"Bu ülkede hapiste olmayan herkes polis için çalışır."

Aslında kurgu çok güzel, benim biraz kafa dağınıklığıma denk geldi.

Okuması benim açımdan zorlayıcıydı, kitaba dair güçlüklerin yanında zihinlerimizin maruz kaldığı salgın kaygısı hem bilinmezlik hem de fazla bilme halinde okumakla ilgili güçlükler de vardı sanırım.
Yok Şehir, gerçekten çok ilginç bir roman. Doppleganger, köken miti, yaradılış mitleri, masallar, Şehrazad kadar antiŞehrazad,masallar kadar gerçekler Arjantin tarihinden geçmişinden karakterlerin hikayeleri kadar fütüristik bilim kurgu hikayeleri... Arjantin kadar İrlanda hepsi bu kısacık yoğun romanın içinde var.
Gerçekten her bir paragrafını karşılaştırmalı edebiyat, dilbilim kuramı, siyasi eleştiri, tarihsel bağlam, felsefe ve hatta antipsikiyatri tüm bu katmanlarla farklı farklı ve bir arada düşünebileceğin bir metin. Benim okumamda Finnegan Wake’i ve Ulysses’i, Arjantin edebiyatında Borges dahil nicesinin ustası olan Macedonio’nun bu romana referans olan romanını okumamış olmamdan ve Arjantin tarihini çok çok az biliyor olmamdan kaynaklanan çok önemli anlam ve derinlik kayıpları olduğunu düşünüyorum. Ama yine de bu eksikliklerle de olsa ondan keyif alıp onu birçok farklı yönden okuyup düşünmeye izin veriyor Piglia’nın metni. Uzun yıllardır yaşadığımız bitmeyen, şiddetini her geçen gün daha da yakından hissettiğimiz faşizmin, totalitarizmin başka coğrafyalarda yaşanışında dile, belleğe, kimliğe saldırılarının acımasızlığının ve bu yolda psikiyatrinin de kötüye kullanılıyor oluşunun benim için ayrıca rahatsız edici bir gerçekliği vardı.
Zihin ve can yakıcı, çok yaratıcı yepyeni düşünme alanları sunan heyecan verici ama karışık, parçalı bir deneyimdi.

“Anlatı, derdi bana, zorbaların sanatıdır, her zaman insanlardan sırlarını anlatmalarını, başka şüphelileri şakımalarını, arkadaşlarından ve kardeşlerinden söz etmelerini isterler. Tam da bu yüzden, polisin ve sözde adaletin anlatımın gelişimine tarihteki tüm yazarlardan daha fazla katkı sağladığını söylerdi.”
➖➖➖
Bu ay sayfa sayısında az, anlatımda okurun üstünden geçen kitaplar ayı gibi oldu ama bu en efsanesiydi. Devamlı olarak herkesin ve her yerin dinlendiği, izlendiği, yapılan işkencelerin görünmez olduğu bir ülkede bunları nasıl gözler önüne serebilirsiniz? İşte burada kitabın bilim kurgu yönü dahil oluyor; çeviri amaçlı yapılmış bir makine verilen metinleri yapı taşlarına ayırıp üzerine, ülkenin gerçekliğinin hikayelerini, devletin suçlarını ekleyip yepyeni hikayeler anlatmaya başlarsa neler olur. Yalnızca bilim kurgu değil, Arjantin’in dününü, bugününü, insan doğasını, dilbilime dair derin fikirleri ve James Joyce’un Finnegan Uyanması kitabının kutsal metin olduğu bir ada ütopyasını da buluyorsunuz. Bazı noktalarda anlamakta zorlandım, tekrar bir iki sayfa geriye döndüm, kimi zaman anlatıcının kim olduğunu kaçırdığım da oldu. Okuması çok kolay kitaplardan değil ama bittiğinde insanı zihnen doyuran; dünyaya, gerçekliğe, suça ve edebiyata dair dolu dolu bir kitap. Benim için 2020’in en iyi kitapları arasında yerini garantiledi.

