No es del tipo de novelas que más me gusten, pero es interesante. Aunque se hace muy lejano.

This seems to be the most unusual book I have ever read, or at least finished reading, and now I feel pretty strange as if the story has some how altered my personal reality. Many thanks to Ricardo Piglia for writing this masterpiece!

I had a lot of difficulty with this book. I'm glad I read it, but the multiple intersecting story lines and the pervasive Borgesian conviction that there is no such thing as reality made it hard work for me. The "detective novel" aspect is really only a minor part, a structure to hold the rest of the work. The real meat of the book is the stories Junior reads and those the machine(Elena's mind & memory) tells.

This is my favorite novel.

Çok katmanlı, büyük bir eser şüphesiz. Ancak bu romana hazırlıksız yakalandığımı düşünüyorum. Edebi ve felsefi birikimimin eksikliği yüzünden kaçırdığım pek çok nokta var muhtemelen. Yakalayabildiğim kadarıyla bu romandan bana neler kaldığını özetlemeye çalışacağım.

Bir kere romanın temelinde dil felsefesi var. Wittgenstein'a ait olduğunu düşündüğüm "Dil gerçekliği yaratır" saptaması, romanın her bölümüne nüfuz etmiş vaziyette. Poe, Borges, Joyce, ve bu roman vesilesiyle tanıdığım Macedonio gibi yazarların yapıtlarına yaptığı göndermelerle metinler arası niteliğe sahip bir anlatı aynı zamanda. Hatta öyle ki yazar romanın bir bölümünde Finnegans Wake’i kutsal kitap mertebesine yerleştiriyor. Romanın hikayeler üreten "kadın" makinesi ile de açıkça Şehrazat ve Binbir Gece Masalları'nı çağırıyor. Bu yönüyle bir kurmacadan öte, dil, hafıza, yazı gibi konular üzerine yoğunlaşan düşünsel bir metin olarak okumak mümkün Yok Şehir'i.

Güney Amerika temalı pek çok roman gibi Yok Şehir de bölgenin darbeler ve kan ile dolu tarihine dokunuyor. Bu bağlamda Peron sonrası Arjantin'ininden, polis eliyle işlenen politik cinayetlerden ve faşist iktidarlar tarafından toplumun üzerinde oluşturulan totaliter baskıdan bahsedilmiş.

Çok kısa bir süre önce okumuş olmamdan kaynaklansa gerek, Vamık Volkan'ın "Kayıptan Sonra Yaşam" adlı eserinde bahsettiği "Komplike Yas" kavramının bu romanda ete kemiğe büründüğünü görmek, romana dair ilginç bulduğum bir diğer noktaydı. Vamık Volkan bu kavram ile kaybedilen kişinin ölümünün bir türlü kabullenilememesini, kalan kişinin, muhtemelen o kişinin ölümünden yana hissettiği suçluluk ve sorumluluk duygularıyla, kaybını türlü eylemler ve inanışlarla bir şekilde günlük hayatta tutmaya yönelik çabalarını ve buna bağlı olarak bir türlü tamamlanamayan sonsuz bir yas sürecini tanımlar. Macedonio'nın, ölen karısı Elena'nın belleğini canlı tutabilmek amacıyla bir makine tasarlaması, bana fena halde bu komplike yas sürecini çağrıştırdı.

Son olarak söyleyebileceğim, bu zengin katmanları birbirine bağlamak için kullanılan polisiyemsi ana kurgu biraz zayıf geldi açıkçası bana. Tüm bu konular daha güçlü bir ana hikayeye sahip, kalın bir roman şeklinde işlenseydi nasıl olurdu acaba diye düşünmeden edemedim. Ancak bu durum romana ilişkin genel değerlendirmemi değiştirmedi: İyi ki okumuşum!

Como una bonita foto pero escasa de contenido.

La tesis sobre la continuidad entre la literatura y la inteligencia estatal es muy interesante. Ojalá hubiera sido una tesis y no una novela, porque como literatura no termina de funcionar. En un punto es una novela fragmentaria, una novela borgeana, o sea una compilación de cuentos disfrazados de novela. Pero esa fragmentación se va dispersando cada vez más y al final parece que lo único que vale son las ideas de Piglia sobre Macedonio, Joyce, Borges y, al mismo tiempo, sobre el peronismo, la Dictadura (no nombrada) y la Democracia.

Lo que me gusta de Piglia, tanto de sus ensayos como de sus historias, es que reflexiona siempre sobre la escritura misma y sus fronteras, la necesidad de narrar; somos una ficción que nos contamos día a día. En La ciudad ausente encuentro una reflexión de este tipo. Junior, un periodista que trabaja en el mismo periódico que Emilio Renzi, alter ego de Piglia, recibe llamadas de una mujer misteriosa que le habla sobre una máquina. La novela tiende un puente entre autores como Roberto Artl, Jorge Luis Borges, y sobre todo con Macedonio Fernández. Y es que la máquina es la que Macedonio ideó en busca de la eternidad de su mujer muerta. Una máquina de memoria y amor, de ficciones que traspasan los umbrales de la realidad de los personajes y que me hizo pensar en los propios límites de la mía.

Yok Şehir, Arjantin’in kanlı siyasi tarihi ve ülkedeki totaliter rejimin, fütürist bir distopyayla anlatımı. Kurgu, Buenos Aires’te bir gazetecinin, Elena isimli bir kadının hafızasını ve anılarını kayda almış bir makineyi arayışıyla ilerliyor. Arka planda kolektif bilinç, dil ve gerçek ilişkisi, din ve inançlar gibi birçok sorgulamayla beraber siyasetten felsefeye, dilbilimden edebiyat tarihine kadar geniş bir yelpazede okurun ufkunu açacak bir metin Yok Şehir. Zihnin sınırlarını zorluyor, okuması pek kolay değil. Birkaç sayfa geriye gidip okuduğum yerler oldu. Edebi açıdan zor bir dili yok ama Piglia’nın okura sunduğu parçaları birleştirebilmek için okurun dikkatini yoğunlaştırması gerekiyor. Piglia’nın zekasına ve donanımına hayran kaldım. Kurgusuyla, kurguyu işleyişiyle, ele aldığı konular ve sunduğu fikirlerle kesinlikle okuduğum en iyi kitaplardan biri. Hem zihinsel açıdan doyurucu hem de okuru yıpratmayan bir kitap, bu dengeyi de çok iyi tutturmuş Piglia. Yazara Suni Teneffüs adlı eseriyle devam edeceğim. Latin Amerikan edebiyatı eserlerinden hoşlananlara, doyurucu, dolu dolu bir distopya okumak isteyenlere mutlaka tavsiye ederim.

Lo pude terminar a duras penas. Es un libro que me resulto demasiado entre cortado o tal vez no era el momento ideal para leerlo.

El relato de una máquina que crea historias y más que eso, les da sentido hasta que en un punto la ciudad, como emblema de la espacialidad se ve absorbida e imposibilitada, ¿Por qué? por la misma máquina, tan compleja que hasta el lector llega a tener la sensación de ser una invención de ella.

Knowing nothing about Argentinian history or writer Macedonio Fernandez, I was very ill-prepared for this novel, and much of it went beyond my understanding. Not that it would be perfectly clear to someone more edified on those subjects, I suspect—everything is shrouded in surrealism and follows a disjointed series of stories whose transitions aren’t always detectable. The most memorable parts for me are when the allusions to Argentina’s history of dictatorships and censorship are most transparent: the mass graves dug in farmers’ fields forming a map of hell, the young girl whose use of language erodes into silence.