الجزء الثاني من ثلاثية أسلافنا للكاتب الإيطالي إيتالو كالفينو
مغامرات الحياة والحب والحرية في عالم الأشجار
مع البارون الصغير كوزيمو الذي يقرر في لحظة تمرد أن يعيش على الأشجار
يعيش حياته المبتكرة وعلاقاته مع الناس بدون أن تمس قدميه الأرض
يتنقل من شجرة إلى شجرة ويكتسب مهارات فكرية ومعرفية وجسدية مختلفة
بمرور السنين ينظر إلى الأرض وما عليها نظرة واسعة ويشارك الآخرين أحوالهم وتغيراتهم
تمرد كوزيمو على التزمت والتعالي وعادات وتقاليد وأحكام المجتمع الزائفة
فكرة غريبة ومميزة, وسرد سلس وناقد يهتم فيه كالفينو بالاختلاف والجمال في عالم البشر والطبيعة
ويعرض ملامح من الحياة السياسية والاجتماعية والثقافية في أوروبا أواخر القرن الثامن عشر

A fantasy/farce by the master. Set in Italy around the time of Napoleon, a young man, discouraged by his boring relationship with his two crazy parents, crazy sister, friar/tutor and crazy uncle who lives with them, “takes to the trees” of the surrounding forest at age twelve and never touches the ground again, dying at age 65. Like an overly long joke, I wondered how long Calvino could pull off this story and keep it interesting, but he does it successfully for more than 200 pages.



The Barn’s lifelong story is told mostly by his younger brother who sees him daily and supplies him with essentials, although the brother in the trees gathers wild food and shoots animals. Their father, the older ‘Baron, ‘is obsessed by his social pretentions. Their mother, German by birth, is equally obsessed with military operations, maps and battles and seems not to mind her son’s bizarre behavior, taking it as a kind of military scouting campaign. They call her the ‘Generalessa.’

The forest is extensive and he lowers baskets to buy books from the local bookstore in town at the edge of the forest. When still young, his tutor comes to sit up in the trees with him. He courts young women and falls in love with one. He battles bandits and pirates, meets up with soldiers (including Napoleon), and makes friends with the marginal folks who live in the forest including homeless coal miners, fruit pickers and poachers. He even sets up a press and prints a newspaper for a time. The locals defer to him as the ‘Young Baron.’ He acquires a reputation beyond Italy as the man who lives in the trees and corresponds with folks like Voltaire, receiving back brief, polite letters.



Not my favorite Calvino, but a decent read.

The Baron in the Trees, painting by Italian artist Salvatore Nangione from artrabbit.com
The author from ilglobo.com

This was my eleventh Calvino, and while I don't think it's his best writing, it was such a sheer joy to read, brimming with great charm and delight from start to finish, that it's probably my favourite. Calvino has conjured up such a fantastical tale of an eighteenth century Baron living in the trees - without ever stepping foot on the ground again.

The Baron in the Trees is part fairy-tale, part coming-of-age novel, but what sets it apart from a lot of other novels simply tagged 'magic realism' is it's subtle air of parody and seriousness that gives it a deeper level. When it was written, the novel was reflecting on the not-so-distant past of Italian fascism and dictatorship, which Italo Calvino felt robbed him of his youth. Well, this is kind of him getting his own back. The novel is not narrated by the protagonist Cosimo, but by his somewhat obsessed younger brother Biagio, who sees Cosimo, fed up with the pomp of his father's demands, climb into the great oak tree in their garden and refuse to budge. It soon becomes apparent he has no intention of ever coming down. The oak connects into the grand forest of the neighbouring aristocrats, is close to the sea, and with the view from high above, the whole region is opened up before his eyes. Cosimo makes new friends, falls in love, learns handy new skills, and creates a permanent outdoors life for himself in the trees.

