گابریل گارسیا مارکز در این کتاب از تخصص خودش در روزنامهنگاری استفاده کرده و سعی کرده یک داستان شبیه به گزارش و مستند بنویسه. گزارش یک قتل که ابتدا کلیت ماجرا رو شرح میده و رفته رفته جزئیات رو وارد داستان میکنه. سانتیاگو ناصر قرار است به قتل برسد. تقریبا همهی اهالی روستا از این موضوع مطلع هستند به جز خودش و چند نفر انگشت شمار ولی هیچکس کاری برای جلوگیری از قتل انجام نمیدهد. قتل به دلیل ناموسی است و کسی قاتل/قاتلین رو شماتت نمیکنه. بعد از سالها دوست سانتیاگو ناصر به روایت قتل میپردازه.ه
Ya iba siendo hora de que me iniciara con Gabriel García Márquez, y mejor no ha podido ser ese comienzo. A través de las entrevistas que nuestro narrador realiza a los distintos vecinos de un pequeño pueblo, iremos reconstruyendo los hechos que terminaron con la muerte de Santiago Nasar a manos de los gémelos Pedro y Pablo Vicario.
Lo primero que sorprende de la novela es que empiece por el final. Nada más comenzar sabemos cual es el desenlace y poco a poco el autor nos irá construyendo la historia sin un orden cronológico establecido, pero donde las piezas irán encajado perfectamente. Es increíble que una novela consiga mantenerte en vilo todo el tiempo, aún sabiendo de entrada todo lo sucedido. Eso solo lo consiguen los grandes.
La atmósfera que crean las narraciones de los hechos por parte de los diferentes personajes es espectacular. Ese aura intrigante donde todo el pueblo sabía lo que iba a pasar salvo la propia víctima o su madre. Como muchos no le dan importancia, como otros eluden avisarlo a sabiendas de lo que ocurriría o como los pocos que lo quieren salvar no consiguen avisarlo, pese a que lo intenten. Se diría que su destino estaba fijado y que por más que el inminente asesinato estaba en boca de todos, nada podía hacerse contra lo que ya estaba escrito. Me ha flipado toda esa idea.
Pocas cosas tengo que decir ya del realismo mágico, porque venía sospechando que encajaba mucho conmigo, pero es que ya no es una sospecha. Me flipa completamente. Sobre todo hay una característica de este género que me encanta y he encontrado anteriormente en otros libros latinoamericanos: la naturalidad con la que los hechos se narran, independientemente de lo horrible que sean. En el caso de "Crónica de una muerte anunciada", la escena de la muerte de Salvador es tan realista, cruda y violenta que impacta muchísimo. Pero impacta aún más la naturalidad y la aparente frialdad con la que se va describiendo. ¡Increíble!
Hablar sobre la pluma de García Márquez sería algo muy temerario por mi parte, así que solo diré que me ha encantando su manera de contar las cosas. Cada palabra se me antojaba justa y precisa, no le falta ni le sobra nada. Además, cuando se habla de un autor de renombre, siempre me asalta el miedo de que resulte cargante o pesado. Nada más lejos de la realidad. Su prosa se lee de un tirón, pese a la profundidad que tiene. Un enorme ejemplo de que la pedantería no hace al escritor bueno. Y este señor lo es y mucho.
En fin, que estoy deseando seguir leyendo la obra de García Márquez, porque tiene pinta de convertirse en uno de mis imprescindibles. Espero que en este 2021 caigan mínimos dos más, aunque es una pena que la obra de Gabriel García Márquez no sea especialmente extensa, o eso creo. En definitiva, que recomiendo a todas esas personas que le tengan cierto respeto a el autor, que se lo pierdan, porque no cuesta leerlo. Yo lo hice y ha merecido la pena.
