While the simple writing is nothing extraordinary and the philosophical underpinnings tend towards reductionism, I'm still inclined to say 5 stars for all the warm and fuzzy feelings.

Slowly blossomed, slowly ripened in Siddhartha the realisation, the knowledge, what wisdom actually was, what the goal of his long search was. It was nothing but a readiness of the soul, an ability, a secret art, to think every moment, while living his life, the thought of oneness, to be able to feel and inhale the oneness.

What would I say about “Siddhartha”? It’s a book; I had long cherished as to read someday. And now when I have read it, how do I feel? Do I feel enthralled? Do I feel that it has added to my knowledge of the unknown and the mysterious? Sadly, I don’t. But then the author doesn’t attempt to do that, does he? He gives an account, of the life, of a seeker. Of how the seeker moves forward in his quest, how he goes through the phases of his life (inspired by the Hindu religion’s Four Ashramas, namely the Brahmacharya, Grihastha, Vanprastha and Sanyasa). How he experiences different states of happiness, sorrow, despair, desire, satiation and struggle like every other human being in the world. How he constantly defies any belief or doctrine as followed by others, to move on with the quest, all by his self.

What really absorbed me here was this, this stand of Siddhartha to defy the already known beliefs, things which couldn’t give him a just answer. This is the essential quality of a seeker. That is, to seek. But here I could discern the essential doctrine, as preached in Hindu religion, to be accepted by Siddhartha. That is, the one of a Guru and Disciple. It proves that the author did study the Hindu beliefs in depth, before writing this work. Siddhartha, the seeker, when seeking on his own, in various phases of his life, is unable to find the answers by himself. He then seeks the ferryman by the river and the river itself, to learn afresh. This relationship speaks about the importance given to Guru- Disciple relationship in Hindu beliefs, which says that a disciple necessarily should seek a Guru in order to cross this river of life, that without a Guru, a person wouldn’t be able to live through this life peacefully. Yes, it is there everywhere.

The major turn about in this book was the point where Vasudeva asked Siddhartha to listen to the river. And listen carefully. This may be compared to the Krishna-Arjuna sanwaad in The Geeta, where Krishna, whom Arjuna takes as his God and Guru (as Vasudeva too seems like a God to Siddhartha), shows Arjuna, the unity of life, of every being on earth. The River, depicting the various faces, emotions, relations and then merging into one, is the portrayal where Arjuna sees every thing, every being in this world, merging with the God. The river, thus depicts the ever-present, it also depicts the importance of unity, and of taking every thing in life as it comes. The state that Siddhartha reaches later, the one of known, too finds illustrations in different verses, where, it is asked to practice compassion and love towards fellow beings, while still renouncing every desire and relationship, in order to attain Nirvana.

The author, through a beautiful and absorbing narrative, does describe the struggles that Siddhartha goes through in order to attain a meaning or a state of Nirvana, but this is just a worthy collection of valuable ideas that he might have studied. So, while I did not, actually learn anything new from here, it did induce me to think more.

By the latter part of the 19th Century, the colonial spread of European powers across the world was in full swing. The British ruled India and Australia and had gone to war with China to force opium on the population. Africa, South America, and the Philippines had been portioned out for Western rule and control of resources.

But tyranny does not travel only in one direction, from conqueror to subject. When Medieval European knights returned from the crusades, they brought with them mathematical principles, Greek and Roman texts, and thus was the European Renaissance kindled by the Light of Islam. Africans were brought to America as slaves, but even being scattered and mistreated did not prevent them from changing the culture, gifting us with blues, jazz, and African-descended words like 'funk', 'mojo', 'boogie', and 'cool'.

It was the same with the colonial powers of the fin de siècle , who brought back stories, myths, fashions, art, and philosophies from all over the world. Many Europeans grew obsessed with these foreign religions, finding in them both universal truths of human existence and completely new modes of thought. Organizations like the Theosophical Society were formed to explore these religions--it was all the rage.

But there was a problem: they got almost all of it wrong.

A Frenchman could spend his entire life learning the intricacies of Greek and Hebrew in order to study Catholicism--its origins, philosophies, schisms, heresies, and history--and still find that, in the end, there is much he does not know, and that he'd made many errors along the way. This, despite the fact that his culture is already steeped in it, he can go and speak to one of hundreds of experts any time he has a question, and has access to a complete library of texts on the subject written in his own language, and by people of a similar culture.

