Δυο μέρες βασανίζομαι τι να γράψω για αυτό το βιβλίο αλλά αδυνατώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Για να δούμε:
#1. Ιστορία απλοϊκή
#2. Ο Σαμπάτο έχει απίστευτη δύναμη γραφής.
#3. Ο Σαμπάτο μπήκε στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού ενός περίεργου ανθρώπου και έφτιαξε μια δίνη συναισθηματισμού, παραλογισμού, κάνοντας ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα, που αν το διαβάσεις προσεχτικά διακρίνεις μέχρι και τις αιτίες που οδήγησαν τον ήρωα να διαβεί στο μονοπάτι αυτό που επέλεξε (?) να πορευτεί. Με άλλα λόγια, ούτε ψυχολόγος να ήταν ο Σαμπάτο.
#4. Η γραφή του σε κάνει όχι τόσο να τον συμπαθήσεις η να τον συμπονέσεις, όσο να τον καταλάβεις και να αναρωτηθείς αν θα μπορούσες να βρεθείς εσύ στη θέση του.
#5. Μου φάνηκε τόσο συγκλονιστική η σκιαγράφιση του θολωμένου μυαλού του Χουαν Παμπλο. Το αίσθημα που έχεις εκ των προτέρων προκαταβάλει την εξήγηση και ερμηνεύεις κάθε σημάδι με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδείξεις τον αυθαίρετο συλλογισμό σου. Επίκαιρο!! φοβερά επίκαιρο!!
#6. Ακολουθήσαμε έναν τύπο ιδιαίτερο, αποκομμένο από τον κόσμο, που χρειάστηκε μια στιγμή μόνο για να απασφαλίσει.. όταν την πρωτοείδε. όταν την είδε να κοιτάει έξω απο το Τούνελ. Το Τούνελ του που τον είχε στοιχειώσει.
#7. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, ότι το Τούνελ του Χουαν Παμπλο, το comfort zone του, που είχε μάθει να υπάρχει εκεί μέσα και να μη βλέπει τον κόσμο έξω απ αυτό, ο εσωτερικός του κόσμος που καταπιέστηκε και μεταμορφώθηκε σε ένα χωνί, που απορρόφησε και ανακύκλωσε τις μη εμπειρίες του. Και όταν ήρθε η στιγμή να "ξεράσει" όλα αυτά που είχε τραβήξει μέσα του είχε πάρει πλέον μια μορφή που δεν την έλεγχε. Και δεν την έλεγχε γτ είχε πάψει από καιρό να την ελέγχει, δεν την γνώριζε καν.

Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο ήταν για μένα η λύτρωση που δεν ήρθε ποτέ. Όχι για τον αναγνώστη, αλλά για τον ήρωα. Γιατί τελικά από του Τούνελ του δε κατάφερε ποτέ να βγει. Ίσως και να μην ήθελε.!
Με τα δικά μας Τούνελ τι γίνεται?

«Υπήρξε μόνο ένας άνθρωπος που μπορούσε να με καταλάβει. Όμως ήταν ακριβώς ο άνθρωπος που σκότωσα»

Τυραννισμένη ψυχή ο Καστέλ του βιβλίου διαπράττει ένα έγκλημα πάθους από παράφορο έρωτα. Ο Σάμπατο με λιτή γλώσσα περιγράφει τον δαιδαλώδη ψυχισμό ενός βασανισμένου ψυχαναγκαστικού μοναχικού ζωγράφου Ο Καστέλ ζει μέσα σε ένα δικό του τούνελ παλεύοντας να βρει σημείο επαφής με κάποιον άλλον άνθρωπο. Όταν πιστέψει πως τον βρήκε τον ερωτεύεται παράφορα και οδηγείται σε ακραίες συμπεριφορές, αρρωστημένη ζήλεια , παράλογους συλλογισμούς, κυριεύεται από τρόμο ότι ο έρωτας του τον κοροϊδεύει και ότι θα τον εγκαταλείψει
Δεν υπήρχε ποτέ καμία αμφιβολία από την αρχή του βιβλίου ότι η μόνη λύτρωση θα ήταν ο φόνος του αντικειμένου του έρωτα του όμως και τότε δεν έρχεται η κάθαρση

«Ένιωσα πως ένα σπήλαιο μαύρο, όσο πήγαινε και μεγάλωνε μέσα στο κορμί μου»

Εξαιρετικό ψυχογράφημα, διαχρονικό και αληθινό. Διαβάζεται απνευστί και συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Delirante, obseso, macabro.

