.



«هیپریون» فردریش هُلدرلین تشابهاتی با «رنج‌های ورتر جوان» گوته دارد که مهم‌ترینش، زاویه خاص پرداختن شاعران به طبیعت و عشق است. برای نشان دادن موضع ستایش‌آمیز هُلدرلین نسبت به طبیعت در این کتاب، نیاز به آوردن نمونه نیست. ستایش طبیعت در جای‌جای این کتاب جاری است و نیاز به استدلال ندارد.

«طبیعت به یقین خدایی است، چرا که دست شما در ویران کردن او باز است و او با این همه پیر نمی‌شود. و به رغم شما به زیبایی زیبا می‌ماند!»

در موضوع عشق هم نیازی به قلم‌فرسایی نیست، دوستی چنان با ابعاد مختلف در این رمان عجین گشته که هر کسی با خواندن چند صفحه‌ای از آن، به اهمیت این موضوع در کتاب پی می‌برد. دو شخصیت آلاباندا و دی‌یوتیما به خوبی، لایه‌های مختلف محبت‌ورزی بین انسان‌ها را یک‌جا نمایانده‌اند که در کمتر کتابی به چشم می‌خورد.
یک تفاوت بزرگ بین «رنج‌های وِرتر جوان» با «هیپریون» (که با فاصله ۲۵ ساله منتشر شده‌اند) این است که اولی بنیادی مسیحی دارد اما دومی کاملاً معطوف به یونان نگاشته شده است. البته این به معنی غیبت یونان در کار گوته یا غیرمسیحی بودن اثر هُلدرلین نیست، اما کانون روایت در هرکدام از کتب یادشده کاملاً مشخص است. سلوک ورتر در کار گوته، بی‌شباهت به مسیح نیست و ساختار کتاب هم بر نوعی رستگاری مسیحایی بنا شده است. اما هُلدرلین تمام و کمال به یونان پرداخته و ظاهر و باطن کار را به خدمتِ نمایش روح یونانی درآورده است. از طراحی خود شخصیت هیپریون (که از اساطیر یونان آمده) تا پیرنگ داستان (که مبتنی بر احیای یونان در دوره جدید است)، همه در خدمت ظاهر شدن چیزی است که می‌توان جوهر تمدن یونانی نامید.

در این کتاب، شخصیت‌پردازی و فضاسازی به اتحاد رسیده‌اند. هیپریون نمونه کامل شخصیت‌پردازی یک تمدن است (که البته نمونه چندانی در ادبیات ندارد.) موضوع رمان هُلدرلین، برآمدن یونان در عصر حاضر است. این همان ایده بزرگ بسیاری از متفکرین آلمانی در قرن هجده و نوزده است که به صورت داستان درآمده. مگر هگل در فلسفه خویش، غیر از این مسیر می‌رود؟

از زبان هیپریون: «من در بالای ویرانه‌های آتن با شوق و اراده دهقانی ایستاده بودم که بر بلندی‌های زمینی بایر. و آن زمان که دوباره به سراغ کشتی بازمی‌گشتیم، با خود گفتم آسوده بخواب، آسوده بخواب، ای سرزمین خمود! چندان نمی‌کشد که زندگی نو از دل تو جوانه خواهد زد.»

هُلدرلین که هم‌سن و هم‌درس هگل نیز بوده، با امید فراوان به استقرار جمهوریت آلمانی مبتنی بر جهان یونانی پرداخته و لوازم آن را نیز در خلال داستان پی گرفته است. او چون هگل در نگریستن به یونان، تنها آلمان جدید را آماده میزبانی از خورشید طلایی یونان باستان می‌داند و بیش از همه چیز در پی اتحاد آن روح با این جسم است. و باز مانند هگل، دیالکتیک نزد وی نقش اساسی در گشودن راهی نو و پیشرفت امور دارد و مقصود را از پی این تقابلات می‌جوید. مقابله‌های امور متضاد را به وفور می‌توان در رمان او دنبال کرد. شاید مهم‌ترین این رویارویی، تقابل آلاباندا و دی‌یوتیما باشد. در ظاهر این تقابل چندان حیاتی نیست، ولی اگر به غایت کتاب و ساختار آن توجه کنیم، متوجه این شکاف عظیم خواهیم شد. اگر اثر را معطوف به احیای یونان بدانیم، نقطه عطفی در آن خواهیم دید که همانا همراهی هیپریون با آلاباندا برای آزادسازی یونان است. تا پیش از آن، هیپریون هم‌دم دی‌یوتیما و طبیعت است و یونان، در اذهان جمع آن‌ها زنده است؛ اما با تصمیم بزرگ او برای جنگیدن، قهرمان از انفعال خارج می‌شود و فعالانه برای آزادسازی یونان کنونی (و پیاده‌سازی ایده احیای یونان کهن در همان جغرافیا) عمل می‌کند. این روگردانی از دی‌یوتیما و همراهی با آلاباندا یک اتفاق ساده نیست، بلکه تجلی اصل ایده او درباره یونان است. گذر از یک نوع مواجهه با مدینه فاضله (با محوریت ذهن و تاریخ و فرهنگ) به مواجهه‌ای فعال با آن است (که عمل و جغرافیا در مرکز آن قرار دارند). خروج از سخن‌پردازی و ورود به دنیای حماسه است.

