Community Reviews

Rating(4.1 / 5.0, 100 votes)
5 stars
39(39%)
4 stars
28(28%)
3 stars
33(33%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
100 reviews
April 17,2025
... Show More
Qué sería este mundo si no fuera un acorde de seres libre?

No se lleva el 5 porque no es un libro fluido. Es un libro de exaltación de los sentimientos, de belleza poética y romántica. Pero el final se me ha hecho pesado, y no he disfrutado de las metáforas. Es como una sinfonía de Beethoven: repetitiva y evocadora, celestial por su musicalidad, pero a veces carente de un cuerpo y drama propios de las novelas.

Quiero empezar mi reseña con un “ta-ta-ta-taa”:

¡Calma de la infancia, calma divina! ¡Cuántas veces te contemplo en silencio, amorosamente, y quisiera alcanzarte con el pensamiento!"

Describe maravillosamente al poeta, a Hölderlin, el eterno joven. Hiperión es su salida al mundo, queriendo mantener esa mirada juvenil, o mejor dicho, de convertir al mundo en un espíritu de niño, porque,

“En él hay paz; aún no se ha destrozado consigo mismo. Hay en él riqueza; no conoce su corazón la mezquindad de la vida. Es inmortal, pues nada sabe de la muerte.”

“sólo en la simple limitación de la infancia encontré todavía las melodías puras…”

Hiperión busca ese país ideal de sentimientos divinos y gentes sensibles en su Grecia antigua, busca el ideal del amor en su Diotima, busca su empresa y su destino, y encuentra su final y su caída. Porque la vida le ha corrompido, la experiencia le ha alejado de la inocencia, y sabe que nunca podrá volver a ese tiempo pasado:

“¡Ay, toda esa hermosa vida que debería brotar en él, se consumirá, se destruirá en ti!¡Lo salvaje de la lucha te destrozará, alma hermosa; envejecerás, espíritu feliz! y cansado de la vida preguntarás al fin: ¿dónde estáis ahora, ideales de mi juventud?


Las metáforas del libro son sublimes. Son precisas, descriptibles y bellas:

donde el amanecer juega con mil cumbres nevadas

"alrededor jugaba el viento con las hojas caídas

“era un inagotable y celestial juego de colores con el que la primavera saludaba a mi corazón ”

“El placentero canto de la primavera acuna mis mortales pensamientos. La plenitud del mundo infinitamente vivo nutre y sacia con embriaguez mi indigente ser”

“¡Somos nosotros, nosotros! Gozamos lanzándonos a la noche de lo desconocido, a la fría extrañeza de algún otro mundo”

“Ya no me consumía en mi propia llama”

“Como el rasguear de la lira de la amada a lo lejos, en el aire callado, cuando todo duerme, así resonaban sus [la primavera] dulce melodías en mi pecho”

“A través de todas las ramas sonreía el sol sagrado, el buen sol, al que nunca nombro sin alegría y agradecimiento, el cual, a menudo, me ha curado con una mirada de mi honda pena y ha purificado mi alma del desaliento y de la preocupación”

“El lenguaje es cosa superflua. Pues lo mejor queda siempre en sí mismo y descansa en su profundidad como la perla en el fondo del mar… ”


De vez en cuando, en medio de las lecturas, me ardía el pecho espontáneamente. Se prendía algo en mi interior. Un afán por hacer y por sentir. Hölderlin es un poeta en busca de un mundo ideal, y en esa búsqueda él mismo se proclama héroe. El destino está por encima suya, y se siente responsable de su mandato.
Qué elevación del alma, qué vocabulario tan divino, y a la vez qué escasez de drama y contenido. Es una inflamación del instinto per se, sin objeto concreto. La sensibilidad de Hölderlin es superior. Sus sentimientos poseen una profundidad infinita.
Pero se siente incomprendido en su Alemania,

“Dichoso el hombre al que una patria floreciente alegra y fortifica su corazón!”

“Y sin tal amor a la belleza, sin tal religión, todo Estado es un flaco esqueleto sin vida ni espíritu, y todo pensamiento y toda acción un árbol sin copa, una columna tronchada”

“Pero ése es un signo de esta época, que la antigua naturaleza heroica sale a mendigar honor y el viviente corazón humano, como un huérfano, se pecosa por una gota de amor.”

