Παρά τη χαζομάρα μου να ξεκινήσω από το Περί Φωτισεως και όχι από το Περί τυφλότητος, με αποτέλεσμα να φάω spoilers, δεν μπορώ να μην θαυμάσω την ζοφερή φαντασία του Σαραμαγκου. Τι κι αν είναι απαισιόδοξος; Αγαπώ τη φαντασία και τη γραφή του!!!!!

Κάθε φορά ο Σαραμάγκου με γραπώνει και δε με αφήνει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Δεν μπορώ να το κατανοήσω πλήρως πώς γίνεται αυτό, αλλά οι δυστοπικές, απρόσωπες, καταιγιστικές ιστορίες του πάντα με αφήνουν σοκαριστικά μουδιασμένο. Στην ιστορία του βιβλίου περιγράφεται με ενάργεια η συντριπτική πίεση του συστήματος επί του ατόμου, αλλά και η ελπιδοφόρα αντίσταση του ανθρώπου, ως μονάδα και ως σύνολο. Αντίσταση αποτελεί πρωτίστως η στάση ζωής μας και οι πράξεις μας στα μικρά καθημερινά γεγονότα.

به واقع دنباله خیلی ضعیفی برای کتاب کوری بود

Sem palavras. Mais uma vez completamente rendida a Saramago.

*3.5*
Το περί τυφλότητας μου άρεσε περισσότερο η αλήθεια, αυτό που με κούρασε εδώ ήταν οι πολλές περιγραφές, σε σημείο που πολλές φορές διάβαζα και έβλεπα μπλα μπλα μπλα!
Ενώ το θέμα είχε ενδιαφέρον στο σύνολο το βιβλίο που άφησε μέτριες εντυπώσεις!

Mi-a plăcut acest roman.
Acțiunea se petrece la patru ani după incidentul cu orbirea din "Eseu despre orbire", deci este o continuare; de data aceasta ivindu-se un eveniment cu conotații politice.
La alegerile municipale din capitala fără nume a țării fără nume, alegătorii nu se îngrămădesc la vot în prima parte a zilei, poate și din cauza ploii torențiale, stârnind neliniștea autorităților. În a doua parte a zilei, oamenii încep să își facă apariția în fața urnelor electorale, situația fiind astfel salvată. Politicienii răsuflă ușurați, vor mai putea fura în liniște încă un mandat. Dar nu e chiar așa fiindcă apare o surpriză la numărarea voturilor: Partidul de Dreapta strânge 13% din voturi, Partidul de Centru 9%, iar Partidul de Stânga doar 2.5%, restul voturilor fiind voturi în alb. Autoritățile se panichează, nu înțeleg rațiunea acestor voturi și pun totul pe seama unei greșeli, așa că alegerile sunt reluate. După al doilea rând de alegeri situația nu se îmbunătățește deloc, procentul voturilor în alb crescând chiar de la 70 la 83%.
De aici romanul lui Saramago devine cu adevărat interesant; stilul este același - fraze lungi, deseori cuprinzând o pagină întreagă, cu reguli de punctuație proprii - și aș putea adăuga în plus aici umorul subtil al scriitorului.

Deviza celor care conduc:

"..cea mai sigură diferențiere pe care am putea s-o stabilim între oameni nu este să-i împărțim în isteți și proști, ci în isteți și prea isteți, cu proștii facem ce vrem, cu isteții soluția este să-i punem în serviciul nostru, pe când cei prea isteți, chiar dacă sunt de partea noastră, sunt intrinsec periculoși, n-o pot evita, cel mai curios e că prin actele lor ne spun în permanență să avem grijă cu ei, în general nu dăm atenție avertismentelor și după aceea suportăm consecințele,..." pag. 232.

muhteşem!

¿Qué pasaría si en una ciudad capital votase más del 80% de la población en blanco? ¿Y encima en una ciudad donde hace 4 años una epidemia de ceguera se apoderó de la población?
Saramago es un artista describiendo la condición humana. Con su característica forma de narrar pone sobre la mesa lo mejor y lo peor del ser humano y nos recuerda nuestro poder como individuos, incluso dentro de esta sociedad en la que parece que poco hemos elegido.
Muy recomendable