از نظر توجه به مقوله عشق نیز، این نقطه باز یک نقطه عطف است. در آراء سقراط درباره دوستی، یک نقطه تمایز اساسی وجود دارد. سقراط به دنبال نوعی از دوستی است که شائبه هیچ چیزی بیرون از عشق در آن وجود نداشته و خالص و محض معطوف به محبت باشد. از این روست که همان ابتدا، عشق مرد و زن را کنار می‌گذارد، چون این محبت را وابسته به نیاز مادی دو طرف رابطه می‌داند که هیچ‌گاه به عشق خالص منجر نمی‌شود. میان دو مرد نیز، عشق واقعی زمانی خود را نشان می‌دهد که تنها وابسته به ایده‌ها (و فضائل انسانی) باشد. رابطه هیپریون و آلاباندا دقیقاً از همین جنس است. آن دو هم‌دیگر را تنها به خاطر ایده متعالی مشترکشان دوست دارند و نه منافع شخصی یا گروهی، یا نیازهایی از جنس دیگر. بنابراین جدا شدن هیپریون از دی‌یوتیما و خروج از انفعال، در واقع یک سلوک سقراطی (مبتنی بر دیالکتیک) است که او را به عشق حقیقی و همراهی با هم‌رزمش برای احیای یونان کهن می‌رساند. اما این دیالکتیک روی دیگری هم دارد که دیگر هگلی نیست.

روی دیگر این داستان، شکستی است که جنگ آن‌ها همراه روس‌ها علیه ترک‌های عثمانی به همراه دارد. هُلدرلین این شکست تاریخی را در رمان خویش، به نوعی پیش‌بینی تمدنی تبدیل کرده است. این شکست، اعلامِ جدایی مطلق یونان فعلی از روح یونان است. هجرت هیپریون به آلمان نیز در واقع از سر ناچاری و برای رهایی از سرگردانی است. آمدن او به آلمان بدین معنی است که روح یونانی مکان و جغرافیایی جز آلمان ندارد. این همان موضع مشهور هگل است. هگل به آینده جمهوری در آلمان خوشبین بود تا بالاخره مدینه فاضله یونانی در آن‌جا محقق شود. اما ورود هیپریون به آلمان نیز درد او را دوا نمی‌کند. در آلمان نیز سرخورده می‌شود چون دیگر نه دی‌یوتیما همراهش هست نه آلاباندا، یعنی دنیایی بدون عشق که فقط منافع مادی، شهر را می‌سازد. هیپریون از این آلمان نومید می‌شود و چشمش را بر آینده می‌بندد.

«ملتی از هم پاشیده‌تر از ملت آلمان به تصور من درنمی‌آید. تو پیشه‌ور می‌بینی، ولی انسان نه، اندیشمند، اما انسان نه، کشیش، اما انسان نه، آقا و بنده می‌بینی. و جوان و پیر هم، اما انسان هیچ. آیا این همه شباهتی به میدان جنگ ندارد که در آن دست و پا و همه‌ی اندام‌ها تکه‌تکه از هم جدا افتاده‌اند و در همان حال خون ریخته‌ی جان در خاک فرو می‌رود؟»

این همان هُلدرلینِ مورد علاقه منتقدین روشنگری است. این جلوه از هُلدرلین (با ابعاد دیگرش) همان است که هایدگر را بر سر ذوق می‌آورد. آنچه اهل متافیزیک نتوانستند متوجه شوند، شاعر در وضعیت انسان متجدد دیده است. هُلدرلین افق را گشوده نمی‌بیند و در غم آینده‌ای بدون روح یونانی، می‌سوزد. البته آلمان در قرن نوزده، همان راهی را رفت که هگل بدان توجه داشت. حتی بعدها هم که علیه جهان هگلی شوریدند، بر مسیری رفتند که همچنان متافیزیک دایرمدار آن بود. آنقدر رفتند تا به شکست‌های بزرگ دو جنگ جهانی رسیدند. پس از آن، زیر سایه آمریکا، شده‌اند همان آلمانی که هُلدرلین می‌دید؛ هیچ نیست مگر کار و پول و منفعت اقتصادی.

