Esta review está minada de spoilers. Mas penso que é irrelevante. Além do mito ser conhecido, este género de literatura não vive das surpresas do enredo mas da emoção dada pelas palavras e dos estímulos para pesquisar, aprofundar, aprender, desfrutar... eu, muitas vezes, porque já sei o que vai acontecer, enervo-me e emociono-me mais do que quando leio algo de que desconheço a história.

Medeia é uma das personagens mais fascinantes da mitologia. Inspira repulsa por ter cometido o crime mais nefando (filicídio); mas também admiração pela sua coragem e determinação. E uma compaixão imensa pelo seu sofrimento.
Medeia - por amor a Jasão - trai o pai, deixa a família, o seu país e comete assassínios. Quando ele a abandona, fica destroçada. O ciúme e o despeito desumanizam-na tornando-se tão implacável como os deuses.

Segundo uma profecia, Pélias - rei de Iolcos - seria morto pelo sobrinho, Jasão. Por medo, o rei envia-o - como condição para lhe restituir o trono - na missão impossível de reconquistar o velo de ouro. Jasão constrói a nau Argus e ruma à Cólquida onde, com a ajuda dos feitiços de Medeia, a filha do rei, concretiza a missão. Depois, fogem juntos e, para atrasar os perseguidores, Medeia mata o irmão. De regresso a Iolcos, Medeia convence as filhas de Pélias a matar o próprio pai, cumprindo-se, assim, a profecia. Tiveram de fugir para Corinto, onde Jasão abandona a mulher e os filhos para casar com a filha do rei Creonte.

A peça de Eurípides inicia-se após o noivado de Jasão. Medeia, enlouquecida de dor pela traição, recebe ordens do rei para, com os filhos, sair de Corinto. Então, decide matar a noiva e os próprios filhos. A noiva, claramente, é assassinada por vingança. Em relação aos filhos os motivos serão vários:
- orgulho e justiça: "É que não se pode tolerar que os inimigos escarneçam de nós, ó amigas."
- paixão: "Compreendo bem o crime que vou perpetrar, mas, mais potente do que as minhas deliberações, é a paixão, que é a causa dos maiores males para os mortais."
- Proteção: "Matar os filhos o mais depressa que puder e evadir-me desta terra, não vá acontecer que, ficando eu ociosa, abandone as crianças, para serem mortas com mão mais hostil."
- vingança: "Nada morderá mais rijo no coração de meu marido."
O último motivo terá sido vão. Jasão, além de hipócrita (sacrificou-se casando com a filha de Creonte para poder dar uma vida melhor aos filhos e a Medeia: "fui sensato, fui esperto, fui um grande amigo, para ti e para os meus filhos." Mas, "vós, mulheres, se surge algum contratempo no matrimónio, das melhores e mais belas relações fazeis as mais hostis.") é o arquétipo do egoísta. Quando Jasão sabe da morte dos filhos queixa-se, na mesma frase, da noite de núpcias que perdeu e de não ter podido despedir-se dos filhos. "cabe-me em sorte lamentar-me, a mim, que nem gozarei do novo leito nupcial, nem me é dado dizer adeus ainda em vida aos filhos que gerei e criei."
As últimas falas da peça deixam claro quem mais ama as crianças: aquela que as matou infligindo a si mesma "duas vezes o mesmo mal."
"JASÃO — Ó filhos tão queridos!...
MEDEIA — À mãe, não a ti."

Existem várias versões da tragédia de Medeia. A de Euripídes é a única em que ela mata os filhos.
Em relação ao argonauta talvez outro leitor faça uma interpretação mais generosa do que eu. Mas não creio...

"Desgraçada, eras de pedra
ou de ferro, tu que os filhos,
esses frutos que geraras,
com a própria mão mataste!"

"ela é terrível, e quem a desafia como inimiga não alcançará facilmente vitória."


(Eugène Delacroix - Medea about to Kill her Children)

هرچقدر از خوبی این اثر بگم، کم گفتم. بی نظیر.

Voices of women ringing out. Not only do they have good speeches but their experience is the subject,
Medea does not passively sit back and accept the injustice of what has been happening to her, she is definitely not silent in the face of patriarchal injustice. When she feels aggrieved by man or men she asserts her own power, assuming she has just as much right to act in this way as any man does.
When Creon wants to banish her,she assumes that she has the right to speak (as well as to act). She doesn't hesitate to argue on her own behalf, and her arguments prove persuasive.

