n  "le jour ne se lèvera plus jamais sur personne. jamais, jamais plus. enfin."n
༄⋆
marguerite duras owns me.
"je me doutais bien qu'un jour tu me tomberais dessus. je t'attendais dans une impatience sans bornes, calme. dévore moi. déforme moi à ton image. afin qu'aucun autre après toi ne comprenne plus du tout le pourquoi de tant de désirs."

Hiroshima mon amour. Œuvre interdisciplinaire que je devais voir en Courant du cinéma contemporain et lire en Mythes et littérature. J'ai choisi de le lire deux fois, pour lui faire honneur. Et ça a probablement influencé la réception que j'en ai faite.

D'abord, je devais voir le film. J'étais en retard sur le calendrier, on en avait déjà un peu parlé en classe. Comme c'est un scénario et qu'on avance l'heure demain, je me suis dit que j'allais faire une pierre deux coups et regarder le film le livre en mains. Mon visionnement a donc été un grand mouvement d'aller-retour qui m'a permis de constater les écarts et de les réfléchir. J'ai eu l'impression que j'avais Marguerite Duras avec moi, qui commentait son travail et m'en chuchotait les secrets. «Regarde, là, ils ont choisi de prendre les trois répliques, comme je le préférais. Je leur avais dit que c'était très important pour le film, ça n'a pas tellement allongé la scène.» (p.81-82) «Là. L'acteur japonais n'a pas joué la scène comme prévu. Il n'a pas hésité, tu as remarqué?» (p.47) «Oh, il l'a giflée! Je suis bien contente. Je craignais qu'ils ne le fassent pas. Je leur avais proposé qu'il lui écrase les mains, au cas où...mais il l'a giflée. C'est très bien.» (p.100)

Je pouvais aussi lire les didascalies, qui m'expliquaient les images, ce qu'il fallait retenir de ces images. Lorsque le Japonais demande à la Française si son amant était Français, qu'elle répond «non» et qu'apparaît à l'écran une image de l'amant, n'étant pas tellement au fait des uniformes militaires, je n'aurais sans doute pas compris tout de suite qu'il s'agissait d'un Allemand. J'aimais aussi lire les dialogues qui avaient été écartés, puisqu'ils me permettaient de mieux comprendre ce que je voyais. On dit souvent qu'une image vaut mille mots...je ne suis pas convaincue que ce soit vrai dans ce cas-ci.

Deux jours plus tard, j'ai relu le texte et tout m'a semblé...différent. Je percevais la sensibilité particulière de l'auteure face à la tragédie, sa réflexion sur le représentable et la façon de représenter, l'importance accordée à l'histoire d'amour avant tout et la justification: «Toujours leur histoire personnelle, aussi courte soit-elle, l'emportera sur Hiroshima. Si cette condition n'était pas tenue, ce film, encore une fois, ne serait qu'un film de commande de plus, sans aucun intérêt sauf celui d'un documentaire romancé. Si cette condition est tenue, on aboutira à une espèce de faux documentaire qui sera bien plus probant de la leçon de Hiroshima qu'un documentaire de commande.» (p.12)

Hiroshima mon amour, c'était plus qu'une lecture. C'était une expérience.

Je parle des amours apocalyptiques dans Hiroshima mon amour juste ici!