«هیچ چیز مقدسی نیست که تقدسش زدوده نشده و تا به پایه‌ی ابزاری حقیر بی‌شأن نشده باشد در دست این ملت. و آنچه حتی در اجتماع وحشیان بسا خلوص خدایی خود را حفظ می‌کند، این بربرهای همیشه چرتکه‌انداز چنان به کارش می‌بندند که پیشه‌ای روزمره را. و چیزی جز این هم بلد نیستند، زیرا جایی که آدمی یک بار چنین بار آمد، فقط و فقط به هدف خود خدمت می‌کند، فقط در جستوجوی فایده‌ خود است و دیگر شوقی و شیدایی‌ای نشان نمی‌دهد و شکر خدا، همیشه سنجیده و متین می‌ماند.»

در این نقطه، یعنی در آستانه فروپاشی رویای آلمانی یونان‌بنا، «فاؤست» خود را نشان‌مان می‌دهد. گوته در «فاؤست» هم همین ایده احیای یونان را پیش می‌گیرد و شکست آلمان جدید را پیش‌بینی می‌کند. اما او به دلیل تعلقی که به مسیحیت دارد، نوعی رستگاری اخروی را نوید می‌دهد. اگر کسی «هیپریون» را دقیق بخواند، ناچار از بازخوانی «فاؤست» خواهد بود.

هُلدرلین را باید در دیالکتیکی بین هگل و هایدگر خواند، و البته باید دیالکتیک هُلدرلین و گوته را هم دید. از دل این تضادها، ممکن است رگه درخشان ایده «گفت‌وگو» را پیدا بکنیم که دیالکتیک را از بن‌بست خارج خواهد کرد. گفت‌وگوی هُلدرلین تنها با یونان است و البته تجدد آلمانی، اما گفت‌وگوی گوته ابعاد بسیار و لایه‌های زیادی دارد؛ با آلمان، با یونان، با ایران، با مسیحیت و با اسلام.


بخش های منتخب کتاب:
هیچ نمی‌داند چه گناهی می‌کند اویی که می‌خواهد جامعه را به مدرسه اخلاق بدل کند. هرچه باشد، جامعه را درست همین به جهنم تبدیل کرده که خواسته‌اند حتماً به بهشت تبدیلش کنند.

ما زاده می‌شویم برای هیچ، دل می‌بندیم به یک هیچ، یقین می‌یابیم به هیچ، و خود را از توش و توان می‌اندازیم در راه هیچ، تا که سرانجام در کام هیچ فرو می‌رویم.

دیگر به گل نمی‌گفتم که تو خواهر منی! و به چشمه‌ها که: ما از یک تباریم!

هیچ چیز نمی‌تواند چنان بلند برببالد، و چنان عمیق افول کند که انسان.

ای شمایانی که از پی آن متعالی‌ترین و خوب‌ترین وجود در جست‌وجویید، در جست‌وجو در کنه دانش، در قیل و قال کوش و کار، در تاریکی گذشته و هزارتوی آینده، در ژرفاها و آن سوی ستاره‌ها! آیا نام او را می‌دانید؟ نام اویی را که یکی است و همه‌چیز؟ نام او زیبایی است.

هرآنچه زیباتر، مقدس‌تر.

روح هراندازه معصوم‌تر و زیباتر، رفتارش با دیگر موجوداتِ سعادتمندی که بی‌جان‌شان می‌نامیم صمیمانه‌تر.

چنان که برای تو، از معلمم آداماس می‌گفتم، و از روزهای تنهایی‌ام در اسمیرنا؛ از آلاباندا، و اینکه چه شد که ترک هم گفتیم، و هم از بیماری درک‌ناپذیر جانم تا پیش از آمدنم به کالائورآ.

عقل صرف، منطق صرف همیشه‌شاهان شمال(اروپایـ)ـند. ولی تا به حال هرگز عقل صرف چیزی عاقلانه، و منطق صرف چیزی منطقی به بار نیاورده است.

آن امین بذر قرآن افشاند و ملتی به بزرگی یک جنگل بی‌کران برایش فرابالید.

من در بالای ویرانه‌های آتن با شوق و اراده‌ی دهقانی ایستاده بودم که بر بلندی‌های زمینی بایر. و آن زمان که دوباره به سراغ کشتی بازمی‌گشتیم، با خود گفتم آسوده بخواب، آسوده بخواب، ای سرزمین خمود! چندان نمی‌کشد که زندگی نو از دل تو جوانه خواهد زد.

