Some things haven't changed much in 2400 years. What is a parent to do with a hard to raise kid? Send them to a good school, a thinkery. But to what end? So his kid can learn logic to outsmart his creditors and not be held accountable for his actions. #EducationGoals


Socrates provides evidence against a supernatural entity. Yet, no matter the scientific evidence, religion is hard to kill. The religious go against evidence and end up with stronger beliefs, no matter how illogical. All the while, the audience must praise the play as one would praise a god. Brilliant.

I felt at times like if this were written in the current day, Homer Simpson would be sent to Harvard, burn it down, and go back home to argue logic with his creditors in a comical and not quite right manner.

mam dosyc

What follows is a transcript of an occurrence that transpired within my place of residence approximately a month before my destruction at the tiny, filthy hands of Frodo. An orc captain, Glumbarg, entered unbidden with a proposition of sorts.

Glum.: Oh great and wise Sauron, who speakest wisdom for and through all Ages, I beg of thee to hear my humble proposal, and to dignify it with no less than seven and one-half seconds of thoughtful contemplation! To have access to your great Ear, O Earless One, is beyond any honor I might have fant–"

Saur.: Speak.

Glum.: My gratitude, most magnificent Lord Sauron. Hast thou ever considered the military and tactical advantages bestowed by the great and heavenly enlightenment that accompanies deep and intricate knowledge of the digestive and intestinal systems of the common fly? It–"

I incinerated him on the spot.

What's the deal with The Clouds? Things you should know:

1. This is allegedly the play that defamed Socrates so badly that Athens rose up and executed him.

2. This is a revised version of the original play, and contains speeches complaining that the play came in third place when it debuted.

3. This play is a brutal satire in the vein of Swift's A Modest Proposal, and it is more shocking than most modern comedies.

4. At its heart, this play is a debate between tradition and enlightenment/debauchery. Although the play is conceived with a traditionalist agenda, the non-traditionalist arguments are sometimes convincing. For example, the religion vs. science debate about precipitation and the debate over whether teenagers should toughen up by not wearing coats in the winter had me rooting for the new thinkers.

5. The play is also relevant because it parodies misdirection and ad hominem fallacies that are still used to (falsely) win arguments today.

6. I read the Moses Hadas translation, which is better than some, but far from perfect. Some of my thoughts on the more confusing points are found here:
https://www.goodreads.com/topic/show/...

Read in the translation of William Arrowsmith.

Obra que critica la sofística (y a Sócrates como sofista, lo que es bastante interesante para la historia de la filosofía), planteando un conflicto que no nos es ajeno, entre folosofía-retórica-conocimento-ciencia y tradición-. El protagonista (un viejo llamado Estrepsíades, adeudado por la afición de su hijo Fidípides a los caballos) va en busca de Sócrates para que le enseñe el arte de la oratoria, a fin de poder librarse de sus acreedores que pronto lo llevarán a juicio. Lo encuentra, como es sabido, "suspendido en el aire, en un cesto".

Sócrates lo hará hacer ciertas reflexiones bastante ridículas sobre el lenguaje y la naturaleza, así como sobre los dioses (por ejemplo: Que Querefón ha sido el único en medir los saltos de las pulgas, o que las únicas diosas son las Nubes, que dan todos los dones e inspiran a los sabios... Las nubes chocan para que llueva ¿Pero no es Zeus acaso que las hace chocar? pregunta el viejo -Sócrates contesta: No es Zeus, sino que el "Torbellino etéreo..." ).

Sócrates "de andar arrogante, mirar desdeñoso" se aprovecha de Estrepsíades mientras éste tiene el "entusiasmo inicial", y lo termina convenciendo de que obligue a su hijo a asistir a su escuela: el viejo vuelve a su casa y habla con Fidípides, diciéndole que aprendería algunas cosas importantes, que le sorprenderían, como que Zeus no existe, ya que ha sido expulsado por el "Torbellino etéreo". Elogia, además, a "esos hombres hábiles e inteligentes que, por economía, no se rasuran, ni se perfuman, ni van nunca al baño para lavarse". Como resultado, Fidípides va donde Sócrates y termina conociendo el arte de la oratoria, y pudiendo defender tanto la causa justa como la injusta, según conveniencia.