Esta novela breve es el relato de un hombre que nos narra los sucesos que lo llevaron a cometer un crimen. La novela está ambientada en Buenos Aires, entre los 40’s y los 50’s, donde un célebre y excéntrico pintor poco a poco es arrastrado por la locura, en una frenética espiral descendente.

La vedette de esta obra es la narración: es desesperada, acelerada, agonizante. Por momentos asfixia, por otros te hace sentir impotente, pero no te permite que la sueltes.
Es increíble como a sabiendas de quien nos está relatando y lo que ha hecho, aún somos capaces de sentir empatía por él.

En general, los personajes me daban más o menos igual, eran todos demasiado extraños y cometían todo el tiempo actos injustificados, de hecho los protagonistas son realmente tóxicos y esa es la idea que parece querer transmitir el autor.
Pero no creo que sea una novela de personajes, sino una de narración, de suspenso, de locura. Los verdaderos personajes son los temas que se tratan: la soledad, la pérdida, la obsesión, la infidelidad, la creatividad, la búsqueda del amor así como la del placer, la comprensión por parte de un otro.

Es un libro indispensable para quienes sientan interés por la salud mental, el devenir humano, las pasiones oscuras, lo dramático, incluso el terror psicológico.

إنها الرواية الأشد قتامة، والأكثر إيغالاً لحد التهور في هذا النفق المظلم المسمى بالنفس البشرية

عن هواجس رسام مبدع منكفئ على نفسه، يعيش في عالمه الداخلي سنوات طويلة، ظل يراكم الحب والمشاعر، ثم فجأة يصبها صباً في إمرأه ظلت تتأمل لوحاته تأملا عميقا
لتنطلق شرارة الحب وتفلت من عقالها وتخرج كل الحب المخبؤ لسنين طويلة...

ولكن هذا الحب العاصف تحول لجريمة قتل..!
قتل المرأة التي أحبها..!

يا لها من غرابه
ولكنها النفس البشرية المظلمة ولذلك ليس هناك ما يدعو للغرابة ولا حتى الإندهاش

وهذا ما يحدث للذين يعيشون داخل أنفسهم بمعزل عن العالم الخارجي، تنتابهم الهواجس وتتضخم الإنفعالات مثل الشك والغيرة والغرور وتتفاعل مع بعضها البعض محدثتا زوابع مدمرة وبراكين مزلزلة...

" υπήρξε ένας άνθρωπος που μπορούσε να με καταλάβει .αλλά υπήρξε ακριβώς το πρόσωπο που σκότωσα"
Το βιβλίο αυτό που από την πρώτη κιόλας γραμμή αποκαλύπτει ότι ο πρωταγωνιστής,ένας καλλιτέχνης, δολοφονεί τη γυναίκα που μπόρεσε να τον δει πραγματικά μέσα από το έργο του ,είναι πολύ περισσότερα από μια ιστορία έρωτα,αρρωστημένου πάθους και εμμονής .είναι η ιστορία για το πώς ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει ολομόναχος μέσα στο τούνελ του μυαλού ,των σκέψεων του ,της μοναξιάς και της τρέλας του ,συναντώντας έναν άνθρωπο που δε θα έπρεπε να έχει συναντήσει μιας κ εκείνη ζούσε στον άλλο,φωτεινό και ζωντανό κόσμο ,πείθεται να την ακολουθήσει ,εθίζεται στον τρόπο ζωής της και στην ζωντάνια της και τελικά προδίδεται .και τότε...all hell breaks loose ...ένας ήρωας που έχει συγκριθεί με τον Μερσω του Καμύ,που όμως είναι σχεδόν επικίνδυνο να σκεφτείς πόσο περισσότερο ο καθένας μας θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον ήρωα του Σάμπατο και την απονενοηνενη πράξη του . Γιατί τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από τον άνθρωπο που πείθεται να ελπίζει ξανά ,μόνο για να βρεθεί προδομένος ...
Είναι ένα βιβλίο που έχει πολύ περισσότερα να δώσει να σκεφτείς από αυτά που γράφει .κάποιες σελίδες του είναι απλά αξεπέραστες ως προς τη μοναξιά και το σκοτάδι που περιγράφει ο πρωταγωνιστής .
" Ολόκληρη η ζωή μας ήταν μια σειρά από κραυγές ανώνυμες σε μια έρημο από αδιάφορα αστέρια;"