La máquina cuenta cuentos de la ciudad ausente, que podría ser un pequeño Borges de bolsillo, es peligrosa no por lo que cuenta, sino porque es capaz de dar sentido a lo narrado, siendo el sentido lo único que puede escapar de las grabaciones telefónicas y de los rastreadores GPS, de los perros de caza y de la imagen satelital.
La forma de mantener el poder por "aquellos" es a base de puño y sangre, de tortura, y de otras practicas que ganan por su sencillez y brutalidad, pero al enfrentarse ante un fantasma que habla de lo "otro", lo único que se les ocurre es encerrar a la maquina en un museo donde nadie la escuche, y asi, tal vez solo de esta manera se pueda olvidar con el tiempo, y dejar que las imagenes de los televisores nos vuelvan estupidos de nueva cuenta, y dejar que el sexo nos vuelva estupidos de nueva cuenta, y dejar que el alcohol nos deje estupidos de nueva cuenta. Y quizas, por casualidad, lleguemos a acordarnos de aquella, pero no como herida abierta, no como una deuda o una injusticia mas cometida por "aquellos", sino a traves de un sueño pesado, paseando por las infinitas salas de un museo, de las infinitas cuevas difusas de la memoria que entierran a los olvidados, a los que "aquellos" quieren que se olvide.

In this book Ricardo Piglia has intertwined at least three stories. Basically, it starts with the figure of a man, and the death of his wife: it builds a machine to see his wife alive, however the machine records motives that reveal something anomalous. For this reason arises useful to cancel the machine-woman.
It is a narrative from thought parallel and complex. In conclusion with time, many critics and Ricardo Piglia, they have tried to summarize and explain book several times.

(✿˵╹³(≧‿≦)♡

Ricardo Piglia, Borges

Que tristeza la de cerrar un libro, tras haber leído todas y cada una de sus páginas, y tener la sensación de no haber entendido nada. Ni siquiera de haber sido capaz de sobreinterpretar o idear un simulacro, pese a que jamás hubiese estado en la mente del autor, a partir de la lectura.
Así “La ciudad ausente” de Ricardo Piglia. La desazón de enfrentarse a un arcano misterioso y la frustrante incapacidad de desentrañarlo. Los deseos de abandonar la lectura, el acicate de una historia curiosa, de una propuesta interesante, pero al final el páramo, casi el desierto.
Ahí quedan las elaboradas teorías sobre el lenguaje, la máquina pergeñadora de historias, el juego del tiempo y las posibilidades frente al espacio y las certidumbres,…
Nada. Ni todos los libros son para todos los lectores, ni cualquier libro es para un lector en cualquier momento. Quizá en un futuro y con otra disposición de ánimo “La ciudad ausente” se desvele en su sentido y profundidad. Hasta entonces...

Madre santa, qué novela. Oemllí.

r.b. Stasia

I forgot that I was reading it, so now I am not.
Quote: "'What does it mean to be a machine?' Doctor Arana asked.
'Nothing,' she said. 'A machine does not exist, a machine functions.'"

Piglia (1941-2017) is one of the most important of Argentine and Latin American writers of the last four decades. When I think of Argentine writer–Borges, Ocampo, Cortázar–I think of masters of the short form. "The Absent City" is a novel, but it is really made up of a network of short interconnected narratives. In the Afterword, Piglia speaks about how we live daily life as interrupted narratives, distracting and attracting us, and that he uses that principle of interruption in the novel, just as James Joyce does in "Ulysses" and "Finnegan’s Wake."

The seeming main character is the son of an Englishman who came to Argentina to work on the railroads; the son is just as nomadic, and in the novel is a journalist. I say “seeming,” because although this character is initially the primary focus and actor in the novel, Piglia introduces so many other threads that the journalist disappears again and again. He is one of Piglia’s interruptions/distractions.

