Using as pillar the opposite of Portugal's accession to EU, Saramago managed to create an ironic political allegory, spiced up with mythological elements and his now familiar fine humor. In other words, another masterpiece :)

Μια φοβερα ενδιαφερουσα και πρωτότυπη ιδεα που εκτελεστηκε με εναν πολυ ανιαρό (για μενα) τροπο...

"Nestes tempos de agora é difícil encontrar alguém que esteja onde sempre esteve"

I have come to love Saramago's lyrical prose and the way he writes about ordinary people living their ordinary lives until something happens that turns everything upside down. This novel is no exception. In The Stone Raft, Saramago describes how the Iberian Peninsula breaks off from the rest of Europe and starts to drift into the Atlantic, almost collides with the Azores, then continues toward North America. We follow Joaquim Sassa as he travels across Portugal and Spain, trying to make sense of what happened to the peninsula, and meeting up with four other characters that have the same doubts as he. Add to that the bizarre images that Saramago entertains us with: Imagine standing on Corvo, the most northern island of the Azores, and watching the Iberian peninsula drifting by, this gigantic Stone Raft, at a speed of 50 kilometers per hour. Visions like these can only come from Saramago’s mind, of course, but wouldn't it be a fantastical sight?
Or think of Joaquim and his friends walking all the way to the northern boundary where Spain broke off from France, crawling the last few meters on all fours for fear of falling off, to the point where the French Pyrenees should have been but instead, an 800 meter high precipice appears with the Atlantic Ocean foaming at the bottom.
Written right before Portugal and Spain joined the list of EU members in 1986, the Stone Raft is not without a deeper meaning. But whether you read it as a political message or as a fable, once you are in the grip of Saramago’s unique prose, this one can hardly disappoint.

كان هناك دائما ما يوجد من يؤكد أن الشعراء يمكن الاستغناء عن وجودهم، أنا أسأل : ما هو مصيرنا لو لم يات الشعراء ليساعدونا على فهم عدم وضوح ما يقولون أنه واضح ؟
================
خوفنا اللانهائي يدفعنا وحده الى ملء العالم بصور تشبهنا
================
ان التجربة علمتنا كم ان الكلمات غير قادرة على تقريبنا من حدود ما لا يوصف، نريد أن نقول الحب ولكن ليست لدينا اللغة الكافية، نريد نطق الكلمة الاخيرة ولكننا ننتبه الى قد عدنا الى البداية
================
بمن أحلم إن لم أحلم باسمك
================
اليأس كما نعرف جميعا ، سلوك بشري، لا نعرف خلال التاريخ البشري ان الحيوانات تيأس، لكن الانسان نفسه ينفصم عن اليأس/ اعتاد على الحياة فيه ويحتمله حتى أخر الحدود
===============

Such an interesting concept for a book, yet it was SO BORING! I loved the first 20 pages, and then, POOF, it was gone. I was all like, "Dude, where did you go? I thought we were cool!" And the book was all like, "Sorry dude, I gotta be me."

لكن ما يُرتجي لا يستمر دائماً "
/

لم اتوقع أن اصنفها ( كتب لم تكتمل ) !!
للأسف كنت خارج الكتاب .. وخارج الفكرة ..
حتي بدأت ان أقرأ دون أن يعنيني الأمر في شئ .. !!
وكم أكره هذا الشعور !
علي الرغم من البداية الشائقة ..
إلا أن الملل قد زحف إليّ من الفصل الثاني ..
واستعمرني تماما في الثالث !!

امنحه هذه النجمة علي الفكرة والتفاصيل المرهقة في الكتابة ..
والتي - للأسف - لم تصلني ولم اشعر بها .. لكني اعترف بما فيها من مجهود ،

هي اللقاء الثاني لي مع ساراماجو بعد انقاطاعات الموت ..
ولا أدري .. ربما أنا من لم استطع إكمال الرواية ..
ربما ارتفع سقف توقعاتي معه أن اتوقع أن كل رواية له ستكون مثل انقطاعات الموت .. !!