Basking itself fully in the nostalgic joys of childhood, Cosimo’s adventures are treated with a sort of sacrosanct level of detail by his brother. How he gets on with the basics like food, water, sleep and clothes are all carefully described in the narration, and Calvino's story is uncluttered by the trappings of a normal life that obscure our vision and can make unimportant things like table manners seem essential. In the trees, Cosimo finds a way to leave all the rotten things in life down below, just keeping with the good. He always, ironically, stays grounded, with plenty of books and studying, as he consumes the new philosophical and science progress coming from the Enlightenment era, while cautiously avoiding the rapid dangers of the dying old way of life below. He keeps his distance and his identity and when nothing seems sure, he stays hidden in the trees.

Calvino's novel is ultimately about navigating individualism, and stabilising the connection with the real world and one's self. Some could say the story becomes less effective or fun when Cosimo is much older, and that the spark that ignites the first half isn't there so much later on, but this just adds another aspect to the brilliant storytelling, it doesn't take anything away.

I loved it, and will certainly be reading it again. After being disappointed by one of his autobiographical works the last time around, it's clear to see his greatest blessing was in writing fiction to enchant. And he again pulls that off with masterful ease.

از این بالا همه بنظر کوچک می رسند

اسم كتاب به حد كافي كنجكاوي انسان را تحريك مي كند. داستان يك پسر نوجوان با نام کوزیمو از خانواده ي اشرافي كه يك روز از خانه قهر مي كند و بر روي درختي مي رود و تا ابد پائين نمي آيد و زندگي با ناز و نعمت كه نوعي روزمرگي دارد را با يك زندگي پر هیجان ميمون وار عوض مي كند
روي درخت از سرما ميلرزد، از گرما عذاب مي بيند ،عاشق مي شود و ... مهمتر از همه با كتاب آشنا مي شود

یکی قسمت های دوست داشتنی کتاب دوستی بارون درخت نشین با سردسته راهزنان "جووانی خلنگ" هستش که کوزیمو دارد کتاب ژیل بلاس را میخواند
و این اولین کتابی است که به جووانی میدهد و باعث می شود این راهزن تغییر کند

:بخشی از مقدمه کتاب

چگونه می‌توان هم از مردم گریخت و هم از نزدیک با ایشان، و برایشان، زندگی کرد؟ چگونه می توان هم به زندگی آدمیان و قراردادهای دیرین آن پشت پا زد و هم برای آنان، وبه کمک خودشان، زندگی نو و نظم نوینی را جستجو کرد؟

فلنتعالى على كل الصغائر
هل تخيلت ابدا ان تنفذ هذه الجملة حرفيا؟

هل تستميت في تنفيذ ما وعدت به نفسك مهما اثبت لك الزمن عبثيته ؟

في رائعته الثانية عن"اغتراب الانسان عن ذاته"يقدم لنا كالفينو:البارون كوزيمو القابع للابد فوق أشجار جنوة الكثيفة الخصبة

هو رجل المتناقضات. .الطائر الذي قيد نفسه بنفسه
الاجتماعي النفور
الودود المتنائي
القارئ المستغني
كوزيمو يمثل اغلبنا هنا في الجوودريدز
ننتمي و نهرب
نقرب و نطير
لا هو ليس طرزان اخر؛ بل هو الانسان الذي نحلم كلنا ان نكونه..متكامل..مستغني..صانع لادواته..حافظ لمبدأه

*من أراد أن يري الأرض جيدا عليه أن يحتفظ بالمسافة الضرورية بينه و بينها*

لاكثر من ستين عاما لم يطأ الارض بقدمه ..و فوق اشجاره اقام مجتمعا متكامل
من يرتفع دوما يرى الصورة أوضح..و سرعان ما يلتقط ما ينقصه ..صنع كل ما احتاجه  هو و الاخرين بيديه..تعلم و قرأ و كتب كتبا و مجلات .. خالط اللصوص و ساعد البسطاء. . جالس زعماء و راسل ادباء.. فاز بجاذبية المجانين و فتنة العباقرة ..استمتع و امتع..افاد و استفاد .. عاهد و وفي. .احب و اتحب..و أحببت نهايته جدا فقد ضن بجسده على أرض لم تفهمه حقا
فرحل طائرا كما عاش.. مات واقفا كما أراد

