Bir romancının, tarihsel gerçekliğin karakterini gölgelemesine izin vermemesini anlayışla karşılamak lazım. Ama eğer romanınızı üzerine kuracağınız karakteri kanın gövdeyi götürdüğü 1840'ların Fransa'sından seçiyorsanız işiniz hayli zor. Frederick Moreau etli sütlüye karışmasa da genç bir burjuva olarak sahnededir. Bir burjuva olması zaten tarihsel politik bir figür olduğunu gösteriyor. Ama siyasi çalkantıların olduğu yer ve zamanlarda dönemin kimi romancıları karakterlerine bu şekilde irade bağışlamıyorlar. Daha çok edilgin karakterler oluyorlar ve maruz bırakılıyor. Profesör Kien'in 1935'de vücut bulduğunu düşündüğümüzde bu tercih daha anlaşılabilir oluyor. Frederick, Kien kadar hareketsiz ve onun kadar iradesiz değil ama onun gibi maruz bırakılıyor. Hayatına kim girerse girsin Kien üzerinde tahakküm tesis edecekti. Frederick ise koşullar onu zorlasa da bir irade sahibi olma konusunda istekliydi. Neyse bu Kien faslını geçiyorum. Bu aralar çok kafama takılıyor Kien. Lafı dönüp dolaştırıp ona getiriyorum bu şekilde. Üstelik Frederick hiç de Kien gibi karikatürize bir tip değil..

Dönem itibarıyla yaratılan karakterlerin devrimci ya da karşı devrimci olma riskleri vardır her zaman. Bu da biraz kurmacanın doğasına aykırı oluyor sanki. Romancı tarihçinin misyonunu da yüklemiş oluyor. Gerçi Foucault tarih tüm hikayelerin tek bir hikayeye indirgenmesi diyor ama bir edebiyatçı olarak Flaubert ise kurmaca söz konusu olduğunda  hikayenin başka türlü de gerçekleşebileceğini göstermek gerektiğini savunuyor. Karakteri hareketsiz ve iradesiz bırakmak bu bakımdan çözüm olabilir. Romanın üçüncü bölümünde kan gövdeyi götürürken Frederick sadece olayları camdan izlemekle yetinir.. Kendisi de bir burjuva olan Flaubert sokak olaylarındaki kişilerin kim olduğuna dair pek bir şey çıtlatmıyor. Bir iki yerde "ayaktakımı" diyor, o kadar.

Ama burjuvaların, Frederick de dahil, masum ve iyi niyet gösterildiğini söylemek zor. Ekonomik kazancın her şeyin üzerinde olduğuna dair bir inançları var. Aristokrat-feodalin doğaya ve sanata karşı coşkulu tavrı onlarda yok. Mösyö Arnaux, sanat organizatörlüğünü bırakıp kömür işine girmesi nedeniyle ressam Pellerin'in nefretini kazanmıştır. Mösyö Arnaux da beylikten burjuvalığa yatay geçiş yapanlardandır. Birçok feodal bey Calvino'nun "atalarımız" diye karikatürize ettiği kont, baron ve dük gibi ünvanlardan kurtulmaya çalışıyor bu dönemde. Frederick'in Vikont Cisy Bilmemne  (soyadını hatırlayamadım) ile yaptığı düello alay konusu olur. Frederic'in sınıfından insanlarla iyi geçindiğini söylemek de zor. En iyi arkadaşı Deslauriers bir mübaşir. Alt sınıftan biri ama sınıf atlama sevdası duyanlardan...

Şövalye döneminin romanslarına yer yoktur artık. Düello gülünç bir şeydir. Hugo'nun lağımlarda bile romantik olan karakterlerine artık yer yoktur. Romantizmin ne yeri ne zamanı.

Duygusal Eğitim en nihayetinde bir aşk romanı. Romantizmi alınmış karakterlerden aşk hikayesi yazmak sıkıntılı olabilir yalnız. Emma Bovary'nin düştüğü duruma kimse düşmek istemez. Frederick'in romantik olmayı başardığı da söylenemez. On Dokuzuncu yüzyıl romanı evli kadınlar ile onlara tutkun ya da onları baştan çıkarmaya çalışan genç erkeklerin aşk hikayeleri ile doludur. Frederic'in tek hedefinin de Madam Arnaux'un kalbini çalmak olduğunu biz okurlar da, Madam Arnaux da biliyordu. Ama işte Frederick, Madame Bovary'nin Rodolphe'si gibi atak biri değil. Olsaydıydı da bir şey olmazdı zaten, çünkü Flaubert romantizmin ipliğini pazara çıkarmış çoktan...

