Moving from meandering rich people problems, family conflicts and people that just don’t change, to three absolutely brutal final chapters set during the rise to dictatorship in Chile
You always think it will happen somewhere else, till it happens here

If The House of the Spirits would have been completely focused on the events of 1973 this would have been a definite 4 star book for me. The first 2/3 of the book felt like boring rich people problems with a pinch of magic: the main character was completely unclear for me, as was the world in general. We have unnatural beautiful people, with green hair, oracles and enormous poverty and wealth disparities. Initially the book feels like a pastiche on the writing style of One Hundred Years of Solitude, but soon it becomes clear that the magical powers of the characters are no more than interesting asides to the personal conflicts.

Paternalistic (and in general patriarchy oriented) society, including rape and needing to earn before the possibility of marrying form an important part, which gave me quite a surprise when I found out that large part of the book was actually set in the WW2 period. Strangely enough while reading I was reminded of Capital and Ideology of Thomas Piketty who has as one of his thesis the marriage of the educated left and the merchant right comes to mind. This alliance is very clear in The House of the Spirits, with violence and conflict reverberating through time and generations.

The personalities of the colorful family around Clara, Blanca and Alba seem fixed in terms of character, and they don’t seem to (be able to) learn from anything that happen to them. This might be surprisingly realistic but is also very dull in a sense. Everyone is described in long, winding passages, and turn out to be rather crazy in one way or another. And there is a lot of foreshadowing going on.

Around the final 1/3 of the book more dark themes take a prominent role. There is implied child incest with a nephew, abortions, and then the postwar political upheaval leading to the dictatorship.
The doomed love galore is traded in into for book burnings, torture, concentration camps, amputation and rape. All the Esteban monologues were in my view quite annoying, except for the last heartbreaking one, showing Isabel Allende to be quite a competent writer.

The more recent The Twilight Zone of Nona Fernández also covers the same topic, but then the fall of the dictatorship instead of the rise. In general the writing reminded me both of Carlos Ruiz Zafón and the historic parts of Everything Is Illuminated from Jonathan Safran Foer. An interesting read with more depth than I imagined when I was halfway into the book; it's not often I am so surprised by the direction a book takes.

خانه اشباح، رمانی از ایزابل آلنده نویسنده شیلیایی،‌ که در 1982 منتشر شد. ایزابل آلنده در نخستین رمان خود، که در تبعید نوشته شده است، سرگذشت یک خانواده شیلیایی را نقل می­کند که چهار نسل را در بر می­گیرد. زمان وقوع این رمان در آغاز قرن بیستم است و پایان آن در 1975، یعنی زمانی که دو سال از حکومت ژنرال آگوستو پینوشه گذشته بود؛ حکومتی که به دنبال سرنگونی خشونت آمیز سالوادور آلنده، رئیس جمهور شیلی و عموی نویسنده، در سپتامبر 1973 آغاز شد.منتقدان خانه اشباح را همواره با صد سال تنهایی (1967)، این رمان بزرگ خانوادگی نویسنده کلمبیایی،‌ گابریل گارسیا مارکز، ‌مرتبط می‌دانند. در این اثر موفقیت آمیز آلنده، که نشان دهنده سرنوشت خانواده تروئبا است، بخش‌های مهمی از تاریخ امروز شیلی به شیوه‌ای کاملاً نو توصیف می‌شود و روابط گوناگون اعضای آن را با یکدیگر به گونه‌ای مؤثر نشان می‌دهد. ضمناً تضادهای اجتماعی و عقیدتی، ‌که کشور شیلی را از هم فروپاشید و به دیکتاتوی منجر ساخت، توصیف می‌گردد.

I have a really hard time getting into magic realism, I'm more of a realism-realism kind of gal myself, so I was surprised when I started semi getting into this. Although, characteristically, I got more into the less magic/more realistic parts of the novel. I think this book wants to be some type of a feminist novel, but it falls short in so many ways. Now, I am not the type of feminist who goes out looking for feminist novels (big Roth fan here, actually) but I do have a problem with anything that pretends to be something that it's not.
The novel takes place over the span of three generations of women,but the majority of it is narrated from a man's perspective. And not just any man: a really scuzzy, evil asshole named Esteban who violently rapes women without remorse. Did I just say women? I meant girls. Like, early teens.
While the novel wants us to think of the three main women in the novel (Clara, Blanca, and Alba) as strong, Clara the Clairvoyant still chooses to marry Esteban. The novel doesn't mention the conflict of interest this might arouse. Nothing. And while we are supposed to think of her as wise and strong (she is explicitly referred to as such) she just turns her head the other way and even has children with him. When Esteban beats her until her teeth fall out, her assertion of power is to stop talking. The fact that a woman's silence in the face of abuse was presented as an assertive act kind of disgusted me.
Additionally, it seemed like a lot of the scenes in the novel were super grotesque just for the sake of being extreme. There is a part where one of the main characters, Alba, is being tortured (by men, of course) and as he shoves her face into a "bucket of human excrement" she has an epiphany. Who the hell has an epiphany when her face is buried in human shit? My friend Bruce said it best when he said "she ought to have been more concerned with holding her breath." It just seemed disingenuous.
And, not that I'm one to talk--hey, I wrote this review in 3 minutes--but her sentences had way too many words in them. It was like walking hip deep through snow, line by line. Would I recommend it? I won't say I wouldn't recommend it. I mean, it got this reaction from me, so it's worth something.