Margareth Duras is a long poem, in different books with different verses.
با نام دوراس "سوزان سونتاگ"، و با نام سونتاگ، "مارگریت دوراس" تداعی می شود. تصور می کنم دوراس را هر زنی باید بخواند، و البته هر مردی هم. دوراس "سیمون دو بوار"ی دیگر است، با همان بی پروایی، جسارت و صلابت، اما زنانه و ظریف. برای خواندن و فهمیدن دوراس، باید حوصله و دقت داشت، همان اندازه که برای خواندن ویرجینیا وولف. بسیاری از آثار مارگریت دوراس به همت قاسم رویین به فارسی برگردانده شده. "تابستان 80"، "بحر مکتوب"، "درد"، "نایب کنسول"، "نوشتن"، "همین و تمام"، "باغ گذر"، "باران تابستان"، "عاشق" و البته یکی از شاهکارهایش "مدراتو کانتابیله" توسط رضا سیدحسینی ترجمه شده و "می گوید؛ ویران کن" را خانم فریده زندیه به فارسی برگردانده است. تا آنجا که یادم هست، "هیروشیما، عشق من" نیز سال ها پیش و احتمالن توسط "هوشنگ طاهری" به فارسی ترجمه شده. کتابی که دیگر هیچ خطی از آن به یادم نمانده با این نام، صحنه های فیلم "آلن رنه" با بازی "امانوئل ورا" در خاطرم زنده می شود، فیلمی که در 1959 بر مبنای این رمان کوتاه دوراس، ساخته شده است.

Absolument magnifique. Un chef d'œuvre

really introspective work. the script form helps you completely visualize the story. I loved the movie and this book is a good complement to the whole story, with the added appendix. it’s such a quick read so there’s no excuse for anyone that loved the movie to not read it

on my way to watch the movie so i can cry my eyes out because if there's something to know about me, it's that if there's a chance to get emotionally destroyed, you know i will take it

Este livro nasce de um guião cinematográfico. Alain Resnais filmou em 1959 e provocou uma reação apaixonada da crítica.

O livro corresponde - efectivamente - em termos formais ao guião cinematográfico com anexos enriquecedores da nossa leitura e percepção da história.

Tal como grande parte da obra de Marguerite Duras este é um livro sobre sofrimento, sobre dor, sobre humanidade. É um livro profundamente reflexivo, neste caso, parte da experiência do território de Hiroshima e da melancolia do local.

Duras problematiza nos contínuos diálogos entre os dois personagens (uma mulher francesa e um homem japonês) o sentido - ou dessentido e desatino - dessa guerra mundial, sempre presente. Bem como o sentido da memória dessa guerra e a possibilidade ou a impossibilidade de compreender o que é o sofrimento daqueles que viveram a guerra.
Pode aquele mulher francesa em visita a Hiroshima compreender realmente o que se passou naquele cidade nipónica?
Será que a dor e a violência do que ali se passou é visível a quem visita a cidade?

Mas essa mesmo mulher francesa resolve falar de um outro território, a cidade de Nevers, produzindo a partir da sua experiência de sofrimento um outro retrato da violência e da dor que a guerra provoca.

Sendo um dos meus livros preferidos de Duras "Hiroshima, Meu Amor" é um pequeno tesouro cheio de testemunhos de dor, de trauma, de memória que me encantou mais uma vez revisitar.

Ja det här var ju enastående vackert, poetiskt, kännbart. Såg filmen först (för första gången) och läste sedan manuskriptet med förord och fördjupningsbeskrivningar. Tror faktiskt att det var den bästa ordningen för mig.
Förtvivlan i att det att minnas också är att glömma. Möjligheten att berätta om det allra viktigaste som hänt en, för någon man på grund av tillfälligheten i mötet, kan vara uppriktig med. Dragningskraften och motståndet i den åtrån och den situationen. Briljant.

“Herkesin kendi hiroşiması…”
Bu kadar büyük, sarsıcı ve kavranması güç, en korkunç kabusların ötesinde bir dramı, kişisel acı ve dramlarla bir tutmak zihnimin yanyana getiremediği bir durum. Hiroşima’dan bağımsız Nevers’deki dramı kavrayıp acısını içimde hissedebiliyorum ama Hiroşima’yla yanyana koyunca her kişisel dram, her acı büzüşüp anlamsızlaşıyor, kendi içine çöküyor zihnimde. Olmuyor, bir aşkın yitip gidişi de savaşın insanları gencecik kadınlara eziyet edecek hale dönüştürmesi, kadının acısı, yalnızlığı, derinden ve kalıcı şekilde kırılmışlığı bile zihnimde anlamsızlaşıyor Hiroşima’da.

