“You wanted to regenerate another man within yourself by means of suffering; in my opinion, if only you will remember that other man all your life and wherever you may flee to- that will be enough for you.”

Dostoyevsky successfully captivates a narrative of futility and resentment, while exploring the notion with beauty.

To say a book with such gritty topics is bizarrely beautiful feels ironic, but the craft of this novel really generates a sense of emotion that I did not anticipate. From the depiction of religious and societal questioning, to the changeability of romantic and familial relationships- The Brothers Karamazov is a Journey, a long journey, but filled with the type of moral profundity that almost makes you forget that pages are passing by.

Each character serves a purpose, each brother is a personality worth exploring, every chapter presents new questions, new answers. The ending, a minefield of conflicting emotion.

This book is a long read, but entirely worth it.

YouTube kanalımda Dostoyevski'nin hayatı, kitapları ve kronolojik okuma sırası hakkında bilgi edinebilirsiniz:
https://youtu.be/0i9F0L1dcsM

https://i.ibb.co/7jghFLT/1.jpg

Karamazov Kardeşler : Dostoyevski olağanüstü bir olaydır; belki de Rus bilincine özgü, eşi görülmedik bir olaydır, demişti Oğuz. Sonrasında da "Çirkin kitap yoktur, az Rus klasiği vardır." dedi. Haklıydı. Bugün burada sizinle bir yapbozu tamamlamak için bulunuyoruz. Bu yapbozun adı ise varoluş yapbozu.

https://i.ibb.co/RvB530g/2.jpg

İnsancıklar : Yapbozun ilk parçası benim, bilirsiniz ki bir yapbozu tamamlamak için genellikle en kolay parçalardan başlanır. Dostoyevskici evren, parçalar halindeki bir evrendir, parçaları da parçalar halindeki başka evrenleri içerir. O yüzden Dostoyevski yapbozuna başlamanın ilk adımı en acı adımlardan ilki olan İnsancıklar parçasıdır, değil mi Karamazov?

Karamazov Kardeşler : Kesinlikle. Hatta okurlarımın beni tam olarak anlayabilmesi ve Dmitri, Fyodor, Gruşenka, Katerina karakterleri arasındaki açık uçlu ilişkileri öğrenebilmesi için zamanın eleştirmeni olan Belinski'nin de okuduğunda gözyaşı döktüğü İnsancıklar parçasından başlanması gerekir. Zaten insan, doğduğu anda gözyaşına boğulur belki de geleceğini hisederek. Bu yüzden hayat, gözyaşı havuzunda yüzmeyi bilenlere layıktır.

https://i.ibb.co/PTr6G24/3.jpg

Karamazov Kardeşler : Yüce İsa adına! Gözlerim çift mi görüyor?

Öteki : Parçalarından biri de benim Karamazov. Bilirsin, İnsancıklar'dan sonra ben gelirim. Psikolojide alter ego adıyla geçen, "öteki ben" olarak da tanımlayabileceğimiz, görünmek ve olmak istediği bir insanla birlikte gezen bir insanı anlatırdım, Yakov Petroviç. Namıdiğer Bay Golyadkin. İnsancıklar kitabından sonra ne kadar eleştirilsem de yapbozda olmazsa olmaz bir parçayım bence.

Karamazov Kardeşler : Bilirim, bilirim. Bilmez olur muyum! Zaten Dostoyevski'nin varoluş yapbozuna devam edilebilmesi için senin okunman gerekir 2. olarak. Çünkü sayfalarımın arasında anlattığım Ivan Karamazov ile Şeytan'ın karşılaşması, engizisyon başkanı ile İsa'nın konuşması bile bir "öteki ben" kümesine girer. Hatta sevgi ile nefret, zevk ile acı, alçakgönüllülük ile gurur bile birbirinin "öteki ben"idir bence. Dostoyevski'nin sıkça uyguladığı karşıtlıklar ile kurulan edebi metronomun sesi ilk olarak sende duyulur.

https://i.ibb.co/Gc9gQYM/4.jpg

Ev Sahibesi : Artık bir evim var, İnsancıklar ve Öteki sayesinde. Aynı zamanda devrimci bir grup olan Petraşevski grubuna da katıldı bu sırada beni yazan. Dostoyevski'nin bu kadar mali kriz içinde olduğu bir zamanda çektiği zorluklar arasında yazdığı bir kitabı anlatabilmek de çok zor doğrusu. Bilirsin Karamazov... Ordınov nasıl bakardı benim kitabımda?

