În esență o scurtă poveste metafizică, ”Milarepa” reușește să fie... altfel, parcurgându-și existența pe hârtie într-un mod la prima vedere contra-intuitiv: fără a încerca cu adevărat să te învețe ceva și făcând eforturi aproape să nu impresioneze prin scris. Tocmai fadul o ajută însă enorm, căci îți oferă ție ocazia de a trăi povestea și de a alege cu ce rămâi. Iar când vorbim despre credința expusă în cărți, privilegiul acesta aproape că nu se întâmplă niciodată.
PS: Se citește de 2 ori într-o oră (și parcă e ideal să o citești consecutiv, dacă mă întrebi pe mine) :)

Franchement très bien

Too much cruelty and missunderstandings in this book.

" Fais ce que tu dois, advienne que pourra ".
An exhortation that seems to me as appropriate as a conclusion of reading " Milarepa" .

A book that doesn't pose too many problems of interpretation.
Although it is conceived as a novel, " Milarepa" does not think that it really falls into this category, being rather a sketch of what could be developed in a novel.
In fact, it is a story in which methaphysical problems are evoked, but, in essence, the message is a simple one : the importance of spiritual fulfillment goes beyond ( or should it ) - any worldly desire.
The basic idea would be that the obsession for accumulation of worldly riches - only leads to an increasingly heavy captivity of the spirit. If in Christianity neglecting the spirit leads to the loss of heaven, in buddhism, the deepening of the matter has as a consequence the reincarnation, which, however interesting we may find it, - is seen as something bad, as the impossibility to get out of the body trap. People, when they are frustrated with worldly desires, start changing the object : they start making otherworldly objects of desire - heaven, paradise, and all the joys of heaven. But it is the same trick, the mind is again befooling you. From a wordly point of view, there is no mistake so great as that of being always right. If the principles of contentment are not within us, the height of station and worldly grandeur will as soon add a cubit to a man's stature as to his happiness.

" Milarepa" I think was conceived as a kind of narrative suitable for those who wishes for philosophical ideas, translated into a literary language, and, especially accesible. I think, if you have read at least Eliade, the style of "Milarepa" - will seem quite simple to you.

“Трябва да медитираме върху смехотворното съществуване на човека, да разберем дълбоката си нищета, да се глумим и да се умиляваме. Състраданието премахва различията между нас и другите, състраданието прави човека щедър. А щедрият ще стигне до мен.”

Ерик-Еманюел Шмит, поредицата „Кръговратът на незримото” започва с "Миларепа", бях чела доста мнения, че като първа е по-слаба от останалите, но искам да събера и прочета цялата поредица, така че е ред на "Миларепа".
В тази първа книга от поредицата централна тема е будизма и усъвършенстването чрез прераждане.
Чичото на Миларепа взема цялото богатството на семейството след смъртта на баща му и между тях се поражда дълбока омраза. Миларепа трябва да извърви дълъг път и да отхвърли всичко негативно, за да намери просветление.
Книгата е много кратка и звучи по-скоро като притча. Въпреки интересните теми, които засяга, Шмит не е успял да разкаже историята толкова увлекателно и красиво като в "Господин Ибрахим и цветята на корана" (втора част от поредицата и първата и прочетена от Шмит).

Aslında kitap hoş ama hikaye çok kısa olduğu için iki yıldız verdim.. İçinde ruhun kendini bulması,reenkarnasyon falan var biraz budizmle ilgili.. Bir amcanın yeğenine olan nefretinin yüzlerce yıllık süren reenkarnasyonunda devam etmesi bu nefretin dinmesi ancak amcanın yeğeninin hikayesini 100.000 kere anlatmasıyla bitecektir.. Kitapda bitti mi bitmedi mi belli değil kim bilir? diye bitti biraz eksik kalmış :D Nefret olayına gelince aslında tüm suç amcada..karde��i ölünce tüm mal varlığını onun ailesinden alıyor ve Milarepa büyüdüğünde bile devretmiyor.. Milarepada o kinle kara büyü öğrenip amcasını mahvediyor.. Daha sonra pişman olup ruhunu arındırıyor ama amcasının nefreti sürüyor.. Ders verici bir kitaptı daha çok kitap değil aslında hikaye ama 3 tane böyle hikayeyle adam seri gibi yapmış diğer hikayelerini de okuyacağım sırada mösyö ibrahim ve kur'an'ın çiçekleri var ;))

Коментарите са излишни, Шмит е вълшебник и във всяка негова книга откривам мъдрост!

Prefer his others so far, and struggled with the multiple first-person narratives in another language, but a good book with a good interview on Buddhism at the end.

Not a fan of Buddha or buddhism from the beginning so the subject wasn't attractive to me at all. I will try and read Oscar and..., though after reading this book I am not so willing .

Milarepa (Le Cycle de l'invisible #1), Éric-Emmanuel Schmitt

Every night, Simon has a recurring dream to which a mysterious woman will give him the key: he dreams that he is the reincarnation of Milarepa's uncle, the famous eleventh-century Tibetan hermit who bore his nephew an implacable hatred. In order to escape from these endless cycles of reincarnation, Simon must tell the story of both Milarepa and his uncle, identifying himself with them to the point where his identity merges with theirs. But where do dreams begin and reality end? In this play, which is both soliloquy and fairy-tale in the spirit of Tibetan Buddhism, Eric-Emmanuel Schmitt reflects on one of his favourite philosophical themes: does reality exist beyond what we perceive? ...

عنوانهای چاپ شده در ایران: «میلاروپا»؛ «میلارپا»؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه جولای سال2014میلادی

عنوان: میلاروپا (میلارپا)؛ اثر: اریک امانوئل اشمیت؛ ترجمه: مرتضی ثاقب فر؛ تهران، عطائی، سال1383، در55صفحه، شابک9643136302؛ موضوع: داستانهای نویسندگان بلژیک تبار فرانسه - سده20م

کتاب در سال1382هجری خورشیدی؛ با عنوان «میلارپا (مجموعه داستان)» با برگردان جناب «سروش حبیبی»، توسط انتشارات چشمه نیز در69ص با شابک9643621634؛ منتشر شده است

سیمون، شخصیت اصلی داستان، شبها خوابی عجیب می‌بیند؛ زنی مرموز، خواب را برایش اینگونه تعبیر می‌کند، که در جسم او روح «میلارپا»؛ راهب مشهور «تبتی» ـ که نهصد سال پیش می‌زیست، و نفرتی شدید از برادرزاده‌ اش داشت ـ حلول کرده است؛ «سیمون» برای رهایی از این چرخه ی تناسخی دایمی، باید ماجرای مرد را حکایت کند و ...؛

نقل نمونه از متن: (رؤیاها از کجا می‌آیند؟ و چرا این یکی به سراغ من آمده است؟ هر شب خود را در همان کوره‌ راه‌های سنگلاخ، با همان قلب کینه‌ ورز باز می‌یافتم؛ و همیشه همان لاشه‌ سگ‌ها، و همان چوبدستی در دست، در جستجوی مردی بودم، که قرار بود از پای درآید؛ رفته رفته ترس برم داشت؛ معمولاً رؤیاها می‌آیند و بعد محو می‌شوند، و از یاد می‌روند؛ اما این رؤیا در من جا خوش کرده بود! گویی در میان دو دنیا در حال رفت و آمد بودم، که هر دو، به یک اندازه استوار و پایدار، می‌نمودند: یکی دنیای روزها، در «پاریس»، که با همان اسباب و اثاثیه، باهمان آدم‌های همیشگی، و همان شهر برخورد داشتم؛ و دیگری آن‌جا ـ کجا؟ دنیای کوه‌های بلندِ سنگی، که می‌خواستم مردی را بکشم؛ اگر رؤیاها در زندگی بیدار ما تکرار می‌شوند، چگونه باور نکنیم که زندگی دومی داریم؟ رؤیای من چه دری را بر من گشوده بود؟ پاسخ، دو سال بعد به چهره ی زنی به سراغم آمد.)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 05/12/1399هجری خورشیدی؛ 16/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Es war eine sehr schöne kurze Erzählung, die ok war. Sie war zwar schön erzählt und die Idee fand ich sehr gut, aber die notwendige Tiefe hatte dann irgendwie doch gefehlt. Die Geschichte hatte mich am Ende nicht am Herzen berührt. Aber vielleicht ist es so wie dieses Zitat aus dem Buch: „ich glaubte ihn verstanden zu haben, doch mein weiteres Leben zeigte mir, dass ich nur den Laut seiner Worte verstanden hatte, nicht aber die Worte selbst; nur mein Gedächtnis hatte sie aufgenommen, nicht aber mein Leib und nicht meine Seele.“