Cronicas de una Muerte Anunciada esta basada en un suceso real. A partir de la boda de Bayardo San Román con Ángela Vicario, Márquez nos ofrece un relato corto pero brillante. Todos conocen las intencione de los hermanos Vicario, todos saben que se va a cometer un asesinato, todos tienen la posibilidad de evitarlo y sin embargo, sucede. ¿Por que todos tratan de impedirlo y nadie lo consigue?. De manera incongruente llega a convertirse casi en un espectaculo. Márquez no da respiro, nos pone en conocimiento de las intenciones criminales de los Vicarios por medio de ellos mismos y el posterior boca a boca de todos sus habitantes, incluso de las autoridade. La narración esta cuidada, especialmente, el lenguaje que es fluido, nítido y sencillo, de "pura elegancia. Con un final triste y emocionante que nos pondrá a llorar. CALIFICACIÓN: 4/5
“Lera sem dúvida os clássicos espanhóis, e alguns latinos, e conhecia bastante bem Nietzsche, que era o autor da moda entre os magistrados do seu tempo. As notas à margem, e não apenas pela cor da tinta, pareciam redigidas com sangue. Estava tão perplexo com o enigma que lhe tocara em sorte, que frequentemente incorreu em divagações líricas contrárias ao rigor do seu ofício. Acima de tudo, nunca lhe pareceu legítimo que a vida se servisse de tantos acasos proibidos à literatura, para que viesse a cumprir-se sem entraves uma morte tão anunciada."
Na transição dos livros de mistério em que era viciada em adolescente, este foi um dos primeiros exemplos de “literatura a sério” a que tive acesso. Na altura, impressionou-me que "Crónica de Uma Morte Anunciada" começasse pelo final e, agora, depois de todos os livros com estruturas mais sofisticadas que já li, acho que a admiro ainda mais. A incredulidade e a sensação de impotência é o que permanece após esta releitura, porque quem soube previamente da tragédia que se ia dar não quis, não pôde ou não teve garra suficiente para evitar uma morte descabida.
Death will catch us all, grab our bones and run, but few as unaware as those whose deaths have been foretold.
Everybody knew this will be his last day on earth. Everybody knew why they will kill him. Everybody but him. This is one of my favorite short novels from Garcia Marquez. From the title to the last word we know what will happen and why but the surprise is hidden in the was it right?
If you want a book that will leave a endurable mark in your subconscious ramblings (you know, those little thoughts our brain thinks about without our consent) try this one and then tell me if there was a reason for him to die.
قرأتُ «قصة موت معلن» لأوّل مرة في يناير 2003، أي قبل 19 عامًا. كانت تلك سنوات قراءتي «الخطرة»، حيث كل كتابٍ يترك في قلبي وشمًا، أو آثار كيّ، أو كدمة. أذكرُ، منذ البداية، افتتاني بالبساطةِ الخادعة لماركيز في هذه الرواية تحديدًا، أذكر النبرة المتعففة عن الانفعالية، هوسهُ بكتابةِ حكايةٍ نظيفة لا تشبوها اقتباساتٌ رنّانة ولا مواعظُ مبتذلة، إيمانهُ بالمفارقات بصفتها المادة التي جُبلَ منها الإنسان والأدب معًا. باختصار؛ أذكرُ وقوفي أمام العملاق، قبل تسعة عشرة عامًا، وأذكر عودتي الثانية - التي تشبهُ عودة الحاجّ إلى شعيرة - في 2016 إن لم تخنّي الذاكرة، بقدر ما أذكر بكائي المكتوم ليلة وفاتِه، في أبريل 2014. كان بكاءً شبه صامت، لأن أحدًا لن يفهم. ما زلتُ أعتقد بأن أحدًا لن يفهم طبيعة العلاقة التي تربطني بهذا الكاتب، وأتخيّل بأننا لو التقينا فعلًا، لما كان عندي ما أقوله. أتصوَّرُ دائمًا أن تجري الأمور معي كما جرت بينه وبين همنغواي، عندما صادفهُ في باريس يعبر الشارع، فصرخ مثل «طرزان في الغابة» على ضفة الرصيف المقابل؛ «مايسترو!». إذا قرأتَ سيرته الفاتنة «عشت لأروي» سترى