...
Show More
Σήμερα το πρωί είχε 10 βαθμούς. Εκεί -15. Φόρεσα το ισοθερμικό (Παρόλο τον ήλιο κρύωνα υπερβολικά). Αυτός φορούσε ένα πουκάμισο ριγέ. Πήγα για τον καθιερωμένο καφέ-διάβασμα. Αυτός επιβίωνε μαζί με τα μελλοντικά περιεχόμενα του πρώτου του βιβλίου στο μυαλό. Με λένε Γιώργο. Τον λένε Primo. Καθαρίζω καρότα. Κάνω δίαιτα. Ξεπαγώνει γογγύλια, κάνει ότι, μα ότι μπορεί για να παραμείνει άνθρωπος. Λέω κρυώνω, λέει κρυώνω, λέω πεινάω, λέει πεινάω, λέω πονάω, λέει πονάω, λέω σκέφτομαι, λέει σκέφτομαι, λέω υπομονή, λέει υπομονή. Μου λέει: "Όπως αυτό το βάσανο της πείνας δεν είναι η πείνα που αισθανόμαστε επειδή παραλείψαμε ένα γεύμα, έτσι και γι’ αυτό το κρύο που υποφέρουμε, θα έπρεπε να επινοήσουμε μια άλλη λέξη. Λέμε «πείνα», λέμε «κούραση», «φόβος» και «πόνος», λέμε «χειμώνας», αλλά είναι διαφορετικά πράγματα. Είναι λέξεις των ελεύθερων ανθρώπων….που ζουν, απολαμβάνουν και υποφέρουν στα σπίτια του. Εάν τα στρατόπεδα εξακολουθούσαν να υπάρχουν για περισσότερο χρόνο, μια καινούργια άγρια γλώσσα θα είχε γεννηθεί." Και κάπου αλλού μου λέει: "Ξέρετε πως λέμε «ποτέ» στη γλώσσα του στρατοπέδου;…. «αύριο το πρωί»."
Με λένε Γιώργο και σήμερα τελείωσα ένα από τα πιο συγκλονιστικά βιβλία που έχω διαβάσει. Το "Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος" του Primo Levi. Ένα βιβλίο που κάνεις το σταυρό σου (ακόμη κι αν δεν πιστεύεις), πιάνεις το στομάχι σου και μπαίνεις, όπως αυτός και κάθε «Αυτός» που πέρασε τη πύλη του στρατοπέδου Άουσβιτς. Πρόκειται λοιπόν για ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματα ενός ανθρώπου από το Αουσβιτς. Θα μου πεις ρε Γεωργόπουλε αυτό είναι θέμα που έχουν γραφτεί τόσα γι αυτό. Θα μου πεις εδώ που ανεβάζεις αυτό το κείμενο είναι τόπος για να ξεχνάει κάποιος. Scroll= η επί του καναπέως λήθη. Θα μου πεις κάθε μέρα διαβάζουμε για μια νέα φρικαλεότητα που αφορά τον παρόντα ιστορικό χρόνο. Θα μου πεις για τα δεκάδες βίντεο ντοκουμέντα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και για τα εκατοντάδες ίσως χιλιάδες βίντεο από τις σημερινές θηριωδίες. Θα μου πεις ότι βαριέσαι τα κείμενα στο Facebook. Θα με ρωτήσεις "Τι μας το παίζεις τώρα;" Θα μου μιλήσεις για ύφος γραφής. Θα μου μιλήσεις για ταινίες με θέμα το ολοκαύτωμα. Κι όμως εγώ είμαι εδώ, και είμαι συγκλονισμένος. Με ξεπέρασε το θέμα. Εδώ και μέρες που το διαβάζω. Εδώ και μέρες κοιτώ τη Μαρία και σκέφτομαι όλες αυτές τις Μαρίες που τις χώρισαν βίαια από τους άντρες τους και τις οδήγησαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Εδώ και μέρες προσπαθώ να με πείσω ότι τα δικά μου προβλήματα δεν μπορούν να ονομάζονται προβλήματα. Οι αυτοκτονίες λέει είχαν πολύ μικρό ποσοστό μέσα στο στρατόπεδο. Έτσι λέει. Κι αυτός αυτοκτόνησε πολύ αργότερα, ελεύθερος πια. Όπως και ο Jean Amery και άλλοι. Κάθε λέξη που ξεπήδησε από την πένα αυτού του ανθρώπου νιώθω ότι δεν μπορώ να την χρησιμοποιήσω πια εγώ. Δεν μπορώ να βγω ο ο ίδιος μέσα από το απόσπασμα:"Να επιζήσεις χωρίς να αρνηθείς τίποτα από τον ηθικό σου κόσμο, εκτός από περιπτώσεις μεγάλης εύνοιας και τύχης, ήταν δυνατόν μόνο σε ελάχιστους και αυτοί ήταν άνθρωποι ανώτεροι, από τη στόφα των Αγίων ή των μαρτύρων." Η ηθική μου στο κόσμο δοκιμάζεται μετά από ο απόσπασμα: "Εδώ δεν υπάρχουν ούτε τρελοί ούτε εγκληματίες: εγκληματίες γιατί δεν υπάρχει ηθικός νόμος για να παραβείς, τρελοί γιατί η τύχη μας είναι καθορισμένη και κάθε μας πράξη η μόνη δυνατή σε τόπο και χρόνο".