Karamazov Kardeşler : Sanki insanların en derin parçasına ulaşabilmek için bakardı Ordınov. İnsanın içindeki o sahipsiz varoluş parçasını bulabilmek için en derin bakışlarıyla bakardı karşısındakine. Okurun benim içimdeki karakterlerin bakışlarını ve anlık duygu değişimlerini tam olarak anlayabilmesi için yapboza Ordınov parçasını da koyması gerekir önce.

https://i.ibb.co/HXQt07P/5.jpg

Beyaz Geceler : Ah, ne güzeldir sadece St. Petersburg'da mayıs ile temmuz ayları arasında görülen gecelerin kararmaması olayı! Ne kadar şanslı bir ulusuz biz! Bembeyaz gecelerimiz olmuştu senle Karamazov, hatırla!

Karamazov Kardeşler : İnsancıklar'dan sonra senle öğrendim yarım kalmayı, senle öğrendim yarımlarımı tamamlamam gerektiğini. En iyi buluşma yarım kalandır, dedim. Geceleri beyazlaştırdım, gündüzlerimi geceleştirdim senle birlikte. Günlerim birbirine girdi. Sen olmasan erkek ve kadın kalbinin derinliklerinden yukarılara da çıkamazdım. Çünkü içimde anlattığım en renkli Rus geceleri bile senin acı ve yarım kalmışlık eleğinden geçmiş birer özdür, dedim. Varoluş ise özden önce gelir, dedim. Bir kitap düşünün, kitapların yayın hayatları boyunca 'olacakları' varlık çizilmiştir. Onların özü ise Karamazov Kardeşler'dir ve bir ulusun, Rus ulusunun halk bilincini ve varoluşunu tamamen eline almıştır. Sartre sever miydin bu arada?

Beyaz Geceler : Bayılırım!

Karamazov Kardeşler : Nasıl seviyorsun yahu? Adam 1905'de doğdu. Sen ise 1848'de?

Beyaz Geceler : Konu Dostoyevski ise gelecek bir teferruattan ibarettir. Çünkü o daha adı konmamış ve bilimin ancak çok sonra keşfettiği ve adlandırdığı telepatik, histerik, sanrılı, sapıkça fenomenleri keşfetmişti. Stefan Zweig böyle demişti biyografisinin 186. sayfasında. Böyle bir adamdan geleceği görmesi beklenemez mi?

https://i.ibb.co/PGXF8fk/6.jpg

Stepançikovo Köyü : Foma Fomiç'i tanır mısın Karamazov?

Karamazov Kardeşler : Tanımam mı? Aslında Rus insanı içinde bulunabilen ve tam da yazımından etkilendiğim Gogol'ün tasarlayabileceği bir karakterdi Foma. Zaten içimde kurguladığım Fyodor Pavloviç Karamazov karakterinin uçarılıkları, Gruşenka'nın rahatlıkla alaya alınabilecek hareketlerini senden öğrenmiştim.

https://i.ibb.co/3fy7jWY/7.jpg

Ezilenler : Eziliyorum, çekilin üstümden! Çekilin!

Karamazov Kardeşler : Ezilmeden, öğrenemezsin. Acı çekmeden varoluş yapbozunu tamamlayamazsın. Üstündeki kitaplar olmasaydı sen de olmazdın. Ezileceksin ki öyle öğreneceksin. Dmitri, Alyoşa ve Ivan Karamazov kardeşler bu konuda sana çok şey borçlu.

I. Nikolay : Noluyo kardeşim, ne bu tantana? Devrimci Petraşevski grubuna katılanların cezası bugünden sonra idamdır!

(Birkaç gün sonra I. Nikolay belki de Rusya'nın edebiyat geleceğini kurtarmak istercesine)

I. Nikolay : Ya da hadi neyse, affettim Dostoyevski'yi. Ama sürgün cezasından kurtulamazsın!

https://i.ibb.co/JsswzsY/8.jpg

Ölüler Evinden Anılar : Çekmeyin, yahu! Çekmeyin beni... Ne yapıyorsunuz?

Karamazov Kardeşler : Sen benim "ego"msun. Orta noktamsın. Hatta Dostoyevski'nin kitaplarını Ölüler Evinden Anılar öncesi ve Ölüler Evinden Anılar sonrası olarak ikiye ayırabiliriz. Aynı İsa Öncesi ve İsa Sonrası gibi. Ama benim oluşmamda çok büyük paya sahipsin. Senden öncesi tam bir tutku basamağıydı, yani "id"di. Senden sonrası ise kaçınılmaz bir süperego olacak. O yüzden kitaplar çekiyor seni. Sen ego olduğundan dolayı id ve süperego arasında gidip geliyorlar senin yönetimin altında. Kaçınılmazsın.

