Community Reviews

Rating(4 / 5.0, 99 votes)
5 stars
32(32%)
4 stars
36(36%)
3 stars
31(31%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
99 reviews
April 16,2025
... Show More
Nu am cum să pun o altă notă acestei cărți. Dacă sunteți cititori plictisiți de istoriile galopante cu happy end și atât de previzibile puteți să luați o gură de lectură proaspătă de la acest autor.
Are un stil aparte: nu veți găsi dialogurile obișnuite, nu veți găsi prea multe aliniate scurte, nu veți da peste o intrigă și/sau un subiect care sa te țină în suspans cu sufletul la gură, dar veți savura fiecare virgulă a acestei cărți ( și aici veți da peste multe). Nu mai zic de acel umor fin, care te face sa clatini cu înțelegere din cap și să zâmbești la ideea dedesubt pe care o întrevezi.
În linii mari este vorba despre cum un nume necunoscut îl pune la încercare pe cel mai umil registrator și îl face să iasă din propria piele, doar doar a dezlega vreun mister de care se simțea împins la rândul său. Dacă a descoperit sau nu ceva urmează să aflați singuri dacă vă aventurați să citiți până la capăt acest roman.
" ... în Arhiva Generală nu existau decât cuvinte, în Arhiva Generală nu puteai vedea cum se schimbaseră și se schimbau chipurile, când acesta e lucrul cel mai important, schimbarea adusă de timp, și nu numele, care nu se modifică niciodată."
April 16,2025
... Show More

n   “… lo que da verdadero sentido al encuentro es la búsqueda” n
Tuve una novia a la que se le metió en la cabeza que a mí me gustaba Saramago. Así, durante un tiempo, cada vez que tenía que hacerme un regalo me caía una novela del autor portugués. Era tal su ilusión al regalármelos que me sentía incapaz de decepcionarla, y, aburrido, me los iba leyendo uno tras otro, pero no había caso, no supe sacarle provecho a ninguno. No obstante, esa novia acabó siendo mi mujer y en algún momento tuve que atreverme a pedirle que sacase a Saramago de nuestra relación porque no volvió a entrometerse en mis lecturas. Pero ahí han estado sus novelas todo este tiempo, en mi estantería. Dado que eran sus regalos no me decidí nunca a darlas o a llevarlas a alguna biblioteca como he hecho con tantas otras, y ahora que he decidido releer más, quise ver lo equivocado o acertado que estuve al dejar de leer al autor.