ملتی از هم پاشیده‌تر از ملت آلمان به تصور من درنمی‌آید. تو پیشه‌ور می‌بینی، ولی انسان نه، اندیشمند، اما انسان نه، کشیش، اما انسان نه، آقا و بنده می‌بینی. و جوان و پیر هم، اما انسان هیچ. آیا این همه شباهتی به میدان جنگ ندارد که در آن دست و پا و همه‌ی اندام‌ها تکه‌تکه از هم جدا افتاده‌اند و در همان حال خون ریخته‌ی جان در خاک فرو می‌رود؟

هیچ چیز مقدسی نیست که تقدسش زدوده نشده و تا به پایه‌ی ابزاری حقیر بی‌شأن نشده باشد در دست این ملت. و آنچه حتی در اجتماع وحشیان بسا خلوص خدایی خود را حفظ می‌کند، این بربرهای همیشه چرتکه‌انداز چنان به کارش می‌بندند که پیشه‌ای روزمره را.و چیزی جز این هم بلد نیستند، زیرا جایی که آدمی یک بار چنین بار آمد، فقط و فقط به هدف خود خدمت می‌کند، فقط در جستوجوی فایده‌ی خود است و دیگر شوقی و شیدایی‌ای نشان نمی‌دهد و شکر خدا، همیشه سنجیده و متین می‌ماند.


طبیعت به یقین خدایی است، چرا که دست شما در ویران کردن او باز است و او با این همه پیر نمی‌شود. و به رغم شما به زیبایی زیبا می‌ماند!

دلخراش است دیدن شاعران شما، و هنرمندانتان، و همه آنهایی که هنوز جان شکوفا را ستایش می‌کنند، آن‌هایی که زیبایی را دوست دارند و می‌پرورند. دردا بر این بی‌نوایان! آنها در جهان زندگی‌ای دارند به غربت بیگانه‌ای در خانه خود.

Der zweite Durchgang des Hyperion bestätigt größtenteils meine ursprüngliche Bewertung. Hölderlins Sprache kann mich immer noch begeistern. Natürlich ist das übertriebene Pathos für unser heutiges Empfinden gewöhnungsbedürftig und hart an der Grenze zur Schwülstigkeit (manchmal ganz klar darüber). Doch ist man in der richtigen Stimmung, hat sich etwas auf den elegischen Ton eingelassen, können Hölderlins Sätze einen ganz eigenen Zauber entwickeln. Dann wird man mitgerissen auf der exzentrischen Bahn von Hyperions Lebensgeschichte. Ein steter Wechsel zwischen größter Euphorie und abgrundtiefer Verzweiflung. Angetrieben von der Sehnsucht die goldene Mitte zu finden, einen Zustand der Harmonie zu erreichen, der die Dissonanzen der Welt überwindet. Eines zu sein mit Allem. Ἓν καὶ Πᾶν (altgr. hen kai pan).

So weit so gut. Die Kehrseite ist die, dass Hölderlin keine glaubhaften Figuren zeichnen kann. Seine Charaktere sind alles leblose Idealtypen, welche lediglich dem Zweck dienen, das zugrundeliegende mythologisch-philosophische Konzept darzustellen. Dazu ist die Form des Briefromans meiner Meinung nach ebenfalls nicht besonders gut gewählt. Nimmt man noch die zahlreichen Anspielungen auf die griechische Antike dazu, wird deutlich, dass der Hyperion für heutige Leser einige Schwierigkeiten bereithält. Man kann den Roman zwar einfach so lesen und die Sprache auf sich wirken lassen. So habe ich es beim ersten Mal gehalten. Wer sich allerdings eingehender mit dem Text auseinandersetzen möchte, sollte unbedingt auf eine kommentierte Ausgabe zurückgreifen (Hyperion / Empedokles). Da merkt man erst wieviel einem zuvor entgangen ist. Mein Fazit: Das dritte Mal frühestens zum 300. Geburtstag im Jahr 2070.

Friedrich Hölderlin knows his magic and will twist you upside-down with his lyrical paradoxes. It will raise you up through the ash of creation, vibrating on a higher level of consciousness until the "masterpiece" is complete.

"We are nothing; what we are searching for, is everything."
"The highest words have to resound lively into the highest souls."