Now, imagine our 19th Century Gascon trying to do the same thing with Buddhism, where not only the original texts on the subject but the histories and analyses are in not merely a foreign language, but a completely different language branch, where the experts are from a different culture and speak a different language, and where the complexity and depth of history are just as vast.

It's no wonder that the Theosophists and similar groups ended up with garbled, mistranslated, simplified versions that combined opposing schools of thought haphazardly. As an old philosophy professor of mine once said: "You can learn a great deal about German Protestantism from reading Siddhartha, but almost nothing about Buddhism".

What ultimately emerged from the Theosophist movement was not a branch of Western Buddhism, but the 'New Age Movement': a grab bag of the same old Western ideas dressed up as mystical Oriental wisdom. Indeed, the central idea of the inane self-help book 'The Secret' and of Siddhartha are the same: the 'Law of Attraction', which is not a Buddhist principle.

Like most of Hesse's work, it belongs in the 'Spiritual Self-Help' section, where vague handwaving and knowing looks are held in higher esteem than thought or insight. It's the same nonspecific mysticism he shows us in n  The Journey To The Eastn and n  The Glass Bead Gamen, where the benefits of wisdom are indistinguishable from the symptoms of profound dementia.

If you want to understand Buddhism, start somewhere else, because you'd just have to unlearn all of Hesse's incorrect arguments and definitions. Happily, we have come a long way since Hesse's time, with experts and commentaries in many different languages available to the avid student. But, if you'd like to see someone try to explain the principles of Lutheranism using only misused Hindu terms, this may be the book for you.

Uber popular & widely read in high schools & colleges all over the US, there is a goldmine of true, deep (om... indescribable?) philosophy in Siddhartha—a constant string of meditation & a neverending search through a thick forest of abstraction. The world is Westernized by the wise writer, and his easy prose is easy to follow, although the concepts take a while to sink in (I mean, how can a person really be devoid of love? How can possessions, even the indispensable ones, be so discardable? How can life be so NEATLY, ARTFULLY circular?). But of these Everyman-overtaking-his-destiny novels, this one belongs right above “The Alchemist” (you know that Coelho was completely aware of the conventions which make up these type of stories), but not superior to “The Life and Times of Michael K.” by Coetzee, and definitely not as fun, rambunctious, random, nor bafflingly-surreal as the French classic “Candide.” Students should be encouraged to read Voltaire—in this case, although not in all of them, French lit undermines the German type?

P.S. Two guests of mine have already left me a copy of this--such a tradition for literary geeks to be a part of.

"Nothing was and nothing will be: everything is, and everything is present and has existence."

I feel strangely ambivalent towards this book. I neither liked nor disliked it. I read it, but can’t say it affected me at a deeper level. Siddhartha decides to seek enlightenment via practicing asceticism**.

I can’t pretend to begin to understand the need for this at all. Siddartha does this for several years; he freezes in the icy rain, he doesn’t sleep, he feels immense hunger. His mind and body are desensitized to the world around him. Then his life does a 360 degree turnaround. He leaves the woods and asceticism behind, and spends the next few years living it up, meeting a beautiful woman, having riches beyond his wildest imaginings, losing those winnings, getting them back etc etc etc. He feels empty, and decides to return to the spiritual path…

There are many beautifully written passages in this book. Such as where a gilded bird is being set free, and the beauty and life force of the river. These bits spoke to me. But this was not enough for me to feel any warmth towards the story. It just didn’t work for me. It was far too esoteric and above my head.

At least I can tick this one off my reading bucket list!

However, I am keen to read his last work "The Glass Bead Game", as he's obviously a very good writer. I think this would be interesting, and more up my alley.

** asceticism is the practice of abstinence from sensual pleasures, material possessions & earthly indulgences to attain spiritual goals.

(Book 717 from 1001 Books) - Siddhartha. Eine indische Dichtung = Siddhartha, Herman Hesse

Siddhartha is a novel by Hermann Hesse that deals with the spiritual journey of self-discovery of a man named Siddhartha during the time of the Gautama Buddha.

The book, Hesse's ninth novel, was written in German, in a simple, lyrical style. It was published in the U.S. in 1951 and became influential during the 1960's.

