I first read extracts of the Odyssey in junior high and high school and some years later purchased the highly acclaimed Fitzgerald translation. It is a masterpiece that brings out the strengths of this iconic story of the voyage of Ulysses from the fall of Troy back to his native Ithaca and his beloved and besieged Penelope. The story is highly readable and full of adventure and misadventure, monsters and heroes and ultimately a triumphant voyage home. Yes, it is very masculine in perspective so I cannot excuse that except to say that if you read James Joyce's version and the final chapter of Penelope, you can see a far more feminine viewpoint. Regardless, I found this book more entertaining pound for pound than the Iliad or the Aeneid and I hope you will too.

Культурное значение этого произведения невозможно переоценить, и нужно читать Гомера до того, как начинать читать любые другие книги. Меня очаровала поэтика и великолепный перевод, осуществленные Василием Жуковским.
Особенностью древнегреческих мифов является то, что их героями являются смертные, хотя и не обходится без богов. Повествование хронологически разорвано, действие разворачивается в двух плоскостях - о подвигах Одиссея и о противостоянии Пенелопы и Телемаха с докучливыми женихами.
Личность Одиссея раскрывается в его поступках, он не идеальный герой, он способен ошибаться и его ошибки, например, желание позлить циклопа Полифема стоит жизнями его спутникам, и удлинением сроков его скитаний. Впрочем, он довольно эгоистичен, и долго не скорбит о потерях. Одиссей жесток, в этом мы убеждаемся в сцене расправы с неверными слугами. Но он совершает свой долгий путь домой, свой путь к себе.

The Odyssey is, well, the Odyssey. Beyond being a tremendously exciting read, it is a foundational work in Western literature.

It is a glorious story of love and war, gods and humans, adventure in and around the Mediterranean (and, some argue, out to the West Indies). On the surface simply the story of Odysseus's adventures after the fall of Troy, it is a rich tapestry of places, characters, and creatures which have entered into the basic language of Western literature.

For academic study of the Odyssey, Lattimore's translation is the preferred text, in part because it remains closest to the Greek text. And Lattimore's is a fine translation. But I find Fitzgerald's translation more alive, more exciting, more compelling. It is modern without being overly glib, a fault I find Fagles and Lombardo sometimes falling into.

For serious teaching and study, I stick with Lattimore. But for reading pleasure -- I have read the Odyssey perhaps a dozen times in at least a half-dozen translations, and still find it has riches I never previously noticed -- I turn by preference to Fitzgerald.

If you haven't read this Odyssey, do so. Definitely do so. What else can I say?

Célebre epopeya que es no sólo una lectura obligatoria para cualquier amante de la literatura sino un imprescindible elemento de la cultura clásica.

Homero, poeta griego glorificado hasta nuestros días, nos legó en este caso la aventura sin precedentes del valeroso Ulises -también llamado Odiseo- tras la guerra de Troya en un intento de regreso a Ítaca, su tierra natal. La ira despertada en Poseidón y dirigida hacia nuestro protagonista lo lleva a extender y dificultar el viaje del héroe plagándolo de vicisitudes y encuentros con múltiples deidades o seres mitológicos. Éstos se erguirán como aliados o terribles elementos según la obra avanza.

La odisea es, sin dudas, una historia interesante, brutal y rica en sucesos, acción y mitología. Funciona como gran exponente de la visión de los griegos acerca del mundo, el valor, la integridad y las deidades. Ofrece además astutos, intrigantes y valientes personajes tanto como otros poseedores de una abominable mezquindad. Su lenguaje lírico envuelve todos estos elementos con una rigurosidad exquisita que la hacen la pieza literaria crucial que es pero que también la vuelven un texto no necesariamente accesible por su abundancia de descripciones, repeticiones y su lenguaje extravagante. Si uno puede superar esta barrera o amoldarse a ella, la odisea es enormemente disfrutable, si no, puede resultar tediosa.

