اللغة السحرية والبلاغة دون استعراض
حين يتحدث كل شخص عن السيد المسيح من وجهة نظره ويتقمص جبران دور كل منهم فيرى بعينيه ويصف بلسانه وقلبه
رواية رائعة

Not bad - the premise is to write (muse on and turn into words) what many people might have thought about Jesus. All his Biblically named friends, as well as antagonists (Annas the high priest, Barabbas, etc) and some thoughts from 10, 20, 30 years later - Mary Magdalene, and even Kahlil, describing himself as "a man from Lebanon 19 centuries later."

79 essays in all, from those on the margins, to those with status and power, those who interacted with Jesus, to those who saw changes in friends of theirs who interacted with Him. One mother was not happy that Jesus was the reason her only son turned into an itinerant wanderer; Mary, Jesus' mother had her own musings.

جبران بلغة شاعرية وبترجمة المبدع ثروت عكاشة وبرأية في الختام يوضح لنا الأقوال المتضاربة في حقيقة السيد المسيح علية السلام ..
ويسرد من خلال شخصيات عاشت في زمن السيد المسيح نظرة كل منهم للسيد المسيح وطبيعتة وشخصيته وأفعاله وأقواله ...

GREAT book
New Vision
Fertile imagination
Beautiful soul
Unique mentality

საოცარი წიგნია, იდეაც - სხვადასხვა ადამიანის პირით იესოს შესახებ მოთხრობა, საოცრებაა. არ დავმალავ, თითოეული პიროვნების შემშურდა, განსაკუთრებით კი სიმონ კვირინელის - კაცის, რომელმაც ჯვარი იტვირთა იესოს ნაცვლად: "ახლა კი ის კაცი, რომლის ჯვარიც ვზიდე, თვითონ ჯვარად გადამექცა;
თუ მიწერია, რომ ისევ მიბრძანონ: აიღე ჯვარი ამ კაცისაო! - ვატარებ მის ჯვარს, ვიდრე ჩემი გზა საფლავთან მიმიყვანს."

"სული ღვთის ხელი იყო, იესო - ქნარი.
სული იყო საგალობელი, ხოლო იესო - ხმა, ამ საგალობელს რომ ღიღინებდა.
ნაზარეველი იყო კაცი - მესიის მასპინძელი და მისი მეტყველი ენა."

"ის ხომ სიყვარულის სიმღერაა, ქარში დარხეული."

"მე კმაყოფილი ვარ მისი ჩანგის ჟღერითაც; იმ ჩანგისა, რომლისთვისაც ხელი არ გაუშვია და უკრავდა მასზე მაშინაც კი, როცა ლურსმნებდამსჭვალული მაჯებიდან სისხლი მოსწვეთავდა".

"თუმცა სირცხვილი განმეშორა და აღარაფერი დარჩა ჩემგან, გარდა სიცოცხლისა და წადილისა, რომ მარტო დავრჩენილიყავ, რათა მისი თითები ჩემი გულის სიმებს შეხებოდნენ."

Jesus the Son of Man, Kahlil Gibran
عنوانها: مسیح فرزند انسان (مسیح از نگاه دیگران)؛ مسیحا؛ عیسا پسر انسان؛ نویسنده: جبران خلیل جبران؛ تاریخ نخستین خوانش: بیست و سوم ژوئیه سال 2003 میلادی
عنوان اصلی: یسوع بن الانسان؛ نویسنده: جبران خلیل جبران؛ قاهره، دارالشرق، 1378، در 255 ص؛
کتاب هفتاد و هفت بخش است و هر بخش دربردارنده ی مطالبی از زبان دوستان، دشمنان و کسانی که عیسی(ع) را دیده یا می‌شناسند. جبران بی هیچ تعصبی خاطرات آنها را با واژه های زیبا و درخشنده بیان کرده است
عنوان: مسیح فرزند انسان (مسیح از نگاه دیگران)؛ نویسنده: جبران خلیل جبران؛ مترجم: سیمین پناهی فرد؛ تهران، نیک فرجام، 1382؛ در 256 ص؛ چاپ دوم 1385؛ چاپ سوم 1386؛ شابک: 9789649627748؛ چاپ پنجم 1387؛ چاپ هفتم 1388؛ عنوان دیگر: عیسی پسر انسان و بالهای شکسته؛ چاپ دیگر: تهران، آسو، 1394؛ در 296 ص؛ شابک: 9786007228548؛ موضوع: داستان عیسی مسیح در نگاه دیگران - قرن 20 م
عنوان: مسیح فرزند انسان؛ مترجم: مسعود انصاری؛ تهران، جامی، 1382؛ در 231 ص؛ چاپ دیگر: تهران، جامی، 1384؛ در 190 ص؛ شابک: 9645620082؛
عنوان: مسیح فرزند انسان (مسیح از نگاه دیگران)؛ نویسنده: جبران خلیل جبران؛ مترجم: مهدی سرحدی؛ تهران، کلیدر، 1383؛ در 144 ص؛
عنوان: مسیح فرزند انسان؛ مترجم: سهیلا زمانی؛ تهران، سپر ادب، 1384؛ در 280 ص؛ شابک: 9649627855؛
عنوان: مسیحا؛ مترجم: مسیحا برزگر؛ تهران، ذهن آویز، 1387؛ در 304 ص؛ شابک: 9786005219517؛
مترجم: مرضیه صادقی زاده؛ تهران، آلوس، 1394؛ در 296 ص؛ شابک: 9786008129462؛
عنوان: عیسا پسر انسان؛ مترجم: رضا ابوترابی؛ مشهد، آیین تربیت، سنبله، 1384؛ در 268 ص؛ شابک: 9643921166؛
کتاب هفتاد و هفت بخش است و هر بخش دربردارنده ی مطالبی از زبان دوستان، دشمنان و کسانی که عیسی(ع) را دیده یا می‌شناسند. جبران بی هیچ تعصبی خاطرات آنها را با واژه های زیبا و درخشنده بیان کرده است
ا. شربیانی