تذکر: چون خیلی این رمان را دوست دارم، شاید یک‌چیزهایی‌اش را در اینجا لو داده باشم.

۱
‏نمی‌دانم کدام فیلم وودی آلن بود که در آن، روانشناس به کاراکتر اصلی (خود آلن) گفته بود برای غلبه بر افسردگی، چیزهایی را که باعث می‌شود او هنوز زندگی کند، فهرست کند. آلن شبی در تنهایی با واکمنی این دلخوشی‌ها را یکی‌یکی ضبط می‌کرد که یکی‌شان رمان «تربیت احساسات» فلوبر بود! حالا که این شاهکار را تمام کرده‌ام، باید بگویم که آلن در آن سکانس داشته تمام دلخوشی‌های خود واقعی‌اش را فهرست می‌کرده چراکه سینمای آلن را تا حد بسیاری باید متاثر از این رمان فلوبر دانست.

۲
«تربیت احساسات» کتابی است درباره احساسات تربیت‌نیافته‌ جوانی در حال و هوای احساس‌زده پاریس. با مهمانی‌ها، مراسم‌ها، دوستی‌ها و روابط پرتب و تاب. فردریک (قهرمان داستان) در این رمان بارها عاشق و بارها متنفر می‌شود. دوام بسیاری از احساسات او، چه در زندگی عاطفی، چه در عقاید و نظریات شخصی و چه در تصمیمات شغلی و حرفه‌ای، تنها چند روز و در کتاب تنها چند صفحه است. فردریکی که فلوبر می‌سازد، خود ماییم. این را کجا می‌فهمیم؟ فصل یکی مانده به آخر کتاب. آنجا که او و خانم آرنو - زن متاهلی که فردریک در سودای اوست - به‌هم می‌رسند و درست در لحظه وصال، فردریک ترجیح می‌دهد سیگاری بپیچد. عجب سکانسی است، آقای آلن! پس کی این صحنه را می‌سازید؟

۳
یک‌جایی محسن نامجو گفته بود: کدام تصمیم در زندگی ما گرفته شده که با یک پیاده‌روی تا سر کوچه بیخیالش نشده باشیم؟ «تربیت احساسات» حکایت تصمیم‌ها و پیاده‌روی‌هاست. روایتی که شور و حرارت انسان در رسیدن به چیزهایی که «اهداف» زندگی‌اش می‌پندارد را به ریشخند می‌گیرد. اوج این تمسخر هم پایان همه ماجراهاست؛ آنجا که دو دوست، دستان خالی‌شان بعد از بیرون آمدن از فاحشه‌خانه‌ای را بزرگترین دستاورد خود می‌دانند! و این دستاورد چیست؟ هیچ؟ نه، دقت کنید! آرزوست. تمناست. خود تمنا، فارغ از حصول یا عدم حصول.

۴
حین خواندن کتاب، یکی از دوستان گفت که گویا عده‌ای درمورد ترجمه مهدی سحابی از «تربیت احساسات» می‌گویند که زبانش چنین و چنان است و این کتاب از جمله آثاری است که باید مترجمی همت کند و بازترجمه‌ای از آن ارائه دهد. خواستم فقط اشاره کنم که معتقدم تقریبا محال است کسی بتواند مثل سحابی، این‌قدر استادانه لحن و زبان فلوبر را به‌خصوص در توصیف فضاهای خرده‌بورژوایی فرانسوی دربیاورد. گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن!

Ho la vaga impressione che mi piacerebbe anche la lista della spesa scritta da Flaubert.

An amazing analysis of a man pursuing his passions but not strong enough to really attain any of them, and learning nothing about himself along the way. As capable of believing his own bare-faced lie about love or money at the end as at the beginning.

