کتاب موردعلاقه ام ازداستایوفسکی ، البته برادران کارامازوف راهنوزنخوانده ام. گاهی با پرنس میشکین قهرمان کتاب همذات پنداری کرده ام . .

Εκεί που πολεμούν οι άνθρωποι με τις αδυναμίες τους και τα όνειρα, εκεί που οι δειλοί πεθαίνουν πριν τον θάνατο τους, εκεί που οι σκέψεις κάνουν πρόβα για να κρύψουν ό,τι αισθάνονται ή να αισθανθούν ό,τι κρύβουν, εκεί που δεν ξέρεις ποιον φόβο σου να αγαπήσεις περισσότερο,
εκεί θα περιμένει πάντα ένας «ηλίθιος» να σε καλωσορίσει στο μυαλό του.

Βιβλίο υπέροχο. Βιβλίο δύσκολο. Βιβλίο εμμονικό. Βιβλίο κλειστοφοβικό. Βιβλίο επαναλαμβανόμενο, σκοτεινό και ασυμβίβαστο.
Σκληρή διαβάθμιση αξιών. Κλασική μελέτη κοινωνικών φαινομένων. Ένας καθρέφτης που δεν κολακεύει.
Αν τον κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις τον εαυτό σου και ένα ράγισμα στη μέση. Ανεπαίσθητο και βαθύ ράγισμα, διπλασιάζει είδωλα και σε αναγκάζει να συγκρίνεις τις κατάρες με τις ευχές.

Ο «ηλίθιος», ο πρίγκιπας Μίσκιν, είναι ο υπέρλαμπρος κεντρικός, διττός χαρακτήρας.
Αυτός κρατάει το ραγισμένο καθρέφτη.

Μια υπέροχη ψυχή που βρίσκεται σε σύγχυση.
Μια λατρεμένη ύπαρξη χαρισματικά άρρωστη που ψάχνει το νόημα της ζωής και οδηγείται απο την επιθυμία του για ζωή.
Οι προθέσεις του πάντα καλές μα ελαττωματικές στην εκτέλεση τους.
Μια ύπαρξη που έχει σχεδόν ανακάμψει απο τις επιληπτικές κρίσεις και αποκαλύπτει τα κίνητρα του ως εχέγγυα προς την ανθρώπινη φύση.
Προσπαθεί να προσεγγίσει τους συνανθρώπους του με διάθεση παιδικής αφέλειας, αγνότητας, τρυφερότητας και συμπόνιας.

Ως ηλίθιος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον κόσμο.
Ως άρρωστος επιδεικνύει τις σκέψεις του που είναι αντανακλάσεις της ειλικρίνειας του, του πλούτου της αγγελικής καρδιάς του και της ευρύτητας του μυαλού του.
Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτός ο ηλίθιος έχει μια ανώτερη κατανόηση και έκφραση. Μια υπέρτατη διαχείριση των συναισθηματικών δυνάμεων που τον προωθούν να υπαγορεύει σχεδόν,τις καταστρεπτικές ενέργειες των ανθρώπων γύρω του.

Ο ηλίθιος αυτός, ο πρίγκιπας Μίσκιν, είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για κάθε άνθρωπο.

Όποιος τον κρίνει ως αθώα παθητικό πρόσωπο έχει χάσει την ουσία.
Ο χαρακτήρας του διακρίνεται κυρίως για την οξυμένη αντίληψη προς τη σκέψη και τη δράση, τη βαθιά κατανόηση όλων των καταστάσεων και την ευφυΐα της συναισθηματικής του νοημοσύνης.

Είναι ηλίθιος, είναι πράγματι, διαφέρει απο όλους.
Η ηλιθιότητα του μεταφέρεται συνοπτικά με αλληλεπιδράσεις που δημιουργούν τόσο αγάπη, όσο και δυσαρέσκεια.
Παλεύει να βρει χώρο για να ζήσει μέσα σε έναν κόσμο υλιστικό, αυτός όμως δεν ενδιαφέρεται για τα υλικά αγαθά, διακρίνει αλλού τον πλούτο κι έτσι δεν μπορούν να τον κλέψουν στη μοιρασιά.

Μα πόσο ηλίθιος πια, πόσο;
Ραγίζει η καρδιά του και σπάει απο ενα παιδικό χαμόγελο, λιώνει η ψυχή του, καίγεται, απο το χάδι μιας ερωτικής διάπυρης ματιάς, μα είναι παγερά αδιάφορος μπροστά στην κοινωνική καταξίωση, την αριστοκρατική εκλεπτυσμένη απληστία, τις φιλοξοξίες για εξουσία και περιουσία, την πολυτέλεια, το κέρδος.

