پریمو لوی، نویسنده و شیمیدان ایتالیایی، در جنگ جهانی دوم به دست نازی‌ها افتاد و پیامد آن، ده ماه اسارت در آشویتس بود. چشم‌انداز دوزخی‌ای که لوی ترسیم می‌کند، به‌پایان‌بردن کتاب را با دشواری و تلاشی عمیقاً خودآگاه روبرو می‌سازد (باید اراده‌ کنی که این کتاب را تا انتها بخوانی). نه از آن حیث که لوی با تکیه بر قوت نوشتارش، دانته‌وار دوزخ اردوگاه را به‌تصویر‌کشیده (او خود در کتاب بارها به دانته ارجاع می‌دهد) بلکه تنها و تنها به این سبب که در انتهای هر سطر باید به خود یادآوری کنی «این‌ها واقعاً اتفاق افتاد و این آدم آن‌جا بود»ِ، این دوزخ را آدمی آفرید. فکر می‌کنم تا پیش از خواندن «اگر این نیز انسان است» هیچ‌گاه نام آشویتس و اردوگاه‌های کار اجباری و کوره‌ها و اتاق‌های گاز برایم واجد معنی و اهمیت خاصی نبوده. آن‌ها وقایعی هراس‌انگیز بودند متعلق به گذشته که پراکنده این‌جا و آن‌جا راجع بهشان خوانده بودم اما نه چیزی بیش از این. پریمو لوی از خلال سطورش اما یقه‌ی تو را می‌گیرد، چانه‌ات را بالا می‌دهد و وادارت می‌کند که به آن سبعیت و دژم‌خویی دهشتناک چشم بدوزی و در دهانت مزه‌ی خون و خاکستر احساس کنی. در طول مدت زمان نسبتاً طولانی خواندن کتاب، تقریباً‌ هرروز از خودم می‌پرسیدم آیا من می‌توانستم در آن اردوگاه (لاگر به‌ بیان لوی) زنده بمانم؟ محال بود.

پ.ن: در مرورکتاب‌هایی که برای «اگر این نیز انسان است» نوشته شده، بعضی گفته‌اند این کتاب خوشخوان نیست یا به سبب لحن نسبتاً‌ سرد و فاصله‌ای که نویسنده با متنش حفظ کرده، به‌پایان‌بردن کتاب سخت است. لوی خود بارها ازتکراری‌بودن روزها و شب‌ها در اردوگاه و این روزمرگی جان‌کاه سخن گفته و اتخاذ چنین لحنی تنها منطقی به نظر می‌رسد. از کتابی که خاطرات یک زندانی نجات‌یافته از اردوگاه کار اجباری است، نباید انتظار سرگرم‌کنندگی داشت. و البته به سبب مجموع این دلایل است که بعید می‌دانم بتوانم به این زودی‌ها مجدداً سراغ این کتاب بروم

Συγκλονιστικό και συγκινιτικό.

Infin che 'l mar fu sopra noi rinchiuso.
(σελ 141)

Μου διηγήθηκε την ιστορία του, που δεν τη θυμάμαι πια αλλά ήταν στ΄αλήθεια μια θλιμμένη, σκληρή και συγκινητική ιστορία΄ γιατί τέτοιες είναι οι ιστορίες μας, χιλιάδες ιστορίες, όλες διαφορετικές και όλες γεμάτες από την τραγική ανάγκη να τις διηγηθούμε. Το βράδυ τις εξιστορούμε με τη σειρά, ιστορίες που έχουν συμβεί στη Νορβηγία, την Ιταλία, την Αλγερία, την Ουκρανία, απλές και ακατανόητες όπως οι ιστορίες της Βίβλου. Αλλά μήπως δεν είναι οι ιστορίες μιας καινούργιας Βίβλου;
(σελ. 78)

(...) και μιας και είμαστε όλοι χορτάτοι, για μερικές ώρες τουλάχιστον, δεν ξεσπούν καβγάδες, είμαστε φρόνιμοι [...] και είμαστε ικανοί να σκεφτούμε τις μητέρες μας και τις γυναίκες μας, πράγμα που συμβαίνει σπάνια. Για λίγες ώρες, μπορούμε να είμαστε δυστυχισμένοι με τον τρόπο των ελεύθερων ανθρώπων.
(σελ. 92)

A well-written, accessible testimony of day to day life in the Lager of Buna-Monowitz (Auschwitz), from January 1944 until its liberation on 27 January 1945.