Also a meticulous portrayal of 1840s France, with a broad swath of characters from all quarters of Paris: Bohemian, student, artisan, courtesan, diminished spinster, art trade, banker, political provocateur. Flaubert brilliantly shows how all political players shifted their ground to save their skins and find a living as revolutions broke out, succeeded, and failed. And how they apparently believed their principles supported wildly changing positions from one change of government to the next.

One also is amazed by the division of the classes and the great wealth behind dizzying feasts, couture, furnishings, carriages, mistresses, only 50 years after the Revolution. Frederick burns his way through one fortune after another, actually paying his way, while Arnoux shows how to sustain the lifestyle on loans and chicanery.

Really a phenomenal achievement. Flaubert sustains our interest in Frederik despite his massive flaws, his duplicity, his foolishness, and selfishness. In part we feel a bit of pity for him as his ‘friends’ take advantage of him fime after time, and in part we recognize a certain amount of nobility in his love for Madame Arnoux. He is a knight errant in his devotion, just not as pure, and without a dragon to slay--instead he fritters away his life for lack of any goal other than this love for a married woman.

An educational reading indeed, either spiritually or rationally speaking.
The novel talks about the life of a young man, Frederic, during the French Revolution and the founding of the French Empire in 1848. It is said that Frederic is in fact Flaubert himself telling about some real events in his life and of course about his platonic love for an older woman, in the book, called Mme Arnoux.
We are able to follow, with a somehow ironic and pessimistic tone, a different set of characters who live the important changes of the era, from the Republican idealist Sénecal to the well off banker Mr. Dambruese, passing several courtesans and artists on the way. The book combines highly advanced politics with almost philosophical wanderings such as existence and death , passion and love, morality and justice...
Each character represents an icon, Mme Arnoux, unattainable perfection; Rosannette, troubled and used courtesan; Deslauries, ambitious and envious middle class lawyer; all of them combine into a well constructed scenery which engulfs you into the story, even if you don't want to.
The book left me wondering if a man is to be judged by the result of his actions or by his good intentions. The answer might not be as easy as it seems after you've read Frederic's story.
A book that shouldn't be missed by those who appreciate a smart and eloquent reading. I think this work outperforms Flaubert's "Madame Bovary".

.


خانه‌های شاهان به خودی خود غم خاصی دارند که شاید ناشی از بزرگی بیش از حد ابعادشان برای شمار اندک کسانی باشد که در آنها می نشسته‌اند، و از سکوتی که تعجب می‌کنیم پس از آن همه کبکبه و دبدبه آنجا حاکم باشد، از تجمل ساکن‌شان که قدمتش گذرایی دودمان‌ها و ناچیزی ابدی چیزها را اثبات می‌کند؛ و این نفس سده‌ها را که چون عطر مومیایی رخوت‌آور و مرگ‌آلود است حتی ساده‌ترین ذهن‌ها هم حس می‌کند.



دل زنان به صندوقچه‌های رمزی‌ای می‌ماند که پر از کشوهای تودرتوست؛ زحمت بسیار می‌کشیم، ناخن می‌شکنیم و سرانجام در ته آن گل خشکیده‌ای پیدا می‌کنیم یا اندک غباری، یا خلاء!



«وقتی انقلاب شد خیال کردم که دیگر خوشبخت می‌شویم، یادتان هست چقدر زیبا بود؟ چه نفس راحتی می‌کشیدیم! اما دوباره همه چیز از همیشه بدتر شده.»
و با چشمان به زمین دوخته: «الآن دارند جمهوری‌مان را می‌کشند. همان طور که آن یکی، جمهوری رم را کشتند! بیچاره ونیز، بیچاره لهستان، بیچاره مجارستان! چه جنایت‌هایی! اول «درخت‌های آزادی» را بریدند، بعد حق رأی را محدود کردند، باشگاه‌ها را بستند، سانسور را برقرار کردند و آموزش را به کشیش‌ها سپردند، تا بعد نوبت به انکیزیسیون هم برسد. چرا که نه؟ مگر محافظه‌کارهایی نیستند که به ما وعده قزاق‌ها را می‌دهند؟ روزنامه‌هایی را که با مجازات اعدام مخالف باشند محکوم می‌کنند، پاریس پر از سرنیزه است، در شانزده استان کشور حکومت نظامی است، عفو عمومی را هم که یک بار دیگر عقب انداختند.»
پیشانی‌اش را میان دو دست گرفت؛ سپس دو بازویش را به نشانه اوج درماندگی از هم باز کرد و گفت: «آخر اگر سعی می‌کردیم، اگر واقعا صداقت داشتیم، می‌شد که با هم متفق و یکدل بشویم. اما نه! می‌بینید که کارگرها هم بهتر از بورژواها نیستند.»

