Leyendo Marina me he sentido como cuando vemos vídeos de Messi o de cualquier figura del deporte con 15 años. En ellos se suele ver la magia de lo que van a llegar a convertirse con el paso del tiempo. En Marina veo las columnas de Ruiz-Zafón, su impronta, cómo se va elevando... La tetralogía de El cementerio de los libros olvidados se convertiría años después en su majestuoso templo.

Marina dice que solo recordamos lo que nunca sucedió. No seré yo quien la contradiga, pero esta lectura sucedió... y la recordaré. Por supuesto que la recordaré

و در پایان زیبا و آرامش‌بخش بود!

مارینا داستان پسری ۱۵ ساله‌س که کنجکاویش باعث میشه یه شب به باغی عجیب وارد بشه و با دختری به نام مارینا ملاقات کنه و...
مارینا اولین رمان از ثافونه که خوندم. روند داستان، توصیفات و تک‌تک شخصیت‌های کتاب (به جز اون دوتا که خودتون میدونید) رو دوست داشتم.
ترجمه‌ی کتاب مثل دست‌انداز‌هایی بود که نمیذاشت هیجان داستان بیشتر و بیشتر بشه. بعضی بخش‌ها رو دو بار میخوندم تا بفهمم چی به چیه! خیلی روان‌تر میتونست باشه!
در نهایت باید از شقایق بخاطر اشنا کردن من با قلم ثافون تشکر کنم! اگه هم‌خوانی‌ش نبود شاید هیچ‌وقت باهاش آشنا نمیشدم!

Some authors just have IT.

“The territory of humans is life. Death does not belong to us.”

This fine piece of well-crafted, chilling literature is set in Barcelona on the cusp of the 1980s, -although the magical, timeless quality also makes the story feel like it could be taking place at any time period -, and features many of the trappings of a gothic tale: doomed love, monstrous creatures, scientific experiments gone awry and, of course, trips through the sewers.

The book is written from Oscar Drai's point of view, a fifteen-year-old boarding school pupil in Barcelona. Oscar wanders into the garden of what he assumes to be an abandoned house and meets Marina, a girl of his age, and her artist father Germán.
Oscar quickly forms a friendship with this eccentric family (as well as having a burgeoning crush on Marina), but the real intrigue begins when the mysterious and enigmatic Marina pulls him into a fascinating adventure as she leads him to a cemetery, where they watch a macabre ritual that occurs on the last Sunday of each month. At exactly ten o'clock in the morning, a veiled woman places a single rose on an unmarked grave. 

Pursuing the mystery of this act leads the two into an unimaginably twisted and grim adventure in Barcelona's underworld and a dark secret that lies beneath the city streets.
Zafón weaves reality and magic, science fiction, and superstition together smoothly and beautifully, where sorrow goes hand in hand with joy and excitement, telling a compelling story shaped in part by Barcelona itself-as with most of his other novels-, bringing the city to life for the reader while telling a tale that is ominous, melancholic, and at times terrible.

“We had reached the enchanted Barcelona, the labyrinth of spirits, where streets had mythical names and the ghosts of time walked behind us.”

Zafón's narrative style is utterly captivating and the language that he employs is completely relatable. There’s a constant gothic undercurrent of madness, darkness and twisted imagination, while his atmospheric and incredibly evocative portrayal of Barcelona makes you feel as if you yourself are there experiencing everything along with the characters.

He builds up a fascinating and elaborate world and then slowly, painstakingly tearing it down again in a way that you’ll most likely find sincerely heartbreaking.
Though the protagonist is a teenage boy and in some ways feels like a YA fantasy-esque story, it reads as a lot more grown-up, one written with the deliberate intent to appeal to a wider audience. 



A few memorable quotes:

⤗ “Man’s meanness is a fuse in search of a flame.”

⤗ “We are doomed to remember what never really happened.”

⤗ “The public will always choose a warmed-up lie over the cold truth.”

⤗ “Time does to the body what stupidity does to the soul.”