"Ψηφίσατε λευκό, Επαναλάβατε παρακαλώ, δεν άκουσα καλά, Σας ρωτησα αν ψηφίσατε λευκό, σας ρωτησα αν ηταν λευκή η ψήφος που ρίξατε στην κάλπη, Ποιος ξέρει, κυριε υπουργέ, ποιος ξέρει, Οταν ολ αυτα τελειώσουν ελπίζω να εχω μια μακρά συνομιλία μαζί σας, Στις διαταγές σας, κυριε υπουργέ, Καλό βράδυ, Καλό βράδυ, πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί να σας τραβήξω το αυτί, Δεν είναι της ηλικιας μου κυριε υπουργέ, Κάποτε θα μάθετε πως δεν υπάρχει όριο για να σας τραβήξουν το αυτί ή γι αλλους σωφρονισμούς, Μακρια απο μας κυριε υπουργε και σιγα, μπορεί ν ακουει ο διάβολος, Ο διάβολος εχει καλό αυτί και δεν χρειαζεται να τα λέμε δυνατά, Ας μας λυπηθεί τοτε ο θεός, Τζάμπα κόπος, αυτός ειναι κουφός εκ γενετής."

4.5 αστερια και αλλο μισό επειδή ειναι αυτος που ειναι, ο σοφος παραμυθάς Σαραμάγκου, ο παραβολίστας, ο αιρετικος με το χριστιανικό πνευμα, ο αναρχοαυτονομος, ο ριζοσπαστικός, ο τοσο πλατωνικός οσο και χριστιανικός οσο και αγνωστικιστής - ο πολιτικός οσο και θρησκευτικός οσο και άθεος.

Με μια εντελως δική του γραφη που την κανει και δική μας, θελω να καθομαι να διαβαζω χωρις τελος μια αφ΄ηγηση που μοιαζει να ειναι προφορική, χωρις τελείες, χωρίς ανασα, με γελιο και με κλάμα, με τραγικότητα βαριά οσο και ελαφρα ειρωνεια, ή και με τραγελαφικότητα - με προβοκατσια και με πρόκληση.

Τι θα γινοταν εαν σε μια πολη απλωνοταν μια μεταδοτική, λευκη τυφλοτητα; #1
Τι θα γινοταν εαν σε μια πόλη η πλειοψηφία ψηφιε λευκό; #2
Τι θα γινοταν εαν σε μια πολη επαυαν να πεθαινουν οι ανθρωποι; #3

Σ αυτη την τριλογια που την διαβασα ανακατωμένα (#1 και μετα #3 και μετά #2) σε ολα τα ερωτηματα αναπτύσσει διαφορες πτυχες και θεωρίες, ξεκινώντας απο ενα θεμελιωδες ερωτημα και αναπτυσσοντας αλλα παρακλάδια που αποδεικνυονται να ειναι επισης θεμελιωδη ή δευτερεύοντα, παντως παιζει με το μυαλο σου και σε βαζει να σκεφτεις με μια σωκρατική μεθοδο, μια μαιευτική μεθοδο, οπου ψαχνει το μυαλο σου - του αναγνωστη- τις απαντησεις στις ερωτησεις που θετει ο σοφος μαεστρος της Λογοτεχνίας.

Εγραψα στις σημειωσεις του κινητου μου, καθως το διαβαζα, αυτο:
Αχ, ο Σαραμάγκου είναι λατρεία. Είναι λες κι εχω έναν πολυ σοφό παππού διπλα μου στο τζάκι που λέει λεει λεει και λεει, χωρις να βάζει τέλειες, άντε κανα κόμμα. Θα θελα να τον ειχα κοντά μου να μου αφηγείται για μερες και νύχτες ατελείωτες ιστορίες παραβολικές, με νοήματα βαθιά σαν πηγαδια, παλιά σαν τον Χρόνο τον ίδιο.
Τον αγαπώ για πάντα.
Πόσο δίκαιο Νομπελ, μπράβο Ακαδημία ❤

"Δεν κοιμηθηκε καλά, ονειρεύτηκε ενα σύννεφο λέξεωνπου ξέφευγαν και διαλυότανενω εκείνος τις καταδίωκε με μια αποχη πεταλούδας, και τις ικέτευε, Σταθείτε σας παρακαλώ, μην κινειστε, περιμένετέ με. Τοτε, ξαφνικά οι λέξεις σταμάτησαν και μαζεύτηκαν, στοιβάχτηκαν η μια πάνω στην άλλη σαν σμάρι μελισσών που περιμένει μια κυψέλη, κι εκείνος, μ ενα επιφώνημα χαράς, έριξε την απόχη. Είχε πιάσει μια εφημερίδα."