El túnel que da título a la novela es una metáfora perfecta del “lugar” en el que vive el protagonista, de ese muro que él cree que separa su existencia de la de los demás y hace imposible la comunicación (y, en efecto, esa creencia por sí sola levanta el muro, un muro-túnel, un pozo, en el que supongo que todos, o la mayoría, hemos metido la cabeza alguna vez), en todo caso había un solo túnel, oscuro y solitario: el mío, el túnel en que había transcurrido mi infancia, mi juventud, toda mi vida. Pero ese túnel de Castel, además de condenarle a la soledad, contiene otras cosas mucho más peligrosas –rabia, celos extremos, miedo, obsesiones–, que unidas a esa esperanza de compresión, esa “necesidad de comunión” que le embarga al conocer a María Iribarne le llevan a cometer el crimen: en uno de esos trozos transparentes del muro de piedra yo había visto a esta muchacha y había creído ingenuamente que venía por otro túnel paralelo al mío (…) mientras yo avanzaba siempre por mi pasadizo, ella vivía afuera su vida normal, la vida agitada que llevan esas gentes que viven afuera, esa vida curiosa y absurda en que hay bailes y fiestas y alegría y frivolidad. Y a veces sucedía que cuando yo pasaba frente a una de mis ventanas ella estaba esperándome muda y ansiosa (¿por qué esperándome?, ¿y por qué muda y ansiosa?); pero a veces sucedía que ella no llegaba a tiempo o se olvidaba de este pobre ser encajonado, y entonces yo, con la cara apretada contra el muro de vidrio, la veía a lo lejos sonreír o bailar despreocupadamente o, lo que era peor, no la veía en absoluto y la imaginaba en lugares inaccesibles o torpes. Y entonces sentía que mi destino era infinitamente más solitario que lo que había imaginado.

Pablo Castel es un magnífico personaje-narrador: obsesivo, enfermizo, infeliz, incapaz de cualquier tipo de relación con otros, contradictorio, repulsivo, inseguro, cobarde, y, por todo esto, fascinante (aunque veo que a muchos lectores les ha sucedido lo contrario). Y fascinante es también meterse en su mente y, pese a todo esto, comprender algunas de las cosas que dice o siente, ¡Cuántas veces esta maldita división de mi conciencia ha sido la culpable de hechos atroces! Mientras una parte me lleva a tomar una hermosa actitud, la otra denuncia el fraude, la hipocresía y la falsa generosidad; mientras una me lleva a insultar a un ser humano, la otra se conduele de él y me acusa a mí mismo de lo que denuncio en los otros; mientras una me hace ver la belleza del mundo, la otra me señala su fealdad y la ridiculez de todo sentimiento de felicidad, o reconocerse en determinadas manías, en esa necesidad de visualización constante, En esos encuentros imaginarios había analizado diferentes posibilidades. Conozco mi naturaleza y sé que las situaciones imprevistas y repentinas me hacen perder todo sentido, a fuerza de atolondramiento y de timidez. Había preparado, pues, algunas variantes que eran lógicas o por lo menos posibles.

Además, a todas estas virtudes, que no son pocas, yo añado otra: dentro de la evidente sordidez, en muchas ocasiones me ha parecido una novela divertida. Entrar en la mente de ese ser atormentado y repugnante, tener presentes sus primeras palabras (Bastará decir que soy Juan Pablo Castel, el pintor que mató a María Iribarne) y a la vez reír y sentir simpatía por ciertos comentarios, es algo que solo pasa en la ficción y es apasionante: En lo que a mí se refiere, debo confesar que ahora lamento no haber aprovechado mejor el tiempo de mi libertad, liquidando a seis o siete tipos que conozco, o Sin embargo, de todos los conglomerados detesto particularmente el de los pintores. En parte, naturalmente, porque es el que más conozco y ya se sabe que uno puede detestar con mayor razón lo que se conoce a fondo. Pero tengo otra razón: LOS CRÍTICOS. Es una plaga que nunca pude entender. Si yo fuera un gran cirujano y un señor que jamás ha manejado un bisturí, ni es médico ni ha entablillado la pata de un gato, viniera a explicarme los errores de mi operación, ¿qué se pensaría? Lo mismo pasa con la pintura. Lo singular es que la gente no advierte que es lo mismo y aunque se ría de las pretensiones del crítico de cirugía, escucha con un increíble respeto a esos charlatanes. Se podría escuchar con cierto respeto los juicios de un crítico que alguna vez haya pintado, aunque más no fuera que telas mediocres. Pero aun en ese caso sería absurdo, pues ¿cómo puede encontrarse razonable que un pintor mediocre dé consejos a uno bueno?

