به نام او

من سه اثر از فلوبر خواندم: مادام بوواری، سالامبو و تربیت احساسات
و در این بین تربیت احساسات را بیش از آن دو کتاب دوست دارم.
تربیت احساسات به نوعی نقطه مقابل مادام بوواریه در آن داستان، اما بوواری دختر شهرستانی تازه به شهر آماده پس از ازدواج دست به هنجارشکنی میزنه و عاقبت هم همین هنجارشکنیها باعث نابودی خود و زندگیش میشه ولی در اینجا فردریک پسر جوانی‌ست که در طول زمان در مواجهه با احساسات مختلف عاطفی قرار میگیره ولی برعکس اما نه تنها به مقصدش نمیرسه بلکه این ناکامیها سبب شکل گیری شخصیتش و به نوعی تربیت احساساتش می‌شود.
با همین تعریف کوتاه هم میشه فهمید که مادام بوواری یک رمان کلاسیکه ولی تربیت احساسات یک اثر آوانگارد و نویی هست که واقعا نگارشش در آن سالها کمی عجیب به نظر میرسه.
نکته بعدی که سبب شده من این اثر را از آن دو اثر خصوصا سالامبو بیشتر دوست بدارم نوع روایت داستانه، با اینکه فلوبر هفت سال برای نگارش تربیت وقت گذاشته و حتی بیش از اون دو تا کتاب وسواس به خرج داده ولی اینقدر روایت بی‌پیرایه است که اصلا از صناعت در نثر فلوبر خبری نیست به بیان دیگر برخلاف اون دو کتاب جای انگشتهای فلوبر بر روی خشتهای تربیت احساسات دیده نمی‌شود.
و آخرین برجستگی کتاب که میتونم بهش اشاره بکنم زمان‌مند بودن تربیت احساسات و آینگی آن نسبت به مسائل سیاسی اجتماعی فرانسه آن دوره است که به تعالی رمان کمک زیادی کرده.
در آخر اینکه فلوبر نویسنده محبوب من نیست ولی رمانهایش را دوست دارم و از این میان تربیت احساسات را بیشتر

Την πρώτη φορά που το διάβασα ήταν πριν από είκοσι χρόνια γιατί στο Annie Hall ο Γούντι Άλεν έλεγε ότι το βιβλίο αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς. Τελειώνοντάς το, ίσως λόγω του ρομαντισμού της ηλικίας, συμφώνησα αμέσως.
Η δεύτερη φορά, δηλαδή φέτος, ήταν στο πλαίσιο της λέσχης ανάγνωσης. Με όλο τον κυνισμό, την εμπειρία ή ακόμα και τη γνώση που κουβαλούν είκοσι χρόνια, η άποψή μου δεν άλλαξε στο ελάχιστο.
Αυτό που πετυχαίνει ο Φλωμπέρ σ' αυτό το βιβλίο δεν είναι μόνο μια σύγχρονή καταγραφή της ιστορίας όπως αυτή γράφεται τη στιγμή που χαοτικά βιώνεται εν μέσω κοσμοϊστορικών γεγονότων, ούτε η αφήγηση ενός μεγάλου και καταραμένου έρωτα που αλλάζει τόπους, δεκαετίες και εποχές, αναπυροδοτούμενος από τις στάχτες στις οποίες είναι καταδικασμένος.
Είναι η πρώτη ίσως λογοτεχνική απόπειρα να αποτυπωθεί ο αστός που βγαίνει από την εποχή του Διαφωτισμού, από την ανωριμότητα για την οποία είναι αυτός ο ίδιος υπεύθυνος κατά τον Καντ, ένα προοίμιο του μοντέρνου ανθρώπου και των αδιεξόδων του σε μια νέα εποχή, στην οποία φέρει αυτός το βάρος του αυτοπροσδιορισμού του, μια πρώτη παραδοχή ότι ίσως να είμαστε πλέον οι αντι-ήρωες στις ζωές μας.
Κι όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα "αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας", τα οποία βγήκαν σε εποχές που δεν υπήρχαν editors, ούτε ένοιαζε κανέναν ο ρυθμός, η δομή και τέτοιες λεπτομέρειες, το βιβλίο είναι όντως σε σημεία εξοντωτικό σε λεπτομέρειες, πρόσωπα και υποπλοκές, αλλά είναι κι αυτό μέρος της μαγείας του, δύο αιώνες αργότερα.
Ελπίζω σε είκοσι χρόνια να γίνει η τρίτη ανάγνωση.

This is one of the books one should read in autumn when the leaves are falling.