Πόσο πιο ηλίθιος, όταν δεν μπορεί να σταθεί στην κλασική τάξη της αστικής υποκρισίας.
Όταν αρνείται να συμμετέχει στην διαφθορά και την πλάνη ως υποστηρικτικό σκουπίδι νευρωτικών κληρονόμων.
Όταν ανάμεσα σε σνομπ εκμεταλλευτές και ανήθικους νάρκισσους προτιμάει το βάθος της αγάπης και της αυτοθυσίας.

Ο ηλίθιος λοιπόν αυτός, δεν δέχεται κοσμικά σύνορα που χαράζουν το σώμα του πλανήτη.
Δεν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε αγάπη και μίσος. Το μίσος δεν υπάρχει, δεν το γνώρισε, δεν το ένιωσε ποτέ.
Προσπαθεί να χειριστεί την αγάπη του.
Να κατανοήσουν όλοι πως δεν γίνεται να μην αγαπάει, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αγάπη.
Αγαπάει καθολικά και απεριόριστα χωρίς να μπορεί να συμφιλιώσει το παθιασμένο και το συμπονετικό.

Ακόμη κι όταν βρίσκεται στη δίνη του ερωτικού οίστρου ανάμεσα σε δυο γυναίκες, του φαίνεται αδιανόητη η επιλογή, αρρωσταίνει, χάνεται μπροστά στο δίλημμα που του θέτουν οι κανόνες. Αγάπη απο οίκτο και δέος ή έρωτας παθους με αγάπη γαλήνια και παντοτινή;

Ένα επιληπτικό αριστούργημα γραμμένο απο μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα.

Κεντρικός άξονας ο ηλίθιος πρίγκιπας Μίσκιν και γύρω του πλήθος χαρακτήρων φυλακισμένων σε ένα τρομερό παιχνίδι πραγματικότητας.
Είναι όλοι τους αξιοθαύμαστοι, φιλοσοφικοί,πολύχρωμοι, παρορμητικοί, ενδοσκοπικοί, ενεργητικοί, επιλεγμένοι σοφά για να συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι, σε αυτή την παράσταση ιδεών.

Ο Ντοστογέφσκι αποκαλύπτει, διερευνά και επηρεάζει.
Μέσα στο παιχνίδι του πετάει νοοτροπίες, πάθη, λάθη, σκέψεις, ενέργειες,που εξηγούν τη φύση του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Προάγουν την ανθρώπινη βούληση με ποικίλους βαθμούς διαταραχής της προσωπικότητας, παρανοϊκές παραληρηματικές ιδέες ή μανιακές επιδιώξεις.

Επομένως η ουσία της αφήγησης βυθίζεται σε μια θάλασσα λάσπης απο εκούσια κοινωνικά και κακοπροαίρετα σχόλια, ιδιοσυγκρασίες ξεχωριστές και σουρεαλιστική βραδύτητα συσχετισμών.

Φυσικά σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές και σε αυτό το μυθιστόρημα δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο απο την τελειότητα.

Δύσκολο, βαρύ και σπουδαίο πνευματικό έργο.
✡️

This book disappointed me. I never thought I would be saying this with regard to a book by Dostoyevsky, but it's true. Perhaps this is only because I’ve been spoiled by reading The Brothers Karamazov, which even admirers of The Idiot will likely admit is a much stronger work. Yet I was not merely unimpressed by this work, but was often greatly frustrated by it. To be concise, I found The Idiot to be a rambling mess.
tt
Anyone familiar with Dostoyevsky’s work will know that he is not a versatile artist. He is a writer with obvious flaws and with tremendous strengths. It is, therefore, incumbent on the reader to look past his demerits—his clunky dialogue, his exaggerated personalities, his slipshod plots—in order to appreciate his peculiar genius, if the reader is to get anything at all out of his works. In this book, however, I found his usual deficiencies to be overabundant, and his usual brilliance to be pushed to the side.
tt
Let us take the protagonist. He is supposed to be a nearly perfect man, the very picture of benevolence and kindness. Yet I was not at all impressed with Prince Myshkin. He was a polite and amiable fellow, sure. But did he go very far out of his way to help others? Was he capable of doing any good? Was he busying himself in improving the world? Not at all. Rather, Myshkin comes off as rather bumbling and self-absorbed.