⤗ “Our body begins to destroy itself from the moment it is born. We are fragile. We’re creatures of passage. All that is left of us are our actions, the good or the evil we do to our fellow humans.”

Carlos, why do you do this to my feels?!

If I had read this book when I was the age of it's intented audience (13 to 17), I would probably have loved it even more. Now I can see that he uses some tropes that I am already familiar with because of my adoration for "Shadow of the Wind" and I am a bit disenchanted with his female characters, but you know what? I don't care! This book still crushed me and I still got lost in his labyrinthian descriptions of Barcelona, in his abandonned mansions and tales of cursed love. Some might say that this is penny dreadful material, and they wouldn't be wrong. There are graveyards, creepy abandoned factories and greenhouses, a mad scientist, some Russian thugs… Where "The Angel's Game" had the sweet smell of Bronte and Dickens all over it, "Marina" is liberally perfumed with Stoker, Hugo and Leroux's influence: romantic, lurid and melodramatic. In other words, it's awesome!

Oscar meets Marina exploring what he believes to be an abandoned garden, only to find the attached mansion inhabitated by this lovely girl and her sickly, artsy father, German. Obviously, he falls in love with her, but she keeps him at a distance and a friendship develops. One evening, as they are visiting an old graveyard (because that's an amazing thing to do, duh!), they witness a scene that seems to have been lifted from the pages of a Gothic novel: a veiled woman in a black dress leaves a single red rose on a namelss grave, marked only with a black butterfly. Because young people are curious and don't know any better, Oscar and Marina decide to investigate this strange event… Because this is a Zafon novel (YA or not), they find a lot more than they bargained for, and what they find is terrifying, tragic and they might just pay for their curiousity with their lives.

As with his other novels, the past and the present events mirror each other oddly: lovers are not meant for happy endings in Zafon's books, but the man writes with such grandiose and rich beauty that putting the book down is impossible. He captures something about the almost ridiculous intensity of first loves that gets me every time. His plot lines twist and blend into each other artfully, he adds a touch of supernatural to make you shudder… and then he rips your heart out.

I know I am a complete fangirl, but if Gothic mysteries are your thing and you love beautiful, ornate language that creates an atmospheric read you can almost drown into, look no further and read some Carlos Ruiz Zafon!

Edit: po miesiącu? Dwóch? Podwyższam ocenę. Motyw realizmu magicznego jednak nadal siedzi mi w głowie. Choć zakończenie niezmiennie uważam za fatalne.

Właściwie nie wiem, co o niej sądzić - była pięknie napisana, bardzo dynamiczna i z pomysłem. Uwielbiam takie historie, niepokojące i zazębiające się powoli. Wątek realizmu magicznego był naprawdę dobry. Ale, kurczę, wydaje mi się, że liczyłam na więcej ze względu na popularność tej książki i samego Zafona. Zamknięcie tej historii mnie nie wzruszyło, bo raz, że takich zwyczajnie nie lubię i mnie w książkach nie ruszają, a dwa, że szło się domyślić od początku, że tak się to skończy.
Przede wszystkim, od praktycznie początku czułam, że to nie jest moja książka, że czegoś wyraźnie mi tu brakuje. Ale jestem też prawie pewna, że gdybym przeczytała ją kilka ładnych lat temu, zanim pokochałam realizm magiczny i poznałam jego możliwości, to polubiłabym tę książkę o wiele bardziej. Że mój czas na pokochanie jej minął. Także, niestety, nie będzie to mój ulubieniec, ale ciągle - to piękna, przyjemna, wciągająca książka ze świetną tajemnicą.