As a self-identified poststructuralist, I firmly believe that central idealized renderings of people are incomplete versions of the totality of a person. A person is never one thing. A person is all the varied people via exchanges, situations, relationships, circumstances, phases, roles, and movements in a spatial sense. So many factors dictate what a person is and Jesus was no different. With this book, Gibran reminds me that we're all an amalgamation of perspectives. By composing the book with the various stories of people impacted by Jesus in one way or another, Gibran creates the full-throated, warm-blooded, emotionally complex rendering of the human being, Jesus Christ. Examples of this complexity include portraying Jesus in a smoldering romantic light, as an egalitarian, as a man of danger, in the light of a grandson, as a god bent into the form of a son, and so many other roles that crystalize him as a full-bodied individual.

These various roles paint a picture of a man who left a scar on his community and their world. By giving voice to so many who crossed Jesus’ path, Gibran recreates a community rife with the emotional complexity a man of this gravity would have stirred. Gibran is successful in gifting the reader with everybody's Jesus and nobody's Jesus.

Much of the complexity of the book arises from the conflicting and nuanced reputation Jesus accrues via the various storytellers. Gibran’s wisdom lies in the fact that he recognizes one can only tell so much about a person from the mouths of their admirers. One gains much more knowledge about a person by the ways they have come to be despised and the enemies they keep. Given the fact that Jesus’ life ends as a martyr, there is not only glory and passion heaped upon him but also disdain and diatribe. For a true account of the entirety of a human being, no person is loved by all. From this perspective, interesting are those who castigate Jesus and the perspectives Gibran gives voice to create this variance in the reception or creation of Jesus. Case in point, a young priest from Capernaum portrays Jesus as a spider casting his web intending to ensnare women. It is also said that he is one who traps ignorant power-hungry men. In another case, a woman speaks of her unwillingness to ever forgive Jesus for taking her only son away because he became obsessed, absorbed, and magnetized by Jesus’ word. There are those like Judas who view Jesus as a pacifist and thusly a traitor to his people as he does not seek to emancipate them from the Romans. Some view Jesus as a waste of talent and others as unoriginal.

In this work, Gibran himself oddly plays the role of Jesus while Jesus plays the role of Lazarus. In this regard, Gibran insufflates the lifeless and rotting corpse that Jesus, the man, has been reduced to by modern Christianity. Gibran reanimates the eviscerated corpus of Jesus by imbuing the mass with all of the mystical and incarnate gestures, tonalities, conversations, emotional outbursts, laughs, and touches that would have composed the supremely human Jesus. In this way, Gibran holds up a candle to the mysterious corner of Jesus' life left out by today’s modern gospels. As I have come to expect from Gibran's style, his beautifully crafted poetic language massages the forgotten and deadened regions of the heart. The warmth of his hand burrows deep into the critical organs of the soul establishing a profound intimacy with the reader and the subject matter.

One thing this book does not purport to do is give the interiority of Jesus. It never gives us an inner monologue or access to Jesus’s psychology in that way. The book is not lacking in light of this, although someone seeking this will not find it here. As someone who does not identify as a Christian, this book reinstated my adoration for Jesus.

Although this book is predominantly about Jesus, many sections feature vignettes about the disciples and apostles. Because of this, the book caused me to want to reread the New Testament to see if I would gather the same conclusions or views about Apostle Paul that Gibran holds. Interestingly enough, Judas is not painted in such a negative light.

Overall, I viewed this as a wonderfully crafted, interesting, deeply reflective work that speaks to one of the most interesting characters and belief systems in the world today.