Eğer Dostoyevski'nin omuzlarındaki melekleri görebilseydik, solundaki melekler Ölüler Evinden Anılar öncesi kitapları, sağındaki melekler ise Ölüler Evinden Anılar sonrası kitapları olurdu. Çünkü tez ile antitezin harmanlanıp bana dönüştüğü yerin tam da ortasısın! Renklerin geldiği yersin. Dostoyevski'nin beyninin sol ve sağ lobu arasındaki o saydam çitsin, okyanuslarda suyun karışmadığı yerleri kıskandıran o sınır sensin! Sen Rus ulusunun arafısın, senden öncesi cehennem ise senden sonraki Dostoyevski, Rus Tanrısına inanan, kurtuluşunu Ortodoks Rusya'da bulmaya çalışan cennetsi Dostoyevski'dir!

Ölüler Evinden Anılar : Ben neymişim be abi!

II. Aleksandr : Gözyaşlarına boğdu bu kitap beni! Nasıl bir kitap bu, Dostoyevski? Lanet olası federaller! Kaldırıyorum köylülerin köleliğini, serfliği! Kalmayacak bundan sonra özgür olmayan köylü! Milyonlarca köylü artık özgürdür!

https://i.ibb.co/0msqnpf/9.jpg

O sırada Dostoyevski ağzından köpükler saçıyordu. Sara hastalığını belki de en şiddetli yaşadığı zamanlardı hapishaneden sonrası. Sara olmasaydı Karamazov Kardeşler de olmazdı. Çünkü;

"Siz sağlıklı insanlar, siz," diye vaaz eder coşkuyla, "krizden hemen önceki son anda saralının içine nasıl bir sonsuz haz duygusu dolduğunu asla bilemezsiniz." demişti Stefan Zweig'ın biyografi kitabının sayfalarında. (s.114)

https://i.ibb.co/ZV4Qh65/10.jpg

Yeraltından Notlar : Yerin üstünde keyifler nasıl?

Karamazov Kardeşler : İnan ki, sen olmasaydın ben de olmazdım. Zirveyi senin sayende gördüm. Yeraltındaki ve en dipteki gözyaşlarıyla beslenerek büyüdüm. En derini seninle birlikte kederleriyle kazan insan aslında sevinçlerine bir kuyu potansiyeli oluşturur gibi düşünmüştüm.

https://i.ibb.co/6Bc6ZDX/11.jpg

Suç ve Ceza : İşte ben, id, ego ve süperegonun en net hissedildiği kitaplardan biriydim. Sonya ile masumlaştım, Raskolnikov ile Napolyon olmak istedim. Svidrigaylov ile gizemin ta kendisi oldum. Raskolnikov'un vicdan azabını bırakmayan Porfiri oldum. Ben baltaydım. Benle birlikte geçmişti Rus Edebiyatı uçuşa! Hatırla!

https://1.bp.blogspot.com/-sOnNePqc6C...

Karamazov Kardeşler : Ben ise havaneliydim. Dmitri Karamazov'un gözünün döndüğü yerde senin sayende öğrenmiştim tutkuların ve nefretlerin en derinini. Senin sayende kleptomaniye savrulmuştum. Senin sayende vicdan azabının yoğunluğunu tüm dünyaya tanıtmıştım. Senle kurtulmuştu aslında Rus ulusunun geleceği...

https://i.ibb.co/0YNhr8k/12.jpg

Kumarbaz : Ruletteki kırmızı ile siyah renkleri arasında sanki ölüm ile yaşam arasında yuvarlanır gibi yuvarlanırdı Dostoyevski. Mali sıkıntıları arasında yazdığı ben olmasaydım, karşıtlıkların, kumar tutkusunun ve aşkın bir kumar olduğunun da farkına varamazdın!

Karamazov Kardeşler : Bu kumarın krupiyesi benim! Ben topladım senden önceki kitapları buraya, çünkü onlar da iliklerine kadar mali zorluk içerisinde sürünüyordu. Hayatın kumar olduğu yerde Dostoyevski'nin oynadığı kumardan ne zarar gelirdi?

https://i.ibb.co/R71LrNJ/13.jpg

Budala : Suç ve Ceza'nın tamamlayıcı elementiydim. Raskolnikov'da eksik bırakılan ne varsa Mışkin tezatlığıyla sağlardım. Rogojin ve Nastasya Filippovna karakterleriyle tanıtıldım. Her zaman budala dendi bana. Ama I. Nikolay'ın Dostoyevski'yi idam cezasına çarptıracağı sırada affettiği yerde hissettiklerini belki de içimde anlattığım idam mahkumu sahnesindeki saniyelerde keşfedebilirdi okurum. Zaten saniyeleri saatleştiren adamdı Dostoyevski. 50 yaşında binlerce yıllık acı çekmiş demişti Zweig onun için.

Karamazov Kardeşler : Sen olmasaydın Suç ve Ceza tamamlanamazdı! Suç ve Ceza bir aksonsa, sen ise bir dendrittin insanın sinir hücreleri gibi. Akson ile dendritler arasında gidip gelen edebi stimülasyonlarımı senin aracılığıyla keşfettim.

https://i.ibb.co/k21Kdn7/14.jpg

Ecinniler : Neçayevizmi benle tanıdı Rus okuru. Zaten Dostoyevski'nin amacı da buydu. Rusya'yı, Rus bilincini, Rus halkı olabilmeyi ve ben-insan'dan evrensel-insana geçişi anlatmak istiyordu. Aynı Hz. İsa gibi! Ben ise ahlak ile politikanın birleştiği noktaydım. Entelijansiya kesimini ben tanıttım. Karamazov Kardeşler'deki çeşit çeşit katmandan insanı tanımak isteyen okur beni es geçmemeli! Bakın, nasıl da heybetliyim bir siyaset adamı gibi!

https://i.ibb.co/mFcnmjR/15.jpg

Karamazov Kardeşler : Sen niye hiçbir şey yapmıyorsun? Senin özelliğin ne?

Delikanlı : Benim özelliğim, Edward Hallett Carr'ın da biyografisinde demiş olduğu, "Dostoyevski'nin hiçbir romanında bu kadar kişi yoktur ya da hiçbir romanında, kitap kapatıldıktan sonra okuyucunun aklında kesin bir izlenim bırakan bu denli az kişi yoktur," Tam olarak buyum. Versilov ile Makar karakterlerinin baba rolleri arasında kutsal Rusya ve Neçayevizm akımının sönmesini anlatmaya çalışmıştım.

https://i.ibb.co/MV5XN2g/16.jpg

Karamazov Kardeşler : Sadece isim benzerliği, üzgünüm.

Eti Pavloviç Karamazov : Özür dilerim!

Ölüler Evinden Anılar kitabından sonra Dostoyevski'nin sağındaki Ortodoks Rusya ve Panslavist melekler ayaklanmıştı. Öncesi "id"di. Savrulmuş tutkular, başıboş hayaller ve liberal Avrupa'ya yan gözle baktığı gençlik hovardalığı zamanlarıydı. Karamazov Kardeşler de aslında bir nevi yükseliş sırasındaki duraklamaydı. Çünkü Suç ve Ceza ile Budala zaten çıtayı en yükseğe koymuştu.

https://i.ibb.co/QF78J1P/17.jpg

Puşkin Konuşması'nda çıtayı, Rus milli halkı bilincini, Puşkin'in değerinin bilinmesi gerektiğini dinleyenlerine olabildiğince şevkli bir şekilde anlatabilen Dostoyevski aslında Hristiyan doktrininde Tanrı'nın Baba, Oğul ve Kutsal Ruh'tan oluşan teslis inancında Gogol ve Puşkin ile birlikte edebi bir teslise ulaşmıştı. Bütün insanlar adına acı çekmek istiyordu! Ben-insan'dan evrensel insana ulaşmayı, Hz. İsa gibi dünyanın bütün acılarını kendi vücudunda toplamayı ve Rus ulusunu kurtarmayı istiyordu! Karamazov Kardeşler'in başarısı işte buydu! Puşkin'e Rus Tanrısı diyen okurlar Dostoyevski'ye peygamber diyorlardı!

https://i.ibb.co/nbpcDVC/18.jpg

Karamazov Kardeşler yazımı sırasında icra edilen Puşkin Konuşması'nda Dostoyevski'nin anlattıklarından sonra küsler barışıyordu, 20 yıldır konuşmayan insanlar birbirleriyle konuşmaya başlamıştı, küsleri aşkla tutuşturan, dargınları barıştıran bu olağanüstü adam edebiyatındaki karşıtlıkları ustaca kullanımını nasıl insan hayatına bu kadar derin bir şekilde yansıtabiliyordu?! Gözyaşları, Dostoyevski'nin istediği derinlikte yüzebileceği havuzuydu. Turgenyev ise bu milli havuzun içinde liberal Avrupa ütopyasıyla birlikte boğulmuştu.

https://i.ibb.co/yFP5Tc6/19.jpg

Omuzlarda geziyordu Karamazov, mutluluktan uçuyordu, hayat boyunca geçmek bilmeyen mali krizi flörtü Suslova ile tanışmasından sonra eşi Anna ile çocuklarının olmasının da etkisiyle birlikte varoluşuna ulaşmaya çabalıyordu.

https://i.ibb.co/W0K0r93/20.jpg

Ve tamamlanmıştı. Dostoyevski'nin varoluş yapbozu en nihayetinde tamamlanabilmişti. Sonbaharı İnsancıklar, kışı Ölüler Evinden Anılar, baharı Suç ve Ceza, yazı Bir Yazarın Defteri olan bu ulu adamın varoluşunun en büyük öz parçası Karamazov Kardeşler'di. Evet, Rus Tanrısının edebiyat çarmıhına Gogol ve Puşkin ile birlikte gerilen bu olağanüstü adam varoluşunu Karamazov Kardeşler ile çoktan tamamlamıştı. Dostoyevski'nin ilk ürünlerinde etkisi net bir şekilde görülen Puşkin'in Yevgeni Onegin'den kaldırılan şiirine ufak bir ekleme yaparak sonsuzlaştırmak isterim yazımı:

"Ortasında yosmaların dua düşkünü,
Ortasında dalkavukların gönüllü,
Ortasında her günkü moda sahnelerin,
Nazikçe, güleryüzlü ihanetlerin,
Ortasında soğuk kararlarının
Katı yürekli bir koşturuşun,
Ortasında bezdirici boşluğunun
Hesaplaşmaların, düşüncelerin ve konuşmaların,
O burgaçta, ki Dostoyevski ile ben durmaksızın
Sevgili dostlarım benim, yıkanmaktayız."

Cartea pe care a luat-o cu sine Lev Nikolaevici Tolstoi cînd a fugit de-acasă, în 28 octombrie 1910 după stilul vechi. Cartea despre care autorul spunea că e numai o introducere în biografia lui Alexei = Alioșa Karamazov și că va avea negreșit o continuare. Din păcate, Dostoievski n-a apucat să-și ducă gîndul la capăt. A murit peste cîteva luni. Pentru nota de față, am ales un singur episod, din finalul cărții.

Vă mai amintiți? După ce l-au petrecut pe Iliușa la groapă, copiii se opresc în jurul lui Alioșa Karamazov și-l întreabă dacă există cu adevărat Învierea. Iar Aleoșa răspunde că există negreșit și adaugă, „cu însuflețire, deși zîmbind”, că atunci vor avea prilejul să-și povestească „veseli și fericiți” tot ce au făcut în viața de acum. Unul dintre copii (Kolea Krasotkin) exclamă: „Vai, ce frumos va fi!”.

Tensiunea romanului se risipește tocmai prin acest sfîrșit senin, iar cititorul poate exclama la rîndu-i, cînd închide romanul lui Dostoievski: „Cu siguranță, va fi foarte frumos!”.

P. S. Mă întreb și vă întreb: unde afirmă Ivan Karamazov ilustra frază, citată de teologii cei mai isteți, „Dacă Dumnezeu nu există, totul este permis”? Eu unul n-am găsit-o sub forma asta în carte...

i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book. i will finish this book.

Muhteşem bir tuğla bitirdim dostlar... Okurken biraz yorar gibi oldu ama romanın abc si sayılan bir klasiği bitirmek çok zevkliydi. Hayata karşı, dine karşı ve aile bağları üzerine çok başarılı bir eserdi.

n  
n  
هذا الجزء و كأنه قصة داخل قصة نتعرف على إليوشا الصغير و أسرته المتواضعة الفقيرة بعد أن كان أبيه ضابطا ذا سطوة و مال فصار موضع احتقار و سخرية. كما يفرد بعض المساحات للتعرف أكثر على ايفان و جروشنكا و سمردياكوف
تجد مراجعتي للأجزاء الأربعة كاملة  هناn

I have always been an optimist (!). I must have been 12 when a family friend gave me a $50 gift card for a bookstore close to my house. Imagine that. $50, all for me, books. So obviously the first thing I did was run to the store and blow a good chunk of that money on two books: One Hundred Years of Solitude and The Brothers Karamazov. I am now 25. In the 13 years that have passed since then, I have “tried” to read The Brothers Karamazov 4 times. The first 3 times ended up 50 pages in. I had the same set of excuses that I would throw around, usually having nothing to do with my inherent lack of maturity and having everything to do with Russian names, nicknames, patronymics, etc. Russian books are depressing! Why would I read them? I would never stop to think “Okay, if you truly believe in that reasoning, stop trying.” That makes too much sense of course. The 4th and final unsuccessful attempt came when I was beginning my graduate studies. I had actually made it 100 pages in. Then life happened, and it happened hard. Grad school, I guess. What happened, then, to push me to be successful this 5th (and by no means final) attempt? My dad picked it up, read it, then proceeded to tell me that he had read it constantly, knowing it would motivate me to get there. Fathers and Sons. Thanks dad. Very cool.

I’m not quite sure if this one needs me to say much about influence, impact, literary weight, etc. We all know. There is a reason I kept trying to read it as a young’un. The name is in the culture, and we most likely drift through our lives as readers knowing that the book has a certain aura around it. There is the famous Freud quote that comes up with this book – “the most magnificent novel ever written.” This was the book that was on Tolstoy’s bedside table as he died. Joseph Frank, a famous Dostoyevsky scholar, says that the book has “a grandeur that spontaneously evokes comparison with the greatest creations of Western literature. The Divine Comedy, Paradise Lost, King Lear, Faust - these are the titles that naturally come to mind as one tries to measure the stature of The Brothers Karamazov.”

As you read the book for the first time, you are taking in a great number of ideas – you can try to grab them all with in-depth and specific annotations, delve into one specific stream, or just take in the spectacle and come back later. I took the third option. The themes presented were all worth diving into in-depth. A juicy 3-page passage on philosophy would be followed up by an even juicer 10-page passage on religion. There were reflections on the psychology of daily life. We saw family strife and meaning-making within a harsh and unforgiving environment. Loyalty and love, death, violence. Pride within society, pride within family, pride within the self. Pernicious pride. Belief. Faith. I am just throwing words at you at this point, but each of these prompts can take books to discuss (and such books do exist – Joseph Frank has a great set of lectures on Dostoyevsky). This is one where you can vividly picture coming back to often, and each time you do, a specific theme will be more salient than the previous read.

There are a lot of strengths to this novel. Two stand out to me above the rest: philosophical/psychological/theological arguments and characterization. Since I do not currently have the time or the expertise to discuss the former, I will write a few words about the latter. You have to have a great amount of respect for anyone (not just a novelist) who is capable of respectfully depicting people that he/she does not agree with. How easy it is to straw man! Dostoyevsky never once does that. That’s what makes this book so thrilling, so genius. I can conceivably see readers falling along any spectrum with 5-6 different characters. And they would all have a point. I will betray some of my thoughts with my choice of adjectives to come.

You start with Fyodor Pavlovich, the father. Reprehensible buffoon. Takes everything, gives nothing. As my friends and I are so fond of saying, he is “an all around shit guy”. Dimitri Fyodorovich, the eldest son. A former army man, an unfortunate drunk, a hopeless playboy. Talks big, falls at the feet of a woman who winks at him. Ivan Fyodorovich, the next son. Nihilist. Self-appointed smart one. To him, the arcane is anathema. He is, after all, part of the academics and intelligentsia of higher society Russia. Alexei Fyodorovich, the youngest son. Alyosha. Cuddly. Innocent. The “faith man”. Radiates pure energy. Positivity. Honesty. Just a few, but the list can go on. When you put these characters in front of each other, make them interact, make them converse about faith, humanity’s struggles, free will, destiny, etc., you have joy for the reader.

There is also the issue of translation. This is a great article that discusses the different translations of The Brothers Karamazov. There are a great number of them thrown at you if you walk into any bookstore to buy yourself a copy - Constance Garnett, David McDuff, Richard Pevear & Larissa Volokhonsky, Ignat Avsey, Andrew R. MacAndrew. I’m a sucker for the Penguin Classics and I really wanted to gravitate toward it (translated by McDuff). However, I have been on this wave with Pevear and Volokhonsky, so I decided... why not. I’ll go a different one each time anyway. I have come to realize that scholars of Russian works are not necessarily all in with P&V as I once thought. It seems to me that, on a scale from “poetic” to “technical”, Garnett is poetic, McDuff is technical, and P&V are a mix. So perhaps not a terrible place to start.

Many images came to mind as I read the book. I thought of Job, staying true to his faith. I thought of Nietzsche, his God, his vision of an atheistic world (“If there is no God,” Ivan says, “everything is permitted”). I thought of Socrates on his deathbed, surrounded by disciples and handing out a few final pieces of comforting wisdom. Most of all, one image remained with me, one that Dostoyevsky explicitly referenced - Contemplator, created by Ivan Kramskoi.



Everything I have talked about with the hopes, desires, and frustrations of the characters can be seen in those eyes. The tattered rags and the sad cloth/sac, the cane, the shoes. The frigid atmosphere is striking. I don’t know why, but I keep coming back to this image. Maybe something to explore in the near future.

I have a Word document on my desktop with all the quotes that I took down from this book, but I will end with one that was particularly beautiful – until next time:

n  We are of a broad, Karamazovian nature..., capable of containing all possible opposites and of contemplating both abysses at once, the abyss above us, an abyss of lofty ideals, and the abyss beneath us, an abyss of the lowest and foulest degradation.n

11th book of 2022.

“I dislike intensely The Brothers Karamazov and the ghastly Crime and Punishment rigmarole," so Nabokov once said. I disagree with him on the latter, I think it's a brilliant novel, and I don't intensely dislike this, but Nabokov's view has allowed me to feel slightly less alone.

3.5. Often called the 'greatest book ever written', it's hard not to go in with some high hopes. It's even harder having read Crime and Punishment and loved it. The problem was, I knew this was a different sort of novel, denser, longer, more overtly philosophical. Most of the time I could only read this in fairly short chunks, most of the time not even managing 50 pages a day, which I would, usually, easily read of a big novel. The 'plot', the murder mystery/courtroom drama as the blurb suggests is really a selling point, these two things don't come around until the final third of the novel. The first 2/3 of the novel is mostly giant tirades on morality, religion and the relationships between the characters, the brothers and various women in the story. Considering its reputation, I barely underlined anything though I found many bits interesting. The characters were all very good but at times I struggled to care about what they had to say. The last portion of the novel was good and putting the novel down I felt its collected power accumulating inside me which is always a good sign. Reading isn't always pleasant but can still reap wonderful rewards and feelings. I guess this is one of those books.

As far as the big Russian novels goes, this one falls in with Anna Karenina as being a great novel, having my respect, but ultimately being a little disappointing. For me the pinnacle so far remains to be War and Peace which completely bowled me over with its brilliance. I guess you could say I'm more Tolstoy than Dostoyevsky [1], but I'd also want to read more of both before saying anything final. Putting it aside I feel like the message of the book is a wonderful one and I will have to read it again when I'm older and wiser; in a way I'm glad I read it in my mid-twenties so when I can read it in my 30s or 40s I can (hopefully) think to myself, what an idiot I was in my twenties! And then know for certain how much wiser I've become, and maybe better, too.
_________________________

[1] In the choosing favourites game with natural pairs, Camus v. Sartre, Balzac v. Zola, Hemingway v. Fitzgerald, etc.

Profondo è l'animo umano, un abisso senza fine, un mistero da scoprire.
Una famiglia a giudizio, tra conflitti e sentimenti, delitto e patimenti.
Un tripudio di introspezione, con fratelli in competizione.
In cerca della colpa la storia inizia, augurando infine la meritata giustizia.

Il romanzo è ambientato nel 1800 in Russia e narra di una famiglia e dei suoi problemi.
La capacità di Dostoevski nel mettere in gioco così tante sfaccettature dell'animo umano e i numerosi temi trattati valgono la lettura del romanzo e rappresentano un modello da emulare per ogni scrittore.

Ed ecco che una pur semplice trama diviene il mezzo per parlare di uomini e donne, di vita e di morte. Penetra con forza dirompente nei dubbi e nei sentimenti e noi, che siamo semplici lettori, rimaniamo li a porci domande e a riflettere, ritrovando a volte le stesse coordinate proposte dai temi espressi, o al limite, partecipare alle vicende narrate nelle vite tristi e dolorose dei protagonisti come umili spettatori. L'unico limite lo poniamo noi.

In questo caso il limite è autoimposto, sono io stesso, che pur apprezzando i temi trattati con fervore e la filosofia che permea il romanzo, non digerisco troppo quelle storie familiari che si dilungano, girano e rigirano, precipitano, si accavallano essendo solo tramite per offrire altro. In questo caso i temi e lo studio psicologico.
Imperdibile per tutti gli altri.

------------------------------------
The human soul is deep, an endless abyss, a mystery to be discovered.
A family in judgment, between conflicts and feelings, crime and suffering.
A riot of introspection, with competing brothers.
In search of guilt the story begins, finally wishing for the well-deserved justice.

The novel is set in 1800s Russia and tells of a family and its problems.
Dostoevski's ability to bring into play so many facets of the human soul and the many topics covered are worth reading the novel and represent a model for every writer to emulate.

And here a simple plot becomes the means to talk about men and women, life and death. It penetrates doubts and feelings with disruptive force and we, who are simple readers, remain there asking ourselves questions and reflecting, sometimes finding the same coordinates proposed by the themes expressed, or at the limit, participating in the events narrated in the sad and painful lives of protagonists as humble spectators. We set the only limit.

In this case the limit is self-imposed, it's me myself, who while appreciating the themes treated with fervor and the philosophy that permeates the novel, I don't digest too much those family stories that linger, go round and round, precipitate, overlap, being only a means for offer more. In this case the themes and the psychological study.
A must for everyone else.

От размирен дух като Достоевски не може да се очаква нищо по-малко от това в един битов сюжет да изправи на съд бог, човечеството и Русия. И после да направи помен за тях, наобиколен от децата на бъдещето.
———
Жанрът на романа е определящ за всяка основна заложена идея, и същевременно е без значение в цялост, защото е само маска, с която майсторът си служи и сръчно сменя преди зрителят да е успял даже да мигне.

Семейната сага очертава портретите на едно семейство (общество), което не е семейство (общество) - баща, който не е баща, и синове, лутащи се в търсене на собствен път. Фьодор Павлович е образец на низостта, удостоена с примитивни наченки на ум. Дмитрий е руската стихийност между запоя и блъскането на разкаяна глава в здрава стена. Иван е рационалистът, опитващ се да се отърси от оковите на закостенялостта и низостта около себе си. Алексей е наивният мистик, смятащ се за готов да надене монашеското расо, докато не осъзнава, че този свят също има нужда от благородни борци, а отвъдният няма да му избяга.

Криминалният трилър предоставя съдебна трибуна за природата на човека под привидно тривиалния, но изпипано напрегнат въпрос: “Кой и защо уби Фьодор Павлович и му открадна 3000 рубли?”

Философското изследване - като запазена марка и тежка мозъчна артилерия на руските романисти - е разпръснато наглед случайно из сюжета на няколко почти самостоятелни острова:

The Karamazov Brothers is a challenging novel to review because of its complex nature. Thus my review of the novel is based on my interpretation of the novel, and that in turn is based on limited knowledge of Dostoevsky and the political, social, and religious climate of Russia at the time of his writing this novel. I want to establish this fact at the outset because I believe that this novel is capable of producing different interpretations.

Readers and critics have claimed that The Karamazov Brothers is the best work of Dostoyevsky. After having read many Dostoeveskian novels, I also agree with the universal acclaim. The book in my opinion is a complete work in every aspect: in writing, storytelling, and character and plot development. It is not an easy task to write a lengthy novel that could engage readers' interest and attention but to a master like Dostoevsky, this is not a challenge.

The book is both a crime story and a philosophical debate on religion. In my first reading, I treated the two strands as separate and disconnected from each other. On my second reading, I realized how wrong I had been. There is a closer and inseparable connection between these two threads of the novel, for the crime is at the heart of the religious debate.

Dostoevsky was disturbed by the growing atheism in Russian society, especially in the Russian youth. The newly emerging intellectuals questioned the existence of God and they rejected the claim that HE is the almighty creator of all beings. They couldn't reconcile the idea of suffering with God's creation of beings. There is a part in the story where Ivan Karamazov (the atheist) questions why God created children to suffer as they did, from parental abuse, poverty, sicknesses, etc. But to Dostoevsky, the suffering IS the way to reach God. For the Russian atheists, the Christian principles were a necessary tool to establish some organized social order and no more. They rejected the moral responsibility the religion imposed on men. This is where "everything is permissible" is established. But it is a dangerous idea that permits the committing of crimes. And in the novel, a crime as horrific as patricide is committed because "everything is permissible".

Dostoevsky's religious views play a dominant role in the novel. He was also a non-believer at one point in his life. But his life in the Siberian prison considerably changed his perspective. Dostoevsky who returned from the prison was a believer. However, his belief didn't come within the purview of the Russian Orthodox Church Of course. He accepted the existence of God but believed in a relationship between God and man without the mediation of the Church. His faith was the active practice of love through which God's message could be spread. This is the role of Alyosha Karamazov, Dostoevsky's proclaimed hero.

Alyosha Karamazov may be the proclaimed hero of Dostoevsky, but to me, Ivan is also a hero. I loved them both. They are the two major opposing characters in the story. They both are sensitive and have character. Ivan realizes at a greater cost that his atheist views are destructive to society and that they permit horrible crimes. This knowledge horrifies him and he suffers a nervous breakdown. Although Ivan's reform is not stated, Dostoevsky has hinted this at the end.

Dostoevsky is a brilliant storyteller. Through his masterly storytelling, he invests the readers in the novel. I felt like a part of their community all through the read. Dostoyevsky's beautiful and heartfelt writing absorbed me into the world of Karamazov.

Needless to say The Karamazov Brothers is the sort of book that will become a part of the reader for life. That is the true quality of a masterpiece. It is a blessing to come across in one's reading life such a magnificent work of literature. I feel so privileged.

More of my reviews can be found at http://piyangiejay.com/

انا لا أقيم الكتب ، إنما فقط اصف علاقتي بها ، فأنما نقرأ لنجد ذلك الكتاب الذي يسقينا الشغف و يعزلنا عن العالم
سر عظمة دوستويفسكي وخلوده إنما في هذا الكتاب ، صحيح أن لكل مجتمع قيمه و لكل زمن فضائله لكن ضمير الإنسان واحد خارج حدود الزمان والمكان دمغت فيه كلمة الله وتميزت فيه صورة الشيطان ، أنما الإنسان خطاء لكنه ليس معدوم الضمير ، داخله أنبل وأسمى العواطف وايضا احطها واحلكها ظلمة ، فحتى لو أأمن أن الله غير موجود وكل شيء مباح حتى القتل واقدم عليه بدافع الفكرة وحدها صار إلى الجنون ، ذلك إن الإيمان لا يحتاج براهين المعجزة لكن القلب يحتاج الايمان ولذلك هذا الكتاب سيقرأ ويقرا و وسيعيش ما شاء الله له أن يعيش، على القارىء المحب لدوستويفسكي أن يقرأ الأخوة كارامازوف ولا يخشى أبدا عدد صفحاتها