Estamos perante o guião do filme homónimo, a que a autora juntou diversos apontamentos a fim de o vir a publicar em livro.

Para mim foi uma estreia com Marguerite Duras e fiquei satisfeito e um quê de surpreendido com o tom da escrita apresentada.

Um livro que nos transporta no tempo e no espaço, e tanto sentimos que estamos em Hiroshima como estamos numa sala de cinema frente a uma tela em branco onde se projeta um filme a partir da nossa imaginação.

Fica a vontade de explorar mais obras da autora.

هیروشیما عشق من، نخستین فیلم بلند آلن رنه، قدم‌های بزرگی برای آغاز سینمایی تازه در فرانسه برمی‌دارد. آنگونه که اریک رومر که در آن زمان منتقد مجله کایه دو سینما بود، می‌گوید این اثر اولین فیلم مدرن سینمای ناطق است. فیلم با دو تم اساسی سر و کار دارد که دغدغه اصلی رنه و مارگریت دوراس، نویسنده مطرح جنبش رمان نو که فیلمنامه را نوشته، در بخش بزرگی از آثارشان است: خاطره و فراموشی. 
در آغاز تصویر دو عاشق در آغوش یکدیگر را می‌بینیم که لایه‌ای از خاکستر بدنشان را پوشانده. این تصویر یادآور باران خاکستر در شهری است که بمب اتم در آن سقوط کرده، و در عین حال یادآور عشق که آتشی است سوزاننده. خاطره و فراموشی هر دو در این تصاویر ابتدایی حاضر اند. تصاویر از مرگ و فاجعه به سمت زندگی و عشق می‌روند. بدن سنگی و مجسمه‌مانند به پوستی پوشیده از اکلیل و سپس خیسی عرق تغییر می‌کند. با همین تصاویر آغازین فیلم دو تم اصلی خود (خاطره و فراموشی) را مشخص می‌کند که در تصویر سنگ و آب نمایان است. سنگ یا جسم جامدْ سخت و مقاوم است، همچون خاطره باقی می‌ماند. و آب همچنان که می‌گذرد سنگ را می‌فرساید و حل می‌کند. آنگونه که هراکلیتوس می‌گوید :«نمی‌توان دو بار در یک رودخانه شنا کرد»، آب می‌گذرد، تغییر می‌کند و خاطره را به دست فراموشی می‌سپارد.

متن کامل در صفحه اینستاگرام مجله نوستالژیا:
https://www.instagram.com/p/CyL4dFEod...

A hopeless love [...] therefore already relegated to oblivion. Therefore eternal.
[...] Just as in love this illusion exists, this illusion of being able never to forget [...] Like you, I know what it is to forget. [...] Like you, I have a memory. I know what it is to forget. [...] Like you, I too have tried with all my might not to forget. Like you, I forgot. Like you, I wanted to have an inconsolable memory, a memory of shadows and stone.

(read in French)

I admire the quick cuts to previous memories and tertiary events bringing out the true meaning of a piece of dialogue or a scene.

This was beautiful. I loved it. Also, in my own happy progress report, I was totally able to read this in French, y'all! This may have biased my opinion in its favor.

Este livro é o roteiro original do filme "Hiroshima mon amour", do movimento "Nouvelle Vague", dirigido por Alain Resnais, de 1959. É uma historia fragmentada, nao linear que vai e volta no tempo e so no final da-se para juntar as peças do quebra-cabeça.

Uma atriz francesa esta filmando em Hiroshima e tem um caso com um japonês arquiteto. Os dois sofrem de stress pos-traumatico de guerra e passam a relembrar alguns episodios horriveis que eles vivenciaram. Os dois personagens nao tem nomes, sao identificados apenas como "ele" e "ela".

Hoje consideramos as bombas atômicas como um dos maiores crimes da humanidade, mas na época, os paises aliados comemoraram a destruiçao de Hiroshima e Nagasaki, pois o Japao era do "eixo do mal" e apos a bomba foi o fim da 2a Guerra. O unico escritor que manifestou indignaçao foi o Albert Camus em um texto lindo publicado no jornal Combat (Disponivel aqui em francês ). O personagem japonês vivenciou toda esta selvageria dos efeitos a bomba.

Ja ela foi uma "femme tondue" (mulher que teve a cabeça raspada). Também é uma das historias mais tristes de mulheres durante a guerra. Francesas que trabalharam ou se relacionaram com alemaes durante a ocupaçao nazista na França foram humilhadas publicamente no fim da Guerra, além de terem a cabeça raspada, colocavam-nas em caminhoes e desfilavam pela cidade, batiam, cuspiam, despiam, desenhavam a suastica na cara delas. Tem um otimo texto com fotos sobre estas mulheres aqui. Estima-se que mais ou menos 50.000 crianças nasceram de uma relaçao franco-alema.