Y por eso canta a su Grecia, una Grecia ideal, que sólo existe en él

“no se puede decir exactamente cuando existió ni cuándo desapareció, ¡pero existió, existe, está en ti! Lo que buscas es un tiempo mejor, un mundo más hermoso. Era ese mundo únicamente lo que abrazabas cuando abrazabas a tus amigos…”

“hasta que el espíritu humano, tanto tiempo ausente, surja radiante de los desvaríos y sufrimientos y salude, victorioso, al Éter paterno….”

“y a pesar de los incontables años transcurridos, se apunta todavía en nosotros la nostalgia por los días de aquel mundo originario en que todos recorríamos la tierra como dioses”

“Oh, acoged de nuevo en la familia de los dioses a los hombres que eternamente buscan, a los prófugos. Acogedlos en la patria de la naturaleza, de la que han huido”


Porque Hölderlin no vive en este mundo, está por encima, y su alma busca ese éxtasis divino, esa ebriedad onírica, fuera de la razón

A menudo alcanzo esa cumbre, Belarmino. Pero un momento de reflexión basta para despeñarme de ella.

¡Oh sí! El hombre es un dios cuando sueña y un mendigo cuando reflexiona” (Qué paradoja que enloqueciera)

“Oh cielos y Tierra, esto es alegría! Estos son otros tiempos, éste no es el tono de mi siglo pueril, éste no es el suelo donde el corazón del hombre jadea bajo la fusta de su arriero. ¡Sí!¡Sí!, con tu alma magnifica de hombre, tú y yo salvaremos a la patria.
Eso quiero - replicó - o morir”

“Y todo ello era la expresión de una misma sensación de bienestar, todo una sola respuesta a las tiernas caricias de aquel aire lleno de encanto”

“¡Oh sagrado mundo de las plantas, meditamos y buscamos, y sin embargo te tenemos a ti, luchamos con fuerzas mortales para construir lo hermoso, y sin embargo crece sin esfuerzo a nuestro lado!”

“Se refrescaban en tus fuentes, oh naturaleza, en las sagradas alegrías que misteriosamente brotan de tus profundidades y rejuvenecen el espíritu“


Pero obviamente cae cuando el éxtasis se acaba. Todo lo que sube baja, y la exaltación hace explotar al globo

¡Oh cielos!, exclamé, y toda la vida que había en mí despertó e intentó retener el presente que huía, pero ya estaba lejos, lejos.

“y mi vida, prematuramente marchita, no quería volver a recobrar nunca más su frescor”

Las olas del corazón no estallarían en tan bellas espumas ni se convertirían en espíritu si no chocaran con el destino, esa vieja roca muda. Pero también ese impulso va muriendo en nuestro pecho y con él nuestros dioses y su cielo”

“Me encierro en mí mismo como un larva, porque afuera sólo hay invierno; me protejo de la tormenta con los recuerdos más felices”



Aún así, le tengo que agradecer esos momentos de éxtasis, en los que mi alma ha resonado con la suya en sus momentos de ebriedad. El libro ha conseguido agarrarme de la mano y elevarme hacia lo más alto, dejándome vislumbrar las esferas celestes en las que Hiperión se encontraba

Sí, los poetas tienen razón, no hay nada, por pequeño e insignificante, con lo que no sea posible el entusiasmo.” (Mamma mía)

y mi pasado suena a menudo en mí como un rasgueo en el que el músico recorre todos los tonos y mezcla entre sí, con un orden oculto, disonancia y armonía

“y mis sentimientos silvestres se extendían por el suelo sin dirección precisa. Tú sabes cuántos nobles impulsos se pierden en nosotros porque no los empleamos. Yo andaba errante como un alma en pena, aferrándome a todo, siendo aferrado por todo, pero siempre sólo por un momento, y mis fuerzas, inútiles, se agotaban en vano. Sentía que en todas partes me faltaba algo, y sin embargo no lograba encontrar mi meta”





Pero lo que para mí destaca más de este poeta no son ni las metáforas ni los sentimientos puros que describe, sino su heroicidad, en el sentido pleno de la palabra: Está dispuesto a luchar contra la vida y hallar la inmortalidad. Qué ironía que la forma de hacerlo le llevara a perder la cordura:

“El dolor que no tiene igual se produce cuando nuestra vida pierde su significado, cuando el corazón se dice: tienes que morir y nada quedará de ti; no has plantado flor ninguna, ni construido ninguna cabaña que te permita decir: dejo un rastro de mí en la tierra”

“Hubo un tiempo, querido amigo, que mi pecho se encendía también con grandes esperanzas, en que también a mí me golpeaba en los pulsos la alegría de la inmortalidad, en que caminaba entre espléndidos proyectos como en la vasta noche de los bosques, en que, feliz como los peces del océano, penetraba más, cada vez más, en mi futuro sin orillas.”

