لا أدري لم كان شبح ثلاثية غرناطة يلوح في الأفق منذ الصفحة العاشرة ..ولكن بشكل أسوء تلك المرة !! ياربي
.:D نفس الأشخاص والمراجعات والتقييمات والانبهارات ..؟ العيب منني إذا يا جماعة .؟
لا تنافقوني ..فقط قولوا لي العيب مني بالفعل ..

أم أن الأمر كما قال لي شخص لا أذكر اسمه اثناء مناقشة كتاب ثلاثية غرناطة ..((لديك مشكلة في تذوق الأدب :) )) وبسمايل نعم . :D
ولم تصر تلك المشكلة علي زيارتي في الأعمال العظيمة الفخمة الحائزة علي كل جوائز الأدب والأكثر مبيعا في التاريخ و إلخ ..إلخ ..لا أعرف ..

حسنا .. لقد إختصرت 8 صفحات كتبتها في تلك النقاط العشر .لنبدأ إذا :
بسم الله ..
____________________________
1_
الزمن في الرواية ؟ ..رأيته في غاية التفكك ..وكأن العمر ليس في اعتبار الكاتب أصلا ..ولا الفترات الزمنية التي هي خط سير الأحداث ..لا لم تكن في الحسبان أصلا ..
تارة يلمح لعمر أحد الشخصيات ..وتارة ينسي الموضوع ويتركك أنت لتحدد ..هل كبر بعد أم لا ..هل كل صفحة مرت تعني سنة ! لا أدري ..أطلق خيالك ..أنت في ماكوندو يا صديقي :”D
في البداية توقعت أن في تلك الرواية لا يموت أحد ..ثم بالمرور علي الصفحات ..يتخلص منهم الكاتب بكل سهولة !! ولأسباب ساذجة جدا ..وفي النهاية يموتون جميعهم ؟؟! :”D


2_
رصد العواطف والاختلاجات النفسية والبناء المتسلسل للشخصيات !
أين .؟ أين ؟ أين ؟
العواطف لم يكن لها وجود ..الاختلاجات النفسية كان يتم ذبحها بين السطور بلا رحمة ..الشخصيات ..كان عددها مباالغ به فمن الطبيعي أن لا تؤثر بك ولا شخصية ..وتشعر أن جميعهم بلا هوية وشخصيات هامشية ..فلو اجتمع كل الكتاب لبناء عمل بهذا العدد من الشخوص ..كانو سيجدوا صعوبة ضخمة في رسم ملامح لهم ..
التداعيات النفسية الفقيرة الصماء ؟ أين ما تشير اليه تعابير الوجه ؟
أين الصمت المتكلم ؟ أين لغة العيون ! .. أين روحك في العمل يا سيد ماركيز ؟

3_
لازمني شعور منذ منتصف الرواية بأن كل شيء يجول بخاطر الكاتب كان يضمه للعمل ..أي خيال وأي شخصية اوأي مكان , وأي مهنة .. سواء كان شيء جيد أو سيء أو ذا معني أو بدون ..كل شيء لم يتردد في اضافته .. (مجرد شعور)

4_
الحبكة الروائية ..االتسلسل المنطقي للأحداث !
لم أجد برعم واحد يتطور نموه بشيء منطقي . ! وهل لانها ماكوندو فلا يوجد هنا منطق ولنطلق العنان للخيال لينسج لنا الحدث ..؟
لنقفز في الأحداث بجنون ..لنجعلك تتزوج وتنجب وتمت زوجتك بنفس الصفحة !!
لنجعلك قائدا ومديرا وقديرا وعبقريا ومخترعا ومهووسا ومجنون ومربوط بجذع شجرة الكستناء في نفس الصفحة !!!
هل جننا أم ماذا :D ?

5_

هل يكفي الخيال ليغدو العمل رائع ومدهش و بلا بلا بلا ؟ ..اعترف بالفعل أن خيالك جامح !؟ ولكن أنت لم تستطع ترويض تلك المخيلة ..لذلك خرج العمل مهترء في نظري ..مسكين تطوحه الأقدار وتتلاعب به الشخصيات بفوضي وجنون وهزيان .. لم أعاني الأمرين لأتمم عمل ؟؟ لم ؟؟

6_
هناك أشياء كثيرة حدثت بلا تفسير ؟ وأكملت للنهاية علي أمل أن أجد تفسيرا لما حدث ؟ ..
أما بعد ؟ -
سيد ماركيز ؟؟ -
بربك ؟ هل نسيت ما كتبت في النصف الأول أم ماذا :D ?
مما عمق لدي الشعور الذي لازمني وما أوردته في النقطة الثالثة :)

7_
ما الغرض النبيل من وراء هذا العمل ؟!
ما القيمة التي أراد غرسها السيد ماركيز في تلك الأعوام المئة ؟ ماذا غير في شخصي وأي انطباع وصلني عنه –غير معرفة أنه يهيم عشقا في اسم خوسيه أركاديو—ماذا اذا ؟
بعض الأعمال تمتعني ولا تعطي قيمة حقيقة ولكنها تكون مشوقة مثلا
بعضها أتحمله لأتعلم شيئا .
ولكن هنا تحملتك ومللت واختنقت وأنهكتني ولم أحصل علي شيء !!
صدقوني العيب مني يا جماعة :D

8_
أخبروني أن تلك الراوية للخبير العتي الفذ فقط !! تلك الراوية ليست للطائشين أمثالي ! بل هي لمتذوقي الأدب ولذاته المقدسة .. والتي لم يودعها الله فيا علي ما يبدو .
ولذلك اذا كان طيشي هو من سيحدد حبي لعمل أصم ثقيل كهذا ..
فوالله لا أريد النضوج ولا الخبرة .. عذرا :) ..