Pues bien, ni lo uno ni lo otro, al menos en el caso de esta novela. Entiendo que mi yo joven no lo disfrutara mucho, el estilo burocrático del narrador, pese a la ironía y al humor que se gasta en ocasiones y que tanto me recordó al utilizado por Heinrich Böll en “Retrato de grupo con señora”, es algo cansino, aunque uno termina por acostumbrarse. También peca de prolijo en demasiadas ocasiones, por mucho que estos informes burocráticos deban ser exhaustivos, tanto detalle agota y aburre.
n   “… la piel es todo cuanto queremos que los otros vean, debajo de ella ni nosotros mismos conseguimos saber quiénes somos.” n
No obstante, algo ha mejorado mis sensaciones con esta relectura, lo suficiente como para darle una estrellita más y abrirme el apetito para alguna otra obra del autor. Posiblemente aprecié más ahora la forma en la que critica a las rígidas estructura burocráticas, tan paródicas y exageradas como kafkianas; o el acertado tono gris del protagonista, uno de esos que “quiere y no quiere, desea y teme lo que desea”, siempre escrupuloso y respetuoso con las normas y las jerarquías, aunque cansado de la soledad a la que su cobardía le ha llevado y para la que su presente rebeldía quizás llegue demasiado tarde; o la declarada inutilidad de la separación que establecemos entre la vida y la muerte sin asumir lo intrincada que es su relación; o las numerosas referencias al azar como factor decisivo de nuestras vidas, y la humana tendencia a considerar los hechos azarosos como la prueba definitiva del destino inexorable para el que fuimos elegidos y, por tanto, de la negación del sinsentido de la vida; o sus reflexiones sobre la toma de decisiones y el control de nuestros actos que creemos tener, con las consiguientes sorpresas que a nosotros mismos nos damos a veces con nuestra forma de proceder (“En rigor, no tomamos decisiones, son las decisiones las que nos toman a nosotros); o la necesidad que todos tenemos de ocupar nuestras vidas, de huir del aburrimiento, de dotarla de algún objetivo, por muy absurdas que sean las ocupaciones que elegimos para ello.
n   “Personas así, como este don José, se encuentran en todas partes, ocupan el tiempo que creen que les sobra de vida juntando sellos, monedas, medallas, jarrones, postales, cajas de cerillas, libros, relojes, camisetas deportivas, autógrafos, piedras, muñecos de barro, latas vacías de refrescos, angelitos, cactos, programas de ópera, encendedores, plumas, búhos, cajas de música, botellas, bonsáis, pinturas, jarras, pipas, obeliscos de cristal, patos de porcelana, muñecos antiguos, máscaras de carnaval, lo hacen por algo que podríamos llamar angustia metafísica, tal vez porque no consiguen soportar la idea del caos como regidor único del universo…”n
Yo junto libros.
April 16,2025
... Show More
کتاب به صورت گنگی پیش میره، رفتار شخصیت اول داستان که اسم اون هم ژوزه ست کمی سر در گم کننده است با پیگیری ای که روی زن ناشناس شروع می کنه داستان کمی روی روال میوفته و میگی خب الان افتادیم رو غلتک و میریم که سر از اصل داستان دربیاریم اما متاسفم بگم که هرچی باز بیشتر پیش میری شبیه همون ابتدای کار و البته گنگ تر از اون میشه.
حقیقتا نمی تونم بگم ساراماگو چی میخواسته بگه! توی کوری سخت حرف زده بود توی این سخت تر!
چرا ژوزه چنین کاری کرد؟ و از اون نامعلوم تر! چرا رییسش همچین کاری کرد؟
امتیازم به کتاب 2.5 ئه که با ارفاق به بالا گرد کردم
April 16,2025
... Show More
Forward: I'm sorry José! You didn't need to give up the will to live just because I didn't like your writing style. Lots of people did like you. More people liked you than like me. Really! You shouldn't have cared so much about what I thought. Now I feel like an asshole for killing you. Fine. I guess I can live with that, but it was a real douche bag move, dying the week I write a bad review about you just to add to my excessive guilt complexes. You know what, I'm sorry that your dead and all, but fuck you, this was a low shot Saramago. Jeez.

Review

When you've won the Nobel Prize for Literature you are above the criticisms of some schmuck who works for a corporate bookstore and writes reviews for books on the internet. You also get a validation of sorts for any and all of your earlier little pretensions that, Do you really think you are the type of person who can call someone else's writing style pretentious, Well yes I do, But how can you, Well one can say that writing dialog in this style is pretty fucking pretentious, One could, but one can also be a philistine, do you not realize that this is decentering the text, making, Yes I get it, it's making me pay attention to the text in a manner that I'm not used to doing, thus making me realize that I am reading a book and am in fact engaged in a text, as opposed to getting lost in the text and possibly thinking that the text is a surrogate for reality, I wasn't going to say that, No I'm sure you weren't, there are probably a slew of other reasons why one can write this way, but seriously it's so reeking of High Modernism silly gobbledygook that in 1998 it might work as a parody, but there is never the sign that this is supposed to be a parody, instead it just feels forced, contrived, like, Yawn, where is your Nobel Prize for Literature, Good question, since Nobel Prizes are given out for good intentions without action these days I'm making it my intention to write the greatest fucking body of work that anyone has ever fucking seen, smelled, or read and it will be so awesome, and appeal to the dumbest dumbass and the most head up their ass snob and everyone in between.

So now send me my check.

Please.


Saramago should be smacked around with the pretentious stick. His prose style is so heavy handed and derivative in it's originality that it turned me off of the book after only a handful of pages.

The book could have been pretty fucking awesome. It's Borgesian in it's paradoxical portrait of archives (read "Library of Babel"-esque without hexagons); and the atmosphere and setting of the novel is Kafkaian (as opposed to Kafkaesque, which is a nonsensical and overused phrase that has lost all meaning, just rest assured that Kafkaian is legitimate, in the same manner that Orwell-esque is now the only acceptable manner for one to speak of doublespeak type situations, but only in an appropriate manner and may not be used for any kind of paranoid conspiracy Big Brother bullshit, if you want to say something about that the proper phrase is "the government is watching me", there is no Big Brother, until such time that a cult of personality figure is in fact watching you, then it will be fine to use the term Orwell-esque to talk about the situation you find yourself in). One (I) would think that a book that mixes the two great tastes of Borges and Kafka could do no wrong, but how wrong I (one) would be. Maybe if the writing style hadn't been so heavy handed and Kafka-like (aka, German) in it's dense paragraphs. Maybe once one enters into the Borges realm one needs to have a lighter hand on the old pen. Maybe this is the kind of story that should have been a story and not a novel and that there are reasons why Borges never wrote a novel. Or maybe there is something about the philosophical whimsy of Borges that meshes with the short story / parables of Kafka but not with the stifling and asphyxiating world of his novels.