ادیسه چندین سال پس از جنگ تروا رو روایت می‌کنه. بعد از جنگ تروا و پیروزی یونانیان، نفرین خدایان باعث میشه اونها در راه برگشت سختی‌های زیادی تحمل کنند و این کتاب به طور خاص به اولیس پرداخته. سالها پس از اینکه اولیس هنوز به خانه برنگشته، مردان ایتاک به صرافت ازدواج با پنه‌لوپ همسر اولیس افتادند و با گستاخی باعث رنج و عذاب اون و پسرش تلماک شدند. میشه گفت در مجموع کتاب سه بخش کلی داره. قسمتی مربوط به خواستگاران، تلماک و تلاش برای یافتن پدر، قسمتی شرح سفر اولیس و قسمت سوم برگشتن اولیس به خانه. این کتاب رو بیشتر از ایلیاد دوست داشتم چون اتفاقات و جریانهای خیلی بیشتر و جذابتری داشت.ه

Αντί κριτικής, κάποιες σκέψεις…

Ο ώριμος αναγνώστης που θα καταλήξει εδώ πίσω, στη μυθική χώρα του Ομήρου, έχει διαβεί σύνορα πολλών εθνών, έχει σκορπίσει σπάταλα τον χρόνο του, έχει αναλωθεί σε απολαύσεις πνευματικές συχνά υποδεέστερες. Κι όμως τα βήματα τον οδηγούν τελικά εδώ, μακρύτερα από τις αρχικές προσδοκίες του, καθώς το ταξίδι του είχε ξεκάθαρη έναρξη, μα αόριστο τέλος.

Ξεκινώντας, γνώριζε -η φήμη της μεγάλη- την ύπαρξη της λαμπρής ετούτης χώρας, της οποίας το αρχαίο κλέος ευωδίαζε στη μνήμη των ανθρώπων ανά τους αιώνες.

Κι όμως, ο νέος αναγνώστης απέφευγε όσο μπορούσε -συνειδητά, ασυνείδητα- την προσέγγιση. Άλλες χώρες τον καλούσαν. Με πρωτεύουσες λαμπερές, στολισμένες με τη βεβαιότητα του συγκαιρινού, τη σιγουριά του εν ενεργεία, ευεπίφορες στην ορμή τού νεοφώτιστου. Πώς να αντισταθεί; Πώς να αρνηθεί τη γοητεία τους;

«Καιρός παντί πράγματι», αναφέρει ο Εκκλησιαστής: οι χώρες διαδέχονται η μία την άλλη, απαστράπτουσες και φιλόξενες. Την ίδια στιγμή, ο ολοένα και πιο υποψιασμένος περιηγητής στον κόσμο της γνώσης, με απορία και έκπληξη αρχίζει να αναγνωρίζει κοινούς τόπους, επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Το οικείο καθίσταται κουραστικό, το πνεύμα αναζητά το καινό πλην όμως ολοένα και πιο επιλεκτικά.

Το επόμενο βήμα θα είναι καθοριστικό. Εμπρός ξανά σε μία ακόμα χώρα λαμπερή και, εν πολλοίς, γνωστή; Ή πίσω, στη ζώσα ανάμνηση της ομηρικής χώρας του νόστου, όπου λένε ότι όλα ξεκίνησαν μα κι εκεί καταλήγουν; Η αντίστροφη πορεία έχει ξεκινήσει και η Ιθάκη αναμένει τους τολμηρούς που την αναζητούν.

Και τα βήματα οδηγούν αναπόφευκτα στη Βασιλεύουσα του πνεύματος. Οι πύλες ορθάνοιχτες, η χώρα τόσο οικεία, τόσο μεστή, τόσο προσιτή. Το έμπειρο πλέον μάτι του περιηγητή αναγνωρίζει εκεί όλα όσα απόλαυσε στις χώρες της νιότης του. Όλα εκείνα που έπρεπε να δει και να μάθει ώστε να είναι επιτέλους έτοιμος (ως θαρραλέος) γι’ αυτή τη χώρα, γι’ αυτή την πόλη, γι’ αυτούς τους δρόμους, γι’ αυτό το μεγαλείο.

Όσα ο περιηγητής θεωρούσε, μέχρι πρότινος, εξέχοντα, λαμπερά και πρωτότυπα στα ταξίδια της πρώτης νιότης του, τα συναντά ξανά εδώ, αλλά για πρώτη φορά τα παρατηρεί, τα αφουγκράζεται, τα ψηλαφεί: λέξεις, χρώματα, αισθήσεις, οράματα…

Κατανοεί επιτέλους πως ό,τι αλλού υπήρξε λειψό και παροδικό, εδώ υφίσταται πλήρες και ατέρμονο.