9_
سؤالي لك عزيزي القاريء المقيم بالخماسية !
هل يمكنك إعادة قراءة هذا العمل مرة أخري ؟
-
-
حسنا لقد أجبت نفسك :) ..
هل يمكن أن تمر مثل تلك الأشياء علي عمل أدبي حقييقي .. أو علي كاتب حتي لو كان مبتدئا ؟؟

10_
توقعت أن المشكلة كلها في الترجمة ..لذلك قمت بتحميل نسخة إلكترونية من ترجمة السيد صالح العلماني . وقرأت أول ثلاثين صفحة ..وحينها لم أجد أن الاختلاف شاسع ..بل هو طفيف .. لذلك أصابني إحباط شديد جدا . لذلك المشكلة فيا أو فيه فقط ..او الترجمة العربية كلها ..
لذلك لنقل أن هذا العمل الأخير لي مع ماركيز .ومتيقن أن الخسارة لن تكن ضخمة (بالنسبة لي )

التقييم 1.5/5
النصف لراحة ضميري ولشكي بالترجمة فقط لا غير :D
____________________________

أخيرا :
ما الذي أدي لشهرة الكتاب بهذا الشكل ؟؟
هل كان للإعلام والتضخيم الإعلامي دور في ذلك ؟.
هل لل748475 خوسيه دور في ذلك ؟ :”D
هل قامت روح أوريليانو خوسيه أركاديو بوينديا توموندو هوكوندو توموندو بروندو وهددت القائمين علي الجوائز ؟ :D
حقا لا أعرف .. !
شكرا للصديقات رغد وشهد وإيلي وRogious
علي المشاركة القرائية .. وأعتذر منكم يا جماعة لو عكرت صفو الرواية ..
اسف بحق للموقع كله :’)

مرتي الأخيرة ال��ي اقرأ بها جراء تقييمات وجوائز ..
وأخيرا أقولها للجميع :
لقد تعلمت الدرس ..
هنيئا لكم بذوقكم ..وهنيئا لي بذوقي السيء :) ..

عذرا علي الإطالة ..
السلام عليكم.

"نسل های محکوم به صد سال تنهایی، فرصت مجددی در روی زمین نداشتند."

صد سال تنهایی؛
حکایت مردم غریب ماکوندو بود، مردمی که به رهبری خوزه آرکادیو بوئندیا شهری که توش زندگی می‌کردند رو ترک گفتند تا ماکوندو رو پیدا کنند. ماکوندو؛ سرزمین تنهایان.
تمامی شخصیت‌های این کتاب صدسال تنها بودند، تمام شخصیت‌ها صدسال زندگی کردند و در تنهایی مردند. تمام شخصیت‌ها وقتی می‌تونستن از دورهم بودن لذت ببرند از هم دور شدن و در آخر هم تنها ماندند.
این شخصیت‌ها هرکدوم یه جور خاصی تنها بودند؛
خوزه آرکادیو بوئندیا دربین اختراعاتش تنها بود، اورسلا بین نگرانی‌هاش وخوزه آرکادیو و سرهنگ آئورلیانو و هفده فرزندش هم تنهاترین آدم‌های ماکوندو بودند.
در نظر من به نثر درآوردن زندگانی هفت نسل خانواده ی بوئندیا این کتاب رو به یه شاهکار تبدیل کرد. چون حتی تصور این هفت نسل و تمام شخصیت‌ها کار ساده‌ای نبود.
بسیار لذت بردم

n  n    “It's enough for me to be sure that you and I exist at this moment.”n  n

Someone asked me about the most beautiful book i have ever read. I thought for a long time. Was it Lord of the Rings? Pride and Prejudice? Wuthering Heights?

But then I remembered this aforementioned quote. And I was surprised that it took me so long to answer the question. Because this book is most easily the most beautiful book i have ever read.

When I was 15 years old i bought this book and started reading it.
Still after one week i had only completed the first chapter.
Still i didn't give up hope.
Every six months i read it again, read the first chapter, forgot the name of every character, then started reading it again.

This went on for two years. Until the previous month while I was cleaning my bookshelves I came across this book again. And I started reading it. And this time i finally understood it. This time I saw the brilliance of Gabriel García Márquez.

The brilliance of Márquez trickles like water throughout the whole book returning again and again to illuminate the Buendías and human nature. The concepts are time, fate, humor and magic. It is in these concepts that the great playfulness and great power of the novel live. This novel does not explain reality as as experienced by one observer but rather the reality experienced by different people from different backgrounds.

The story of the Buendia family does flow in a forward narration right from the time of Jose Arcadio Buendia up until the last story of Aureliano Babilonia, but every now and then it flits across time, not just as a flashback but even fast forward. Even before you are acquainted with the characters, Marquez gives you a hint of their future, in some cases even their death, such as in the case of the firing squad that Colonel Aureliano Buendia was to face, Rebeca’s life-long isolation, Ursula’s survival for all seven generations and Amaranta’s spinsterhood.

Every single thing symbolizes something. The Gypsies, the Little Gold Fishes, the Railroad, the Golden Chamber Pot and you are left asking yourself about how, just how could a man explain all of this in mere 417 pages.

There are so many themes that i feel like i could write books upon books on the sheer brilliance of this book. This book has taught me so many things. . .It taught me about sadness, longing, obsession, loneliness, war and so many things.

Take a single sentence from this book and read it. I promise you this, you will never read anything like it. The man has used adjectives, described the places, the characters, the feelings, everything in such a way that this book becomes the definition of "Perfect".

I know most people consider it an incoherent mess of thoughts and i can see where that might come from but for me this book is the epitome of unique. This book requires all your brainpower because every sentence is loaded with information.You expect a novel to have a generous sprinkling of dialogues between people but this novel looks more like an academic reading.

But believe me when i say this it is all worth it.

n  Favorite Quotesn
The whole book actually.

n  n    “There is always something left to love.”n  n

n  n    “Then he made one last effort to search in his heart for the place where his affection had rotted away, and he could not find it.”n  n

n  n    “He really had been through death, but he had returned because he could not bear the solitude.”n  n

n  n    “Cease, cows, life is short.”n  n

n  n    “Lost in the solitude of his immense power, he began to lose direction.”n  n

n  n    “Things have a life of their own," the gypsy proclaimed with a harsh accent. "It's simply a matter of waking up their souls.”n  n

n  n    “He pleaded so much that he lost his voice. His bones began to fill with words.”
n  n

n  n    “She had that rare virtue of never existing completely except for that opportune moment”n  n

n  n    “because races condemned to one hundred years of solitude did not have a second opportunity on earth”n  n

n  Artworkn
I stole found this artwork here.





You ask what else is so special about this?

Well i have read books. Rated them 5 stars. Fawned over them. But still sometimes at night, in the quiet, while listening to the grasshoppers play their song, my mind goes back to Macondo. To the day i first entered that village and whether I liked it or not, chose it or not, my fate had been written, just like the Buendias, that they were to be born and die in solitude- and not just the Buendia family but even the village of Macondo.



P.S: I know what you are thinking.
P.P.S: Yes I can write sensible reviews.