(Book 276 from 1001 books) - La Casa De Los Espíritus = The House of The Spirits, Isabel Allende

The House of the Spirits, is the debut novel of Isabel Allende. The novel was rejected by several Spanish-language publishers before being published in Buenos Aires in 1982. It became an instant best seller, was critically acclaimed, and catapulted Allende to literary stardom. The novel was named Best Novel of the Year in Chile in 1982, and Allende received the country's Panorama Literario award. The House of the Spirits has been translated into over 37 languages.

The story details the life of the Trueba family, spanning four generations, and tracing the post-colonial social and political upheavals of Chile – though the country's name, and the names of figures closely paralleling historical ones, such as "the President" or "the Poet", are never explicitly given. The story is told mainly from the perspective of two protagonists (Esteban and Alba) and incorporates elements of magical realism.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «خانه ارواح»؛ «خانه اشباح»؛ نویسنده: ایزابل آلنده؛ تاریخ نخستین خوانش: بیست و چهارم ماه آگوست سال2009میلادی

عنوان: خانه ارواح؛ نویسنده: ایزابل آلنده؛ مترجم: حشمت کامرانی؛ تهران، نشر قطره، سال1368، در656ص؛ شابک9643410218؛ چاپ دوم سال1377؛ چاپ سوم سال1379؛ چاپ ششم سال1385؛ شابک9789643410216؛ چاپ هفتم سال1395، در580ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان شیلی به زبان اسپانیا - سده20م؛

عنوان: خانه اشباح؛ نویسنده: ایزابل آلنده؛ مترجم: عبدالرحمن صدریه؛ تهران، نشر فردوس، سال1377؛ در515ص؛ چاپ دیگر تهران، دادار، شابک ایکس-964729414؛

ایزابل آلنده، برادرزاده‌ ی «سالوادور آلنده‌»، رئیس‌ جمهور درگذشته ی «شیلی»، در سال1942میلادی زاده شدند؛ پس از کودتای نظامی در «شیلی»، ایشان کشور را ترک کردند، و پس از یک سلسله مبارزات مردم، علیه دیکتاتوری «پینوشه»، و برکناری او، همراه بسیاری دیگر از مبارزان، و هنرمندان، به «شیلی» بازگشتند؛ «خانه ی ارواح» مهم‌ترین، و نامداررین رمان ایشانست، که یکی از آثار مهم ادبیات «آمریکای لاتین» به شمار می‌رود، و تاکنون به زبان‌های بسیاری ترجمه شده است