La historia de “La educación sentimental” se desarrolla de 1840 a 1867 durante este turbulento período del siglo XIX con el abandono en 1848 de la monarquía de julio para la segunda república y luego en 1852 el advenimiento del imperio de Napoleón III. Cuando a bordo de Ville de Montereau, el 15 de septiembre de 1840, el joven Frédéric Moreau, recién graduado de bachiller sueña con su vida futura en la capital y con los éxitos que le esperan. Mientras el Ville de Montereau se deslizaba por el Sena, una ráfaga femenina se le interpuso, apareciéndole la hermosa mujer de Arnoux, Marie Arnoux, quien en gran medida tiene cierta conexión autobiográfica con Élisa Schlésinger, a quien el escritor dedicó un amor apasionado .

Si bien el joven Frédéric Moreau que solo aspira al amor, la riqueza y la gloria, en una época de profundos trastornos cuyo apogeo es la revolución de 1848, resultará incapaz de comprometerse por una causa, es incapaz de llegar hasta el final, para nada arriesgado en el plano del enamoramiento, falto de audacia. A través del viaje de este héroe, Flaubert presupone una preocupación constante por la perfección formal, por una reflexión sutil sobre la política y la naturaleza humana.

Una excelente novela que enlaza un viaje entre un romántico y el final del romanticismo, que al momento de ser publicada esta novela no tuvo buena aceptación, mas allá de las consideraciones de la crítica que la consideran la obra maestra del escritor por su calidad y sus descripciones. Donde los sueños e ilusiones de un joven de provincia, al igual que un Lucien de Rubempré de la novela “Las ilusiones perdidas” de Honore de Balzac, buscan la gloria en la gran ciudad, o un Julien Sorel, personaje de “Rojo y negro” del escritor Stendhal o un Eugène de Rastignac, personaje de Papa Goriot de Honore Balzac que penetra en la alta sociedad para abrirse paso. Un texto plagado de experiencias urbanas que irán carcomiendo la inocencia de este enamorado, que en momento se hace incapaz de centrarse en su éxito. Si es de mencionar que el final deja mucho que decir. Mientras “Madame Bovary” nos describe la historia de una mujer animada por el romanticismo, a quien la realidad ahoga. Sueña con la vida pero, sin embargo, termina suicidándose; en cambio, “La educación sentimental”, por el contrario, cuenta la historia de un joven soñador, que vive en un mundo lleno de ilusiones.

.
محل و زمان وقوع داستان : پاریس، اواسط قرن ۱۹م.

معرفی شخصیت‌های داستان(همراه با دخالت‌دادن نظر شخصی):
فردریک مورو : مرد جوانی از اهالی روستای نوژان، که شخصیت اصلی رمان است و کتاب بر محور احساساتِ نه چندان باثبات وِی می‌چرخد.

مادام آرنو : همسر آرنو. زنی پاکدامن و نجیب و فیگور ایده‌آل برای فردریک. تا جایی که فردریک تنها میخواهد بیچاره‌وار عاشق او بماند. بطوریکه وقتی مادام آرنو به قصد تسلیم‌ نزد فردریک می‌رود، فردریک وی را پَس‌ می‌زند چون نمیخواهد به تصویر ایده‌آل‌ش از خانم آرنو خدشه‌ای وارد شود.

رزآنت : مارشال. اصطلاحا، courtesan، فاحشه‌ای که مشتریانش کلاس‌ِ بالاترِ اجتماع‌اند. رزآنت به نظر من ملموس‌ترین و ترحم‌برانگیز ترین شخصیت داستان است. رزآنت معشوقه ی آرنو، دلمار، فردریک و آدری است.

مادام مورو : مادر فردیک. در نوژان زندگی می‌کند.