Duras escreveu um roteiro impecavel e de forma poética sobre estes dois acontecimentos lamentaveis da historia da humanidade. É um dos meus filmes preferidos da vida.

Duras, who was rightly nominated for a Oscar (Best Screenplay), for Alain Resnais's 1959 film, has produced a Painful, haunting and unforgettable piece of writing, exploring themes she has always held close to her heart, that being love and reminiscence. A Japanese architect and a French actress form the basis of this celebrated short novel, set in Hiroshima, which, essentially is a metaphor for one's inability to forget the wounds of history, during the aftermath of the Second world war. The single couple make up the story where lovers turned friends spend considerable time pondering on previous romances and life experiences. They intertwine their memories on the past, whilst trying to come to terms with the devastation caused by the atomic bomb, and what lies ahead. Sombre in tone and minimal in it's approach, the delicate, sparse narrative is a classic example of how to write about love, striping away all the melodramatic nonsense that clogs up so many other love stories, laying itself down bare, with sorrow and tenderness.

Less of a novel, more a work of art. 5/5

No voy a decir nada sobre esta historia. Todo está dicho. En las aulas y entre mis amigas. Sólo voy a intentar concretar mis impresiones. El dolor de la guerra y el dolor del amor” ha dicho Pablo cuando hemos hablado de que yo había terminado de leer Hiroshima mon amour. Leyéndolo sólo quería escribirle cartas de amor al chico que me gusta. En medio de mi libro había una foto de carnet en blanco y negro, y en el reverso ponía Emilia. La primera página es una serie de dedicatorias, ¿por qué le regalarían a Concha en el año 75 este libro? ¿De dónde se iba? ¿A dónde fue? Mi favorita es en la que le desean que ponga en práctica lo que pasa en el libro. Que terror esta pasión. ¿Se habrá enamorado Concha de un amante japonés? ¿Estará casada Concha con una enemigo de su país? A lo mejor siempre estamos enamoradas de un enemigo de algo. Que maravilla eso. Tener enemigos. Y dolores.
¿Tenemos todos un primer amor? Soy un cínico. Pienso que no todo el mundo conoce el amor. Yo creo que el primer amor se olvida, no es tan importante como los demás. Higoximá en francés. “Una ciudad a la medida del amor” no pude parar de pensar en esa frase. Adoraré cualquier altar a Duras porque entiende la pasión y su locura, entiende la entrega y sumisión al amor y no nos avergüenza de ello, los universaliza. Comme toutes les pétasses je lis Marguerite Duras.

نمي‌دانم آيا اين كتاب در ايران ترجمه و چاپ شده يا نه؟ اما فيلمي كه از اين كتاب ساخته شد و نويسنده‌ي فيلم‌نامه نيز خود (دوراس) بود را خيلي دوست دارم و جزو فيلم‌هاي مورد علاقه‌ام مي‌دانم. تدوين، موسيقي، كلوزآپ‌ها، دكوپاژها، لانگ‌‌شات‌ها، مديوم‌شات‌ها و به خصوص ديالوگ‌هاي اين فيلم را خيلي دوست دارم. يادم است تا مدت‌ها بعد از ديدن اين فيلم، لوكيشين‌ها و ديالوگ‌هايش مدام در خاطرم بازسازي مي‌سد و به قدري يك فاجعه‌ي عظيم به يك فاجعه‌ي عاطفي انساني، قشنگ گره خورده مي‌شود و حيراني و سرگشتگي انسان از پس تحمل اين درد، در اين فيلم به نمايش در مي‌آيد كه جاي هيچ سخني را باقي نمي‌گذارد


لينك فيلم را در پايين مي‌گذارم
http://www.imdb.com/title/tt0052893

Come te ho desiderato. Come te ho dimenticato.

3,5 l’écriture est vraiment belle, c’est poétique. En revanche c’était trop court pour que je m’attache. Les appendices qui approfondissent bien tout le contexte et les pensées de Riva, manquent dans le dialogue pour ajouter le relief que je cherchais peut-être (après c’est un scénario alors c’est un peu inévitable que ce soit pas comme un roman mais bon)

A story about love, war and the power of forgetting; about the absurdity of war and how the places touched by it can still remain places where passionate love unravels. About forbidden love and one's desire towards the 'enemy', a foreigner, a stranger. Both enjoying and dreading the futility of the romance.

Such a real portrayal of feelings and human contradictions. Lovely book.