نقل از متن: (خانه ارواح: «نانا» همچنان برجای ایستاده بود، و دستهای چلیپا شده اش، شالش را بر سینه نگه داشته بود، «سورو» به نیمکت اشاره کرد، و «نانا» شرمگینانه جلو آمد، و کنارش نشست؛ از زمانیکه «نانا»، در خانه ی «سورو» زیسته بود، این اولین بار بود که اینهمه به اربابش نزدیک میشد؛ «سورو» برای خود و او، دو لیوان باده ریخت، و جام خویش را لاجرعه سر کشید؛ سر را میان دو دست گرفت، موهایش را چنگ میزد و با دندانهای به هم فشرده، دعایی غریب را زمزمه میکرد؛ «نانا» که شق ورق بر لبه ی نیمکت نشسته بود، وقتی گریه ی وی را دید، راحت نشست، و دست زم��ت و پر ترکش را، دراز کرد، و با همان لطفی که بچه های وی را، در طول بیست سال گذشته، تر و خشک کرده بود، با یک حرکت خود به خودی موهای «سورو» را مرتب کرد؛ «سورو» سر برداشت، و وقتی به این چهره ی جوان نما و استخوانهای گونه ی سرخ پوستی، و گیسوی گره شده، و دامان پهناورش نگریست، که همه ی زاد و رودش روی آن آروغ زده، جنبیده و به خواب رفته اند؛ احساس کرد این زن که به اندازه خود زمین، گرم و بخشایشگر است، میتواند او را تسلی دهد؛ پیشانیش را بر دامن او نهاد، و بوی خوش پیشبند آهاردارش را بویید، و چون پسرکی به هق هق افتاد، و همه ی اشکهایی را که در مقام یک مرد، در طول زندگیش نگه داشته بود، سرازیر کرد؛ «نانا» پشت وی را خاراند، و آرام تپ تپ به پشتش زد، و با زبانی که بچه های کوچک را میخواباند، با او حرف زد، و ترانه ای روستایی برایش خواند، تا آرام شد؛ همچنان در کنار هم نشسته بودند، و باده مینوشیدند و گهگاه که روزهای خوشی را، به یاد میآوردند، میگریستند؛ روزهای خوشی که «رزا» درون باغ میدوید، و پروانه ها را، از زیباییش، که تنها از ژرفای دریا میتوانست مایه گرفته باشد، میترساند؛ دکتر «کوئواس» و دستیارش در آشپزخانه، آلات و ادوات خوفناک، و کوزه های بدبو را آماده کردند؛ پیش بندهای لاستیکی پوشیدند، و آستینهایشان را بالا زدند، و پنهانیترین قسمتهای بدن «رزا» را زیرورو کردند، تا آنکه بدون کمترین تردیدی ثابت کردند، که دختر مقدار زیادی مرگ موش خورده است، دکتر ضمن شستن دستهایش در ظرفشویی، چنین نتیجه گیری کرد: ـ «قرار بوده زهر را سورو بخورد.»؛ دستیار که از زیبایی دختر جوان بیطاقت شده بود، نمیتوانست به رها کردن دختر، در آنحالت، که مثل نیم تنه ای دوخته شده مینمود، تن در دهد، و به دکتر پیشنهاد کرد، اندکی آن را مرتب کنند؛ آن دو مرد، برای حفظ جسد از تباهی، به کار روغن زدن و مالیدن خمیر مخصوص کفن و دفن پرداختند، و تا ساعت چهار صبح کار کردند، تا آنکه دکتر «کوئواس» گفت، آنقدر خسته و غمگین است، که نمیتواند کار را ادامه دهد؛ از آشپزخانه بیرون رفت، و «رزا» زیر دست دستیار باقی ماند؛ و او لکه های خون روی پوستش را، با اسفنج پاک کرد، لباس خواب گلدوزی شده اش را، روی سینه اش گذاشت، تا بریدگی از گلوگاه، تا عضو مادینگی اش را بپوشاند، و موهایش را مرتب کرد؛ سپس به جمع و جور کردن درهم برهمیهایی، که خودش و دکتر، به وجود آورده بودند، پرداخت؛ دکتر «کوئواس» وارد اتاق نشیمن شد، و «سورو» و «نانا» را دید، که از گریه و باده نیمه مست شده اند، و گفت: «ـ حاضر است؛ تا اندازه ای مرتبش کرده ایم، طوری که مادرش میتواند برود تو و نگاهش کند.»؛ دکتر به «سورو» گفت که تردیدهایش به جا بوده است، و در معده ی دختر همان ماده ی کشنده ای را یافته است، که در عرق پیشکشی موجود بوده است؛ آنوقت بود که «سورو» به یاد پیشگویی «کلارا» افتاد، و همه ی آرامش باقیمانده اش را از دست داد، زیرا نمیتوانست فکر کند که دخترش به جای او مرده است؛ خود را بر کف اتاق افکند، و نالید، که به خاطر جاه طلبی، و لاف و گزافهایش گناهکار است، هیچکس به وی نگفته وارد سیاست شود، در مقام یک حقوقدان معمولی، و مرد خانه، وضع بسیار خوبی داشته، و از این پس کاندیداتوری شومش را رها میکند، و از حزب لیبرال و فعالیتهای اجتماعی دست میکشد، و امیدوار است هیچ یک از فرزندانش هرگز وارد سیاست نشوند، که کاری است لایق قصابان، و دزدان سرگردنه؛ تا آنکه دل دکتر «کوئواس»، به رحم آمد و لطف کرد و او را مست کرد؛ مشروب از درد و رنج و گناهش قویتر بود؛ «نانا» و دکتر او را به بالا، به اتاقش خوابش بردند و لباسهایش را کندند، و توی رختخوابش خواباندند؛ سپس به آشپزخانه برگشتند، که دستیار آخرین دستکاریها را بر جسد «رزا» انجام میداد؛ «نیوآ» و «سورو» دل واله فردا صبح دیر بیدار شدند؛ خویشاوندان نشانه های عزا به خانه آویخته بودند؛ پرده ها را کشیده، و نوارهای درشت سیاه به آن زده بودند؛ دیوارها پر شده بود از دسته گلهایی که بوی خوش بیمارکننده شان، راهروها را آکنده بود؛ در اتاق ناهارخوری، نمازخانه ی کوچکی، برای مراسم تشییع برپا کرده بودند؛ در آنجا روی میز بزرگ، که پارچه ای سیاه با حاشیه های طلایی آن را پوشانده بود، تابوت سفید «رزا» با گل میخهای نقره ای قرار داشت؛ دوازده شمع زرد در شمعدانیهای مفرغی نوری کدر بر دختر میافکند؛ لباس عروسی تنش کرده بودند، و با تاجی مومی، به شکل گل بهارنارنج، که برای روز عروسیش کنار گذاشته بودند، موهایش را آراسته بودند)؛ پایان نقل از متن کتاب

تاریخ بهنگام رسانی 30/09/1399هجری خورشیدی؛ 30/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Disfruté mucho la lectura de La Casa de los Espíritus, de alguna manera desconfiaba por esos comentarios que siempre se hacen sobre escritoras como Isabel Allende, sin embargo, fue una bonita sorpresa encontrarme con esta historia. Sin duda hay en Allende una tradición que se puede rastrear a esos escritores que hicieron famoso el estilo del realismo mágico, pero no por eso la historia pierde sus tintes interesantes, puedo decir incluso que la narrativa juega con lo poético y es cómica en múltiples ocasiones a su manera y esto la hace lindísima en su universo. Hubo detalles que por supuesto me molestaron específicamente con el patriarca de la familia Trueba, pero todo se equilibraba con las vidas tan detalladas de los personajes femeninos, por supuesto que me encanté con Clara, incluso con la rebeldía de su hija Blanca y la fiereza de Alba. Las tres hacen un importante aporte a la literatura y sus personajes femeninos. Además de eso, todo personaje que desfilaba en la historia dejaba un aroma de querer saber más pero no por eso sentí que fuera incompleto lo que nos contaba: Las hermanas Mora, Pedro Segundo, El tío Nicolás, Amanda... todos tenían un papel perfecto para darle lo necesario a la trama.
En fin, creo que aún podemos ver similitudes con la actualidad en Chile y es importante seguir leyendo a Allende para recordar cada paso que se da en Latinoamérica.