Herkesin kendi Hiroşima’sı yok, olamaz. Bazı şeyler hiç bir şeye benzemez, her acının her kötülüğün ötesinde bir şey varsa o Hiroşima’dır. Savaşın, insan zihninin kavrayamacağı şekilde bütün acıların ve kötülüklerin ötesindedir benim gözümde. İşkencelerin, açlığın, korkunun, sefaletin, sevdiklerini kaybetmenin her şeyin her şeyin ötesinde. Hiroşima insanlığın kaybıdır ve zihnim başka tür bireysel ya da toplumsal acılarla da, delirmelerle de bir araya getiremiyor Hiroşima’yı.

Senaryo olarak yazılmış incecik, sadece bir kaç sahneden oluşan bir kitabın bu denli düşündürücü ve duygusal olarak sarsıcı olması bile ne denli başarılı olduğunu gösteriyor, savaşların insanları duygusal enkazlara dönüştürmesinin hikayesi.

“Şeker bile yiyemez ki
Kâat gibi yanan çocuk.”

4,5*

Ele. – Dentro de alguns anos, quando te tiver esquecido e outras histórias como esta acontecerem ainda pela força do hábito, lembrar-me-ei de ti como a essência do esquecimento do amor. Pensarei nesta história como no horror do esquecimento. Sei que hei-de pensar assim.

Na minha memória, o filme homónimo de Alan Resnais fundia-se e confundia-se com a primeira leitura deste livro, constituído pelo guião da longa-metragem e por alguns apêndices que ajudam a compreender a história e as personagens. No plano universal, são pungentes todas as imagens criadas sobre Hiroxima neste livro, mas sempre me tocou mais o drama individual de Riva, a jovem francesa a quem raparam o cabelo e fecharam numa cave, após o final da Segunda Guerra Mundial, por se ter envolvido com um soldado alemão. Com frases concisas e magnéticas, Duras continua a impressionar-me.

Düşündüğümden çok çok daha fazla keyif aldığım bir kitaptı. Farklı bir bakış açısı vardı. Esasen konu oldukça sade, ama insanın konu için bir şey okumaması gerektiğinin kanıtı gibiydi. Hakikaten sevdim. Tek sorun senaryo olmasıydı benim için, o yüzden biraz sıkıldım sanırım. Alıntılanacak oldukça yer var. Sanırım bir adet kopyasına ihtiyacım olacak. :D Yazarı yakın markaja alacağım. Ve filmini de izlemek istiyorum kısa zamanda. Tavsiye edilir.

A film script written by the French author. The 1959 film won many awards including the International Critics' Prize at the Cannes Film festival as well as the New York Film Critics' Award. The text is literally a script and in places the author offers the director advice on how to take the shot and even options or different outcomes of the scene at the moment. The edition I read included 70 black and white stills from the movie, some of which were horrible scenes of the carnage caused by the bomb. (I have not seen the film.)



A married French actress is in Hiroshima filming her role in a movie about the horror and devastation caused by the war and the atomic bomb dropped on the city. She falls in love with a Japanese man. Will she stay with him or return to her husband in France? We learn a lot about her life but very little of the man’s.

I think the story is best described as a series of juxtapositions. As the author says in her brief preface and synopsis, she wanted their mundane talk of love to be juxtaposed with deeper philosophical thoughts of the horrors of war.



There’s also the contrast between her recollection of the beauty of her hometown in France, a real town called Nevers, with the horror of the Hiroshima landscape.

The woman’s love of her life, before he was killed, was a German soldier in occupied France. After the war, she was punished by her village and her family by having her head shaved and being imprisoned for a time in a cellar. At times is seems that in her dreams and daydreams, she confuses the Japanese man with her former lover. The juxtaposition here is that once again, she is “sleeping with the enemy.”

And the juxtaposition of the past love, present love, and what of the future…?



A good story and a quick read. The script contains some content not used in the movie and vice-versa. I’ve read 6 or 7 of her works, all novellas, and I very much enjoy her writing.

Photo of Hiroshima from time.com
Nevers from wikipedia
The author from lithub.com