Medea is certainly a horrifying play: the mother who kills her children, going against her nature to exact the ultimate justice on her husband, Jason “They are the sun that lights his world /So I will plunge him into darkness.” It is intimate, intense and visceral. Medea's actions are monstruous but she's not plain evil, she is vindictive and seductive when needed, arrogant, proud, manipulative and violent all these to get revenge, retaliation even. Because she has been left behind: Jason- the man she married and for who she has left land and family even comitting some deeds nobody else would - is going to marry again (leaving her for no other reason than ambition) and she must also leave her home. Medea's characterization represents an early form of feminism in that Medea sees herself as woman first. Her designation as a wife or mother are secondary to her own feelings as a woman. She appropriates an identity as an individual subject equal to the men who surround them, equally powerful and equally wrong. If she despises how Jason makes use of her until she is no longer needed she does not realize she makes use of the lives of innocent to obtain the revenge she thinks she deserves.

En una cultura acostumbrada a achacarle todo a los dioses encontrarse con Medea es un gozo, dado que ella se aleja del misticismo y abraza la culpa, el rencor y el remordimiento, para responsabilizarse por las ofensas que cometió y aquellas que cometieron en su contra.

Es imposible negar que Medea es la representación de un personaje que se deja llevar por sus sentimientos. Ya sea por la pasión hacia Jason o por el odio que despierta el que el deseé abandonarla en pos de un matrimonio más beneficioso, un odio que va más allá de la simple sensación de ser abandonada, sino que a eso se suma su condición de mujer, que no tiene el poder para cambiar su situación y queda condenada a la vergüenza, pero es en este punto donde su frustración se transforma en deseo de venganza, no aquella que se suplica a los dioses, sino la que se puede proveer gracias a sus dones de bruja, y cuando el despecho está de por medio, la venganza es una perra.

La historia es bastante entretenida, las reflexiones y arrebatos de Medea son un gozo y sus decisiones prueban que no necesitas de los dioses para complicarte la vida, por ti mismo puedes lograrlo cuando actúas sin pensar.

Con un final muy bueno, una Medea bien construida, personajes secundarios desdibujados dado que su función se limita a dar réplica a nuestra protagonista o ser parte de sus planes y desgracias, y un ritmo excelente, esta obra es un imprescindible para cuando quieres introducirte en la literatura griega dado que es corta y menos teológica que sus contemporáneas.

خیانت کردن به زنی که بخاطرت اژدها کشته، خانه پدریش رو رها کرده، خون برادرش رو ریخته، اگه حماقت نیست چیه؟! و جواب مده‌آ به این حماقت چی میتونه باشه؟!
_____
چه ترجمه عالی داشت این کتاب

در اشتباه نخواهید بود اگر بگویید مردمان اعصار دیرین احمق بودند و نادان نیز هم. آنانی که آوازهای جشن ها و جشنواره ها و میهمانی های شبانه را ابداع کردند. آوازهای شاد سرشار از زندگی. اما هیچ کس بر تمامی تارهای چنگ راهی نیافته تا رنج نفرت بار انسان های دردمند را بزداید. مرگ ها و تقدیرات شوم، که ��انمانان را بر باد می دهند

برایم باور کردنی نیست که این شاهکار حدود 2400 سال پیش نوشته شده است. واقعا حرف بی جایی نیست که اوریپید را یکی از نوابغی بدانیم که دارای اندیشه هایی بسیار جلوتر از زمان خود بودند
وقتی نمایشنامه را با روایات متفاوت از زندگی افسانه ای مده‌آ مقایسه می کنی، می بینی که اوریپید به عمد فقط قسمت های مخصوصی از این روایات را دست‌چین کرده تا با آن بتواند منظور اصلی اش را برساند، یعنی ظلم به زنان در جامعه مرد سالار یونان
وی تاکید آنچنانی بر زشتی خیانت مده‌ا به پدرش و همچنین دیگر جنایات او نمی کند تا خواننده یا بیننده نمایشنامه، فقط و فقط توجه اصلی اش بر خیانت شوهر بر زنی مظلوم که تمام زندگی و خانواده اش را فدای این مرد کرده، جلب شود