اليوم الذى ستنتصر فيه الثورة والحرية والديمقراطية هو ذات اليوم الذى ستنطلق فيه الولايات المتحدة لدعم شاه إيران للإطاحة بمصدق وستبدأ فيه أيضاُ بدعم الجنرال بينوشيه للإطاحة بالليندى والقائمة تطول
رحلة جديدة فى أعماق أمريكا الجنوبية التى لا تختلف كثيراً عن بلداننا العربية، تاريخ طويل من الانقلابات العسكرية على الحكام المدنيين وتاريخ أطول من القمع والتعذيب والتنكيل بالمعارضين.
n  n
هذه المرة الرحلة ملائكية فى بداياتها بظهور كلارا بشخصيتها الرقيقة والعذبة بروحها المُعذبة بصدقها وشفافيتها، تقرأ الطالع وتنزوى على نفسها كثيراً، قليلاً ما تتحدث للناس تحب التأمل لا تهتم بشئون بيتها، تحب بصدق، أحبت إيستيبان ترويبا وأخته فيرولا، حزنت لوفاة والدها ووالدتها وأحست بأشلاء جثة أمها وذهبت وعثرت عليها وضعت طفلتها بجانب رأس أمها فى مشهد مأساوى وحزين، ما أن تطل كلارا بروحها الشفافة حتى تبعث ضياء ملائكية فى أجواء الرواية.
بيدرو جارثيا و بلانكا = الثورة
n  n
قصة حب جمعت ابنة الأغنياء بلانكا بابنة المزارع بيدرو جارثيا، الحب الذى يشبه الثورة لا يفرق بين غنى وفقير، أشقر أو أحمر، أبيض أو أسود، الحب الذى يجمع ولا يفرق، جمعهم الحب وفرقتهم نيران حقد الأب الطاغى المتغطرس الذى صعد على حساب الفقراء من الفلاحين، يتباهى بأن صاحب الأرض الوحيد الذى يسكن مزارعيه فى بيوت، ولكنه فى الوقت ذاته لا يعطيهم أجراً نظير عملهم فقط يعملون من أجل حاجاتهم الأساسية الغذاء والكساء فى المقابل جمع من خلف تعبهم وكدهم ثروة كبيرة أنفقها فى الوصول للقب سيناتور، الثورة والرئيس اليسارى قرروا تأميم مزرعته، وهو من حارب الثورة فى مهدها وخطط ودبر وأشترى السلاح اللازم للإطاحة بالثورة، لكن الثورة وكعادتها كانت متسامحة بسذاجة مع أعدائها حد الغباء فأطلق بيدرو جارثيا سراحه من محبسه، لينطلق يحرض على الديمقراطية ويدفع من ماله الخاص يدبر للإطاحة برئيس منتخب.
إيستيبان ترويبا = الثورة المضادة
n  n
الرجل العصامى الذى صنع أسطورته الذاتية وجمع ثروة استنفذها فى الوصول إلى مطامعه السياسية، الثرى النذل، الثورة المضادة فى أسوأ صورها، إلى أن يكتوى بنيران العسكر التى ما أن تصل إلى السلطة، لا تفرق بين موالى ومضاد ولا تضع اى اعتبار إلا للمصلحة العليا للمُنقلب وتسخر كل الطاقات لتثبيت أركان حكمه.
يقيناً موت خايمى فى النهاية كان جزاء وفاقاً لما قام به ترويبا بتحريض على الديمقراطية ولكن القدر خبأ لترويبا عقاباً أكبر من ذلك، باعتقال ألبا وتعذيبها لمساعدتها الثوريين على الهروب من أيدى العسكر، ألبا وهى جليسته وأنيسته الوحيدة فى شيخوخته وبعد موت كلارا ورحيل بلانكا لم يتبقى له سوى ألبا وها هم ينقضون عليها ويعتقلوها غير عابئين بكل ما قدمه لهم من مساعدات ويجرى تعذيبها وإهانتها على يد أبنه الغير شرعى جارثيا، ولم ينقذها من براثن العسكر إلا قوادة داعرة اعتاد العسكر على توطيد علاقاتهم بهن فى كل زمان ومكان.
أماندا وميجيل
n  n
خايمى = حادث إطلاق قنبلة الغاز على المتظاهرين فى عربة الترحيلات
n  n
الطبيب الثورى الذى أجبر على أن يخون واجبه ووظيفته ولكنه أبى أن يُصدر بياناً بصفته طبيباً معالجاً لرئيس الجمهورية المقتول والمُنقلب عليه من قبل جيشه ليعلن أن الرئيس كان مخموراً وأنتحر.
n  n
الآن سيدفعون الثمن!!!
أى ثمن؟ حياتهم كانت الثمن، حريتهم كانت الثمن، ولماذا يدفعون الثمن؟ مطالبتهم بالديمقراطية والحرية وتداول السلطة وهل كانت حياتهم هى المقابل؟
n  [image error]n
للأسف الجميع يُدرك ذلك بعد فوات الأوان.. بعد أن يُخرج العسكر ألسنتهم ويقولون أنتهى الدرس يا غبى

“Tenía la ternura torpe de quien nunca ha sido amado y debe improvisar.”