Me ha hipnotizado la historia, ese dar vueltas y vueltas sin saber a dónde pretende llegar, qué quiere explicar, si dará motivos o intentará justificarse, si busca el perdón o algo de compasión, o, como él mismo dice, si no será todo vanidad (notable motor del progreso humano), orgullo o soberbia, pero... ¿por qué esa manía de querer encontrar explicación a todos los actos de la vida?

Just as Opaque the Second Time Round

In The Tunnel, Ernesto Sabato has a mysogonistic, puerile, obsessive, apparently psychopathic murderer tell the reader his every thought about a folie a deux with his victim and its rationale. My first time through The Tunnel left me bewildered. Of what literary rather than ideological merit is this work? For whose edification or amusement is it meant? My original conclusion: It’s a difficult book to be interested in much less like.

But I picked up on a hint by another GR reader and found that Sabato was a scientist before he was a writer and had incorporated quantum physics in The Tunnel as a sort of hidden metaphor. Indeed there is a short book by Halpern and Carpenter which outlines the way in which the metaphor is meant to work at key points in the book (https://www.amazon.co.uk/Quantum-Mech...).

This led me back into The Tunnel for another look. Halpern and Carpenter suggest that Sabato followed Borges in his interest in the ‘labyrinthine’ character of history through which the world changes direction at critical nodes. They also point out Borges allusions to alternative and even parallel universes that were of interest to Sabato. They contend that Sabato builds on these Borgian tropes to create scenes of discontinuous time in his story.

Maybe so. But I find the argument of Halpern and Carpenter to be somewhat tendentious. But even stipulating their observations, I don’t see the point. The metaphor, if there, is certainly not central to this tale of murder and psychopathy. Of course there are always alternative trajectories for any story, or for any historical reality. But the idea of using the ‘collapse of the quantum wavefront’ as the signal for a decisive turning point seems to me trivial and fatuous.

True, the protagonist, Juan Pablo, is continuously analysing his situation in terms of alternative possibilities, as in this internal monologue:

n  “I constructed an endless series of variations. In one I was talkative, witty (something in fact I never am); in another I was taciturn; in still another, sunny and smiling. At times, though it seems incredible, I answered rudely, even with ill-concealed rage. It happened (in some of these imaginary meetings) that our exchange broke off abruptly because of an absurd irritability on my part, or because I rebuked her, almost crudely, for some comment I found pointless or ill-thought-out.”n

But this is a symptom of madness not a symbol of impending quantum resolution. Even the speaker recognises that “this damned compulsion to justify everything I do,” isn’t normal

Consequently it seems to me that the metaphor of quantum physics does nothing to explicate Sabato’s very dark story. Juan Pablo is a misanthrope without any mitigating, not to say redeeming, features. The Tunnel, therefore, doesn’t get any more interesting with a possible metaphorical foundation. Unless of course sabato’s intention was simply to create a sort of quantum uncertainty about this very foundation. In any case: not terribly stimulating.

My original review us here:

Cui bono?

I have been trying to finish this short novel for weeks. But I can only get through 10 pages at a time. I've finally given up. I don't get it. Is there something beyond an obsessive/compulsive folie a deux that I am simply unable to comprehend? Someone please explain where I am going wrong.

ارنستو ساباتو ، تونل را با شرح یک مرگ شروع کرده و در پایان کتاب هم به همین روایت مرگ باز گشته است ، او در میانه داستان دلایل و چگونگی آن را شرح داده است . نویسنده حجم نسبتا وسیعی از احساسات و عواطف راوی هنرمند داستان را ترسیم کرده ، دامنه احساساتی که خشم ، شک و تردید و عشق شدید را در بر گرفته .