This was, of course, partly Dostoyevsky’s goal—to show how true kindness can make you vulnerable and lead to inactivity and ruin. But the impression I was left with was not of a kind man tragically taken advantage of, but a man who was simply incapable of dealing with the world; a man not overly virtuous, but simply inept. This is in stark contrast to two of Dostoyevsky’s other characters, Father Zossima and Alyosha Karamazov, both of whom I found to be more wise, more open-hearted, more interesting, and many times more capable than Prince Myshkin—who, to be frank, is so passive as to be dull.
tt
It is clear that much of this novel’s design is due to the influence of Don Quixote, which Dostoyevsky refers to many times during the course of this work. Prince Myshkin is something of a Quixotic character—a bit of a dunderhead, a bit of a loon—except that he is tragic, whereas the Don is comic. We also see Cervantes’s influence in the large and unwieldy cast of minor characters (something not typical of Dostoyevsky), who continually intrude, sometimes violently, on the main action of the plot. It seems that Dostoyevsky vaguely wanted to write a genuine burlesque, with a witless protagonist suffering misadventure after misadventure in the real world. But of course, Dostoyevsky turns this general idea into a distorted nightmare that very often borders on absurdity.
tt
Either from lack of practice, or simply because he wrote this novel very quickly while in dire financial straits, Dostoyevsky didn’t seem up to the challenge of keeping track of all these minor characters. All of them act erratically, often to the point that they are unrecognizable one scene to the next. They suffer acute changes of mood and opinion, veering from emotion to emotion too quickly for the reader to even keep up. Admittedly, this is characteristic of much of Dostoyevsky’s writing; and to be sure, he often uses fitful, unpredictable, and irrational characters to brilliant effect, keeping the reader constantly on edge. But in this work, I found it to be so overdone as produce a kind of apathy in me. I couldn’t wrap my head around the characters enough to care about them; and since I didn’t really know them, and thus didn’t expect anything from them, they couldn’t surprise me—since surprise is the thwarting of expectation.
tt
Perhaps what I most regretted about this design, however, was not the shoddy characterization, but how it forced Dostoyevsky to deal with his typical themes. Instead of putting his always arresting philosophical speeches into the mouths of major characters, several minor characters butt into the story in order to deliver lengthy and, from the perspective of the story, rather pointless harangues that are promptly swept to the side. So instead of the critique of modern society, nihilism, rationalism, and his analysis of the decline of religion being in the forefront, these themes are peripheral, which I think is a shame.
tt
This is not to mention the several incidents that Dostoyevsky introduces apparently only to stretch the page-count (he was being paid by the page). The most egregious example of this was when a young man bursts into a drawing room, spends an hour claiming that he is the son of Prince Myshkin’s doctor and is thus owed money, and reads a lengthy and absurd article that Myshkin then refutes point by point; then, another minor character announces that he has been researching this man for some time (why?), and reveals that his claim to be the son of the doctor is false—and this, after an interminable conversation with many other side-remarks—so that the whole affair comes to absolutely nothing, and isn’t at all important to the rest of the book.

This enormous amount of space dedicated to side issues is especially perplexing when one considers that major plot developments are, by contrast, introduced willy-nilly without much ado—such as when Prince Myshkin simply announces, in the midst of a major scene, that he has inherited a large sum of money.
tt
To cut short this review, I found this to be a deeply flawed book, one that obviously needed several more drafts before it could be really compelling. I am still giving it three stars, however, because there are occasional brilliant flashes. I especially liked when Prince Myshkin spoke of executions, and Lebedev’s story about the repentant cannibal who killed and ate monks. Yet these shining moments were overshadowed by the many pages of tedium. Of course, it’s quite possible that I missed something. One of my friends is a big fan of Dostoyevsky, and he says this book is his favorite. But until my eyes are opened to this book's secret merit, I will steer those who ask to Crime and Punishment and The Brothers Karamazov, which are not merely occasionally brilliant, but splendid from beginning to end.

Here's Dostoyevski's mode of proceeding, and it's maddening. One, here's what I'm about to tell you; two, now here I am actually telling it to you; and three, now let's review what I've just told you. Every point is handled thus. The tedium! Nevertheless, it's D so I forced myself to read most of it. In the end the book fell heavily from my hands and I woke.

ابله

لازم نمیبینم که از قدرت و مهارت داستایوفسکی در نویسندگی چیزی ذکر کنم، برای همین مستقیم به بررسی این اثر میپردازم. داستانی جذاب با روندی مناسب و گیرایی بالا. تقریبا تا میانه اثر، گیرایی داستان واقعا بالاست، در میانه های راه، کمی سیر سینوسی پیدا میکند، که البته برای پیشبرد داستان تقریبا ضروری است، اما خوشبختانه دوباره جذابیت خود را به دست می آورد و در نهایت کاملا جذاب و غیر منتظره، به پایان می رسد، به صورتی که تا انتهای داستان، پایان آن را نمیتوان پیش بینی کرد

نقاط قوت:
طراحی و توجه به جزئیات با دقت بالا. شخصیت های داستان با مهارت، دقت و نظارت اجتماعی خوبی طراحی شده اند. شخصیت ها، روند داستان و جزئیات درهمتیندگی بالا و قدرتمندی دارند. نظارت اجتماعی با دقت مناسبی بر روی سبک زندگی قشر های مختلف جامعه صورت گرفته و شخصیت های کلیشه ای در داستان وجود ندارد. پرتره مناسبی از شخصیت اصلی داستان، افکار و اندیشه های او و همچنین عدم درک درست و کامل او توسط اطرافیانش و در نتیجه قرار گرفتن شخصیت اصلی در شرایط روحی حاصل از اتفاقات اطراف، با مهارت تمام کشیده شده و به نثر درآمده است.