"The Absent City" is the story, or the altreality story, of a storytelling machine, invented by Macedonio Fernández (1874-1952), an Argentine writer from the generation before that of Borges. He invents the machine out of the sublimated grief over the death of his wife, Elena. She is at the core–the ghost, the human–of the machine. It was initially meant to simply translate stories, but instead it transforms and extends them, creating something new. More importantly, the machine learns and creates more and different narratives from the stories with which it is programmed. In other words, the machine achieves Artificial Intelligence. The machine is in a museum, and the museum creates installations for the stories the machine creates. Reminds me of the Uruguayan Felisberto Hernández’s story, “The Daisy Dolls,” which features full-sized dioramas meant to tell stories. People come to the museum to tour the installations.
Piglia includes in the novel stories developed from the characters, like those of the journalist, and stories from the machine. The distinction between these two kinds of stories, real and machine-made, is muddled throughout the book, blurring the line between the real and fictive. Also, there are stories of both Buenos Aires and Dublin. Piglia invokes Joyce’s "Ulysses" and "Finnegan’s Wake," particularly, Anna Livia Plurabelle, who becomes a signifier for Macedonio Fernández’s Elena. Key plot problem: the machine has begun to interject elements of real life into the stories, blurring the line even further, and it comes to be seen as dangerous by the powers that be. Piglia writes "The Absent City" after the end of the Dirty War (1983), and he imbues the setting with the threats and paranoia of the dictatorship. One of the early stories about mass graves in agricultural fields seems to anchor the novel in the Dirty War, but the stories range well back into Peron’s presidency/dictatorship. Although the historical moment of the stories shift, the sense of paranoia, government surveillance, suppression, and threat remain a constant. In the Afterword, Piglia note that for Macedonio Fernández, “that which is absent from reality is that which is truly important.” In a dictatorship, what is suppressed and disappeared is truly important, and stories are a way of making the important present. In the novel, the altreality Macedonio Fernández believes in the efficacy of the arts and the sciences: “Politicians believe scientists . . . and scientists believe novelists. . . Scientists are big readers of novels, the last representatives of a nineteenth-century public, the only ones who really consider the uncertainty of reality and the form of a story” (116). To create change, then, it was necessary to effect reality and use scientific methods to invent a world . . .”(117): thus, the storytelling machine, AI as counterweight to dictatorship.

In the end, the machine is disconnected, the museum closed and fenced off, but as a number of characters say, the machine cannot be turned off, because the heart/humanity/Elena remains at its core producing stories. In the last chapter, the machine tells its own story, alone in the museum, sounding something like Molly Bloom’s soliloquy at the end of "Ulysses," an extended reflection on experiences that are absent, now present, and truly important.

La ciudad ausente no es una novela realista sino que tiende a la ciencia ficción distópica. Existe una máquina, creada presuntamente por el escritor Macedonio Fernández, que emite historias constantemente. Relato. Las emisiones son captadas por los periódicos y plasmadas en las noticias pero también por las personas. De a poco, lo inundan todo. Hasta los cuentos de Borges, dice en un momento la novela, salieron de la máquina.

La narración, un poco caótica y velada, sigue a un periodista, Junior, que intenta descubrir la verdad sobre la máquina ya que el Estado (un estado opresor y vigilante) la está por desmantelar. En el medio hay sub historias (no son sub tramas) presumiblemente emitidas por la máquina. Destaco "El gaucho invisible" y la de la nena, la estatua y el anillo.

Nos enteramos que la máquina fue construida por Macedonio Fernández como una forma de mantener viva a su mujer cuando ella murió (Amor se fue). La ciencia en esta ciencia ficción es blanda, blandisima, y lo evidencia el abusivo uso del adjetivo "científico" (pienso en Borges, los textos árabes y los camellos). Tal es así que, si bien la novela incluye ingenieros rusos y autómatas, la tecnología subyacente que se presenta para justificar el mundo es más del orden de la lingüística que de la robótica. El arquetipo de la novela es Tlön.

Hay muchos guiños a Borges pero también a Arlt (la flor de cobre). Y, tal vez esto es solo una apreciación personal, a Bioy Casares (la isla) y a Philip K. Dick (asistimos por lo menos a dos larguísimos monólogos en la que la máquina se pregunta por su humanidad).

La novela me sorprendió para bien. La empecé a leer sin saber de qué trataba (más allá de que estaba relacionada con Macedonio Fernández) y me gustó encontrar elementos de un tipo de literatura que me atrae: "realidades virtuales", señales pirata, inteligencia artificial y la pregunta por la posibilidad de ejecutar una conciencia humana en una computadora.