نمره ی واقعی: دو و نیم

شاعرانگی، نقطه ی قوت کتاب

به نظرم قضاوت درست در مورد این کتاب تنها در حالتی ممکنه که جنبه های مختلف رو از هم سوا کنیم. آنچه به نظرم برجسته ترین عنصر این کتاب رو تشکیل میده، شاعرانگی ( به معنی توصیف ها و استعارات و تشبیهات و بعضا تلمیحات زیبا ) است - البته نمی شه منکر شد که خیلی جاها من خواننده حس می کنم به خیالم داره تجاوز می شه از بس توصیف درش زیاده

جمع کمی به جای سنتز کیفی

در مقدمه ی کوتاه اثر، هولدرلین میگه این کتاب نه تفکر نابه و نه لذت صرف. این نگاه در اون زمان چیز رایجی بوده. چنانکه مثلا شیلر هم در رساله هاش در مورد تربیت زیباشناختی به جمع اضداد - عقل و احساس، دولت و فرد و ... - اشاره کرده. اما واقعا جای سؤال داره که آیا با جمع کمی چیزهای متضاد افقی تازه گشوده می شه یا نه - جمع کمی یعنی اینکه مثلا در یه جای داستان وسط حرف های رومانتیک یهو بحث دولت و اقتدار مستبد مطرح می شه. به نظر من این گردآوری کمی صرفا فریب خوده. اگه قراره میان دو امر متضاد جمع کرد باید سنتزی صورت بگیره در حالتی بالاتر

این اثر نه داستانی است نه تحلیلی-فلسفی

اگر کسی در این اثر دنبال داستان بگرده چیزی پیدا نمی کنه. کل داستان - با همه ی جزئیاتش - بعیده یک صفحه بشه. پس داستان نامیدن این اثر کار اشتباهی است

اگر کسی دنبال تفکرات هولدرلین می گرده و فکر می کنه در صفحات این کتاب می تونه با تحلیلی از جهان و انسان روبرو بشه، در اشتباهه. طبق یادداشت های من صرفا نامه های صفحات 121، 149 و 239 دارای تحلیل و توضیح - و حتی اشاره به - مباحث فکری هستند. بقیه ی کتاب توصیف اندوه و علاقه و وجد هیپریونه. به نظرم اگر می خواهید نظرگاه فلسفی-اجتماعی-هنری هولدرلین رو بفهمید به همین سه نامه ی مذکور مراجعه کنید

عواطف (غیر/فرا)انسانی در این کتاب

علی رغم جذابیت های توصیفی در باب عشق و علاقه و حالات انسانی، علاقه هیپریون و دی یوتیما به نظرم خیلی غیرانسانی - فرانسانی - تصویر شده. حتی باید بگم دی یوتیما صرفا وسیله ای شده برای تعریف از خود هیپریون - که من چقدر باحالم و الهیم و این حرفا. دی یوتیما بی هویته - صرفا موجودی است زیبا و الوهی که هیپریون ازش بهره می بره. برای من حرف های رد و بدل شده واقعا حرف هایی نیست که میان انسان ها رد و بدل می شوند آن هم اگر هر دو طرف رابطه را باشعور بدانیم نه یکی را صرفا زیبا ولی مثل کودکان ساده و دیگری را متفکر و کاشف این زیبایی

هولدرلین چه می گوید

هولدرلین معتقد است یونانیان به دلیل مشاهده ی زیبایی جاوید یا حقیقت مطلق توانستند تمدن شکوهمند یونانی را برپاسازند. این زیبایی جاوید یا حقیقت مطلق کشف عنصر الهی وحدت بخش در انسان ( و طبیعت ) است. آنها پی بردند که خداوند در انسان حاضر است و نباید خدا را در ساحتی یک سره متعالی جست. نباید رابطه ی انسان با خدا از جنس نتزیه و هراس باشد. خدایان انسانی و هنر انسانی یونان گواه این کشف است. به زبان فلسفه این همان "هن دیافرون هه آتو" ( یگانه ی در خود متمایز ) هراکلیتوس است. عقلانیت با جزئیات سروکار دارد و جزئیات معنا و جایگاهی نمی یابند مگر در سایه ی کل. این کل همان یگانه ی مذکور است. به همین دلیل فلسفه در یونان شکل می گیرد و بنیادی شاعرانه دارد

جهان امروز به دلیل خصلت صنعتی و منفعت جویانه و اتمیسم حاصل از این روند، دسترسی به آن یگانه ی شامل را از دست داده و از همین رو هم از نظر اجتماعی و هم فلسفی از دست رفته است. انسان های آلمان روزگار هولدرلین مبدل به کسانی شده اند منفعت جو و دائم در پی چرتکه انداختن با اخلاقی "متین" و روحیه ای "همه چیز آزما". دیگر اثری از آزادی و انجام دادن کار با دل و جان نیست. قاعده و قانون انسان را به بند کشیده است و خلاقیت، الوهیت و هنر را به زوال کشانده است

حاشیه: شباهت های لحنی و حتی زندگی نامه ای با نیچه آنقدر هست که به نظرم تحقیقی مفصل می طلبد مقایسه ی این دو

What a marvel, what a work of art! I read this novel slowly, relishing each letter in turn. It inspired me and moved me. Truly, a masterpiece!