هنوز «وانهاده»ی سیمون دوبووار را نخواندم ولی طبق چیزایی که از دوستی درباره ی آن شنیدم می توانم بگویم اقتباسی ا�� مده‌آ است. و حالا توصیف حقوق زنان در یونان را با شرایط زنان در جامعه خودمان مقایسه کنید

در میان همه ی آفریدگان خدایان که زنده اند و دلیلی برای زندگی دارند، ما زنان از همه بدبخت تریم. نخست عشقِ مردی را با بهایی گزاف به دست می آوریم و سپس او را بر همه چیز خود، حتا بر بدنمان فرمان روا می داریم: این یکی ، سخت سوزاننده تر از نخستین است و حال چالشی بزرگ را فرارویمان داریم و آن، این که مردی نیک هنجار را برگزیده ایم یا پلید کردار

گذشته از همه ی این ها برای زنان، طلاق پسندیده نیست و رها کردن همسر نیز غیر ممکن است. اگر با رنجی سخت، کارمان را درست انجام دهیم و شوهر، زندگی مان را با ما قسمت کند، و یوغ ازدواج را بی خشونت تاب آورد، زندگی ما غبطه برانگیز خواهد شد. در غیر این صورت مرگ نیکوتر از این زیستن خواهد بود. اگر مردی در خانه اش احساس کسالت کرد، می تواند در خارج خانه برای دل آشفته اش درمانی بیابد

در جامعه ما برای چنین مردانی حتی قانون هم گذاشته اند؛ صیغه و چهار همسری

اما ما زن ها باید فقط به یک مرد تعلق داشته باشیم و تنها به او بنگریم. آن ها می گویند، ما زن ها در خانه، رها از مخاطره زندگی می کنیم، در حالی که آنان به جنگ می روند و با سپر و نیزه رویاروی می گردند. ترجیح می دهم سه بار در صف اول جنگ ایستادگی کنم، تا اینکه کودکی را در بطن خویش تحمل نمایم



این نمایشنامه انتقادی تندی بر جامعه یونان است که چنین ظلمی بر زنان را نادیده می گیرد و همچنین حمله ای به خدایان که مده‌آ بارها آنها را برای این ظلم به یاری می طلبد ولی هیچ کدام به کمک او نمی آید. آخر سر خود با بدترین راه به هنجارهایی که بسیار مورد تایید جامعه هستند حمله می کند با فراموش کردن وظیفه ی مادری و نابود کردن خانواده
ملشینگر می نویسد: مده‌آ، خود طغیانی است علیه ظلمی که در حق زنان، بی هیچ مجازاتی اعمال می گردد


:برخی اطلاعات عمومی از پی نوشت های مترجم

برای زنده نگه داشتن نام آجیوس پادشاه آتن، آب های میان یونان و آسیای صغیر را آیگه (اژه) نامیدند

سامبولون قطعه ای استخوان انگشت حیوانات بوده که به دو نیم می کردند و به عنوان نشانه برای شناختن فردی که آن را همراه داشته به کار می بردند. میزبان با تطبیق دادن دو قطعه و چسباندنشان به هم توانسته صاحب آن را بشناسد

Muses:
میوزها، دوشیزگان نُه گانه که بر کوه هلیکون می زیستند. انان در نُه هنر سرآمد بودند: داستان سرایی، نمایش، رقص، غزل، سرودخوانی، حماسه سرایی و ستازه شناسی. این نُه فرشته در یک هنر مشترک بودند و ان موسیقی بود. واژه ی موسیقی (معرب موزیک) یا میوزیک ازنام آنها گرفته شده است. آنان دستیاران ویژه ی آپولون بودند


:روانکاوی شخصیت مده‌آ

تحلیل روانشناختی دکتر امیر حسن ندایی (مترجم کتاب) حاوی نکات جالبی است که به دلایلی درباره همجنس گرایی در برخی زنان و نفرت از مردان و همچنین یکی از دلایل آرایش زیاد و افراطی پرداخته است. در زیر جملاتی از آن را می آورم