If you like clunky prose and interesting ideas this book might just tickle you in that special spot. If not, then there are probably many finer books to read in the short time we have to spend reading on this mortal coil.
April 16,2025
... Show More
n  أنت تعرف الاسم الذي أطلقوه عليك، لكنك لا تعرف الاسم الذي هو لكn

أين يُمكنك أن تجد كل الأسماء؟ كل الأسماء لأولئك الذين وُلدوا منهم والذين سيولدون؟ كل الأسماء لأولئك الأحياء منهم والأموات؟ أيّ موسوعة/كتاب/مجلد سيمكنه استيعاب كل الأسماء هذه مهما بلغت درجة ضخامته؟ لا يمكن لك أن تجدها إلا في السجل المدني حيث توجد أسماء وبيانات الجميع، وحيث الجميع مجرد بطاقات لا يُميزها عن غيرها شيء لا في المعاملة، لا في التقدير ولا حتى في المكانة.

غريب كيف أن ولادة حياة جديدة لا تعني في السجل المدني سوى بطاقة جديدة تُضاف إلى بقية البطاقات وكيف أن فناء حياة أخرى لا يعني سوى القيام بنقل بطاقة هذه الحياة/الشخص من مكانها بجوار بطاقات الأحياء إلى الجانب الآخر/العالم الآخر حيث بطاقات الأموات، غريب كيف ما يمكن لكلا الحدثين أن يكون لهما من أثر في حياة أقاربهم وذويهم، كيف يمكن لميلادهم وموتهم أن يُغير مجرى حياة من يحبونهم ويؤثر بشدة حد الزلزلة في نفوس مُحبيهم وفي الوقت ذاته لا يعدو الأمر في السجل المدني سوى شيء روتيني للغاية، خطوات محددة يتم تنفيذها في كلا الحالتين، لا مبالاة مشروعة لا يُمكن أن يُلام عليها أحد لا في السجل المدني ولا في خارجه.

تحضرني هنا مقولة طه حسين؛ إذا أسرف الشيء في الوجود فهو غير موجود. وإذا اعتبرنا ذلك الكيان ذلك المسمى إنسانًا شيء وبتطبيق المقولة عليه فكلما زاد عددنا كبشر كلما أصبح الحفاظ على وجودنا وإثبات تميزنا مهمة أصعب وأكثر جهدًا، فالتاريخ والإعلام وحتى البشر أنفسهم لا يتذكرون إلا ما هو مميز، ذاكرتهم لا تحتفظ بكل الأسماء كالسجل المدني بل بتلك الأسماء التي أحدثت شيئَا ما في هذا العالم بغض الطرف إذا كان هذا الشيء حسنًا أم سيئًا فالأمر حينها سيان.
أما الناس العاديون لا أحد يتذكرهم، لا أحد يهتم فعلاً بهم، ولا أحد يحفل بمعرفة ما يفعلون، أو ما يفكرون، أو بما يشعرون حتى عند محاولة جعلهم يعتقدون عكس ذلك فإن التصنع يبدو واضحًا.

لا يصبح هذا الشخص العادى ذا أهمية إلا حين يستمد تلك الأهمية من وجوده في حياة أحدهم، وتدور الرواية حول دون جوزية ذلك الوحيد جدًا الذي لا يجد في وسط كل ذلك الملل وكل تلك الوحدة وكل هذا الروتين سوى تسلية وحيدة وهي جمع بعض المعلومات –بحكم الصلاحية التي يعطيه إياها عمله في المحفوظات- عن بعض المشاهير (أشخاص غير عاديين) وبالمصادفة –أو بالقدر- تقع تحت يده بطاقة لشخص/امرأة عادي لتتحول حينها بفعل تلك الأهمية التي يكتسبها وجودها في حياة أحدهم وهو هنا دون جوزية من شخص عادي إلى شخص غير عادي.