Con qué gusto hubiera comprado con sangre un solo momento de la vida de un gran hombre

“Es una extraña mezcla de felicidad y de melancolía la que sentimos cuando se hace tan evidente que a partir de entonces viviremos siempre una existencia fuera de lo común”

“¡Tienes que descender como el rayo de luz, como la lluvia refrescante, tienes que bajar a la tierra mortal, tienes que iluminar como Apolo, sacudir y vivificar como Júpiter; si no, no eres digno de tu cielo!”

“Estoy tan afectado interiormente, estoy tan exageradamente mortificado, no tengo esperanza ni meta, estoy totalmente deshonrado, y, sin embargo, hay una fuerza en mí, algo indomable, que atraviesa mis huesos con dulces estremecimientos cada vez que lo siento moverse en mí”

“Aquél a quien el destino habla tan fuerte, puede hablarle aún más fuerte al destino, cuanto más profundo es su sufrimiento, más profundo es su poder”


Y por último, para finalizar, una frase profética de su destino:
El timón ha caído a las olas y el barco, como un niño cogido por los pies, será estrellado contra las rocas

April 17,2025
... Show More
Úžasne slovenské vydanie s doslovom a prílohami, ktoré mi lepšie pomohli pochopiť dielo :) poetické, vzletne, vznešené…

Pri čítaní som musela často myslieť na svoje poznámky zo strednej školy o romantickej literatúre, keďže sa tam často spomínajú všetky typické črty: búrky, zrúcaniny, osamelý hrdina-titan bojujúci s nespravodlivým banálnym svetom, snažiaci sa prinavrátiť do sveta dobro a skutočne hodnoty, ktorý ale nakoniec zlyháva a končí opustený…

Pozor: jazyk je starosvetsky romantický, plný veľkých slov a pátosu, samé ‘ach’ a ‘milovaná’… keď si na to človek zvykne, má to svoje čaro.

A prečo sa to teda oplatí čítať? Holderlin cíti každou bunkou vznešenosť v človeku a snaží sa ju prebudiť v širších masách. Za základ naplneného života si volí krásu ako ten moment, v ktorom človek najpriamejsie nahliada dobro. A jeho volanie po kráse ku mne v tomto životnom období zvláštne prehovára, keďže sama mám už pár rokov podobný pocit…
April 17,2025
... Show More
I actually quite enjoyed it. Hyperion is a reflection on the clash between idealism and reality, as the protagonist realizes that his dreams of a perfect world are unattainable. Interesting, but maybe a bit too poetic for my liking. Final rating: 3.5
April 17,2025
... Show More
Hyperion

Friedrich Hölderlin
Trans. Ross Benjamin

Dreamy idylls, but an unconvincing muse.

Hölderlin’s only novel is a beautifully written fiction of letters, experience, and self-discovery that became the archetype of both Bildungsroman and Briefroman in the development of German romanticism. There is in this novel some of the most exciting, idyll-infused sentences in the confessional letters of the young revolutionary to his former tutor. He addresses the gods of antiquity with lofty musicality, seeking to summon the Golden age and revive dreams of a glorious Greece.

Hyperion, the titular character, is an 18th Century Greek, educated in Germany, longing for his pseudo father-figure Adamas, and seeks a society to allow his idylls to manifest themselves, to liberate his lands from the Turkish ‘yoke’. As part of his emergent political consciousness, he seeks the like-minded willing to act. However, he can never quite reconcile his high ideals to the motivations of his fellow compatriots.

Some context needed for reading Hyperion would be the burgeoning emergence of nationalisms, both German and Greek, and the striving for liberation and statehood. However, this is no historical novel, but more a rhetorical cry to muses to free the soul to find its kin. It reads as the impossible longing for antiquity’s sublime legacies. Hyperion thus becomes a naïve, self-styled leader, who dreams of a new Sparta, yet only leads robbers to pillage and plunder.

In the second volume (both 1797 and 1799 vols included in this edition) Hyperion finds the manifestation of his muse in the young Diotima. Frankly, I can’t get over how stilted the sections dedicated to Diotima feel. She is meant to be the muse reincarnated, awakening in Hyperion the need to strive for liberation, to rediscover the lost glory of Greek society. However, these sections strike me as overly idealistic, lacking human complexity, and the fiction here wears thin.