لقد احبني عيسى وما عرفت لذلك سببا
ولقد احببته لانه سما بروحي الى ذرى لا يبلغها قدري وهبط بها الى اعماق لا يدركها علمي
والحب سر مقدس
وهو للذين يحبون يظل ابدا لا يحتويه لفظ وللذين لا يحبون قد لا يعدو دعابة مرة
----------------------------------------------
كانت ابتسامته حين يبتسم كانها اللهفة تتبينها في وجوه المتشوقين الى الغيب وكانها غبار نفضته النجوم على جفون الاطفال وكانها كسرة خبز في الحلق
لقد كان حزينا ولكن هذا الحزن اقرب الى ان يعلو الشفاه فيستحيل بسمة
الا ما اشبه بسمته بهذا الستر الذهبي الذي يكسو الغابة حين يهل الخريف على الكون وما اقربها احيانا الى نور القمر وهو يجلل شواطئ البحيرة
وحين يبستم فكان شفتيه اخذتان في انشودة بوليمة عرس
----------------------------------------------
كان ليلا تشتعل الشموع في فضائه
وحلما لا تبلغ الروح مداه
وكان ظهيرة اخلد فيها الرعاة الى الدعة سعداء بقطعانهم ترعى
وكان اصيلا وكان سكينة وكان اوبة الى الديار
ثم كان نوما وكان حلما
كل هذا تمثلت في وجهه
لقد اعطاني التفاحتين وكنت اعرف ان ما به من جوع مثل الذي بي
غير اني اعلم الان انه حين اعطاني اياهما كان قانعا فقد اكل هو من فاكهة اخرى من شجرة اخرى
وبودي لو زدتك حديثا عنه ولكن انى لي فعندما يجل الحب يقل القول
وعندما تعيا الذاكرة بما تحمل تخلد الى الصمت العميق
----------------------------------------------
طوبى لهؤلاء الذين صفت أرواحهم وطوبى للذين لايبيتون أسرى مايملكون
لأنهم سوف يضحون أحرارا
وطوبى لمن يذكرون أتراحهم
وفى أتراحهم يرقبون أفراحهم
وطوبى للذين يتضورون جوعا ينشدون الحق والجمال
فسيكون لهم من جوعهم الخبز الذى يأكلون
ومن ظمئهم الماء القراح الذى يشربون
وطوبى لذوى الكرم والحلم
لهم من كرمهم وحلمهم خير عزاء وسلوى
وطوبى للذين قد طهرت قلوبهم
لأنهم لن يكونوا بعيدا من الله
وطوبى للرحماء لأن الرحمة ستكون جزاءهم

“Reci svojim sinovima, i sinovima sinova svojih: Juda Iskariotski izrucio je Isusa Nazarecanina Njegovim neprijateljima, jer je poverovao da je Isus neprijatelj roda sopstvenog.

Reci i to da je Juda istoga dana kad pocini veliku gresku svoju posao za Kraljem do stepenica prestolja Njegovog, da izruci dusu sopstvenu i da mu se sudi.

Reci cu mu da je i krv moja nestrpljivo stremila grobu, da bi se duh moj nakazni oslobodio."

Cooovece, cak i neverujucu, poput mene, ovo ume da gane. Svevremenost Isusovih poruka prisutna je do dana danasnjeg - i bice dok je sveta i veka; licemerstvo i izdaja stvarno imaju milion zivota.

حد قال قبل كده انه الملائكه بتكتب !!
اتحدى اى حد انه يقرا كتاب بالاسلوب الملائكى ده وميلمسش قلبه
وثروت عكاشه ترجم الكلام باسلوب راقى جدا بيدل على انه شبعان من كلام جبران خليل جبران لدرجة انه اضاف للاسلوب ومخسرش منه حاجه
عمتا الكتاب ده يتقرى اكتر من مره
تحسه كده كتاب من الزمن الجميل :D
بغض النظر على الاختلاف العقائدى بس الاسلوب اكثر من رائع

ამაზე შესაფერის დროს ამ წიგნის წასაკითხად,ვერ იპოვით. უაღრესად საინტერესოდ არის მოთხრობილი ავტორის ფანტაზიით აღდგენილი მოგონებები ქრისტეს შესახებ.


"იესო ნაზარეველი აღსდგა მკვდართა შორის და უწინამძღვრა ქალებსა და კაცებს დასავლის ხალხთაკენ"

"იგი,საკუთარი მარტოობით გარემოცული, დასავლეთისაკენ მიემართებოდა. გარდა იუდა ისკარიოტელისა; ის ერთადერთი იყო ჩვენ შორის,ვინც მოძღვრისაკენ პირი არ იბრუნა,რომ მისი მარტოობის სისავსე დაენახა.
იმ დღის შემდეგ იუდა გაგვიუცხოვდა და განაპირდა.
მე კი ვგრძნობდი,რომ მისი თვალის გუგები რაღაც საშინელ საფრთხეს გვიმალავდნენ"


ქრისტე აღსდგა!

برغم كون اللغه مترجمه وليست ماكتب بها
الا ان روح جبران موجودة كأنها لم تستبدل ..

الكتاب ينقل لنا وجهات نظر بطريقه قريب من التقارير المتلفزة عن النبي عيسى ..