جذاب و پرکشش. اگر نویسنده اجازه می‌داد، «گیلرمو دل تورو» کارگردان مناسبی بود برای ساخت یک اقتباس خوب سینمایی.
*********************************************************************
انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند. صفحه‌ی ۳۱ کتاب
علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هر یک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟ صفحه‌ی ۴۴ کتاب
زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند. صفحه‌ی ۱۰۷ کتاب
اگر یک‌ چهارم چیزهایی که انسان‌ها می‌گویند به راستی همان چیزی باشد که فکر می‌کنند، دنیا بهشت بود. … ما حقیقت را نمی‌یابیم. حقیقت است که ما را می‌یابد. صفحه‌ی ۱۰۸ کتاب
جوانی محبوبه‌ای هوس‌باز است. ما نمی‌توانیم به عالمش پی ببریم و برایش ارزش قائل شویم تا روزی که با یک نفر دیگر می‌رود و هرگز برنمی‌گردد… صفحه‌ی ۱۴۲ کتاب
یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکل‌ها مثل سوسک هستند. همین‌ که آن‌ها را به روشنایی بیاورند می‌ترسند و می‌روند. صفحه‌ی ۲۲۷ کتاب
گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند. صفحه‌ی ۲۴۹ کتاب
​

به گمونم امروز ریویو رو بنویسم تموم بشه بهتره، چون هر چی داره می‌گذره، علاقه‌م به کتاب کم‌رنگ شده!
دنیای مارینا ترکیبی از موضوعات جادویی و معماییه! در کنار این فضا، فضای عاشقانه دیگه‌ای بین شخصیت اول داستان (اسکار) و مارینا اتفاق می‌افته ولی خب به شخصه رابطه‌شون رو زیاد دوست نداشتم ( خیلی تداعی‌کننده فیلم ستارگان بخت ما بود، که اتفاقا مورد پسند واقع نشد)!
شخصیت‌های جذاب کتاب برای من میخائیل و اوا بودند و داستان آشنایی‌شون و اتقاقاتی که در خلال داستان براشون میفته و به نظرم تمام قشنگی کتاب رو همین قسمت به دوش می‌کشید.
شخصیت دیگه‌ای که دلم می‌خواست نقشش پررنگ‌تر باشه، کافکا بود، البته نه کافکایی که موجودیت ادمیزاد داشته باشه، کافکا اینجا یه گربه شکارچیه، حداقل ازش انتظار می‌رفت یه کار عجیبی انجام بده. (اسم کافکا، بار سنگینی رو به دوش این گربه بخت برگشته گذاشته بود)
عناصری که میزاشت جذابیت کتاب حفظ بشه شامل، گوزستان، سردابه، بانوی سیاه‌پوش مرموز و هوای گرفته بود :)))
عیب و ایرادی که از نظرم داشت این بود که، چون خیلی خسته بودم دلم می‌خواست کتابی که می‌خوندم متن روونی داشته باشه، اما این شکلی نبود سخت‌خوان به نظرم، بعضی جاها حتی جمله رو چند بار هم می‌خوندی معنی و‌مفهوم دقیقش رو درک نمی‌کردی!!

پ.ن: مارینا اولین کتابی بود که به صورت همخوانی خوندم، و تجربه جدیدی بود این که بدونی توی شهرهای مختلف همزمان با تو کسایی هستند که دارن کتابی که تو داری میخونی رو میخونن، هر کسی با شرایط خاص خودش و افکار متفاوتش. از این که این بار تونستم ترس از پیام دادن تو‌ اجتماع رو مشت محکمی بزنم تو گوشش و بدون حس ترس از قضاوت بقیه مطلبی رو بگم، حس خوبی بود، بی‌نهایت دلم میخواد این روند ادامه‌دار باشه!
در نهایت مرسی از مسئول گردآوری (شقایق) و تک تک بچه‌ها ❤️

به قدری ریویو‌های خوبی راجع به مارینا خوندم که احتمال میدم هیچ حرف جدیدی برای گفتن نداشته باشم اما صرفاً دوست دارم،‌ توی قالب چند واژه، یکم شخصی‌تر، از تجربه خواندن مارینا بگم.