اللقاء القادم معك ( العمي )
وسأجعل سقف توقعاتي معقولا .. لأنني حقا ارغب في القراءة لك
~~

3.5 stars

Two moths ago (on vacation) I bought "the stone raft" (a jangada de pedra) by José Saramago [nobel prize in literature (1998)] in one of the most beautiful bookstores in the world, "Livraria Lello" in Porto, Portugal (my country). This somptuous bookshop inspired the Harry Potter’s library in Hogwarts. In fact, J.K Rowling lived in Porto teaching English in the early 1990s.
If you ever come to Portugal you should visit it ....... just saying... ♥️
#PortugueseAuthor

"Dificílimo acto é o de escrever, responsabilidade das maiores, basta pensar no extenuante trabalho que será dispor por ordem temporal os acontecimentos, primeiro este, depois aquele, ou, se tal mais convém às necessidades do efeito, o sucesso de hoje posto antes do episódio de ontem, e outras não menos arriscadas acrobacias, o passado como se tivesse sido agora, o presente como um contínuo sem princípio nem fim, mas, por muito que se esforcem os autores, uma habilidade não podem cometer, pôr por escrito, no mesmo tempo, dois casos no mesmo tempo acontecidos."
*
“Writing is extremely difficult, it is an enormous responsibility, you need only think of the exhausting work involved in setting out events in chronological order, first this one, then that, or, if more conducive to the desired effect, today's event before yesterday's episode, and other no less risky acrobatics, presenting the past as if it were something new, or the present as a continuous process with neither beginning nor end, but, however hard writers might try, there is one feat they cannot achieve, and that is to put into writing, in the same tense, two events that have occurred simultaneously.”
- José Saramago

* * *
"Mas é verdade que há diferenças de mundo para mundo, toda a gente sabe que em Marte os homens são verdes, enquanto na terra os há de todas as cores, excepto essa."
*
“But it is true that there are differences between one world and another, everybody knows that on Mars the inhabitants are green, while here on earth they are every color except green.”
- José Saramago

* * *
"O certo gera o errado, o errado produz o certo, Fraca consolação para um aflito, Não há consolação, amigo triste, o homem é um animal inconsolável."
*
“Right engenders wrong, wrong produces right, Poor consolation for a man in distress, There is no consolation, I'm afraid, man is a creature beyond consoling.”
- José Saramago

* * *
"Quantas vezes, para mudar a vida, precisamos da vida inteira, pensamos tanto, tomamos balanço e hesitamos, depois voltamos ao princípio, tornamos a pensar e a pensar, deslocamos-nos nas calhas do tempo com um movimento circular, como os espojinhos que atravessam o campo levantando poeira, folhas secas, insignificâncias, que para mais não lhes chegam as forças, bem melhor seria vivermos em terras de tufões."
*
“So often we need a whole lifetime in order to change our life, we think a great deal, weigh things up and vacillate, then we go back to the beginning, we think and think, we displace ourselves on the tracks of time with a circular movement, like those clouds of dust, dead leaves, debris, that have no strength for anything more, better by far that we should live in a land of hurricanes.”
- José Saramago

* * *
A vida está cheia de pequenos acontecimentos que parecem ter pouca importância, outros há que num certo momento ocuparam a atenção toda, e quando mais tarde, à luz das suas consequências, os reapreciamos, vê-se que destes esmoreceu a lembrança, ao passo que aqueles ganharam título de facto decisivo ou, pelo menos, malha de ligação de uma cadeia sucessiva e significativa de eventos."
*
“Life is full of little episodes that seem unimportant, while others at a certain moment absorb all our attention, when we reappraise them later, in the light of their consequences, we find that our memory of the latter has faded while the former have come to seem decisive or, at least, a link in a chain of successive and meaningful events.”
- José Saramago

* * *
"Se uma pessoa, para gostar doutra, estivesse à espera de conhecê-la, não lhe chegaria a vida inteira.
*
“If one couldn't like another person before getting to know him, it would take a lifetime.”
- Joana Carda

* * *
"Cãozinho bonito, se fores capaz de tratar de nós como pareces saber tratar de ti, estamos bem entregues à tua canina competência."
*
“Good dog, if you're as capable of looking after us as you are of looking after yourself, you'll do a good job of protecting us.”
- Joaquim Sassa