مادام دامبروز : همسر آقای دامبروز و زنی سطح بالا، اجتماعی، باسیاست و کمی مغرور. نماد تمام چیزهایی که درباره ی زنان اشرافی و سطح بالای اجتماع می‌گویند.

کاترین : همسر اصلی باباروک که بچه‌دار نمی‌شود. وقتی مادر واقعی لوئیز می‌میرد، کاترین جای مادرش را برایش پر کرده و دایه و مراقب وی می‌شود. (النور مادر واقعی و خدمتکار پیشین باباروک است).

سیسیل : دختر آقای دامبروز. در ابتدا قرار است با سیزی ازدواج کند. اما نهایتا احساسات نوجوانانه‌ش بر وی چیزی شده و فرد دیگری را به ثروت عظیم دامبروز ها می‌رساند.

واتناز : دوست و همکارِ سن‌بالای رزآنت. واتناز در جریان کتاب، معشوقه ی دوساردیه، دلمار و احتمالا آرنوست. به شدت به رزآنت حسودی می‌کند و سعی در خراب کردنش دارد.

آرنو : در یک کلام، تاجر است. ولی مدام شکست‌خورده و شغل عوض می‌کند و معرفی کننده ی اصلی فردریک به دایره اجتماعی پاریس است.

چارلز دلوریه : رفیق گرمابه گلستانِ فردریک. از کودکی در روستای نوژان تا جوانی در پاریس و میانسالی، باز در نوژان. شاید بتوان دلوریه را دوستی وفادار برای فردریک در نظر گرفت که در تمام مراحل زندگی علی‌رغم بدقولی‌ها و پشت‌خالی‌کردن‌های فردریک، دوست او باقی‌ماند. ولی به نظر شخصی این‌جانب، دلوریه فردی سودجو و به‌شدت سواستفاده‌گر بود.

اوسونه : ژونالیستی که پای فردریک رو به خانه ی آرنو باز می‌کند. فردریک با وی در جریان یک شورش آشنا می‌شود و بعدها، اوسونه مدیر مسئول یک مجله ی هنری-فرهنگی می‌شود.

پلرن : یک نقاش بی‌خاصیتِ گنده *وزِ زیادی وسواسیِ همیشه شاکی از بی‌عدالتی جامعه و قدرنشناسی مردم و هنرنشناسیِ دوستان :)). بعدها عکاس می‌شود. البته پلرن در طول داستان در پی یافتن معنای "زیبایی"ست که شاید همین مفهومِ نمادین، موی نازک مهمی در رمان باشد.

بابا روک : همسایه ی خانه ی پدری فردریک. فردریک در بازه‌ای، قرار است با دختر بابا روک، لوییز، ازدواج کند. لوییز دختر نامشروع باباروک از خدمتکاری‌ست که بعدها با ازدواج با آن خدمتکار به وجود تنها دخترش مشروعیت بخشید. همسر اول باباروک بچه‌دار نمی‌شد. بابا روک با دامبروز ها نسبت دوری دارد.

آقای دامبروز : بانکداری ثروتمند که فردریک به شدت علاقه دارد به محفل وی راه یابد.

سنکال : معلم ریاضی و دوست دلوریه. فردریک از سنکال خوشش نمی‌اید و فقط چون دوست دلوریه‌س تحمل‌ش می‌کند. همه‌ش آویزون این و اونه که بش کار بدن. عقاید چپ داره. از سرمایه و سرمایه‌داری متنفره

مارتینون : دوست هم‌دانشگاهی فردریک، که برخلاف فردریک دانشگاه را با موفقیت به پایان رسانده و تبدیل به وکیلی موفق می‌شود. کمی فرصت‌طلب است و با نزدیک کردن خود به خانواده ی دامبروز به سعادت ابدی می‌رسد :))

مارکیز دو سیزی : ویکنت، دوست ثروتمند فردریک که سر شامی در خانه ی دامبروزها به خانم آرنو(درهیاب ایشان) توهین کرده و باعث دوئلی بین خود و فردریک می‌شود.لژیتیمیسته. بعدها به شدت مذهبی می‌شود.

دوساردیه : پستچی‌ای ساده، و صادق که فردریک به همراه اوسونه در جریان شورشی در ابتدای کتاب با وی آشنا می‌شود. دوساردیه و مردانگی و صداقتش، مورد علاقه‌ترین شخصیت کتاب برای من است.