ولم تكتسب تلك المرأة المجهولة أهمية في حياة رجل وهو لا يعرفها ولم يرها، في الواقع هو لم يرى منها سوى بطاقة سجلها المدني؟ إنها الوحدة تلك اللعينة التي تعجل صاحبها غريق يتعلق بأول قشة يعتقد أنها تُمثل له طوق النجاة، وحيد كدون جوزية إلى الحد الذي يجعله يحدث السقف، يناقشه، ويحاججه هنا يصبح أي شيء مهما كان سيكلفه من جهود مضنية يستحق العناء حقًا.
n  الوحدة لم تكن بالرفقة الطيبة قطn

ساراماجو حين يصف حياة بطل الرواية وروتينه، حين يسرد حتى أكثر الأحداث الهامة والمشوقة في الرواية، وحتى حين يظهر في سرد الأحداث شخوص آخرين بخلاف البطل فإنه لن يجعلك تشعر بوحدة دون جوزيه فقط بل يجعلك تشعر أنت نفسك بالوحدة، ذلك الأمر الذي لا يجعلك تتوقف أثناء القراءة لحظة واحدة لتسأل نفسك؛ لم يفعل هذا الرجل كل ذلك بحق الله؟ لم يكلف نفسه كله هذا العناء لأجل شيء مجهول وغير معروف الغاية منه؟ الوحدة –تلك اللعينة- التي يصيغها ساراماجو باحتراف لن تجعلك تشعر بالعبثية التي تنضح بها تصرفات البطل بل ستجعلك تتعاطف معه، تشفق عليه وتتفهمه، الأدهى أنني كنت أجدني أحثه على بذل المزيد من الجهد في بحثه ومسعاه!

لازلت بعد كل قراءة لساراماجو أحبه أكثر من ذي قبل، أحب سخريته السوداوية، أحب طريقة كتابته المرهقة، وموضوعاته الجنونية؛ وحين انتهي من عمل له أشعر بالحزن والنشوة في آن


تمّت


April 16,2025
... Show More

Ilustração de Magritte’s Golconde

”Todos os Nomes” publicado em 1997 por José Saramago (1922 – 2010) foi o romance que antecedeu a atribuição do Prémio Nobel da Literatura em 1998.
Em ”Todos os Nomes” apenas o protagonista tem um nome, o nome próprio, o Sr. José é um auxiliar de escrita que trabalha na Conservatória Geral do Registo Civil, um homem com cerca de cinquenta anos, solitário, sem familiares ou amigos, um funcionário exemplar, dedicado, que nunca falta e que tem um hobby, faz uma ”… colecção de recortes de jornais e revistas com notícias e imagens de gente célebre…”. (Pág. 24), vivendo numa singela casa, contínua ao edifício onde trabalha.
O Sr. José leva uma vida monótona e reservada, até ao dia em que um verbete “intruso” de ”… uma mulher de trinta e seis anos, nascida naquela mesma cidade, e dele constam dois averbamentos, um de casamento e outro de divórcio.”, uma mulher desconhecida, que se revela ”… de mais importância que todos os outros.” (Pág. 38); acabando por enveredar por uma “investigação” sem que consiga encontrar um motivo para determinar conscientemente essa inopinada acção de pretender averiguar sobre a identidade dessa mulher desconhecida.
”Todos os Nomes” é uma excelente sátira aos processos burocráticos e ao autoritarismo das chefias, numa estrutura fragmentada em que cada funcionário cumpre de uma forma rotineira e escrupulosa as suas funções sem qualquer tipo de discussão.
A descrição que José Saramago faz do mundo interior do Sr. José, as amizades que se vão criando com base no desespero e na solidão, com diálogos e pensamentos repletos de humor, divertidos, mas que acabam por revelar a genialidade da sua escrita, um estilo único e reconhecível, que associa uma subtil profundidade, sobre o amor e a paixão, sobre a solidão e as contradições da vida, de actos aparentemente inexplicáveis, promovendo uma genuína viagem introspectiva ao interior de cada um dos leitores, porque ”O espírito humano… é o lugar predilecto das contradições.” (Pág. 268)
A narrativa tem uma tensão permanente, em que as revelações vão seguindo uma lógica “quase” de uma investigação policial, com revelações surpreendentes e uma sequência absolutamente inesquecível: o encontro fantasmagórico e surreal no Cemitério Geral entre o Sr. José e o pastor de ovelhas.
”Todos os Nomes” não é um livro que se possa recomendar a um leitor que se queira iniciar na leitura da obra de José Saramago, mas revela-se um romance original na estrutura da narrativa, que mantém um suspense e uma emoção até ao fim e que confirma todo o poder e a genialidade da escrita de José Saramago.