خطر فاش شدن داستان

ساباتو نقاش هنرمند ، یعنی خوان پابلو کاستل را به صورت کامل و با جزییات به تصویر کشیده ، خوان پابلو فردی وسواسی ایست که نگاهی تحقیرآمیز و از بالا به مردم دارد ، از نگاه او اطرافیانش همگی پلید ، فرومایه ، احمق و طماع هستند . نویسنده کمتر به کاراکتر ماریا پرداخته و همین سبب مرموزتر و البته جذاب تر شدن او شده .
خوان پابلو و ماریا رابطه پیچیده ای را با هم شروع می کنند ، هنرمند حس می کند که تنها ماریاست که ارزش هنر او را درک می کند و او را می فهمد ، خوان پابلو خواستار یگانگی با ماریاست ، امری که با عشق بازی حاصل نمی شود . خوان پابلو جمع اضداد است ، او به دنبال عشق حقیقی ایست اما در حقیقت همان خصوصیات خوان پابلو همانند خودپسندی و غرور است که مانع کامیابی و رسیدن او به عشق شده است .
در پی عشقی کامل رفتن و البته ذهن مجنون خوان پابلو ، سرانجام ماریا را در نگاه هنرمند نقاش متهم کرده و خوان پابلو خود حکم مرگ ماریا را اجرا می کند . پابلو در پایان احساس می کند که دارد تاوان می پردازد ، تاوان قانع نبودن به آن بخش از ماریا که او را موقتا از تنهایی نجات می داد . فوران غرور ، شوق و شور افزون شونده به این که ماریا فقط مال او باشد باید به خوان پابلو هشدار می داد که راه و مسیر او خطابوده و خودپسندی و غرور سمت و سوی آن را تعیین کرده است .
هنر ساباتو را می توان در گرفتار و درگیر کردن خواننده در ذهن پیچیده خوان پابلو دانست ، ذهنی که از شدت وسواس و بدگمانی می توان آنرا مجنون دانست ، خوان به جای تلاش برای خارج شدن از حصار خود می کوشد تا دیگران را هم در دنیای محدود خود حصر کند . شاید از نگاه او تنها یک تونل است که وجود دارد ، تونل او

«کافی است بگویم که من خوان پابلو کاستل هستم، نقاشی که ماریا ایریبارنه را کشت.»
وقتی توی اولین جمله‌ی کتاب پایان کتاب رو میفهمی ولی تا انتها با اشتیاق کتاب رو دنبال می‌کنی یعنی با کتاب خوب و درستی سر و کار داری. خوان پابلو کاستل شخصیت کم رو و مردم گریزی داره، نسبت به بقیه خیلی احساس دوست داشتن، دلسوزی و دلرحمی نداره و زبان رک و تند و تیزی هم داره. نقاشی که هیچ اهمیتی به منتقدین نمیده و به نظرش اونها مثل افرادی هستند که در مورد کار یک جراح با وجود عدم دانش نظر میدن و تعجب میکنه که مردم نظر راجع به جراح رو مسخره می‌کنند ولی نظرات منتقدین هنری رو قبول. در یک نقاشی به اسم مادری تابلو متشکل شده از یک مادر که به فرزندش در حال بازی کردن نگاه میکنه، و در گوشه‌ی نقاشی پشت یک قاب پنجره زنی تنها به دریا خیره شده. هیچ کس به این قاب پنجره و تصویر پشتش توجه نمیکنه جز ماریا که مدت ها محو اون میشه. خوان پابلو همون موقع فکر می‌کنه یک آدم متفاوت پیدا کرده و به اون نیاز داره. چه نیازی؟ خودش هم مطمئن نیست. و از این قسمت تا پایان داستان به گشتن و پیدا کردن و رابطه و در نهایت قتل ماریا توسط خوان پابلو پرداخته میشه. در سراسر داستان جملاتی رک و روانشناسانه راجع به آدم ها و رابطه بیان میشه. به نظر میاد اون تصویر پشت پنجره تمثیلی از نظر خوان پابلو از عشق و آسایش باشه، ما نمی‌تونیم با دریا یکی بشیم و فقط باید از دور نگاهش کنیم. چیزی که خیلی داستان رو برام جذاب کرد اینه که به نظرم اومد همه‌ی ما یک خوان پابلوی درون داریم، اون وجهه تمامیت خواه مغز که اگه بهش بال و پر بدیم و در موقعیتی باشیم که به اون خواسته‌ تمام و کمال ترسیم فاجعه به بار میاد.ه

خلال بحثى عن ماسأقرأه قررت ان انظر الى قائمه مااضفته من قبل للقراءة فوجدت النفق لااذكر عنها ولاعن الكاتب شيئا ولا لماذا وضعتها فى القائمة ربما قرات مراجعة لاحد اصدقائى وقررت قرائتها ، لااذكر حقيقة وان كان الامر كذلك فانا شاكرة لايا من كان سببا انى اضفت هذه الرواية .