و اتمني ان يكون أصدقائي بالقراءة الجماعية احبوا النهاية مثلي


*اذا بنيت احد الأسوار فكر فيمن ستتركه خارجها*

بسبب خلاف في وجهات النظر على حتمية تناول الحلزون؛

انقلبت حياة اسرة روندو..لذلك سنجد شخصيات القصة كلها صارت ثانوية على اختلاف ادوارهم و اجناسهم ..فلقد صعد كوزيمو  و تسامي ليصنع مسافة حددها "هو" بينهم اجمعين

ولكني للأسف لم احب مطلقا ثلث الرواية الاخير و هو يمثل نحو ثلثي حياة كوزيمو ..فجاة احسست فعلا انني في وسط اوروبا في الثلث الاخير من القرن ال18 و ابتعدنا عن الجو الاسطوري الذي خيم على الرواية

..فغرقنا في حروب اوروبية ثم ثورة فرنسية و غزوات نابوليونية ..و تخاريف ماسونية ..كل هذا من فوق نفس الاشجار..لم ابتلعها رغم انني ادرك انه اراد تقديم كوزيمو كانسان ثوري استثنائي كامل فعال ترك اثر علي تاريخ بلده


*اذا وقع الغرام على عنيد فلا بقي العنيد ولا العناد *

اثبت كوزيمو خطأ هذه العبارة من خلال علاقته الاسطورية بفيولا ..حب طفولته
و اثبت ان دوام الحب بين رجل و امراة لن يحدث لا فوق الارض و لا على سطحها و لا فيما بينهما و لا في باطن المحيطات و لا في سديم الفضاءات
فيولا هي باختصار النسخة الانثوية من كوزيمو ..بتمردها الفائق و جراتها المتحدية و تعاليها اللامحدود
احبيتها؛ لكن لم احب استثناءيتها؛ ببساطة لانها لا تمثل الانثي الحقة
هي تمنت ان يهبط كوزيمو من اجلها و لكن كبرياءها منعها من طلبها و لو لمرة فاثرت ان تؤلم حبيبها و تدمي قلبه  مرارا عساه يفهم ..لترحل مؤكده ان حب الرجل و المراة هو
رابع المستحيلات


كوزيمو فهم سر السعادة: الا تتوه روحك عن ذاتك
و سر الراحة مع البشر و هو :العلاقات السطحية من" بعيد لبعيد " هذا اكثر ما احببته في البارون و ساتذكره دوما"بقبعته"كمن نفذ حرفيا حكمة
" زر غبا تزداد حبا "

فلسفه تا آنجا که من اکنون دریافته ام، زیستنِ داوطلبانه در یخ و کوهستان‌های بلند است.|نیچه

کالوینو در این اثر تمثیلی بارون‌ای را به بالای درخت می‌فرستد و این بارون تا آخر عمرش بر بالای درخت زندگی می‌کند و با خودش پیمان می‌بندد که در هیچ صورتی پایش به زمین نرسد و در راه این هدف، چیزهای گران‌بهایی را فدا می‌کند و هزینه‌های بسیاری می‌دهد اما در عوض از آرامشی درونی برخوردار می‌گردد."پنجمین و آخرین عنوان مهم دربار بریتانیا، لقب «بارون» (به انگلیسی: Baron) برای مرد و «بارونِس» (به انگلیسی: Baroness) برای زن است." کالوینو از این انتخاب، یعنی انتخاب یک بارون به عنوان قهرمان داستانش هدفی دارد و می‌خواهد بزرگیِ انتخابِ بارونِ هفده هجده ساله را نشان بدهد. انتخاب بین آینده‌ای اشرافی و در رفاه و جاه، و زندگی‌ای قلندرانه اما مؤمنانه بر بالای شاخ و و برگ درختان. این داستان یک تمثیل از انسان‌هایی است که عصیان می‌کنند. به رفاه‌شان پشت‌پا می‌زنند و آن را فدای ایمان‌شان می‌کنند. هدف کالوینو از بالای درخت بردنِ بارون، نشان دادن زاویه‌ی دیدِ عصیانگران(که عموماً روشنفکران هستند) به زمین و وقایع جاری در آن است. «برای بهتر دیدنِ زمین باید کمی از آن فاصله گرفت.» در نگاه اول شاید عمری زندگی کردن در بالای شاخ و برگ درختان باورپذیر به نظر بیاید اما در نگاه دوم، بعد از اینکه نگاهی به چند درخت می‌اندازی، می‌بینی که به راحتی باور پذیر نیست کسی یک عمر را بتواند بالای درختان زندگی کند. برای همین وقتی داستان دارد پیش می‌رود، می‌گویی: باشه، فرض کردم همه‌ش بالای درخته، داستانت رو تعریف کن...
نمی‌دانم چرا وقتی دن کیشوت به آن قشنگی را داریم، باید بارونِ درخت نشین نوشته شود. داستان دن‌کیشوت هم باور پذیرتر است هم خوش‌ساخت‌تر و هم جذاب‌تر. بر عکس این کتاب که دست‌کم برای من باور پذیر نبود، خوش‌ساخت نبود و جذاب هم نبود. همچنین به نظرم تمثیلِ نیچه درباره‌ی زندگیِ قلندرانه بسیار زیباتر از تمثیل کالوینوست. به همین دلایل، این کتاب را نپسندیدم.