آخیششششش، روحم به اورگاسم رسید. :)

گفتار اندر ستایش نویسنده
آقای گابریل گارسیا مارکز، تو چنین خوب چرایی؟!؟
برای خودم متاسفم که آنقدر دیر به سراغ آثار گابو شتافتم! برای من که پس از ماه‌ها زندگی در کتاب‌های «هاروکی موراکامی» که عاشقانه او را ستایش می‌کنم، به یک‌باره قدم به دنیای او می‌گذاشتم. شاید در ابتدا سخت بود که فکر کنم خو گرفتن با قلم او به شیرینی عسل می‌ماند، اما خواندن تنها چند صفحه کافی بود که به خود بگویم:
خود خود لعنیشهههه، همونی که دنبالش بودی :)
هر نویسنده سبک خود را دارد، اما اگر بخواهم مارکز را با همین یک کتابی که از او خوانده‌ام وصف کنم می‌گویم:
او یک قصه‌گوی مادرزاد است که در این کتاب با پس و پیش کردن زمان، استفاده از المان‌هایی که از مصادیق سبک رئالیسم جادویی‌ست(المان‌هایی که ریشه در فرهنگی که او در آن بزرگ شده و می‌زیست) و همچنین استفاده‌ی طنزی شیرین و دلبرانه که مختص به فرهنگ امریکای لاتین بود، در میان انبوهی از داستان‌های این چند نسل به گونه‌ای پرداخت که زین‌پس تا اطلاع ثانوی از کتاب او به عنوان دومین رمان برتری که خوانده‌ام یاد کنم.

گفتار اندر ستایش مترجم
بنده‌ی حقیر خواندن کتاب را با ترجمه‌ی آقای «کاوه میرعباسی» آغاز کردم. از همان ابتدا سنگینی متن و روان نبودن جملات مخصوصا جملات بلند را کامل واضح احساس می‌کردم. پیشتر از طریق یکی از اشخاصی که در پایین در ستایش او نیز خواهم نوشت، در مورد کیفیت ترجمه‌های موجود خوانده بودم اما شوربختانه قسمت این بود که من این کتاب را با ترجمه‌ی این مترجم هدیه بگیرم. وقتی جملاتی که برایم سنگین بود را با ترجمه‌ای که از استاد «بهمن فرزانه» که به من معرفی شده بود مورد مقایسه قرار دادم، سریعا اقدام به کنار گذاشتن کتاب و آغاز مجدد مطالعه با ترجمه‌ی آقای بهمن فرزانه نمودم که متنی روان، شیرین و بی‌نظیر به خواننده‌ها هدیه نموده است. در انتهای این گفتار به یک مورد مقایسه از ترجمه‌ی دو مترجم فوق اشاره می‌نمایم:
کاوه میرعباسی: "در کارگاه خواهرانش دنبالش گشت، پشت سایبان‌های پنجره‌های خانه‌شان، در دفتر کار پدرش، اما فقط در تصویری او را یافت که تنهایی ترسناک شخص خودش را می‌انباشت."
بهمن فرزانه: "به دنبالِ او به خیاط‌خانه‌ی خواهرانش رفت و پشت پرده‌های خانه‌اش و در دفتر پدرش او را جستجو کرد ولی فقط تصویر او را در تنهایی وحشتناک خود یافت."

گفتار اندر ستایش دوستان
شایسته است از سه دوست عزیز و گرامی که باعث شدند این کتاب را از صف انتظار بیرون بکشم و هفت شبانه‌روز در خواب و بیداری در شهر ماکوندو زندگی‌کنم صمیمانه تشکر و قدردانی نمایم: اول از کاربر «هدیص» که با ویدئویی که اندر معرفی این رمان ساخت، در اینستاگرام آپلود نمود و بنده با تماشای آن علاقه‌مند به خواندنِ آن شدم، دوم از دوست عزیزم «سنا» بابت پیشنهاد کتاب و سوم از کاربر «زهرا» که با آپلود یک مصاحبه از نویسنده تلنگری مجدد به من زد صمیمانه تشکر می‌کنم، چون اگر معرفی، تعریف و تحریک آنان نبود شاید حالا حالاها نوبت به خواندن این رمان نمی‌‌رسید. ضمنا این سه عزیز در اینستاگرام بلاگر حوزه‌ی کتاب هستند و لینک پروفایل آنان را در اینجا جهت معرفی برایتان قرار می‌دهم:
https://instagram.com/hathis1
https://instagram.com/private_library
https://instagram.com/sanabooklover

گفتار اندر عشق‌بازیِ من با این کتاب
از روح گابوی عزیزم رخصت می‌طلبم و با وام گرفتن از تکنیک پس و پیش کردنِ زمانش، چند خطی را به یادگار سیاه می‌کنم:
امشب(یازدهم فروردین یک‌هزار و چهارصد)، در عالم خیال به شبی بارانی در آینده سفر می‌کنم. در حالی‌که کنار شومینه گرم می‌شوم و از پنجره به قطرات باران تماشا می‌کنم، از دخترم می‌خواهم دو فنجان قهوه حاضر کند. پس از این‌که ستاره با دو فنجان قهوه به سویم آمده و کنارم می‌نشیند، در حالی‌که به بخاری که از فنجان‌ها برمی‌خیزد خیره شده‌ام، سال‌ها سال قبل را بخاطر می‌آورم، چهارم فروردین یک‌هزار و چهارصد را... روزی‌که بی‌اختیار از دردهایی که کشیده‌ام اشک می‌ریختم و برای رهایی از آن اشک‌ها، خواندن این رمان را آغاز کردم. بلند می‌شوم و به سوی قفسه‌ی کتاب‌خانه‌ام می‌روم. صدسال‌ تنهایی را به همراه یک ماهی‌کوچولوی طلایی درست مثل همانی که سرهنگ آئورلیانو بوئندیا از آن می‌ساخت را که با زنجیرش روی کتاب‌ آویزان بود را برداشته و به ستاره هدیه می‌دهم...
حال که این چند خط را می‌نویسم ناخواسته از دو بابت اشک می‌ریزم:
اول اینکه نمی‌دانم آن‌روز را خواهم دید یا نه، و دوم اینکه واکنش دخترم نسبت به این هدیه و به خصوص پس از خواندن این کتاب چه خواهد بود؟ آیا او هم عاشقش خواهد شد؟

گفتار اندر معرفی هفت نسل داستان
در ابتدا عرض می‌کنم که بنده شجره‌نامه‌ی گرافیکی این خانواده را در انتهای ریویو قرار داده‌ام، اما به دلیل تکرار نام‌ها که در هر نسل رخ می‌دهد در پایین هر نسل را در چند خط تشریح خواهم نمود.