رمان شاعرانه... سخت است نام رمان را تنها برايش بكار برد... هيپريون حتما فيلسوف است... اما قبلش شاعر است...حتما ايده آليست است... اما قبلش شاعر است...شاعر طبيعت... شاعر عشق... چقدر بى آلايش است اين انسان... چقدر زلال... مدام تصوير خود هلدرلين جلوم بود و جنونى كه در عشق به آن رسيد... هيچوقت هم درمان نشد... مگر جنون عشق درمان دارد؟... اما هيپريون عاشق آرمانش بود... همه چيزش را پاى آن گذاشت...شكست خورد... اما مجنون نشد....اى واى هلدرلين! اى واى.... اما تو سال ها مجنون ماندى...

I kept reading here and there that Holderlin influenced many philosophers and poets. I read Hyperion partly because I read his name many times and I didn't know why he is so influential. Now I know.

Even if I read the translation rather than the German version of Hyperion, the ideas enclosed in it are interesting enough to ignore the loss in translation.

there are some good parts to this book. the main thing i had trouble with is the exultation of suffering as a means to edification. one can easily see where this attitude led in the history of germany ... to be fair to hölderlin though, he is against german ideology in many senses.

another aspect of the novel i did not care for was the reverence of "nature." revering greek culture is one thing, but combining it with nature worship is quite another.

don't get me wrong, the rating doesn't really reflect the book itself. i love german romanticism / idealism. hyperion, however, is not a very good example of it.

definitely there are some beautiful phrases; it makes me want to read his poems.

بخوانیدش بخوانیدش
چندین بار هم بخوانیدش

So Hyperion has become a hermit and he’s writing letters to his friend Bellarmin explaining why. Basically the world is shallow and corrupt and it is impossible to achieve the exalted, unified soul that a genius deserves while existing among the common run of humans. Hyperion wants a purity and nobility and freedom of heart. Not possible. Hyperion wants communion with nature. Not possible. The story is a kind of bildungsroman of how he learned these frustrating facts, describing a heartfelt friendship, a profound romance, and the prospects of heroism in war turning to disillusionment.

The book reminded me of Thus Spake Zarathustra A book for all and none in its disgust for ‘the herd,’ its exhortations to be a complete and fully-realized human being, and the thirst to renew society. These ideas held me through the first part, as Holderlin laid out their aspirations. After that, however, I didn’t actually enjoy the book much. He goes for the mystical in his prose, but with overlong descriptions that probably worked in his day but which feel belabored to the modern reader. He did take me to a different place, though, with his descriptions of the Greek isles and constant invocations of ancient figures and myths. In this regard the book conjures a Lawrence Alma-Tadema painting for me, or one of Respighi’s symphonic poems.

I suspect allegory here but I wasn’t engaged enough with the text to care about unriddling it. Or maybe I just wasn’t in the mood. There are some great lines in the first part. Like: “Why does man so strive for bondage when he could be a god!”

Friedrich Hölderlin is considered one of the most influential and epochal European poets. He was a friend and contemporary of Hegel, Schlegel, and Schiller; his scant literary career spanned the revolutionary decade after 1792. His lyrics in praise of mad poets, his call for a revival of pagan antiquity in literature (he translated Pindar and Sophocles) and in politics (he favored democracy), make him an exemplary Romantic. Neglected in his own time—he went "mad" at 36 and spent the second half of his life in a charitable carpenter's tower—he was nevertheless praised by Nietzsche and then "revived" in the early 20th century, when he became an influence on literary and philosophical modernism (Rilke, Heidegger, Celan). Nevertheless, in the English-speaking world, he remains neglected, upstaged not only by comparable English poets (Shelley, Keats), but also by French proto-modernists like Baudelaire.

If poetry is, as the proverb holds, what's lost in translation, then fiction might offer a more welcoming approach to this crucial German Romantic poet's themes and obsessions. His sole novel, Hyperion (published in two volumes in 1797 and 1799), still presents challenges to the modern reader, however. We have inherited a theory and practice of fiction that goes back to Flaubert: it calls for the novelist to dramatize vivid scenes and describe particular settings in precise and visually-evocative language, all under the sign of irony, because the writer and the reader are in a position to measure the gap between the characters' desires and the reality of the world. An earnest rhapsody like Hyperion is curiously unreadable by these standards. Hölderlin's novel is the passionate outpouring of its narrator, more concerned to chart the development of his feeling than the outward facts of the world. As his character develops, he becomes highly aware of and articulate about the ironies to which fate has subjected him. Irony is built into the novel's world—life does not give Hyperion what he wants or expects—but not of its literary form.