"É sabido que os nossos pensamentos, tanto os da inquietação como os do contentamento, e outros que nem são disto nem daquilo, acabam mais tarde ou mais cedo, por cansar-se e aborrecer-se de si mesmos, é só questão de dar tempo ao tempo, é só deixá-los entregues ao preguiçoso devanear que lhes veio da natureza, não lançar na fogueira nenhuma reflexão nova, irritante ou polémica, ter, sobretudo, o supremo cuidado de não intervir de cada vez que diante de um pensamento já por si disposto a distrair-se se apresente uma bifurcação atractiva, um ramal, uma linha de desvio. Ou intervir, sim, mas para o impelir com delicadeza pelas costas, principalmente, se é daqueles que incomodam, como se estivéssemos a aconselhá-lo, Deixa-te ir por aí, que vais bem." (Pág. 186)


"... perdoa-se porque se ama, ama-se porque se perdoa..." (Pág. 63)

"Ao contrário do que em geral se crê, sentido e significado nunca foram a mesma coisa, o significado fica-se logo por aí, é directo, literal, explícito, fechado em si mesmo, unívoco, por assim dizer, ao passo que o sentido não é capaz de permanecer quieto, fervilha de sentidos segundos, terceiros e quartos, de direcções irradiantes que se vão dividindo e subdividindo em ramos e ramilhos, até se perderem de vista, o sentido de cada palavra parece-se com uma estrela quando se põe a projectar marés vivas pelo espaço fora, ventos cósmicos, perturbações magnéticas, aflições.” (Pág. 134 – 135)
April 16,2025
... Show More
كلُّ الأسماء روايةٌ ليس بها أي اسم سوى اسم الشخصية البطل : دون جوزيه ، لعل الأسم سخرية ساراماغو من نفسه بطريقة أو بأخُرى . لا أدري إن كانت الرواية بحثاً عن الذات أو وصفاً للحياة أو محاولةٌ لإماتةِ الموت ، ما أنا متأكد منه هو أن العمل كان عبارة عن تيه - كما الوجود .

كعادةِ ساراماغو ، عمل محبوك إن من ناحية السرد المشوب بالسخريةِ أو الشخصيات خاصةً دون جوزيه أو ما هو أجمل : الحوارات . عملٌ بديعٌ يضاهي عملَ ساراماغو الأشهر : العمى .

ربما أرادَ ساراماغو قول أنَّ اللامنطق هو منطق الوجود - الوجود الذي هو مجازٌ للعدمِ ليس إلا .. ربما ، أو ربما أن هذا ليس إلا إسقاطي أنا على الرواية ؛ لا أدري !



" الأموات "الحقيقيون" لا يمكن أن يموتوا إذا ظللنا نفكّر بهم . فذاكرتنا متصلة بهم، وأعمالهم بقيت لدينا، مثل كل ما فعلوه وتركوه وراءهم. فإذا توقفنا عن الهجس بفكرة أنهم ماتوا، سوف نستطيع ان نهزم الكثير من العوائق التي نبنيها بين الاحياء والأموات، وسنتمكن من العيش معهم من خلال الذاكرة. ولست أعني فقط ذكريات الماضي، اي كل ما كان قيد الوجود يوما ورحل، بل أيضا ذكريات المستقبل، اي الأمور التي نقوم بها أو لا نقوم بها وتترك أثرا لا يمحى في غدنا. هكذا كان بيسوا في رأيي: يعرف أن ليس ثمة خط فاصل بين الأمس والغد، بين ما نخترعه وما نلمسه . كل ما نصدّقه يصبح حياً . "

الإقتباس أعلاه هو مقطع من حوار لساراماغو في إحدى الصُحف ، وجدته هنا في إحدى المراجعات ، ربما يوضح شيئاً من الروايةِ .


" أنتَ تعرِفُ الاسمَ الذي أطلقوه عليك ،
ولكنكَ لا تعرفُ الاسمَ الذي هو لك . "

كتاب التجليات *
April 16,2025
... Show More
Viemos antes de acabar o nosso tempo, trouxe-nos a nossa própria vontade, mas o que percebia dentro de si parecia-se muito mais com uma indecisão, com uma dúvida, como se, crendo ter chegado ao fim de tudo, a sua busca ainda não tivesse terminado, como se ter aqui vindo não representasse senão um ponto de passagem, sem mais importância que a casa da senhora idosa do rés-do-chão direito, ou o colégio, ou a farmácia aonde tinha ido fazer perguntas, ou o arquivo em que, lá na Conservatória, se guardavam os papéis dos mortos.