The first volume, however, explores Hyperion's complex emotional growth and discovery. Reading it queerly, it is driven by Hyperion’s troubled relationship with fellow idealist Alabanda, brimming with passion and excitement. There is a frisson here between the two youths and their longing for liberation and utopia that reads as deeply queer. Hyperion’s ideals simmer with complexity and the short-comings of reality in this fraternal bond, expressed in devotion and loyalty that seems absent in the romanticisation of Diotima. Somehow the impassioned energy is lacking from Hyperion’s harking to and over Diotima, who is always held at arm’s length, even when supposedly resting his head on her breast.

Throughout, the cultural references are wonderfully evocative, but make the text heavy, almost overburdened. This novel is learn-éd. And it makes you very aware of it. It some points, the imagery is even Procrustean. (Procrustes, a masochistic noble blacksmith, would lure visitors to rest as his guest, before mutilating them to fit his iron bed. The imagery is, therefore, forced to fit. See what I mean?) I am just left, occasionally, wondering whether spending so long teasing out the references actually improves the experience of reading the novel.

With flashes of mercurial brilliance in tragedy, Hyperion is the feted yet flawed romantic ideal. A passionate striving for liberation that has since been dangerously misconstrued as a validation of violence in pursuit of nationalism.
April 17,2025
... Show More
هولدرلین بیشتر شاعر است تا رمان‌نویس. رمانش هم لطیف است و شاعرانه. من کتاب را خیلی کند و با فواصل طولانی خواندم. دلیلش هم این بود آن داستان و روایتی که قلابش گیر کند و آدم را بکشاند وجود نداشت. عوضش توصیفات نفسگیر. و جابجا تکه‌هایی حکیمانه. هیپریون قهرمان رمان است. عاشق زنی‌ست. عاشق یونان باستان است و زیبایی. هیپریون آدمیزاد را امتداد طبیعت می‌بیند. حال و هوایش روحانی‌ست و ماورایی. مثلا: «محو شو، محو، ای زندگی خاکی، ای حجره‌ی حقیری که در آن روح خودپرست خرده‌پول‌های اندوخته‌اش را وارسی می‌کند و می‌شمرد.» از هموطنان آلمانی‌اش که آنها را حسابگر و چرتکه‌انداز می‌نامد بیزار است. در جستجوی رسالت زندگی‌اش پایش به جنگ یونان و عثمانی باز می‌شود. رویاهایی درباره احیای یونان عتیق بافته بود. اما جنگ هم برخلاف امیدواری‌های اولیه‌اش به اینکه خیزشی اصیل و انسانی‌ست خیلی زود سرخورده‌اش می‌کند. حرص و حقارت و خشونت سربازان را که می‌بیند، آن رویاهایی که بافته بود رشته رشته می‌شوند (تناظر تاریخی: امیدواری اولیه به ماجراجویی ناپلئون و حکومت ارزشهای انسانیِ نو، سپس سرخوردگی). سرنوشت خود هولدرلین هم بی‌شباهت به قهرمانش نیست: نوعی سرخوردگی و جنون و نهایتاً انزوا در سالهای پایانی عمرش.
April 17,2025
... Show More
Hiperion piše pisma svom drugaru Belarminu o svojim egzistencijalnim krizama i propalom ljubavnom životu (Belarminu je najbolje on čita sapunice).
Hiperion ostavi svog momka jer je video da ovaj ima mnogo drugara i da mu nije jedini na svetu. Ode na neko ostrvo i tamo nađe lepoticu, pametnicu, šilerovsku lepu dušu, zacopa se u nju, ona hoće da on njega napravi valjanog čoveka, oni se vere i hoće da žive srećno do kraja života. MEĐUTIM, liku stigne pismo od bivšeg momka kako treba da se bore za slobodu itd. i budala ode kod njega. Oni dožive svoj reunion, sve je odjednom ponovo bajno i sjajno. Jadna Diotima mora ne samo da bude sama na svom ostrvu, nego još i da čita pisma ove budale koja joj piše kako mu je divno sa bivšim. A onda još i dobija "it's not you, it's me pismo" i jadna svisne. U međuvremenu, Hiperion se kao seti da ipak želi da bude sa njom, jer je ona nešto najbolje što mu se u životu desilo. Bivši ga ostavi jer ne želi da drži sveću. PLOT TWIST. Diotima je mrtva. Hiperion je ponovo sam sa svojim mislima.
April 17,2025
... Show More
Jaja, das ist bestimmt krasse Hochliteratur uns so. Der Anfan hat mir auch ganz gut gefallen, aber alle schreien und rufen die ganze Zeit alles was sie sagen, ich habe von einem Buch Kopfschmerzen bekommen
April 17,2025
... Show More
Ugh. It's like what you would have left if you took Wagner's music out of one of Wagner's operas. It's sentimental, overblown, nationalistic, and hero worshipping. This is the kind of stuff that you might expect on a bad day from the people who at their worst famously embody the idea of kitsch. It's lederhosen and cuckoo clocks in book form. I really didn't like it at all.