Hyperion is an epistolary bildungsroman. The titular protagonist writes a series of letters to a German friend, Bellarmin, retrospectively narrating the experiences of his life from childhood to his present isolation. (Since Bellarmin never replies, and since Hyperion's narrative is essentially unbroken, it is only nominally a novel-in-letters, perhaps Hölderlin's concession to the most prominent fictional style of time in such writers as Richardson, Rousseau, and the early Goethe.)

Hyperion is a Greek of the late 18th century, growing up in what he regards as a poisonous period in a country bereft of its antique glory, languishing as a backwater under Ottoman rule. In his childhood and youth, however, he is inducted into the splendors of nature and antiquity, which allow him to transcend, if only in his mind, these grim circumstances. His first tutor is a wandering sculptor named Adamas ("he wanted men, and he had found his art too poor to create them"), who introduces him to the Greek past before leaving for "the depths of Asia" where "a people of rate excellence was said to be hidden." He tells Hyperion before he departs, "There is a god in us."

Then, and more consequentially, Hyperion meets Alabanda, a beautiful and promising youth with whom he shares a kind of Platonic—in every way—love affair:

We had gone to the countryside together, sat intimately embracing in the dark shade of the evergreen laurel, and looked together in our Plato, where he speaks with such wondrous sublimity of growing old and rejuvenation, and our eyes rested now and again on the mute, leafless landscape, where the sky played more beautifully than ever with its clouds and sunshine around the autumnal, sleeping trees.

Unfortunately, Hyperion discovers that Alabanda is a member of a radical secret society, the League of Nemesis, and breaks off their relationship. The novel never quite makes clear what these illuminati stand for or propose to do, but Hyperion appears to recoil, in his sole meeting with them, from their rhetoric of radical destruction, foreign at this stage of the narrative to his pacific and lyrical sensibility:

Then we would say to you that we are here to clear the earth, that we gather the stones from the field and smash the hard clods of earth with the hoe and dig furrows with the plow, and grasp the weed by the root and cut it through at the root and tear it out together with the root, so that it may wither in the sun's blaze.

Hyperion, in keeping with his Platonism, poetically intuits that our divine souls are stranded in a hostile world of alien matter: "We dwell here below like the diamond in the mine." After Alabanda, though, Hyperion falls in love with a woman named Diotama. Together they explore the wonders of nature; under her influence, he modifies this earlier gnostic-style hostility toward nature and comes to see it as a cosmic unity of which we are all a part. Diotima tells him,

I like best to think of the world as a house of life, in which each being, without exactly thinking about it, reconciles itself to the other, and in which we live for the pleasure and joy of one another, simply because it comes thus from the heart.

He concludes that we, with our idealism, are not stranded in nature, but rather that "the ideal is what nature was." In other words, through the creative and aesthetic agency of human consciousness, nature becomes the ideal. The children of nature, we create the ideal—a motif readers will recognize from Hegel's philosophy. Also Hegelian is the novel's Hellenism. Hyperion and Diotima visit the ruins of Athens, and Hyperion dilates in situ on the glories of the unity in classical Greece of art and religion:

But it is certain that one nonetheless mostly finds mature man in the objects of their art. There is not the pettiness nor the monstrousness of the Egyptians and Goths; there is human mind and human figure. They run less than others to the extremes of the supersensual and the sensual. Their gods remain in the beautiful mean of mankind more than others.

If Hölderlin's Hyperion is named for a somewhat shadowy Greek Titan who fathered the sun and moon, Diotima's namesake is the prophetess of Plato's Symposium, who instructs Socrates on the ascension of love from body to spirit (Diotima, by the way, was also what Hölderlin called his paramour, his employer's wife, during the doomed love affair that partially inspired this novel). Appropriately, then, Diotima asks Hyperion to be "the educator of our people."

He chooses a different and more fateful mission, though: suddenly, Alabanda writes to Hyperion and asks him to join the war to liberate Greece from the Ottoman yoke. Brimming with self-reproaches for his lyrical inactivity and isolation ("Because you did not like doing servile work, you did nothing, and doing nothing made you morose and dreamy"), he throws himself into combat. Where one he had hymned nature and art, he now praises the dissolution of the individual in redemptive collective violence:

Servitude kills, but just war brings every soul to life. Gold attains the color of the sun when one throws it into fire! A man first attains his whole youth when he breaks fetters! He is saved only when he sets out and tramples the viper, the crawling century that poisons all beautiful nature in the bud!