این اولین کتابی بود که از ثافون خواندم. داستان هر چه‌قدر که جلوتر می‌رود بهتر و بهتر می‌شود. یک سوم انتهایی کتاب،‌ غافل‌گیر کننده است. با خواندن مارینا به تاریخ جهان و زندگی بشر فکر می‌کنم. شاید در یک عبارت، زندگی بشر، تاریخ طغیان باشد. بشر کمال‌طلبی که همیشه در حال طغیان علیه اراده‌ای بالاتر از خود بوده است. مفهومی که در ادبیات هم مفهوم تازه و نویی نیست. اشیل در پرومته در زنجیر، سوفوکلس در روایتش از ادیپ همه از رزم بشر و طغیان آن‌ها در مقابل اراده‌ای بالاتر گفته‌اند. این دست بالاتر، گاهی مثل ۱۹۸۴ اورول، یک برادر بزرگ، از جنس خودشان است. گاهی خدایگان بی‌رحم و اراده‌های پولادین‌شان و گاهی هم طبیعت و یا قواعد معمولی‌ است که زندگی بر مدار آنها می‌چرخد.

مارینا با فضای فرانکشتاینی خود، راوی یکی از همین طغیان‌هاست بر علیه یکی از قدیمی‌ترین سلاح‌های خدایگان. مرگ و یا بهتر بگویم، فنا. فنای تدریجی. چیزی که ثافون به خوبی از زبان یکی از شخصیت‌ها این طور توصیف‌ش می‌کند.
_ ... روزی را که از من پرسیدی بین پزشک و جادوگر چه تفاوتی وجود دارد به یاد می‌آوری؟ خوب،... جادویی وجود ندارد. پیکر ما از همان هنگام به دنیا آمدن‌مان شروع به خراب‌ شدن می‌کند. ما شکننده هستیم. مخلوق‌هایی گذرا هستیم. آن‌چه از ما به جا می‌ماند کار‌های خوب یا بدمان است...

اما نتیجه چیست؟ انگار سرنوشت این است که بدنامی و نیک‌نامی آدمی در گرو یک نکته باشد. پذیرش! پذیرش همین قاعده ساده. در مقابل اما عدم پذیرش قواعد خدایان، همیشه دردناک و شوم بوده است. هر چه‌قدر هم که تمام کار‌هایت را به خاطر نجات جان عزیزان و یا آرمان‌هایی مثل رهایی آدمی از این قوانین محدود کننده انجام دهی. به قول فلوریان:

_‌جهنم با نیت‌های خوب سنگفرش شده است.

ادامه ریویو بخشی از داستان رو برای شما اسپویل می‌کنه.

ماریا و مارینا دو شخصیت‌ مختلف داستان، برای من فقط در اسامی‌شان شبیه نبودند. منظور اصلی من دقیقاً مقایسه‌ایست که من بین میخائیل و خرمان دائم انجام می‌دادم. به نظرم این‌ دو نفر. به طرز طعنه آمیزی شباهت‌هایی با هم داشتند. اما انگار خرمان کسی بود که سرنوشت و قاعده مرگ را پذیرفته بود اما در مقابل میخائیل کسی بود که یارای تحمل پذیرش قواعد خدایان و یا مادر طبیعت را نداشت. نویسنده چندین بار اشاره می‌کند که از نظر میخائیل انگار دنیا بازیچه‌ایست و ما اسباب بازی‌های مادر طبیعت.
داستان هیچ وقت به ما مجال نداد که میخائیل کول‌و‌نیک را بشناسیم. این برای من جذاب بود، چون میخائیل را تا پایان داستان مرموز نگه داشت. اما ثافون با زیرکی خلأ نشنیدن حرف‌های ثافون را جبران می‌کند. یعنی ما که فرصت نداشتیم دفاعیه ثافون از رفتار و عملکردش را بشنویم، نویسنده در جایگاه وکیل مدافع او می‌ایستد و از مسیری که میخائیل کول‌و‌نیک رفته است دفاع می‌کند. این دفاع بعد از مرگ مارینا رخ می‌دهد. جایی که اسکار، قهرمان داستان وقتی که یقین می‌کند در مقابل خدایگان طبیعت، بی‌سلاح است و مارینایش در چنگال مرگ، به سراغ شللی می‌رود تا او را با هر حربه‌ای که می‌تواند زنده نگه دارد. انگار ثافون می‌خواهد به ما بگوید،
همه در مقابل مرگ، مثل میخائیل کول‌و‌نیک هستند، فقط یا جرأت کافی ندارند و یا نمی‌دانند چه کار باید بکنند...