نسل اول این خانواده با ازدواج «خوزه آرکادیو بوئندیا» با «اورسولا ایگواران» آغاز می‌گردد.

نسل دوم خانواده طبیعتا حاصل عشق‌ بازی‌های نسل اول رمان دو پسر به نام‌های «خوزه آرکادیو» و «آئورلیانو بوئندیا» و یک دختر به نام «آمارانتا» است.
خوزه آرکادیو پسری‌ست که گویی خلق شده تا میراث‌دار پدرش در اکتشافات باشد، و آئورلیانو که بعدها تبدیل به یک آزادی‌خواه می‌شود و او را در کتاب با نام «سرهنگ آئورلیانو بوئندیا» می‌شناسیم، او در سی و دو جنگ علیه محافظه‌کاران شرکت می‌کند و بدون استثنا در تمام آنان شکست می‌خورد و نهایتا با نوشیدن جام زهر تن به صلح می‌دهد. سرهنگ در انزوا به ساختن «ماهی‌های کوچولی طلایی» می‌پردازد که این ماهی‌ها وقتی هر شب کتاب را کنار می‌گذاشتم و چشمانم را می‌بستم مثل یک جسم درخشنده در سیاهی چشمانم روشنایی همچون ماه داشت.

نسل سوم خانواده، نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های خوزه‌ آرکادیو با فاحشه‌ای به نام «پیلار ترنرا» پسری‌ به نام «آرکادیو» می‌شود و نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های آئورلیانو(برادرش) با همان فاحشه پسری به نام «آئورلیانو خوزه»، ضمنا سرهنگ آئورلیانو در دوران جنگ داخلی با خوابیدن با زن‌های مختلف صاحب هفده پسر شد. نام کوچک تمام آنان توسط مادربزرگشان، به نام کوچک پدرشان یعنی «آئورلیانو» و نام فامیلشان نام فامیل مادرشان گذاشته شد که شرح آنان را در کتاب کامل خواهیم خواند.
ضمنا آمارانتا که در حسادت، کینه و نفرتش نسبت «ربکا» غرق می‌شود تا آخر عمر ازدواج نمی‌کند و فقط شرحی از زندگی او و تقابل‌ها و ماجراهای توطئه‌چینی‌هایش می‌خوانیم، بنابراین نقشی در آفرینش نسل سوم نداشت.

نسل چهارم داستان، نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های آرکادیو با دختری به نام «سانتا سوفیا دِلا پیداد» است، یک دختر به نام «رمدیوس خوشگله» که در زیبایی بی‌همتا بود و دو پسر به نام‌های «خوزه آرکادیوی دوم» و «آئورلیانوی دوم».

نسل پنجم داستان نتیجه‌ی ازدواج آئورلیانوی دوم با دختری از آن‌سوی دیگر دنیا به نام «فرناندا دل کارپیو» است، یک پسر به نام «خوزه آرکادیو» و دو دختر به نام‌های «رناتا رمدیوس» و «آمارانتا اورسولا».

نسل ششم داستان نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های آمارانتا اورسولا با مردی مکانیک به نام «مائوریسیو بابیلونیا» است، یک پسر که نامش را «آئورلیانو بابیلونیا» می‌گذارند.

و در آخر نسل هفتم و آخر کتاب حاصل عشق‌بازی‌های آئورلیانو بابیلونیا با خاله‌ی خود یعنی آمارانتا اورسولا است، پسری که نامش را آئورلیانو می‌گذارند.

گفتار اندر داستان کتاب
صدسال تنهایی، یک شاهکار واقعی‌ و در تعریفی کوتاه عبارتست از زندگی هفت نسل از خانواده‌ی «بوئندیا» در شهری خیالی به نام ماکوندو.
زندگی که همانند تمام زندگی‌ها در برگیرنده‌ی ماجراها و اتفاقات زیادی در خوشی‌ها و ناخوشی‌هاست، در بی‌پولی‌ها و دارایی‌ها، در قهر و آشتی، در مهر و کینه، در جنگ و صلح و ... .
من به هیچ‌وجه به محتوای داستان ورود نمی‌کنم و از آنجایی که همانند تمام شاهکارها به اندازه‌ی کافی در موردش به نقد و ستایش نوشته‌اند، تنها به بیان برخی موارد می‌پردازم که خود با خواندن آن تجربه کردم و از آن لذت بردم.
اغراق نکرده‌ام اگر این کتاب را با آش‌رشته‌ی مادربزرگم مقایسه کنم، مقایسه از این جهت که از هر قلم از جزئیات به قدر کافی استفاده شد و انقدر به جزئیات به خوبی پرداخته شد که نتیجه‌ی نهایی چیزی جز لذتی بی‌نظیر نصیبم نکرد.
مارکز در بیان جزئیات آن‌قدر ماهر بود و که وقتی ماهی‌کوچولوهای طلایی دست‌ساز سرهنگ‌ ‌آئورلیانو را وصف کرد، با چشمان بسته آن ماهی‌ها را می‌دیدم و عاشقش شدم. خلاصه بگویم تا سرتان را درد نیاورم: طوری ماکوندو را وصف کرد که نه تنها این هفت روز در آنجا زندگی کردم بلکه حالا هم که کتاب تمام شده خود را آنجا در ویرانه‌ی بجا مانده تک و تنها حس می‌کنم.
مارکز به شکلی عشق را توصیف کرد که نشان داد قطعا یک عاشق بوده و عاشقانه زندگی کرده.
مارکز زندگی، خانواده و جنگ را به خوبی می‌شناخت وگرنه نمی‌توانست چنین شاهکاری به جا بگذارد.
مارکز در بیان طنز نیز ماهرانه و صدالبته خلاقانه عمل کرد. به طور کل طنز در فرهنگ‌های مختلف معنی خاص خود را دارد و حداقل برای من آشنایی با این طنزهای دلبرانه که مختص فرهنگ‌ها و ملل مختلف است شیرین است. همانطوری که از طنزهای نهفته‌ی انگلیسی‌ها در رمان جز از کل و روس‌ها در برادران کارامازوف خواندم و لذت بردم اینجا هم با طنزهای امریکای لاتین آشنا شدم.
اگر از قدرت مارکز در بیان جزئیات به کوتاه‌ترین شکل ممکن، طنازی‌های قلم او و فهم و درک او از زندگی بگذرم، می‌رسم به یک سبک خاص او که قطعا سبکی شخصی‌سازی شده و منحصر به فرد اوست: آن‌هم تکنیک پس و پیش کردن زمان است.
خواننده‌ای که بدون آشنایی قبلی به سراغ این رمان آمده باشد شاید با این تکنیک مارکز کمی گیج شود که گاهی جمله ممکن است مثلا در زمان حال آغاز گردد و با زمان گذشته یا آینده خاتمه یابد.
برای من که قبل از خواندن این کتاب با معرفی این رمان در کلیپی که «هدیص» ساخته بود، با این تکنیک جذاب آشنا شده بودم کمی عجیب بود، اما حال که کتاب را خوانده‌ام با قاطعیت می‌گویم یا مارکز نباید به این شکل گذشته، حال و آینده را با هم وصل و پینه می‌کرد و یا باید رمانش را در چند جلد شاید بالای یک‌هزار صفحه می‌نوشت اما با این تکنیک خلاقانه او به زیباترین، جذاب‌ترین و کوتاه‌ترین شکل ممکن سر و ته داستان را بست.
این رمان برای من صرفا یک رمان معمولی نبود. بخش‌هایی از این رمان همانند جنگ داخلی منجر به کنجکاوی من گردید، تا در موردش بیشتر بخوانم که بدانم در نقاط مختلف کره‌ی زمین نتیجه‌ی این جنگ‌ها چه بوده و به کجا ختم شده است، و یا با خواندن این رمان ترس من از مرگ حقیقتا بیشتر از قبل شد و این اصلا دست خودم نیست و فکر کنم باید تحقیق کنم و کتاب‌هایی در این مورد بخوانم.