The struggle with hunger, cold, tiredness and sickness becomes almost tangible while reading the many true stories which are absorbingly told.

The author's insightful thoughts on the dehumanization caused by this constant struggle and the humiliation of the Jewish prisoners, make this book a superior, timeless and mandatory read.

Cuốn sách này, ngoài những mô tả về cuộc sống dưới mức con người ở Auschwitz, còn phơi bày một khía cạnh nhỏ cho thấy vì sao người Do Thái luôn được cho là dân tộc kinh doanh giỏi nhất, và có đầu óc sáng tạo bậc nhất. Ngay cả ở Auschwitz người ta vẫn có thể họp chợ, buôn bán và tạo ra "thị trường". :)

Ngoài ra, cuốn sách này tạo ra một bộ đôi không thể hoàn hảo hơn với "Chiến tranh không có một khuôn mặt phụ nữ". Một bên là thân phận của những người phụ nữ trong và sau chiến tranh, một bên là thân phận con người, đặc biệt là người Do Thái, trong địa ngục Auschwitz. Nếu có một nhà văn nào viết thêm một cuốn sách dạng này, ghi lại hồi tưởng của những binh lính Đức trong chiến tranh để biết họ thực sự nghĩ gì, động cơ nào khiến họ trở nên tàn bạo như vậy, và khi giết người, hành hạ con người đến kiệt cùng như vậy, có giây phút nào họ cảm thấy ghê tởm bản thân hay không, thì sẽ thành một bộ 3 hoàn hảo luôn!

“di una cosa siamo certi: che questo non ci accadrá di nuovo.”
primo levi avevi ragione perché non è successo di nuovo a voi ebrei, ma è successo e succede a tantissimi altri uomini e donne senza colpe, se non quella di esistere.
se solo vedessi come le tue parole sono cadute nell’oblio, di come la tua testimonianza sia stata ignorata o strumentalizzata, e di come la crudeltá e la disumanizzazione siano ancora fortemente presenti,
sono sicura che ti piangerebbe il cuore e ti danneresti perchè nemmeno le tue parole son riuscite a muovere il cuore di coloro che detengono l’autorità e che con un gesto rendono inutile quello di milioni di persone.
che grande sofferenza e che grande peccato che la letteratura non sia riuscita a muovere i cuori di questi “uomini”.
mi correggo, non è la letteratura non ce l’ha fatta, ma sono questi “uomini” che hanno deciso di ignorarla e di voltarsi dall’altra parte.

Το μυαλό μου αρνείται να συνεργαστεί και να πιστέψει όλο αυτό που συνέβη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αρνείται να πιστέψει ότι αυτό το έκανε άνθρωπος σε άνθρωπο. Ντρέπομαι γι'αυτούς που το κάνανε,ντρέπομαι γι'αυτούς που συναίνεσαν με την σιωπή τους και απορώ που βρήκε την δύναμη αυτός ο ΗΡΩΑΣ που επέζησε από καθαρή τύχη όπως ο ίδιος λέει, να καταγράψει με τέτοιον τρόπο ( με τόση αξιοπρέπεια και ψυχραιμία ) αυτά που βίωσε και αυτά που είδαν τα μάτια του. Αυτά που όπως λέει, πρέπει ο κόσμος να μάθει και να διαδώσει ώστε να γίνει μάθημα και τουλάχιστον να μην έγινε μάταια όλο αυτό το έγκλημα σε βάρος τόσων λαών. Υπόσχομαι να μην ξεχάσω ποτέ όσα διάβασα,να μην ξεχάσω ποτέ τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το νούμερο 174.517 και γνώρισα μέσα από αυτές τις σελίδες.

È uomo chi uccide, è uomo chi fa o subisce ingiustizia; non è uomo chi, perso ogni ritegno, divide il letto con un cadavere. Chi ha atteso che il suo vicino finisse di morire per togliergli un quarto di pane, è, pur senza sua colpa, più lontano dal modello dell'uomo pensante, che il più rozzo pigmeo e il sadico più atroce.