Αγαλλιάται η καρδία, ευφραίνεται το πνεύμα. Ο νόστος ολοκληρώθηκε. Έχοντας πλέον φτάσει στην πηγή, ο περιηγητής σκύβει να ξεδιψάσει, μέλποντας τους στίχους εκείνους που εξέθρεψαν γενιές ταξιδιωτών πριν, τώρα, μετά -όσο υπάρχουν άνθρωποι: «Τον άντρα τον πολύτροπο πες μου, θεά, που χρόνια παράδερνε, σαν πάτησε της Τροίας τ’ άγιο κάστρο, κι ανθρώπων γνώρισε πολλών τους τόπους και τη γνώμη…»

https://fotiskblog.home.blog/2021/02/...

As you set out for Ithaka
hope your road is a long one,
full of adventure, full of discovery.
Laistrygonians, Cyclops,
angry Poseidon—don’t be afraid of them:
you’ll never find things like that on your way
as long as you keep your thoughts raised high,
as long as a rare excitement
stirs your spirit and your body.
Laistrygonians, Cyclops,
wild Poseidon—you won’t encounter them
unless you bring them along inside your soul,
unless your soul sets them up in front of you.

Hope your road is a long one.

Ithaka By C. P. Cavafy Translated by Edmund Keeley

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Η ψυχή μου το ξέρει, πόσο μεγάλη ανάγκη το είχα να το κάνω ξανά αυτό το μεγάλο ταξίδι μαζί με τον πολύπαθο Οδυσσέα. Και διάλεξα τη μετάφραση εκείνη, την πρώτη, απο τα σχολικά μου χρόνια, του Ζήσιμου Σίδερη, αλλά είχα από δίπλα και το αρχαίο κείμενο για να παίρνω διπλή χαρά, από τη γλώσσα μου αυτήν την πανάρχαια, τις λέξεις που ακόμα μιλούμε και που με αυτές ακόμα και σήμερα, εκφράζουμε τις χαρές, τους πόνους, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας.

Και η αγαπημένη μου η Αθηνά... Κάθε μέρα, καθώς το λεωφορείο παίρνει τη στροφή στη διασταύρωση της Βασιλίσσης Σοφίας, στην Πλατεία Συντάγματος, στρέφω το βλέμμα για μια στιγμή, να δω μέσα από τα τσιμέντα και το καυσαέριο, πάνω απ' τους βιαστικούς διαβάτες, τον Ιερό της Βράχο, κάτω από τον ίδιο ουρανό, που είτε γκρίζος είτε καταγάλανος και ηλιόλουστος, είναι ο ίδιος ουρανός κάτω από τον οποίο αιώνες τώρα στέκει ο τόπος μου και μιλιέται η γλώσσα μου. Κι όταν μου σώνεται καμιά φορά ο αέρας, από τις δυσκολίες της ζωής, έχω ανάγκη σε αυτόν το βράχο να καταφεύγω, ικέτιδα, για να ανασάνω. Και παίρνω δύναμη από τις παλιές πανανθρώπινες ιστορίες κι έτσι κατηφορίζω πάλι ξανά μέσα στην γκρίζα πόλη, γιατρεμένη.



Η Αθηνά με την μορφή του Μέντη του αρχηγού των Ταφιωτών πάει στην Ιθάκη στο παλάτι του Οδυσσέα, βρίσκει τον νεαρό του γιο, τον Τηλέμαχο και τον συμβουλεύει να μην κάθεται άλλο ανάμεσα στους μνηστήρες, αλλά να πάρει ένα καράβι και να επισκεφτεί το Νέστορα στην Πύλο και τον Μενέλαο στην Σπάρτη, για να μάθει νέα για τον χαμένο του πατέρα, που είκοσι χρόνια τώρα λείπει από την Ιθάκη, και δεν ξέρει κανένας αν ζει ή αν πέθανε. Ο νέος φεύγει κρυφά, κι όταν το πληροφορούνται οι μνηστήρες σχεδιάζουν στην επιστροφή να τον σκοτώσουν, αλλά το θράσος τους δεν θα τους βγει σε καλό καθώς άλλες είναι οι βουλές των θεών.