دلمار :هنرمندی بازیگر و خوش‌قیافه. که هم دل رزآنت و هم دل واتناز را برده‌است.

آقای آدری : همسایه ی پیشین آرنو که مراقبت از رزآنت را بر عهده گرفته.

رژمبار : زیاد میره مغازه ارنو. شهروند یا هموطن میگن بش، همه‌ش مست میکنه و میخوره کاری‌م‌ نمیکنه ولی آرنو دوستش داره.

نقل‌قول :
"به ماه میانه ی تابستان زنان رسیده بود. دوره ی هم تامل و هم مهربانی. زمانی که پختگی آغاز می‌شود و نگاه از شعله‌ای عمیق‌تر رنگ می‌گیرد. زمانی که قوت دل با تجربه ی زندگی می‌آمیزد. و در آخر های شکفتن‌ها، وجودِ کامل لبریز از غنا و زیبایی‌اش موزون می‌شود. هیچ‌گاه تا این حد صفا و مدارا نداشته‌بود." (میانسالی به بیانِ زیبای فلوبرت)

"پاریس بود، پاریس! زیرا در ذهن او هنر، دانش و عشق (یعنی چنان که ممکن بود پلرن بگوید، سه چهره ی پروردگار) فقط و فقط به پایتخت وابسته بود."

"آرشه‌ای به پوپیتری خورد و رقصنده‌ها آماده ی رقصیدن شدند." (این قسمت بعد از بازگشت مجدد فردریکِ سرخورده به پاریس نوشته شده و به زیبایی نشانه آغاز دوباره ی ماجراهای پاریسی‌ست.)

"برخی آدم‌ها هرچقدر که میل‌شان بیشتر باشد، عمل کردن برایشان ناممکن تر میشود. بی‌اعتمادی به خودشان دست و پایشان را می‌بندد، ترس از خوش نیامدن از پا درشان می‌آورد؛ وانگهی، عواطف ژرف به زنان نجیب می‌ماند : از افشا شدن می‌ترسند و عمری سر به زیر زندگی می‌کنند."

"با تعمق در شخصیت دیگران شخصیت خودش را ازیاد برد، که این شاید تنها راه رنج نکشیون از دست خویشتن باشد."

"همچنان که رزانت از همه معشوق‌هایی که داشته بود حرف نمیزد تا ارزشش را در نظر او بالاتر ببرد؛ چرا که با نزدیکانت‌ترین رازگویی‌ها همیشه محدودیت هایی است که از شرم بیجا، یا ظرافت، یا ترحم است. نزد دیگری یا خودت به ورطه‌هایی، منجلاب هایی بر میخوری که از پیش رفتن بازت میدارند؛ گو این که این را هم میدانی که اگر پیش بروی آن یکی درکت نمیکند؛ بیان دقیق آنچه بخواهی دشوار است و از همین روست که بندرت می‌توان با کسی  بِکَمال یکی شد."
.........
تربیت احساسات یک رمان بی زمانه، البته برهه‌های زمانی متن داستان مشخصه، ولی احساسات، شاید درمورد قرن حاضر حتی بیشتر از زمان وقوع داستان صدق کند.
داستان ۳۷ سال از زندگی فردریک مورو، از سال ۱۸۴۰ تا اخرین صفحه ی رمان، سال ۱۸۶۷.
فردریک مورویی که با به دست آوردن هرچیز و هرکس دچار رخوت و سستی میشود و ناگهان علاقه به اون کس یا چیز رو از دست می‌ده و دیگه سرگرمش نمی‌کنه. یک آدم دمدمی مزاج، سطحی، و به شدت احساساتی. دروغ‌گو.
فلوبرت به زیبایی تونست یه شخصیت خاکستری بسازه. شخصیتی که علی‌رغم احساس نزدیکی به او، میتوان در برخی مواقع بسیار دوستش داشت و در برخی مواقع در عین تنفر از او، به شدت برای او دل سوزاند و ترحم کرد.
یکی از موضوعات عجیب و جالب برام، گرایش ناگهانی دو سه تا از شخصیت‌ها به مذهبِ تقریبا افراطی بعد از جریان انقلاب است.
فلوبرت از محبت‌هایی می‌گوید که با ستایش خود گوینده و محبت‌کننده همراه است. فلوبرت، بهترینِ شکافنده‌ها و توصیف کننده های احساسات پیچیده و بیان آن‌ها به ملموس‌ترین شکل ممکن است.