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο στην Ελλάδα του σήμερα να τον αγγίζει ένα θέμα σαν αυτό. Πολλά μπορώ να σκεφτώ. Κάποια από αυτά … δεν πρέπει να τα σκεφτώ. Κι όμως απορώ. Προσπαθώ να επιβιώσω με μεγάλο άχθος από αυτή την γνώση. Ψάχνω την ανθρωπινότητά μου. Απελπισμένα, εσπευσμένα. Σε εμένα και σε εσένα. Αυτός μου λέει: "Είναι ακόμα άνθρωπος αυτός που σκοτώνει, αυτός που φέρεται άδικα ή υποφέρει από αδικία. Δεν είναι άνθρωπος αυτός που, έχοντας χάσει κάθε σεβασμό, μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι με έναν νεκρό. Αυτός που περιμένει το θάνατο του διπλανού του για να του πάρει το τέταρτο του ψωμιού….Ένα κομμάτι της ύπαρξής μας κατοικεί στην ψυχή των υπάρξεων που μας περιβάλλουν και γι αυτό δεν είναι ανθρώπινη η εμπειρία όταν βλέπεις μπροστά σου τον άνθρωπο να μεταβάλλεται σε αντικείμενο".
Κρατήστε τους ανθρώπους δίπλα και μέσα σας ως ανθρώπους.
Με λένε Γιώργο και σήμερα τελείωσα ένα από τα πιο συγκλονιστικά βιβλία που έχω διαβάσει. Το "Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος" του Primo Levi. Ένα βιβλίο που κάνεις το σταυρό σου (ακόμη κι αν δεν πιστεύεις), πιάνεις το στομάχι σου και μπαίνεις, όπως αυτός και κάθε «Αυτός» που πέρασε τη πύλη του στρατοπέδου Άουσβιτς. Πρόκειται λοιπόν για ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματα ενός ανθρώπου από το Αουσβιτς. Θα μου πεις ρε Γεωργόπουλε αυτό είναι θέμα που έχουν γραφτεί τόσα γι αυτό. Θα μου πεις εδώ που ανεβάζεις αυτό το κείμενο είναι τόπος για να ξεχνάει κάποιος. Scroll= η επί του καναπέως λήθη. Θα μου πεις κάθε μέρα διαβάζουμε για μια νέα φρικαλεότητα που αφορά τον παρόντα ιστορικό χρόνο. Θα μου πεις για τα δεκάδες βίντεο ντοκουμέντα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και για τα εκατοντάδες ίσως χιλιάδες βίντεο από τις σημερινές θηριωδίες. Θα μου πεις ότι βαριέσαι τα κείμενα στο Facebook. Θα με ρωτήσεις "Τι μας το παίζεις τώρα;" Θα μου μιλήσεις για ύφος γραφής. Θα μου μιλήσεις για ταινίες με θέμα το ολοκαύτωμα. Κι όμως εγώ είμαι εδώ, και είμαι συγκλονισμένος. Με ξεπέρασε το θέμα. Εδώ και μέρες που το διαβάζω. Εδώ και μέρες κοιτώ τη Μαρία και σκέφτομαι όλες αυτές τις Μαρίες που τις χώρισαν βίαια από τους άντρες τους και τις οδήγησαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Εδώ και μέρες προσπαθώ να με πείσω ότι τα δικά μου προβλήματα δεν μπορούν να ονομάζονται προβλήματα. Οι αυτοκτονίες λέει είχαν πολύ μικρό ποσοστό μέσα στο στρατόπεδο. Έτσι λέει. Κι αυτός αυτοκτόνησε πολύ αργότερα, ελεύθερος πια. Όπως και ο Jean Amery και άλλοι. Κάθε λέξη που ξεπήδησε από την πένα αυτού του ανθρώπου νιώθω ότι δεν μπορώ να την χρησιμοποιήσω πια εγώ. Δεν μπορώ να βγω ο ο ίδιος μέσα από το απόσπασμα:"Να επιζήσεις χωρίς να αρνηθείς τίποτα από τον ηθικό σου κόσμο, εκτός από περιπτώσεις μεγάλης εύνοιας και τύχης, ήταν δυνατόν μόνο σε ελάχιστους και αυτοί ήταν άνθρωποι ανώτεροι, από τη στόφα των Αγίων ή των μαρτύρων." Η ηθική μου στο κόσμο δοκιμάζεται μετά από ο απόσπασμα: "Εδώ δεν υπάρχουν ούτε τρελοί ούτε εγκληματίες: εγκληματίες γιατί δεν υπάρχει ηθικός νόμος για να παραβείς, τρελοί γιατί η τύχη μας είναι καθορισμένη και κάθε μας πράξη η μόνη δυνατή σε τόπο και χρόνο".
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο στην Ελλάδα του σήμερα να τον αγγίζει ένα θέμα σαν αυτό. Πολλά μπορώ να σκεφτώ. Κάποια από αυτά … δεν πρέπει να τα σκεφτώ. Κι όμως απορώ. Προσπαθώ να επιβιώσω με μεγάλο άχθος από αυτή την γνώση. Ψάχνω την ανθρωπινότητά μου. Απελπισμένα, εσπευσμένα. Σε εμένα και σε εσένα. Αυτός μου λέει: "Είναι ακόμα άνθρωπος αυτός που σκοτώνει, αυτός που φέρεται άδικα ή υποφέρει από αδικία. Δεν είναι άνθρωπος αυτός που, έχοντας χάσει κάθε σεβασμό, μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι με έναν νεκρό. Αυτός που περιμένει το θάνατο του διπλανού του για να του πάρει το τέταρτο του ψωμιού….Ένα κομμάτι της ύπαρξής μας κατοικεί στην ψυχή των υπάρξεων που μας περιβάλλουν και γι αυτό δεν είναι ανθρώπινη η εμπειρία όταν βλέπεις μπροστά σου τον άνθρωπο να μεταβάλλεται σε αντικείμενο".
Κρατήστε τους ανθρώπους δίπλα και μέσα σας ως ανθρώπους.