سیذارتا - هرم��ن هسه (اساطیر، فردوس) ادبیات آلمانی؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه دسامبر سال 2007میلادی

عنوان: سیذارتا؛ هرمان هسه؛ مترجم: پرویز داریوش؛ تهران، پرنیان، 1340، در 160ص؛ چاپ دوم تهران، آبان، 1355، در 160ص؛ چاپ دیگر تهران، فرزان 1362؛ تهران، اساطیر، 1367، 1373؛ چاپ ششم 1375، در 134ص؛ چاپ هفتم 1381؛ چاپ یازدهم 1394؛ موضوع داستانهای نویسندگان آلمانی زبان - سده 20م

مترجم: امیرفریدون گرکانی؛ تهران، فردوس، 1373؛ در 155ص، چاپ سوم 1376؛ چهارم 1381؛ ششم 1385؛ چاپ هفتم 1387؛ شابک 9645509114؛ چاپ هشتم 1388؛ شابک 9789643204143؛ تهران، جامی، 1392، در 152ص؛ شابک 9786001760884؛

مترجم: محمد بقایی؛ تهران، نشر آرمین، 1374، در 225ص؛

مترجم: پرویز چشمه خاور؛ تهران، نشر گلپونه، 1376، در 167ص؛ شابک 9646663044؛

مترجم: سروش حبیبی؛ تهران، ققنوس، 1385، در 174ص؛ چاپ دوم 1386؛ چاپ سوم 1387؛ شابک 9789643116286؛ چاپ دیگر تهران، ماهی، 1394؛ در 144ص؛ شابک 9789642092338؛

هشدار: اگر میخواهدی خود کتاب را بخوانید، از خوانش ریویو خودداری فرمایید

سدهرتها (سیذارتا)، داستان برهمن زاده ی جوانی است، که به همراه دوست برهمنش، برای جستجوی حقیقت، و دانستن وظیفه ی انسان در زمین، خانه ی پدر و مادر را ترک میگوید، به مرتاضان جنگل میپیوندد؛ در جنگل، به فن ریاضت و تفکر، به شیوه ی مرتاضان، میپردازد، میکوشد تا نفس، و موانع راه نیل به حقیقت را، در خود از بین ببرد؛ ولی هرچه بیش، پیش میرود، و هرچه بیشتر نفسش را تحت انقیاد درمیآورد، میبیند به همان اندازه، از حقیقت به دور افتاده است؛ میفهمد که ریاضت، راه وصول به مطلوب نیست؛ در آن هنگام میشنود، که کسی به نام «گوتاما» یا «بودا»، به آخرین مرحله ی کمال انسانی رسیده، موعظه میگوید، مردم، به دور او گرد آمده اند؛ «سدهرتها» و دوستش، برای دیدن بودای اعظم، گروه مرتاضان را ترک میکنند، آنها «بودا» را میبینند، و از مشاهده ی پیکر، رفتار و طرز نگاه او، شگفت زده میشوند؛ به مواعظ آن دانشمند یگانه، گوش فرا میدهند؛ «بودا» از درد و رنج سخن میگوید؛ جهان را جز رنج نمیبیند؛ دوستش در همان مجلس، سوگند وفاداری به «بودا»، یاد میکند؛ ولی «سدهرتها» به گفته ها و آموزه های «گوتامای بودا»، باور ندارد؛ روز دیگر، «بودا» را از اندیشه های خود آگاه میکند؛ به «بودا» میگوید: رستگاری چیزی نیست که بتوان با آموزش، آن را به دست آورد؛ از آن به بعد، خواهان خویشتن خود میشود؛ در صدد نفی نفس خویش برنمیآید؛ از روسپی شهر، درس عشق و لذات را فرا میگیرد؛ با بازرگانی، دوست و همکار میشود؛ باز، همه چیز را کنار میگذارد، و در صدد خودکشی برمیآید؛ میخواهد خود را به رود بیندازد؛ از رود، صدای آواز «ام» یا «روح کلمات» را میشنود؛ بخواب میرود؛ پس از بیداری، نیروی دیگری در خود مییابد؛ همه چیز زیبا، خوب و دوست داشتنی، شده است؛ در کنار رود میماند؛ شاگرد قایقران پیری میشود؛ قایقران، فن گوش فرادادن به آواز رود را، به او یاد میدهد؛ همسرش، پسرش را پیش او میآورد؛ اما همسرش، با نیش ماری مسموم میشود؛ «سدهرتها»، با آمدن پسر، خود را شاد مییابد؛ ولی ناصبوری پسر، زندگی او و قایقران را بهم میزند؛ آنگاه روزی پسر، پدر را به باد دشنام میگیرد، و کلبه را ترک میکند؛ «سدهرتها»، برای یافتن پسر، میخواهد از رود بگذرد؛ رود به او میخندد؛ او آواز و هزارآواز رود را میشنود؛ به جنگل میرود، تا با ابدیت و وحدانیت جهان یکی شود؛ در راه، دوستش «گوویندا» را، پیر و سالخورده میبیند؛ با بوسه ای، او را از جاودانی و یگانگی جهان، باخبر میکند