Ξανά με παρακίνηση της Αθηνάς, φτάνει ο Ερμής στη νησί της Ωγυγίας, εκεί που η Καλυψώ κρατάει, από έρωτα, αιχμάλωτο τον Οδυσσέα και της δίνει εντολή να τον αφήσει να φύγει, για το νησί των Φαιάκων. Εκεί παρουσιάζεται μια από τις ωραίες περιγραφές που δεν χόρταινα να διαβάζω παλιά, όταν ήμουν ακόμη μαθήτρια στο Γυμνάσιο:

"όσο που βρήκε μια σπηλιά μεγάλη, όπου η νεράιδα
καθόντανε η λαμπρόμαλλη και μέσα εκεί την ήβρε.
Φωτιά μεγάλη είχε στη στια και μια ευωδιά απ' αλάργα
μοσκοβολούσε στο νησί, κέδρου κι αφράτης θούγιας
που καίγουνταν. Κι η Καλυψώ, μ' ολόχρυση σαΐτα
στον αργαλειό της ύφαινε και γλυκοτραγουδούσε.
Φούντωνε γύρω στη σπηλιά δροσολουσμένο δάσος
με κυπαρίσσια ευωδιαστά, με πεύκες και με σκλήθρα,
όπου πλατύφτερα πουλιά φωλιάζανε εκεί πάντα,
γεράκια κι ανοιχτόφωνες κουρούνες, βαρδολούπες
θαλασσοπούλια που αγαπούν τα πέλαγα να σκίζουν.
Κι ολόγυρα στην κουφωτή σπηλιά ήταν απλωμένη,
κληματαριά πολύβλαστη σταφύλια φορτωμένη.
Τέσσερεις βρύσες στη στεριά γλυκό νερό αναβρύζαν,
κοντά-κοντά, κι άλλη απ' αλλού κυλούσε τα νερά της.
Κι ανθούσαν γύρω στη σειρά λιβάδια με γιοφύλια
και σέλινα, που αν τα 'βλεπε κι αθάνατος ακόμα,
θα σάστιζε και μέσα του θα ξάνοιγε η καρδιά του".



Έτσι φεύγει, γεμάτος χαρά ο Οδυσσέας, μέσα σε μια σχεδία, αλλά έμελλε να φτάσει στο νησί των Φαιάκων ναυαγός, καθώς ο Ποσειδώνας σήκωσε θαλασσοταραχή για να τον πνίξει, αλλά η Ινώ του έδωσε το αθάνατο μαντήλι της και τον έσωσε. Κι όταν η κόρη του βασιλιά Αλκίνοου και της σεβάσμια Αρήτης, η Ναυσικά, τον βρίσκει ναυαγό, δεν αργεί ο ήρωας να φτάσει στο παλάτι και να βρει βοήθεια. Εκεί διηγείται όλες τις περασμένες του περιπέτειες (η αφηγηματική τεχνική του in medias res).

Και αν πέρασε περιπέτειες ο θαλασσοδαρμένος ήρωας... Από τους Κίκονες και τους Λωτοφάγους, στη χώρα των Κυκλώπων όπου με τέχνασμα (Ούτις εμοί γ' όνομα) ο ήρωας και οι σύντροφοί του σώζονται από τον ανθρωποφάγο γίγαντα, αφού πρώτα τον μεθύσουν και τον τυφλώσουν:

«Τι σου 'τυχε, Πολύφημε, και μεγαλοφωνάζεις
μες στην αθάνατη νυχτιά και μας χαλάς τον ύπνο;
Μην άθελά σου σ' άρπαξε κανένας το κοπάδι;
Μήνα σου παίρνει τη ζωή μ' απάτη και μ' αντρεία;».
Κι ο φοβερός Πολύφημος απ' τη σπηλιά απαντούσε·
«Αδέρφια, μ' έφαγε ο Κανείς μ' απάτη, όχι μ' αντρεία».
Κι εκείνοι τ' απαντούσανε με πεταχτά τους λόγια
«Αφού κανείς δε σ' έβλαψε και μέσα είσαι μονάχος,
απ' την αρρώστια ποιος μπορεί του Δία να σε σώσει;
Δεήσου στον πατέρα σου το σείστη Ποσειδώνα».