On 15 June 1767, Cosimo, 12-year-old son of an Italian aristocrat living in stately semi-reclusion in Ombrosa, near Genoa, takes to the trees of the vast family park as a protest against paternal discipline. He lives there, without touching ground, for the rest of his days. This being that sylvan age when Europe was so covered with trees that "a monkey could have left Rome and skipped from tree to tree till it reach Spain, without ever touching earth." The story teeters on the edge of farce.

Early on Cosimo falls in with an urchin army of fruit bandits who raid the plentiful orchards under the capricious charge of a little girl Cosimo's age, Viola, of a local noble family, the Ondaviras. Viola sounds a bugle from her pony whenever the irate farmers get wind of the poaching. Soon Viola is whisked off to boarding school.

Cosimo then befriends a notorious brigand whom he turns into an avid reader, which become his downfall. The brigand's old cronies, dismayed by his new passion, are able to get him to steal again only by threatening to tear out pages of his copy of Clarissa or the History of a Young Lady. Needless to say, his mind is no longer on his work.

Then Cosimo discovers treachery in this own home in the form of a favorite uncle, the Cavalier, who turns out to be a snitch for Moorish Mediterranean pirates. This resolves itself in a set piece that combines rich description of the landscape, a swashbuckling interlude at sea, discovery and plundering of the pirates' booty by the local poor, and the Cavalier's summary decapitation.

Cosimo courts a young Spanish noble woman in nearby Olivabassa, after whose departure he becomes something of an infatution among the nubile women in the area, with whom he carries on innumerable affairs. Once his younger brother, Biagio, the narrator, reports seeing Cosimo moving from tree to tree with a mattress slung over his shoulder. His father dies and he becomes the Baron di Rondò himself and as such must now oversee the administration of his vast estate. Concurrently he becomes the local raconteur, mesmerizing the populace with stories in the town square, where he speaks from a sturdy oak.

He goes hunting with his dog Otimo Massimo, who happens to be the dachshund discarded by Viola's callous servants when she left to school. The years pass. Then one day Otimo Massimo, old and gray now, is roused from his repose by a certain scent and bolts on his feeble pins for parts unknown. It turns out that Viola, now the Marchesa, widow of a wealthy landowner with considerable landholdings throughout Europe, has returned. Calvino captures the mad sexual passion and murderous jealousy between her and Cosimo perfectly.

For the Marchesa is an atrocious flirt who demands absurd proofs of Cosimo's love. Thus she kills anything she might have had with him. This section reminded me of Knut Hamsun's Pan, whose protagonist experiences a similar exquisite love and torturous jealousy.

Calvino's future postmodern work is suggested in this early novel by certain mentions of the inauthenticity of narrative. The idea that the multiple versions told by Cosimo may each possess certain true elements, so the narrator Biagio's only fidelity can be to the versions told by his brother. There are moreover passages of a swashbuckling nature, classic adventure, brokenhearted love, military encounter, etc., that both pay homage to and parody their antecedents.

I originally read this in Italian and enjoyed it more. It lost some of its enchantment in English - or perhaps I've grown more cynical in the interim.