تاریخ بهنگام رسانی 28/05/1399هجری خورشیدی؛ 07/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Started strong, but I got incredibly bored quickly.

هنری میلر درباره این کتاب می‌گوید: سیدارتا داروی شفابخشی است که از انجیل عهد جدید مؤثرتر است

باید اعتراف کنم که سیدارتها مرا هم شفا داد
و یک اعتراف دیگر اینکه،هروقت این ریویوی پایینی را می بینم از خودم شاکی می شوم
چون خیلی ناقصه
شاید یک بار دیگه کتاب رو خوندم و آنچه را از کتاب فراگرفته ام به تمامی در اینجا بیاورم
یعنی کل کتابو
:)

:درمورد کتاب

سيدارتها پسر نوجواني است كه براي پيدا كردن شعله حقيقت بي تاب شده و ابتدا زندگي برهمني و بعد زندگي شمني را بر می گزیند.شمن ها همه تلاششان این است که "من" خویش را از بین ببرند.سیدارتها بعد از چند سال در می یابد که اين "من" همیشه همراه او و از بين نرفتني است
..زیبایی داستان بعد از این تحول آغاز می گردد

البته این "من" هندوئی با "من" فروید فرق داره و در اصل همان "او" یا "نهاد" فروید است که در مذهب به هوای نفسانی تعبیر می شود


:نتیجه

هر چیزی که درون آدم وجود دارد چه عقل و چه احساس هایی مثل خشم و غرور و عشق و شهوت و ... بی هدف در وجود ما قرار داده نشده اند و به قول غزالی باید از همه اینها مرکبی ساخت و سوار برآن بسوی کمال حرکت کرد
در جستجوی اینکه چرا اینجائیم خیلی از فیلسوفان و عارفان به این جواب رسیده اند که آن را باید در وجود خود آدمی جستجو کرد

گاهی در این کتاب ، سخنان حافظ برام تداعی می شد

سال ها دل طلب جام جم از ما میکرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه
که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند


امام محمد غزالی با اینکه خود را فیلسوف نمی نامید ولی خیلی ها ایشان را فیلسوف می دانند
متن زیر از کیمیای سعادت می باشد

بدان که کلید معرفت خدای - عزوجل - معرفت نفس خویش است ، و برای این گفته اند: " من عرف نفسه فقد عرف ربه"...درجمله هیچ چیز به تو از تو نزدیکتر نیست ، چون خود را نشناسی دیگری را چون شناسی؟ و همانا که گویی من خویشتن را همی شناسم و از باطن خود این قدر شناسی که چون گرسنه شوی نان خوری، و چون خشمت آید در کسی افتی و همه ستوران با تو درین برابرند .پس ترا حقیقت خود طلب باید کرد تا خود چه چیزی و از کجا آمده ای و کجاخواهی رفت و اندرین منزلگاه به چه کار آمده ای و ترا برای چه آفریده اند ، و سعادت تو چیست و در چیست ، و شقاوت تو چیست و در چیست؟
و این صفات که در باطن تو جمع کرده اند ، بعضی صفات ستوران ، و بعضی صفات ددگان و بعضی صفات دیوان، و بعضی صفات فرشتگان است، تو از این جمله کدامی؟

و کدامست که آن حقیقت گوهر تست که چون این ندانی سعادت خود طلب نتوانی کرد: چه هر یکی را ازین غذائی دیگر است و سعادتی دیگر است: غذای ستور و سعادت وی خوردن و خفتن و گشنی کردن است ، اما غذای ددان و سعادت ایشان دریدن و کشتن و خشم راندن است و غذای دیوان ، شر انگیختن و مکر و حیلت کردن است و غذای فرشتگان و سعادت ایشان ، مشاهده جمال حضرت الهیت است ، و آز وخشم و صفات بهایم و سباع را با ایشان راه نیست ، اگر تو فرشته گوهری در اصل خویش ، جهد آن کن تا حضرت الهیت را بشناسی و خود را به مشاهده آن جمال راه دهی و خویشتن را از دست شهوت وغضب خلاصی دهی ، و طلب آن کن تا بدانی که این صفات بهایم و سباع را در تو از برای چه آفریده اند؟