Así, hacia el final, Estrepsíades insulta a sus acreedores y se siente libre de sus deudas, pero se sorprende de pronto al ver que su hijo lo golpea por haber insultado a Eurípides y sus versos, "corrigiéndolo" por su insolencia. Porque dice Fidípides: ¿no se golpea a los niños cuando están mal? Y si Estrepsíades afirma luego que la ley permite golpear a los chiquillos, y no así a los padres, su hijo le contesta que las leyes han sido dictadas por hombres como ellos "¿Qué se opone a que yo haga una nueva por la cual sus hijos puedan castigar a sus padres?". El mismo Fidípides exclama "¡Qué grato es vivir entre cosas nuevas e ingeniosas y poder despreciar las leyes establecidas".

Así que al final Estrepsíades se arrepiente de haber tratado de engañar a sus acreedores y de negar a los dioses ("¡Pobre de mi que tomé por un dios a un vaso de arcilla!") y decide quemar la casa donde vive Sócrates con sus discípuulos.

Es un final bastante tradicional.

مشکل من با مقدمه مترجم بود که سقراط رو سوفیست برچسب زده بود که این صرفا نظر آریستوفانیس هست و دیالوگ های سقراط از طریق افلاطون چیز دیگه ای میگه ، حالا یا مترجم اثار افلاطونو خونده یا نخونده ، اگه خونده که واقعا چیزی برای گفتن بهش ندارم اگرم نخونده چطور این برچسبو به کسی که نمیشناسه میزنه

Heel moeilijk om een aantal sterren te geven. Ergens tussen de 3 en de 4, maar waarschijnlijk richting de 4?

Eerste komedie ik (in het Grieks) heb gelezen. In het begin totaal niet grappig, omdat je aan de humor moet wennen, maar op het einde vond ik het enorm leuk :)!

It is a bit unsettling that many of the characters and themes in the play could easily fit into modern times with virtually no changes. Hace we really advanced so little in 2,500 years?

(۱) عوام فریبی ، مغلطه و دروغ گفتن در روز روشن ، سوگند خوردن به روز در شب ، ناحق جلوه دادن حقیقی ترینِ حقوق انسانی ، به حاشیه کشاندن متن و به متن کشاندن حواشی نه تنها مهارتِ سوفیست های باستان بود بلکه سیاستمدارانِ امروزی نیز فرزندان خلف آنان هستند. ریشه ی عوام فریبی و پوپولیسم را میتوان در گذشته هایی بس دور ، در دلِ افتخارآمیزترین و نخستین شهروندسالاری ها مشاهده کرد. باز هم تکرار میکنم که نمیشود تصور نمود که اشتباه آریستوفانس از روی سوتفهام باشد بلکه بیشتر از روی سونیت است. او همعصر سقراط و همشهری سقراط بود. آریستوفانس در ابرها همچون دوستدار هومر و همه خدایان است و از آنجا که نمیتواند در قاموس زئوس در قواره ی سقراطِ حقیقی و تاریخی بیاویزد ، قبای دروغینِ زربفتِ سوفیست ها را به اندام سقراط میدوزد. این شعبده ی هنری آریستوفانس در تحریک افکار عمومی ، دقیقا من را یاد خبرنگاری می اندازد که روی پرده مُخبر است و پشت پرده بازجو. باری سقراط در محاکمه اش تن به عوام فریبی و مغلطه و مقابله به مثل نداد ولی هستی اش تا به امروز چراغِ راهِ خردمندان گشت.