That's an astonishing political fiction by the 1998 Nobel Laureate for Literature.
It is about a capital where the inhabitants voted "white," with more than 80%. What will the government do? Are we looking for the culprits with the help of spies and informants? Are we trying an advertising campaign? How about sending the army? But is not voting according to one's choice an inalienable right?
It is filled with humor and caricatures of politicians and full of reflections on democracy, citizens' rights and duties, and even the meaning of life.
Everything would be delightful and accessible if it weren't for the particular writing. Indeed, at Saramago, we avoid white; we occupy all the space with characters, and there are very few paragraphs. Dashes or quotes never accompany the many dialogues; commas separate the lyrics. These lyrics give the text an impression of opacity, which, unfortunately, puts off the reader. Pity!
When it's our turn to go to the polls, faced with shenanigans and dubious electoral promises, we often choose, with clarity, the slightest wrong candidate. Is it better than voting "white"?

البصيرة من أفضل الروايات التى قرأتها عن ديكتاتورية الحكومات وفسادها وعن بصيرة شعب قاموا بثورة بيضاء متمثلة فى تصويت أبيض فى الانتخابات لأظهار اعتراضهم على كذب الحكومة , فسارماجوا كتب كل ما تفعله الحكومات ضد شعبها الذي من الممكن أن يعترض على حكمهم وعلى ديمقراطيتهم المزعومة بمجرد أصوات بيضاء ولكنهم خالفوا النظام فيجب العقاب

كتب سارماجو عن الشعب فمنهم من عاش طوال عمره يحب الحزب الحاكم ويصدق كذب إعلامهم وحتى عندما يموتون بسبب تفجير قامت به الحكومة مازالوا يصدقون الحكومة ويحلفون بحياة الرئيس, وعن جزء من الشعب جائته البصيرة ففهم كذب الحكومة وبدء يظهر اعتراضه على تزوير ارادته عن طريق ديمقراطية وهمية.

فكتب العبقري ساراماجو عن أفعال الحكومة من نشر أخبار كاذبة فى جميع الصحف والإعلام , , ومن خطابات رنانة لإشعال حماس الوطنية لدى الشعب وانهم يدافعون عن الوطن ضد اعداء الوطن الارهابيين , بث الخوف فى نفوس الشعب عن طريق عمل تفجيرات وعن طريق وهم الناس بأن منازلهم سوف يتم سرقتها وان الفوضى أتيه ,الربط بين شئ مهم أليم حدث للشعب مثل العمي وما يحدث الان من التصويت الأبيض , أى شخص يعترض على الحكومة يكون ارهابي , وتبدأ تسأل الحكومة عن من حركه ومن دفع له الاموال وعن مؤامرة كونية ضد البلد , عن محاولة الايقاع بين الشعب وايهامهم ان الحكومة تحاول ان تحميهم من الحرب الأهلية ولكن من يريد فعلا حرب أهلية هو الحاكم وحكومته .


طوال الوقت أتخيل ان الحكام يضحكون بل ويقهقون علي أفعال الشعب , يضحكون ويقولون كيف نقوم بسرقتهم بقتلهم بانتهاك اعراضهم, بالكذب عليهم, بتخويفهم , بتزوير اراداتهم , ومازالوا يصدقوننا ويهتفون بأسمائنا , وهذا ما ذكره سارماجو عندما ضحك رئيس البلد ورئيس حكومته على الشعب الذى تحرك وعاد الى العاصمة من مجرد خطاب .

الجزء الذى اعجبني من تصرف شعب أصابه البصيرة عندما عاد جزء من المواطنيين الى منازلهم وأخذ الاعلام يقول ان من قام بالتصويت الابيض سيعتدون على هؤلاء المواطنين الشرفاء وهذا لم يحدث بل ساعدوهم فى ترتيب اثاث منزلهم ورحبوا بعودتهم , لأن البصيرة التى جعلتهم ييعترضون علي الحكومة.. وينقذون زوجة الطبيب هلى التى اوضحت لهم ان جيرانهم ليسوا خونة ولكن للأسف تم خداعهم , وان الحكومة لا يوجد لها هم أكثر من الايقاع بيننا حتى ننشغل بتخوين بعضنا بدلا من انتقادها.

النهاية من رأيي تقول ان الحكومة ستظل قاتلة فاسدة وان المدينة الان من الممكن ان تعيش ببصيرتها بدون زوجة الطبيب التى كانت بصيرتهم وقت العمي .