گفتار اندر محتوای کتاب
از نظرِ من با فرض بر اینکه «مرگ جزئی از زندگی‌ست و نه نقطه‌ی تقابل آن» این کتاب به واقع خود زندگی بود و چیزی از یک زندگی کامل کم نداشت.
تقابل تنهایی با خانواده، عشق با نفرت، فقر با ثروت، جنگ با صلح، قحطی با فراوانی. به راستی ما زندگی را فراتر از این‌ها می‌شناسیم؟
در مورد تنهایی چیزی نمی‌نویسم چون فکر نمی‌کنم شخصی در دنیا آن را تجربه نکرده باشد، می‌رسم به خوانواده و می‌پرسم کدام خانواده‌ای بدون مادر آغاز شده؟ اورسولا به واقع تعریف یک زن کامل بود و زن بودنش مختص داشتن آلت تناسلی زنانه جهت فرزندآوری نبود بلکه او ستون خانه بود...
هم در زمانی‌که خوزه‌ آرکادیو کمر همت به نابودی می‌بست و او مانند یک منجی آبادکننده ظاهر می‌شد. چه زمانی‌که با شلاق به سراغ آرکادیو رفت تا او را از تصمیمش منصرف کند، چه زمانِ خوشی با خانه‌داری و کار کردن‌ها و پس‌اندازش، و چه زمانی‌که در انتظار برگشت پسرش سرهنگ آئورلیانو چشم انتظار شب‌ها را به سحر می‌رساند. مارکز از دید من نقش او را پررنگ‌تر از تمام شخصیت‌ها خلق و توصیف کرد.
در میان عشق‌هایی که در داستان خلق شد نفرت و کینه‌ی آمارانتا نسبت به ربکا، دوران زندگی سرهنگ آئورلیانو در جنگ در مقابل سال‌ها زندگی در انزوا در دوران صلح، دوران خوش‌گذرانی‌های شب و روز آئورلیانوی دوم در فراوانی مقابل قحطی و ویرانی‌های ناشی از باریدن چند‌ساله‌ی باران.
خب همه‌ی این تقابل‌ها در یک کتاب ۳۵۲صفحه‌ای به زیباترین شکل ممکن گنجانده شده است. آیا حقیقتا این نشان‌ دهنده‌ی هنر مارکز نیست؟!؟

گفتار اندر سانسور مطالب کتاب
متاسفانه بخش زیادی از مطالب فصل‌های دوم، سوم، چهارم، پنجم، هشتم، دهم، دوازدهم، سیزدهم و نوزدهم کتاب مورد سانسور و حذف گردیده است. با این حجم از سانسور بیراه نیست که اگر بگویم باعث نابودی این شاهکار گشته و منجر به گیج شدن و عدم درک کامل داستان توسط خواننده‌های کتاب‌های چاپ جدید می‌گردد. به همین منظور اولا به دوستانی که هنوز کتاب را خریداری نکرده‌اند پیشنهاد می‌کنم نسخه‌ی ۳۵۲صفحه‌ای آفست که نسخه‌ی کامل کتاب است را خریداری کنند، و یا فایل پی‌دی‌اف همین کتاب ۳۵۲صفحه‌ای را از انتهای این ریویو دانلود و مطالعه نمایند. دوما عزیزانی که نسخه‌ی جدید و سانسور شده‌ی کتاب را هم خریداری کرده‌اند، می‌توانند کتابچه‌ای که در انتهای این ریویو لینک‌ آن‌را قرار داده‌ام دانلود نمایند و به محتوای سانسور شده‌ی کتاب دسترسی داشته باشند تا چیزی از کتاب را از دست ندهند.

نقل‌قول نامه
"خوزه آرکادیو: هنوز هیچ کس‌مان اینجا نمرده. آدم تا وقتی یک مرده زیر خاک نداشته باشد، متعلق به جایی نیست."

"اورسولا: یک لحظه آشتی، بیش از یک عمر دوستی ارزش دارد."

سرهنگ آئورلیانو بوئندیا: انسان موقعی می‌میرد که بتواند بمیرد نه موقعی که باید بمیرد.

"اورسولا: بدبختی جدید، بدبختی قدیمی را از یاد می‌برد."

"اورسولا: آیا بهتر نیست که می‌رفتم و در قبر خود می‌خواببیدم و می‌گذاشتم رویم خاک بریزند؟
آن‌وقت بدون وحشت از خدا می‌پرسیدم که آیا واقعا خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن درست شده‌اند که بتوانند اینهمه درد و بدبختی را تاب بیاورند؟"

"آئورلیانوی دوم: گاوها، از هم جدا شوید که زندگی خیلی کوتاه است."