No tengo palabras… me ha encantado el mundo que Isabel Allende crea en este libro. Lo he leído con calma porque no quería que terminara ❤️
Creo que es muy interesante la visión feminista que tienen las 3 generaciones de mujeres (entendiendo el momento histórico en el que sucede la historia, claro) y tb como la autora ha sido capaz de hacer que pueda incluso sentir ternura por Esteban Trueba. Una maravilla

باراباس از دریا پیش ما آمد.

گفتار اندر مقایسه‌ی قلم خانم آلنده با قلم گابو
تاریخ به شکل اجتنباب‌ناپذیری تکرار می‌شود.
این پندی بود که پس از خواندن شاهکار «صدسال تنهایی» اثر گابوی عزیزم دریافت کردم و حال بار د��گر این پند را مرور کردم.

خانه‌ ارواح در ساختار بسیار شبیه و نزدیک به «صدسال تنهایی» است اما تفاوت‌های بنیادینی نیز با آن دارد.
قلم خانم آلنده بر خلاف قلم گابو از آن لطافت، شیرینی و ظرافتِ طنز مختص مردمان آمریکای لاتین بی‌بهره بود و با اینکه کتابش را به سبک رئالیسم جادویی که سبک مورد علاقه‌ی من است نوشته از المان‌های خیلی کم و محدودی برای این سبک استفاده کرده است.
درست است که به هیچ‌وجه نمی توانم خانم آلنده را صاحب سبک در رئالیسم جادویی بنامم اما حقیقتا از پس کار به خوبی برآمد.

گفتار اندر داستان کتاب
در این کتاب داستان سه نسل از خانواده‌ی دله‌واله را خواهیم خواند، داستان با زندگی «سورو دله‌واله» و «نیوآ» آغاز می‌گردد، با «استبان تروئیبا» و «کلارا» ادامه می‌یابد و با «میگوئل» و «بلانکا» به پایان می‌رسد.
خانه ارواح رمانی‌ست روان و شیرین اما تنها یک رمان ساده‌ی عاشقانه نیست، داستان یک زندگی‌ست.
زندگی به معنی تقابل‌های: مرگ و زندگی، رفاه و فقر، اشک و لبخند، حسرت و بهم رسیدن و نهایتا شکست و پیروزی.
خانم آلنده به خوبی سیاست را وارد رمانش کرده و در قالب یک داستان خواندنی حرف‌های خود را زده و پندهای زیادی برای ما بجا گذاشته و خواننده باید بداند که اصولا برای چه آرمانی می‌جنگد؟
اگر آرمانی وجود نداشته باشد، اگر مردم ندانند که چه می‌خواهند می‌شود سرگذشت «استبان تروئیبا» در این رمان و سرگذشت شخصیت‌های کتاب «فریدون سه پسر داشت» اثر عباس آقای معروفی.

به هیچ‌وجه به داستان کتاب ورود نمی‌کنم چون داستان سرراستی دارد و گفتن از داستان به هرشکل منجر به اسپویل می‌گردد.

گفتار اندر ستایش مترجم
کتاب از ترجمه‌ی روان و خوبی برخوردارد است و به همین جهت از این تریبون لازم دانستم بابت این ترجمه تشکری از مترجم خوب کتاب آقای «حشمت‌الله کامرانی» کرده باشم و برای روحشان آرزوی شادی و آرامش می‌کنم.

نقل‌قول نامه
«اگر همه‌ی ما مساوی خلق می‌شدیم خیلی عالی بود، ولی واقعیت این است که این‌طور نشده.»

«نمی‌توان کسی را پیدا کرد که خودش نمی‌خواهد پیدا شود.»

«قدرت در اتحاد است. اگر مرغ‌ها می‌توانند روباه را مغلوب کنند، پس آدم‌ها چطور؟»

«وقتی که می‌میریم، مثل وقتی که به دنیا می‌آییم، از ناشناخته می‌ترسیم اما این ترس در درون ماست و ربطی به واقعیت ندارد.»

«تاریخ این را ثابت کرده که تغییرات بنیادی هرگز به دلخواه و بدون خشونت صورت نمی‌گیرد.»

«فقط کودتای نظامی می‌تواند جلوی مارکسیسم را بگیرد، زیرا کسانی‌که سال‌ها چشم انتظار قدرت بوده‌اند، به خاطر کمبود مرغ از آن دست نمی‌کشند.»

«چیزی که مردم احتیاج دارند نان، سرگرمی و چیزی است که آن را بپرستند.»

«بدترین چیز ترسیدن از ترس است.»