(۲) در دو قطب فرهنگی عهد باستان ، یعنی شرق و غرب ؛ به مرکزیت ایران و یونان ، از نظر فعالیت های هنری و ادبی تحرکاتی ناموزون جریان داشته است. ایرانیان به رغم سرور بودن بر دنیایی بس وسیع – از دره سند تا خلیج فارس در جنوب تا دریای کاسپین در شمال و تا آخرین مرزهای شبه جزیره اناطولی در غرب و حتی در مقطعی مقدونیه و رمانی و بلغارستان ... – کمترین آثار ادبی از خود به جا نهادند. ولی یونانی ها با آن وسعت ناچیزِ جغرافیاشان ، بدون شک دارای فرهنگ و تمدنی درخشان بودند. علاقه و جست و جوی آنان نسبت به ایرانیان ( در زمینه ی علم و فلسفه ) گونه ای دیگر بود. روح شرقی گویا با اعتقادات و خدایان جورواجورش اشباع شده بود. فرهنگ شرقی نسبت به مسائلی نظیر زن حساسیت نشان میداد. این را مورخین باستانی نظیر پلوتارخوس هم گزارش کرده اند. ولی روح غربی به عقل تکیه زد و میدانیم که عقل تکیه گاهی ایستا مانند ایمان شرقی نبود. عقل پویایی به همراه دارد و همه پذیرفته شده ها را بار دیگر به پرسش میگیرد ، سعی میکند پاسخی شایسته و بایسته ای بیابد. ایمان شرقی گمان میبرد که خالص است ولی همانطور که عقل را سرانجامی روشن نمیتوان متصور شد ، برای ایمان هم سرآغازی مطمئن قابل تصور نیست. شاید یگانگیِ عقل و ایمان است که سرآغاز و سرانجام بایسته و شایسته ای را ببار می آورد. روح غربی با بروی صحنه ی نمایش کشاندن خود ، روحش را با تمامی پستی ها و لطافت هایش به آیینه ی خویشبین کشاند. رفتارش را ، تصمیماتش را ، وضعیتِ درهم بر هم دموکراسی و استقلالش را – در مقابل عنصر پیشتازِ شرقی – به رخ شهروندانش کشید. شهروندانی که سهمی بسزا از این وضعیت آشفته داشتند و خود را در آن همچون سوژه ای به پرسش های پنهان میگرفتند. نه تنها خود را بلکه خدایان حسود و آزمند خود را نیز می دیدند. همین تحرکات است که روح غربی را از ایمان هومرگونه اش جدا میکند و به سوی عقل میکشاند و در جرگه ی یاران پرومته در می آورد. تحرکات فلسفی و فکری شرق و غرب بی نهایت ناموزون است و تمام درگیری ها در طول تاریخ تا به امروز متاثر از همین ناموزونی ها بوده است. همین فقدان و ناموزونی است که سبب میشود شرق در یک به برهه زمانی واحد با غرب و حتی به رغم تماس با آن ، ادبیاتی غنی نداشته باشد. در شرق مجال این تحرکات احساس نمیشود ، روح شرقی در ایمانش غرق است ولی روح غربی نخستین قدم های عقل را بر میدارد. اما عقل به تنهایی همچون ایمان به تنهایی کفاف نمیدهد. باری این سیر تاریخی باید تا امروز کشیده میشد تا کارآمدی و یگانگیِ عقل و ایمان بر ما هویدا شود. ته مانده ایمان مسیحی بعد از رنسانس و به تدریج خشکید و به کنج دخمه های کلیسا خزید. ایمان شرقی در چند سده نخست هجری – بویژه در ایران – مجال پالودگی خردمندانه ای یافت و چه بسا میتوانست رنسانسی زودهنگام شود ولی استبداد شرقی اینبار در عبای خلفا آن را در نطفه خفه نمود تا صوفی در کنج عزلت به ریش عقل بخندد و سوار بر سیمرغِ تصوف و ایمان بی خاصیتش به منبع پرواز – خدا – بازگردد. و این یعنی یکسره دور افتادن از اجتماع و واقیعت و کنشگری.

(۳) اهمیت نمایش در یونان وابسته به عقل و عقل گرایی نیست. چه بسا بهترین مناظر را هومر از پهلوانان گرفته تا خدایان در ایلیاد و اودیسه پیش روی چشم یونانیان نهاد ولی این عقلگرایی و زمینی شدن فلسفه بود که سبب شد با نگاهی ریزبینانه تر به آن دنیای هومری نگریسته شود. چشمشان به اندرون خویش و وقایع مسلح گشت. علی رغم اهانت ها و مبالغه ها بیداری و وحدت را علیه دریکِ پارسیان تبلیغ نمود. برای نمونه نمایشنامه های آشیل آوانگارد بود و یونانیان را به اتحاد دعوت میکرد. بگذریم از تاثیراتی که همین عقل گرایی و فلسفه در هیات فکری ارسطو و با بازوان اسکندر ، آخرین ضربه ی مهلک را به هخامنشیان وارد کرد و فصل جدیدی را بروی شرق و غرب باز نمود.


۲۹ تیر۹۹

3.5

3.5 rounded up.
Damn Aeschylus really likes his dick jokes huh? The writing is fun and the characters are absolutely infuriating. I wanted to smack Strepsiades multiple times throughout the play, I really related to Socrates when he was trying to teach him. He was stubborn and dumb and ugh. I know Aeschylus was trying to ridicule the Socratic thinkers but honestly they sounded pretty fun. I liked the clouds as well, they're pretty.