* * *
"Este homem que dorme lançou um rochedo ao mar, e Joana Carda cortou o chão em dois, e José Anaiço foi o rei dos estorninhos, e Pedro Orce faz tremer a terra com os pés e o Cão veio não se sabe de onde para juntar estas pessoas."
*
“This man sleeping beside her threw a stone into the sea, and Joana Carda cut the earth in two, and José Anaiço became the king of starlings, and Pedro Orce can cause the earth to tremble with his feet, and the Dog has come from who knows where to bring these people together.”
- Maria Guavaira

* * *
"Na nossa vida nunca roubamos nada, é sempre na vida dos outros."
*
“We've never stolen anything in our life, it's always in the life of others”
- Pedro Orce

* * *
"É muito bonita a tua atitude, mas a nossa preocupação não deverá ser dividir a pobreza, mas sim aumentar a riqueza."
*
“That's a kind thought but our main concern should be to share wealth instead of poverty.”
- José Anaiço

My first book by the author who has been very highly recommended to me since a very long time. After reading this book, I know why. I was thoroughly wowed by the author's writing, and considering this isn't even his most highly recommended work makes me really look forward to read some of the other excellent books by him.

I started reading this book knowing almost nothing about the premise it is based on, just knowing that the author is someone who has to be read. It worked rather wonderfully. The book is set in Europe with the peculiar premise wherein, one fine day, the Iberian Peninsula splits from the European mainland and starts drifting westwards in the Atlantic for no rhyme or reason. This unexplained event is the spark that ignites the chain of events that try to explain the spark which led to the event in the first place. The characters act and meet and interact with each other owing to the event and the rest of the book deals with the happenstance. All of this happens with the backdrop of the European reaction to the event and the sequence of change it brings about in the socio-political climate of the countries involved and their neighbours and allies. It's a brilliant piece of speculative fiction, humorous and brilliantly weird at times. The writing is exquisite and delightful, and I love the way the author speaks to the reader; his voice interacts with you directly, breaking the fourth wall as it were, as his witticisms and quips, coupled with a wonderful meta commentary on the writing, keeps you thoroughly involved in the journey that we are collectively on. The characters are good, steeped in an aura of mystery and eccentricity, as the book gets surreal at times despite being grounded in reality, it makes you believe that something like that is very much plausible. All in all, a wonderful read. Can't wait to get my hands on more of the author's books.

Jose Saramago is not an author you want to read if you like to have everything wrapped up with a bow and fully explained in the end. In novel after novel, Saramago drops characters into bizarre circumstances and very rarely (if ever) explains exactly how or why those circumstances came about.

In this particular tale, Saramago has the entire Iberian Peninsula cleave from the rest of Europe and begin a journey sailing out to sea. The story focuses on 5 people and one dog on the peninsula as they attempt to understand how their lives and homeland have changed. All five characters had improbable events happen to them right around the time when the peninsula split from the mainland. The characters try to determine if these occurances are directly related to the fracture of the peninsula from Europe. The book contains social and political undertones like many other Saramago novels. Also like other Saramago novels the books is intellectual and there is more to gather from reading it other than the main plotline. Saramago novels are allegorical and like the others "The Stone Raft" is commenting on society.

Saramago is one of my favorite authors and I found The Stone Raft to fit in well with his other works. I didn't enjoy it quite as much as I liked several of his other novels Blindness, All the Names, The Cave or The Double. Saramago also has a very unique writing style with lots of run on sentances and no quotation marks. This can be a challenge for readers who are new to Saramago's works. In my opinion it is worth the effort and besides you soon enough become used to his writing style.

«Το μέλλον είναι πάντα μυθικό»

Οι ζωές δεν αρχίζουν με τη γέννηση των ��νθρώπων,
αν ήταν έτσι, κάθε μέρα, θα’ταν μια μέρα κερδισμένη.
Οι ζωές ξεκινούν αργότερα, μερικές φορές μάλιστα
πολύ αργότερα, για να μην πούμε και για εκείνες
που μόλις αρχίσουν έχουν κιόλας τελειώσει,
γι’αυτό και κάποιος φώναξε:
Αχ, ποιος θα γράψει την ιστορία αυτού που θα μπορούσε να’χε γίνει.