بأنها صيغة التبجيل الفضلى لديه، فهوُ يدعو كل شخص يمكنه أن يتعلم به بـ «المعلم»، وأنا في أكثر خيالاتي جموحًا لا أريد إلا أن ألوّح بيدي من ضفة الرصيف المقابل وأصيح «مثل طرزان في غابة»؛ مايسترو! يقولُ ماركيز عن لقائه بـ همنغواي الذي دام ثانيتين أو ثلاث: «ترك لي انطباعًا بأنَّ شيئًا ما قد حدث في حياتي، وأنه حدثَ إلى الأبد»، وأعتقدُ بأن كاتبًا مثله يعرفُ طبيعة الانقلابات الوجودية التي تحدثُ في أعماقنا بسبب كل ما لا يُرى. المهم، أنني أعدتُ قراءة سيرته بالأمس، وأنّني شعرتُ وأنا أطوي الصفحة الأخيرة بأن هذا العالم غير عادل، فلو كان عادلًا حقًا، لما انتهى هذا الكتاب أبدًا، ولما انتهت حياته أيضًا. وهنا خطر لي أن أحجّ حجّتي الثالثة إلى روايته الصغيرة هذه، الأثيرة لديّ، والتي لا أتورّع عن وصفها بكلمات مطلقة ومقفلة ونهائية مثل؛ عظيمة! رائعة! لا تُنسى! مثل محرّري نيويورك تايمز الذين تضحكني، في الغالب، أحكامهم القطعية. أعتقد بأن تسعة عشرة عامًا من القراءة جعلتني أكثر تبجيلًا لفنّه، فهو في كل مرة يترك لي «انطباعًا بأن شيئًا ما قد حدث في حياتي». شيء ما حدث إلى الأبد. شكرًا يا مُعلّم.
A slim volume but not a quick read. Márquez deftly managed to pack so much in less than 150 pages. The narrative structure is particularly interesting where we see the perspectives and recollections of a huge cast of characters about the foretold death - When, why and how Santiago Nasar was killed. This Chronicle of a death Foretold is ironic, a bit eccentric and head-spinning if you try to remember all the bits and pieces of details; sequence of events as seen and perceived by each person in order to put together pieces of the big puzzle. The pair of murderers have sharpened knives in their possession - they announce their intention to kill Santiago Nasar before everyone they come across, even the policeman! Almost everyone is aware that Santiago Nasar is going to be murdered. Interesting to see how and why a death that could've been easily prevented couldn't be averted. Everyone has their own reasons, justifications and apprehension. Aside from the obvious honor-killing and vengeance, there's a lot more in the story. It's also a deep look at the society, responsibility of each individual, pressure and expectations of community, double standards in a rather indirect way. We also see what is expected of women and men in this community.
One of the characters says about her daughters: "Any man will be happy with them because they've been raised to suffer." Women are expected to be submissive, not to speak up for themselves and endure everything.
Men, on the other hand, do whatever they please. Standards for their morality, integrity and nobility are different. One of the characters believes it was right for the brother to kill Santiago Nasar to restore the honor of his sister. According to her: I didn't only agree, I never would've married the man 'if he hadn't done what a man should do'.
In the end, it was mostly for the satisfaction of false pride and 'need' to meet expectations of society that led the murderers to the murder.
Entre todos lo mataron y solo se murió. Este es un libro en el que no importa el "cómo", sino el "por qué". Emparentada con "El túnel" de Ernesto Sábato, ambos autores generan el spoiler en las primeras líneas, develando el asesinato. Sinceramente, no pude dejar de leerlo, de un tirón, hasta el final. Y es precisamente ese final, de la manera que Gabo lo narra, lo que shockea al lector. Parece que uno está sintiendo las puñaladas, viendo la sangre, sintiendo el desgarro... Edgar Allan Poe dijo una vez que "todas las obras de arte deberían empezar por el final". Esta novela es una digna prueba de ello.