کارنامه
تنها یک ستاره از این کتاب کسر می‌کنم، فقط و فقط به این دلیل که اگر به این کتاب پنج ستاره بدهم ظلمی‌ست آشکار در حق گابوی عزیزم و شاهکارش یعنی «صدسال تنهایی»، اما چهار ستاره برای این رمان دوست‌داشتنی منظور می‌کنم، هم به لیست کتاب‌های مورد علاقه‌ام اضافه می‌کنمش و هم خواندن آن را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

بیست و یکم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد

Τα τελευταια κεφαλαια ηταν γροθια στο στομαχι...Καταπληκτικη η γραφη της Αλιεντε!

και μετα απο αυτο το βιβλιο, τι;;;

از افسانه به تاریخ :

احتمالا در کتاب « ماهی در آب » یا یکی از جستارهای کتاب « موج‌آفرینی » بود که یوسا بخش مفصلی را به مسئله‌ی تاریخ در آمریکای لاتین اختصاص داده. او استدلال می‌کرد که تاریخ آمریکای لاتین به علت‌های فنی و خرافی متعدد، تا همین چندی پیش، دقیقا همان گونه بود که امروزه دلیل اصلی محبوبیت ادبیاتش شده؛ جادویی.
حمله‌ها و غارت‌های متعدد، حضور قبایل و نژادهای مختلف و شیوع خرافات میان اهالی آمریکای جنوبی نهایتا به این منجر شد که بسیاری از تاریخ شفاهی آمریکای لاتین به افسانه و اغراق و خیال آمیخت و حتی هنوز هم مستندات بسیار کمی برای تکیه بر تاریخ حقیقی آن وجود دارد.
کتاب محبوب ایزابل آلنده، تجسم ادبی این تاریخ بود. آلنده مثل بسیاری از نویسندگان بزرگ که سعی می‌کنند تحولات یک دوران را با توصیف زندگی و بالا و پایین‌های یک نهاد کوچک، مثل خانواده را به تصویر بکشند، خانواده‌ای را از ابتدای تشکیلش توصیف می‌کند که در ابتدا داستانی بسیار جادویی مینماید و رئالیزم جادویی مارکز در صد سال تنهایی را تداعی می‌کند. رفته رفته و با گذشت سال‌ها عنصر جادو در داستان رنگ می‌بازد و واقع‌گرایی مستندگون فضای رمان را تسخیر می‌کند.
شاید بتوان خانه‌ی ارواح را در پس تمامی اتفاقاتش، یک هشدار تاریخی تلقی کرد. شاید به همین دلیل است که شاید خارج از آمریکای جنوبی، رئالیزم جادویی در خاورمیانه هم بستر مناسبی برای داستان است و البته فکر می‌کنم در هیچ منطقه‌ی دیگری به این اندازه موفق نبوده، چرا که اینجا هم عجین با تاریخ و خرافه و سیاست و خشونت است.
شاید به شکل تقریبی بتوان گفت که خانه‌ی ارواح هم مثل صدساله تنهایی یک بازه‌ی تاریخی صد ساله را در بر می‌گیرد و به نوعی زندگی سه نسل از یک خانواده و مواجهات شخصی و خانوادگی‌شان را با زندگی و تحولات سیاسی و اجتماعی شیلی را شرح می‌دهد. استفاده‌ی آگاهانه آلنده از المان‌های جادویی و کمرنگ ساختن آن‌ها به مرور و همین‌طور تاثیر گرفتن بجا از دیگر غول آمریکای لاتین، گابو، در پیش‌برد روایی داستان، از خانه‌ی ارواح داستانی محبوب و در عین حال جاندار و ماندنی ساخت که کماکان در میان درخشان‌ترین آثار آمریکای لاتین جا خوش کرده است.
هرچند که احتمالا با بررسی آثار خوب متاخر آلنده، نثر آن‌ها را موجزتر می‌یابیم و شاید خانه‌ی ارواح حواشی بیشتری نسبت به آن‌ها داشته باشد، اما جسارت‌های آلنده‌ی جوان که اولین کتابش را منتشر کرده و چه در موضوع و چه در فرم سنگ بزرگی برداشته است، به کاستی‌های بسیار اندک این رمان نسبتا حجیم، می‌چربد.

شهریور هزار و چهارصد و سه

جولة لا تُنسى في بيت الأرواح
:::::::::::::::::::::::::
هذه رواية تنطق بقداسة الأنثى
تمجد السحر الأنثوي البراق
تحكي تاريخ الدولة الأنثى
أو الأنثى الدولة
تشيــلي
أرض الجنيات والساحرات وعرائس البحر

هذه رواية السنوات البحرية المحفوظة في ذاكرة وراثية لا تضيع أبدا
‏ بل تنزلق بلطف عبر الأجيال النسوية الرحبة الصدور والطيبة كعجينة تراب من رحم الأرض ‏خصبة وشغوفة

والشغف يكاد يصرخ متخطيا حدود العقل فيما سطرت إيزابيل بتاريخ عرق عائلتها ‏النصف مخبولة والمعجونة بالسحر
أو فلنقل
تاريخ إنساني سطرته الأرواح الشفافة

وهي من ذلك النوع من الرويات

تلك التي تندمج بذراتك كلما توغلت في القراءة
التي تصنع من نفسها ذكرى
تتعدى انبهارك بقطعة أدب
تحفر عميقا في داخلك
ولا ‏تتركك إلا ملهَما مصابا بدوار نشوة قد يصل به الأمر لإخافتك