A moment of adolescent rebellion provides the novel's template. Cosimo has an argument with his parents and instead of hiding in his room as most of us would do climbs a tree and refuses to come down. As adolescents we like the idea that a rebellious decision might be irreversible. Integrity seems to reside down that path. So Cosimo decides never to come back down to earth.
On the back cover blurb someone says, "A tour de force which consists in making us believe that life in the trees is as natural as life on earth." Well, this is baloney. It does no such thing. But there's a clue here of a huge trick Calvino missed. If Calvino had made any kind of effort to depict how unnatural the life on earth lived by his other characters was, as Fellini did so brilliantly in La Dolce Vita, this might have been a much more profound novel instead of a somewhat repetitive and whimsical tale. It's like half the book is missing.
Calvino spends an awful lot of time explaining in detail how Cosimo manages to survive up in the trees. He's having fun here because he's arguing a thesis that is patently preposterous. Therefore, he's pushing constantly at our powers of suspending disbelief - the mainspring at the heart of all storytelling. However, this mischief began to overstay its welcome for me and it became evident we were not going to be given any kind of compelling counterpoint to Cosimo's life in the trees.
It's an enjoyable read but Calvino wrote much better books. 3.5 stars for me.

سال اولی که رفتیم خونه‌ی خودمون، دائم حس می‌کردم که جای چیزی خالیه. همه چیز خوب بود. نه، بی‌نظیر بود. اما من گاهی مثل روح سرگردان توی خونه دنبال چیزی می‌گشتم که نمی‌دونستم چیه. یک شب خواب اتاق خودم توی خونه‌ی مامان اینا رو دیدم. اتاقی کوچیک ته یک راهروی بلند. تختم کنار دیوار بود و من ساعت‌ها به کنج دیوار می‌چسبیدم و با نور کم کتاب می‌خوندم و فیلم می‌دیدم. از خواب که بیدار شدم، فهمیدم چی توی این خونه کمه. هیچ جاش «مال من» نبود و جای مخفی شدن نداشت

وقتی بهش گفتم، کنار شوفاژ و کنج اتاق برام با پتو و متکا یک جا درست کرد. گفت بیا این لونه‌ی توئه. من اینجا نمیام مگر اینکه تو اجازه بدی. توی این هفت سال مهارت لونه سازیش برای من فقط بهتر شده. حالا تا غمگینم، مریضم، خستم یا حتی خیلی خوشحالم، برام لونه درست می‌کنه و توش من سنگر می‌گیرم. اونجا جاییه که حس می‌کنم دست دنیا بهم نمی‌رسه

این رو‌ نوشتم که بگم من خوب می‌فهمم «کازیمو» چرا یک روز از درخت بالا رفت و دیگه پایین نیومد. اونجا جاش بود. نقطه‌ی امنش. جایی که دست دنیا بهش نمی‌رسید. اما می‌دونید مشکل کجاست؟ من زیاد که اونجا می‌مونم، زندگی رو از دست میدم. انگار اونجا زمان متوقف میشه و دنیا کنارم حرکت می‌کنه و من در حباب خودم بین کتاب‌ها و خواب می‌مونم. برای همین یکی از نشونه‌هایی که حالم بهتره،‌ جمع کردن لونه‌ست. کازیمو اما هیچوقت لونه‌ش رو جمع نکرد و از جای امنش خارج نشد. برای همین با اینکه به روش خودش زندگی شگفت‌انگیزی داشت، بخش زیادی از زندگی هم از کنارش رد شد

داستان عالی‌ایه. تقریباً هرچیزی که یک داستان خوب لازم داره رو داره. شگفتی، عمق، طنز، ماجراجویی، عشق. فقط چند فصل اون وسط حوصله‌م رو کمی سر برد که سر همین کتاب پنج‌ ستاره نشد