عندما قرأت مضمون الرواية وانها قصة رسام مجنون قررت ان ابداها واما ان اكملها او امسحها من القائمة لكن ماحدث انى انجذبت لها من بدايتها وقررت اكمالها من اولى صفحاتها ، انجذبت لاسلوبه وشخصيته وسيطر على هاجس كان يراودنى طوال قرائتى هو من اى رواية من روايات دوستويفسكى هربت هذه النفس المضطربة ، العصبية، المتوترة ،الوحيدة ، السوداوية ، هذه الشخصية الهدامة ، المتسرعة ، المريضة
هو ليس رسام مجنون ، هو شخص مريض ، مصاب بالبارنويا ، مصاب بحمى التفكير فى كل شئ وعقله يشقيه و يقوده الى استنتاجات سوداوية تجعله يتصرف ويأخذ قرارات بناء علي استناجاته

n  n

هو رسام يحكى لنا حكايته وجريمته وقتله للمراة الوحيدة التى ربما تكون قد فهمته .

هذا الرسام الوحيد الذى يكره التجمعات والروابط والنقابات، والاحاديث المتشابهة ، الصدفة وضعت امامه ماريا ليراها تتأمل احدى لوحاته وتنظر الى مشهد بعيد ، ثانوى لنافذة فى الزاوية يظهر من خلالها شاطئ وامراة تنظر الى ماوراء البحر ،الجميع تجاهله او لم يعجبه لكنه شعر انها قد انفصلت عن العالم من حولها وتأثرت بهذا المشهد البعيد وانها تفكر مثله وتشعر مثله لكن خجله منعه ان يحادثها وظل يفكر بها ويتخيل الاف الطرق للقائها والحديث معاها وتضعها الصدفة مرة اخرى امامه وبعد عناء يحادثها ليشعر من إجابتها انه اخطأ ويهرب منها وتلحقه لتهرب منه ويلتقيا ،ويتحادثا وتتطور علاقتهما فهذه المرأة الوحيدة التى التقاها وشعر انها تفهمه انها تعيش معه فى نفق موازى للوحدة والعزلة لكنه صار مهووسا ، متشككا ، محللا لكل تصرف تتصرفه لكل كلمة تقولها ، وياخذه عقله لاماكن مظلمة

يستجوبها دوما ويعذبها ويقسو عليها ثم يعود ليعتذر ويشعر بخطأه ثم تعود افكاره فيعود لشكه واتهامهاو استناجاته المرضية ، هى ليست ملاك لكن هذا ليس مبرر لافكاره ومعاملته لها .

رواية رائعة ،لم استطع النوم دون الانتهاء منها . سهلة وصعبة فى ذات الوقت ، قد تصيبك بالجنون والغضب وقد تضحكك افكاره وتصرفاته احيانا هذا الضحك الذى ليس لموقف مضحك لكن لعدم عقلانيه حديثه وافكاره ، تعاطفت معه وكرهته ورغبت فى ضربه احيانا خاصة فى تعامله العنيف مع ماريا وطلبت منها ان تبتعد ان لاتقبل اعتذاره ، لكنى شعرت بالالم لضعفة وهستيرته، تالمت من اجله هذه ليست شخصية من السهل ان تكونها ومن الصعب جدا التعامل معها
الى لقاء آخر ارنستو