Κι από εκεί στην Αιολία, όπου ο Αίολος έκλεισε σε έναν ασκό όλους τους ανέμους κι άφησε μόνο την πνοή του Ζέφυρου να τους γυρίσει στην πατρίδα, και πράγματι μετά από δέκα μέρες θαλασσινής πορείας έφτασαν τα καράβια να βλέπουν από μακριά τη στεριά της Ιθάκης. Αλλά οι ανόητοι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό και επέστρεψαν στο νησί του Αιόλου. Κι από εκεί αποδιωγμένοι έφτασαν στην Τηλέπυλο, τη γη των Λαιστρυγόνων, από όπου μόνο το καράβι του Οδυσσέα γλίτωσε. Κι από εκεί στο νησί της Αίας όπου η Κίρκη μεταμόρφωσε τους συντρόφους του σε γουρούνια.

Κι από εκεί διασχίζοντας τον Ωκεανό, φτάνει ο ήρωας να κάνει ζωντανός (δίταφος - δισθανής) ο ίδιος, κατάβαση στους νεκρούς του Άδη, για να πάρει χρησμό από τον Τειρεσία για το πώς θα επιστρέψει στην πατρίδα. Και τον συμβούλεψε ο σοφός μαντης να μη φάνε τα βόδια του Ήλιου σαν βρεθούν στο νησί της Θρινακίας. Κι έπειτα πέρασε από τις Σειρήνες, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη κι έφτασε στο νησί του Ήλιου, όπου οι σύντροφοί του σπρωγμένοι από την πείνα παραβίασαν τον χρησμό και έτσι όλοι χάθηκαν εκτός από τον ίδιο τον Οδυσσέα που κατέληξε ναυαγός και αιχμάλωτος, εραστής της Καλυψώς που ήθελε να τον κάνει αθάνατο.

Κι από εκεί στο νησί των Φαιάκων επιστ��έφει ο ήρωας στην Ιθάκη γεμάτος δώρα, αλλά οι περιπέτειές του δεν τελειώνουν εδώ. Αρχικά δεν αναγνωρίζει τον ίδιο του τον τόπο καθώς έχουν περάσει τόσα χρόνια. Με την παρέμβαση της Αθηνάς που τον μεταμορφώνει σε γέρος επαίτη, φτάνει, αγνώριστος στην καλύβα του Εύμαιου του χοιροβοσκού.

Ο Εύμαιος, ο πιστός, ο αφοσιωμένος, ο σοφός και φιλόξενος, δεν είναι ένας απλός δούλος του Οδυσσέα. Σαν ήταν μικρό παιδάκι, γιος βασιλιά, τον απήγαγαν κι έτσι βρέθηκε να υπηρετεί την οικογένεια του Λαέρτη στην Ιθάκη. Γι' αυτόν ο Όμηρος επιφυλάσσει μια ιδιαίτερη τιμή, κάθε φορά που μιλάει στο έργο, ο ποιητής απευθύνεται σε αυτόν στο β ενικό (τον δ’ απαμειβόμενος προσέφης, Εύμαιε συβώτα):

Τότε, Εύμαιε χοιροβοσκέ, τ' απάντησες κι έτσι είπες·
Δεν το 'χω, γέρο, σε καλό τον ξένο ν' αψηφήσω,
χειρότερός σου κι αν ερθεί. Γιατί σταλτοί απ' το Δία
είναι όλοι οι ξένοι και οι φτωχοί. Το δόσιμό μας λίγο
μα πρόσχαρο.

Έτσι μεταμορφωμένος, καθώς επιστρέφει και ο Τηλέμαχος από το ταξίδι του, φτάνει στο παλάτι του, ζητιάνος, υπόκειται σε ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από τους μνηστήρες, ώσπου, ξανά με την ενθάρρυνση της Αθηνάς, πετάει τα κουρέλια του και αρχίζει μια μάχη που θα ήταν άνιση χωρίς την παρέμβαση της θεάς, καθώς πολεμάνε τέσσερις από τη μια (Οδυσσέας, Τηλέμαχος, Εύμαιος και ο βοσκός Φιλοίτιος) και πάνω από εκατό από την άλλη πλευρά:

