Read the book, watch the movie. This is a heart-crushing story during WWII told from a female perspective behind the lines. Riveting.

Um encontro fortuito e apaixonado entrelaçado com imagens de guerra dor memória e vidas para além desta vida.
Duras escreveu este livro mas previamente foi escrito para o guião do filme de Alain Resnais.
Um livro muito cinematográfico e intenso.

na memória de há trinta anos guardo as imagens desoladas do filme de Resnais.
na memória recente guardo as imagens de Hiroshima, local da desolação.
agora este pequeno livrinho, misto de argumento cinematográfico e de guião das almas desoladas.

"O fim da guerra, quer dizer o fim de tudo. A estupefacção... com a ideia de que se tenham atrevido... A estupefacção com a ideia de que tenham conseguido. E também para nós o começo de um medo desconhecido. E, depois, por fim, a indiferença, o medo da indiferença também." (37)

"Esquecer-te-ei! Começo já a esquecer-te! Vê como te esqueço" Olha para mim!" (90)

"É durante a noite que lhe volta a razão. Que se lembra de ser mulher de um homem. Também a ela o desejo atingiu como uma chicotada. Que ele esteja morto não a impede de o desejar." (104)

"Que ordem... É preciso que parta. E parto. Numa ordem que regressou. Nada mais pode acontecer do que existir. De certeza." (109)

"Fiz uma excepção para este inimigo entre todos os outros. Era o meu primeiro amor. Já não entrevia a menor diferença entre o seu corpo e o meu. Já não podia ver, entre o seu corpo e o meu, senão uma gritante semelhança." (115)

"Ela entrega a este japonês - em Hiroxima - o que tem de mais caro no mundo, a sua própria expressão actual, a sua sobrevivência à morte do seu amor, em Nevers." (124)

bah,, j’ai juste pas les mots

یکی از فوق العاده ترین کتاب هایی بود که خوندم.. ترجمه هوشنگ طاهری هم خیلی خوب بود
کتاب راجع به هر چی احساس که میتونه یه آدم داشته باشه حرف میزنه.. احساس دست نخورده و ناب.. نه از اونایی که بطور کلیشه ای تو بعضی از کتابها میبینی که حسابی بیات شدن

نه منکه نمی تونم در موردش حرف بزنم .. مگه قرار نبود که تا ابد احساس رو حسش کنیم؟! چرا عادت کردیم که در موردش حرف بزنیم؟! آیا قبلا انسان تر بودیم؟! یا شروع کردیم در موردش حرف زدن تا بهتر بتونیم درکش کنیم؟!

فقط میتونم بگم که شاید تقدیر اینه که همه ی انسان ها در "احساس" شون "تنها" باشن!!!

I found this book at the thrift store last summer and had never heard of it before. I read it in one afternoon lying outside and have never fallen so in love with a manuscript. Watching the movie and seeing the story played out with so much emotion and sadness only made the book even more special to me.
“Hiroshima mon amour” is my absolute favourite movie and also one of my favourite books. The dialogue is incredibly beautiful, so lyrical and full of sorrow.

A poetic, sad, beautiful, nostalgic, tragic and dreamy story full of terrible events - and with love along with its suffering, memory and the passage of time in the midst of it all. Ah there are so many things I love so deeply about both the movie and the screenplay, I cant express how much I love this story

“I meet you. I remember you. Who are you? You’re destroying me. You’re good for me. How could I know this city was tailor-made for love? How could I know you fit my body like a glove? I like you. How unlikely. I like you. How slow all of a sudden. How sweet. You cannot know. You’re destroying me. You’re good for me. You’re destroying me. You’re good for me. I have time. Please, devour me. Deform me to the point of ugliness. Why not you? Why not you in this city and in this night, so like other cities and other nights you can hardly tell the difference? I beg of you.”

Вважайте, що я взагалі не зрозуміла цієї історії, але на моменті драми героїні через вбивство її німецького коханця-окупанта, я перехотіла бодай чомусь співчувати.
Не сподобалася.

n  n   

”To give any manifest sign of her pain would be to degrade the pain.”

n  n

A surprisingly interesting read. Duras’ writing has a musical quality to it which, based on the little I’ve seen of the film, translates excellently onscreen.

Screenplays do not usually appeal to me but this in particular caught my eye. It is interesting to read of the intentions behind particular shots, both framing and duration wise, and what emotion was intended behind an actor’s line delivery in pivotal scenes - like when She speaks of Nevers.

There’s a heady feeling throughout this story, owing partly to its defiance of any concrete narrative structure.

n  ”You destroy me. You're so good for me. You destroy me. You're so good for me.”n

The insufficiency of memory, the potency of love, the hurt inflicted by both love and memory. Intimacy, forgetting, heartbreak, betrayal, humility, humanity (both personal and collective).

n  

”I'll remember you as the symbol of love's forgetfulness. I'll think of this adventure as of the horror of oblivion. I already know it.”

n

To me, this story is about how unfathomably insufficient life is in the face of pain, no matter how material or fulfilling a experience is in theory. The intensity of their love affair is really just their desperation for life in a tangible way after all the loss they have both faced.