٢١ / ٨ / ٢٠١٩

Είναι πολλές μέρες που το έχω τελειώσει το συγκεκριμένο βιβλίο και ακόμα και τώρα να σας πω την αλήθεια δεν είμαι και πολύ σίγουρη τι θέλω να σας πω γι αυτό. Μου άρεσε νομίζω. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχα σκεφτεί και περίμενα και υπήρχαν στοιχεία που μου έλειψαν και ίσως με άφησε με κάποια αναπάντητα ερωτηματικά.
Το τούνελ είναι ένα βιβλίο που σε κάθε περίπτωση θα κερδίσει τον αναγνώστη από την τεχνική του πλευρά. Γραφή λιτή, απέριττη, κατανοητή που διαβάζεται σχεδόν απνευστί. Δηλαδή όσο και να σκεφτώ δε μπορώ να βρώ κάποιο πολύ μεγάλο κουσούρι ή ψεγάδι ως προς τη δομή του.
Πρόκειται για μια σκοτεινή ιστορία για τον ολέθριο έρωτα του ζωγράφου Καστέλ με την Μαρία Ιριμπάρνε. Προφανώς δεν ενδείκνυται για ρομαντικές ψυχές που περιμένουν να διαβάσουν για ένα μεγάλο έρωτα με ευτυχισμένο τέλος. Ο κεντρικός ήρωας είναι σκοτεινός, ένα θα έλεγε κανείς ταραγμένο μυαλό που ακριβώς αυτή η κάποια διαστροφή και ανικανότητα να αισθανθεί ευτυχία θα τον οδηγήσει στο απεχθές έγκλημα της δολοφονίας του μόνου ανθρώπου που εκτίμησε το καλλιτεχνικό του έργο. Στο πρόσωπο της Μαρίας ο Καστέλ βρήκε ίσως τον ένα και μοναδικό άνθρωπο που θα μπορούσε να τον βγάλει από τη μοναξιά του, από το τούνελ το ιδιαιτέρως μοναχικό που περιτύλιγε την ζωή του μέχρι τώρα, μέχρι που τελικά συνειδητοποιεί και εκείνος αλλά και ο αναγνώστης πόσο πιο σκοτεινή και μεγάλη μπορεί να ναι η μοναξιά που βιώνει κανείς όταν η ερωτική αυτή σχέση που στηρίζεις όλη σου την ύπαρξη είναι μονόπλευρη.

«υπάρχει ένα μόνο τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου, το τούνελ όπου είχα περάσει τα παιδικά μου χρόνια, τα νιάτα μου,όλη μου τη ζωή. Και σ’ ένα από κείνα τα διάφανα κομμάτια του πέτρινου τοίχου είχα δει αυτό το κορίτσι και είχα πιστέψει με αφέλεια πως προερχόταν από ένα άλλο τούνελ παράλληλο με το δικό μου, όταν στην πραγματικότητα ανήκε στον πλατύ κόσμο, στον κόσμο χωρίς όρια εκείνων που δε ζουν σε τούνελ.»

احساس می‌کنم این کتاب کوتاه‌تر از اونی بود که بشه باهاش ساباتو رو شناخت!
ظاهرا این اثر، اولین کتاب از یک سه‌گانه‌اس! که خب حتما بزودی کتاب‌های دوم و سومش رو خواهم خوند. به فارسی هم ترجمه شده‌اند.
بعد از خوندن اون‌ها شاید بتونم در مورد نویسنده نظر بدم.

اما در مورد خود کتاب، خب راستش من خیلی خوشم نیومد! نه اینکه بدم بیاد، نه، بلکه یک حس خنثی داشتم نسبت بهش.
برای یک بار خوندن خوب و البته بعضی جاهاش خیلی هیجان داشت که آدم دوست داشت زودتر بخونه و بفهمه که بعدش چه اتفاقی می‌افته! کتاب گیرایی بود. اما خب بنظر من تنها نقطه مثبتش همین خیزش‌های ناگهانی و جنونش بود!
داستان، خوب بود، مثلش رو جایی نخونده بودم. اما همونطور که در مورد کتاب رنج‌های ورتر جوان هم گفته بودم، من از عشقی که یکدفعه‌ای و در یک نگاه به‌وجود بیاد و تبدیل به جنون بشه خوشم نمیاد، درواقع اصلا اعتقاد ندارم!
اینکه قهرمان داستان، به دست و پای معشوقه‌ای بیافته که تازه باهاش ملاقات کرده و در دیدار اول ابراز عشق کنه، شاید در یک قرن پیش جذاب بوده باشه ولی با معیارهای آدم‌ها و زندگی‌های امروزی جور در نمیاد!

دوستش داشتم، بعنوان یک کتاب.
کتاب‌های دیگه‌ای از این نویسنده هم خواهم خوند.
ولی قطعا جزو بهترین‌های عمرم نیست!
امتیاز اصلی کتاب، سه و نیم بود!