Δεν είναι μια, δεν είναι δυο δεκάδες οι Μνηστήρες
μόν' είναι ακόμα πιο πολλοί, κι άκου να τους μετρήσω.
Απ' το Δουλίχι διαλεχτοί πενήντα δυο λεβέντες,
μ' έξι μαζί τους παραγιούς. Κι όσοι ήρθαν απ' τη Σάμη,
είναι όλοι είκοσι τέσσερεις. Κι είκοσι βάλε ακόμα,
όσοι ήρθαν απ' τη Ζάκυνθο, και δώδεκα απ' το Θιάκι,
ατρόμητοι όλοι στην καρδιά. Κι ο Μέδοντας ο κράχτης,
κι ο θεϊκός τραγουδιστής, πόχουν κι αυτοί μαζί τους,
δυο παραγιούς, στο μοίρασμα των φαγητών τεχνίτες.

Μετά τη δολοφονία των μνηστήρων, κι αφού τακτοποιήσει τα του οίκου του ο Οδυσσέας ξανασμίγει με την Πηνελόπη (το θηλυκό πολυμήχανο έτερον ήμισυ του ήρωα, μια γενναία, πανέξυπνη, ευγενική και πιστή σύζυγος και μητέρα) και την επομένη πηγαίνει να συναντήσει τον γέρο πατέρα του, τον Λαέρτη. Και αφού, ξανά με την παρέμβαση της Αθηνάς, αποτρέπεται, την τελευταία στιγμή, η εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στους συγγενείς των μνηστήρων με τον οίκο του Οδυσσέα, η ιστορία τελειώνει, όχι όμως το ταξίδι. Και η ζωή συνεχίζεται...



Τα ηρωικά τραγούδια της μυκηναϊκής εποχής, που διηγούνταν τις περιπέτειες των Αχαιών, ανάμεσα σε αυτά κι η διήγηση της πολιορκίας της Τροίας, και η περιπλάνηση του Οδυσσέα, διαμορφώθηκαν μέσα από επαγγελματίες τραγουδιστές με τη συνοδεία ενός έγχορδου οργάνου (αοιδοί) και τους κατοπινότερους ραψωδούς (που έκαναν απαγγελία των ποιημάτων κρατώντας στο δεξί τους χέρι ένα ραβδί) και κάπως έτσι γίνεται το πέρασμα από την αρχαιότερη προφορική παράδοση στα καταγεγραμμένα έπη (ακολουθώντας τον ρυθμό του δακτυλικού εξαμέτρου), όπως αυτά σώζονται ως σήμερα. Στην Οδύσσεια παρουσιάζονται δύο αοιδοί ο Δημόδοκος στους Φαίακες και ο Φήμιος στους Ίθακες.

Από εδώ κατέβασα την μετάφραση του Σίδερη, από το σχολικό βιβλίο όπως την διδάχτηκα για πρώτη φορά, στο σχολείο ολάκερη:

http://e-library.iep.edu.gr/iep/colle...

Από εδώ διάβασα διάφορες σχετικές με τα έπη μελέτες τις οποίες βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμες:

http://www.greek-language.gr/digitalR...

percy jackson did it better

Narra el viaje de vuelta de Troya a Ítaca de Odiseo y como su mujer Penélope y su hijo Telémaco durante el tiempo que estuvo fuera Odiseo tuvieron que aguantar a los pretendientes de Penélope.

La parte de la mitología, los dioses, a lo que se enfrentó Odiseo para regresar a casa, el cíclope, el canto de las sirenas, como descendió a los infiernos, eso si me ha gustado, aunque a ratines la narración se me ha hecho, en algún momento determinado, pesada.