More highlights:

“Your death. My life that goes on. Your death that goes on.”

“She is alone at a table. He sits down at another table facing hers. It's the end. The end of the night which marks the beginning of their eternal separation.”

“I needed a city the size of love itself.”

“Lonely people await their death there. No other adventure except love can make them turn their attention from this vigil.”

“This is her first pain. We can scarcely look at Riva in this state. There's nothing we can do for her. Except wait. Wait until pain assumes a recognizable, decent shape in her.”

Me ha atrapado desde el principio, y la historia es espectacular. He creído, he sentido ese amor entre dos desconocidos, ese amor surgido en horas, ese amor que salva.
El libro está contado en forma de guión de película, y entre los diálogos, se dan indicaciones de lo que debería aparecer en pantalla. Me ha parecido fascinante, porque llega a transmitir muchísimo con una estructura totalmente distinta. Siempre he pensado-dudado en cómo sería un guión adaptado de un libro. Siempre he supuesto que sería más "frío" que la novela de la que provenía. Si se parecen en algo a "Hiroshima mon amour", ¡quiero leerlos!. Que algún actor-actriz experto en ese campo me aclare mis dudas, por favorrrrr.
La parte final del libro, con indicaciones de distintos escenarios desde distintos ángulos...: una delicia.

Gibt es Erotik in Hiroshima?
Gibt es sie nur, wenn man vergisst?
Und was vergisst man? Den Krieg oder die Liebe?

(Ich glaube um so etwas in der Richtung geht es. Bin mir aber wirklich nicht sicher lol)

Lieblingszitate:
"Er: Wie war das, die Tollheit in Nervers?
Sie: Die Tollheit ist wie Klugheit, weißt du. Man kann sie nicht erklären. Ganz wie die Klugheit. Sie kommt über einen, sie erfüllt einen, und dann erst versteht man sie. Sobald sie einen aber verläßt, kann man sie überhaupt nicht mehr verstehen.
Er: Warst du böse?
Sie: Das eben war meine Tollheit. Ich war toll vor Bosheit. Mir schien, man könne eine richtige Laufbahn in der Bosheit durchlaufen. Nichts bedeutete mir etwas außer der Bosheit. Du verstehst?"


"1 Wenn eine Atombombe 20.000 gewöhnlichen Bomben gleichkommt.
A Dieses erhebende Resultat macht der wissenschaftlichen Inteligenz [ironischerweise falschgeschrieben und bewusst nicht korrigiert] alle Ehre.
[...]
B Bedauerlich ist aber, daß die politische Intelligenz des Menschen hundertmal weniger entwickelt ist als seine wissenschaftliche Intelligenz."

3,5 las últimas páginas, donde aparecen los detalles de Nevers, son muy bonitas.
Nota mental: ver la película.

"Aklını böyle yitirmenin ne olduğunu bilmeyenler atsın bana ilk taşı. Aşktan başka yurdum yoktu artık benim."

Ne metin ama ya, ne metin. Canım Marguerite Duras'nın çok seveceğimden emin olduğum için hazzı biraz daha erteleyeyim diye bekletip durduğum kitabı Hiroşima Sevgilim'i okudum sonunda. Çok seneler önce izlediğim filmini de bunun üzerine tez zamanda yeniden izlemek istiyorum.

Normalde senaryo yahut oyun okumayı çok sevmem ama bu resmen şiir gibi yaz��lmış bir metin. Diyaloglar, onların arasında Duras'nın aldığı notlar, hepsi öyle lezzetli ki. Senaryonun ardına ilave edilmiş "ekler" kısmı da bir o kadar iyi.

İkinci Dünya Savaşı bitiminde Fransa'da, Nevers'te bir Alman askeri olan ilk aşkının ölümüne tanıklık etmiş olan bir kadın (adamın tabiriyle: "bir kadında bin kadınsın sanki...) ile Hiroşima'yı yaşamış bir Japon adamın birkaç günlük aşk hikayesini okuyoruz. Kadın aktris, Hiroşima'da geçen barışa dair bir filmde (ki soruyor yazar - Hiroşima'da barış filminden başka ne çekilebilir ki, diye) rol almak üzere kente gelmiş. İşte orada tanışıyor adamla ve daha önce hiç anlatmadığı bu hikayeyi anlatıyor. İkisi de evli, aşkları süremez ancak bu, tutkuyla sevişmelerine engel değil.

"Yılgının izlerini yılgıyla silmek" diyor yazar bir yerde - bu kitap tam da bunun hikâyesi. Herkesin belleğindeki kendi Hiroşima'ları, delirmeye en yaklaştığımız o anlar, unutmanın ne olduğunu öğrenmek, aşktan ölünmediğini bilmek, toplumsal bellekten bireysel belleğe akıttıklarımız... Küçücük bir metin ancak bu kadar kudretli olabilir. Duras'nın kısa, kesik cümleleri her zamanki gibi insanın içine içine işliyor.

Valla ne diyeyim ya. Böyle yazmak, yazabilmek... Hayranlıktan kelimelerim tükendi.

"��ldürüyorsun beni - öyle iyi geliyorsun ki bana." ❤️‍