Foi interessante acompanhar a busca do Sr. José que, graças a um autocarro, envidou uma missão detectivesca de alto calibre.

April 16,2025
... Show More
"(...) as velhas fotografias enganam muito, dão-nos a ilusão de que estamos vivos nelas, e não é certo, a pessoa para quem estamos a olhar já não existe, e ela, se pudesse ver-nos, não se reconheceria em nós." **** Para algumas pessoas, um homem dar-se ao trabalho de tentar descobrir quem é uma mulher (não apenas o seu nome, mas a sua história) de forma incógnita é romântico. Para mim, é simplesmente assustador e desconfortável.
Porém, é inegável que a escrita de Saramago é incrível e que o enredo de Todos os Nomes se apresenta de forma bastante sólida, exceptuando, talvez, o desfecho (que pessoalmente me soube a pouco)
Todos os Nomes não foi uma leitura excepcional. Não me arrebatou, nem, até à recta final, me fez pensar.
A parte final do livro é, sem dúvida, a minha preferida. Fez-me pensar na vida e na morte, em como estas se misturam, no quão relevantes e irrevelantes somos simultaneamente. Na precariedade de ambos os estados. No que sabemos de facto e naquilo que apenas julgamos saber.
Talvez por isso tenha achado o final em si tão broxante (perdoem-me a expressão)
3* é a minha classificação final
_____
Após ter falado com a Cláudia e com outra menina na página do Facebook dedicada ao projecto Ler Saramago , apercebi-me que o livro pode ser interpretado de diversas maneiras igualmente válidas e interessantes. Por isso não deixem de o ler e tirar as vossas próprias conclusões
April 16,2025
... Show More
کار یک بهانه است‌..زندگی باهمه ی اهمیت آن یک بهانه است،زنده بودن یک بهانه است...در زندگی هر هر کس چیزی فراتر از زنده بودن و زندگی کردن وجود دارد و این چیز برای هر کسی در هر زمانی متفاوت است و هیچ کس ،هیچ کس را درک نمی کند...زیرا همه درد دارند ولی قدرت توصیف آنرا ندارند..ورای این زندگی خاکی که حول خواب و خور و خشم وشهوت می گذرد،زندگی را معنای دیگری است که نمی شود بیان کرد ولی می شود حس کرد و تمام زندگی فرد در جستوجوی آن امر می گذرد...
خوزه ،منشی اداره کل سجل احوال است ،مردی ۵۴ ساله که مجرد است و برای فرار از تنهایی با خودش حرف میزند اما خود خوزه از وی جوان تر است گاهی خوزه با خود غریب میشود و گاهی با وی دوست ،گاه خود خوزه از خودش عاقل تر است و گاه انگار وی را نمیشناسد...همیشه با خوزه است اما انگار با وی نیست انگار غیر از این است که خوزه فقط یک نفر با یک کالبد است زبرا گاهی خود خوزه با نظر وی موافق نیست !!
هر کسی در زندگی مشغول جمع کردن کلکسیونی از چیزهای آشکار یا پنهان است که گویی ارث وی بعد از مرگ اوست...
کسی تمبر جمع می کند ؛یکی فندک و یکی کلکسیون شراب دارد...
خوزه اما کلکسیون نام داشت...نام و مشخصات کسان شهیر که یا زیاد خوشبخت بوده اند یا زیاد بدبختشان کرده اند...
بر حسب تصادف پرونده زن ناشناسی رامی آورد ولی پرونده ناقص است و وی برای تکمیل پرونده خود ،درباره زن تحقیق می کند و در پایان داستان که زن خودکشی می کند و خوزه او را نمیبیند،به گور وی دلخوش میکند ،غافل از اینکه چوپانی سنگ قبر کسانی که خودکشی کرده اند را جابه جا کرده است تا با این کار بین مرده ها فرق گذاشته نشود و اوج حرمت،گریه کردن برای یک فرد ناشناس است...
داستانی است که گویی خوزه خود درگیر آن است و سوالاتی که برای همه ما آشنا هستند....
این کتاب را باید چندین بار زندگی کرد...
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.