On one of his first major campaigns, however, the soldiers under his command fall to plunder and rapine—the dream of an emancipatory war dies in him then. He tries to throw his life away by joining the Russian army in their assault on the Ottoman fleet, but is strangely spared. He plans to return to Diotima, yet she has pined unto death in his absence. In a letter—which, for me, is the novel's high point—she reproaches him for his war-like abandonment of poetry, but asks him not to mourn her, since her oncoming death is only her soul's freeing itself from nature:

Your maiden has wilted since you have been gone, a fire in me has gradually consumed me, and only a small remnant is left. Do not be appalled! All that is natural purifies itself, everywhere the blossom of life wrests itself freer and freer from coarser matter. […] O take the all-attempting men, take the fugitives back into the divine family, take them into the home of nature from which they have escaped!

With her death, he escapes to Germany, which gives Hölderlin the opportunity to decry the deficiencies of his own native land as a place opposite ancient Athens, a land where duty sunders body and soul:

I can think of no people more divided within itself than the Germans. You see artisans, but no men, thinkers, but no men, priests, but no men, masters and slaves, youths and adults, but no men—is this not like a battlefield on which hands and arms and all other limbs lie dismembered in heaps while the spilled life-blood seeps aways in the sand?

By the novel's conclusion, he has returned to Greece, where he lives as a hermit and recounts his life to his German correspondent. His ending would seem to be despair, yet the novel's final words are a promise to Bellarmin: "More soon." He may prove an educator yet.

The narrative structure of the bildungsroman as a genre is stadial, progressive, Hegelian: its protagonist reaches higher and higher planes of consciousness. Each previous stage of development is circumscribed by each new stage. Hyperion grows from a poetic love of beauty to a desire to act in the world; then experience teaches him the futility of action and the repose of nature, and he again retreats. The process only concludes with death; while he lives it cannot be finished, hence "More soon." Just before this promising sign-off, Hyperion expresses his final Heraclitean-Hegelian epiphany. At the end of the novel, he sees that violence and contradiction are needed to realize development—he grasps, that is, the necessity of the often excruciating experiences he has undergone:

The dissonances of the world are like lover's strife. In the midst of the quarrel is reconciliation, and all that is separated comes together again.

Hölderlin is an archetype of the unsung genius, a writer misunderstood by his contemporaries and championed only long after his death. Predictably enough, then, Hyperion is a novel well ahead of its time. Its intensely inward and subjective mode of narration and its portrait of the artist as a young man transcend the 18th-century epistolary novel to look forward to modernism. Hyperion's initial ecstatic praise of revolutionary violence, and his eventual disgusted recoil from the resulting carnage, anticipates the careers of so many 20th-century artists and thinkers.

The novel's style may admittedly be too heightened and abstract to please the contemporary reader. In his afterword to the Archipelago Books edition, the translator Ross Benjamin observes, "Stylistically, the text of Hyperion illustrates this drawing together of what is divided through a plethora of similes." But Hölderlin uses the novel's many similes not to vivify the settings or characters, as contemporary writer would; rather the tropes illuminate the philosophical abstractions Hölderlin wants to communicate. For example, "I truly let the appearances of the world pass by like fog in autumn"—a simile meant to let you understand what Hyperion thinks, rather than to allow you to see what he sees. As eloquent as Benjamin's translation is, the novel's full verbal merit in German necessarily remains unavailable in English, which puts the Anglophone reader at a disadvantage. Since I don't read German, I can only guess that the prose's verbal texture in its native language embodies Hölderlin's ideas so sensually that descriptions aren't needed. (An Anglophone corollary might be Walter Pater's Marius the Epicurean (1885), also a lyrical bildungsroman with an antique theme, also a philosophical and slightly abstracted fiction, but one of the most beautiful novels in the English language nevertheless.)

Even in translation, though, Hyperion deserves to be read for its precise notation of the poet's inner state, for its dithyrambs to ancient splendor and its futurist revival, for its radical songs of nature and death. Read it, too, to make the acquaintance of a writer too little appreciated, to this day, in the English-speaking world, a writer whose protagonist, ironically, commends the very end of language—an end that may not be silence but poetry:

Believe me, and consider what I say to you from the depths of my soul: language is a great superfluity. The best always remains for itself and reposes in its depths like the pearl at the bottom of the sea.

A German writing a love letter to greece? It was a different time all right. More than that it is a biographic tale about loss, love, romanticism etc. It mixes quite skilfully bildungsroman and epistolary writing, what were pretty much the fashionable writting gimmicks of its time. If you have a love for German Romantic literature and philosophy do give it a go. (If you liked Goethe's Werther, you'll probably like this)