"فاضل اسپانیولی: روی آثار هوراس برینید و در هر کجا که هستید، همیشه بخاطر داشته باشید که گذشته دروغی بیش نیست و خاطره بازگشتی ندارد و هر بهاری که می‌گذرد دیگر بر نمی‌گردد و حتی شدیدترین و دیوانه کننده‌ترین عشق‌ها نیز حقیقیتی ناپایدار هستند."

کارنامه
برای کتابی که حقیقتا حاصل یک عشق است، جای خود را در قلب من برای همیشه وا کرد و تبدیل به دومین رمان برتری که تا به امروز خوانده‌ام شد نمره‌ای را جز پنج ستاره لایق نمی‌بینم و بدون هیچ شک و تردیدی این نمره را برایش منظور می‌کنم.

دانلود نامه
فایل پی‌دی‌اف نسخه‌ی کامل کتاب(بدون سانسور) را تهیه و ضمن اصلاحات مجدد صفحات به همراه یک کتابچه از بخش‌های سانسور شده‌ی کتاب برای دوستانی که نسخه‌های چاپی و سانسور شده‌ی کتاب را تهیه کرده‌اند به همراه یک فایل شجره‌نامه‌ی تصویری آماده کرده‌ام و در صورت نیاز می‌توانید آن‌ها را از لینک‌های زیر دانلود نمایید:

فایل تصویری شجره نامه
https://t.me/reviewsbysoheil/181

فایل پی‌دی‌اف کتاب(نسخه‌ی کامل و بدون سانسور)
https://t.me/reviewsbysoheil/182

فایل بخش‌های سانسور شده از نسخه‌ی چاپی
https://t.me/reviewsbysoheil/183

تاریخ خوانش یازدهم فروردین‌ماه یک‌هزار و چهارصد

تاریخ آخرین بروزرسانی یکم اسفندماه یک‌هزار و چهارصد و یک

Español - English

Este es mi mas gran libro favorito de todos los tiempos.

Y no es para menos.

Por este libro pasan acontecimientos narrados en otros libros del mismo escritor, como La triste historia de Cándida Eréndida y su abuela desalmada, Isabel viendo llover en Macondo y Los funerales de la Mama grande.

Narra la historia de siete generaciones de la familia Buendía desde sus inicios y fundación en el pueblo Macondo.

José Arcadio Buendía y Ursula Iguarán son dos primos que se casan, pero que tienen el temor por el mito que decía que sus hijos podrían nacer con colas de cerdo. Al final tienen tres hijos: José Arcadio, Aureliano y Amaranta. Nombres que se repetirán en las siete generaciones, lo que lo hace muy confuso, pero interesante.

En esta familia todos los integrantes parecen estar destinados a la soledad.

---

This is my biggest favorite book of all time.

And is not for less.

Through this book happen events narrated in other books of the same writer, like the Sad story of Candida Eréndida and its soulless grandmother, Isabel seeing raining in Macondo and The funerals of the great Mama.

It narrates the history of seven generations of the family Buendía from its beginnings and foundation in the town Macondo.

Jose Arcadio Buendía and Ursula Iguarán are two cousins who marry, but who have the fear of the myth that said that their children could be born with pig tails. In the end they have three children: Jose Arcadio, Aureliano and Amaranta. Names that will be repeated in the seven generations, which makes it very confusing, but interesting.

In this family all members seem to be destined for solitude.

I imagine these people looking and saying, "Yes, but what does it mean?" As literary critics everywhere cringe or roll over in their clichéd graves I approach this text and review the same way. One Hundred Years of Solitude... beautiful, intriguing... but what does it mean? And does it have to mean anything?

Oscar Wilde: "All art is at once surface and symbol. Those who go beneath the surface do so at their peril. Those who read the symbol do so at their peril." And what about those who skip across the surface, like a stone? Able only to make so many hops before sinking, blinded by the mud, disoriented by the current to the bottom? What are we?

This was (is) a beautiful book. Like Guernica. Like Dali.

  

It's religious, and political, and sexual. ... and confusing. And as long as I haven't over-used it already - beautiful.

It's the literary Big Fish and I'm sure people will and have debated what it means, and authorial intent and it won the Nobel Prize for crying out loud, but maybe it's to display on a prominent house wall and be debated.

It's easy to get a handle on the broad and general themes - history is cyclical - not progressive, progress is a myth (and "progress" is evil), go after love, be careful not to let memories or nostalgia bow you down, seek knowledge, the world is mysterious and doesn't always make sense, don't be intimidated of anybody - especially of your past self or selves.

Beyond that it's just conjecture.

The story begins with Jose Arcadio Buendia -the patriarch - and the founding of Macondo. It follows the lineage of his descendants - many living mythically long lives and bringing in enchanted aspects. The dead live, return from the future, invent and disappear - but not in a machine of the gods way - it's more dream-like.

The lineage frustrated me. In order to illustrate his point on the circular view of history, there were 4 Joses, 22 Aurelianos, 5 Arcadios, a couple Ursulas and Remedioses to boot. And Pilar Ternera found herself grandmother or great grandmother to far too many kids. Even with the family tree in the front of the book, it was difficult to tell which Arcadio or Jose or Aureliano was which - especially given the fact that so many of the characters lived past 100. (Or even past 145.)

The book was intriguing. I loved the tidbits that came back into play throughout the book - the ash on the heads of the Aurelianos, Melquiades stopping by for a chat - that's what made it for me.

Like I said, I don't think this was a book to "get." But if you do "get it," don't cliff note it to me. I like it the way it is in my mind.

I was rather intimidated and contemplated for quite some time whether I would be able to understand this book – don`t repeat my stupid mistake , just pick this book up and let the story overwhelm you!

My advice would be to get some info on major themes and the structure of the book beforehand, and you`ll be alright. This does not mean that it takes intense research before reading the book in order to appreciate it, but some clues will help you to navigate through the magic and abundance of the story that make this book so beautiful and will take your head for a ride.

The book tells the story of the Buendía family from the foundation to the destruction of the city of Macondo. Yes, there are many characters with the same or very similar names in this family – and with good reason, as the book questions the concepts of time and history. The same character traits are repeatedly displayed in different people throughout seven generations, and the idea that history evolves in circles is brought up again and again. Macondo, the city of mirrors, is located in the jungle, and while reading, you constantly feel the humming of the insects, you feel the heat, the rain, the storm – the language is unbelievingly beautiful. The effect of disorientation and involvement is heightened by surreal events that, in the style of magical realism, are presented as completely normal – so it is raining yellow blossoms when the family patriarch dies, Melquíades resurrects because he could not stand the solitude of death, and Remedíos the Beauty ascends into the heavens because she was too pure-hearted for this world (well, supposedly :-)). The magical and the real melt into each other and form a whole new kind of reality, and believe me, it will blow your mind.