ایشان را برای آن آفریده اند تا ترا اسیر کنند و به خدمت خویش برند و شب و روز سخره گیرند ، یا برای آنکه تو ایشان را اسیر کنی و در سفری که ترا فرا پیش نهاده اند ایشان را سخره گیری، و از یکی مرکب خویش سازی و از دیگری سلاح خویش سازی، و این روزی چند که درین منزلگاه باشی ایشان را به کار داری تا تخم سعادت خویش به معاونت ایشان صید کنی و چون تخم سعادت به دست آوردی ایشان را در زیر پای آوری و روی به قرارگاه سعادت خویش آوری

n  n
Siddhartha is a German novel by Hermann Hesse. This book tells us the story of Siddhartha’s quest for spiritual illumination. This book will spiritually enlighten you and teach you to identify love and love the world with certitude.

n  n    “Gentleness is stronger than severity, water is stronger than rock, love is stronger than force.”n  n

“‘Yes, Siddhartha,' he said. 'Is this what you mean? That the river is everywhere at the same time, at the source and at the mouth, at the waterfall, at the ferry, at the current, in the ocean and in the mountains, everywhere, and that the present only exists for it, not the shadow of the past, nor the shadow of the future?’”

This story was beautifully told and incredibly thought provoking!

A leitura desta obra aconteceu devido a um daqueles episódios que, por vezes, me acometem e que consistem em retirar da estante para ler o primeiro livro para o qual olho. E, para grande surpresa minha, este nem sequer estava na minha lista de livros que tenho em casa (sou um pouco obsessiva na manutenção dessa lista, daí o meu espanto).
Bom, acabei por iniciar a leitura; devo ter lido cerca de dez páginas quando percebi, finalmente, que estava a iniciar a leitura de um romance filosófico. Como nunca tinha lido nada acerca desta obra fiquei um pouco confusa... Afinal, eu estava a ler acerca do quê? Lá fui lendo aos poucos, quando tal me era permitido. Foi apenas hoje, quando retomei a leitura, que percebi sobre o que estava a ler e, não sei bem como, acabei por ficar completamente agarrada às páginas. Queria saber no que tanta reflexão daria e não fiquei desiludida. Concordava com umas coisas, não tanto com outras, mas a minha conclusão é esta: estava a precisar de ler este livro, pois deu-me muito em que pensar e isso é algo que, hoje em dia, valorizo bastante!

n  n    “إن المعنى و الحقيقة لا يحتجبان في مكان ما وراء الأشياء .. إنما هما في الأشياء، فيها جميعا.”
n  n
n  n

n  
‫" هكذا تسير الأمور .. كل شيء لم يبلغ نهايته من المعاناة، ولم يبلغ خاتمته النهائية، يعود من جديد، ويعاني الأحزان نفسها. "‬


‫"إن النهر في كل مكان في الوقت نفسه .. في المنبع وفي المصب .. في الشلال والمرسى، في التيار والمحيط وفي الجبال، وفي كل مكان.‬
وإن الحاضر هو وحده الموجود بالنسبة إليه، لا ظل الماضي ولا ظل المستقبل."
n
n  n
n  
‫" لقد تعلم هذا من النهر .. أن ينتظر وأن يصبر. وأن ينصت.‬
جلس يصغى في الطريق الأغبر .. يصغى إلى قلبه الذي يخفق مجهداً حزيناً .. منتظراً أن يأتيه الصوت .... "

n
_______

كم تعبت يا سدهارتا. وأخذتك دوامة الحياة بمتاهاتها وتعقيداتها .. وأنت معصوب العينين مرات، ومفتوحها مرات أخرى .. حتى دخلت ذرات الغبار، والرماد، والذكريات .. و طمست ما تبقى من معالم الصور.