نقاط ضعف:
استفاده از جزئیات غیر ضروری و بیش از حد الزام در بخش های مختلف داستان. وجود بخش های غیر ضروری شامل مکالمات و اتفاقات بین شخصیت های فرعی که تحت هیچ شرایطی به پیشروی داستان و یا شفاف سازی نقاط تاریک آن، کمکی نمیکند و هیچ ارجاعی به آن در سراسر داستان صورت نمیگیرد. به نظرم بزرگترین نقطه ضعف این اثر، فقط همین است. تعداد تقریبا بالایی از این چنین بخش ها در داستان وجود دارد که اگر حذف میشدند، نه تنها به بدنه اصلی داستان صدمه ای وارد نمی کردند، بلکه باعث میشدند تعداد صفحات این اثر، به مراتب کمتر باشد.

ترجمه، بازخوانی و ویرایش این اثر:
ترجمه مناسبی از این اثر صورت گرفته. تنها مشکل اصلی، غلط های املایی و تایپی زیاد در این نسخه است، به صورتی که این مشکل کاملا به وضوح دیده میشود.

گفتار اندر معرفی کتاب
ابله رمانی‌ست به قلم فئودور داستایفسکی، نویسنده‌ی مشهور، پرآوازه و محبوب روس که در ایران توسط مترجمان مختلفی چاپ و نهایتا منتشر گردیده است، اما من این کتاب را با ترجمه‌ی خوب و روانِ آقای «سروش حبیبی» و چاپِ «نشر چشمه» مطالعه کردم که حاوی موخره‌ای بود از ترجمه‌ی نقد مفصلی که توسط آقای «کنستانتین ماچولسکی» که یکی از منتقدان بزرگ و سرشناس روس است و دست برقضا سابقه‌ی بلند بالایی در نقد و بررسی آثار داستایفسکی دارد برای این کتاب نوشته شده و این موخره نیز پس از پایان کتاب برای فهم بیشتر کتاب برای من بسیار با اهمیت بود و نقش مکمل را داشت.

گفتار اندر داستان کتاب
پرنس لی‌یو نیکلایویچ میشکین، شخصیت اصلی رمان که پیشتر با حمایت و خرج مردی خیرخواه به نام «نیکلای آندره‌یویچ پاولیشچف» به جهت درمان بیماری سرع به سوئیس سفر کرده بود هم‌اکنون بر روی صندلی قطار نشسته و در حال برگشت به کشور خود است.
در قطار با دو شخص به نام‌های «پارفیون سمیونوویچ راگوژینی» و «لوکیان تیموفی‌یی‌ویچ لیبدف» آشنا می‌شود که این آشناییمنجر به شنیدن نام زنی به نام «ناستاسیا فیلیپوونا باراشکوا» می‌گردد که سرانجام این آشنایی‌ها خمیرمایه‌ی نانِ داستایفسکی‌ست.
من به هیچ‌وجه بیش از این به داستان کتاب ورود نمی‌کنم اما در ادامه‌ی ریویو به نکاتی اشاره می‌کنم که برای من پررنگ بود.

گفتار اندر محتوای کتاب
کتاب‌های داستایفسکی زوایای بسیار زیادی دارند که نمی‌شود ادعا کرد با خواندن‌ آن با تمام منظور و افکار نویسنده آشنا شدیم و به همین جهت من تنها به شش موردی که در این کتاب برای من بسیار پررنگ بود اشاره می‌کنم و سپس به خواندن ریویوهایی که سایر دوستانم خوانده‌اند می‌پردازم و شاید زمانی با خواندن مجدد آن این ریویو را دست‌خوش تغییر نمایم.
از آنجا به این موضوع اشاره کردم که در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
"همیشه چیزکی هست که قابل انتقال به غیر نیست ولو برای بیان آم کتاب‌ها بنویسید یا سی و پنج سال برای توضیح و القای آن وقت صرف کنید! همیشه چیزی هست که حاضر نیست از جمجمه‌ی شما بیرون آید و تا آخر ناگفته در ذهن‌تان می‌ماند و شما می‌میرید و شاید اهم آنچه در ذهن دارید با خود به گور می‌برید."
به همین جهت عرض می‌کنم که با تمام قدرت و هنر نویسنده در داستان نویسی اما باز هم نمی‌توان ادعا کرد که منظور نویسنده را بطور کامل دریافت نموده‌ایم.