In order to enjoy the overwhelming effect while staying on top of the story, I got myself a Buendía family tree (just google it) and held on to the events that structure the book in five parts and refer to Latin American history: The founding of Macondo, the arrival of the judge as a representative of a central power, the civil wars, neo-colonization represented by the events around the banana plantation, and the destruction of Macondo (btw: what finally happens at the plantation strike really took place in Colombia). I am certainly far from being an expert for Latin American history, but that did not cause any problems here. I really felt with the members of the Buendía family and could see the events through their eyes, as every one of them struggles with his or her own kind of solitude, with their vices (and there are tons of them), their virtues, their personal struggles and the events they have to face.

I never read anything comparable to this book, and I was overwhelmed by its beauty and sadness. So don`t get discouraged because you hear that there are so many characters in this story and that the book does not conform to the standards of “creative writing 101” – that is part of why this book is so special and fascinating!

De los mejores libros que he leído en mi vida.

Magical realism has been one of my favorite genres of reading ever since I discovered Isabel Allende and the Latina amiga writers when I was in high school. Taking events from ordinary life and inserting elements of fantasy, Hispanic written magical realism books are something extraordinary. Many people compare Allende to Gabriel Garcia Marquez, who is considered the founder of magical realism. Until now, however, I had not read any of Marquez' full length novels so I had nothing to compare. On this 50th anniversary of its first printing, One Hundred Years of Solitude is the revisit the shelf selection for the group catching up on classics for January 2017. An epic following the Buendia family for 100 years, Solitude is truly a great novel of the Americas that put magical realism on the map.

Gabriel Garcia Marquez was born in Aracataca, Columbia in 1927. Influenced by his grandmother's vivid story telling, Marquez decided at an early age that he wanted to be a writer. Upon completion of la Universidad de Cartagena, Marquez began his career as a reporter and soon began to write short stories. His earliest stories were published as early as the 1950s, yet in 1964 while living in Mexico City with his young family, he completed Solitude in a mere eighteen months. Finally published for the first time in 1967, Solitude sold millions of copies, establishing Marquez as a world renown writer, leading to his receiving the Nobel Prize in 1982.

Jose Arcadio Buendia and Ursula Iguaran lived in an isolated Colombian village where branches of the same family intermarried for centuries, resulting in children born with pigs tails or looking like lizards. Determined to end this cycle of incest, Buendia and a group of pioneers crossed the mountains and founded the village of Macondo. In the mid 1800s, Macondo was a fledging community, with Buendia, an alchemist, its most respected member. Jose Arcadio and Ursula went on to have three children: Aureliano, Jose Arcadio, and Amaranta. These names and the personality traits that distinguished the original bearers of these names repeated themselves over the course of a century.

Throughout the novel and the century of change to Macondo, all the Jose Arcadios were solitary individuals and inventors. Determined to decipher the gypsies secret to the universe, they holed themselves up in an alchemist's lab, rarely seen by the outside world. The Aurelianos, on the other hand, were leaders of revolution. Colonel Aureliano Buendia started thirty two civil wars yet lost all of them. A relic who fathered seventeen sons of the same name and grew to become Macondo's most respected citizen, his spirit of adventure and discovery repeated itself in the descendants who bore his name.

Women held the family together. First Ursula who lived to be 122 years old and then her daughter Amaranta, the women expanded the family home and raised successive generations so that new Jose Arcadios and Aurelianos would not repeat the mistakes of their namesakes. Yet the same mistakes and characteristics occur: rejected love, spirit of adventure, lone soles willing to live for one hundred years in solitary confinement. Additionally, the two characters who predicted all the events of the novel were not even members of the Buendia family: Pilar Ternera, a card reader who specialized in fates and could look at a Buendia to know his future; and Melquiades, a gypsy who befriended the original Jose Arcadio, leading all the successive generations to a life of solitude.

At first Marquez equates solitude with death. Later on he includes individuals happy to live out their days alone. In order to make a point of his examples of solitude, he interjects countless examples of magical realism: a man bleeding to death down a street, yellow butterflies announcing a man's presence, a rain of epic proportions that would not end. With these and other countless examples throughout the text, Marquez created a magical realism genre that is still widely in use by Latino writers and others around the world today.

While used to the magical realism genre, Marquez usage and prose were a treat for me to read. His writing is so captivating, I read the entire novel over the course of a day because I desired to know how the Buendias cyclical existence would either repeat itself or change once and for all. Between the prose and magical realism and a memorable story for the ages, One Hundred Years of Solitude is an epic, genre changing, extraordinary novel. Authors of the last fifty years can credit Marquez' influence in their own work. I feel privileged to have finally read this saga deserving of its numerous awards and top ratings that eventually lead Marquez to earn a Nobel Prize. One Hundred Years of Solitude, a novel for the ages, meriting 5 wonderful stars.

I'd like to think this book defies description, but I lie. It's pretty much an epic 5 generation story of a mythical Colombian town rife with magical realism. There's a lot of walking dead, dead stored in bags, dead bleeding on the streets, and the not quite dead of a peep that lives for over 500 years. Never mind the magic carpets or the thousands of people with the same damn name. It's a family that will damn well reuse a loved name over and over because they loved the originals so damn much.

Huh. Well, as long as I've now given up on tracking them except by their place in time and the events, I rolled with it and listened to the ever-growing complexity of the cyclical tales written simply and passionately, feeling like the town is the MC, from its founding (birth), it's part in the civil war (troubled teens), and it's modernity (this came out in 1967, so just assume there's lots of passionate free-love sex (in marriage)).

Here's the thing about preconceptions. I never looked up what the novel was about, so I based it entirely on the book cover and the freaking title. So what did I think as I read this?

Where's the freaking solitude!!!!!????

Sigh. This novel is FULL OF PEOPLE, people. I mean, lordy, they're everywhere and in everyone's faces. I kept looking forward to the science-minded and scholarly peeps because they, at least, wanted a little time alone! It was tiring for me to keep up with so many damn people! (except, of course, in a flowing tapestry of sensation and recurring themes, of course. That part was actually damn pleasing.)

Did I study and draw diagrams to keep track of everything in this novel? Hell no. I considered it, but in the end, I didn't care enough to do much other than take it all in with huge gulps, burping every once in a while, but determined to drink every last drop.