The only way that I was able to stomach Hyperion was to look at him as a self-parodying unreliable narrator or as a deeply closeted gay man who cannot admit his true sexual orientation even to himself, but try as I might I couldn't make either of those readings stick convincingly for more than a few pages at a time before I found myself dragged down again into the trite world of excess.

I've read and liked some of Mr. Holderlin's poetry. I can understand why he is so respected as a poet. One of the problems with Hyperion is that it attempts to express in the form of a novel things that would have worked much better in a poem that was 80% shorter. Usually I like prose works by poets who are able to carry over the subtlety, precision and richness of expression that is honed by writing verse. For example, I enjoyed Rilke's Diary of Malte Laurens Brigge and the prose works of Osip Mandelstam, but in this case Mr. Holderlin would have been better off sticking to poetry.
April 17,2025
... Show More
English: Hyperion; or, The Hermit in Greece
Good ol' Fritz Hölderlin is everywhere these days, as Germany is celebrating the 250th birthday of the famous, but also mysterious poet (www.hoelderlin2020.de). To fight my own ignorance regarding all things Hölderlin, I'm taking an online class on his only novel, the epistolary "Hyperion". Let's see how that goes.

EDIT: Full disclosure: After taking the class, I'm even more puzzled why this is considered a milestone. It's terribly pretentious and, frankly, slightly silly. I know some people will classify my opinion as heresy, but hey, I can live with that. This is the kind of literature that makes school kids hate books; in fact, it makes Iphigenie auf Tauris look like a super-deep pageturner.

Hölderlin documentary
Further reading / commentary: Hyperion / Empedokles
April 17,2025
... Show More
وقتی که بزرگ‌تر بشم بازم میام سراغ این نامه‌های سرشار از عشق و آزادی و جوانی و دوستی.
April 17,2025
... Show More
"Oh, i poeti hanno ragione; nulla è sì piccola e poca cosa, di cui non ci possiamo entusiasmare".

Romanzo epistolare. Iperione, il protagonista dell'opera, scrive una serie di lettere all'amico Bellarmino per descrivere i tumultuosi anni della sua vita trascorsi in Grecia, a vagabondare di luogo in luogo -d'altronde, il secondo titolo del romanzo è proprio "L'eremita in Grecia".

Elogio dell'amore. Un amore, quello tra Iperione e Diotima, che, per quanto rovente divampi, è destinato a consumarsi rapidamente e a ridursi in cenere.
"Che cosa è tutto quanto gli uomini han pensato in millenni, di fronte a un solo istante di amore? È pur la cosa più perfetta, più divinamente bella della natura! Colà guidano tutti i gradini sulla soglia della vita, di là veniamo, colà andiamo!"

Elogio dell'amicizia. Iperione incontra Alabanda, un uomo con cui condivide lo spirito zingaresco e la propensione all'avventura e al rischio. Combatteranno assieme per la liberazione della Grecia dai Turchi, ma l'esito sarà tutt'altro che brillante. Un rapporto intimo, solidale, che in più occasioni mi ha ricordato un sentimento d'amore tra il detto e il non-detto.
"L'amore generò il mondo, l'amicizia lo rigenererà".

Elogio della Grecia. Iperione decide di allontanarsi dalla sua Diotima per recarsi a combattere per la liberazione del suolo greco. La Grecia è dipinta come un quadro dai colori nitidi, vivaci, da cui spicca la bellezza del paesaggio e l'armonia, tanto rara quanto preziosa, tra l'uomo e la natura.
"Amo questa Grecia al di sopra di tutto. Essa porta il color del mio cuore. Ovunque si guardi, giace sepolta una gioia".

Proprio nel segno di quest'armonia si conclude il romanzo che, a mio parere, viaggia più verso la poesia che verso la prosa. Un linguaggio lirico, prezioso, sublime (ma mai ridondante e ampolloso!) rende la lettura molto scorrevole e piacevole.
April 17,2025
... Show More
+1 star for the line "O ein Gott ist der Mensch, wenn er träumt, ein Bettler, wenn er nachdenkt..." (Man is a god when he dreams, a beggar when he thinks."
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.