2.75/5

3.5
w starozytnej grecji tez lubili zarty o sraniu

Mal wieder in einer Holzberg-Übersetzung. Höchst Amüsant.

This was a very pleasant surprise. Not only did this deliver on being a very amusing read, but it gave me real insight into the political and philosophical climate of Classical Greece in a way that I didn't expect. It was also a surprise seeing how the chorus behaved in Aristophanes's comedy versus all of the ancient tragedies I've read. It's so interesting that the version we have now is the revised and never performed version, especially as so much of what the chorus does is speak to the audience about the competition the play is being performed in (which of course didn't happen). There were a few instances where it seemed certain elements were counterintuitive in the dialogue, perhaps that is meant to add to the satire, or perhaps it is simply the unfinished nature of the piece. Either way, it was highly enjoyable, and The Frogs has definitely moved up my tbr list.

Never have I hated the socratic method more <3

I find it really funny how people think that "in the old days" everything was so much better and they were so much mature, but this play proves them so wrong!

I love the way Aristophanes got so offended by the third place that he re-wrote this play and made fun of how he did not win because of his dirty jokes. This comedy proves that even in the ancient Greece the humour were the same as now, and the presence of irony and mocking were ever so funny!

A funny play on morality and sophistry. A lot more fart jokes than I would have expected from this time period

نمایشنامه‌ی ۲۵۰۰ ساله‌ای که سقراط کرکترِ مورد بحثشه.
و حتی سقراط در دفاعیه‌ی خودش از این نمایشنامه نام میبره...جالبه که تا به حال از استاد‌هامون چیزی از این یکی نشنیده بودم اما جالب بود و از ریویوهاتون یاد گرفتم که آریستوفان سقراط رو یک سوفیست-کسی که از عقل و خردورزی سو استفاده میکنه تا ناحق رو حق نشون بده و قواعد جامعه رو بهم بریزه-جلوه داده و تا حدودی میتونستم منظور و هدفشو بفهمم اما حداقل نباید شخصیت مستقیمِ سقراط رو مینوشت، ولی خب ظاهرا دلش دیس قوی میخواسته بزرگوار.
علاقه‌مندان تاریخ یونان و سقراط و فلسفه و نمایش حتما بخوننش.

This was excellent and so much fun.

It's a great comedy, but it's even better social-commentary on 5th-century BC Athens.

I had not expected Aristophanes to implicitly defend old morality and conventional religion in this way, but watching Socrates and Wrong Argument work together to corrupt Pheidippides and turn him against his own father, Strepsiades, in a reversal of Strepsiades' desires to have his own son learn rhetoric so he can rid himself of his debtors is great. (It's funny that Strepsiades had wanted to be the rhetoric student at first, but he was too dim-witted!) It really is funny to watch 5th-century BC intellectuals get parodied in this way (Chaerephon is also present in the Thinkery), but as I've said, the social-commentary is even better. It was an interesting creative decision to make the chorus be these abstract, weird Clouds -- it's not clear what they really are. They also don't have much of a role; the chorus here is so different from Euripides, where the chorus often butts in and has huge, long sections (and are groups of easily identifiable *humans* -- though, if I remember correctly, they are satyrs in the *Cyclops*). By the same token, having Wrong Argument and Right Argument be people with such abstract names is pretty interesting too.

All in all, there's a lot to love here, and I love Aristophanes' decision to end the play with Strepsiades burning down the Thinkery.

Jeżeli celem Arystofanesa było rzeczywiście wyśmianie Sokratesa i jego poglądów, to troszkę mu to nie wyszło. Abstrahując już od tego, czy zaprezentowany tu portret Sokratesa ma jakikolwiek związek z rzeczywistością: gdyby nie to, że w paru miejscach autor czarno na białym pisze, że są to rady zdradzieckie, nieprawe etc., to można by pomyśleć, że wręcz przeciwnie, naśmiewa się tu nie z Sokratesa, a z jego przeciwników czy przygłupich uczniów. Najzabawniejsza w tej komedii jest właśnie ta ironia losu: że w tym wszystkim, z czego Arystofanes próbuje się tu naigrywać, ten quasi-Sokrates miał rację. A przynajmniej był jej dużo bliższy niż reszta Ateńczyków.

Sam Arystofanes sprawia wrażenie zrzędzącego, starego dziada, któremu współczesność się nie podoba i ciągle tylko marudzi, że kiedyś to były czasy, a ta dzisiejsza młodzież to w ogóle do niczego się nie nadaje i doprowadzi do zagłady ludzkości. Ta lektura uświadomiła mi dobitnie jedno: zawsze, od najwcześniejszych czasów, istnieli na świecie ludzie, którym zmiany się nie podobały (bo nie), którzy zadawanie pytań i wyciąganie wniosków opartych na logice uważali za niebezpieczne (pamiętajcie: odrzucenie utartych dróg myślenia prowadzi do utraty szacunku do starszych, a stąd już prosta droga do bicia rodziców i całkowitej degrengolady) i dla których największą zbrodnią była niewiara w obowiązujących bogów. W pewien sposób było to fascynujące doświadczenie, ale jednak siedzenie przez parę godzin w głowie takiej osoby jest dla mnie zbyt wyczerpujące.

Końcówka komedii brzmi, jakby autor próbował nakłonić widzów do spalenia domu prawdziwego Sokratesa. Zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę jego desperackie próby rozpowszechnienia tego dzieła: Chmury przegrały na konkursie, na którym je wystawiono, więc autor wydał sztukę drukiem i dodał do niej odezwę do czytelników, w której tłumaczył, że to arcydzieło, sędziowie są głupi i się nie znają, a jego konkursowi rywale to amatorzy, którzy tylko kopiują jego komedie. Sympatyczny, skromny typ, nie ma co.

XIX-wieczny wstęp też daje radę. Jak zawsze napełnił mnie mieszanką fascynacji i odruchu wymiotnego. Jak czytam po raz n-ty, że musimy docenić kunszt x czy że y jest niewątpliwym arcydziełem i że mieszka w nim nieśmiertelne piękno, które zachwyt wzbudza... - to zaczynam rozumieć Gombrowicza, naprawdę. Jak to dobrze, że los pobłogosławił mnie normalnymi polonistami!

Nie żałuję, że przeczytałam, bo ta książka zupełnie zmieniła moje wyobrażenie Arystofanesa. No i kiedy następnym razem ktoś będzie próbował przekonać mnie o tym, jaka to sztuka antyczna była wytworna i dostojna, będę mogła uśmiechnąć się pod nosem na wspomnienie Chmur i ich wyrafinowanych żartów z pierdów.

A complete farce, but a funny one.

Aristophanes was an Athenian conservative, and here he illustrated his dislike for those that taught the new way of knowledge, all of whom he identifies as sophists. The clouds are a lovely metaphor for the shifty and subjective nature of sophistic reasoning--one sees what one wishes to see. Socrates (although not actually a sophist) is caricatured and mocked, and dies miserably at the end. All throughout, the clever and crass jokes work superbly, even 2,500 years on. The moral can't be taken seriously today, since it's a defense of traditional Athenian religion against skeptical thought, but the beauty and ingenuity of this play makes it a treasure.

Written in the 5th century BC as a polemic against the "new" intellectual movement in Athens, Aristophanes lampoons Socrates and the movement of philosophers in general for being immoral pedants and sophists. Filled with witticisms and vulgar humour, it is an entertaining read. Like when a lizard shits on Socrates face.