هذه الرواية كان من الممكن ان تكون افضل رواية قرأتها فى حياتى ولكن اسلوب سارماجو متعب لاقصى درجة وايضا تفاصيل مملة فى بعض الأحيان .

داستان از یک روز انتخابات بارونی آغاز می‌شه. مردمی که رأی‌گیری رو تحریم کردند اما بعد در یک اقدام همه جانبه، بیش از هفتاد درصدشون رأی سفید می‌دن. می‌شه تصور کرد همچین کاری چطور کل سیستم رو به هم می‌ریزه و این شروع ماجراهای سر و کله زدن با این مسأله ست.
اینجا هم مثل کتاب کوری، اسم شخصیت‌ها به ما گفته نمی‌شه و برای منی که دونستن اسم کسی اولین پایه ارتباط برقرار کردن باهاش محسوب می‌شه، کلام ساراماگو می‌تونه یه معجزه به حساب بیاد! اسم‌ها رو ندونم و تا این حد در فضای کتاب غرق بشم؟ بله، دست کمی از معجزه نداره.
بینایی بهترین کتاب سیاسیه که تو زندگیم خوندم. البته کتابای اندکی تو این حیطه خوندم ولی علتش اینه که نسبت به سیاست بی‌علاقه‌م. با این حال، منِ بی‌علاقه به سیاست، این کتاب رو بسیار دوست داشتم...
چالش‌هایی که برای مواجهه و در اصل دور زدن مردم باهاش روبه‌رو بودن، نحوه تفکر افراد سیاسی، فضای مسموم و متعصبانه، دست و پا زدن برای حفظ قدرت و پایان‌بندی فوق‌العاده کتاب که راه‌حل اکثر آدم‌های بر مسند قدرت نشسته‌ی راه سیاسته، همه و همه این کتاب رو تبدیل به کتابی می‌کنه که همه‌ی آدم‌ها بهتره یک بار تو زندگیشون بخوننش.
تنها نکته‌ی منفی کتاب برای من این بود که ریتم داستان تو یک سوم پایانی، به جز اواخرش، برام کند و تکراری شد. اگر می‌شد بهش ۴.۵ می‌دادم اما متأسفانه امکانش نیست و به همین دلیل کوچولو، امتیازمو به پایین گرد کردم.
+ راوی کتاب یعنی بهرام ابراهیمی داستان رو به خوبی صوتی کرده بود و کمک می‌کرد آدم خودش رو کاملا تو اون جو سیاسی احساس کنه.
----------
یادگاری از کتاب:
گویی همه با هم پیمان بسته بودند تا از اسراری در پشت دیوار سنگین سکوت دفاع کنند.
...
قصد و نیت افرادی که رأی سفید داده‌اند، براندازی نظام و به دست گیری قدرت نبوده است چون حتی در این صورت بعدش نمی‌دانستند که با آن چه بکنند بلکه هدف آن‌ها تنها ابراز دلسردی و سرخوردگی بوده است.
...
همیشه همینطوری بوده است. آخرش هر که می‌تواند خودش را نجات می‌دهد و می‌گوید بقیه به جهنم. اصلا قضیه امروز و دیروز نیست، این یک موضوع تاریخی است. حالا به نظر می‌رسد که خیلی با یکدیگر همبستگی داریم ولی فردا ساز مخالفت از هر گوشه شنیده می‌شود. بعدش هم ناهماهنگی، رویارویی و جنگ علنی. بقیه هم از بیرون گود به ما نگاه خواهند کرد و بر روی زمان مقاومت ما شرط‌بندی می‌کنند.
...
بعضی‌ها تنها خصوصیت مشترکشان بی‌هدفی است.
...
شاید بهتر بود که برای رسیدن به آرامش نمی‌خوابیدیم.
...
بهتر است سرها را قبل از اینکه شروع به فکر کردن کنند قطع کنی، وگرنه بعدا خیلی دیر می‌شود.
...
آیا می‌توان با استفاده نکردن از کلمه «مرگ»، آن را به دست فراموشی سپرد؟
...
زمان هم مانند انسان‌هاست. بعضی وقت‌ها حال تکان خوردن ندارد اما بعضی اوقات با سرعت یک گوزن یا چابکی یک بز می‌خرامد.
...
- امیدوارم در یک روز خوب، دوباره همدیگر را ببینیم. البته اگر چنین روزی وجود داشته باشد.
+ ظاهرا راه را گم کرده‌اند.
- چه کسانی؟
+ منظورم روزهای خوب است.