پ.ن : تابستان سال ۸۸ منِ ۱۲ ساله، هربار در مسیر پیاده ی برگشت از کلاس زبان جلد رنگارنگ و آبرنگیِ "تربیت احساسات" را می‌دیدم و در طول مسیر درباره ی داستان احتمالیِ کتاب رویاپردازی می‌کردم. ۱۳ سال بعد، بالاخره کتاب را خوانده‌م. و احتمالا تا ۱۴ سال بعد هم، فراموشش نکنم.

Viaggiò. Conobbe la malinconia delle navi, i freddi risvegli sotto la tenda, l’incanto dei paesaggi e delle rovine, l'amarezza delle amicizie troncate. Ritornò. Frequentò il mondo, ebbe altri amori. Ma il ricordo invincibile del primo glieli rendeva insipidi; e poi la violenza del desiderio, la freschezza della sensazione era perduta. Anche le sue ambizioni intellettuali s'erano appassite. Passarono gli anni; e gli pesò l’inerzia della sua mente e l’indifferenza del suo cuore.

[83/100]

The Sentimental Education
Gustave Flaubert (1821 – 1880)

We are in Paris, from 1840 to 1868.
During Flaubert's lifetime and particularly realistic.

This novel of ambitious and extensive proportions follows a young man’s education in life. He learns about illusions of lasting true love, rare reliable friendship, the vain value of wealth and fortune, and the cruelty and horror of revolution and civil war.

The author, from personal experience, develops the extremely complex and agitated political situation of the time.

The quality of Flaubert’s style is one of the very best in French literature of the nineteenth century.

Rich, detailed to the extreme, colourful, realistically convincing and elegant.

The footnotes give the reader the most interesting information on the ‘making of this novel. Using Flaubert's own extensive preparatory notes, as well as other historical information on social life, politics, travel, trade, manufacturing, and general sightseeing in Paris and its suburbs. Including many restaurants, cafés, cabarets, race courses, and theatres, in fashion at the time.

It is not a novel of great intrigues and speedy action.

The young hero Frederic, is rather a loser, as everything he hesitantly undertakes, lacks energy and decision, and ends with failure and deception. Hardly a person I could develop sympathy for.

However, it is a vibrant and colourful portrait of Parisian society, active as ever with its deeply rooted, obsessive occupation, yet another revolution, and violent repression, in the early nineteenth century.

O carte ce nu te poate lasa indiferent - fie o adori, fie o detesti de la inceput. Eu m-am lasat cucerita de stilul autorului care seamana cu o bijuterie indelung si atent slefuita.
Desigur ca povestea de dragoste nu este iesita din comun - un barbat tanar se indragosteste de o femeie casatorita si imposibilitatea acestei iubiri ii acreste inima si il transforma intr-un cinic care apoi ajunge sa se joace cu sentimentele doamnelor. Insa, nu ai cum sa rezisti descrierilor bogate si adesea uimitoare, a metaforelor somptuoase cu care Flaubert isi desfata cititorul. Practic esti smuls din prezent si trimis in Parisul anului 1848, unde esti liber sa porti jupon sau redingota, poti sa-l adulezi sau sa-l ocaresti pe regele Louis Philippe, poti sa te plimbi prin Bois de Boulogne, sa te distrezi la Moulin Rouge sau esti liber sa alegi sa iei parte la Revolutie ori sa privesti de pe margine.
Nu as putea sa inchei fara sa mentionez un citat interesant despre femei: "Inimile femeilor sint ca acele mici scrinuri cu sertare secrete, incastrate unele in altele; te straduiesti, iti rupi unghiile, si gasesti in fund, o floare uscata, fire de praf - sau nimic!"

اولین کتاب امسال که نیمه‌کاره رها می‌کنم. بعد خوندن «مادام بواری» امید زیادی به این کتاب داشتم، اما انتظارم برآورده نشد. شاید یه وقت دیگه!