الأوديسة ملحمة شعرية تحكي عن أوديسيوس .. أحد أبطال حرب طروادة
وقصة عودته بعد سقوط طروادة إلى موطنه ايثاكا في رحلة مدتها 10 سنوات
ينتقل أوديسيوس من جزيرة لأخرى ويتوه في البحر ويمر بالكثير من المغامرات
ويتعرض للمخاطر والمصاعب بسبب غضب وعداء بوسيدون إله البحر
تحكي الملحمة أيضا عن بينيلوبي زوجة أوديسيوس .. حزنها لغيابه وانتظارها له لمدة 20 سنة
ومعاناتها وابنها من إقامة العديد من النبلاء في قصرها لإجبارها على قبول زواج واحد منهم
وفي النهاية وبمساعدة مينرفا إلهة الحكمة يعود أوديسيوس إلى مملكته
الملحمة تتناول معاني المسئولية والشجاعة والمساندة, الشرف والوفاء
والقدرة على هزيمة الخصم وتحقيق الانتصار سواء بالقوة أو الحيلة

ترجمة دريني خشبة غير مُطابقة لأصل القصيدة الشعرية
لكنه عرض للملحمة في سرد نثري بسيط ومختصر

Second review
introductory
I think, oh muse, that Odysseus and me go back to the first year of Junior School, when I was, let me see, eleven minus four years old, anyway it was long ago and far away then, we still had the half penny a tiny coin of hardy bronze. We had a project at school about the Odyssey even though it didn't take ten years for any of us to get to school and at no point did we naked have to cling to branches of wood to make sure landfall, in the way of school projects at the age of eleven minus four years it seemed to mostly involve drawing and my vision of the story required me to shade most of my pictures black with a fat pencil, this you will understand not because the story was dour, but because of all the fine detailing required with a fat, blunt pencil. At the end of the project all our drawings and accompanying text (no oral project this) were bound together, mine in a fine red comb - not from the hair of some snorting eager horse but from plastic once free flowing, now still. All of which stands by way of introduction to say, we go back some way together, but still rereading thanks to a wily invitation to a cunning group in honour of a new translation, some things caught my wandering, roving eye, maybe for the first time or in a new way:
unity of thought and deed Once upon a time I believed that with the Homeric heroes there was a unity between thought or word and action, everything pure and direct. This however proves to be nonsense in the Odyssey, the necessary course of events is that there is thought which needs to be expressed in conversation maybe three times before somebody commits the action and then not very efficiently necessary, perhaps monotheism has spoiled us. When God speaks unto us we are it seems more apt to leap to action, back then when their were so many gods, and demi- gods, semi-gods and quasi-gods, I suppose people were that much more casual about the divine.
violation of order I remember badly from Aeschylus that the downfall of his house was due to his own hands pollution, or something like that, of course he was speaking about Agamemnon, but the same principle applies. Paris steals Helen in violation of how a guest ought to behave, causing the Trojan war of glorious memory. Odysseus omits the proper ceremonies and so is punished by Poseidon. In a sense, the ending of the Odyssey is curious, from the beginning we are reminded of the story of Orestes and Agamemnon's return violation of the moral universe requires counter violation and so until the moral order of the universe itself is changed - Eumenides. However Odysseus can slaughter sixty odd suitors apparently without starting another cycle of vengeance  or in modern parlance - sequels
Guests proper and improper In the Odyssey we see two modes of guest behaviour contrasted proper and improper, Telemachus demonstrates proper: you visit, introduce yourself, have a manly cry with your host, receive rich presents, then go (repeat elsewhere) The suitors for the hand of Penelope violate this, they come and stay everyday, they eat and eat  I didn't set up a spreadsheet to check, but Odysseus's herds and flocks seem to be doing surprising well considering this has it's parallel in the divine realm Odysseus' men eat the Sun God's cattle - result death, the suitors eat Odysseus' pigs - result death. The moral arc of this universe bends inevitably towards death. This all reminds me of the Bible specifically Genesis 19. There is a proper way to treat strangers. Violation of this duty means death from above. However duty is mutual and if the host happens, in a moment of hunger, to eat your companions, you are within your rights to punish him, though if he happens to be the son of a God, you might be best advised not to. However there is also piracy, but piracy is within the bounds of acceptable heroic behaviour, it violates no moral order. Early on a travelling Telmachus is asked if he is a pirate, as if the expected answer could have been ' why yes, old man, and I intend to drive off your flocks and sell your women folk into slavery'. Indeed raiding the Cicones apparently doesn't violate the moral boundaries of accepted behaviour, indeed one notes when Odysseus has to throw himself at the mercy of the Phaeacians Athena does hide his approach to the royal personage - perhaps fearing a certain degree of hostility towards announced strangers?
Manly emotion The Odyssey I once thought is a story of adventure - wrong, it is mostly the story of men sitting together and crying. The story can find no better way to show the depth and strengths of relationships between men than the tears shed over death and injury. There's a lot of crying and weeping, but not so much as a single handkerchief mentioned.
authority and power The world of men mirrors the divine realm  or the other way round depending on your theology  as such we see that power and authority are not absolute, they are negotiable, nobody commands, persuasion is everything.
as an epic in the context of epics The comparison is made from early on with the story of Orestes. This isn't a free standing story, we are meant to be experiencing it with other stories i n mind. In the realm of the Dead Odysseus meets Agamemnon (among others) in case we had forgotten that Telemachus has been reminded of Orestes - this is the model established for us: man returns, his wife betrays him, the son must avenge the father. The Odyssey subverts the expectations that it sets up - the wife's loyalty will be absolute, the son obedient, the traditional patriarchal order will be restored, everyone will live happily ever after apart from the suitors, and their families. Also thee are parallels with the voyage of the Argo and the Labours of Hercules, Odysseus we are shown must be a great hero, not because he is especially heroic - most of the story in terms of time he spends weeping on the beach near to the Nymph Calypso - but because he goes to the same places as other heroes have and he would rub shoulders with them as an equal but for the fact that they happen to be dead already.
repetition and redundancy
The basic structural element is repetition, a character human or divine is never more than a sum of its epithets, is Odysseus really so very cunning? Just how clever would he be without Athena? Without divine assistance our heroes would be pretty lost, Telemachus sulking among the suitors, Odysseus weeping on the beach, though of course without those pesky Gods there would have been no
judgement of Paris, no Trojan war and Odysseus could have stayed home with his herds and flocks. It's a curious thing about the most ancient literature - the Hebrew Bible, Gilgamesh, Homer, it is all so thoroughly steeped in a Divine realm intersecting with the human that it encourages not atheism but anti-theism, all those gods just cause trouble for themselves and for long suffering mortals, in life, and then in death too. Then again, these days when things go wrong we are encouraged to blame immigrants, back then everybody when it was some God who stole your exam grades, fixed the elections, or caused your ship to be turned to stone. And the structure of the Odyssey reinforces this sense of the Divine realm as something ever present and ever in need of placating. The Homeric universe is an angry one, man (and woman) can accomplish nothing without supernatural help.