۱۴۰۲/۱۲/۲۸

داستان کتاب درباره‌ی پسر دوازده ساله ای به نام کوزیمو لاورس دو روندو که دریک خانواده‌ی اشرافی زندگی می‌کند.این خانواده قوانین مسخره‌ و سخت خونه داره یکی از همین روزها که درحال غذا خوردن بودند.کوزیمو بشدت از این قوانین خسته میشه و برای همیشه میره بالای درخت ها زندگی میکنه.
اوایل خانواده‌ی کوزیمو فکر می‌کردنداین یک شوخی و بازی کودکانه بیشتر نیست و کوزیمو خسته که شد خودش پایین می‌آید بنابراین پدر و مادرش هم بر آن شدند که اعتنایی نکنند و منتظر باشند تا گذر زمان و رو آوردن خستگی، بد جایی، سرما و تاریکی کار خودش را بکند.
کوزیمو اما معتقد بود برای بهتر دیدن زمین باید کمی از آن فاصله گرفت و بالای درختان مکان مناسبی برای این کار بود.و البته کوزیمو هیچوقت پا رو زمین نمیذاره.
روای داستان برادر کوچکترش یعنی بیاجو تمام ماجراهای کوزیمو رو برامون نقل میکنه.
معمولا هروقت کتابی رو که میخوام بخونم حداقل یک خلاصه ازش میخونم و بعد کتاب رو شروع می‌کنم.اما این کتاب رو همینطور شروع کردم.واقعا ماجراهای جالب و عجیبی داشت زندگی بالای درخت‌ها پشت کردن به تمام قوانین مسخره و هیچوقت پایین نیای.
ای کاش منم میتونستم انجامش بدم.
این کتاب سه گانه هست و توصیه میکنم اگه دوست داشتین هرسه رو بخونین ترجمه ی پرویز شهدی رو بخونین‌.
ودراخر یکی از دوست داشتنی ترین کتابی که تابحال خوندم و شخصیت کوزیمو ماندگاری شد برام و سر فرصت هم میرم سراغ جلدهای بعدیش.

What I've come to realize about Italo Calvino is that he never disappoints the reader no matter what he writes. This is my third work by him, and although I enjoyed the previous two reads more than The Baron In The Trees, it was nevertheless interesting and entertaining in its own right.

The Baron In The Trees is a well written fantasy. It tells the tale of an adolescent who rebels with his orthodox family and leaves them to live in trees. From that moment onwards for the rest of his life, he lives in trees. Even in death, he lives up to his pledge of never setting foot on earth. Italo Calvino is a wonderful storyteller, so I had no hesitation in picking this book of which the premise had a greater attraction. I'm happy to say I wasn't disappointed. The book held a certain charm on me.

Italo Calvino didn't write in the genre of magical realism for pleasure. I now know enough of him to understand that underneath the fairy tale, there is some deeper message that he is trying to convey to the readers. Therefore, I did some research before I read it. I'm glad to have done that for it shed a significant light on the story, helping me connect with it. According to my background reading, Calvino wrote this book primarily as a literary protest against deforestation that destroyed his beloved home city of San Remo, in the Italian Riviera. This led to another dominant theme of the role of an intellectual in post-war contemporary society.

Urban development came with heavy consequences for San Remo. Mass-scale deforestation was carried out to make way for new developments. New buildings rose and new vegetation grew, all with a commercial aim. Calvino wasn't against development. Rather, he saw its necessity. What he was against was the excessiveness of the destruction, for it robbed the city's beauty and injured nature. This is where the role of the intellectual comes to play. Calvino was of the view that intellectuals must write to enlighten the people about the importance of maintaining a respectful relationship with nature and its flora and fauna. Most of the scholars of his time viewed enlightenment as humans' mastery over nature. Calvino completely rejected the view and aligned himself with 18th-century scholars Rousseau and Diderot in advocating for the protection of forests. While contemporary scholars completely objectified nature and its flora and fauna, treating them dismissively as materials for human usage, Italo Calvino stressed the need for nature's right to protection and be respected as equals. In addition, The Baron In The Trees explores the need to break away from outdated orthodox conventions and reshape human relationships with social and natural worlds.

Italo Calvino's works are complex. Readers according to their intellect and preference will interpret his stories in different ways. Even this novel may have more possible interpretations that I missed. But as Calvino himself said it didn't matter how his works are interpreted so long as readers enjoyed his books.