كم أرهقتك الدروب يا عزيزي. وجعلتك تشيخ سريعاً وربما في مقتبل العمر.

n  
الفكرة أصعب ما يقاوم الخمود.
التفكير شرارة صعود.
حينما تستولي الأفكار على كائن ..
يا تدلّه إلى خلاصه.
أو تعجل بموته.

n
سدهارتا يفترق عن بوذا،
يبدأ مسيرة البحث.
أدرك في أول الأمر أن الهجرة هي الحل.
كره اتباع المعلمين، فالمعرفة لا تحتاج إلى تعليم.


‏n  n

n  
((كان لا بد من العودة، و أن فر سدهارتا من الأنا ألف مرة، و سكن في العدم، سكن في الحيوان، سكن في الحجر، كان لا مناص من الساعة التي يستعيد فيها نفسه، في ضوء الشمس أو في وهج القمر، في الظل أو في المطر، فيعود يكون (أنا)، يكون سدهارتا، و يعود يحس بعذاب الدورة المفروضة)).  n

انتحل كل صفات القوة، تخلص من عبء بوذا .. باحثاً عن ذاته، وخلوده.

من لا يفك طلاسم الذات لن يحصل أبداً على الخلود، فالخلود يبدأ بالمعرفة!.
‏
شق طريقه وحيداً .. كانت الأيام تدور به بسلسلة من الوقائع التي تأخذ بقلبه إلى أطوار عدة .. شكلته على مراحل متلاحقة .. كان فيها على مفترق طرق، وقرارات حمل ثقلها فوقه ومضى ..

ما أشد الدروب على الباحث ..
ما أصعب الحيرة الغامضة في قلب الدنيا ..
‏

فرّ هارباً من كل شيء، وباحثاً عن كل شيء في الوقت نفسه.
جرب حياة الزهد والتجرد، بعدها عام هائماً في جنة الإغواء، ومملكة الشياطين ..
لم يجلب المال، والتمرد، والشهوات، ولا حتى القليل من السعادة.
بل لف كل ذلك على روحه الهم، وطوق عنقه بالثعابين.

كل لذة بثمن .. تذكر ذلك جيداً يا سدهارتا !!
وقد خسرت الصفقة حينما بعت نفسك بأرخص قيمة !!
‏

"كانت هناك شجرة على ضفة النهر، شجرة جوز هند. اتكأ سدهارتا عليها، ولف ذراعه حول جذعها ثم تطلع إلى المياه المخضرة التي تتدفق تحته. تطلع إلى الأسفل وملأته رغبة في أن يرخي نفسه ليغرق في الماء. فالفراغ الرهيب في الماء كان يعكس فراغاً مرعباً في روحه. نعم. كان في نهايته. إذ لم يعد هناك شيء قد تبقى إلا أن يزيل نفسه. هذا هو العمل الذي كان يتوق للقيام به، أن يدمر الصيغة التي كان يكرهها! فلتلتهم الأسماك قلب سدهارتا هذا، هذا المعتوه، هذا الجسد الفاسد المهترئ، تلك الروح البليدة المستهلكة! فلتلتهمه الأسماك والتماسيح ولتمزقه الشياطين إرباً. بملامح متشنجة راح يحدق إلى الماء فرأى وجهه وبصق عليه. أبعد ذراعيه عن جذع الشجرة وتحول قليلاً لعله يسقط على رأسه ويغوص. وانحنى بعينين مغلقتين نحو الموت."

‏
_______

هرمان هيسه في سدهارتا .. متأثراً بأساطير الخلود، اسلوب الإنعزال والتفرد الذي يقود البطل إلى ذاته على طريقة "الطقوس الهندية القديمة".

صنع بيئة متداخلة عكس فيها فكرته ورؤيته ولكن ليس بلغته الأصلية بل بلغة أخرى وأسلوب آخر.

فلسفة هندية أخذتنا إلى ما قبل الميلاد إلى عصر بوذا وأجواء الهند الروحية آن ذاك.


((سدهارتا قال: كانت لي أفكار و معارف، نعم.. على الدوام، وأحيانا"شعرت لمدة ساعة أو يوم، أن علما"كما يشعر المرء أنّ في قلبه حياة، رب فكرة جاءتني، لكنه يصعب عليّ أن أطلعك عليها، ففكرة من الأفكار التي وجدتها، يا عزيزي غوفيندا، تقول: لا يمكن الإفضاء بالحكمة، فالحكمة التي يحاول الحكيم الإفضاء بها، تبدو دائما"كالحماقة)).
‏