first review
The translation is important, but don't forget that translation is the art of failure.

Much that arises out of the Greek imagination is hostile: the Cyclops, Circe and her ability to reveal your inner pig, the Sirens. Even the gods can't be relied upon, but play favourites, your own gods are dangerous and worse - fickle  save for Athene of course . By contrast the real life Phoenicians are friendly and inhabit a similar cultural universe to the Greeks - they play the same sports, they honour guests, they give gifts, they speak a common language, they are helpful, they inquire politely if one is a pirate before arranging for you to have a bath. The wide world is both hostile and welcoming, but the worst things come of out the mind of the traveller.

I wonder why (how!) Samuel Butler decided that it was written or better said maybe composed by a Sicilian woman (not that I wish to imply that Sicilian women can't compose epic poetry it just seems a wayward guess to place his Lady Homer in Scilly), in translation there is a blankness there seems to be little to suggest that it was dreamt up in any particular place let alone first sung by man, woman, or Tiresias. The story of its composition is itself an epic and helps ensure that we approach the story as a pilgrim treading carefully towards the holy sanctuary of the mythic past.

I read this in a prose translation on account of being a prosaic person, my inclination is to imagine that a verse translation is more an exercise of ego than of sense, but that probably only means I haven't been confronted with one that blows away critical thought like a sack full of all the winds.

Between 3.5-4****

Really enjoyed this translation by Emily Wilson! It was easy to understand and didn’t refer to women as “bitch” , “whore” or “slut” like some other translations of this work! Making it a far more enjoyable read.

Due to how these stories use to be told- orally- many things do repeat themselves. A large part of this book is about hospitality, food and an insane amount of wine (how Odysseus got anything done I don’t know- I’d be too drunk and pass out).

I enjoyed Odysseus’ adventure home but for some reason I thought the adventures would me more longer/be more of them?
A large part of this was actually about Telemachus (his son), the suitors and hospitality rather than adventure and action which I was expecting.

This was however a fantastic translation and I loved this version!