یکی از مواردی که در زندگی زناشویی به عنوان عاملی تخریب کننده در روابط مطرح می شود، مساله خیانت شوهر است. به طور کلی، در جوامع مرد سالار (از جمله در جامعه ما) چنین رویدادی (ارتباط مرد با زنی دیگر) خیلی نکوهیده نیست و مرد به خود حق می دهد که در آن واحد با چند زن مراوده و رابطه داشته باشد
اما اگر زن با چند مرد رابطه داشته باشد، در معرض انواع تهمت ها قرار می گیرد و همه او را از خود طرد می کنند. زیرا هنجارهای اجتماعی یک جامعه مرد سالار، چنین زنی را یک فاحشه می داند

مردان اساسا موجوداتی پولی گامیست (چند همسر) هستند و حال انکه زنان مونوگامیست (تک همسر) اند

کارن هورنای می گوید: گروهی از دختران و زنانی که میل مرد بودن در آنها کاملا مشهود است، در آغاز زندگی مرحله تثبیت پدری بی اندازه شدیدی را از سر گذرانده اند. این افراد احساس می کنند که پدرانشان زمانی عاشقشان بوده اند و بعدها به آن ها خیانت ورزیده و رهاشان کرده اند

زنان پس از این مرحله از پدر بریده و به مرد دیگری روی می آورند. البته این انتظار سالها ممکن است به طول انجامد. حتما این جمله عاشقانه را یا در واقعیت یا در فیلم ها شنیده اید که دختر جوان عاشق به معشوق خود می گوید: سالها انتظارت رو کشیدم تا پیدات کنم.این جمله کلیدی به همان گسست نخستین اشاره دارد که در آن دختر در جست و جوی عاشق ابدی اش منتظر می ماند و البته این نکته ای خطرناک است که هر دختری ممکن است با شنیدن نخستین نجواهای عاشقانه همه چیز خود را فدای معشوق کند. این نکته در مورد مده‌آ نیز صدق می کند


انکار ویژگی های زنانه تا آنجا پیش می رود که در مورد برخی از زنان تمایل به همجنس را در آنان پدید می اورد زیر از این دیدگاه هیچ مردی قابل اعتماد نیست و در عین حال ممکن است هر لحظه زن را رها کند

دوبووار می نویسد: دختر چون نماد بیرونی جنسیتِ خود را ندارد، خود را به شیء بدل می کند تا در اختیار دیگری قرار گیرد. کودک در عین برتری، باز هم خود را عقب مانده می یابد، یعنی احساس می کند که به دست پدر خود محروم شده، در اینجا اندیشه فروید درباره ی «عقده ی اختگی» دوباره روی می نماید. دختر بچه چون محروم از این «منِ دیگر» است، در یک چیز قابل لمس دچار بیگانگی از خود نمی شود، دوباره مالک وجود خود نمی شود: از اینجا است که به راهی کشانده می شود که خود را به طور کامل به شیء بدل می کند

دخترانی که به آرایش بیش از حد برای جلب توجه دیگران روی می آورند در واقع در این گروه قرار می گیرند. آنان تلاش می کنند تا با آرایش بیش از حد هم حس ناخوشایند بودن را از خود دور کنند و هم توجه دیگران را به خود جلب نمایند

هورنای می نویسد: زنانی که از مردان متنفرند در عین حال انها را برتر از خود نیز می بینند. این زنان به توان جنس مونث برای کسب موفقیت ایمان ندارند و ترجیح می دهند با مردانی که برای زن اهمیت قائل نیستند همذات پنداری کنند. آنان گرچه مرد نیستند، دست کم می خواهند به همان نحو در مورد زنان قضاوت کنند که مردان می کنند

Hell hath no fury like a woman scorned
13 February 2012

t

Surely, of all creatures that have life and will, we women
tAre the most wretched. When, for an extravagant sum,
tWe have bought a husband, we must then accept him as
tPossessor of our body. This is to aggravate
tWrong with worse wrong. Then the great question: will the man
tWe get be bad or good? For woman, divorce is not
tRespectable; to repel the man, not possible. (Trans Phillip Veracott)