Όταν μια ανατριχίλα φόβου διατρέχει την ανθρωπότητα σαν απο συμπόνοια ο ένας άνθρωπος ψιθυρίζει ουρλιάζοντας στον άλλον, ήταν γραφτό.
Ήταν γραφτό, τι, που, δεν ξέρουμε απο που αντλεί
το γόητρο της η φράση και κατέχει την πρώτη θέση στην γραμματική του μοιραίου ύφους.
Μα οι λέξεις, αυτές που τις φτιάξαμε εμείς,
έχουν αυτό το καλό, βοηθούν,
και μόνο που τις λέμε με υπερβολή
ανακουφίζουν την τρομάρα και τα πάθη, διότι, τα εκδραματίζουν.

Και κάπως έτσι όταν τα ανεξήγητα ή τα παρεξηγημένα πλήττουν την ανθρώπινη φύση και την ισορροπία που τεκμαίρεται απο αίτια και αιτιατά, με επισταμένη περίσκεψη και πάντα με σεβασμό στην κοινή λογική, στον ορθό λόγο και στην χρήση παρομοιώσεων που πρέπει να γίνονται επικίνδυνες όταν τις παίρνουνε κατά γράμμα, αν δεν μάθουμε πρώτα να δείχνουμε σύνεση.

Είναι πασιφανές και αδιαμφισβήτητο πως απο το αδιέξοδο κανείς δεν βγαίνει στην πλατεία.

Όταν συμβαίνουν μοιραία γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας, όταν τα μεγάλα πνεύματα προσπαθούν να εξηγήσουν με περιέργεια και σκεπτικισμό την αιτία των πολλών ή των λιγοστών σοβαρών και διαφορετικών αποτελεσμάτων ώστε σε κάποιο ευλογοφανή σημείο
της μοίρας θα πούμε με λέξεις δεσμευτικές τα αναπόδραστα και τα ανεπιστρεπτί, τη δυσκολία να κατανοήσουμε πως σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, αν θα υπάρξει ποτέ αυτή η στιγμή, θα ξεδιαλύνουμε τελικά την αλήθεια απο τη φαντασία.
Σε τέτοιες τραγικές στιγμές που μαζεύονται οι κατάρες των λοιμών και των σεισμών σε ένα πανδαιμόνιο,
οι διάβολοι κάνουν πανηγύρι και οι μάγισσες έχουν σύναξη, για να επιδράσουν πιο έντονα στο ηθικό των ανθρώπων, αναλόγως της τιμής και της θρησκείας που επαγγέλλονται.

Κι έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα ή προφανώς αναμενόμενα η γη η ίδια είναι νεκρή.
Τι νόημα έχει να μιλάμε Γι αυτούς που πέθαναν
πριν απο χρόνια,
ποιος ο λόγος του φόβου μπροστά στον θάνατο
όταν η νεκρή γη είναι θαμμένη μέσα
στον ίδιο τον εαυτό της.

«Η πέτρινη σχεδία» είναι ένα μαγικό μυθιστόρημα ισχυρής φαντασίας.
Η παντοδυναμία της φύσης ως ανεξήγητο φαινόμενο χωρίζεται απο κάθε ανθρωπομορφικό στοιχείο και εξουσιάζει κάθε μορφή ζωής.

Η εξουσία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας που προσπαθεί να δείξει στους τυφλούς και να κηρύξει στους κωφούς την πέτρινη καρδιά της.

Όλα τα πράγματα που περιγράφει συγκεκριμένα ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο αναφέρονται στο πρώτο και το δεύτερο κεφάλαιο.
Μια δύσκολη ιδέα παράδοξης κοσμοθεωρίας και γεωφυσικών φαινομένων που συγκεντρωμένα
σε ένα και μόνο γεγονός,
αλλάζουν δραματικά ολόκληρο τον κόσμο.

Μια τέτοια ιδέα ρεαλιστικής δυστοπίας μέσα σε φανταστικό πλαίσιο δύσκολα χτίζεται και δημιουργείται απο πολλούς και διάφορους συγγραφείς ανεξαρτήτως εποχής.
Οι περισσότεροι τραβάνε την ιστορία απο τα μαλλιά
του εντυπωσιασμού και ξεφεύγουν απο την ουσία ή αντιγράφουν παλιές επαναλήψεις ηθικής, τρόμου, και άπλετου συναισθηματισμού.

Ο Τιτάνας της λογοτεχνίας, ο αυτοδίδακτος σοφός της παγκόσμιας πεζογραφίας, γράφει πράγματι μια ιστορία φανταστικού περιεχομένου, μα, παίζει με άπειρους τρόπους συλλογιστικής και ερμηνείας έτσι ώστε η φαντασίωση του να βασίζεται στον πραγματικό κόσμο.

Τούτο, δεν είναι σίγουρα, ένα βιβλίο που μπορεί να καταβροχθιστεί γρήγορα ακόμη και απο τους πιο δεινούς αναγνώστες.
Θέλει συγκέντρωση και επανάληψη σε αρκετά απο τα χωρία του για να σου δώσει την αξία της σημασίας ίσως μιας και μόνο φράσης : < Είμαστε όλοι Ίβηρες»,
ειπωμένη σε ολες τις γλώσσες της οικουμένης.

Γενικά τα έργα του άθεου θεού Ζοζέ Σαραμάγκου
δεν είναι δροσερές και ελαφριές απολαύσεις
νυχτερινής ψυχαγωγίας.
Κόντρα στους σύγχρονους γραφιάδες και τις τυπικές συγγραφικές συμβάσεις ο Σαραμάγκου με ευφυΐα
και ταλέντο απάλευτο, εναποθέτει μεγάλο μέρος του βάρους στον αναγνώστη ώστε να προσαρμοστεί στο ύφος του γραψίματος.

Χτίζει απερίσπαστος ένα κατασκεύασμα απο πολύτιμους λίθους κάποιου μεγαλειώδους πνευματικού θησαυρού που βρίσκεται θαμμένος στην ανθρώπινη βιοτεχνία σκέψης που φυτεύει σπόρους σοφίας, ιστορίας, φιλοσοφίας, λαϊκής ετυμηγορίας πολιτικών σχολίων και αξεπέραστο χιούμορ ως αντιδιαβρωτικό στην φθορά της τυποποίησης.

Μια γραμμή που χαράσσεται στο χώμα παντοτινά,
ένας σκυλάκος, γνήσια απόγονος του Κέρβερου
που δεν γαυγίζει ποτέ μα οδηγεί σαν ιχνηλάτης στο ανεξήγητο.
Ένα κοπάδι απο χιλιάδες ψαρόνια που ακολουθούν κάποιον.
Η γη τρέμει και συνταράσσεται μόνο στην αντιληπτική μαι αισθητική ικανότητα που νιώθει κάτω απο τα πόδια του ένας άνδρας.
Μια πέτρα που ρίχτηκε στη θάλασσα σε απόσταση αντιστρόφως ανάλογη του βάρους της.
Μια χερσόνησος που ξαφνικά και ανεξήγητα γίνεται νησί.
Ένα μάλλινο θαλασσί πουγκί που ξηλώνεται φτιάχνοντας το κουβάρι της οικουμένης.

Πως συνδέονται όλα αυτά, δεν πρόκειται
να εξηγηθεί σε καμία περίπτωση διαβάζοντας την
«πέτρινη σχεδία», αυτή δίνει απλόχερα κάθε είδους υλικό πνευματικής ενάργειας και τροφής του μυαλού
για να απαντηθούν τα ερωτήματα για τον καθένα ξεχωριστά.
Ένας καθρέφτης σπασμένος σε κομμάτια,
όσο ενώνουμε τα κομμάτια τόσο περισσότερο αντικτοπτρίζεται μέσα του το είδωλο του ίδιου μας του εαυτού.

Η αφήγηση της συγκεκριμένης ιστορίας αλλάζει κυριολεκτικά τον κόσμο και πείθει με ακλόνητα επιχειρήματα πως ακόμη κι αν το ταξίδι της ζωής μου
με οδηγεί σε κάποιο αστέρι, αυτό, δε σημαίνει απαραιτήτως πως απαιτείται να ταξιδεύω στους δρόμους αυτής της γης.

E se de repente a Península Ibérica se separasse do resto da Europa e começasse a vaguear pelo oceano? Foi esta a ideia mirabolante de Saramago que deu mote a esta "Jangada de pedra", livro publicado precisamente no ano em que Portugal deu entrada na antiga CEE.
Claro que está ideia deu pano para mangas! No seu estilo tão próprio, marcadamente irónico, José Saramago brinda-nos com as suas reflexões sociológicas e políticas neste romance "geográfico". Tão bom!