθεια είναι ότι δεν μοιράζεται πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τα βιβλία του είδους. Δεν έχουμε δηλαδή ένα έγκλημα που δρά ως η πρώτη φάση μιας αναγωγικής αλυσίδας, η οποία μας προτρέπει να φτάσουμε σε λογικά συμπεράσματα. Σκοπός του κάθε, αξιοπρεπούς, ''αστυνομικού΄΄ μυθιστορήματος είναι να μην αφήνει κανένα ερώτημα αναπάντητο όταν φτάνει στο τέλος του. Στο τέλος του βιβλιού, όλα τα στοιχεια που πλέκουν την ιστορία αποκτούν σαφές και αδιαμφισβήτητο νόημα, τίποτα δεν μένει ΄΄ανοιχτό΄΄ σε ερωτήματα και εναλλακτικές ερμηνείες, διαφορετικά το μυθιστόρημα δεν μπορεί να ενταχθεί με ακρίβεια στο συγκεκριμένο είδος. Έχοντας αυτά υπόψην, κάθε αναγνώστης του Auster βρίσκεται αντιμέτωπος με την δυσκολία της οριοθέτησης του έιδους στο οποίο ανήκουν τα έργα του. Ο συγγραφέας φάινεται να χρησιμοποιεί μια απλή ιδέα μυστηρίου/εγκλήματος ως πρόσχημα για μια ιδιαίτερη άσκηση ύφους που φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με υπαρξιακούς προβληματισμούς τους οποίους σπάνια συναντάμε στα ''αστυνομικά'' μυθιστορήματα. Στην ''Τριλογία της Νέας Υόρκης΄΄, ο Auster πειραματίζεται με την έννοια της ταυτότητας και του υποκειμένου. Οι ήρωες και των 3 βιβλίων, ξεκινούν με μια συγκεκριμένη και σαφή ιδέα για τον εαυτό τους και για το ποιοί πραγματικά είναι, για να διαπιστώσουν στη διάρκεια μιας προσωπικής οδύσσειας ,το πόσο ευάλωτη είναι η ιδέα της ταυτότητάς τους και πόσο έυκολη , και άραγε ελκυστική (;), είναι η διά-λυση της μέσα στην υποκειμενικότητα ενός ή περισσότερων άλλων. Η ζωή των ηρώων του Auster μοιάζει με άγραφο χαρτί, το οποίο επιχειρούν αγωνιωδώς και καταβάλλοντας δυσβάσταχτο κόστος να γεμίσουν, με μια ιστορία, μια οποιαδήποτε ιστορία. Στο ''Ghosts'', βλέπουμε τον ήρωα να αντιλαμβάνεται τη καθημερινότητά του ως ένα ''κενό, μια ασυνέχεια στην πλοκή των πραγμάτων που η οποιαδήποτε ιστορία μπορεί να γεμίσει΄΄. Στον κόσμο του Auster η συγγραφική και μυθοπλαστική δημιουργία γίνεται ,πέρα από κάτι ευχάριστο , κάτι ζωτικό και τόσο απαραίτητο για τον άνθρωπο όσο η αναπνοή. Στο 3ο βιβλίο της ''τριλογίας'', με τίτλο ''The Locked Room'' o Auster υπογραμμίζει: '' Oι ιστορίες συμβαίνουν μόνο σε αυτούς που είναι ικανοί να τις διηγηθούν'' και ίσως γι΄αυτό τα βιβλία του λειτουργούν ως προτροπή στην συγγραφική δημιουργικότητα.
Όσοι ψάχνετε ένα τυπικό ''αστυνομικό'' βιβλίο, καλύτερα να το παραβλέψετε. Εάν από την άλλη πλευρά ενδιαφέρεστε για κάτι πραγματικά ξεχωριστό που δεν θα δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα αλλά θα τα πολλαπλασιάζει, δημιουργώντας σας''υπαρξιακό πονοκέφαλο'', τότε έχετε βρεί τον κατάλληλο συγγραφέα.

Καλή ανάγνωση!

Muy en la línea del primer libro de la trilogía. Me gusta mucho como le da la vuelta a las novelas de detectives y como siempre acaba todo en una espiral absurda y bastante oscura.

Ich habe den Großteil dieser längeren Kurzgeschichte (oder dieses kurzen Romans) im – grünen – Erkältungsbad in der Badewanne liegend gelesen. Ganz zufällig habe ich damit wohl das passendste aller möglichen Settings für das Lesen dieser Geschichte gewählt, wobei „gewählt“ bei einer Zufälligkeit wohl das falsche Wort ist. Oder gibt es einen Grund, aus dem ich instinktiv diese Geschichte für meinen kränklichen Zustand ausgesucht habe? Diese Frage würde sich der Protagonist in „Schlagschatten“ namens Blue sicherlich stellen.
Denn „Schlagschatten“ liest sich wie ein Fiebertraum. Blue ist Privatdetektiv, und der Fall, für den er beauftragt wird, zerstört nach und nach sein Leben. So häufig ich mich gefragt habe, warum ich nicht aus dem immer kälter werdenden Badewasser aufstehe, habe ich mich gefragt, warum Blue den Fall nicht abbricht. An den Stellen, an denen ihm der Fall nichts zu geben, sondern nur noch zu nehmen scheint, habe auch mich gefragt, ob mich die Geschichte noch interessiert, oder ich zu lesen aufhören sollte. Um dann doch durch Wendungen im Sog der Geschichte gefangen gehalten zu werden.
Mir fällt es schwer, zu sagen, ob mir der Roman* gefallen hat. Gefesselt sicherlich, zumindest stellenweise. Das – SPOILER – offen gestaltete Ende frustriert und fasziniert dabei gleichermaßen.

*Offiziell wohl ein Roman, denn „Schlagschatten“ ist Teil der New-York-Romane von Auster.