به عنوان پایان این ریویو، از کمرنگ شدن کافکا و کلا نبودنش ناراحتم. از این که هیچ گرهی راجع به خ.ب وجود نداشت ناراحتم. مرگ فلوریان و کلارت اونقدر که باید باشکوه نبود و ناراحتم. پایان‌بندی و پسگفتار که در کنار پیش‌گفتار، از زبان اسکار بود به نظرم فوق‌العاده بود. بعد از فیلم ویکی، کریستینا بارسلونای وودی آلن این دومین چیزی بود که باعث شد واقعاً دوست داشته باشم یه روزی به بارسلون سفر کنم و این شهر رو از نزدیک ببینم!

بی‌نهایت پر کشش و جذاب

من داستان تخیلی خیلی نخوندم اما فکر هم نمی‌کنم از حیث داستان و محتوی، توی این ژانر چندان کتابی وجود داشته باشه که بتونه از این یکی بهتر عمل کنه

کتاب به لحاظ داستانی بسیار غنی هستش و ریتمش هم خیلی تند و جذابه و دائما شما رو از این قصه به اون قصه می‌کشونه. ماجرای آدم‌های ناشناس، رفتارهای غیر عادی، معما‌ها و فضاهای رعب‌آور و آشنایی با آدم‌هایی که هر کدوم با تعریف کردن سرگذشتون، بخشی از یک پازل بزرگ رو برای مخاطب حل می‌کنن تا نهایتا پازل تکمیل میشه

یکی از خوبی‌های کتاب این بود که به همون اندازه که سرگرمی مخاطب براش مهم بود، از پرداختن به مسائل جدی هم غافل نمونده بود. و اگرچه ژانر تخیلی برای گفتن چنین حرفهایی برای خود من یکی یکم نامانوس بود اما بطن داستان در واقع ماجرایی در رابطه با مواجه انسان با بی‌عدالتی و بی‌اعتنایی جهان، و مواجه با مرگ هستش و اتفاقا این داستان به خوبی نشون داد که توی این ژانر هم میشه راجع به همون دغدغه‌هایی نوشت که ذهن نویسنده‌هایی چون کامو، داستایوفسکی و امثالهم رو درگیر کرده بود. حیف که این کتاب اونقدر عمق نمی‌گیره توی پس‌زمینه داستان. هرچند بنظر من کاملا پتانسیلش رو داشت

در کل مشکلی در کتاب به نظرم نرسید مگر بعضی ریزه‌کاری‌ها در مورد داستان‌پردازیش. با توجه به این که شکل روایت داستان به نوعی هستش که شما به تدریج با حقیقت داستان مواجه می‌شید، یکجورایی بعد از تموم شدن کتاب ممکنه براتون سوالاتی پیش بیاد از این جنس که پس چرا فلانی فلان نکرد؟ یا چرا فلانی فلان کار رو کرد؟ در واقع حالا که حقیقت رو فهمیدید، شاید یکم بعضی رفتارها براتون غیر قابل توضیح بشه. نمیدونم. شاید هم به خاطر این بوده که من کل کتاب رو طی چند روز تو اتوبوس و طی رفت و برگشت در مسیر محل کار به منزل خوندم و همش خسته و خواب‌آلود بودم و به همین خاطر اینطور بنظرم رسیده.

Fiquei fã!
Este livro representa exatamente o meu estilo literário. Adorei, não descansei enquanto não o acabei. Em menos de 24h foi devorado.
Vou comprar mais livros do autor assim que possível!