Molti hanno scritto su questo libro, molto è stato scritto in generale sul genocidio degli ebrei. Non è mia intenzione scrivere un sermone a difesa degli ebrei, perché lo sappiamo tutti che la storiella delle razze è sbagliata. Sarebbe più giusto dire che il massacro è avvenuto nei confronti di uomini etichettati come 'ebrei'. Perché siamo tutti uomini, giusto? Così come sarebbe sbagliato condannare gli ebrei di Israele per l'odierno conflitto israelo-palestinese. Sono uomini. E gli uomini sbagliano. Le razze non esistono. Casomai le religioni, quelle sì che sono classificazioni reali e pericolose.

Primo Levi è stato fortunato. Eppure è poco delicato dare del fortunato a un deportato di Auschwitz. Rimane innegabile il fatto che è stato uno dei tre a ritornare. Tre su centosessantanove.

"Devo dire che l'esperienza di Auschwitz è stata tale per me da spazzare qualsiasi resto di educazione religiosa che pure ho avuto. C'è Auschwitz, dunque non può esserci Dio. Non trovo una soluzione al dilemma. La cerco, ma non la trovo."

Auschwitz è stato un laboratorio umano sociale. Perché tu puoi togliere la dignità alle persone, togliergli tutto, ma rimarrà sempre qualcosa che permetta loro di costruire una società, perché sopravvivere è necessario. Noi siamo fatti per sopravvivere. Ci adattiamo anche alla più misera e orribile condizione umana. Ed è agghiacciante.

In tre parole:
FEROCE, DISARMANTE, NECESSARIO.

Há vários livros, testemunhos verídicos, acerca do Holocausto. Já li vários também, mas a verdade é que não há um igual ao outro.

Neste "Se isto é um Homem", Primo Levi demonstra o quão baixo e mesquinho o Homem pode chegar tratando outro homem, outros homens... Por causa da raça, por causa da religião, por causa da sua capacidade e/ou incapacidade.

Comparativamente a outros livros que já li acerca deste tema, Levi parece-me ser aquele que tem a visão mais pessimista acerca do desfecho e do rumo que a vida dele e de todos aqueles prisioneiros irá tomar. É muito realista. Demasiado, talvez. Mas como se pode ser idealista e ainda ser optimista q.b. quando é a desumanidade que parece vencer dia após dia, numa espera sem fim pelo fim que até pode ser o fim de tudo?! Pois... Só mesmo o inesperado pode trazer um pouco de luz no meio de tanta escuridão...

One of the most tragic things about this book for me, other than the fact that the events of the book themselves transpired, is that Primo Levi committed suicide. Not that the man and his book need an introduction, but I need to make a point. I'm going to refer to the book by its intended name: If This is A Man, and here's why. For the entirety of the book, in more ways than one, Levi challenges the reader to change their perception of what makes a man. Some of this has to do with the way one is transported back to 1944 Italy, to a day where Jews are piled into a train. To a day where your survival may very well depend on which side of the train you are piled into. A lot of it has to do with Levi willing the reader to question some of the decisions he and his peers took. And in both these aspects, he hits the nail on the head.
If this is a man, is his life so arbitrary?
If this is a man, wouldn't he do everything he could to survive?
If this is a man?

I study war crimes for a living. Books like Is This a Man are, unfortunately, my bread and butter. Of all the books I've read on genocide, of all the Holocaust literature I've read, of all the hundreds of papers I've read on the subject, there is one thing that makes If This is a Man stand out. Intimacy. Intimacy of thought, of words, and of dreams. Levi talks not just of the things said, but of those left unsaid. He talks of moments of profound understanding and depth, but not of what was said. And that part of history, the part we can never take away from him, from any of them, is the part we can't see or understand. The power of what is left unsaid, and the right of the author to leave them so.

Un libro che dà un punto di vista nuovo ed alternativo alle informazioni che già abbiamo sull'argomento.
4 stelle solo perché un paio di capitoli erano un po' "complessi" da leggere.