tThese few lines near the opening of Euripides' Medea pretty much describes what life was like for women in Ancient Greece: it was not pretty. What struck me when I read this play again (and it is one of my favourites) is how astute Euripides was to the plight of Greek women, and it was not as if it was any better elsewhere. Granted, women did have more rights in Ancient Rome (and would become very astute political maneuverers, such as Nero's mother Agripina) but in general the freedoms that women have won over the past 150 years are probably the furthest that they have come to participate in society than any other time throughout history (with a few exceptions).
tI should talk about about the play and its background (the legend that is, not the writing of it, which took place just prior to the Peloponesian War). The play is set sometime after Jason's return to Greece after obtaining the Golden Fleece from Cholchis. When he was in Cholcis, he had wooed Medea, the daughter of the king, and with her aid managed to steal the fleece and escape, but in doing so Medea was forced not only to kill her brother but renounce her citizenship of Colchis never to return. Years later, after they returned to Greece, Jason and Medea married and had children. However, Jason received an offer from King Creon of Corinth to marry his daughter and thus take the throne, so he pretty much ditched Medea, arranged for her exile, and shacked up with his new wife.
tIf I can describe the play in one sentence, it would be 'hell hath no fury like a woman scorned'. Let all men out there understand this, and if there is one piece of literature I would recommend that all men who wish to have a relationship with a woman should read it should be this one. It is not so much that Medea is a noble character, she is not. She poisons Jason's wife and father-in-law, and then proceeds to murder both of her children, and this is after she forced an oath out of the King of Athens to provide her protection, no matter what. Medea is not a lovely person, and despite the argument that she was driven to this point by a nasty man just simply does not cut it. I agree that Jason is not a noble man either, but still does not justify Medea's actions.
tOne can simply feel the pain of Medea in this play as she struggles with this change to her life. Yes, she acts on instinct and out of vengeance, but she has renounced her country and her people and fled to an alien land, all over the love of a man, only to discover that this man discards her once she is no longer needed by him. As she says, a Greek woman still has family and friends, whereas she has nobody (not quite true, as she secured sanctuary in Athens). We are reminded, over and over again, of the plight that is to be a woman, and an alien woman, in Ancient Greece, and it is not pleasant.
tDoes Euripides' write a decent female character then? Well, that is difficult since we have fragments of only one female Greek poet, and that is Sappho. Everything else is written by men, though not necessarily about men. I believe Medea's character is representative of a woman scorned, seeking vengeance upon he who discarded her. She cries, and is in deep emotional pain, but then lines like 'it is the nature of a woman to cry' is clearly the writing of a man. However Euripides is different from the other Greek playwrights in that he stands up for the woman, and we see this clearly in this play. There are others where he covers such themes as well, but we will look at them when we do. Further, not all of Greek literature deals only with strong men and weak women. Homer's Odyssey is a clear example of this as Penelope is painted as a strong, loyal, and dedicated woman that we resist even the wise men to remain faithful to a husband that she believes is still alive. Further, we have gods like Athena and Artemis, who clearly break out of that mould that we like to put Greek women into (both of these gods are major gods, not married to any other gods, are warriors, and are worshipped by many Greeks of the time).
tAnother thing that struck me in this play this time is the nature of children. Medea weeps about how it is difficult to know how a child turns out. Is all that time wasted in raising the child, only to see him either turn bad, or die in a war? Many parents fret and worry about that, and sometimes the more we worry, the less we actually look into ourselves and ask what can we do to make the situation better. This is a fallen world, and people die in fallen worlds: it is a fact of life. Death will always be painful, but sometimes we need to accept this. The more we try to mould our children into what we want, the more we force them away from us: many a piece of literature explores this (especially these days, just see Dead Poet's Society). However, Medea slays her children, if only out of spite.
tI have heard many people suggest that Christianity has made the world worse, not better, and that is something that I must heartily dispute. All we need to do is to look at the pre-Christian world to see how horrid and barbaric it was. In many of the Greek tragedies there are no noble characters. There are only two truly noble characters that I can think of in Greek antiquity, one of them being Penelope, the other being Leonidas. Athens, the beacon of freedom and democracy, oppressed women and maintained a slave economy. Further, during the early days of the Peloponesian War, they attacked the island of Mytilene, sacked the place, killed all of the men, and enslaved all of the women and children. While we may have had issues with the way the United States (and Britain) have acted in other lands, I cannot think (with the exception of the period of slavery) of any time where they have acted in such a way. Further, while birth control has always been around, the ancients would deal with unwanted pregnancies by breaking the baby's legs, and then leaving them in the wilderness to die.

I know infanticide is wrong but I’m still kinda with Medea on this one?? at least Jason is literally the most gaslighting bloke ever like ever line he spoke made me feel progressively more murderous
here’s to the most emotionally complex woman in the classical canon

Medeia é uma das personagens mais complexas da história da literatura. Controversa, indecifrável e única.
.
Essa releitura fez com que eu ficasse boquiaberta(de novo) por ter uma personagem arriscada para escrever sobre até no momento atual, e pensar que ela foi escrita em 431 AC(+-)!!!!
.
Completamente diferente de outras personagens femininas gregas, que ou se resignavam e aceitavam seus fardos e punições ou eram absolvidas pois tinham suas qualidades e bondades reconhecidas, ou ainda, eram vilãs de cabo a rabo sem possuir nenhum atributo fora a maldade; Medeia se encontra em um vão entre esses tipos.
.
Como Medeia diz, ela fez de tudo para que Jasão conseguisse realizar seus objetivos, foi uma boa esposa da forma que boas esposas deveriam ser, criou inimigos e abandonou laços para apoiar Jasão e foi até mãe, sendo que a maternidade era contra sua vontade(“Melhor seria estar três vezes em combate com escudo e tudo, que parir uma só vez!”). Ainda assim, é traída e renegada. Mas, como dito antes, Medeia não é como as outras personagens. Seu amor extremo é facilmente convertido em ódio, e ela decide por tomar as rédeas de seu destino e se vingar; não é ingênua, pois sabe que a vingança custa caro mesmo para quem a executa. Depois de ter sua reputação destruída e ter escolhido acabar com Jasão, recebe conselhos para seguir em frente e deixar isso para trás. “Viver é ter desgostos e eles não nos faltam.”, ela diz a Creonte. Sabe que sua vida foi arruinada e que nunca mais se recuperará, então que derrube Jasão em sua queda; e seus filhos infelizmente serão destruídos para isso, pois a vingança quando escolhida, deve ser escolhida por inteiro.
.
E mesmo sendo uma infanticida e uma assassina, é incorreto considerar Medeia uma vilã. Sua paixão, sua benevolência, a sua hesitação no último encontro com os filhos…Não dá para encaixar a personagem em uma categoria, ela é muito mais do que isso ou aquilo. Uma mulher que decidiu o seu destino, executou seu plano e arcou com as consequências de suas escolhas. É uma sorte sem tamanho que essa tenha sido a única peça que foi salva da trilogia de Eurípides, pois Medeia é uma revolução e um tesouro para a literatura.

“Hate is a bottomless cup; I will pour and pour”

Medea is a tragedy written by one of the great tragedians of classical Athens, Euripides (the other two are Aeschylus and Sophocles).

Medea’s husband, the famous Jason of the Argonauts betrays and abandons her for another woman, the princess of Corinth, no less.

Which is a real douche move. If it weren’t for Medea, he would have never gotten the golden fleece in the first place. She murdered her own brother for him, and if that’s not a token of true love, I don’t know what is!

She is not only abandoned by Jason, but is also ordered by the king of Corinth to leave the city, for he fears she will seek revenge on his daughter (boy oh boy was he right), Medea is doubly humiliated and is seriously pissed off.

n  “Stronger than lover's love is lover's hate.
Incurable, in each, the wounds they make.”n

We all know that ‘hell hath no fury like a woman scorned’ and Medea shows Jason exactly who he messed up with. She definitely takes it too far, but we feel sympathy towards her, even after her monstrous actions. I think that is the genius of this play.

n  “Of all creatures that can feel and think,
we women are the worst treated things alive”n

Another plus is the agency given to Medea as a woman in this play (and let’s not forget the chorus is made up of wise women here). Women held no rights in Athens and were considered as property, so this is a nice surprise – to see Medea act with agency (horrible as it is, but still). She is a mastermind, she is conniving and manipulating and will not stop until she gets what she wants – she used her smarts to build Jason up and eventually she used her smarts to tear him down. You don’t mess with a women like that without suffering the consequences.

I love Greek drama, Ancient Greek culture and mythology, and will definitely read more plays by Euripides.

Sí, siento los estragos que voy a causar;
pero la pasión es más fuerte que mis resoluciones
y ella causa, en el mundo, los peores males.