;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

n
روزا :جنية البحر والحلم المقتول في مهده

n

n
روزا هي السمكة الأرضية التي ولدت بقدمين ‏
هي الملاك الميثولوجي الذي يتمخطر بين البشر فواحا برائحة أعشابٍ بحرية

وهي البسيطة كنسمة هواء لا تدري شيئا عن سحرها القاتل والتي تنسج على قماشها مخلوقات لا أرضية تحاكيها ‏غرابة وتؤكد كونها ليست من هذا العالم

حتى قررت إيزابيل محوها بحرة قلم من الرواية مؤكدة الشائعة الطريفة التي تقول
بأنها تغار من ‏بطلاتها المبهرات الجمال
فتميتهنّ مبكرا‏

وقد سكنت روزا بهدوء على طاولة التشريح
كاملة كما لم تكن من قبل
بشعرها كشلال
لامعا كنبتة ‏بحرية وبلون المحيط ‏

وأكثر جمالا مما كانت في أي مرة ‏

وظلت بهية في قبرها الأرضي
حتى تناثرت ذرات مع أول لفحة هواء طالتها

لتبقى روحها في ‏أعماق المحيط حيث تنتمي ‏

لقد بقى تأثيرها ممتدًا طوال الرواية ‏
ليس فقط من خلال شعرها الأخضر
الذي ورّثته لابنة أختها
أو مخلوقاتها الخرافية المنسوجة
التي ‏انتقلت بأشكال أخرى من الفن لعبر أجيال جديدة

بل عبر روحها البحرية
وصوت الموج المحيط بالبطلات
يهسهس مع الأرواح الشفافة
التي تتبع ‏كلارا برقة

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

n
كلارا :روح شفافة تطفو فوق بحر هادئ من حريرأزرق

n

n
حين أعدتُ قراءة أجزاء من بــاولا
بغية البحث بتوسع عن عائلة إيزابيل ومقارنتها بالرواية
قرأتُ ‏شيئا أشعرني بنوع ساذج من السعادة

لقد ذكرت إيزابيل عرضا أن كلارا تبقى الأحب والأقرب إلى قلبها
من بين شخصياتها الروائية

و هكذا صفقت بيدي مثل طفلة ساذجة
:P :$

لقد خبلتْ كلارا لُبِّي بلا أي مبالغة
و بقوة نافستْ
سليمة غرناطة

حتى غلبَتها واحتلت الصدارة في قلبي بلا منازع
كأحب شخصية أدبية تعرفت عليها في حياتي

أحببت كلارا التي كانت تجعل المملحة تطوف حول الرؤوس على مائدة الطعام وهي بعد طفلة
والتي ترقص كراسي البيت كله في حضورها
والتي تعزف شوبان والبيانو مغلق
والتي تحضر الأرواح مع صديقاتها الأخوات الثلاث اسبوعيا بلا كلل أو إخفاق‏
والتي كانت تعرف يقينا أن لغة الأرواح لا تتعدى الإسبرانتو والإسبانية
وأن الإنجليزية بلا طائل :D

والتي تمضي في المنزل هائمة بنصف عقل خلفها الأشباح وأوراق التبوء في يدها والمناضد تهتز ‏تحية لها

والتي ألصقت ابنتها بها كدودة لتحقق نوع عجيب يناسبها من التواصل والتخاطر

والتي حولت البيت لمتاهة مجنونة من الغرف تناسبها تماما

كانت كلارا بعيدة عن كل ما هو مادي
تطفو كروح أثيرية
فلا يترك في نفسها خاتم ألماس ثمين هدية من زوجها
أثرا أكبر ‏من مشاهدة عصفورا يطير
أو كوب أعشاب دافئ
أو حوض استحمام معطر

كلارا المغرية أبدا بتتبعها

ضحكتها البهلوانية كطفلة شقية عابثة
جلبابها الكتاني الأبيض الفضفاض كثوب مجانين
دفتر ملاحظاتها عن الحياة الذي بقى يحكي قصة أجيال مصابة بنصف لوثة وخبل لا نهائي
سريرها الذي تلقبه بحر هادئ من حرير أزرق‏

صورتها في المتحف
والتي تظهر فيها على كرسي يطفو فوق سطح الأرض
مع بعض الفازات المنزلية الطائرة في الهواء جوارها
يحسبها من يراها إبداع غرائبي من الفنان لا حقيقة كلارا المجردة
بكل جنونها،، طفولتها ،، حنانها ،،مشاريعها الخيرية ،،وأصدقائها التخاطريين وصناع المطر
كلارا الهتماء التي تحمل أسنانها الخزفية بخيط في عنقها كمشرد ينتمي إلى الهيبيز

كانت كلارا شبحا آدميا وقعت في غرامه
وتشربت تفاصيله
وبات وسيظل جزءا نابضا في داخلي‏


;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

n
منذ ذلك الحين
وعشقي يداخله عُرف الخشب
ويستحيل خشبا
كل ما تمسه كفاي
ــــــــــــــــ