More of my reviews can be found at http://piyangiejay.com/

Il Barone Rampante = The Baron in the Trees, Italo Calvino

The Baron in the Trees is a 1957 novel by Italian writer Italo Calvino. Calvino published a new version of the novel in 1959.

Set in an imaginary village on the Ligurian Riviera, Ombrosa represents the author's vision as a central theme, little inclined to judgments and dull opinions.

The novel is narrated by Biagio, the younger brother of the protagonist, and is the story of a young baron, Cosimo Piovasco di Rondò, firstborn of a noble family sadly behind the times.

The main story begins with a dispute on June 15, 1767 in the villa of Ombrosa, between an adolescent Cosimo and his father, after which Cosimo, who had quarreled with his father because he had refused to eat a snail soup, climbs the trees of the home garden and promise never to come down again in his entire life.

After the quarrel, Cosimo's life take place in the trees; first in the family garden and then in the surrounding woods.

Cosimo's life is full of adventures, from friendships with fruit thieves to days spent hunting or reading. In the life of the baron there is no lack of amorous encounters either.

Cosimo's fame spreads quickly. At first, he becomes famous as a freak show and his family is almost ashamed of him, but later he also finds a way to win the respect of the Ombrosa community.

The return of Viola, his first love, triggers a mutual feeling, always existent, which sadly ends due to a series of misunderstandings.

The love between the two is strong, even if the relationship is filled with furious quarrels.

Its end comes about in an unusual way: aged and sick, feeling the onset of death, Cosimo climbs to the top of a large walnut tree and hangs himself on a passing balloon.

Thus, without betraying his promise to never set foot on the earth again, he disappears into the sky, without even giving the earth his remains.

تاریخ نخستین خوانش: ماه سپتامبر سال 2005 میلادی

عنوان: بارون درخت نشین؛ نویسنده: ایتالو کالوینو؛ مترجم: مهدی سحابی؛ تهران، تندر، انتشارات نگاه، 1363؛ در 261ص؛ چاپ دیگر تهران، نگاه، سال1379؛ در 320ص؛ چاپ سوم 1382؛ پنجم 1386؛ ششم 1388؛ هفتم 1390؛ هشتم 1391؛ نهم 1392؛ شابک 9789643510176؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایتالیا - سده 20م

عنوان: بارون درخت نشین؛ نویسنده: ایتالو کالوینو؛ مترجم: پرویز شهدی؛ تهران، چشمه، 1394؛ در 326ص؛ شابک: 9789643629939؛

قهرمان داستان «بارون درخت‌ نشین»، به دنبال جامعه‌ ای آرمانی است، وضعی که همانند کمونخای نخستین، هنوز قوانین در آن به وجود نیامده اند، و جامعه‌ ای بدون طبقه، با عنوان «درختستان»، ایده‌ آل آن است؛ نسخه اصلی کتاب، نخستین بار در سال 1957میلادی به چاپ رسید؛

سرگذشت «کوزیمو لارس دو روندو»، پسر «بارون آرمینیوس» است؛ از سن دوازده سالگی تا مرگ، که از زبان برادرش «بیاجیو» روایت میشود؛ پسر تصمیم می‌گیرد زندگی خود را، بر روی درختان سپری کند؛ خانواده ی اعیانی آن‌ها، در شهر «اومبروزا» زندگی می‌کنند، و کودکان با شیوه‌ های سخت و خشکی، بزرگوار می‌شوند، که پذیرشش از سوی بچه‌ ها، به اکراه صورت می‌پذیرد؛ ناخرسندی «کوزیمو» تا بدانجا پیش می‌رود، که روزی به بالای درخت «بلوط» می‌رود، و دیگر نمیخواهد به پایین بیاید؛ وجود جنگل‌های بسیار، با درختانی که شاخه‌ هاشان در هم می‌روند، آن امکان را به «بارون درخت‌ نشین» می‌دهند، تا از منطقه‌ ای به منطقه ی دیگر، و از شهری به شهر دیگر، سفر کند، بی آنکه نیازی به پایین آمدن از درختان داشته باشد؛