SUBLIME
No me esperaba que esta historia fuese tan oscura y espeluznante. Yo pensaba que iba a ser un drama con romance, pero para nada. Es una historia de absoluto pavor. Eso sí, el final es muy duro y emotivo.
Lo recomiendo un montón.
.
SUBLIME
I didn't expect this story to be so dark and creepy. I thought it was going to be a drama with romance, but not at all. It is a story of absolute terror. The end is very hard and emotional.
I highly recommend it.

(Review originally published on my blog, October 2013) Marina is the last of Carlos Ruiz Zafón's existing books to be translated into English, following the first three books of the Barcelona quartet (for adult readers), and the Niebla trilogy (for teenagers). Published in Spanish in 1999 - two years before the worldwide bestseller The Shadow of the Wind - it is the final young adult novel written by the author, and its transitional nature is evident in the style. It reads as a lot more 'grown-up' than the Niebla books, but the protagonist is a teenage boy and in many ways this feels like a young adult fantasy story, albeit one written with the deliberate intent to appeal to a wider audience.

Set primarily in between 1979 and 1980 - although it feels as though it could be a lot earlier - Marina is written from the point of view of Oscar Drai, a fifteen-year-old boarding school pupil in Barcelona. Lonely and bored, Oscar wanders into the garden of what he assumes to be an abandoned house and meets the beautiful, ethereal Marina, a girl of his age who is home-schooled, and her artist father Germán. Oscar is quickly drawn into a friendship with this eccentric, fascinating family (as well as having a burgeoning crush on Marina), but the real intrigue begins when Marina takes him to a nearby graveyard, where the pair watch a veiled woman place a single rose on an unmarked grave. Pursuing the mystery of this act leads the two friends into an unimaginably complex and macabre adventure in Barcelona's underworld.

This is a classic Ruiz Zafón book in that it has so much going for it, so much to be fascinated by, yet never quite makes good on that promise, and - however much you might want it to be - just isn't as good as it should be with all the brilliant ingredients that have been thrown into it. More than any of his others, this particular book seems to highlight very clearly what is both good and bad about the author's writing.

The good:
- Such rich, descriptive prose: often verging on over-the-top, flowery language, but incredibly enjoyable to lose yourself in, and lacking the awkwardness of much translated fiction.
- A constant gothic undercurrent of madness, darkness and twisted imagination.
- Atmospheric and incredibly evocative portrayal of Barcelona.
- A magical, timeless quality which makes the story feel like it could be taking place in any time period.

The bad:
- Poorly drawn, underdeveloped female characters who are all unrealistically flawless, fragile and virginal.
- Confused action scenes that become incomprehensible in places.
- The overall plot becomes so complicated and bogged down in different subplots and characters' stories that it's easy to lose track of what is actually supposed to be happening.

I did enjoy Marina - but, as usual, not as much as I wished I could. With its rich, ominous mixture of characters, places, dreadful misdeeds and weird stuff, it makes for a largely compelling read that doesn't feel compelling as a whole - I felt deflated when I reached the end, and cared little about any of the characters. It feels a bit churlish to complain about characters being two-dimensional in a novel that would be more suited to a reader half my age, but so much attention seems to have been paid to the descriptive details of the settings that the people it's all supposed to revolve around have been neglected. It's telling that the book is named for Marina yet, having read it, I have nothing whatsoever to say about that character. I wasn't sure about the fantasy element, either (again, this would probably be far more enjoyable and frightening to the hypothetical younger reader), and one thing that happened near the end was so ridiculously clichéd and terrible that I nearly lost my patience completely.

I was drawn to Marina by the same things that have made me read almost all of Ruiz Zafón's books, and I was disappointed by the exact same things that have disappointed me in the author's other work - a feeling that the whole thing is more about style than substance, and terrible female characters. It's bound to be a hit with die-hard fans of the author since it offers so many similarities with the rest of his books: admittedly, it's interesting to see many of the themes of his adult fiction emerging here, and it would probably make a good starting point for those unfamiliar with The Shadow of the Wind et al. I'm not wholly convinced that Marina lives up to the tagline on the cover which declares it to be 'a gothic tale for all ages', but it's a fun read, if a frustratingly imperfect one.