It was good, dammit. The writing was smooth as silk and managed to accomplish so much so economically, that I see why it's considered a classic. Will I ever try this one again?

No. Likely not. I don't like admitting that a novel tired me out. :)

n  WARNING: THIS REVIEW CONTAINS FOUL, ANGRY LANGUAGE. (WITH S**RS)n

n  I'm just

SO.

F**KING.

CONFUSED.n

WHAT THE FLIPPIN' HECK DID I JUST READ.

Honestly.

Alternative titles:
One Hundred Years of Reading You'll Never Get Back
One Hundred Years of Your LIFE You'll Never Get Back
Four Hundred and Twenty Two Pages of Monotony
Fifty Thousand Mentions of Two Names
A Cure for Insomnia

F**K THAT.

This is like ... you know how there's those jokes that go on and on and on and ON only to deliver a punch line that is so bad and unworthy that you just roll your eyes and groan?? THIS IS THAT.

I can't even deal with the fact that there are people in the world who LOVE this book.

Basically, it's about generation after generation after generation of the same family who all share the same name and it is F**KING CONFUSING. I know that's intentional and symbolic but it doesn't make this any less of n  a chore to readn. It's also just walls of text from start to finish that meander and bumble along making very little sense. There's no flow or logic and it's all clearly intentional but that really doesn't help its case in my mind.JUST BECAUSE IT'S SUPPOSED TO BE DULL AND MONOTONOUS DOESN'T MEAN I'M GOING TO ENJOY READING THAT.

Add to that, n  the family is one heck of a f**ked up family and BATSH*T INSANEn and it's JUST A MESS.

It practically begins with incest and keeps it up the whole way through; there's prostitution and murder and insanity and just basically everything that is wrong with the world can be found in this most disturbing book. 'Magical realism'?? I mean, what the f**k does that even mean?? How the ... f**king REALISM??? WTF???? And normally I don't mind a bit of f**ked up to keep things interesting but how can any book possibly include this much murder and depravity and STILL BE BORING??

Honestly, I feel like I need to Google to properly understand why so much depravity was included and why it's considered to be such genius, because sure, the ending is a little clever but it's certainly not enough to make up for wading through over 400 pages of this utter trash.

I just don't get it.

Clearly my IQ is too low for this "Masterpiece of Literature"; this book is officially the most overrated classic I've ever read in my life.

I hated it so much I tried to make it a group read so I could share the pain and torture XD I AM A TERRIBLE HUMAN BEING.


Conclusion:
I did not like this book very much.

Then he made one last effort to search in his heart for the place where his affection had rotted away, and he could not find it.
One Hundred Years of Solitude ~~ Gabriel García Márquez


One Hundred Years of Solitude has been on my Must Read List for quite some time. So many of my friends here are passionate about this book ~~ several consider it their favorite book. My amazing friend, Srdjan says, nothing I say will ever be able to explain how complex, rich, heartbreaking, fascinating and blissful every aspect of this book is. While Sumit says OOH! It's so good. Everyone should read this book. Lastly, there is my friend Matthew, who says, Unforgettable. A book I will remember until I die, without a doubt. A new favourite and a new book I will scream at the top of my lungs, you haven't read One Hundred Years of Solitude? And then beg and beg them to, until they do. All three of these amazing friends & readers begged, & I listened ~~ boy am I glad I listened ...

One Hundred Years of Solitude is unlike anything I have ever read before. It is magical realism on DMT ~~ potent stuff that is.



Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice.

Brilliant first line ~~ and it only gets better ...

One Hundred Years of Solitude tells the story of seven generations of the Buendía Family in the town of Macondo in Columbia. The story opens with the family patriarch, Arcadio Buendía, facing the firing squad for crimes against the Government. The narrative then takes the reader back to the founding of Macondo by the Buendía family. Initially Macondo is isolated from the outside world, apart from an annual visit by a band of gypsies, who show the townspeople technology such as magnets, telescopes, and ice. Melquíades, the gypsy king, becomes a recurring figure in the novel & the key to its final resolution. When Macondo becomes involved in the affairs of the wider world its troubles begin. A rigged election inspires Aureliano Buendía to join the rebellion against the Conservative government.

The Buendia family saga is complicated. The large cast of characters grow up, or not, fall in love, or not, then die, or not, to be succeeded steadily by the next generation with their own challenges & successes & failures. As complex as this book was, thru the march time, I had no trouble engaging with the characters. They leapt off the page for me. This was a fun world to inhabit.

Random Question ~~ Was Gabriel Garcia Marquez sane? I seriously wonder ... how could he be? This book embodies what it means to be not of this world.

One Hundred Years of Solitude is so beautifully depicted that you become completely entangled in the absurdities of this magical world of the Buendía family.

One Hundred Years of Solitude is a hard read; the characters are complex with mostly the same names. But stick with this. I promise you this will be an amazing reading experience.



One Hundred Years of Solitude explores the preconception of realities among each character. Garcia Marquez dives deep into each character's personalities and consciousness & their reactions to the world around them.

He goes on to illustrate the mysterious importance of reading & language. Each action here is initiated with learning through reading. There are multiple languages introduced to each of the characters, especially when it leads most to the solitude of translating the mysterious papers of Melquadies.

One Hundred Years of Solitude blends time in a cyclical manner. As the past & future always find their way into the present. Associating the longing for the future in our early days & longing for the past once the future we long for arrives. Many intense romances blur the boundaries between true love & obsession & sanity & insanity.



One Hundred Years of Solitude is filled with reflections of Latin American history, cultural magic, absurdities that feel real, and a roller coaster of emotions.

We follow a most unpredictable & treasured family, the Buendías, for over one hundred years; you’ll enter the locked rooms of those eating paint off the walls. You’ll hear absurdities & innocent ramblings. You’ll learn how years of solitude making, unmaking, then making again led to the unmaking of a family, or did they? You’ll learn to love & hate each of these multifaceted creatures. You’ll learn to pay attention to the wishes & omens of the cards. You’ll learn that when it rains, it pours. You’ll learn that we long for the future, and once the future comes, we long for the past, filtered by nostalgia.

And yet, thru all the muck & mire the Buendías family endures, they hold onto hope. One Hundred Years of Solitude is filled with hope.

As I read One Hundred Years of Solitude, I felt myself sitting in a garden on a warm summer day, and I know that it is the Buendía’s garden. I’m at their home, with their family, & in the city of Macondo. The Buendías family became woven into my life. We had a shared humanity. Perhaps this is the most magical spell One Hundred Years of Solitude weaves.