إيستيبان وفيرولا :أخ وأخت من الجحيم
‏!‏
n

n
إيستيبان ‏
هذا الإقطاعي المغتصب
هاتك الأعراض القاسي المتفجر غضبا
والمسكين العاشق حتى النخاع
لم أملك إلا أن أقع في حبه في نهاية المطاف
وأنا أراه عجوزا وحيدا متهالك العظام
يبكي أخطاءه وشراسته ‏وقراراته الغبية
ويحاول في ندم انقاذ ما يمكن انقاذه ‏

أما فيرولا فهي العانس المسكينة التي تملّكها الحرمان والتي كانت أسيرة شعور مستمر بالذنب
تحاول ‏التكفير عنه بكل الطرق المتاحة
كما تحاول أن تنقل هذا الشعور لأخيها
الذي جمعتها به علاقة حب ‏وكراهية
امتدت لآخر نفس من حياتهما

لقد أوجعت فيرولا قلبي
وأنا أرى مأساتها مع أخيها وزوجته
وكدت أتجمد حزنا
وشبحها الأبيض ‏يقترب من كلارا في الثامنة مساءا ليطبع على جبينها قبلة الوداع

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

بدأتْ هذه الرواية برسالة
تبعثها إيزابيل إلى جدها المحتضر المناهز مئة عام وانتهت قطعة ‏مبهرة من الأدب
لا أكاد أصدق أنها عمل إيزابيل الأول
والذي بقى الأشهر والأكثر إذهالا

عاشت إيزابيل هذه الرواية قبل أن تكتبها فالشخصيات حقيقية من لحم ودم
وأبهاهم كلارا التي ببساطة ‏خبلت لبي

والتي استمدتها إيزابيل من جدتها الأثيرية صديقة الأرواح

;;;;;;;;

لقد تمنيتُ أن أجد الرواية بترجمة صالح علماني
فقراءة إيزابيل بنكهته
كانت لتكون تجربة مثيرة مجددا

كان صالح علماني ليجعل من هذه الرواية جنة
ترى الجنيات فيها نحيفات ‏شفافات
يطرن من حولك بأجنحة ذهبية

كان ليجعل الأرواح تهيم بلون الفضة
وأنت جوارها تتنشق زهور كلارا
وتسمع قرقرة القطط ‏السعيدة اللطيفة

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

n
من عجائبيات وطرائف بيت الأرواح البحري
رموز عجيبة و أنصاف مخبولين
‏*‏
‏*‏
n

n
القبعة الجلدية وعلبتها التي قبعت سنوات في القبو حاملة رأس نيفيا فاليه والذي وجدته كلارا بقوة الإلهام ‏وحدها بعد أن فشل الجميع في العثور عليه
‏*‏
‏*‏

مذكرات الخال ماركوس عن البحر والتي دون فيها مغامراته وحكايا الجنيات والتي سكنت أحلام ‏سلالته جيلا بعد جيل
‏*‏
‏*‏

المخلوقات الخرافية في نسيج روزا التي انتقلت إلى صلصال بلانكا ثم إلى رسوم ألبا الملونة على حائط ‏غرفتها
‏*‏
‏*‏
طاولة خشب السنديان العجيبة
والتي تحملت عَتَه العائلة عبر قرن
تم تشريح روزا عليها ‏
كما عرفت أقدام جيم جيدا
وهو يرقص عليها الفلامنكو ‏ كالمخبول
واستضافت بلا كلل جلسات تحضير الأرواح
وهي ترقص بنفسها هذه المرة وتهتز بلا توقف ‏ :D
بالاضافة إلى كونها طاولة طعام
مستعملة من قبل العائلة دوما!
‏*‏
‏*‏
عندما أصيبت كلارا بالخرس حاولت النانا أو المربية بقلب أم
أن تردها عن خرسها
فعمدت إلى ‏إثارة رعبها وفزعها لمدد طويلة
وللمفارقة ماتت النانا في زلزال
ليس تحت الأنقاض ،،، ولكن من الرعب!‏
‏*‏
‏*
*‏

من الغريب أن إيزابيل لم تذكر اسم سلفادور ألليندي أو بابلو نيرودا
صراحة في الرواية

وكان نيرودا في الرواية رمزا حلو ومرا
لتشيلي التي تنزف ‏
:
:
:

أطلّ إنسانٌ على الدنيا
وسط كثيرين
ممن اجتازوا المخاض
خاض غمار الحياة، وسط فيض من البشر
ممن ضربوا مثله في شعابها
ليس ذلك وحده بالتاريخ التليد
مثلما الأرض ذاتها
قلب تشيلي حيث
ترخي الكروم ضفائرها الخضراء
وتقتات الأعناب من النور
يولد النبيذ، من أقدام الناس
n

n


::::::::::::
ملحوظة أخيرة
::::::::::::

لا تقرأ ترجمة دار الجندي
الترجمة فيها سم قاتل
الترجمة فيها سم قاتل



وإن اشتريت ترجمة صالح علماني فأتمنى أن تبدأ في تصويرها

هذه الترجمة المنتظرة تستحق ونستحق أن تتاح لنا جميعا

Isabel Allende es una de las mejores escritoras latinoamericanas. Su talento innato para recrear y adaptar a la perfección el contexto histórico con entrañables historias acompañadas de inolvidables personajes se muestra de forma magistral en