اولا در رمان ابله، شخصیت‌های زیادی حضور دارند و اگر بخواهم آن‌ها را دسته بندی کنم به سه دسته‌ی اصلی، کلیدی و آن‌هایی که در دنیای ابله زندگی می‌کردند تا استادیومِ ابله خالی نماند.
شخصیت‌های اصلی:
پرنس لی‌یو نیکلایویچ میشکین
پارفیون سمیونوویچ راگوژینی
ایپولیت ترنتی‌یف

شخصیت‌های کلیدی:
ناستاسیا فیلیپوونا باراشکوا
لیزاوتا پراکوفی‌یونا
ایوان فیودوروویچ یپانچین
آگلایا ایوانوونا
آردالیون الکساندروویچ ایولگین
گاوریلا آردالیونیچ ایولگین
واروارا آردالیونوونا
نیکلای آردالیونیچ ایولگین
ایوان پتروویچ پتیتسین

سایر حضار:
شنایدر
سمیون سیمیونوویچ راگوژینی
آدلائیدا ایوانوونا
آفاناسی ایوانوویچ توتسکی
آدلائیدا ایوانوونا
الکساندرا ایوانوونا
آفاناسی ایوانوویچ توتسکی
نینا الکساندروونا
واروارا آردالیونوونا
نیکلای آردالیونیچ ایولگین
ایوان پتروویچ پتیتسین
فیلیپ الکساندروویچ باراشکف
ماتریونا
فردیشچنکو
مارفا باریسونا
پرنس شچ
یوگنی پاولوویچ رادومسکی
یلنا
ورا لوکیانوونا
لیوبف لوکیانوونا
کوستیا لیبدوف
آنیسیا
ولادیمیر دکترنکو
آنتیپ بوردوسکی
کلر
چباروف
الکسی یویچ رادومسکی

در بابا شخصیت‌های زیاد رمان باید عرض کنم که تمام شخصیت‌ها فارغ از دسته‌بندی که در بالا نوشتم حول‌محور «پرنس میشکین» قرار دارند.

دوما با تمام توصیفات داستایفسکی از شخص اول داستان با توجه به اینکه که کیفیت توصیفات و شخصیت‌پردازی‌های او نیاز به تعریف من ندارد اما باز هم ما خواننده‌ها بطور کامل شخصیت پرنس را نخواهیم شناخت.

سوما در ابله، همه نوع تیپ شخصیتی از جامعه‌ی روس حضور داشت، از ژنرال یپانچین گرفته که نماد ثروتمندانی‌ست که از رانت دولتی بهره‌مند هستند، ملاکان و اجاره‌بگیرها، کارمندانی که هشت‌شان گرو نه‌شان است، افراد متوسط جامعه که گاه اقدام به دادن اندک سرمایه‌ی خود به نزول جهت کسب سود و بهره گرفته تا نهایتا فقرایی که برای امرار معاش نیاز به سپردن ضمانتی جهت دریافت پول نزولی هستند.

چهارما توصیف قدرت و نفوذ عجیب پول در تعیین شخصیت‌ و جایگاه اجتماعی افراد در جامعه و به ویژه رفتار آن‌ها

پنجما همانند سایر رمان‌های داستایفسکی ما در بخشی از کتاب باید منتظر واکاوی‌های مذهبی او باشیم، باز هم تقابل دینداری و بی‌دینی و ... .

ششما اگر بخواهم بخشی از کتاب را انتخاب کنم که برای همیشه در ذهنم ماندگار خواهد بود، بخشی از انتهای کتاب است که دو عاشق در جوار جسدِ معشوق‌شان لش کرده‌اند و گویی در این دنیا حضور ندارند و در حال صحبت و ... هستند.

نقل‌قول نامه
“خدمتگزاران بسیار باهوش‌تر از آنند که اربابانشان معمولا گمان می‌کنند.”

“بزرگترین درد آن است که چون و چرایی ندارد.”

“در کنج زندان هم می‌شود زندگی عمیق و پرشوری داشت.”

“آدم نمی‌تواند حقیقتا از روی حساب زندگی کند.”

"بعضی زن‌ها هستند که فقط برای این خوب‌اند که معشوقه‌ی آدم باشند."

"آدم وقتی نمی‌داند نباید قضاوت کند."

"بهتر است امروز به خود آیی تا فردا."

“جایی‌که آدم خود غریب است، تشخیص خوب و بدِ ناشناسان آسان نیست.”

"صداقت، اشک را جاری می‌کند."

"آدم هر قدر هم محتاط باشد، ممکن نیست که همیشه خود را از آجری که ممکن است از بامی فرو افتد مصون بداند."

“ترسو کسی‌ست که بترسد و فرار کند، نه آنکه می‌ترسد اما می‌ماند.”

"دوستی که بنیان اخلاقی‌اش لرزان باشد دیوی آدم‌خوار می‌شود، حالا کاری به خودخواهی‌اش نداریم، زیرا اگر احساس خودخواهیِ این دوستان «بشریت» را بیازارید حاضرند از سر انتقام جوییِ حقیر خود دنیا را از چهارسو به آتش بکشند."

“اطمینان داشته باشید،
خوشبختیِ کریستف کلمب زمانی نبود که امریکا را کشف کرد، بلکه زمانی‌ بود که تلاش می‌کوشید آن را کشف کند.”

"همیشه چیزکی هست که قابل انتقال به غیر نیست ولو برای بیان آن کتاب‌ها بنویسید یا سی و پنج سال برای توضیح و القای آن وقت صرف کنید!
همیشه چیزی هست که حاضر نیست از جمجمه‌ی شما بیرون آید و تا آخر ناگفته در ذهن‌تان می‌ماند و شما می‌میرید و شاید اهم آنچه در ذهن دارید با خود به گور می‌برید."

"آدم‌‌ها برای اذیت کردن هم خلق شده‌اند."

“علل اعمال اشخاص معمولا بسیار پیچیده‌تر و جوراجور‌تر از آن است که ما تصور می‌کنیم.”

"همیشه چیزکی هست که قابل انتقال به غیر نیست ولو برای بیان آم کتاب‌ها بنویسید یا سی و پنج سال برای توضیح و القای آن وقت صرف کنید! همیشه چیزی هست که حاضر نیست از جمجمه‌ی شما بیرون آید و تا آخر ناگفته در ذهن‌تان می‌ماند و شما می‌میرید و شاید اهم آنچه در ذهن دارید با خود به گور می‌برید."

کارنامه
همانند سایر کتاب‌هایی که پیشتر از داستایفسکی خوانده‌ام از خواندن این کتاب هم لذت بردم اما تنها یک ستاره به این دلیل از کتاب کسر می‌کنم که از صفحه‌ی ۷۳۳ یعنی بخش چهارم کتاب، داستان از قالب رمان خارج شد و نویسنده پایان کتاب رو به شکلی بست که از نظر من گویی شخصی روی سرش اسلحه گذاشته بود و تهدیدش کرده بود که یا هر چه سریعتر تمامش کنه یا شلیک می‌کنه!

دانلود نامه
فایل پی‌دی‌اف کتاب را در کانال تلگرام آپلود نموده‌ام، در صورت نیاز می‌توانید آن‌را از لینک‌های زیر دانلود نمایید:
جلد اول
https://t.me/reviewsbysoheil/294
جلد دوم
https://t.me/reviewsbysoheil/295

هفتم تیرماه یک‌هزار و چهارصد

«گوش کنید، آیا به راستی آدم ممکن است نگون بخت باشد؟ جایی که من قدرت شاد بودن داشته باشم، اندوه یا شوربختی ام کجا به حساب می‌آید؟ می دانید، نمی فهمم چطور ممکن است که انسان از کنار درختی بگذرد و از دیدن آن شاد نشود. چطور می شود با آدمی حرف بزند و از دوست داشتنش دل شاد نباشد؟ وای، نمی دانم حرفم را به چه زبان بیان کنم... ولی خوب، در هر قدم که بر می دارم چه بسیار چیز های زیبا هست که حتی ناامید ترین و سیاه بین ترین اشخاص زیبا می یابند! به یک طفل، به خورشیدِ خدا هنگام دمیدن، به یک شاخه علف که رشد می کند، به چشمانی که در چشمان شما دوخته شده و برق عشق در آنست نگاه کنید.»
گوش تیز کنید که این صدای رسای جناب داستایوسکی است از زبان ابلهِ داستان که از اعماق وجودش به قلمش سرایت کرده.
اما این پرنسِ ابله ما موجودی متعلق به این دنیا نیست. او از دورانی است که آدم هنوز مرتکب گناه نشده و از بهشت بیرون نیامده بود. او حسابش از دیگر آدمیان تفاوت دارد. در نتیجه، در تصویر او شفافیتی مهیب دیده می شود که برای انسان‌ها دست نیافتنی است.
ما این افراد را ابله می‌دانیم چون مثل ما نیستند!

/به جنازه مسیح نگاه نکنید زیرا ایمان شما را می دزدد./

دنیای ظلمت به ضد کسی که حاضر نیست به قوانین آن گردن نهد خصمانه بسیج می شود. این داستان - تراژدی، داستان همین ستیز است که به تباهی شخص وارسته می انجامد.

/قتل مکن/

بوی خون از همان ابتدای داستان بلند می شود. این داستانِ جنایت هایی است که هر لحظه قصد هجوم دارند، اما نور تابیده شده از آسمان که در وجود پرنس تبلور می یابد آن را به تعویق می اندازد. ساختمان داستان بر اساس این تناقض است که ابله می گوید «نه، این درست نیست!» و قانون جهان ظلمت که می گوید همه کار مجاز است.

/پُر پُر هم برادر خالی است/

دو جنبه این داستان فوق‌العاده انسان را مسحور می کند. اول شخصیت پردازی فوق‌العاده و همچنین شلوغ داستان است که هر شخص درظاهر در تناقض با دیگری اما با نگاهی دقیق تر دو روی یک سکه اند.
دوم تعلیق بسیار عالی است به طوری که هربار کتاب را می بندید اشتیاق ادامه دادن داستان شما را به سرعت به آن باز می گرداند.

/گوساله طلایی/

همه ارزش های روحانی در برابر پول رنگ باخته اند. عرقِ سیاهِ پول همه را مست کرده. مثل سگ، بو می کشند و به دنبال آن می دوند، یکدیگر را خونین و لجن مال می کنند تا اینکه این ابله تا اندازه ای قلاده شان را می گیرد.

درپایان باید بگم که ترجمه اثر روان و خوب بود و قرار دادن نقدی بر داستان در آخر کتاب بسیار کار پسندیده ای بود که من هم از آن در این ریویو استفاده کردم.
حتما توصیه میکنم کتاب رو بخونید و از سخنان بلند و متعالی داستایوسکی بزرگ لذت ببرید و درس بگیرید.

Nu se ridică la nivelul "Fraţilor Karamazov" ori, mai mult, la standardul romanului "Crimă şi pedeapsă", dar mi se pare o prostie să faci o comparaţie între opera lui Dostoievski şi opera altor scriitori, fie ei din epocă sau afirmaţi ulterior.
Complexitatea şi veşnicia caracterelor este prezentă şi aici, la fel ca în celelalte romane ale autorului.

Seconda recensione (Secknda lettura): Ribadisco il mio amore per questo libro, anche se, confesso, in questa seconda lettura, a tratti l'ho trovato un pochino disorganico, come se la trama fosse stata costruita man mano la stesura proseguiva e non seguendo un piano prestabilito. Myskin e Nastashia mi sono parsi ancor più singolari. Esclusi a priori (per le diverse vicende), ma fieri, folli a loro modo ma, spesso, preferibili agli altri folli di cui il romanzo è pieno e che si ritengono assolutamente equilibrati e normali, reciprocamente attratti, ma destinati solo a sopravvivere nel ricordo altrui e a non incontrarsi mai veramente. Se la bontà conduce all'esclusione in un mondo di gretti egoisti, altrettanto fa l'essere eccentrici, liberi, diversi dal gregge. Volendo, si potrebbe anche leggerlo in chiave religiosa, ritrovando, in molti dei personaggi, figure evangelice e altre corrispondenze più o meno palesi.

Prima recensione (Prima lettura): Quasi a voler rievocare una profezia evangelica, il principe Myskin, protagonista del romanzo, sembra gettato come pecora in mezzo ai lupi. La sua presenza, la sua bontà pacata, la capacità d'incarnare il lato più benevolo e misericordioso di un novello Cristo, fungono da perno di tutta l'opera. Myskin si muove in un contesto brutale, cinico, opportunista e spietato, eppure seguita a mantenere la sua candida bontà d'animo. La statura morale della sua figura è tale da porre in luce per contrasto il grigiore del mondo che lo circonda e, talora, anche a indurre molte delle persone che lo incontrano a scoprirsi sopraffatte dalla sua candida filosofia di vita, quasi un barlume di luce fosse sopraggiunto a toccare il loro cuore inaridito per aiutarlo a redimersi. Troneggia l'elogio di una diversità da vedersi unicamente in positivo, come esempio da seguire e da emulare sia pur in un contesto che sembra invece celebrare il più gretto egoismo.

هر کتابی که از داستایفسکی می‌خوانم، بیش از پیش شگفت زده میشم...
این کتاب پر از حرفه. پر از درونیاته. انگار هر پرسوناژ، بخشی از خود ماست که گهگاه باهاش رو به رو میشیم. انگار تجمیع همه شخصیت‌ها میشه ما، میشه انسان.


شخصیت های زیادی هستند که تا ابد در ذهن من جا دارند. ژان و آنتوان تیبو، راسکولنیکاف جنایت و مکافات، پرنس آندره‌ی و ناتاشا جنگ و صلح، ژان والژان بینوایان... و امروز هم پرنس میشکین نشست گوشه قلبم و محاله که هیچ وقت از یادم بره

البشر يحتقرون الطيب لانهم يعتبرونه غبي وفاشل ولا يفهم اللعبة لذا يعطف عليهم ويساعدهم يا له من ابله ويكرهون الانطوائي لانهم يعتبرونه مضر ولا يستفيدون منه يجب ان يدخل في عجلة التبادل الاجتماعي ويستفيدوا منه لكي يكون سوي. لكنهم يحترمون اليهودي ويعبودنه لان اليهودي يمتلك اعلى درجات الذكاء ويحكم العالم ويشطحهم ويلعبهم كيفما يريد ويضعهم تحت قدمه ثم يطحنهم ويصنع منهم العبيد للجنس الاسمى والاعلى شعب الله المختار هكذا هم البشر اسوء كائنات ظهرت على سطح الكرة الارضية. ماذا يمثل لهم اليهودي يمثل لهم لاعب الورق البارع. اليهودي الذي يجعلهم مرضى نفسانيين يضحكون وهم مليئون بالهموم كالجوكر الذي يضحك وجراحه تنزف في حين ان المريض النفسي الحقيقي يضحك لكن من قلبه لانه سعيد بما فعله بهم لقد حولهم الى عبيد بلا احلام بلا مستقبل لا تاريخ بلا هوية وهم الان يضحكون ويسخرون لكي يغطوا على جروحهم التي تنزف لا تكترث بسخريتهم يا صديقي فالضحك فيهم انهم يضحكون دما
https://youtu.be/bRlvdpWdopo

It took me five months and four days to finish this book, I think I took longer reading  War and Peace but that is a longer book. Was it worth it?

When I started reading this book I had a feeling that this is probably  Fyodor Dostoyevsky's most lighthearted book, not that I am an expert on his works, I only read  Crime and Punishment and  The Brothers Karamazov neither of which are a great source of hilarity. Of course, you don’t read Dostoyevsky for laughs but while reading the first few chapters I thought it was going to be a nice surprise. The early chapters are indeed lighthearted and often funny but the tone becomes increasingly grim towards the end.

Portrait of Prince Myshkin by MrsPeggottyArts

This is the part of the review I most dreaded, the synopsis. How do I summarize a novel like this in one paragraph? There are so many plots and subplots, boatloads of characters with incredibly long names, complex motivations, and dialogue that is sometimes interminable. The Idiot is the story of Prince Lev Nikolayevich Myshkin who has just arrived in St. Petersburg at the beginning of the book after spending four years in Switzerland being treated for epilepsy. Upon his arrival, he meets various colorful—almost Dickensian—characters, seeks out his distant relations and becomes involved with two women from opposite social spectrums. Throughout the narrative, he generally tries to be nice to everybody, to his own detriment and even those he tries to be nice to! I think that will have to do for a summary, hit up Wikipedia or Spark Notes for a detailed (possibly “TMI”) summary.

Like most of the characters in the book, I took an instant liking to Prince Myshkin, a compassionate, quirky, funny, awkward, and very insightful character; indeed, a man too good for this world. I felt that I could breeze through the entire narrative just hanging out with this lovable doofus who is not really a doofus (or indeed an “idiot” at all). After finishing the book I read up a bit on the background of its creation. Dostoyevsky’s basic concept is to put a “positively good and beautiful man” into the terrible world we live in. In a sense, it is a thought experiment, and the result is quite surprising. I won’t go into details as it would spoil the book terribly but, as mentioned earlier, the narrative takes on a darker tone and culminates in… a way I was not expecting.

Is it worth reading though? For the litfic fans of intellectual tomes it is a no-brainer, well, more like a yes-brainer I suppose. What about the less well cerebrally endowed individuals like yours truly? Would an idiot enjoy reading The Idiot? Not for the amplitude of philosophical, religious and political themes to mull over, just to read the damn thing from beginning to end and see what happen, which is generally how I approach leisure reading. There is no simple answer that I can offer. While it is generally not that hard to follow there is a huge cast of characters and it is often difficult to remember who so-and-so is when he/she wanders in and out of the narrative, especially with the lengthy and often similarly spelled Russian names. As Dostoyevsky explores his various themes tedium can set in at times. There is a chapter where an irritating character called Hippolyte reads out an account of his not very interesting life and thoughts that almost had me giving up on the book; for someone named like a polite hippo he is not very charming. On a positive note whenever the narrative focuses on Myshkin it is never dull, whatever he does or says is always of some interest and I was fully invested in his fate. I had no idea where Dostoyevsky was going with the way the plot was developing. Myshkin is far from being the only character of interest, several characters spring to vivid, vibrant life whenever they appear, especially the two ladies Myshkin has so much trouble with. I don’t regret spending over five months reading this book (I also read other books over this period). I cannot recommend it unequivocally, it does depend on how patient you are and what you want from a book. I am not a particularly patient (or even discerning) reader but I consider the time reading this book well spent.

Note:
I read half the book in audiobook format, and the remaining in print (on Kindle). The reason is that I always read Librivox audiobooks because they are all free, the only snag is while some are great, others are not.
The Idiot (Part 01 and 02) is wonderfully read by Martin Geeson (thank you), with plenty of nuances and all the different character voices you could want. The only problem is that this is only half the book.

The Idiot (Part 03 and 04) is not so well read by Alia Makki and Jan Moorehouse, they graciously read these chapters for free so I won’t criticize them, but after the excellent reading of the first half I just could not bear the change in quality and had to plough through the printed version.

Quotes:
“The prince's expression was so good-natured at this moment, and so entirely free from even a suspicion of unpleasant feeling was the smile with which he looked at the general as he spoke, that the latter suddenly paused, and appeared to gaze at his guest from quite a new point of view, all in an instant.”

“Nastasia Philipovna was quite capable of ruining herself, and even of perpetrating something which would send her to Siberia, for the mere pleasure of injuring a man for whom she had developed so inhuman a sense of loathing and contempt.”

“A fool with a heart and no brains is just as unhappy as a fool with brains and no heart. I am one and you are the other, and therefore both of us suffer, both of us are unhappy.”