این رفتار و زندگی پیوسته بر روی درختان گوناگون، تا پایان عمر با او می‌ماند؛ در این میان، هر آن مقدار که «بارون» خود را از دیگران، و مردمان روی زمین، دورتر می‌کند، بیشتر و بیشتر، به رابطه و یاری آن‌ها، نیاز پیدا می‌کند؛ عشق میان «بارون»، و دختری به نام «ویولتا»، باعث دگرگون شدن زندگی «بارون»، و «بیاجیو»، و مردمان «اومبرزو» می‌شود؛ ایجاد یک «پادشاهی درختی» توسط پسر، استعاره‌ ای از استقلال معرفی می‌شود؛ و چالش‌ها و فرصت‌های این کار؛ دستمایه‌ ای برای نویسنده، برای بررسی پرسش‌های فلسفی بشر می‌گردد

نقل از متن: (راه پر پیچ‌ و خم بالای شاخه‌ های «زیتون» برای «کوزیمو» راهی راحت و یکنواخت بود: «زیتون» درخت میهمان نوازی است که، گرچه تنه ی زبر و خشنی دارد، برای کسی که روی شاخه های آن بنشیند یا بگذرد، خوشایند است؛ در عوض شاخه‌های ستبر آن اندک هستند و انواع گوناگونی ندارند

انجیر درختی است، که باید همواره مواظب شاخه‌ هایش باشید تا مبادا بشکند، اما تا بخواهی جا برای گشت‌ و گذار دارد؛ «کوزیمو» زیر طاقی برگ‌های انجیر می‌نشست، گذر خورشید را از لای مویرگ‌های برگ تماشا می‌کرد، میوه‌ های سبز و گرد را می‌دید، که اندک‌اندک درشت می‌شدند، بوی شیری را که از دم میوه به درونش سرازیر بود، می‌شمید، انجیر درختی است که با آدم یکی می‌شود، شیره‌ اش و وزوز زنبورهایش با جان آدم می‌آمیزند، چیزی نمی‌گذشت که «کوزیمو» خود را نیز انجیر حس می‌کرد: دستپاچه می‌شد و می‌رفت

بالای انجیر، بالای توت، خوش جایی است؛ افسوس که درختانی کمیاب‌ هستند؛ همین را درباره‌ ی درخت گردو می‌توان گفت، شاید هیچ درختی به‌ اندازه گردو درخت نیست! با چه نیرو و اطمینانی درخت بودن خودش را به رخ می‌کشد! با چه پشتکاری قد برمی‌افرازد، و سخت و سنگین می‌شود؛ پشتکاری که در برگ برگش پیداست...؛ هر بار که گشت‌ و گذار «کوزیمو» را در میان شاخسار بیکران گردویی کهنه می‌دیدم، آن‌گونه که پنداری در اتاق‌های کاخی چند اشکوبه قدم می‌زد، دلم می‌خواست من هم، چون او بروم و آن بالا زندگی کنم...؛

کوزیمو از گشتن میان شاخ و برگ‌های موج در موج «بلوط» خوشش می‌آمد؛ تنه ی شیار شیار آن را دوست داشت، و هر بار که از چیزی نگران بود با نوک انگشتانش ورقه‌های پوک تنه ی آن را می‌کند؛ از اینکار قصد بدی نداشت، پنداری می‌خواست در کار همیشگی نوسازی تنه به درخت کمک کند؛ به همینگونه، پوسته‌ های سفید چنار را می‌کند و لایه‌ های کهنه‌ ی طلای پوسیده زیر آن‌ها را آشکار می‌کرد

تنه‌ ی «نارون» را نیز دوست می‌داشت، تنه‌ ی خمیده‌ ای که از هر گره آن ترکه‌ های نرمی با انبوه برگ‌های دندانه دندانه و میوه‌ های خشک کاغذین بیرون می‌زند؛ اما رفت‌ و آمد بر فراز «نارون» کار ساده‌ ای نیست؛ شاخه‌ هایش آن‌چنان نازک و در هم‌ پیچیده است که راهی برای گذر نمی‌گذارد؛)؛ پایان

تاریخ بهنگام رسانی 04/06/1399هجری خورشیدی؛ 16/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی